Επιζητούν την ευλογία του Θεού ή την «ευλογία» του αιρετικού Πατριάρχη;

Σείσθηκε η Ι. Μ. Κουτλουμουσίου και το Άγ. Όρος από τις αντιδράσεις των πιστών!

ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ: Η επιστολή του Γέρ. Γαβριήλ προς την Ι. Κοινότητα σχετικά με την Εκκλησία της Πολωνίας

Είναι γεγονός ότι ο η αίρεση του Οικουμενισμού έχει κατά πρώτο λόγο αλλοιώσει και ψευτίσει το ορθόδοξο ήθος -φευ- και πλείστων Αγιορειτών Πατέρων. Ένα Ιησουΐτικο ήθος βλέπει κανείς να χρησιμοποιεί η Ι. Μονή Κουτλουμουσίου, προσπαθώντας να κατευνάσει-αντιμετωπίσει τις πολλαπλές σεισμικές αντιδράσεις των πιστών που έμαθαν για τον διωγμό της Μονής κατά του Γέροντος Γαβριήλ.
Έτσι η Μονή Κουτλουμουσίου (αφού αρχικά επιβεβαιώνει την αποτείχιση του Γέροντος Γαβριήλ) διαστρέφει την πραγματικότητα και παρουσιάζει την διωκτική οικουμενιστική μανία της ως …«αγαπητική διάθεση»!!! Δυστυχώς, η αγάπη των Κουτλουμουσιανών μοναχών, μιμείται την αγάπη του αιρετικού πατριάρχη Βαρθολομαίου, του οποίου τις «ευλογίες» θα έχουν για την πράξη τους αυτή!
Δημοσιεύουμε την σχετική ανάρτηση από την "Κατάνυξη".

Σείσθηκε η Ι. Μ. Κουτλουμουσίου και το Άγ. Όρος από τις αντιδράσεις των πιστών!
Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

 Οἱ πλεῖστοι Ἁγιορεῖτες καί ἐν αὐτοῖς καί οἱ τῆς Ἱ. Μ. Κουτλουμουσίου, προτίμησαν τήν πλατεῖα πύλη καί εὐρύχωρη ὁδό τῆς ἀδίκου καταπιέσεως τῶν ἀδυνάτων ὑφισταμένων.
Ἡ κατ’ ἀποκλειστικότητα δημοσίευση τῆς “Κατανύξεως” σχετικῶς μέ τόν διωγμό τοῦ γνωστοῦ ἀνά τήν Ὀρθοδοξία Γέροντος Γαβριήλ Ἁγιορείτου, τήν ὁποία ἀναδημοσίευσαν καί ἄλλα ἀδελφά στήν Ὀρθοδοξία ἀγωνιστικά ἱστολόγια, προκάλεσε σεισμό ἀντιδράσεων τῶν Ὀρθοδόξων Πιστῶν ἔναντι τοῦ ἐπαισχύντου διωγμοῦ τοῦ Γέροντος ! Διωγμοῦ, πού στοχεύει στήν ἀδρανοποίηση τοῦ Γέροντος Γαβριήλ μέσῳ τῆς ἀπελάσεως τοῦ μόνου διακονητοῦ του, δοκίμου Ἀνδρέα ! Δόξα Χριστῷ τῷ Θεῷ, ὁ πιστός λαός μας ἐγείρεται καί ἀντιδρᾷ στήν ἐκκλησιαστική καί ἁγιορειτική ἀποχαύνωση, ἡ ὁποία ἐδῶ καί καιρό, ἀλλά τώρα ἀκόμη ἐμφανέστερα,ἔχει λάβει τήν ἐπιθετική μορφή ἐμμονικῆς φιμώσεως κάθε ἀντιδρώσης φωνῆς !
Οἱ δεκάδες χιλιάδες θεάσεων (views) τῆς ἀναρτήσεώς μας, τῶν ἀναδημοσιεύσεων καί τοῦ σχετικοῦ ὀπτικο-ακουστικοῦ ὐλικοῦ, καθώς καί οἱ διαμαρτυρίες τῶν Πιστῶν πού ἔκρουσαν δυνατά τούς σηπόμενους ἀπό τόν Οἰκουμενισμό ἁγιορειτικούς κόπανους, σήμαντρα καί τάλαντα, θορύβησαν τήν κυρίαρχο Ἱερά Μονή τοῦ Κουτλουμουσίου, ἡ ὁποία προέβη σέ ἔκτακτη “ἐπεξηγητική” ἀνακοίνωση.
