«Όπου Θεός δε βούλεται νικάται φύσεως τάξις»

(Όρθρος Χριστουγέννων)

 

Τοῦ Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ

 

Είναι αλήθεια, ότι η ραγδαία ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνικής, η διερεύνηση του διαστήματος και οι βαθιές οικονομικο-κοινωνικές μεταβολές, έχουν επηρεάσει την ανθρώπινη κατανόηση του κόσμου–κτίσεως.  Η μονόπλευρη μεγαλοποίηση–απολυτοποίηση της επιστήμης, είναι ο δρόμος προς τον υλισμό, προς την αθεΐα.

Οι φυσικοί νόμοι στο Σύμπαν, είναι λειτουργίες που διέπουν–συνδέουν τα πράγματα στο χώρο και στο χρόνο και συντελούν στη συνεργασία μεταξύ τους.

Η μορφή και η λειτουργία του Σύμπαντος έχουν (εσωτερική) υλική αιτία, που ενώ βρίσκεται στο εσωτερικό του δεν είναι έργο δικό του, αλλά του Δημιουργού.

Σε πολλούς ανθρώπους, η φυσική τάξη–νομοτέλεια των φυσικών νόμων καθορίζει τη συνείδησή τους!

Να υπογραμμίσω, ότι η θεοποίηση των φυσικών νόμων οδηγεί σε κλονισμό της πίστεως.

Στον Όρθρο της εορτής των Χριστουγέννων, ψάλλουμε:

«όπου Θεός δε βούλεται νικάται φύσεως τάξις».

Η Αγία Γραφή και η εμπειρία της Εκκλησίας διδάσκουν, ότι ο νομοθέτης–δημιουργός Θεός, όταν θέλει, μπορεί να παραβιάσει–τροποποιήσει τους φυσικούς νόμους.

Πάρα πολλά τα θαύματα του Τριαδικού Θεού, μέχρι και σήμερα. Άλλα είναι θαύματα δημιουργικής δύναμης και άλλα είναι θαύματα απόλυτης εξουσίας πάνω στην κτίση.

Σημαντική η πληροφορία–υπογράμμιση του Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου στο εδάφιο (16, 8-9) της Αποκαλύψεως, καθοριστική για τη ζωή του πληρώματος σε καιρό θλίψεως, συνοχής και δοκιμασιών, όπως σήμερα: «Και ο τέταρτος εξέχεε την φιάλην αυτού επί τον ήλιον∙ και εδόθη αυτώ καυματίσαι τους ανθρώπους εν πυρί. Και εκαυματίσθησαν οι άνθρωποι καύμα μέγα, και εβλασφήμησαν το όνομα του Θεού του έχοντος εξουσίαν επί τας πληγάς ταύτας, και ου μετενόησαν δούναι αυτώ δόξαν».

«Σύμφωνα με την ερμηνεία του Αγ. Ανδρέα, η τιμωρία αυτή είναι είτε κυριολεκτική είτε η ζέστη αυτή σημαίνει ότι οι άνθρωποι θα κατακαούν από τις δοκιμασίες ώστε, υπομένοντες θλίψεις, να μισήσουν την αιτία τους, δηλ. την αμαρτία» (Αγ. Ανδρέας, κεφ. 49). (Βλέπε ερμηνεία Αποκαλύψεως – Αρχιεπ. Αβέρκιος Τοσέβ και π. Σεραφείμ Ρόουζ).

Το εδάφιο αυτό υπογραμμίζει:

- Ότι ο Θεός έχει εξουσία επί των πληγών (και όχι οι φυσικοί νόμοι).

- Την Μετάνοια, ως την αιώνια διαφυλαγμένη αρχή επιστροφής στο Θεό.

- Την Δοξολογία του Τριαδικού Θεού, ως την υψίστη στάση ζωής, που πρέπει να χαρακτηρίζει την ανθρώπινη κοινότητα.

- Την αμαρτία, ως τον πραγματικό θάνατο της ψυχής.

- Τέλος, την καταστροφική ενέργεια της βλασφημίας.

Δεν είναι υπερβολή να ισχυρισθούμε, ότι η χρήση «μάσκας» εντός της Θ. Λειτουργίας, δίνει προτεραιότητα στους φυσικούς νόμους και υπογραμμίζει την αβεβαιότητα ύπαρξης, που απορρέει από την ολιγοπιστία των ανθρώπων.

Οι περισσότεροι χριστιανοί και κυρίως οι σύγχρονοι, δεν γνωρίζουν τις θαυμαστές διηγήσεις του Αγίου Γρηγορίου του Μεγάλου (540-604) ή Διαλόγου, που βρίσκονται στην Λατινική Πατρολογία και περιγράφουν θαυμαστές διηγήσεις υπερβάσεως των φυσικών νόμων.

