Όσιος Θεόληπτος Φιλαδελφείας
(Δογματικά – Σελ. 325)
Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
Στην Ορθοδοξία
γνωρίζουμε τον Χριστό και την Εκκλησία χωρίς παραποιήσεις. Σήμερα, όμως,
διαμορφώνεται μια κοινή αντίληψη παγκοσμιοποίησης ως «ενότητα στην
ανομοιότητα», άκρως παραμορφωτική της διδασκαλίας της Εκκλησίας. Η αυξανόμενη
ώθηση της αντίληψης αυτής (γράφε πίστεως), δεν γίνεται κατανοητή από τον απλό
Ορθόδοξο Χριστιανό στο βαθύτερο επίπεδό της, μιας και οι ποιμένες της Εκκλησίας
την εφαρμόζουν στα όρια της παναιρέσεως του οικουμενισμού και οι πιστοί
ακολουθούν, ως εφαρμόζοντες «υπακοή»!
Ο άγιος Ιγνάτιος
Μπραντσιανίνωφ γράφει, σχετικά:
«Αυτός που δεν βιώνει τη βασιλεία του Θεού μέσα
του, δεν θα είναι ικανός ν’ αναγνωρίσει τον Αντίχριστο και να μη δεχθεί το
χάραγμά του όταν έλθει».
Ο Όσιος Θεόληπτος
υπογραμμίζει ως εξής την αληθινή θεολογική – πνευματική υπόσταση της Εκκλησίας,
ως έκφραση υψηλής στάθμης φωτισμού και βιώματος. Διαβάζουμε: «Παράδεισος εστιν,
ως ειρήκαμεν έμπροσθεν, η Εκκλησία του Θεού, ξύλα δε οι ορθόδοξοι ποιμένες, οι
εν τη εκκλησία του Θεού παρά ορθοδόξων αρχιερέων χειροτονούμενοι και εν ταις
λαχούσαις εκκλησίας πεμπόμενοι και τιθέμενοι επί τω διδάσκειν και καταρτίζειν
πάντα Χριστιανόν, καρπός δε τούτων εστιν η ορθότης των δογμάτων, το κρατύνειν
το ευσεβές φρόνημα, η των εντολών του Χριστού διδασκαλία και το σπουδάζειν,
συμβιβάζειν και ενούν τα μέλη του Χριστού, ήγουν τους πιστούς, εις εν σώμα της
Εκκλησίας» (Σελ. 310 - 311).
Μετάφραση: «Παράδεισος είναι η
Εκκλησία του Θεού, όπως πιο μπροστά έχουμε πει, ξύλα (πνευματική βρώσις,
διδασκαλία, παράδειγμα και ορθό φρόνημα) οι ορθόδοξοι ποιμένες, οι οποίοι
διακονούν την εκκλησία του Θεού και είναι χειροτονημένοι από ορθοδόξους
αρχιερείς. Καρπός της ορθόδοξης διακονίας των είναι η διατήρηση του ορθού
δόγματος, η ενίσχυση της ορθόδοξης ευσεβείας, η ανάλυση της διδασκαλίας του
Χριστού και η φροντίδα να διατηρούν το ποίμνιο, τα μέλη του Χριστού, ενωμένα
στο ένα σώμα της Εκκλησίας».
Παρατηρούμε, ότι τα
θεμελιακά στοιχεία (καρποί) της ορθόδοξης ποιμαντικής διακονίας είναι:
- «Η ορθότης των
δογμάτων»
- «Το κρατύνειν το
ευσεβές φρόνημα»
- «Η των εντολών του
Χριστού διδασκαλία»
- «Το σπουδάζειν,
συμβιβάζειν και ενούν (ενώνει) τα μέλη του Χριστού (τους πιστούς) εις το ένα
σώμα της Εκκλησίας».
Ο οικουμενιστής
Μητροπολίτης Χαλκηδόνος Μελίτων, έγραφε:
«Οσάκις η πατριαρχική αξία αφίσταται του
ιδεώδους της διακονίας και προσεγγίζει τη εννοία της εξουσίας, να σημειούται
πνευματική και εκκλησιαστική παρακμή, οσάκις δε βιοί την διακονίαν εν τη
πληρότητι αυτής, να παρατηρήται αναγέννησις και άνοδος της Εκκλησίας» («Το ύψος της
Διακονίας», Τόμος «ΧΑΡΙΣΤΗΡΙΑ», Σελ. 63, 1977).
Από τη μαρτυρία της
ιστορίας, εδώ και εκατό χρόνια, βλέπουμε ότι «η πατριαρχική αξία αφίσταται του
ιδεώδους» της Ορθοδοξίας και της Ορθόδοξης διακονίας.
Καμμία ταύτιση (εν
πληρότητι) της «πατριαρχικής αξίας» με τους εκκλησιολογικούς άξονες του Οσίου
Θεολήπτου δεν παρατηρήθηκε. Αντίθετα, το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κων/λεως
δημιούργησε ως «κοινή βάση πίστεως» τον οικουμενισμό και όχι την ορθότητα των
ορθοδόξων δογμάτων. Ή μήπως, το σχίσμα στην Ουκρανία είναι πανορθόδοξος
συντελεστής ενότητος του σώματος της Εκκλησίας;
Οι εκκλησιαστικοί
άξονες (επισημάνσεις) του Οσίου Θεολήπτου, αποτελούν σύνοψη της Ιεράς
Παρακαταθήκης, της οποίας η ακεραιότητα θα ζητηθεί υπό του Κυρίου από τους
επισκόπους, από τους ιερείς, από τους μοναχούς και από το συνολικό σώμα της
Εκκλησίας.
