Μόρφου: "Το Κολυμπάρι είναι η αιτία όλων των δεινών στην Εκκλησία μας"

 

Ο λόγος του Μόρφου Νεοφύτου, όσους γεροντάδες, αγίους και προφητείες κι αν επικαλείται, δεν είναι πατερικός. Είναι πολιτικός ο λόγος του και μάλιστα με κάποια στοιχεία δημαγωγικά. Λείπει η ομολογία του ότι ζούμε σε καιρούς αποστασίας και αίρεσης, λείπει ο κατονομασμός των φορέων της σύγχρονης αίρεσης και λείπει και η καταδίκη τους. Τον καλούμε να αγωνιστεί μαζί μας υπέρ της συγκλήσεως αυτής της Οικουμενικής Συνόδου που προφητεύουν οι Άγιοι.

 

Σχόλιο στην ομολογία του Μόρφου ότι ο Ονούφριος είναι ο κανονικός Μητροπολίτης Κιέβου και ότι το Κολυμπάρι είναι η αιτία όλων των δεινών στην Εκκλησία μας

 

«Ὁ μή ὢν μετ᾿ ἐμοῦ κατ᾿ ἐμοῦ ἐστι» (Ματθ. 12, 30)

 

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

 

Σε αυτό το απόσπασμα από την ΙΑ΄ Πνευματική σύναξη διαλόγου με τον Πανιερώτατο Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεόφυτο «Ανάβοντας τον αναπτήρα των αγίων», που πραγματοποιήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 2020 στον υπαίθριο χώρο της πίσω αυλής του ιερού ναού των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης στο χωριό Μένικο της μητροπολιτικής περιφέρειας Μόρφου, ο Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος απαντά στο ερώτημα αναφορικά με την κανονικότητα του Μητροπολίτη Κιέβου Ονουφρίου. Στις πνευματικές αυτές συνάξεις ο Πανιερώτατος απαντά σε ερωτήσεις των πιστών που του υποβάλλονται, είτε γραπτώς είτε προφορικώς, επώνυμα ή ανώνυμα.

Στο σημείο αυτό, πριν συνεχίσουμε τον σχολιασμό μας, για την ενημέρωση του αναγνωστικού μας κοινού προβάλλουμε ενδεικτικά ένα σύντομο χαρακτηριστικό απόσπασμα βίντεο από το κανάλι ΟΜΙΛΙΕΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΟΡΦΟΥ.

Ανάμεσα σε άλλα, ο μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος τόνισε την κανονικότητα του Ονουφρίου ως προκαθημένου μητροπολίτη Κιέβου και πάσης της Ουκρανίας, λέγοντας ότι κάθε πόλη έχει έναν Επίσκοπο, όπως κάθε σπίτι έχει έναν Πατέρα, δεν έχει δύο. Αν υπάρχει δεύτερος, είναι τέρας! Υπενθύμισε ότι το Κίεβο είναι μια πόλη που υιοθέτησε το Χριστιανισμό από τους Βυζαντινούς, δηλαδή από την Κωνσταντινούπολη πριν από 1000 και περισσότερα χρόνια, ότι το Κίεβο είναι η πρώτη πόλη της ευρύτερης σλαβικής περιοχής και είναι μεγάλη χάρη του Θεού ότι αυτοί οι άνθρωποι έγιναν Χριστιανοί από τους Βυζαντινούς, και μέχρι σήμερα χάρη στον Κύριο κράτησαν την πίστη, παρ’ όλες τις περιπέτειες, τις Ουνίες, τον Καθολικισμό, τον αθεϊσμό, τον κομμουνισμό, τον παπισμό. Όλοι αυτοί οι αιρετικοί προσπαθούν να αλλοιώσουν αυτό το λαό και να τον απομακρύνουν από την Ορθόδοξη πίστη. Κατά τη γνώμη του Μητροπολίτη Μόρφου ο κανονικός επίσκοπος του Κιέβου ήταν, είναι και θα είναι ο Μητροπολίτης Κιέβου Ονούφριος. Τόνισε μάλιστα ότι μέχρι πρό τινος τον αναγνώριζαν όλοι: η Εκκλησία της Κύπρου, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, η Ελλάδα, η Αλεξάνδρεια και τα Ιεροσόλυμα. Όλες οι Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες αναγνώριζαν ότι είναι ο κανονικός επίσκοπος του Κιέβου, Αρχιεπίσκοπος όλης της Ουκρανίας. Όταν, όμως, η πολιτική αναμιγνύεται με τις εκκλησιαστικές υποθέσεις, αυτό οδηγεί τις Τοπικές Εκκλησίες σε μεγάλες αναταραχές και, εάν δεν προσέξουν, σε σχίσμα. Αυτό έχει συμβεί στο παρελθόν, δεν είναι η πρώτη φορά τώρα. Και διατύπωσε την προσωπική άποψη ότι αυτό είναι ήδη ένα πρόβλημα που δύσκολα μπορεί να λυθεί, καθώς το Οικουμενικό Πατριαρχείο, αποκλειστικά για γεωστρατηγικούς, γεωπολιτικούς λόγους και στα πλαίσια της νέας τάξης πραγμάτων, αναγνώρισε ως νέο προκαθήμενο ένα άτομο που προέρχεται από μια σχισματική ομάδα, αχειροτόνητη (χωρίς το Άγιο Πνεύμα δηλαδή), τον Επιφάνιο.

