Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ΚΑΙ Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

 

Γεώργιος Κ. Τζανάκης. Ἀκρωτήρι Χανίων

 

Αὐτὸ ποὺ ζοῦμε εἶναι διωγμός κατὰ τῆς πίστεως ἀπὸ τοὺς δαιμονοκινήτους ἄρχοντες σὲ συνεργασία μὲ τοὺς προδότες τῆς πίστεως, ἱεράρχες καὶ κληρικοὺς.

Φαίνονται βαρειὰ τὰ λόγια αὐτά, ἀλλὰ αὐτὰ λένε καὶ διδάσκουν οἱ ἅγιοι πατέρες. Αὐτὰ ἀκούσαμε ἀπὸ τοὺς πατέρες ποὺ γνωρίσαμε καὶ αὐτὰ βεβαιώνονται ἀπὸ τὰ λόγια καὶ τὸ παράδειγμα τῶν ἁγίων.

Οἱ ἐκκλησίες εἶναι κλειστὲς γιὰ δεύτερη φορά. Τὴν πρώτη φορὰ οἱ Ἱεράρχες (καὶ ἀκολούθως οἱ ἱερεῖς) εἶπαν ὅτι αἰφνιδιάστηκαν, ὅτι βρέθηκαν μπροστὰ σὲ πρωτόγνωρες καταστάσεις καὶ μὲ τὸ πρόσχημα τῆς φιλανθρωπίας, δῆθεν φροντίζοντας γιὰ τοὺς κινδυνεύοντες συνανθρώπους δέχτηκαν ἀδιαμαρτύρητα νὰ κλείσουν οἱ ἐκκλησίες, παραδεχόμενοι ἐμπράκτως ὅσα ἔλεγαν οἱ ἐχθροὶ τῆς πίστεως, ὅτι οἱ ναοὶ καὶ τὰ ἐν αὐτοῖς τελούμενα εἶναι ἐπικίνδυνα γιὰ τὴν ὑγεία τῶν ἀνθρώπων.... Ἔχουν εἰπωθῇ καὶ ἔχουν γραφτεῖ τόσα, ὅμως οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ἐκμεταλευόμενοι τὸ ἱερατικὸ σχῆμα καὶ τὴν προβολὴ τῶν ἀπόψεών τους ἀπὸ τὰ πληρωμένα μέσα ἐνημερώσεως  καὶ ἀπὸ τοὺς κυβερνητικοὺς καὶ μὴ μηχανισμούς, συνεχίζουν τὴν ἐξαπάτησι τῶν χριστιανῶν.

Τώρα συνενοοῦνται μὲ τοὺς πολιτικοὺς γιὰ τὸ δῆθεν ἄνοιγμα τῶν ἐκκλησιῶν τὴν περίοδο τῶν Χριστουγγένων, μὲ τρόπους ποὺ θὰ ἐπινοήσουν, ὥστε νὰ φανῇ ὅτι ὑπάρχει μέριμνα γιὰ τοὺς πιστοὺς καὶ ὅτι ἀγωνίστηκαν γι᾿ αὐτό. Καὶ τοῦτο διότι ὁ λαός, ὅσο ἀκατήχητος καὶ ἄν εἶναι, ἔχει τὴν διαίσθησι, μυρίζεται τὴν προδοσία καὶ φοβοῦνται ἀντιδράσεις, ὅπως φοβοῦνται καὶ οἱ πολιτικοὶ μὲ τὰ ἀλλόκοτα παράλογα καὶ ἀτελέσφορα μέτρα ποὺ ἐφαρμόζουν.

Καὶ ἂν ἀνοίξουν οἱ ἐκκλησίες τὴν παραμονὴ καὶ τὴν ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων καὶ τῶν Φώτων καὶ  προγραμματιστοῦν περισσότερες τῆς μιᾶς λειτουργίες κατὰ περίπτωσι, τί θὰ σημαίνῃ αὐτό; Ἄλλαξε τίποτα; Σταμάτησε ὁ διωγμός; Οἱ ἐπίσκοποι ἀγωνίστηκαν ὑπὲρ τῆς πίστεως; Τὰ «προβληματίζομαι» καὶ «ἀγωνιῶ» καὶ «πονῶ» καὶ «θλίβομαι», ποὺ ἀναμασοῦν, δείχνουν κάτι; Γιὰ αὐτὰ ὑπάρχουν οἱ ἐπίσκοποι; Γιὰ νὰ ἐκφράζουν συναισθήματα, νὰ κάνουν δηλώσεις καὶ νὰ γράφουν σχόλια καὶ κείμενα;

Εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπικαλοῦνται τὴν κόπωσι καὶ τὴν ἀγανάκτησι τοῦ λαοῦ  καὶ νὰ παρουσιάζουν ὑπογραφὲς καὶ διαμαρτυρίες, προκειμένου νὰ «πιέσουν», δῆθεν, τοὺς κυβερνῶντες νὰ παραχωρήσουν κάποια ψιχία καὶ νὰ τὰ ἐμφανίσουν ὡς ἀγώνα καὶ νίκη; Δὲν ἀντιλαμβάνονται πόσο ἐξευτελίζονται μὲ τὸν τρόπο αὐτόν;

 Οἱ κυβερνῶντες βλέποντας ὅτι ὁ κόσμος ἀγανακτεῖ μὲ τὰ παράλογα καὶ καταστροφικὰ μέτρα τους καὶ λόγῳ τῆς  ἀβεβαίας ἐκβάσεως τους ὡς πρὸς τὸ ὑγιεινομικὸ σκέλος καὶ τῆς βεβαίας οἰκονομικῆς καταστροφῆς ποὺ ἐπαπειλεῖται, ἀλλὰ καὶ λόγῳ τῆς κοπώσεως ἀπὸ τὸν ἐγκλεισμὸ καὶ τὰ κατοχικὰ μέτρα περιορισμοῦ τῆς ἐλευθερίας, θέλουν νὰ κάμουν ἕνα μικρὸ διάλειμμα πρὶν τοὺς ἐμβολιασμούς καὶ ὅτι ἄλλο τοὺς ὑποδείξουν οἱ κινοῦντες τὰ νήματα. Οἱ συνεργάτες τους ἐκκλησιαστικοί, αἰσθανόμενοι τὴν ἀπέχθεια τοῦ λαοῦ, ποὺ σιγά σιγά συνειδητοποιεῖ τὴν πραγματικότητα τῆς προδοσίας τῆς πίστεως καὶ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τοὺς φθορεῖς πνευματικοὺς πατέρες, θέλουν καὶ αὐτοὶ κάτι νὰ παρουσιάσουν.

Ὅμως στὴν ἐκκλησία οἱ ἀγῶνες δὲν γίνονται ἁπλῶς καὶ γενικῶς ἐν ὀνόματι τοῦ λαοῦ ποὺ ἀγανακτεῖ. Γίνονται ὑπὲρ τῆς πίστεως, ἡ ὁποία πίστις εἶναι τὸ μέγιστο ἀγαθὸ γιὰ κάθε ἄνθρωπο, ἄρα καὶ  γιὰ τὸ σύνολο τοῦ λαοῦ. Καὶ σ’ αὐτοὺς τοὺς ἀγῶνες ὀφείλουν νὰ πρωτοστατοῦν οἱ ἐπίσκοποι καὶ οἱ κληρικοὶ καὶ νὰ άκολουθῇ ὁ λαός.

Ἀγωνίστηκαν γιὰ τὴν πίστι οἱ πνευματικοί μας ἡγέτες;  Ὄχι μόνον δὲν ἀγωνίστηκαν, ἀλλὰ ἐξ ἀρχῆς συνέπραξαν μὲ τοὺς ἐχθροὺς τῆς ἐκκλησίας. Αὐτοὶ ἄνοιξαν τὶς πόρτες καὶ ἔβαλαν μέσα τοὺς πραιτωριανούς. Αὐτοὶ πρόδωσαν, καὶ τώρα ὁ χριστιανὸς δὲν μπορεῖ νὰ πάῃ στὴν ἐκκλησία, γιατὶ καὶ στὸν δρόμο κινδυνεύει καὶ οἱ ἐκκλησίες εἶναι κλειστές. Αὐτοὶ ἔδωσαν τὸ παράδειγμα τῆς ὑποχωρητικότητος καὶ τοῦ συμβιβασμοῦ ὥστε νὰ ἀκολουθήσῃ καὶ ὁ λαός. Ἔκαμαν ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ἔπρεπε νὰ γίνῃ. Ὁ πρωτομάρτυς Στέφανος ἔγινε παράδειγμα ὥστε οἱ  μάρτυρες ποὺ θὰ ἀκολουθοῦσαν νὰ ἔχουν ἕνα ἰσχυρὸ στήριγμα τοῦ ζήλου καὶ νὰ μὴν γίνουν μιμητὲς τῆς δειλίας.

