Θεία Κοινωνία με Coca Cola; Κι όμως κάποιοι το κάνουν!
(και κάποιοι τους "στηρίζουν")
Έδωσε (προ)έγκριση η Ιερά Σύνοδος προετοιμασίας Ιερέων και Πιστών για Θεία Κοινωνία χωρίς Οίνο και Άρτο;
γράφει ο π. Γεώργιος Ανεστόπουλος, Κληρικός - Πρεσβύτερος της Ι.Μ.Διδυμοτείχου
Και λέω προέγκριση καθώς, ναι μεν, στους Ι.Ναούς η Θεία Κοινωνία - Δόξα τω Θεώ - ακόμη τελείται με Οίνο και Άρτο, πλην όμως, στους κόλπους της Ιεραποστολής της Εκκλησίας της Ελλάδος (εύχομαι μειοψηφία) αναπαράγεται η ισότητα όλων των υλικών μεταξύ τους προκειμένου να τελεστεί η Θεία Κοινωνία (ανάλογα τι παράγει κάθε τόπος), κόντρα βεβαίως σε κάθε σχετικό Ιερό Κανόνα Οικουμενικών Συνόδων.
Ταυτόχρονα δημοσιεύουν αλλά και διδάσκουν (φανερά) νέους ιερείς ως προς αυτές τις "απόψεις".
Και υποθέτω πως κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να συμβεί φανερά εάν δεν είχε την έγκριση της Ιεράς Συνόδου δηλαδή της Εκκλησίας της Ελλάδος η οποία, εκ του αποτελέσματος κρίνουμε πως επιτρέπει να διαδίδονται και να διδάσκονται επίσημα αυτά τα κείμενα κι αυτές οι θέσεις (σε κακώς εννοούμενη αλληλεγγύη προς το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας να υποθέσω;).
Δεν αναφέρω περαιτέρω στοιχεία αυτών των ιεραποστόλων, των κειμένων τους και του συγκεκριμένου εκπαιδευτικού θεσμού καθώς συνολικά εκτιμώ και σέβομαι το εν γένει έργο τους θεωρώντας αυτό ένα σημείο πλάνης που ευελπιστώ να διορθωθεί.
Εν τάχει στο θέμα. Αντλώ στοιχεία και "ερωτήματα" από τα "διδακτικά κείμενά" τους.
«Μπορούμε άραγε να τελέσουμε την θεία Ευχαριστία όχι με τον καθιερωμένο άρτο και οίνο, αλλά με άλλα υλικά;»
Όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τέτοια ερωτήματα, αναπόφευκτα ενεργοποιείται ο πρώτος βασικός κανόνας που διδάσκεται ένας ορθόδοξος πιστός και δη πρωτίστως ένας Ιερέας και εν προκειμένω ακόμη και ως πρωτοετής φοιτητής οποιασδήποτε Ορθόδοξης Ιερατικής σχολής:
Ή αποδέχεσαι την Ορθοδοξία όπως σου δόθηκε από την Αγία Γραφή και την Ιερά Πατερική Παράδοση ή αυτό που πιστεύεις δεν είναι Ορθοδοξία αλλά "ιδιωτική θεολογία και προτεσταντισμός".
Θυμάμαι εκεί κάπου στο 2013 ήμουν παρών στο κήρυγμα ενός Έλληνα Αρχιερέα Αφρικανικής Μητρόπολης σε κάποιο γνωστό Ι.Ναό της Αττικής.
"Βρέθηκα", είπε ο δεσπότης, σε ένα ναό της Μητροπολιτικής μου περιφέρειας όπου το μόνο ποτό που βρισκόταν διαθέσιμο ήταν coca cola. Κάναμε λοιπόν την Θεία Κοινωνία με αυτό προκειμένου να μην κάνουμε καθόλου Θεία Λειτουργία.
Προφανώς, είχε την σχετική "ευλογία" από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας.
Όταν ανέφερα στους παραπάνω Έλληνες Ορθόδοξους Ιεραπόστολους το συγκεκριμένο περιστατικό έλαβα την απάντηση: "και καλώς έπραξε ο δεσπότης!"