Στο πλαίσιο αυτό, εξηγεί ο Μόρφου ότι η Εκκλησία της Κύπρου αποφάσισε να κρατήσει μια ουδετερότητα, την οποία ο ίδιος χαρακτηρίζει επιτήδεια και διαφαίνεται ότι, αν και την τηρεί, δε συμφωνεί, γιατί γίνεται εις βάρος της αλήθειας. Παρ’ όλ΄αυτά και ενώ σαν Ιεραρχία συμφώνησαν να την τηρήσουν και να μη μνημονεύσει κανέναν ο Αρχιεπίσκοπος, την περασμένη Κυριακή ξαφνικά- αν και όχι τόσο ξαφνικά- πάντως χωρίς απόφαση, προχώρησε ο Αρχιεπίσκοπος στη μνημόνευση. Σύνοδος έτσι κι αλλιώς θα γίνει , αλλά διερωτάται ο Μόρφου, κι αν ακόμη γίνει Σύνοδος και βρεθεί μια ευκαιριακή πλειοψηφία που θα στηρίξει τον Αρχιεπίσκοπο, σημαίνει ότι ξαφνικά θα έχουμε αναγνώριση του Επιφάνιου; “Τέτοιους παπισμούς δεν έχουμε στην Ορθοδοξία, λέει. Κι αν επιμένει ο Μακαριώτατός μου ότι έτσι βοηθάει την Εκκλησία, ας το κάνει…, αλλά τί θα γίνει αν ο επόμενος Αρχιεπίσκοπος Κύπρου αναγνωρίσει τον Ονούφριο; Αυτό το “Προκαθήμενος είμαι, ό,τι θέλω κάνω” δε βγαίνει πουθενά…”

Παρακάτω, σε μια προσπάθεια να ερμηνεύσει τα πράγματα, ο Πανιερώτατος ορίζει ως αιτία των ενδοεκκλησιαστικών αναστατώσεων το διάβολο, που προσπαθεί να αναστατώσει την πίστη μας και να επιφέρει ολιγοπιστία, και σαν αφορμή τη Σύνοδο που έλαβε χώρα το 2016 στο Κολυμπάρι της Κρήτης. Συγκεκριμένα, ο Νεόφυτος διάβασε ένα απόσπασμα από το εισαγωγικό σημείωμα – πρόλογο του ιδίου, το οποίο εμπεριέχεται στα βιβλία: ”Μητροπολίτου Μόρφου Νεοφύτου Ομιλίες, τόμος Α´ και Β´- λόγοι εμπειρικής θεολογίας αγίων Πατέρων και Μητέρων”, από τις εκδόσεις «Θεομόρφου» της Ιεράς Μητροπόλεως Μόρφου, που κυκλοφόρησαν πρόσφατα και όπου εκεί έλεγε ότι: “Από το 2016 που έγινε η Σύνοδος της Κρήτης στο Κολυμπάρι και μετά, κολυμπούμε μέσα στις λανθασμένες αποφάσεις του Κολυμπαρίου. Εκεί στο Κολυμπάρι, ποια ήταν η μεγάλη λανθασμένη απόφαση; Ότι υπάρχουν και ετερόδοξες εκκλησίες που είναι εκκλησίες..!”