Σύμφωνα μέ αὐτήν (α) ἡ Ἱ. Μ. Κουτλουμουσίου διατηρεῖ ἀνέκαθεν καί παρά τήν ἀποτείχιση τοῦ Γέροντος Γαβριήλ, ἀγαπητική πρός αὐτόν διάθεση· (β) ὁ Γέροντας ἔχει ἄλλους δύο ὑποτακτικούς, οἱ ὁποῖοι θά τόν διακονοῦν μετά τήν ἐκδίωξη τοῦ διακονητοῦ Ἀνδρέα, εἰδ΄ ἄλλως προτίθεται ἡ ἰδία ἠ Μονή νά γηροκομήσει τόν Γέροντα· (γ) ὁ διακονητής Ἀνδρέας ἀπελαύνεται λόγῳ τῆς “διχαστικῆς” καί “συγχυτικῆς” δραστηριότητός του, ἡ ὁποία ἐνόχλησε τήν Ἐκκλησία τῆς Πολωνίας ! Φυγομαχικῶς, ἡ Ἱερά Μονή δηλώνει ὅτι δέν θά ἐπανέλθει ἐπί τοῦ θέματος.
Βεβαίως: ὅταν κατάφωρα ἀποκρύπτεται ἤ παραποιεῖται ἡ ἀλήθεια, πῶς νά ἐπανέλθει ἐπί τοῦ θέματος ! Προσφυγή, ὅπως πάντοτε, στήν ἐσωστρέφεια, κατά τό βουδδιστικό μοναστικό τυπικό …
(α) Ἄν ἡ Ἱερά Μονή διατηρεῖ ἀγαπητική διάθεση πρός τόν Γέροντα, πῶς δέν σέβεται τήν ἐπιθυμία του νά διατηρήσει ὡς διακονητή του τόν ἐκ Πολωνίας δόκιμο Ἀνδρέα ; Ἀλήθεια, ἕνεκα τῶν πολλῶν κομποσχοινίων καί τῶν γονυκλισιῶν, δέν πρόλαβαν οἱ ὁσιολογιώτατοι Πατέρες νά δοῦν καί τό σχετικό βίντεο τοῦ Γέροντος Γαβριήλ, πού φανερώνει πῶς ἐκεῖνος ἐκλαμβάνει τήν σχετική … πολλή πρός αὐτόν “ἀγάπη” ;
(β) Ὅσοι γνωρίζουμε τόν Γέροντα Γαβριήλ καί τήν βιοτή του, γνωρίζουμε πολύ καλῶς – μαζί μέ χιλιάδες ἐπισκέπτες- ὅτι οὔτε ὁ Ἱερομόναχος Νεκτάριος οὔτε ὁ Μοναχός Δοσίθεος (ἐπιφορτισμένος ἄλλωστε μέχρι πρότινος μέ τήν διακονία τοῦ προσφάτως κοιμηθέντος μακαριστοῦ Γέροντος Ἱλαρίωνος) διαμένουν μαζί μέ τόν Γέροντα Γαβριήλ. Ὅσα λέγει ὁ ἴδιος ὁ Γέρων Γαβριήλ σχετικῶς μέ τόν διακονητή του Ἀνδρέα, στό ὡς ἄνω βίντεο, δέν τά εἶδαν ἆραγε οἱ Μοναστηριακοί; Ψεύδεται, λοιπόν, ὁ Γέρων Γαβριήλ ἀναφερόμενος στήν ἀνάγκη παρουσίας τοῦ ὑποτακτικοῦ του; Βεβαίως, ἡ Ἱερά Μονή προθύμως ἴσως θά γηροκομοῦσε τόν Γέροντα Γαβριήλ, ὥστε νά τόν ἐξαναγκάσει σέ λειτουργική κοινωνία μέ ὅσους μνημονεύουν τόν ἐν Φαναρίω ἀρχηγέτη τῆς προδοσίας καί διάδοχο τῶν αἱρετικῶν Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως, ἀπό τόν Μακεδόνιο τόν πνευματομάχο μέχρι τόν Ιωάννη ΙΔ΄ Καλέκα. Ὥστε νά περιορίσει τήν συρροή πρός τόν Γ. Γαβριήλ προσκυνητῶν καί τήν ἐνημέρωσή καί στερέωσή τους στόν ἀγῶνα κατά τῆς ἐκκλησιαστικῆς προδοσίας ! Ὥστε διά τοῦ περιορισμοῦ τοῦ Γέροντος Γαβριήλ νά ἐπιταχύνει ἐν θλίψει τήν γήρανσή του. Πόσο θά χαρεῖ μέ τά φιλάνθρωπα αἰσθήματα γηροκομήσεως τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κουτλουμουσίου ὁ ἐπί τοῦ Θρόνου ΚΠόλεως καθήμενος ἐπίγειος μονάρχης τῶν ὅλων καί “εἰκών τοῦ Θεοῦ Πατρός” … Εἶναι μέν σεβαστή γιά τούς Οἰκουμενιστές, Ἁγιορεῖτες καί μή, ἡ θρησκευτική συνείδηση ἀκόμη καί τῶν Μουσουλμάνων, ἀλλά ὄχι τῶν Ὀρθοδόξων, ἰδίως ὅσων ἀποτειχίζουν ἑαυτούς ἀπό τήν αἵρεση. Εὖγε, λοιπόν, στούς ὀγδοῆτες Ἁγιορεῖτες !