Στις ημέρες μας, οι
εκκλησιολογικές θέσεις που διατυπώνει ο Όσιος, δεν έγιναν (δυστυχώς) αφορμή για
ατομικές και συλλογικές ενέργειες – αποφάσεις εναντίον του οικουμενισμού.
Η μόλυνση του
οικουμενισμού έχει προκαλέσει δυσκινησία στους πιστούς και αδυναμία εφαρμογής
της Πατερικής διδασκαλίας σε καιρό αιρέσεως, παρόλο που στο παρελθόν η Εκκλησία
έχει θέσει τα θεμέλια για ένα ομολογιακό (πανομοιότυπο) μέλλον.
Ερωτήματα: Αυτή
η αρνητική θέση του πληρώματος δεν προβάλλει στο ιστορικό προσκήνιο ως
απομάκρυνση εκ της Εκκλησίας;
Δεν αποτελεί διάσπαση
της διαχρονικής ομολογιακής συνέχειας;
Ασφαλώς και αποτελεί!
Το εκκλησιαστικό σώμα
παρουσιάζεται, σήμερα, τρομακτικά ατροφικό και υποτονημένο. Θεωρεί την εν
Χριστώ ζωή (αποκλειστικά) ως προσωπική εσωτερική υπόθεση.
Οι Πατέρες δεν
αποδέχονται αυτή την διαφοροποίηση ως εκκλησιολογική πρακτική. Γράφει ο Όσιος
Θεόληπτος: «Ορθότητα δογμάτων και βίου καθαρότητα, ως δύο τινάς μαστούς
βραβεύουσα (η Εκκλησία) προτίθησιν ενώπιον των οφθαλμών αυτών (των πιστών)»
(Σελ. 32).
Αυτή η εκκλησιολογική
απομάκρυνση των πιστών από την Εκκλησία, αποτελεί συμμετοχή στον οικουμενισμό
και μεμαρτυρημένη πνευματική μόλυνση. Το δόγμα θωρακίζει την θεωτική εμπειρία
της αποκαλύψεως. Καιρός να τερματισθεί αυτή η υπεκφυγή, αυτή η ταυτολογική,
αντι-εκκλησιαστική αυτοαναφορικότητα των πιστών, ότι «είμαστε εντός Εκκλησίας,
κοιτάζουμε μόνο την κάθαρση και σωτηρία της ψυχής».
Ερώτημα: Όταν
αφήνονται διάπλατα ανοιχτές οι πύλες της Εκκλησίας στην εισβολή της αιρέσεως,
έτσι οδοποιείται η σωτηρία της ψυχής; Όχι, βέβαια! «Εκεί (στην
κόλαση) βρυχήσονται οδυνηρόν οι τη κρίσει των ιδίων λογισμών πιστεύοντες
και ταις ψήφους των θείων Πατέρων απειθούντες» (Σελ. 335, όσιος
Θεόληπτος).
Η νομιμότητα στην
εκκλησιολογία και στην πνευματική ζωή υπάρχει, όταν ο πιστός και το
εκκλησιαστικό σώμα ενεργούν «δι’ ερωτήσεως Πατέρων» και όχι αφ’ εαυτών. Οι
Πατέρες υποδεικνύουν την Ορθόδοξη μεσότητα σκέψεως και πνευματικής ζωής:
«Ούτε υπερζέοντες ούτε υποζέοντες», τονίζει ο Αγ,
Γρηγόριος ο Θεολόγος, σύμφωνα με τον λόγο του Απ. Παύλου «τω πνεύματι ζέοντες, τω
Κυρίω δουλεύοντες» (Ρωμ. 12, 11).
Η υποταγή των
αισθήσεων, η νήψι του νου, η διάκριση των πνευμάτων, η κατεύθυνσι της ψυχής
προς την αιωνιότητα, προς τα μέλλοντα αγαθά, ρυθμίζονται δια συζεύξεως με το
ορθό δόγμα.
«Ταύτα δε μέμνησθε, και φυλάττετε μετά
ακριβείας απάσης, και την από της πολιτείας φιλοσοφίαν τη των δογμάτων ορθότητι
συνυφαίνετε, ο και πρώην παρεκάλεσα, και νυν παρακαλώ, και παρακαλών ου
παύομαι», παρατηρεί – διδάσκει ο Ι. Χρυσόστομος, δηλ. «Αυτά να τα θυμάστε και να
τα φυλάσσετε με κάθε ακρίβειαν και να υφαίνετε μαζί με την ορθότητα των
δογμάτων την πνευματικότητα του βίου σας» (περί ομοουσίου, λόγος
12, Ε.Π.Ε. 35).
Να υπενθυμίσουμε,
ορισμένες αλήθειες Αγιογραφικές και Πατερικές:
- Η Εκκλησία είναι
εκεί που υπάρχει η αλήθεια της Ορθοδοξίας.
- Ορθόδοξοι είναι
εκείνοι που εν Πνεύματι Αγίω συνεχίζουν, θεωρητικά και πρακτικά, την διαχρονική
παράδοση της Ορθοδοξίας.
- Πραγματικοί Ιερείς
– Λειτουργοί είναι εκείνοι που «τηρούν ορθοδοξία» (Όσιος Θεόληπτος, Σελ. 337).
- Αγιασμός δεν
υπάρχει στην πλάνη και στην αίρεση.
Ο Κύριος είναι σαφής:
«Αγίασον αυτούς εν τη
αληθεία σου» (Ιωάν. 17, 17).
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