Ο Πανιερώτατος, τέλος, λέει ότι και για όλα αυτά τα σύγχρονα εκκλησιαστικά θέματα δίνουν λύση οι Προφητείες, με τις οποίες ο ίδιος ασχολείται, γιατί οι προφητείες είναι το φως των αγίων στο μέλλον. Και αυτές λένε ότι, όταν τελειώσουν οι μεγάλες περιπέτειες από τα μεγάλα γεγονότα, πολέμους, σεισμούς, αρρώστιες, τότε θα έρθει ειρήνη και θα γίνει μια μεγάλη Οικουμενική Σύνοδος που θα τα λύσει όλα αυτά. Λύση δεν δίνουν οι τοπικές Σύνοδοι, τακτικές, έκτακτες κτλ., αλλά η οικουμενική Σύνοδος που θα συγκληθεί τότε. Εκεί πάλι φωτισμένοι άγιοι πατέρες θα μιλήσουν για όλα αυτά τα ζητήματα κι εμείς οι υπόλοιποι θα συμφωνήσουμε.

Τέλεια και μια από τα ίδια δηλαδή, γιατί :

1) Τί κι αν ο Μόρφου αναγνωρίζει ότι ο Ονούφριος είναι ο κανονικός Μητροπολίτης Κιέβου και πάσης Ουκρανίας, αλλά δεν αντιδρά ιεροκανονικά στην παράνομη αναγνώριση που έγινε από τη μεριά του Μακαριώτατού του, όπως χαρακτηριστικά και με έμφαση τον αποκαλεί; Το γιατί τον αποκάλεσε έτσι και ποιά είναι αυτή η παράξενη σχέση που έχει ο Νεόφυτος Μόρφου με τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου μας το εξηγεί ο ίδιος ο κ. Νεόφυτος σε παλαιότερη συνέντευξή του που μιλάει για τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου.

Για την ενημέρωση του αναγνωστικού μας κοινού προβάλλουμε ενδεικτικά ένα σύντομο χαρακτηριστικό απόσπασμα βίντεο από το κανάλι ΟΜΙΛΙΕΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΟΡΦΟΥ:

“Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου, όταν χειροτονήθηκε Αρχιεπίσκοπος, μου είχε πει ότι μοιραζόμαστε δυο κοινά τάλαντα, ότι έχουμε και οι δύο θάρρος και θράσος. Και το θάρρος και το θράσος θα τα χρησιμοποιήσω σαν Αρχιεπίσκοπος για το καλό της Εκκλησίας, μου είπε τότε. Έχουμε διαφορές και διαφωνίες και είμαστε και διαφορετικών εποχών άνθρωποι, όμως σε παρακαλώ τα τάλαντά σου να τα χρησιμοποιήσεις για το καλό της Εκκλησίας. Αυτή μας έκανε ανθρώπους. Τί ήμασταν εμείς οι δυο; Δύο ορφανά. Αυτό ξέρεις πόσο με άγγιξε που μου είπε; Πάρα πολύ. Σπάνια θα ακούσεις τον Μόρφου να κατηγορεί τον Αρχιεπίσκοπο, έστω κι αν αυτός λέει για μένα για διάφορες θέσεις μου, απόψεις μου. Εγώ όχι, το ΄χω αρχή μου αυτό. Μ΄αρέσει αυτή η αγάπη που έχει στην Εκκλησία της Κύπρου…. Ο άνθρωπος δεν καταλαβαίνει τον τρόπο μου, γιατί εγώ είμαι άλλης εποχής, και δεν τον αδικώ … “Ξέρεις μου λέει, ποιό είναι το πρόβλημα μαζί σου; Η επιτάχυνση. Είσαι μπροστά 5 με 10 χρόνια από την εποχή σου. Οπότε, μου λέει, μέχρι να σε καταλάβουν οι Κύπριοι, πέντε χρόνια σε κατηγορούν…” –μερικές φορές με τον Αρχιεπίσκοπο έχουμε και μια υπόγεια συνεννόηση, όχι τηλεφωνική και σκοπιμότητες– με τον Μακαριώτατο, επειδή έχουμε κοινό στόχο, ο στόχος είναι ο ίδιος, να κρατηθεί η σχέση των Ελλήνων της Κύπρου με την ορθόδοξη Εκκλησία σε όσο πιο υψηλό επίπεδο γίνεται, διαφορετικά δεν είμαστε τίποτε, είτε ως Έλληνες της Κύπρου είτε ως κάτοικοι της Κύπρου, γιατί κι αυτός θα έκανε τα πάντα για την Εκκλησία της Κύπρου. Να καταλάβουμε ποιές είναι οι αναδυόμενες δυνάμεις της Κύπρου και ποιες είναι οι μελλοντικές απειλές της Κύπρου …, ο Αρχιεπίσκοπος τα καταλαβαίνει αυτά, χωρίς να κάθεται να μελετά όπως ο Μόρφου γεωπολιτική και προφητείες …. Έχει έναν υπόγειο τρόπο αυτός ο άνθρωπος…Εγώ είμαι πέρα από τα φαινόμενα…μπορώ να σε συμπαθήσω ή να σε αντιπαθήσω πέρα από αυτά που βγάζεις πρός τα έξω. Μου έδωσε ο Θεός αυτό το δώρο, να βλέπω μέσα σου”.