(γ) Ὡς πρός τήν οὐσία τοῦ θέματος, τήν διαμαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Πολωνίας, ἔχει καταστῇ φανερό, ὅτι οἱ ἐκεῖ ἀναίσχυντοι προδότες τῆς Πίστεως, οἱ ὁποῖοι δέν δέχονται τούς αἱρετικούς στήν Ὀρθοδοξία οὔτε κἄν μέ χρίσμα, σπανίως μέ λίβελλο, ἀλλά συνήθως κατ’ εὐθεῖαν μέ … Ἐξομολόγηση καί Θεία Κοινωνία (!) ἐνοχλήθηκαν ἀπό ὅσα ἔγραψε ὁ Γέρων Γαβριήλ (καί κυκλοφόρησαν πολωνιστί) ἐναντίον τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῆς διαβολικῆς αἱρέσεως τοῦ Παπισμοῦ. Διότι ἔτσι ἀφυπνίζονται οἱ ἐν Πολωνίᾳ πιστοί περί ἐκείνων γιά ὅσα οἱ προδότες τούς ἀποκοιμίζουν. Ὁ Γέρων Γαβριήλ, ὄχι μόνον κατέθεσε στήν Ἱερά Κοινότητα ἀκριβῆ καί ἐπικυρωμένη μετάφραση τοῦ ἐπιμάχου μέρους τοῦ βιβλίου του (ἀποδεικνύοντας ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Πολωνίας διέστρεψε τό νόημα τῶν γραφομένων), ἀλλά ἀνέλαβε πλήρως τήν εὐθύνη γιά ὅσα γράφονται στό βιβλίο καί ἐπεξήγησε τήν θέση του, ἡ ὁποία δέν μπορεῖ παρά νά εἶναι θέση καί τοῦ ὀρθοδόξου, σεβαστικοῦ καί ὑπηκόου ὑποτακτικοῦ του Ἁνδρέα. Ἡ ἀνακοίνωση τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κουτλουμοσίου, ἡ ὁποία χαίρει καί νέου δραστηρίου Ἡγουμένου, συνεχίζει ἐν ἀδικίᾳ “νά χτυπᾶ τό σαμάρι” (τόν ὑποτακτικό), ὅπως καί σύνολος ἡ Ἱερά Κοινότητα, ὥστε νά εὐαρεστήσει ἐνώπιον ὄχι τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά τοῦ κ. Βαρθολομαίου. Εἶναι ἐνοχλητικοί γιά τήν συστημική “ὀρθοδοξία” ὅσοι προσήλυτοι (converts), ὅπως ὁ ἐκ Πολωνίας ἀδελφός Ἀνδρέας, διακηρύσσουν ἱεραποστολικῶς πρός τούς ὀμοεθνεῖς τους τήν εὐλογία, τήν ἀλήθεια, τή μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας ! Μεγάλη ἡ πρόοδος στό Ἅγιον Ὄρος ! Οὕτε ἐπί Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ τόση πρόοδος.
Ἄν ἐφάρμοζαν οἱ πλεῖστοι Ἁγιορεῖτες καί ἐν αὐτοῖς καί οἱ τῆς Ἱ. Μ. Κουτλουμουσίου, ὅσα προβλέπει ἡ Ἁγία Γραφή, ἡ πατερική διδασκαλία καί οἱ ἱεροί Κανόνες γιά τήν ἀκοινωνησία πρός τούς ἰσχυρούς αἱρετικούς προϊσταμένους, ὡς ὁ κ. Βαρθολομαῖος, τά πράγματα θά ἦσαν καλύτερα ἐκκλησιαστικῶς καί ἐθνικῶς. Προτίμησαν τήν πλατεῖα πύλη καί εὐρύχωρη ὁδό τῆς ἀδίκου καταπιέσεως τῶν ἀδυνάτων ὑφισταμένων. Σπουδαία καί ἀξία θαυμασμοῦ ἡ τοιαύτη ἀρετή …
Δημοσιεύουμε, λοιπόν, πρός γνώση τῶν Ὀρθοδόξων καί ἐντροπή τῶν τυχόν ψευδομένων, (1) τήν ἐπιστολή (9/22 Μαΐου 2020) τοῦ Γέροντος Γαβριήλ πρός τήν Ἱερά Κοινότητα σχετικῶς μέ τήν κροκοδείλια διαμαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Πολωνίας, ἀλλά καί (2) τήν κατατεθεῖσα στήν Ἱερά Κοινότητα ἔγκυρη καί σφραγισμένη ἑλληνική μετάφραση ἀποσπάσματος τοῦ πολωνικοῦ βιβλίου τοῦ Γέροντος Γαβριήλ, πού ἀνατρέπει τήν συκοφαντία ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Πολωνίας γιά τά δῆθεν “σχισματικά” γραφόμενα στό βιβλίο. Ὅποιος Ἁγιορείτης ἔχει ἀκόμη ὀρθόδοξα “ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω”.
