Ποιοί μένουν ἀμέτοχοι
στὸν ἀγώνα κατὰ τῆς Παναιρέσεως
Ποιός θα το πίστευε, ότι οι Χριστιανοί
του 21ου αιώνος, και μάλιστα οι Ποιμένες, οι διακριτικοί Γέροντες και πνευματικοί,
δεν μπορούν να συμφωνήσουν με την ορθόδοξη αγιοπατερική παράδοση δυό χιλιάδων
χρόνων, που θέλει την απομάκρυνση των πιστών από τους αιρετικούς! Ποιός
θα το πίστευε, πως οι διάφοροι Γέροντες υπηρετούν το ίδιο Άγιο Πνεύμα, αλλά παίρνουν διαφορετική πληροφορία από το ίδιο Άγιο Πνεύμα, καθώς στην πράξη δίνουν
διαφορετικές κατευθύνσεις στα πνευματικά τους τέκνα –στην αντιμετώπιση της Παναιρέσεως
του Οικουμενισμού– «φωτιζόμενοι»
από το ίδιο Άγιο Πνεύμα!
Ὅσοι ἀκολουθοῦν τὴν ὀρθόδοξη
Παράδοση, γνωρίζουν πολὺ καλά -καὶ μάλιστα οἱ ἱερωμένοι- ὅτι, ὅταν στὴν Ἐκκλησία
ἐμφανίζεται μία αἵρεση, οἱ συνειδητοὶ πιστοί, καὶ βέβαια οἱ Ἅγιοι, δὲν ἔμεναν ἀμέτοχοι
στὸν ἀγώνα ὑπὲρ τῆς ἀκεραιότητος τῆς Πίστεως.
Σήμερα, λοιπόν, εἴμαστε
μάρτυρες μιᾶς πρωτοφανοῦς ἀποχῆς ἱερωμένων, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν στὴν ἀντιμετώπιση
τῆς ΠΑΝΑΙΡΕΣΕΩΣ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Κι αὐτὸ εἶναι ἕνα δεῖγμα (ὅπως μᾶς ἔχουν διαβεβαιώσει
Ἅγιοι Γεροντάδες) ὅτι βρισκόμαστε στὰ ἔσχατα τῆς ἱστορίας.
Τὸ τί εἶναι Οἰκουμενισμός, τὸ
τί σημασία ἔχει ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὴν Παναίρεση, ἔχει γραφεῖ χιλιάδες φορὲς καὶ
ἕνα ψάξιμο στὸ διαδίκτυο θὰ ἐνημερώσει τοὺς ἐνδιαφερομένους.
Ἐκεῖνο ποὺ μένει, εἶναι νὰ ἀντιληφθοῦμε
ἐπιτέλους οἱ Ὀρθόδοξοι, ὅτι δὲν εἴμαστε καὶ τόσο Ὀρθόδοξοι, ὅταν ἀφήνουμε τοὺς αἱρετικοὺς
νὰ κατεδαφίζουν τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ.
Εἶναι ἐπίσης ἀπαραίτητο νὰ
καταλάβουμε ὅτι ἀγώνας χωρὶς θυσίες, χωρὶς ἑνότητα, ὁμόνοια καὶ ἀγάπη δὲν γίνεται.
Ἡ Πρωτοδευτέρα Σύνοδος ἀποφαίνεται
(στὸν ΙΕ΄ Κανόνα της) ὅτι, ὅσοι ἀπομακρύνονται ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς Ἐπισκόπους, γλυτώνουν τὴν
Ἐκκλησία (καὶ τὸν ἑαυτό τους) ἀπὸ τὸ σχίσμα, ὅτι προσφέρουν σωτήριες ὑπηρεσίες
στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ ὡς συνεργοί Θεοῦ, ἀφοῦ «σχισμάτων
καὶ
μερισμῶν τὴν ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ρύσασθαι».