Ο λόγος του Μόρφου Νεοφύτου, όσους γεροντάδες, αγίους και προφητείες κι αν επικαλείται, δεν είναι πατερικός. Είναι πολιτικός ο λόγος του και μάλιστα με κάποια στοιχεία δημαγωγικά. Δεν επικαλείται κανέναν πατέρα της Εκκλησίας και η στάση του απέναντι στα θέματα της πίστης, όσες καλές προθέσεις κι αν έχει ή αν νομίζει ότι έχει, δεν έχει ιεροκανονικά ερείσματα. Είναι κι αυτό ένα άλλο στοιχείο, το οποίο μοιράζεται με τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου; Γιατί ποιά είναι αυτά “τα πάντα” που θα κάνει ο Αρχιεπίσκοπος για την Εκκλησία, που λειτουργούν σαν πανάκεια, σαν αγιαστούρα για ό,τι κι αν κάνει, κατά τον Μόρφου; Να γίνει μασώνος, να συμμαχήσει με τον διάβολο, να κάνει ό,τι του κατεβαίνει, να μνημονεύει σχισματικούς, να παπίζει, να πλαστογραφεί υπογραφές στο Κολυμπάρι, να καταπατά το Σύμβολο της Πίστεως; Θα θέλαμε να πούμε στο Σεβασμιώτατο Μόρφου ότι είναι Επίσκοπος. Δεν είναι ένας απλός μοναχός ή πνευματικός, για να αυτοσχεδιάζει, αλλά είναι επί σκοπόν στην πίστη. Υπάρχει ιεροκανονικός, ευαγγελικός και αποστολικός τρόπος να αντιδράσει, χωρίς να κάνει χατίρια σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Οι άγιοι πατέρες τα “σπάγανε” με προσωπικούς φίλους και ευεργέτες για χάρη της πίστης. Όλοι οι μεγάλοι αιρετικοί ήταν επίσκοποι, αδελφοί και συλλειτουργοί, πριν γίνουν αφορισμένοι αιρετικοί. Μεγάλo παράδειγμα ο Απολλινάριος. Ο Νεστόριος, επίσης, που ήταν Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, ευσεβής με αντιαιρετικό αγώνα, ο Ωριγένης, ευσεβής χριστιανός θεολόγος του καιρού του με αναγνωρισμένο έργο από τους Πατέρες, που όμως υπέπεσε σε αίρεση και χωρίστηκε από αυτούς και σε αυτήν και στην άλλη ζωή. Πότε θα τα καταλάβουν αυτά οι Αρχιερείς μας; Μέχρι πότε θα διασπάνε αυτοί οι ίδιοι την ενότητα της Εκκλησίας, το Σώμα του Χριστού; Το Σώμα του Χριστού είναι η αλήθεια. Όπου είναι η αλήθεια είναι το Σώμα του Χριστού. Όπου δεν είναι η αλήθεια είναι εκτός του Σώματος του Χριστού. Ξένο Σώμα, έτερο υπηρετούν. Πρέπει να το κατανοήσουν αυτό! Οι Άγιοι Πατέρες να τους φωτίσουν, οι άγιοι γεροντάδες που διαφημίζει ο Μόρφου να συνεχίσουν να τον βοηθούν, αλλά και αυτός ας αποτινάξει τα κρατήματά του από την πλάνη. Τότε μόνο θα πλημμυρίσει από Θείο Φωτισμό και Χάρη, θα πάψει να είναι διχασμένη πνευματική προσωπικότητα και έτσι θα αγιάσει. Τιμή αγίου, μίμηση αγίου! Ειδικά οι Επίσκοποι που αγίασαν στην πλειονότητά τους ήταν Ομολογητές, γιατί αυτή είναι η κύρια διακονία τους, η προάσπιση της πίστης!