Διήγηση 1^η: (Για το μοναχό Βενέδικτο)

«Τον καιρό του βασιλιά Τοτίλα, οι Γότθοι αποπειράθηκαν να τον κάψουν μαζί με το κελί του. Έβαλαν φωτιά και κατακάηκαν όλα τα περίχωρα, όμως η κόλαση πυρός δεν μπόρεσε να αγγίξει το κελί του. Βλέποντας το αυτό οι Γότθοι εξαγριώθηκαν περισσότερο και τον έσυραν έξω από την κατοικία του. Εκεί κοντά παρατήρησαν έναν αναμμένο κλίβανο που τον ετοίμαζαν για να ψήσουν ψωμιά∙ τον έρριξαν μέσα σε αυτόν και έκλεισαν τον κλίβανο.  Αλλά την άλλη μέρα βρέθηκε τόσο αβλαβής, ώστε όχι μόνο η σάρκα του, αλλά ούτε και η άκρη των ιματίων του δεν πειράχθηκαν κατά κανένα τρόπο από τις φλόγες».

Ο Άγιος Γρηγόριος σχολιάζει, παράλληλα, το θαύμα των τριών παίδων (Δαν. 3, 23-24) ως εξής: «Έτσι σε ένα και τον αυτό χρόνο προς υπηρεσία των δικαίων η φλόγα και είχε τη δύναμή της στο να βοηθήσει, και δεν την είχε στο να βασανίσει».

Διήγηση 2^η: (Η εκκλησία του μακαρίου Ζήνωνος – επισκόπου και μάρτυρος– στην πόλη της Βερώνης = Βερόνα)

«Όταν ο ποταμός Ατεσις (σημερινός Αντιτζε) στην πόλη Βερώνη φούσκωσε, έφθασε μέχρι την Εκκλησία του μακαρίου μάρτυρος και Επισκόπου Ζήνωνος (362-380). Κι όμως, παρόλο που οι πόρτες της εκκλησίας ήταν ανοικτές, το νερό καθόλου δεν πέρασε μέσα. Σε λίγο αυξήθηκε και έφθασε μέχρι τα παράθυρα της εκκλησίας που είναι κοντά στη στέγη. Στάθηκε έτσι και έφραξε την πόρτα της Εκκλησίας, σαν να είχε μεταβληθεί το υγρό στοιχείο σε στερεό τείχος. Όλοι φοβόντουσαν πως θα αφήσουν τα κόκκαλά τους εκεί από τη δίψα και την πείνα. Ερχόντουσαν στην πόρτα της εκκλησίας και αντλούσαν να πιουν νερό. Να αντληθεί σαν νερό μπορούσε, να κυλήσει όμως σαν νερό δεν μπορούσε. Στεκόταν στυλωμένο μπροστά, για να καταδεικνύει σε όλους την αξία του μάρτυρος: Και νερό ήταν προς ωφέλειαν, και νερό δεν ήταν προς κατακλυσμόν του τόπου».

Διήγηση 3^η: (Στους χρόνους του Ιουστινιανού)

«Όταν σηκώθηκε αρειανικός διωγμός κατά της ζωής των Ορθοδόξων από τους βανδάλους στην Αφρική, μερικοί επίσκοποι, εμμένοντας με γενναιότητα στην υπεράσπιση της αλήθειας, οδηγήθηκαν στο μέσο. Ο βασιλιάς των βανδάλων (Ονώριχος) μη έχοντας τη δύναμη να τους κάμψει προς την ασέβεια με λόγους και δώρα, πίστεψε πως θα μπορούσε να τους τσακίσει με βασανιστήρια: Πρώτα δηλ. τους έκανε υπόδειξη να κρατούν σιωπή όσον αφορά την υπεράσπιση της αλήθειας. Αυτοί όμως δεν εννοούσαν να σιγήσουν κατά της κακοδοξίας, μήπως τυχόν με τη σιωπή τους δοθεί η εντύπωση ότι συναίνεσαν.

Τότε κυριευμένος από μανία έβαλε να τους κόψουν τη γλώσσα από τη ρίζα. Και μετά από αυτό, αν και δίχως γλώσσα, ομιλούσαν για την υπεράσπιση της αλήθειας. Έτσι, όπως συνήθιζαν να μιλάνε και προηγουμένως, όταν είχα την γλώσσα τους.

Από αυτούς ένας εκεί γλίστρησε σε ασέλγεια κι αμέσως στερήθηκε το χάρισμα του θαύματος, κατά δίκαιη κρίση του Παντοδύναμου Θεού».

Περισσότερα στο σπουδαίο βιβλίο – μετάφραση:

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ – ΒΙΟΙ Αγνώστων Ασκητών

Έκδοσις Αδελφότητος Ιερομ. Ιωάννου

«Κοίμησις της Θεοτόκου» - Αγ. Άννα

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 1988

Αναμφίβολα, τα κείμενα αυτά αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα τα Ορθόδοξης κληρονομίας. Σε αποσπούν από τη σημερινή ατονία του εκκλησιαστικού πληρώματος, διότι προβάλλουν –προς έλεγχο και μίμηση– επικές μεγιστοποιήσεις της πίστεως των Ορθοδόξων.

Στον πρόλογο του λατινικού κειμένου, ο Αγ. Γρηγόριος τονίζει:

«Sunt nonnulli quos ad amorem patriae caelestis plus exempla quam predicamenta succendunt» (Μερικοί πυρπολούνται προς τον πόθο της ουράνιας πατρίδας μάλλον από τα παραδείγματα παρά από τα κηρύγματα).

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