“…Η καρδιά καθαρίζει με δάκρυα και αναστεναγμούς. Ένας αναστεναγμός με πόνο ψυχής ισοδυναμεί με δυο κουβάδες δάκρυα…”
Ο καρδιακός πόνος και ο εσωτερικός αναστεναγμός είναι τα εσωτερικά δάκρυα, που είναι ανώτερα από τα εξωτερικά.
Ένας καημένος, έλεγε: «Τί σκληρός που είμαι, πάτερ! Ούτε ένα δάκρυ! Η καρδιά μου είναι σαν πέτρα. Τί σκληροκαρδία! Αχ!». Ενώ ήταν πολύ ευαίσθητος, αισθανόταν πολύ σκληρός, γιατί δεν έκλαιγε. Αναστέναζε όμως βαθιά, βογγούσε ο καημένος, και έβλεπες έναν αναστεναγμό να βγαίνη από τα βάθη της καρδιάς του!
Ο αμαρτωλός, όταν μετανοήση ειλικρινά, συγχωρείται από τον Θεό, αισθάνεται μέσα του θεία παρηγοριά και μπορεί να φθάση σε πνευματική αγαλλίαση… Πά πά πά, τί δύναμη έχει η μετάνοια! Απορροφά την θεία Χάρη. Έναν λογισμό ταπεινό να φέρη στον νού του ο άνθρωπος, σώθηκε.
Οι μητέρες, χωρίς να ζορίζουν τα παιδιά, πρέπει να τα μαθαίνουν από μικρά να προσεύχωνται. Στα χωριά της Καππαδοκίας οι κάτοικοι ζούσαν έντονα την ασκητική παράδοση. Πήγαιναν με τα παιδιά τους στα ασκητήρια και εκεί έκαναν μετάνοιες και προσεύχονταν με δάκρυα, και έτσι μάθαιναν και τα παιδιά να προσεύχωνται. Οι Τσέτες, όταν πήγαιναν το βράδυ να τους ληστέψουν, περνούσαν έξω από τα εκκλησάκια, άκουγαν κλάματα και απορούσαν. «Καλά, τί γίνεται; έλεγαν. Αυτοί την ημέρα γελάνε και την νύχτα κλαίνε;». Δεν μπορούσαν να καταλάβουν τί συμβαίνει.
Θα σας πω ένα παράδειγμα, για να καταλάβετε καλύτερα (τι είναι η θεία παρηγοριά). Ένα παιδάκι κάνει μια μικρή ζημιά, σπάζει λ.χ. ένα εργαλείο του πατέρα του, και ύστερα στενοχωριέται και κλαίει, γιατί την θεωρεί πολύ μεγάλη. Όσο περισσότερο κλαίει και αναγνωρίζει την ζημιά που έκανε και υποφέρει, τόσο περισσότερο ο πατέρας του το χαϊδεύει και το παρηγορεί: «Καλά παιδάκι μου μη στενοχωριέσαι, δεν πειράζει, θα αγοράσουμε άλλο». Εκείνο όμως, βλέποντας την στοργή του πατέρα του, κλαίει από φιλότιμο περισσότερο. «Δεν μπορώ, λέει, να μη στενοχωριέμαι. Να, τώρα χρειάζεται το εργαλείο και εγώ το έσπασα». «Παιδάκι κου, δεν είναι τίποτε, παλιό ήταν», του λέει. Αλλά εκείνο πάλι στενοχωριέται. Και όσο αυτό στενοχωριέται, άλλο τόσο ο πατέρας του το σφίγγει στην αγκαλιά του, το φιλάει και το χαϊδεύει. Έτσι και όσο περισσότερο υποφέρει ο άνθρωπος και λυπάται για την αμαρτωλότητά του ή για την αχαριστία του προς τον Θεό Πατέρα και κλαίει φιλότιμα που λύπησε με τις αμαρτίες του τον Θεό Πατέρα του, τόσο περισσότερο και ο Θεός τον ανταμείβει με θεία αγαλλίαση και τον γλυκαίνει εσωτερικά. Αυτή η λύπη έχει μεν πόνο, αλλά έχει και ελπίδα και παρηγοριά… Η θεία παρηγοριά έρχεται από την μετάνοια… Θλίβεται-παρηγοριέται, θλίβεται-παρηγοριέται. Ένα σκαμπίλι δίνει στον εαυτό του για το σφάλμα που έκανε, ένα χάδι δέχεται από τον Θεό, ένα σκαμπίλι-ένα χάδι… Αυτή είναι η μετάνοια που φέρνει την θεία παρηγοριά.
Μια μπόρα είναι κι αυτή και θα περάσει…
Η μπόρα φέρνει και βροχή, η οποία καθαρίζει την ατμόσφαιρα και πλένει τον τόπο, και βοηθάει για την βλάστηση.
Η μπόρα φέρνει και βροχή, η οποία καθαρίζει την ατμόσφαιρα και πλένει τον τόπο, και βοηθάει για την βλάστηση.
Μια πολύ σοβαρή εργασία είναι να διαβάζεις βίους αγίων και να τους αποδίδεις. Αυτό, μαζί με την προσευχή θα συγκεντρώσει το νου σου την καρδιά και τις δυνάμεις σου και έτσι ας πούμε, όλη σου η ύπαρξη θα κυλά στο αυλάκι του Θεού…
(Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου. Λόγοι Γ’, Πνευματικός αγώνας)
Πηγή: Εδώ.