2) Έπειτα, για το Κολυμπάρι: Χαρήκαμε που επί τέλους ακούσαμε από χείλη Αρχιερέως, και μάλιστα τόσο λαοφιλή όσο ο Μόρφου, ότι το Κολυμπάρι είναι η αιτία όλων των δεινών και των σχισμάτων. Οι Κολυμπαριστές δημιουργούν τα σχίσματα και όχι όσοι διαφυλάσσουν την πίστη και δεν τους μνημονεύουν. Και τί προτίθεται ο Πανιερώτατος Μόρφου να κάνει γι΄ αυτό που ο ίδιος διαγιγνώσκει; Τίποτα; “Ο γνούς και μη ποιήσασθε δαρήσεται πολλάς”, λέγει ο Κύριος (Λουκ. 12,47). Όπως έχουμε και άλλοτε γράψει σαν Κατάνυξη για τον Πανιερώτατο, δεν μπορεί όλα να τα περιμένει από τη Σύνοδο που ΘΑ συγκληθεί κατά τις προφητείες. Ο ρόλος των προφητειών δεν είναι να μας αποκοιμίζουν, να μας καθιστούν άπραγους, αλλά αντίθετα να μας αφυπνίζουν, για να εργαστούμε στο ίδιο μήκος κύματος με το προφητευόμενο. Οι προφητείες προέλεγαν τη Γέννηση του Χριστού, αλλά το κατεστημένο της εποχής δεν εργαζόταν για την έλευση του Χριστού παρά ελαχίστων, όπως η Παναγία, οι γονείς της, η Ελισάβετ, ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος. Οι λίγοι, η χούφτα η ιερή εργαζόταν με τη ζωή της για την έλευση του Χριστού. Απόδειξη ότι οι περισσότεροι δεν αναγνώρισαν τον Μεσσία και τον σταύρωσαν, υλοποιώντας τις προφητείες της Σταύρωσης του Χριστού. Και τώρα προφητεύονται τόσο τα κακά, περί Αντιχρίστου και των δικών του, όσο και τα καλά. Εμείς σε ποιο στρατόπεδο θα ανήκουμε; Για να συγκληθεί μια τέτοια Οικουμενική Σύνοδος, θα πρέπει κάποιοι να έχουν εργαστεί γι΄ αυτήν. Χάρη στις προσευχές, στους ιδρώτες και στα αίματα κάποιων θα συγκληθεί, όπως η έλευση του Μεσσία πραγματοποιήθηκε χάρη στους αγώνες και στη ζωή των Προφητών, του Δαυίδ και της ρίζας του, της Παναγίας και των προγόνων της, του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου και των προγόνων του, και όπως διαχρονικά έχει συμβεί με όλες τις Οικουμενικές Συνόδους στην ιστορία της Εκκλησίας μας. 

Έχει θέση εδώ να πούμε ότι δεν είναι σωστή η υποτίμηση των τοπικών Συνόδων καταδίκης της αίρεσης, στην οποία προβαίνει στο απόσπασμα αυτής της ομιλίας ο Μόρφου. Μεγάλο παράδειγμα ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής. Ο μέγας αυτός πατήρ και θεολόγος της Εκκλησίας ομολόγησε την Ορθόδο­ξο Πίστη σε μία εποχή που παρουσιάζει πολλές ο­μοιότητες με τη δική μας. Η πολιτική των τότε αυ­τοκρατόρων απέβλεπε σε πολιτικοκοινωνικές ενοποιήσεις σαν τις σημερινές. Ως πρόσφορο μέσον για την πραγματοποίησή τους θεωρήθηκε η υποστήριξη της αίρεσης του Μονοθελητισμού. Είχαν χρησιμοποιη­θεί και εκκλησιαστικοί άνδρες, οι οποίοι υποστήριζαν την αίρεση χάρη των κοσμικών αυτών σκοπιμοτήτων. Είχαν πιστέψει ότι ασκούν τάχα κάποια εκκλησια­στική οικονομία. Δυστυχώς όλοι σχεδόν οι πατριαρ­χικοί θρόνοι είχαν πέσει στην αίρεση του Μονοθελη­τισμού. Η Ορθόδοξη Πίστη ζούσε μόνο στην συνεί­δηση του πιστού λαού και εκφραζόταν με το στόμα των ελαχίστων Ομολογητών, οι οποίοι την στερέω­σαν με το μαρτύριό τους. Την εποχή αυτή ο άγιος Μάξιμος είχε διαδραμα­τίσει πρωτεύοντα ρόλο για την συγκρότηση της ορθό­δοξης τοπικής Συνόδου της Ρώμης (649), η οποία κα­ταδίκασε τον Μονοθελητισμό. Για τον λόγο αυτό βρίσκεται εξόριστος στην Βιζύη της Θράκης. Έχει διακόψει την εκκλησιαστική κοινωνία με τους πα­τριαρχικούς θρόνους της Ανατολής, επειδή έχουν εκ­πέσει στην αίρεση. Η αναφορά του είναι στην ορθο­δοξούσα τότε Ρώμη και στον Ομολογητή άγιο Πάπα Μαρτίνο. 

Όπως καταλαβαίνουμε, πολλά θα μπορούσε να κάνει ο Πανιερώτατος, (όπως και άλλοι επίσκοποι, που δυστυχώς είναι ηθοποιοί της ευλάβειας και της παράδοσης), κατά μίμηση του Αγίου, διδασκόμενοι από την τάξη των αγίων πατέρων, για να στηρίξουν την πίστη, αλλά και το ποίμνιο, το οποίο αυτή τη στιγμή αγωνίζεται ιεροκανονικά, χωρίς να έχει Επίσκοπο – ποιμένα, παρά μόνο τον Χριστό, προς καταισχύνη των Επισκόπων της εποχής που δεν σηκώνουν το βάρος της ημέρας, ως μωροί και ασύνετοι. Χαριεντίζονται και βαυκαλίζονται ότι δήθεν αγαπούν την Εκκλησία και δήθεν αγαπούν το ποίμνιο της τοπικής τους Μητρόπολης, ενώ ουσιαστικά απολαμβάνουν τις δάφνες τους γαντζωμένοι σε μια άκαιρη και αταίριαστη ασφάλεια. Είναι καιρός ο Πανιερώτατος Μόρφου να πάρει μια ξεκάθαρη θέση και, αν είναι με το στρατόπεδο του Χριστού, να μελετήσει τους Πατέρες και να δει ποια είναι η αρμόδια στάση, η καθαρή και κρυστάλλινη, γιατί αλλιώς θα βρεθεί στο αντίπαλο στρατόπεδο. “Ο μη ων μετ’ εμού, κατ’ εμού εστιν” (Ματθ. 12, 30), λέγει ο Κύριος.

Ας σοβαρευτούμε επιτέλους! 

Συμπερασματικά: Χαιρετίζουμε την ομολογία του Πανιερώτατου Μόρφου για το Ουκρανικό και το Κολυμπάρι της Κρήτης, αλλά εκφράζουμε τις επιφυλάξεις μας. Λείπει η ομολογία του ότι ζούμε σε καιρούς αποστασίας και αίρεσης, λείπει ο κατονομασμός των φορέων της σύγχρονης αίρεσης και λείπει και η καταδίκη τους. Τον καλούμε να αγωνιστεί μαζί μας υπέρ της συγκλήσεως αυτής της Οικουμενικής Συνόδου που προφητεύουν οι Άγιοι.

 Πηγή.