Μ ο χ λ ό ς
Υπάρχουν
ζητήματα πιο καθημερινά ή πιο σπουδαία για τη ζωή μας, που μπαίνουν σαν
κλέφτες στο μυαλό μας και μας απασχολούν. Σκέφτομαι αυτή την περίοδο το
φαινόμενο της εκκοσμίκευσης στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Αναρωτιέμαι τι να
είναι, με απλά λόγια, η εκκοσμίκευση. Είναι κάτι κακό ή κάτι καλό; Ποια
τα αποτελέσματα της εκκοσμίκευσης της Εκκλησίας; Είναι φανερά; Τι
μπορούμε να κάνουμε σαν ορθόδοξοι Χριστιανοί;
Συζητώντας
με φίλους μου για το θέμα, μερικοί δεν είχαν ξανακούσει ποτέ τη λέξη,
κάποιοι αδιαφόρησαν, άλλοι προσπάθησαν να δώσουν ο καθένας τον ορισμό
του, τι είδε, τι διάβασε, τι άκουσε, άλλοι δε, με περισσότερες
Θεολογικές γνώσεις, έκαναν πιο πλήρεις αναλύσεις και τοποθετήσεις.
Επίσης από μια μικρή έρευνα που έκανα στο διαδίκτυο, είναι φανερό πως
έχουν γραφεί και έχουν αναλυθεί τα ζητήματα σχετικά με την εκκοσμίκευση
της Εκκλησίας μας, από τους Αγίους Πατέρες, αλλά και από έγκριτους και
επιφανείς καθηγητές Θεολογικών σχολών, από κοινωνιολόγους,
πολιτειολόγους, φιλολόγους, Αρχιερείς, Ιερείς και πλήθος
ευαισθητοποιημένων ειδικών επιστημόνων. Είναι όντως σημαντικό και
σπουδαίο θέμα, αξίζει σε κάποια άλλη στιγμή, μια από τις Ορθόδοξες
τοποθετήσεις που έχω στη διάθεσή μου να δημοσιευτεί σε συνέχειες στην
Κατάνυξη.
Η
εντύπωσή μου τελικά είναι πως εκοσμίκευση της Εκκλησίας είναι κάτι
πάρα πολύ κακό αν συμβαίνει. Είναι σαν να ξέχασε η Εκκλησία την αποστολή
της και το χειρότερο είναι πως αν συμβαίνει αυτό, η Εκκλησία δεν έχει
λόγο ύπαρξης, ακυρώνει τον εαυτό της. Μπερδεύεται το αιώνιο με το
πρόσκαιρο. Ο Χριστός παρουσιάζεται σαν ένα βολικό κομμάτι στο πολύχρωμο
πάζλ της καθημερινότητάς μας, κομμένο στα μέτρα του καθενός. Στην
προσπάθειά τους οι Ιερείς να αντιμετωπίσουν την λαίλαπα της
ομογενοποιήσεως, του εκμοντερνισμού και της ηθικής της Νέας Τάξης
πραγμάτων βρίσκονται αντιμέτωποι με πλήθος τεχνολογικών και
επιστημονικών μεθόδων στην υπηρεσία της υποδούλωσης, της καταστροφής και
της απώλειας των ανθρώπων. Αισθάνεται αμήχανα ο Ιερέας μπροστά στον
σύγχρονο άνθρωπο. Δεν ξέρει πώς να του μιλήσει για τον Χριστό, για τον
ηθικό νόμο, για αρετές όπως η παρθενία, για τη προσευχή ή για τη
νηστεία, για την εξομολόγηση και για τη Θεία Κοινωνία. Μπορεί και να
αισθάνεται ότι πολεμάει με τη σφεντόνα ενώ οι αντίπαλοι πολεμούν με
Πυρηνικά όπλα.
Στρογγυλεύεται
αρχικά ο τρόπος, έπειτα ο λόγος και τελικά η διδασκαλία της Εκκλησίας,
από μια συμπάθεια, από μια περίσσεια αγάπης προς τον άνθρωπο, που
αντιμετωπίζεται σχεδόν σαν ανεύθυνος, σαν ένα απροστάτευτο θύμα μιας
παγκόσμιας συνωμοσίας. Έτσι μικραίναμε τις ακολουθίες, μπερδέψαμε τις
νηστείες με τις δίαιτες, το βάπτισμα με το ράντισμα, γίναμε ανεκτικοί
στις προγαμιαίες σχέσεις αποφεύγοντας δήθεν τουλάχιστον τις
ομοφυλοφιλικές, η κατήχηση στους ενήλικες μοιάζει περισσότερο με
λειτουργία γραφείου δημοσίων σχέσεων που αναζητά πιθανούς χρηματοδότες.
Είναι τελικά θλιβερό επόμενο και στους θεολογικούς διαλόγους να μην
υποστηρίζεται με σταθερότητα η Ορθόδοξη διδασκαλία, αλλά να υποχωρούμε
και να την παραδίδουμε άνευ όρων, δογματίζοντας δε μεταπατερικώς για τις
μεταβαλλόμενες ανάγκες της Νέας Εποχής.
Εκτιμώ
πως η αντίσταση στο ζήτημα πρέπει να έχει αφετηρία τους Ορθόδοξους
κληρικούς. Ο κάθε ιερέας είναι υπεύθυνος να βρει έμπειρο ορθόδοξο
γέροντα. Αφού βρει που να «πατήσει», και πατήσει γερά, γίνεται ο ίδιος
μοχλός που μπορεί να κινήσει την «γη», το ποίμνιο του, τους ενορίτες
του, τα πνευματικά του τέκνα όλους μαζί προς τον ουρανό. Όσο για τον
πιστό λαό κατακλείω με μια πνευματική βόμβα δια χειρός του πατρός
Σεραφείμ Ρόουζ[1]:
«[…] Ο
Αντίχριστος συναντάται πρωτίστως στους μετρίους ομολογητές, σε εκείνους
που έχουν τον Χριστό μόνο στα χείλη τους, παρά στους μεγάλους
αρνητές[…]».
Βόμβα
ελεγκτική για όσους πιστούς εκ της αγνωσίας και της υπερηφανείας,
απεργάζονται την εκκοσμίκευση της Ορθόδοξης εκκλησίας και με περισσό
θράσος προτεσταντίζουν. Βόμβα ελπίδας για όσους κουράστηκαν στην άρνηση ή
την αναζήτηση του Θεού σε δρόμους που τελικά αποδείχτηκαν αδιέξοδα, για
να τολμήσουν να συναντήσουν την μόνη αλήθεια: την Ορθοδοξία.
[1] μηδενισμός Ευγένιος (π.Σεραφείμ) Ρόουζ εκδ. Μυριόβιβλος 2007
