"Χορτασμένη αδικία ή πεινασμένη και ξυπόλητη δικαιοσύνη"; --"Ας αγιάσουμε τη ζωή μας με την πίστη"

ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ

(Β΄Μέρος  - τέλος)

Από το βιβλίο: «ΟΜΙΛΙΕΣ B’», Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς (1881-1956) Εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΥΨΕΛΗ»

   Οι άγιοί μας είναι οι επίλεκτες δυνάμεις της Εκκλησίας μας, ταγμένοι στην πρώτη γραμμή εναντίον του κακού. Οι ασφαλείς και θεόφθογγοι κήρυκες, οι θεηγόροι οπλίτες.  Αυτοί που μας γνωρίζουν το θέλημα του Θεού, με τα ασφαλή κηρύγματά τους. Τους ακούμε και τους ακολουθούμε με απόλυτη εμπιστοσύνη.

    Συνεχίζει ο άγιος Νικόλαος:

Η εξουσία της τεχνολογίας είναι βαριά και ψυχρή. Η τεχνολογία απομακρύνει τον άνθρωπο από τον εαυτό του. Μεταφέρει το κέντρο της αξίας του κόσμου από τον άνθρωπο στις μηχανές, από το ζωντανό στο άψυχο. Στην εποχή μας, τον καιρό της ειρήνης, η αξία ενός λαού εκτιμάται από τον αριθμό των εργοστασίων, από τον αριθμό των ατμομηχανών, μόνο από τον αριθμό των μηχανών… Αλλά και τον καιρό του πολέμου η δύναμη ενός λαού εκτιμάται από τον τεχνολογικό του εξοπλισμό, από το πλήθος των όπλων, των κανονιών, των μηχανών και μόνο των μηχανών.

     Η εσωτερική προσωπική ζωή του ανθρώπου είναι στην εποχή μας παραμελημένη, λόγω της τεχνολογικής εξέλιξης. Η αστάθεια της εξωτερικής ζωής προκάλεσε την αστάθεια της εσωτερικής ζωής. Η αστάθεια της εξωτερικής ζωής προκάλεσε την νευρικότητα και παρέλυσε την θέληση. Έτσι προέκυψαν η απελπισία, η απόγνωση, η αποδοχή πως το κακό νικάει το καλό σ` αυτόν τον κόσμο. Μέσα στην τόση απελπισία και νευρικότητα υψώνεται θριαμβευτικά η Εκκλησία του Χριστού, ως αιώνια και παντοδύναμη απόδειξη του αντίθετου. Ο τεράστιος θόρυβος που προκαλεί η εποχή της τεχνολογίας, δεν αφήνει να ακουστεί το κλάμα και ο θρήνος εκείνων που νικήθηκαν από το κακό και ο καπνός των εργοστασίων κρύβει τον ήλιο από τους φτωχούς. Γύρω μας υπάρχει η αθεΐα των μεγαλουπόλεων, οι δεισιδαιμονίες, τα εγκλήματα, ο ηδονισμός… Μέσα σε όλα αυτά η Εκκλησία του Χριστού λέει, όπως πάντοτε έλεγε και όπως πάντοτε θα λέει: Παρόλο που υπάρχουν όλα τα παραπάνω, η τελική νίκη ανήκει στο καλό!

     Η φωνή της Εκκλησίας δεν είναι πάντοτε η πιο ηχηρή: η απόγνωση και το έγκλημα, η αδικία, η ατιμία ξεπερνάνε κάποιες φορές την φωνή της Εκκλησίας. Η φωνή της Εκκλησίας διαρκεί αιώνια, επαναλαμβάνεται και ακούγεται σταθερά εδώ και αιώνες να λέει: Η τελική νίκη ανήκει στο καλό!

     Δίπλα από τους τοίχους της εκκλησίας περνάει ο άνθρωπος, που με αδικίες κατέκτησε τεράστια πλούτη, ρίχνει ένα περιφρονητικό βλέμμα στην εκκλησία και λέει:

     ‒Εκκλησία, άκουσέ με, καλύτερη είναι η αδικία από την δικαιοσύνη. Όσο ήμουν δίκαιος, ήμουν περιφρονημένος και κυνηγημένος από τους ανθρώπους. Από τότε όμως που με άδικο τρόπο πλούτισα, όλοι με εκτιμούν.

     Σ` αυτόν τον άνθρωπο η Εκκλησία έχει να πει το εξής:

  ‒Αμαρτωλέ άνθρωπε, περιμένω το τέλος κάθε ανθρώπου και κάθε αντικειμένου. Ας περιμένουμε και το δικό σου τέλος και θα δούμε τι είναι καλύτερο: Η δική σου χορτασμένη αδικία είτε η δική μου πεινασμένη και ξυπόλητη δικαιοσύνη. Είδα το τέλος και την καταστροφή εκατομμυρίων τέτοιων ανθρώπων που, όπως εσύ, περπάτησαν με τα ξυλοπόδαρα της αδικίας, την ίδια ώρα που η πεινασμένη και η ξυπόλητη δικαιοσύνη περπάτησε πάνω σε δρόμο γεμάτο αγκάθια για την νίκη. Θα δω το τέλος σου, εσύ όμως το δικό μου δεν θα το δεις.

     Δίπλα από τους τοίχους της εκκλησίας περνάνε πλήθος ανθρώπων, που στενοχωρημένοι και λυπημένοι από αυτήν τη ζωή λένε:

   ‒Πώς μπορεί η Εκκλησία να μας παρηγορήσει;

     Η Εκκλησία τους απαντά:

  ‒Με την πίστη στην έσχατη νίκη του καλού. Εγώ είμαι το μνημείο και η απόδειξη αυτής της νίκης.

     Η Εκκλησία τότε τους θυμίζει εκείνη την άγια, απλή, αληθινή, παρήγορη ιστορία του παιδιού, που γεννήθηκε στα άχυρα της Βηθλεέμ και σταυρώθηκε στον Γολγοθά. Η Εκκλησία θυμίζει την ιστορία του παιδιού εκείνου, που ολόκληρη η ζωή του ήταν υπομονή απέναντι στο κακό και πίστη στην νίκη του καλού. Ο θάνατός του ήταν η νίκη του καλού, η πιο δοξασμένη, η πιο μακροχρόνια νίκη του καλού μέχρι σήμερα.

      Η Εκκλησία τους θυμίζει και εκατοντάδες χιλιάδες παρόμοιες ιστορίες. Ολόκληρη την χρονιά, κάθε μέρα, η Εκκλησία λέει μια ή περισσότερες τέτοιες ιστορίες, σαν απόδειξη της νίκης του καλού στο κακό. Η Εκκλησία δεν είναι τίποτε άλλο από ένα σύνολο τέτοιων ιστοριών, που αποτελούν απόδειξη της έσχατης νίκης του καλού στο κακό. Όλες αυτές οι ιστορίες υπάρχουν ως πηγή παρηγοριάς και ενθάρρυνσης των νέων γενιών. Σφάλλει, όποιος νομίζει πως η Εκκλησία βασίζεται σε μια θεωρία που είτε αμφισβητείται είτε αποδεικνύεται. Όχι, η Εκκλησία βασίζεται σε στοιχεία αναμφισβήτητα και κάνει μεγάλο λάθος όποιος νομίζει πως η Εκκλησία με τα χρόνια γίνεται πιο φτωχή και πιο αδύναμη. Αντίθετα, καθημερινά η Εκκλησία γίνεται πιο πλούσια και πιο δυνατή. Πλουτίζει, δυναμώνει με πλήθος νέων γεγονότων, νέων αποδείξεων, για την νίκη του καλού στο κακό. Η Εκκλησία του Χριστού μεγαλώνει.

     Όλοι οι άνθρωποι που πίστεψαν στην τελική νίκη του καλού είναι σαν ζωντανοί βράχοι, με τους οποίους χτίστηκε το οικοδόμημα της Εκκλησίας. Ο χριστιανός, που υπό την στιγμιαία πίεση του κακού αρχίζει να πιστεύει στην έσχατη νίκη του κακού, ουσιαστικά παύει να είναι χριστιανός!...

     Η Εκκλησία δείχνει τον δρόμο της ευτυχίας. Ο δρόμος της ευτυχίας είναι η πίστη στην τελική νίκη του καλού…

     …. Αδελφοί μου, ας μην επιτρέψουμε ποτέ να μας ξεγελάσει η στιγμιαία επιτυχία του κακού. Η πίστη μας συχνά πρέπει να είναι πιο δυνατή από την πραγματικότητα. Η κακία συχνά φέρνει την πίστη μας σε πειρασμό. Αν όμως η πίστη μας δεν στέκεται στις επάλξεις του φρουρίου, η κακία θα μας αιφνιδιάσει και θα μας νικήσει.

    Ας προσέξουμε τον τεχνολογικό πολιτισμό. Η τεχνολογία είναι η περηφάνια της εποχής μας. Αλλά, ας προσέξουμε ακόμη περισσότερο τον πολιτισμό της ψυχής μας. Επειδή η ψυχή του ανθρώπου είναι η περηφάνια όλων των εποχών. Για πολύ καιρό ακόμη ο κόσμος δεν θα καταστραφεί. Η τεχνολογία δεν είναι η τελευταία λέξη του ανθρώπινου πνεύματος. Η ανθρώπινη ψυχή έχει, εκτός από την τεχνολογία και άλλα πολλά να δημιουργήσει. Η πίστη στην νίκη του καλού αποτελεί βασική δημιουργική ώθηση της ψυχής.

     Η πίστη αποτελεί βασική ώθηση της ζωής. Όλοι μας έχουμε πολύ περισσότερο ασυνείδητη παρά συνειδητή πίστη στο καλό, γι΄ αυτόν τον λόγο και ζούμε. Η ζωή μας θα ήταν αρκετά περισσότερο ευτυχισμένη, αν όλη η ασυνείδητη και ενστικτώδης πίστη μας γινόταν συνειδητή. Ας αγιάσουμε την πίστη μας με την συνείδηση, ας αγιάσουμε τη ζωή μας με την πίστη. Ευλογημένος ας είναι ο άνθρωπος, που πιστεύοντας στον Θεό πιστεύει στην τελική νίκη του καλού στον κόσμο. Για πολύ καιρό ακόμη θα επιβιώνει αυτός ο κόσμος. Δεν θα καταστραφεί. Αυτός ο κόσμος θα τελειώσει με την νίκη και τον θρίαμβο του καλού. Αμήν.

Αντιγραφή – επιμέλεια:

Σάββας Ηλιάδης, δάσκαλος