Ήταν μια σαφής εισαγωγή σε αυτά με τα οποία θα ερχόμουν στη συνέχεια αντιμέτωπος ως προς τις "διδασκαλίες" τους.
Και ας δούμε ποιά είναι αυτά.
- Τι προβλέπουν οι ιεροί κανόνες για τα ευχαριστιακά υλικά;
Σύμφωνα με τα κείμενά τους (ναι, έχουν απόλυτη επίγνωση ποιούς Κανόνες παραβιάζουν και τους παρουσιάζουν ξεκάθαρα, δεν τους κρύβουν):
"...Στην Ορθόδοξη Ανατολή υπάρχουν επτά ιεροί κανόνες, από τον 4ο έως τον 7ο αιώνα, οι οποίοι αποκλείουν τη χρήση άλλων υλικών στη Θεία Ευχαριστία, πλην άρτου και οίνου (και ύδατος, το οποίο αναμειγνύεται με τον οίνο).
Εκ των Κανόνων των Αγίων Αποστόλων ο 3ος κανόνας απαγορεύει στους λειτουργούς επί ποινή καθαιρέσεως να χρησιμοποιούν κατά παράβαση της οδηγίας του Κυρίου υλικά άλλα: μέλι, γάλα, οινοπνευματώδη πλην οίνου (οι συντάκτες του Πηδαλίου φέρνουν ως παράδειγμα ρακή και μπίρα), πουλερικά, τετράποδα ή όσπρια.
Το ίδιο και ο 37ος κανόνας της Συνόδου της Καρθαγένης (Ιππώνα 393, επικύρωση Καρθαγένη 419) επιτάσσει χρήση μόνον οίνου αναμεμειγμένου με ύδωρ ("ως και αυτός ο Κύριος παρέδωκε").
Το θέμα φαίνεται ξεκάθαρο. Οι Ιεροί Κανόνες ορίζουν ρητά η Θεία Ευχαριστία να τελείται αποκλειστικά με ψωμί και κρασί "ως και αυτός ο Κύριος παρέδωκε "κατά τον Μυστικό Δείπνο...."
Λίγα λόγια για το background της διαχρονικής ιστορικά επίμονης απόπειρας (από πολλούς ενδιαφερόμενους) να "αλλάξουν τα υλικά της Θείας Ευχαριστίας:
Για ποιον λόγο οι διάφορες αιρέσεις απέκλιναν από όσα λένε οι ιεροί κανόνες;
Για δικούς τους λόγους ο καθένας, τόσο ορισμένοι ελληνορωμαϊκοί φιλοσοφικοί κύκλοι (με προεξάρχοντα τους Κυνικούς - συνοπτικά, εναντιώνονταν συμβολικά και εμπράκτως σε έναν διαδεδομένο ηδονικό τρόπο ζωής που εκφραζόταν εν πολλοίς και δια της κρεοφαγίας/οινοποσίας) όσο και εβραϊκοί θρησκευτικοί κύκλοι απείχαν από την κρεοφαγία και οινοποσία (θέλοντας να δείξουν την εναντίωσή τους στον παγανισμό), αντικαθιστώντας τα με νερό και άρτο.
Οι παραφυάδες τους - μέσα στον (πρωτο)χριστιανισμό πια - επηρεασμένοι από τέτοιες φιλοσοφικές επιλογές, οδηγήθηκαν στην αντικατάσταση του Οίνου - κυρίως - στην Θεία Ευχαριστία. Άλλοι με νερό, άλλοι με άλλα πόσιμα ή βρώσιμα υγρά (πχ ρευστό τυρί).
Κάποιοι άλλοι, πχ οι Μοντανιστές, αντικατέστησαν τον οίνο με γάλα, ισχυριζόμενοι ότι ακολουθούσαν παλαιοδιαθηκικές επιταγές...
...και άλλοι άσκησαν κατ' αυτόν τον τρόπο πολεμική στον οίνο καθώς τον συσχέτιζαν με την τρυφηλή ζωή, τις ηδονές, τις απολαύσεις, την ακράτεια παθών, ψυχής, σαρκός, νου και πνεύματος, την οργή, ακόμη και τη συγκρουσιακή/φονική διάθεση...
Άλλοι, θεωρούσαν πως τηρούσαν κατά γράμμα την επιταγή του Ιησού πως δεν πρόκειται να ξαναπιεί οίνο έως ότου ξαναβρεθεί με τους μαθητές στη Βασιλεία των Ουρανών και πιεί από το νέο κρασί.
Σύμφωνα με το κείμενο, μια άλλη ερμηνεία αποδίδει στις διάφορες "αρτοτυριτικές" και "μοντανικές" ομάδες την πρόθεση να αναβιώσουν μια αίσθηση αρχέτυπης επαφής με τις ρίζες των ανθρώπων. Θεωρούσαν πως πριν το φόνο του Άβελ από τον Κάιν η θυσιαστική συμπεριφορά των ανθρώπων δεν είχε αιμάτινα χαρακτηριστικά. Πρόσφεραν δηλαδή στο Θεό γεννήματα της γης (σιτάρι, άρτο) και των ζώων (γάλα, τυρί) αλλά όχι τα ίδια τα ζώα, όχι αίμα και κρέας. Δεν υφίστατο δηλαδή, σφάξιμο ζώων, τουτέστιν αφαίρεση ζωής.
Μια από τις βασικές ερωτήσεις που "ρητορικά" θέτουν τα κείμενα αυτών των "Ιεραποστόλων"αναδεικνύοντας την "αναγκαιότητα γενικής τροποποίησης (βλ.ισοτίμησης/απελευθέρωσης) των υλικών της Θείας Ευχαριστίας" είναι η παρακάτω:
- Για ποιον λόγο χρειάζεται να εξετάσουμε σήμερα το θέμα; Αφορούν τη σημερινή ιεραποστολική πραγματικότητα οι εν λόγω κανόνες; Ή αφορούν κάτι διαφορετικό;
(Το ερώτημα επιδέχεται αντιστροφής:
Χρειάζεται να επανεξεταστεί σήμερα το θέμα;
Όχι, δεν χρειάζεται, λέω εγώ ο "απλός κληρικός". Έχει ήδη ασχοληθεί εκτενώς και απαντήσει η Ιερά Παράδοση των Αγίων Πατέρων και οι Οικουμενικές Σύνοδοι).
Και συμπληρώνει το κείμενο:
"Μήπως εμμένοντας στα υλικά που χρησιμοποίησε ο Χριστός, χωρίς να αναζητήσουμε γιατί τα επέλεξε, υπάρχει κίνδυνος να χάσουμε το νουν του Χριστού;"
Δηλαδή, κατ' αυτούς, ο Χριστός μας έδειχνε το δάσος αλλά εμείς είδαμε το δέντρο...
Ή αλλιώς, ο Χριστός θέλησε να μας μάθει να ψαρεύουμε ως άλλος Κομφούκιος αλλά εμείς "πλανεμένοι" θεωρήσαμε πως μας έδωσε απλά ένα...ψάρι...
Και κάποιοι επιχειρούν να "ξεστραβώσουν" τους πλανεμένους Ορθόδοξους και να τους "μάθουν να ψαρεύουν"...
Εντέλει, ποιός έχει την ευθύνη να τα "ερμηνεύει" αυτά;
Αν ήμασταν στον Προτεσταντισμό θα λέγαμε πως ο καθένας έχει το δικαίωμα να ερμηνεύσει την Αγία Γραφή κατά πως εμπνέεται από την προσωπική του μούσα/δαίμονα.
Αλλά δεν είμαστε στον Προτεσταντισμό, σωστά;
Ανήκουμε στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία.
Και μόνοι αρμόδιοι, σε αυτή την Εκκλησία, για να κάνουν κάτι τέτοιο είναι οι Οικουμενικές Σύνοδοι και οι Άγιοι Πατέρες.
Κάτι που έκαναν επανειλημμένα και οριστικά. Αρχής γενομένης από την Αποστολική Σύνοδο.
Ακόμη και τοπικοί Σύνοδοι το έκαναν και επικυρώθηκαν από τις κατοπινές Οικουμενικές.
Η δε απόφασή τους ήταν "συνειδητή εμμονή" στα υλικά που χρησιμοποίησε ο Χριστός.
Οι δε Ιεροί Κανόνες αφορούν όλη την Εκκλησιαστική πραγματικότητα, χτες, σήμερα και αύριο.
Προσωπικά, μου θυμίζει μια συζήτηση που είχα κάποτε με ομοφυλόφιλο ιερέα:
Όταν του είπα πως υπάρχουν περιορισμοί για την ερωτική δραστηριότητα του ιερέα αλλά και του πιστού που θέλει να μπει στον δρόμο της άσκησης, μου απάντησε:
Ο Θεός δεν έχει καμία δουλειά από την μέση και κάτω, δεν έχει καμία δουλειά κάτω από τα παντελόνια.
Μα υπάρχουν αποφάσεις Οικουμενικών Συνόδων περί αυτών των θεμάτων, του είπα!
Ω, μα αυτά είναι ξεπερασμένα πια. Άλλες εποχές τότε και άλλες τώρα, μου απάντησε.
Άραγε είναι έτσι;
Άλλες εποχές τότε και άλλες τώρα;
Δεν ισχύουν οι Οικουμενικές Σύνοδοι;
Δηλαδή, δεν υφίσταται ούτε και το Κανονικό Δίκαιο;
Δηλαδή, με αυτό το σκεπτικό, μήπως δεν ισχύουν ούτε οι κανόνες κατά της Σιμωνίας;
Πως δεν έχει σχέση;
Άμα δεν ισχύει ένας - και δη βασικός - Κανόνας των Οικουμενικών Συνόδων, αυτομάτως τίθεται θέμα συνολικής ισχύος τους.
Η Σιμωνία πχ σημαίνει εξαγορά Αρχιερατικής θέσεως. Η εξαγορά δεν γίνεται κατ' ανάγκην μόνον δια του χρήματος.
Μπορεί να προσφερθούν κι "άλλου είδους υπηρεσίες" από τον ενδιαφερόμενο προκειμένου να καταλάβει την "πολυπόθητη ισχυρή θέση". πχ ερωτικές. Ένας "φέρελπις" λαϊκός με υψηλές φιλοδοξίες ζευγαρώνει με έναν ομοφυλόφιλο ανώτερο κληρικό ο οποίος μετατρέπεται στο "ασανσέρ" του για ταχύτατη άνοδο στην Ιεραρχία.
Αυτή η Νικολαίτικη φιλοσοφία του "τα κάνω όλα" (ακολασία, σεξουαλική ανηθικότητα,"η σωτηρία της ψυχής δεν επηρεάζεται από τις σωματικές ερωτικές πράξεις και επιλογές, άρα μπορώ να ζω ασύδοτα") είναι που άνοιξε την πόρτα στην ιδιωτική θεολογία ("εγώ πιστεύω με τον τρόπο μου") και στον προτεσταντισμό.
Και συνακόλουθα, αυτοί οι άνθρωποι του "όλα επιτρέπονται και όλα τίθενται υπό διαρκή αναθεώρηση" (με την ισχύ της υψηλής τους ιεραρχικής θέσης) είναι που έδιναν ιστορικά και συνεχίζουν να δίνουν την έγκρισή τους για αιρετικές και υβριστικές του Αγίου Πνεύματος επιλογές, όπως αυτή που εξετάζουμε σήμερα, της Θείας Κοινωνίας με οποιοδήποτε υλικό.
Κατά καιρούς, κάποιοι γενναίοι ηθικοί αρχιερείς τους κατεδίωξαν, όπως ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, αν και αμέσως διώχτηκαν με εξορίες, βασανιστήρια ή και θάνατο από τα πανταχού παρόντα πανίσχυρα "φιλονικολαϊτικα κυκλώματα".
Με το παραπάνω (Νικολαϊτικο) σκεπτικό λοιπόν παύει να είναι αμάρτημα αλλά και Κανονικό Αδίκημα τόσο αυτό όσο και μια σειρά άλλων παραπτωμάτων.
Βυζαντινού Θρόνου.
Έστω κι αν κάποτε είχε συγκαταλεχθεί στους "ενωτικούς".
Άλλοι διώχθηκαν για πολύ μικρότερης δυναμικής λόγους. Αυτός πως γλίτωσε άραγε και μάλιστα η "λογική θεωρία" του καταγράφηκε σε ισχυρή θέση στην Εκκλησιαστική Γραμματεία;
Μήπως γιατί ήταν προστατευόμενος πολιτικός του πανίσχυρου τότε Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης Καβάσιλα και πρωτίστως αργότερα του ίδιου του αυτοκράτορα Καντακουζηνού, του οποίου επανειλημμένα διετέλεσε πολιτικός σύμβουλος και συνεργάτης; https://opatmios.blogspot.com/2013/09/blog-post_4460.html
Τέτοιες "ιδιωτικές λογικές θεολογίες" είναι ηλίου φαεινότερον ότι συνέβαλλαν τα μέγιστα στην προετοιμασία της Προτεσταντικής θεολογίας.
Βασική παραδοχή των "κειμένων" αποτελεί το εξής:
αποδεχόμενος αυτήν ακριβώς την αντιπαθογονική του ιδιότητα. Σε αντιδιαστολή πάντα με κάποιους "προφήτες αιρέσεων και άλλων θρησκειών" που αργότερα απαγόρευσαν στους πιστούς τους την χρήση του αλκοόλ καταδικάζοντας πληθυσμούς ολόκληρους στο θάνατο μέσα από την ανεπαρκή αντιμετώπιση των παθογόνων της διατροφής και του νερού.
Αλλά ΩΣ ΕΚΕΙ!
Καθώς, αυτό με τη σειρά του, λογικά οδηγεί σε κάτι άλλο.
Έπρεπε να διατηρηθεί μεν η αντιπαθογονική δράση του αλκοόλ, αλλά έπρεπε από την άλλη να αναχαιτισθεί και η "συνοδός μέθη" ως μια βασική παρενέργεια.
Η μέθη συνδέεται κυρίως με τους υψηλούς βαθμούς αλκοόλ.
Το σταφύλι είναι ένας ευλογημένος ασφαλής καρπός που η ζύμωσή του δεν μπορεί να ξεπεράσει σε φυσικές συνθήκες τους 15 βαθμούς, καθώς οι ζυμομήκυτες πάνω από αυτό το όριο πεθαίνουν, συνεπώς παύει η περαιτέρω ζύμωσή του.
Είχε δηλαδή, πέραν των άλλων και τεράστια κοινωνική επίδραση ως προς αυτό η επιλογή του Οίνου για την Θεία Κοινωνία.
Αυτά βεβαίως τα διαπιστώνουμε εκ των υστέρων.
Άρα, το "κοινωνικά αποδεκτό" ποτό θα έπρεπε να είναι όχι ιδιαίτερα υψηλών βαθμών, ώστε μετά την "αραίωση/νέρωσή" τους (κράμα οίνου και νερού) να εξακολουθεί να έχει μεν αντιπαθογονική δράση, πλην όμως απενεργοποιημένη τη μέθη.
Πλήθος ποτών ήταν εξίσου διαδεδομένα. Πολλά απ' αυτά με επικίνδυνες αλκοολικές (ψυχοκινητικές και παραισθητικές) δυνατότητες.
Ένα ακόμη στοιχείο της εποχής είναι η ανάμειξή τους με μπαχαρικά, άλλοτε για λόγους επίσης αντιπαθογονικούς, άλλοτε για την επίγευση και άλλοτε για την κάλυψη του οξινωμένου (ξυδιασμένου) αλκοόλ. Κι εδώ εγκυμονούσε επίσης ο ίδιος κίνδυνος (ψυχοκινητικές και παραισθητικές ιδιότητες).
Ένα επίσης στοιχείο που εμπεριείχε "εκτροπή" είναι η φύλαξή τους - κατά τη ρωμαϊκή εποχή - σε δοχεία που εμπεριείχαν σταφίδα για λόγους στεγανοποίησης του δοχείου.
Άρα, το κρασί εμπεριείχε μέσα και υπολείμματα σταφίδας. Άλλοτε πάλι ήταν αναμεμειγμένο με μέλι (mulsum, ίσως για την επίγευση αλλά και τον αντιπαθογόνο χαρακτήρα της υπερβολικής παρουσίας σακχάρων). (Αυτά θα πρέπει να τα συνδυάσουμε με την σχετικές μελλοντικές απαγορεύσεις της χρήσης σταφυλιών και μελιού στη Θεία Κοινωνία).
Άλλοτε πάλι ήταν αναμεμειγμένο με θαλασσινό νερό. Πιθανά, εκτός από το άρωμα, στόχος να ήταν και ο εμπλουτισμός με έναν ακόμη αντιπαθογόνο παράγοντα όπως το αλάτι. Αλλά αυτό σήμαινε και "ζωϊκούς οργανισμούς".
https://www.kathimerini.gr/society/107987/h-istoria-toy-potoy-ana-toys-aiones/
Εάν είχαν επιτραπεί όλα αυτά μπορούμε να φανταστούμε την εφιαλτική συνέχεια;
Όχι ακόμη...Αλλά θα την δούμε πιο κάτω....
Περί Συμβολισμών...
"Το Μάννα της Παλαιάς Διαθήκης έπεφτε έτοιμο από τον ουρανό και ήταν τόσο άγνωστο και τόσο ξένο προς την καθημερινότητα, ώστε οι αποδέκτες του διερωτούνταν: "τι εστιν τούτο";..." (Εξ.16:15)
Στα κείμενά τους αυτοί οι "ιεραπόστολοι" θεωρούν πως στα μάτια του νεοεκχριστιανισθέντος, ο οίνος και ο άρτος μοιάζουν "άγνωστα" σαν το μάννα εξ ουρανού. Κάτι απαράδεκτο κατ' αυτούς.
Όσο "απόκοσμη τροφή" (εκ Θεού και όχι εκ του κόσμου τούτου) έμοιαζε το Μάννα, άλλο τόσο "απόκοσμο" - λένε - φαντάζει και το δίπτυχο "άρτος και οίνος" σε κάποιους λαούς.
Εάν απορρίπτουμε την Π.Διαθήκη, τότε απορρίπτουμε και το Μάννα.
Εάν αποδεχόμαστε την Π.Διαθήκη ως προτύπωση της Καινής Διαθήκης, τότε το Μάννα ως εν δυνάμει προτύπωση της Θείας Κοινωνίας δηλώνει ότι είναι θεμιτή η επιλογή ενός πιθανά άγνωστου βρωσίμου είδους όπως ο άρτος ή/και ο οίνος.
Κι ας μην αποτελεί τμήμα της διατροφικής καθημερινότητας και παράδοσης του τάδε λαού.
Τα σύμβολα είναι μέρος αναπόσπαστο της θεολογίας, της εκκλησιολογίας, της τελετουργικής.
Επίσης, ένα σύμβολο, όσο περισσότερο χρησιμοποιείται ιστορικά και γεωγραφικά (απ' όλους) τόσο περισσότερο ισχυροποιείται στο συλλογικό ασυνείδητο.
Σε άλλες περιοχές, για λόγους οικονομίας δεν πετιέται τίποτα...βασική διατροφή είναι ακόμη και το αίμα των ζώων...θα επιτραπεί η συμμετοχή αυτού του επεξεργασμένου αίματος (πχ blood - black - pudding Σκωτίας), είτε μόνο του είτε αναμεμειγμένο στην παρασκευή άρτου είτε αναμεμειγμένου στον οίνο της Θείας Κοινωνίας;
Σε κάποιες περιοχές του πλανήτη και πρόσφατα σχετικά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση επιτρέπεται η κατανάλωση εντόμων, καρκινοειδών, ακαρεοειδών, προνυμφών (πχ μύγας) και σκωλήκων στην μαγειρική και στην αρτοποιϊα ( https://ec.europa.eu/newsroom/sante/items/712990/el ). Εάν σε μια περιοχή του κόσμου ή πλέον ακόμη και στην ΕΕ, κάποιος εμφανίσει έναν τέτοιο άρτο, όπου εμπεριέχονται αποξηραμένοι/επεξεργασμένοι τέτοιοι (πρώην) ζωντανοί ζωϊκοί οργανισμοί, θα θεωρηθεί θεμιτή η χρήση ενός τέτοιου άρτου για τη Θεία Κοινωνία;
άλλωστε δεν έχει καμία άλλη εμπορική αξία. Θα χρησιμοποιηθεί και αυτό το ποτό στην Θεία Κοινωνία;
Διάφοροι λαοί στο διάβα της ιστορίας χρησιμοποίησαν το φρέσκο αίμα στην διατροφή τους. Θα χρησιμοποιηθεί και αυτό;
Η διατροφή άλλων λαών περιλαμβάνει λυωμένα, υγροποιημένα μικρά έμβια όντα (πχ σκουλήκια, έντομα) ή χρησιμοποιούν πτώματα ζώων (όπως τα παραπάνω ή/και ερπετά) για τη ζύμωση των ποτών τους. Θα χρησιμοποιηθούν και αυτά;
Σε τι θα διαφέρει μετά η Θεία Κοινωνία από μια Σατανιστική Τελετή όπου πίνουν ωμό φρέσκο αίμα και ποτά όπως τα παραπάνω προκειμένου να επιτύχουν σαμανιστικές εκστάσεις και δαιμονικές επικλήσεις και επαφές;
Υλικά που κάλλιστα μπορούν να γίνουν πρώτη ή δεύτερη ύλη για παραισθησιογόνο αλκοόλ. Μπορούμε να φανταστούμε υδρόμελι από τέτοια πρώτη ύλη να χρησιμοποιείται στη Θεία Κοινωνία;
Ή ποτά και εκχυλίσματα από φύλλα κόκας, ακόμη και κρασιά "εμπλουτισμένα με κόκα" (πχ Vin Marianni 1863 στο οποίο όμνυαν ακόμη και δύο Πάπες, ο Λέων ΙΓ΄ και ο Πίος Ι΄) https://www.newsbeast.gr/world/arthro/7251724/vin-mariani-to-krasi-me-tin-kokaini-i-enochi-apolafsi-pou-kaneis-den-borouse-na-pei-ochi
Ή ρόφημα με στοιχεία παπαρούνας της υπνωφόρου (όπιο) (πχ poppy tea chrome-extension://efaidnbmnnnibpcajpcglclefindmkaj/https://www.justice.gov/archive/ndic/pubs40/40404/sw-Opium_Tea.pdf )
Όλοι οι ενδιαφερόμενοι λαοί θα μπορούσαν να ισχυριστούν με πάθος ότι τα παραπάνω αποτελούν βασικό τμήμα της καθημερινότητάς τους και της διατροφής τους, οπότε δικαιούνται να τα χρησιμοποιήσουν στην Θεία Κοινωνία.
Τι θα τους απαντήσει τότε ο τοπικός επίσκοπος;
Η αλκοόλη ταξινομείται φαρμακολογικά στα γενικά κατασταλτικά του κεντρικού νευρικού συστήματος.
Ανέκαθεν η αλκοόλη και οι ψυχότροπες γενικά ουσίες ήταν συνδεδεμένες με την θρησκευτική (βλ.σαμανιστική) λατρεία.
Η "αλλαγή συνειδητότητας", από την απλή ζάλη έως την διονυσιακή έκσταση, στον έναν ή στον άλλον βαθμό, ήταν πάντα το ζητούμενο.