” Ἔγνω Κύριος τούς ὄντας Αὐτοῦ· καί ἀποστήτω ἀπό ἀδικίας πᾶς ὁ ὀνομάζων τό ὄνομα Κυρίου” (Β΄ Τιμ. 2, 19)
Ἐκ τῆς Ἱστοσελίδος τῆς “Κατανύξεως”

Ἡ ἐπιστολή (9/22 Μαΐου 2020) τοῦ Γέροντος Γαβριήλ πρός τήν Ἱερά Κοινότητα σχετικῶς μέ τήν κροκοδείλια διαμαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Πολωνίας

Πρός τήν Σεβαστήν Ἱεράν Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ἄθω
Εἰς Καρυάς
Καρυαί, 9 Μαΐου 2020

Πανοσιολογιώτατοι, σεβαστοί Πατέρες καί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,
Χριστός Ἀνέστη ! Εἰς ἀπάντησιν τῆς προσφάτου διαμαρτυρίας πρός τήν Ἱεράν Κοινότητα τοῦ καθ’ ἡμᾶς Περιβολίου τῆς Παναγίας μας τῆς γενομένης ὑπό τῆς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Πολωνίας διά τά γραφέντα εἰς τό μικρόν μεταφρασθέν πολωνιστί πονημάτιόν μου «Πάπας καί οἰκουμενισταί» περί τῆς κοινωνίας μετά τῶν ἐκκλησιαστικῶς ἀκοινωνήτων, ὡς καί εἰς συνέχειαν τῆς ἀκολούθως ἐκφρασθείσης πρός τήν ταπεινότητά μου ἱεροκοινοτικῆς συστάσεως πρός ἔγγραφον διευκρίνησιν, προάγομαι, ὅπως δηλώσω καί καταθέσω ταπεινῶς ἐνώπιον τοῦ Παντεπόπτου Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ καί τῆς Ἐφόρου τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ἄθω Προστάτιδος ἡμῶν κυρίας Θεοτόκου, τά ἑξῆς:
(1) Ὁ ταπεινός Μοναχός Γαβριήλ, Γέρων, ἐλέῳ Χριστοῦ καί φιλοξενίᾳ τῆς Παναγίας μας, τοῦ Ἱεροῦ Κουτλουμουσιανοῦ Κελλίου τοῦ Ὁσίου Χριστοδούλου τῆς Πάτμου πιστεύω καί ὁμολογῷ καρδίᾳ τε καί στόματι, ὅσα δοξάζει καί εὐαγγελίζεται διαχρονικῶς καί οἰκουμενικῶς ἡ Μία Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ἡ τῶν Ὀρθοδόξων, ἡ οὖσα τό «πλήρωμα τοῦ τά πάντα ἐν πᾶσι πληρουμένου», δηλαδή τά ἐκφραζόμενα θεοπνεύστως διά τε τῶν δογματικῶν Μνημείων τῶν ἱερῶν Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων, μέσῳ δηλαδή τῶν θεοπνεύστων δογμάτων, διά τε τῶν ἱερῶν Κανόνων καί τῆς συνόλου ὁμοφωνίας τῆς «θείας παρεμβολῆς», τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ὅ,τι οἱ θεόπνευστοι Ἅγιοι Πατέρες δέχονται, δέχομαι, καί ὅ,τι ἀπορρίπτουν, ἀπορρίπτω. Ὅ,τι ἐγράφη εἰς τό πολωνικόν βιβλίον μου, διά τό ὁποῖον φέρω τήν εὐθύνην, εἶναι σύμφωνον πρός  τήν Πίστιν τῶν Ἁγίων Πατέρων, καί ὡς ἐκ τούτου ὁμολογῶ καί ὑπογράφομαι τοῦτο καθ’ ὁλοκληρίαν, «οὐ φοβηθησόμενος ἐν τῷ ταράσσεσθαι τήν γῆν καί μετατίθεσθαι ὄρη ἐν καρδίαις θαλασσῶν» ! Δυστυχῶς, ἀπεδόθη ὑπό τῆς Ἐκκλησίας τῆς Πολωνίας εἰς τήν ταπεινότητά μου ἡ γνώμη, ἴσως λόγῳ μεταφραστικοῦ λάθους (;), ὅτι δῆθεν τά Μυστήρια τῆς ἐν Πολωνίᾳ Ἐκκλησίας στεροῦνται χάριτος· ὅπως διασαφεῖται κατωτέρω, τοῦτο τυγχάνει πάντῃ ἀναληθές!