 «Ἵνα οἱ ἑξῆς ἐποικοδομούμενοι μάρτυρες ἰσχυρὰν λάβωσι τοῦ ζήλου τὴν ὑποβάθραν καὶ μὴ δειλίας γένωνται μιμηταί» (ΑΣΤΕΡΙΟΣ ΑΜΑΣΕΙΑΣ PG40, 345).

 Οἱ ἱεράρχες ἔκαμαν τὸ ἀντίθετο ἀπὸ τὸν πρωτομάρτυρα Στέφανο. Συνεργάστηκαν μὲ τοὺς πολιτικούς, ἐχθροὺς τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ἔγιναν παράδειγμα δειλίας καὶ συμβιβασμοῦ γιὰ τοὺς πιστοὺς. Πρόδωσαν ἐξ ἀρχῆς τὴν Ἐκκλησία. Δὲν χρησιμοποίησαν οὔτε τὴν δύναμι τῆς πίστεως, οὔτε τὴν δύναμι τοῦ πλήθους τῶν πιστῶν, οὔτε τὰ δικαιώματα τὰ ἐκ τοῦ Συντάγματος τῆς χώρας. Καθαρὴ προδοσία ἀπὸ μέσα. Ἐξ ἄλλου ἀπὸ μέσα πέφτουν οἱ πόλεις. Ἀπὸ τοὺς ἐντὸς προδότες.  Τὶς ὀχυρωμένες πόλεις πολλὲς φορὲς τὰ ὅπλα καὶ οἱ μεθοδεῖες τῶν ἀπέξω δὲν κατάφεραν νὰ τὶς πορθήσουν. Ὅμως ἡ προδοσία ἑνὸς ἤ δύο ἀπὸ τοὺς κατοικοῦντες, τὶς παρέδωσαν χωρὶς κόπο στοὺς ἐχθροΎς.

«Καὶ γὰρ τὰς ὀχυρὰς τῶν πόλεων ὅπλα μὲν πάντα πολλάκις καὶ μηχανήματα τῶν ἔξωθεν οὐκ ἴσχυσεν καθελεῖν, προδοσία δὲ ἑνὸς ἢ δύο τῶν ἔνδον οἰκούντων πολιτῶν ἀπονητὶ παρέδωκεν τοῖς ἐχθροῖς» (ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, ΠΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΝ ΕΚΠΕΣΟΝΤΑ Β΄, PG 47 313).

Ἐδῶ τὴν Ἐκκλησία δὲν τὴν πρόδωσαν ἕνας ἤ δύο τυχόντες ἀπὸ τοὺς ἐντός. Τὴν πρόδωσαν οἱ ἴδιοι οἱ ποιμένες. Καὶ δὲν ἔγινε ἡ προδοσία τώρα ξαφνικά. Ἔχει ξεκινήσει χρόνια τώρα. Ἡ ἐν Χριστῷ ζωὴ ἀπὸ προσωπικὸς δρόμος ἀγάπης καὶ εὐθύνης ἔναντι τοῦ Χριστοῦ κατήντησε σιγά-σιγά ἔθιμο καὶ συνήθεια καὶ θεσμὸς καὶ στάδιο ἀνέλιξης καὶ ἀνόδου καὶ καριέρας καὶ ἐξουσίας καὶ αὐτοεπιβεβαιώσεως πολλῶν καὶ διαφόρων. Ἀτόνησε τὸ ἀσκητικὸ καὶ ἀγωνιστικὸ καὶ μαρτυρικὸ πνεῦμα καὶ φτάσαμε σὲ ἔναν ἄκοπο, ἄνευρο, ἄγευστο, μαλακό, ἐγκεφαλικὸ χριστιανισμό, δεκανίκι κάθε ἐξουσίας καