(Μ. Βασίλειος – Επιστολή (139), Προς Αλεξανδρείς)
Τοῦ Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ
Είναι αλήθεια, ότι
την περίπλοκη τεχνική του διαβόλου, την φανέρωσαν βαθειά και ολόπλευρα οι Άγιοι
της Εκκλησίας μας. Ο Μ. Βασίλειος στην επιστολή του (139), προς τους κατοίκους–πιστούς
της Αλεξανδρείας, αναλύει την διεύρυνση της διαβολικής μεθοδείας στην
κατεύθυνση δίωξης της Εκκλησίας.
Αυτή την συγκρουσιακή
πραγματικότητα μεταξύ Εκκλησίας και διαβόλου, και τις διαβαθμίσεις της, μας τη
φανερώνουν πάρα πολλοί Άγιοι.
Γράφει ο Μ.
Βασίλειος: «Ημάς μεν η ακοή των γεγενημένων κατά την Αλεξάνδρειαν και την λοιπήν
Αίγυπτον διωγμών πάλαι κατέλαβε και διέθηκε τας ψυχάς, ως εικός ην. Ελογισάμεθα
γαρ το έντεχνον του διαβολικού πολέμου, πώς, επειδή είδεν εν τοις παρά των
εθνών διωγμοίς πληθυνομένην την Εκκλησίαν και μάλλον θάλλουσαν, μετέστρεψεν
εαυτού την βουλήν και ουκέτι εκ του προφανούς πολεμεί, αλλά κεκρυμμένα ημίν τα
ένεδρα τίθησι καλύπτων αυτών την επιβουλήν δια του ονόματος ό περιφέρουσιν, ίνα
και πάθωμεν τα αυτά τοις πατράσιν ημών και μη δόξωμεν πάσχειν υπέρ Χριστού, δια
το Χριστιανόν όνομα έχειν και τους διώκοντας».
Μετάφραση: «Από πολύν καιρόν έφθασεν εις ημάς η είδησις περί
διωγμών εις την Αλεξάνδρειαν και την λοιπήν Αίγυπτον και μας εκίνησεν εις
συμπάθειαν, όπως ήτο εύλογον. Εσκέφθημεν δε την τέχνην του διαβολικού πολέμου,
πως δηλαδή, επειδή ο διάβολος είδεν ότι με τους διωγμούς εκ μέρους των εθνικών
η Εκκλησία πληθύνεται και ακμάζει περισσότερον, μετέστρεψε την βουλήν του και
δεν πολεμεί πλέον φανερά, αλλά μας τοποθετεί κρυφάς ενέδρας, καλύπτων τας κακάς
προθέσεις των δια του ονόματος το οποίον περιφέρουν, ούτως ώστε και τα ίδια με
τους πατέρας μας να πάθωμεν και να μην φανώμεν ότι πάσχομεν υπέρ Χριστού, εφ’
όσον και οι διώκται έχουν το όνομα των Χριστιανών (Ε.Π.Ε., 2ος, Σελ. 65).
Η επιστολή (139), ως
διδασκαλία του Μ. Βασιλείου, υπερκαλύπτει τις χρονολογικές διαφορές των εποχών,
επίκαιρα, και ανατέμνει (αναγωγικά) και το σημερινό «πνεύμα αγάπης», που ήθελε:
Κλειστές Εκκλησίες, λατρεία του σχετικού νόμου (σύνδρομο Γαλλικής επανάστασης)
και άρνηση (στην πράξη) της Ορθοδοξίας. Οι καθηγητές (Γάλλοι) Ζαν ντε Βιγκερί
και Φρεντερίκ Ρουβιλουά, γράφουν (για τις μεθοδείες της Γαλλικής επανάστασης): «Όλη η προσπάθεια των τριών διαδοχικών τρομοκρατικών
καθεστώτων, αυτό του έτους Ι (1792-1793), αυτό του έτους ΙΙ (1793-1794) και
αυτό της Συνέλευσης του Θερμιδόρ του Φρουκτιντορικού Διευθυντηρίου, συνίσταται
πρωτίστως στο να εμποδίσει την ομαλή διενέργεια της Λατρείας» (διωγμοί
Χριστιανών, σελ. 93). Θυμηθήκαμε μια ιστορική αλήθεια, για να
καταδείξουμε πως και οι σημερινοί κυβερνώντες «Διαφωτιστές» έσπειραν την
αμφισβήτηση στην Θεία Λατρεία, στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.
Ο διάβολος πάντα
αντιστρατεύεται το έργο του Χριστού και όταν βρει ευκαιρία (κατάλληλο έδαφος),
τότε χωρίζει τους ανθρώπους από τον Θεό και μεταξύ τους. Κρύβεται δε (ο
διάβολος) στις λεπτομέρειες. Παρατηρήσαμε, ότι:
–Η
απόφαση της πολιτείας και η συγκατάβαση της Διοικούσης Εκκλησίας στο κλείσιμο
των Ι. Ναών, αποτελεί υποβάθμιση της Λειτουργικής ζωής σε τελετουργικό τυπικό.
–Έγινε
χωρισμός της Ευχαριστιακής πραγματικότητας από την Λειτουργική ενότητα των πιστών.
–Επιχειρήθηκε
αποξένωση του πληρώματος από την Θ. Λειτουργία.
–Στερήθηκαν
τη Θ. Κοινωνία χιλιάδες πιστοί.
–Λειτούργησαν
πολιτεία και Δ.Ι.Σ. σε άξονες γνωστικού σχετικισμού και σκεπτικισμού,
συκοφανούντες την Θ. Ευχαριστία. Όντως σατανικές καταστάσεις (μεθοδεύσεις)!
Έχω την γνώμη, ότι ο οικουμενισμός
των Ιεραρχών και ο αθεϊστικός ουμανισμός της πολιτείας είναι μεγέθη
συμμετρικά και συναφή, όσο και αν φαίνεται ότι αποτελούν εχθρικές κατηγορίες.
Γι’ αυτό και δημιουργούν ιστορικά (σατανικά) ειδύλλια με αντι-εκκλησιαστικό
προσανατολισμό. Απόδειξη, ότι υπήρξε οξεία η έλλειψη και εκκλησιαστικής
εποπτείας στην αντιμετώπιση της «πανδημίας». Μία δηλ. έλλειψη σύλληψης
εναλλακτικών σχεδίων–λύσεων επ’ ωφελεία του Ορθοδόξου πληρώματος. Αυτή η
μανιακή οίηση–ορθολογικότητα, αυτή η άκαμπτη απόφαση κλεισίματος των Ι. Ναών,
δεν φανερώνουν μια φυσική αυτονόμηση της επιστήμης, όπως (για παράδειγμα) η
σφράγιση ενός Ναού για τη μελέτη της στατικότητάς του.
Τα μέτρα αυτά
στόχευαν στο μυαλό και στην ψυχή των ανθρώπων (πιστών), μα πρόδιδαν και μια
εκπληκτική ανικανότητα κατανόησης ορισμένων βασικών ιστορικών και θεολογικών
δεδομένων, ότι η Ορθοδοξία δεν υποκύπτει στις διώξεις και στις βιαιότητες. Οι
σύγχρονοι «Διαφωτιστές» και οικουμενιστές, προς Μετάνοια και σωτηρία τους, ας
συγκροτήσουν την ψυχή τους πνευματικώς, ορθόδοξα, σκεπτόμενοι ότι:
«Ο
Χριστός περιεγένετο (εθριάμβευσε) ου σταυρώσας, αλλά σταυρωθείς, ου ραπίσας,
αλλά ραπισθείς» (Ι. Χρυσόστομος – Εις μάρτυρα Φωκάν).
Άξιο παρατηρήσεως ότι
η πολιτεία, με τη βοήθεια των Μ.Μ. Ε., έκανε απόλυτο
πολιτικό δόγμα τον «φόβο» και την «υπερβολή».
Ένας βαθύς, εσωτερικός συλλογισμός υπάρχει (παγκόσμια) για την ελευθερία και
την δημοκρατία, για την προοπτική τους επάνω στον πλανήτη.
Είδαμε πόσο εύκολα
ανατρέπονται (παγώνουν) οι πολιτειακές ισορροπίες με την «υπερβολή» και τον
«φόβο». Η ορθόδοξη (εκκλησιαστική) κατανόησή τους μας παραπέμπει στην Ιερά
Αποκάλυψη, στην παγκόσμια κυβέρνηση του αντιχρίστου.
Γράφει ο Βρυένιος
Ιωσήφ: «Όσοι γε κολυμβώντες εν τω του βίου πελάγει, τη δε προσαράξαι
ηθέλησαν τη νηΐ (την Εκκλησία δηλ.) αυτοί μεν συνετρίβησαν και το μνημόσυνον
αυτών απώλετο μετ’ ήχου, η δε Εκκλησία ακλόνητος έστηκε μένουσα εις αιώνας. Και
γαρ και τύραννοι, και βασιλείες, και στρατών πλήθος, και δημόται, και αγροίκοι,
και ρήτορες, και σοφοί, και σατράπαι, και ύπατοι, αιρετικοί τε και άπιστοι, και
αλλότριοι, και οικείοι και προ γε πάντων οι δαίμονες προσέκρουσαν ταύτη
ραγδαίως, αλλά ως ιστός αράχνης άπαντες ηφανίσθησαν» (Λόγος
περί Καρτερίας Τόμος β΄).
ΝΙΚΟΣ
Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