(2) Μετά τήν προδοτικήν τῆς Ὀρθοδοξίας Σύνοδον τοῦ Κολυμπαρίου τοῦ ἔτους 2016, ὅπου αἱ μακραίωνες αἱρέσεις αἰσχρῶς καί συλλήβδην ἐστεφανώθησαν διά τοῦ παντίμου ὅρου τῆς «Ἐκκλησίας», ἡ ὁποία εἶναι μόνον μία, κατά τό ἱερόν Σύμβολον, καί Ἥτις συνιστᾷ αὐτό τοῦτο τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, διέκοψα ἐν τῷ Ἱ. Κελλίῳ, ὅπως καί πολλοί ἄλλοι Πατέρες, τήν μνημόνευσιν τοῦ πρωτεργάτου τῆς αἱρέσεως Πατριάρχου Βαρθολομαίου καί τήν κοινωνίαν μετά τῶν ὁμοφρόνων αὐτοῦ· τοῦτο ἐφηρμόσθη κατά τάς προβλέψεις τῶν ἱερῶν Κανόνων, τοῦ 31ου Ἀποστολικοῦ – ἔχοντος κῦρος οἰκουμενικόν – καί τοῦ 15ου τῆς Πρωτοδευτέρας, ἐπί Μ. Φωτίου, Συνόδου τοῦ 861, κατά τήν συμπαγῆ παράδοση τῶν Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων ἐν ἑκατοντάσιν ἱστορικῶν παραδειγμάτων καί τήν μέχρι καί πρό 50ετίας, ἐπί Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, ἀδιάλειπτον πρακτικήν τῶν προκατόχων ἡμῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων.
(3) Ἡ ἀποτείχισις αὕτη, διαγραφομένη κατά τάς αἰτίας, τάς προϋποθέσεις καί τόν στόχον αὐτῆς ὑπό τῶν Ἁγίων Πατέρων, δέν συνιστᾷ σχίσμα οὔτε παρασυνανωγήν – διότι εἶναι ἀδύνατον οἱ Ἅγιοι Πατέρες νά βλάψουν τήν Ἐκκλησίαν. Διά τοῦτο διευκρινεῖ ἡ ταπεινότης μου, ὅτι δέν πολεμῷ τήν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία ἐπαινεῖ τήν ἔννομον ἀποτείχισιν («οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑπόκεινται πρό συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτούς τῆς πρός τόν καλούμενον Ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλά καί τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται … καί οὐ σχίσματι τήν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλά σχισμάτων καί μερισμῶν τήν Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ρύσασθαι», 15ος κανών τῆς ΑΒ΄)· πολεμῶ δέ, κατ’ εὐαγγελικόν καί μοναχικόν καθῆκον, διά τοῦ ἐλέους τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τήν αἵρεσιν καί τό σχίσμα, τά ὁποῖα διενεργοῦνται ἀείποτε – κατά σταθηράν ἱστορικήν ἀκολουθίαν – ὑπό προβατοσχήμων πνευματικῶν λύκων, Κληρικῶν καί θεολόγων. Συνεπῶς, οὕτως ἀποτασσόμενος τοῖς Χριστομάχοις διαφθορεῦσι τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ δόγματος καί ἤθους, δέν συνιστῷ ἰδικήν μου Ἐκκλησίαν ἤ παράταξιν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ.
(4) Οὐδέποτε ἠμφεσβήτησα τό κῦρος τῶν ἐκκλησιαστικῶν Μυστηρίων εἴτε τῶν μή ὀρθοδόξως καί συνοδικῶς καταδεδικασμένων αἱρετιζόντων καί προμάχων τῆς αἱρέσεως καί τοῦ σχίσματος εἴτε ἐκείνων ὅσοι δέν ἔχουν ἀποτειχισθῇ ἀπό τῶν αἱρετικῶν ψευδο-ποιμένων καί ψευδο-διδασκάλων τούτων. Ἄλλοι, «ζηλωταί», ἔπραξαν τοῦτο παλαιότερον ἤ ἐπ’ ἐσχάτων, ἔχοντες ζῆλον ὑπέρμετρον καί «οὐ κατ΄ ἐπίγνωσιν». Οἱ αἱρετίζοντες ἤ κοινωνοί τῶν σχισματικῶν Κληρικοί, μή εἰσέτι καταδικασθέντες ὑπό ὀρθοδόξου Συνόδου, τελεσιουργοῦν ἔγκυρα Μυστήρια, καθώς ἐπεξηγεῖ ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης εἰς τήν β΄ ὑποσημείωσιν τοῦ 3ου Ἀποστολικοῦ Κανόνος: «Ὅμως ἄν ἡ σύνοδος δέν ἐνεργήσῃ ἐμπράκτως τήν καθαίρεσιν τῶν ἱερέων ἤ τόν ἀφορισμόν ἤ ἀναθεματισμόν τῶν λαϊκῶν, οἱ ἱερεῖς αὐτοί καί οἱ λαϊκοί οὔτε καθῃρημένοι εἶναι ἐνεργείᾳ οὔτε ἀφωρισμένοι ἤ ἀναθεματισμένοι … ἡ προσταγή τῶν Κανόνων χωρίς τήν ἔμπρακτον ἐνέργειαν τοῦ β΄προσώπου, ἤτοι τῆς συνόδου, εἶναι ἀτέλεστος, ἀμέσως καί πρό κρίσεως μή ἐνεργοῦσα καθ’ ἑαυτήν»· ἀπόλλυσι, λοιπόν, τήν ἱερωσύνην ὁ Κληρικός μετά δικαίαν συνοδικήν καταδίκην αὐτοῦ, καθώς σημειοῖ καί πάλιν ὁ Ἅγιος Νικόδημος, εἰς τήν β΄ ὑποσημείωσιν τοῦ 28ου Ἀποστολικοῦ Κανόνος: «Ὁ μέν γάρ δικαίως καθαιρεθείς, καί ἐσωτερικῶς ἀπό λόγου του διά τήν ἀναξιότητά του, καί ἐξωτερικῶς ἀπό τήν Σύνοδον, ἔχασε τήν ἐνέργειαν τῆς ἱερωσύνης».
Μεταξύ πολλῶν ἄλλων παραδειγμάτων, ὁ Ἅγιος Ἀνατόλιος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ἐχειροτονήθη τόν 5ον αἰ. ὑπό τοῦ μή εἰσέτι τότε καταδικασθέντος αἱρεσιάρχου τῶν Μονοφυσιτῶν Διοσκόρου· καί παρά τοῦτο ἐγένετο δεκτόν τό κῦρος τῆς χειροτονίας αὐτοῦ, καθώς ἐπιμαρτυρεῖ ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος: «Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος πατριάρχης, εἶπε· Τί λέγετε περί Ἀνατολίου; Οὐχί ἔξαρχος τῆς ἁγίας τετάρτης συνόδου ἐγεγόνει; Καί ἰδού ὑπό Διοσκόρου τοῦ δυσσεβοῦς κεχειροτόνητο παρόντος καί Εὐτυχοῦς. Καί ἡμεῖς γοῦν δεχώμεθα τούς ἀπό αἱρετικῶν χειροτονηθέντας, ὡς καί Ἀνατόλιος ἐδέχθη. Καί αὖθις ἀληθῶς φωνή Θεοῦ ἐστιν, ὅτι οὐκ ἀποθανοῦνται τέκνα ὑπέρ πατέρων, ἀλλ’ ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ ἁμαρτίᾳ ἀποθανεῖται· καί ὅτι ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστιν ἡ χειροτονία. Ἐπειδή δέ τινες τυχόν ἀμφιβάλλουσι περί Ἀνατολίου, ἀναγνωσθήτω τά περί αὐτοῦ» (Mansi 12, 1042C).
(5) Παρά τά ὡς ἄνω, ἡ ἐκκλησιαστική διδασκαλία δέν θεωρεῖ ἀδιάφορον τήν ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν τῶν πιστῶν πρός τούς μή καταδεδικασμένους αἱρετίζοντας ἤ φιλο-σχισματικούς. Ἐνῷ, λοιπόν, τά μυστήριά των εἶναι ἔγκυρα, ὅσοι μετέχουν τούτων τῶν Μυστηρίων ἐν φρονήματι ἀδιαφορίας διά τήν προδοσίαν τῆς Ἐκκλησίας ὑπό τῶν τελεσιουργῶν, εἶναι ὑπόλογοι διά τήν καταφρόνησιν ταύτην τοῦ κινδύνου· ὁ Ἅγιος Κυπριανός Ἐπίσκοπος Καρχηδόνος, εἰς ἐπιστολήν του πρός τόν Ἀντωνιανόν περί τῆς πρό Συνόδου κοινωνίας μετά τῶν πεπτωκότων καί  ἐξομοσάντων εἰς τούς ἀρχαίους διωγμούς παραγγέλλει: «Ἀλλ’ ἐάν τις πρό τῆς ἡμετέρας Συνόδου καί πρό τῆς ἐπιλεγείσης ὑφ’ ὅλης τῆς Συνόδου ἀποφάσεως ἔχει ἀπερισκέπτως κοινωνήσει μετά τῶν πεπτωκότων, αὐτός οὗτος κωλυθείη τῆς κοινωνίας» (“Si quis vero ante concilium nostrum et ante sententiam de omnio concilio statutam lapsis temere communicare voluisset, ipse a communicatione abstineretur”, PL 3, 790A).
Μεταξύ πολλῶν ἄλλων σχετικῶν συστάσεων τῶν Ἁγίων, καί ὁ ἱερός Ἰωσήφ ὁ Βρυέννιος, διδάσκαλος τῶν ἁγίων Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ καί Γενναδίου τοῦ Σχολαρίου, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ἀναφέρων τάς ἀποφάσεις τῆς Πατριαρχικῆς Συνόδου τοῦ 1405-1406 περί τῆς τότε ἀποτολμωμένης ἑνώσεως τῶν οὐνιτιζόντων Κυπρίων μετά τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Κωνσταντινουπόλεως, συναριθμεῖ τήν ἑξῆς συνοδικήν ἀπαγόρευσιν πρός τούς Κυπρίους: «Ἐάν ὁμολογῶσι τόν πάπαν τῆς Ῥώμης ἅγιον, καί τούς ὑπ’ αὐτόν ἐπισκόπους ἑαυτῶν ἐπισκόπους ἡγοῦνται, οὐκ ὀφείλετε τούτοις συγκοινωνῆσαι … καί ἐάν συμφοραίνωσι τοῖς τῶν Λατίνων ἐπισκόποις (ἐπειδή τό συμφοραίνειν αὐτοῖς, συγκοινωνεῖν ἐστι τούτοις· ὁ δέ ἀκοινωνήτῳ κοινωνῶν, καί αὐτός ἀκοινώνητός ἐστι) οὐκ ὀφείλετε τούτοις συγκοινωνῆσαι» (τόμος β΄, σελ. 19)· ἀριδήλως, λοιπόν, δηλοῖ ὁ ἱερός Βρυέννιος, ἀπηχῶν συνοδικήν τῆς Ὀρθοδόξου Κωνσταντινουπόλεως ἀπόφασιν, ὅτι δέν ἐπιτρέπεται ἡ ὑπό τῶν Ὀρθοδόξων κοινωνία καί συμπροσευχή μεθ’ ὅσων συμπροσηυχήθησαν ἐπισήμως μετά τῶν αἱρετικῶν ἤ ἀποδέχονται ὡς ἀληθῆ τήν ἐκείνων ἱερωσύνην.
Ἀληθῶς, δέν ἀκούομεν τοῦ Μ. Ἀθανασίου λέγοντος ἀποφθεγματικῶς: «… τούς μέν φανερῶς φρονοῦντας τά τῆς ἀσεβείας ἀποστρέφεσθαι, τούς δέ νομίζοντας τά Ἀρείου μή φρονεῖν, κοινωνοῦντας δέ μετά τῶν ἀσεβῶν φυλάττεσθαι. Kαί μάλιστα ὧν τό φρόνημα ἀποστρεφόμεθα, τούτους ἀπό τῆς κοινωνίας προσήκει φεύγειν. Εἰ δέ τις προσποιεῖται μέν ὁμολογεῖν ὀρθήν πίστιν, φαίνεται δέ κοινωνῶν ἐκείνοις, τόν τοιοῦτον προτρέψασθε ἀπέχεσθαι τῆς τοιαύτης συνηθείας· καί ἐάν μέν ἐπαγγέλληται, ἔχετε τόν τοιοῦτον ὡς ἀδελφόν· ἐάν δέ φιλονείκως ἐπιμένῃ, τόν τοιοῦτον παραιτεῖσθε» (PG 26, 1188).
Διά τοῦτο, δέν διστάζω νά διακηρύξῳ, ὅτι οἱ ἀντικανονικῶς, ἄνευ συναινέσεως τῆς Οἰκουμενικῆς Ὀρθοδοξίας, καί παρ’ ἐνορίαν, βάσει δηλονότι καινοτομηθείσης καί πεπλασμένης δικαιοδοσίας, δῆθεν ἀποκατασταθέντες σχισματικοί τῆς Οὐκρανίας, τῶν ὁποίων ἡ θεσμική ὑπόστασις ἐρείδεται μόνον ἐπί τῆς καινοφανοῦς ἐκκλησιολογικῆς αἱρέσεως τοῦ «πρώτου ἄνευ ἴσων» (primus sine paribus) τοῦ κ. Βαρθολομαίου, εἶναι ἀνεπίδεκτοι σωτηρίας, καθώς καί οἱ κατά προδοσίαν τῆς Πίστεως καί τῆς Ἐκκλησίας κοινωνοῦντες μετ’ ἐκείνων· καί θεμελιοῖ τοῦτο ἡ ἐπιβαλλομένη εἰς αὐτούς ἀκοινωνησία ὑπό τῶν ἱερῶν Κανόνων 45ου Ἀποστολικοῦ καί 2ου τῆς Ἀντιοχείας, προοίμιον οὖσα τοῦ αἰωνίου χωρισμοῦ των ἀπό τῆς τῶν Χριστοῦ προβάτων μερίδος.
Πανοσιολογιώτατοι, σεβαστοί Πατέρες καί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,
            Ἔχουσα πάντοτε ὑπ’ ὄψιν ἡ ταπεινότης μου τήν πατερικήν παράδοσιν αὐτήν τῶν Ἁγίων, θεωρῶ ἀδύνατον νά τήν παραβῶ. Διατηρῶν δέ πάντοτε τόν πρέποντα εὐαγγελικόν σεβασμόν πρός τά πρόσωπα καί τούς καθεστῶτας θεσμούς τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καί ἰδίως τοῦ σεπτοῦ τούτου Περιβολίου τῆς Παναγίας μας, τῆς ποικίλως βλασφημουμένης ὑπό τῶν αἱρετικῶν, δεσμεύομαι ὑπό τῆς ὑπακοῆς εἰς τόν Σωτῆρα, ὅπως διΐσταμαι μέν ἀπό τῶν εὐαγγελιζομένων «παρ’ ὅ παρελάβομεν ἀπό τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, κἄν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ ᾖ ὁ εὐαγγελιζόμενος» (πρβλ. Γαλ. 1, 8.9), προειδοποιῶ δέ τούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς περί τοῦ κινδύνου τῆς ἀπωλείας· ἐάν τοῦτο προκαλεῖ τήν δυσαρέσκειαν ὅσων δέν ὑπακούουν εἰς τήν Ἐκκλησίαν διά τῶν Ἁγίων Πατέρων, τότε κατά τήν ἀποστολικήν προτροπήν «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις» (Πράξ. 5, 29). Θεωρῷ ἐς ἄκρον μεμπτήν καί θλιβεράν ἔκβασιν τοῦ βίου, τόσαι δεκαετίαι ταπεινῆς μοναχικῆς διατριβῆς τῆς ἀναξιότητός μου εἰς τόν εὐλογημένον τόπον τοῦ Κλήρου τῆς Θεοτόκου νά καταλήξουν εἰς τό τρίτον εἶδος τῆς ἀθεΐας, τό ὁποῖον συνίσταται, κατά τόν ἅγιον Γρηγόριον τόν Παλαμᾶν, εἰς τήν σιωπήν περί τῶν ἀθετουμένων τῆς Ἐκκλησίας δογμάτων «… Τρίτον δέ ἐστιν εἶδος … τό παραιτεῖσθαι τι λέγειν τῶν δεδογμένων περί Θεοῦ καί μηδαμῶς ἐθέλειν ὑπ’ ἀνευλαβοῦς εὐλαβείας ἐκ τῶν ὑπερβαινόντων τήν τῶν πολλῶν διάνοιαν Αὐτόν ὑμνεῖν … κατασμικρύνειν ἀνεχόμενον τήν ὑπέρ πάντα νοῦν μεγαλειότητα ἐκείνην … δι’ ἀλόγιστον δέος παραιτεῖσθαί τι λέγειν ἤ πράττειν, καί ταῦτα χρείας ἀναγκαίας καλούσης, τῶν δεδογμένων περί Θεοῦ» (Πρός Διονύσιον, 5 & 6).
Μετά πολλῆς τιμῆς καί σεβασμοῦ,
Μοναχός Γ. Γαβριήλ
Ἱ. Κουτλουμουσιανόν Κελλίον Ὁσίου Χριστοδούλου τῆς Πάτμου

Ἡ κατατεθεῖσα στήν Ἱερά Κοινότητα ἔγκυρη καί σφραγισμένη ἑλληνική μετάφραση ἀποσπάσματος τοῦ πολωνικοῦ βιβλίου τοῦ Γέροντος Γαβριήλ.

Πηγή: Εδώ.