Αὐτὴ ἡ ὁδηγία τῆς Συνόδου
φανερώνει ὅτι –ἀντιθέτως– δὲν προσφέρουν στὴν καταπολέμηση τῆς αἱρέσεως
καὶ τὴν σωτηρία τῆς Ἐκκλησίας, ὅσοι δὲν ἀγωνίζονται κατὰ τῆς αἱρέσεως τοῦ
Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλὰ μὲ τὴν σιωπή τους (πολὺ περισσότερο μὲ τὴν ἀνέμελη κοινωνία
τους μετὰ τῶν Οἰκουμενιστῶν), συμβάλλουν στὴν ἐπικράτηση τῆς αἱρέσεως.
Διότι, ἂν μιὰ αἵρεση εἶναι
δυσκολοπολέμητη ἀπὸ μόνη της, πόσο μᾶλλον, ὅταν οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοὶ τὴν ἀντιμετωπίζουν
μὲ σηκωμένα τὰ χέρια! Εἶναι ἀνάλογο τῆς στάσεως τῶν πολιτῶν ποὺ ἐνῶ γνωρίζουν
ποιοί καταστρέφουν (βανδαλίζουν) μία πόλη, δὲν τὸ καταγγέλλουν στὶς ἀρχές.
Δυστυχῶς, πολλοὶ σεβαστοὶ
Γέροντες, ἐπικαλούμενοι λόγους διακρίσεως καὶ οἰκονομίας (καὶ γιὰ κάποιο χρόνο
κάποιοι εἶχαν δίκιο), δὲν μπῆκαν ἐξ ἀρχῆς στὸν ἀγώνα αὐτὸ φανερά, ὁλοκληρωτικά,
ὁμολογιακά. Κι αὐτὸ τὸ ἐκμεταλλεύτηκαν οἱ Οἰκουμενιστὲς καὶ προχώρησαν σὲ ὅλες
τὶς βλάσφημες καὶ καταστρεπτικὲς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ἐνέργειες, στὶς ὁποῖες δὲν θὰ τολμοῦσαν νὰ προχωρήσουν, ἂν εὕρισκαν
τοὺς λίγους ἢ πολλοὺς πιστοὺς ἑνωμένους.
Τὴ στάση τους θὰ τὴν κρίνει ὁ καρδιογνώστης Κύριος, ὅπως θὰ κρίνει καὶ τὴ στάση
ἐκείνων, ποὺ μπῆκαν στὸν αγώνα, ἀλλὰ ἐξυπηρετοῦντες ἀλλότρια συμφέροντα,
φιλοδοξίες κ.λπ., μὲ ἀποτέλεσμα νὰ δυσφημιστεῖ ὁ ἀγώνας.
Ὅμως γιὰ τὸν
ἕνα ἢ τὸν ἄλλο λόγο, οἱ Οἰκουμενιστὲς προχώρησαν πολύ. Κατέκτησαν ἔδαφος, ἀπέκτησαν
προχειρώματα μέσα στὴν Ἐκκλησία, ἰδιοποιήθηκαν ὅλες τὶς ἡγετικὲς θέσεις καὶ τὶς ἀπένειμαν
σὲ οἰκουμενίζοντες «γενίτσαρους» ἱερωμένους.
Πραγματοποιήθηκαν πολλὲς ἔκνομες-ἐγκληματικὲς
ἐνέργειες ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς στὸ Μπάλαμαντ, στὸ Σάμπεζυ, στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε,
στὸ Μπουσάν, στὴν Κολυμπάρια Σύνοδο, στὸ Οὐκρανικὸ σχίσμα καί, τελευταῖα, στὴν
καρδιὰ τῆς Ὀρθόδοξης Λειτουργικῆς ζωῆς, στὴν Θ. Λειτουρία, τὴν Θ. Κοινωνία, τοὺς
Ναούς μας, μὲ ἀφορμὴ τὸν κορωνοϊό! Τοὺς δώσαμε τὴν εὐκαιρία, καὶ ἐξακολουθοῦμε διαιρεμένοι νὰ τοὺς τὴν
δίνουμε, ὥστε νὰ διαλύουν τὴν Ὀρθοδοξία, δημιουργώντας ἕναν μονοδιάστατο,
μοναξιασμένο ἄνθρωπο καί, μάλιστα, Χριστιανό!
Μετὰ ἀπὸ τὰ παραπάνω, μὲ ἀπορία
κάθε πιστὸς διερωτᾶται: οἱ Γέροντες καὶ οἱ πνευματικοὶ ἐξετάζουν ἀκόμα, ἂν
πρέπει νὰ ἐγκαταλείψουν τὴν τακτικὴ τῆς κακῆς «διακρίσεως», τῆς κακῆς «οἰκονομίας»,
τῆς κακῆς «ὑπακοῆς», τῆς «ἄχρι καιροῦ» συμπόρευσης μὲ τὴν αἵρεση;
Ἐπειδὴ ἡ εὐθύνη ὅλων μας εἶναι
μεγάλη, ἔχει σχέση μὲ τὴν σωτηρία μας, εἶναι νομίζουμε καιρός:
Α) Οἱ λαϊκοὶ ποὺ ἐνδιαφέρονται
γιὰ τὴν Ἐκκλησία, νὰ ὀργανωθοῦν καὶ νὰ ζητήσουν τὰ αὐτονόητα ἀπὸ τοὺς ἱερωμένους:
τὴν ὑπεράσπιση τῆς Πίστεως, εἴτε αὐτὴ βάλλεται ἀπὸ τὴν πολιτεία, εἴτε ἀπὸ τοὺς
οἰκουμενιστές Ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς. Καὶ ὅπου βροῦν κατάλληλο κλίμα νὰ ἐνθαρρύνουν,
νὰ συμπαρασταθοῦν στοὺς ἱερωμένους κάθε βαθμίδος ποὺ θέλουν, ἀλλὰ δυσκολεύονται
νὰ κινηθοῦν. Νὰ τοὺς ἐπιβεβαιώσουν ὅτι θὰ σταθοῦν πλάϊ τους στὸν ὁμολογιακὸ αὐτὸ
ἀγώνα, ποὺ ἐκ τῶν πραγμάτων δὲν μποροῦμε νὰ ἀποφύγουμε. Ὅσο ὅμως νωρίτερα τὸν ἀρχίσουμε,
τόσο περισσότερο ἀποτελεσματικὸς θὰ εἶναι.
Β) Οἱ ἱερωμένοι-μοναχοί (ὅσοι
ἔχουν μπεῖ στὸν ἀγώνα κι ὅσοι ἕως τώρα δίσταζαν), νὰ ἀφήσουν στὴν ἄκρη τὶς «οἰκονομίες»
ποὺ δὲν ἔφεραν κανένα ἀποτέλεσμα, νὰ ἀφήσουν στὴν ἄλλες προσωπικὲς τοποθετήσεις
καὶ «θεολογούμενα», καὶ νὰ ὁμονοήσουν σὲ ἕνα ἁπλὸ στὴν κατανόησή του, ἀλλ’ ὁμολογουμένως
δύσκολο στὴν ἐφαρμογή του ἔργο, αὐτὸ τῆς διακοπῆς μνημοσύνου τῶν Οἰκουμενιστῶν.
Εἶναι μιὰ ἔκκληση ποὺ ἀπηχεῖ
τὴν ἀγωνία χιλιάδων πιστῶν (καὶ δὲν ἔχει σημασία ποιός τὴν παρουσιάζει). Νὰ
συνεννοηθοῦν, νὰ ἀνταλλάξουν μηνύματα, ἐπιστολὲς γιὰ τὴν προετοιμασία μιᾶς συνάντησης,
γιὰ ἀπὸ κοινοῦ διεξαγωγὴ τοῦ ἀγώνα. Ὅσοι συμφωνήσουν νὰ προχωρήσουν μαζί.
Ὅσοι συνεργάζονται σὲ αὐτὸ τὸ
ἱστολόγιο (ἂν καὶ ἔχουν ἀσκήσει κριτικὴ σὲ ἐνέργειές τους) προτείνουν οἱ Πατέρες τῆς Θεσσαλονίκης νὰ ἐπωμισθοῦν
τὴν διεξαγωγὴ μιᾶς τέτοιας κίνησης, ποὺ ἔχουν τὴν σχετικὴ ἐμπειρία. Καὶ ὅλοι με
πνεῦμα μετανοίας καὶ ταπεινώσεως νὰ ἀνταποκριθοῦμε στὸ κάλεσμα αὐτό.
