«Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του
Αγίου Πνεύματος»
(Αρχή Θείας
Λειτουργίας)
Τοῦ Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ
Είναι
αλήθεια ότι η Βασιλεία του Θεού εκτείνεται σ’ ολόκληρο τον κόσμο, υλικό και
πνευματικό. Αυτή την δεσποτεία της Αγίας Τριάδος επάνω σ’ όλα τα κτίσματα, νοητά
και αισθητά, την εκφράζει περιληπτικά και το Δαβιτικό: «τα
σύμπαντα δούλα σα» (Ψαλμός 118).
Αυτή
την πραγματικότητα μελωδούμε και στην
εναρκτήρια προσευχή–δοξολογία κατά την τέλεση της Θ. Λειτουργίας: «Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του
Αγίου Πνεύματος».
Γράφει
ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης: «Η Βασιλεία του Θεού, του Τριαδικού Θεού, του
Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, λάμπει στον ουρανό, λάμπει στη γη,
αλλά πολύ περισσότερο λάμπει στην Εκκλησία Του, που αυτή κατ’ εξοχήν είνε η
Βασιλεία του εν Τριάδι Θεού» (Εις την Θείαν Λειτουργίαν – σελ. 35).
Πλήθος
αναφορών για το πρόσωπο του Χριστού, ως Βασιλέως της δόξης, ανακαλύπτουμε στα
κείμενα της Αγ. Γραφής και στα κείμενα των Πατέρων. Να θυμίσουμε, ότι σε πολλές
ακολουθίες και ευχές του Νυχθημέρου, η εσωτερική διάθεση εκφράζεται στην
προστακτική: «Δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν
Χριστώ τω Βασιλεί ημών Θεώ».
Επειδή στη σύγχρονη ζωή προετοιμάζεται ο ερχομός του αντιχρίστου, οι Ιεράρχες έχουν απωλέσει το «άλας» της Ορθοδοξίας και οι Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες κινδυνεύουν από την οικουμενιστική αποστασία, ας θυμηθούμε την αλήθεια που αποκαλύφθηκε στον Ευαγγελιστή Ιωάννη στην Πάτμο: «ούτοι μετά του αρνίου πολεμήσουσι, και το αρνίον νικήσει αυτούς, ότι Κύριος κυρίων εστι και Βασιλεύς βασιλέων, και οι μετ’ αυτού κλητοί και εκλεκτοί και πιστοί» (Αποκ. 17,14).
Στο
Ευαγγέλιο περί της Παγκοσμίου Κρίσεως (Ματθ. ΚΕ΄, 34, 41), ο Κύριος εμφανίζεται
ως Βασιλεύς ζώντων και κεκοιμημένων. Ξετυλίγονται μπροστά του όλοι οι κύκλοι
ζωής των ανθρώπων και:
-«τότε ερεί ο Βασιλεύς τοις εκ δεξιών αυτού»
- «τότε ερεί και τοις εξ ευωνύμων».
Άξιο
παρατηρήσεως, ότι απευθύνεται «τοις εκ δεξιών αυτού» ως βασιλεύς, μιας και
διέτρεξαν την ζωή τους εν Κυρίω. Αντίθετα, όλοι οι «εξ ευωνύμων», ως κεντρική
πράξη ζωής δεν είχαν τον Χριστό, ως βασιλέα της ζωής τους.
Ο
Αγ. Νικόδημος ο Αγιορείτης, ερμηνεύοντας τον πέμπτο Αναβαθμό του α΄ ήχου: «Δεξιά σου χειρί λαβών συ Λόγε, φύλαξόν με φρούρησον, μη
πυρ με φλέξη της αμαρτίας», γράφει:
«Ω ενυπόστατε Λόγε του Θεού, συ λαβών εμένα με την δεξιάν
σου χείρα, ήτοι με την αγαθή σου ενέργεια∙ τούτο γαρ δηλοί η δεξιά χειρ του
Θεού κατά τον Θεοδώρητον∙ δια της τοιαύτης αγαθής σου ενεργείας και χάριτος
φύλαξόν με και φρούρησον, ήγουν γενού φύλαξ μου και φρουρός», δια να αποφύγη δηλ.
το πυρ της αμαρτίας, όπως αναγράφεται στο τέλος του Αναβαθμού (ΝΕΑ ΚΛΙΜΑΞ, σελ.
51).
«Τι εστίν η Βασιλεία;», ρωτά ο Χριστός δια στόματος Χρυσοστόμου∙ και
απαντά ο ίδιος «η παρουσία η εμή» (P.G.
57, 447).
Σήμερα,
όμως, όλοι διερωτώνται: πώς η Εκκλησία έφθασε έως εδώ, πως μετετράπη σε κρατική
αποικία; Όταν υπάρχει ο άνωθεν κρατικός παρεμβατισμός με το
κλείσιμο των Ι. Ναών, πόσο αληθινή είναι στα χείλη των Ιεραρχών και κληρικών η
δοξολογική εκφώνηση:
«Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός και του υιού και του
Αγίου Πνεύματος»; Πόσο αληθινή είναι στους εσπερινούς των Ι. Μονών η προτροπή:
«Δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν Χριστώ των βασιλεί
ημών Θεώ»;
Τέλος,
τι νόημα έχει η (προστακτική) προσευχή «Ελθέτω η
Βασιλεία σου, ως εν ουρανώ και επί της γης», όταν το πλήρωμα δεν μπορεί
να προσεγγίσει εντός του Ι. Ναού τον Πατέρα του; Όταν είναι στις προσταγές του
Καίσαρα;
Ερώτημα:
Το κλείσιμο των Ι. Ναών εις ποίον φανερώνει υποταγήν; Στον Θεό ή στον Καίσαρα;
Ο
Άγιος Γρηγόριος Νύσσης στην ερμηνεία του «Πάτερ
ημών – ελθέτω η Βασιλεία σου», τονίζει: «Μία
των πάντων υπέρκειται η αληθής εξουσία και δύναμις, η του παντός αναδεδειγμένη
το κράτος, και βασιλεύουσα, ου βία τινί και τυραννική δυναστεία, φόβοις και ανάγκαις υποζεύξασα την υποταγή το
υπήκοον. Ελευθέραν γαρ είναι προσήκει παντός φόβου την αρετήν και αδέσποτον,
εκουσία γνώμη το αγαθόν αιρουμένην∙ αγαθού δε παντός το κεφάλαιον, το υπό την
ζωοποιόν εξουσίαν τετάχθαι» (P.G.
44, 1120 - 1193).
Μετάφραση: «Μία είναι η αληθινή κυριαρχία και δύναμη, η ανώτερη όλων, που
συγκρατεί την διακυβέρνηση του σύμπαντος.
Αυτή
βασιλεύει χωρίς να μεταχειρίζεται τη βία και την καταπιεστική τυραννία,
βάζοντας τους υπηκόους κάτω από τον ζυγό της υποταγής με φοβέρες και πιέσεις.
Γιατί η αρετή πρέπει να είναι ελεύθερη κι αδέσμευτη από κάθε φόβο και να
προτιμάει ελεύθερα το αγαθό.
Και
το αποκορύφωμα κάθε αγαθού είναι η υποταγή κάτω από την κυριαρχία που δίνει
ζωή».
Αυτά
είναι λόγια ενός αληθινού ποιμένος και ενός φωτισμένου θεολόγου. Γι’ αυτό και
κατανοούμε σε βάθος, γιατί τα τυραννικά καθεστώτα, μέχρι σήμερα, στρέφονται
πάντα κατά της Εκκλησίας του Χριστού, και γιατί οι οικουμενιστές επίσκοποι
απωθούν τους Πατέρες της Εκκλησίας συμφωνούντες με τον Καίσαρα!
Επιμένουμε
στο άνοιγμα των Ι. Ναών χωρίς φόβο, διότι αυτό στην πράξη σημαίνει «η
υποταγή κάτω από την κυριαρχία που δίνει ζωή».
Τη
θέση αυτή ενισχύει και ένα σχετικό κοντάκιο της Αγίας Αναστασίας της
Φαρμακολυτρίας (22/12):
«Οι εν πειρασμοίς και θλίψεσιν υπάρχοντες, προς τον σον
Ναόν, προστρέχοντες λαμβάνουσι, τα σεπτά ιάματα, της εν σοί οικούσης θείας
χάριτος. Αναστασία συ γαρ αεί, τω κόσμω πηγάζεις τα ιάματα».
Είναι
αλήθεια, ότι η δοξολογική εκφώνηση: «Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός και του
Υιού και του Αγίου Πνεύματος» εμπεριέχει–αποδίδει διαγραμματικά και την ορθή
πίστη. Επάνω στο οδηγητικό νήμα της ορθής πίστεως, της Ορθοδοξίας, διαμορφώθηκε
όλη η πνευματικότητα και η Ιστορία της Εκκλησίας.
Αφού
αυτή η πίστις αλλοιώθηκε στην «σύνοδο» της Κρήτης, γεννάται το ερώτημα: Υπάρχει, πλέον, αληθινή προσωπική σύνδεση ενός
οικουμενιστού επισκόπου ή απλού οικουμενιστού ιερέως με την Βασιλεία του Θεού,
με την Εκκλησία, όταν εκφωνεί την δοξολογία στην αρχή–έναρξη της Θ. Λειτουργίας;
Ποια πίστη ομολογεί–εννοεί, τότε;
ΝΙΚΟΣ
Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