Θα βλέπαμε λοιπόν παρεισδύσεις νεογνωστικών ομάδων μέσα από τέτοια κανάλια.
Η επιλογή του νερού από φιλοσοφικές ομάδες για να καταδείξουν την εναντίωσή τους στο αλκοόλ που κατά κόρον χρησιμοποιούσαν "όλοι οι άλλοι" της θρησκευτικής πανσπερμίας της Ρωμαιο-ελληνιστικής περιόδου είναι δείκτης ικανός να δώσει την εικόνα της γενικευμένης χρήσης του αλκοόλ από κάθε τύπο θρησκευτικής ομάδας.
Θα μπορούσε επίσης να πει κανείς ότι η επιλογή του "αλκοολούχου υγρού" από τον Ιησού (αντί πχ του απλού νερού) ήταν το κλειδί για να γίνει αποδεκτός ο Χριστιανισμός από όλη αυτή την συντριπτική λαϊκή πλειοψηφία που ήταν εξοικειωμένη με το αλκοόλ.
Η επιλογή, από την άλλη, του απλού κρασιού ίσως επιχειρούσε να βάλει εξ' αρχής ένα "αυστηρό κοινωνικό όριο".
ΩΣ ΕΔΩ ΚΑΙ ΜΗ ΔΙΑΝΟΗΘΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΠΑΕΙ ΠΑΡΑΠΕΡΑ!!!
Τι θα είχε γίνει εάν ο Ιησούς είχε χρησιμοποιήσει τον όρο "σίκερα"; ή αν πχ η Αποστολική Σύνοδος αποφάσιζε να ερμηνεύσει τον οίνο με τον "γενικό όρο σίκερα";
Μήπως θα είχε ανοίξει ίσως η πύλη για την επιλογή κάθε μα κάθε τύπου αλκοόλ, ακόμη και δυνητικά επικίνδυνων ως προς την αρνητική ψυχοκοινωνική τους δυναμική;
Αντιθέτως, έβαλε όρια.
Και, Ναι, κόκκινο για να ανταποκρίνεται στο "ο πίνων μου το αίμα", αλλά ως εκεί (επειδή και αυτό στηλιτεύεται μέσα στα εν λόγω "Κείμενα των Ιεραποστόλων").
Και οι Άγιοι κάνουν λάθη.
Ο Άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας είναι ένας από αυτούς.
Έκανε λάθος.
Θα έπρεπε να λάβει υπ'όψιν του πιο σοβαρά όλες αυτές τις προγενέστερες Άγιες Μορφές των Συνόδων που αποφάσισαν διαφορετικά επ' αυτού.
Αυτό που έκανε, με καλές θέλω να πιστεύω προθέσεις, ήταν ν' ανοίξει μια Πύλη της Κολάσεως.
Και η πλέον καίρια ερώτηση που θέτουν στα κείμενά τους αυτοί οι "ιεραπόστολοι":
- Ποια θεολογικά κριτήρια χρειάζεται να λαμβάνονται υπόψη προκειμένου να οριστούν τα ευχαριστιακά υλικά;
Δηλαδή, καλούμαστε σώνει και καλά να αλλάξουμε τα Υλικά της Θείας Ευχαριστίας, οπότε αναφέρατε τα θεολογικά κριτήρια που πρέπει να πληρούνται. Εμμέσως πλην σαφώς, είναι ήδη δηλαδή προαποφασισμένο (από ποιόν άραγε;) πως ΠΡΕΠΕΙ να διευρυνθεί η γκάμα των Υλικών...
Η απάντηση μπορεί και πρέπει να είναι ΜΟΝΟΝ ΜΙΑ:
"...ως και αυτός ο Κύριος παρέδωκε..."
Άρτο και Οίνο.
Αυτό και μόνον αυτό το θεολογικό κριτήριο....τίποτε άλλο...
Κληρικός - Πρεσβύτερος Ι.Μ.Διδυμοτείχου
Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθηνών
Διοίκηση Επιχειρήσεων ΤΕΙ Αθηνών
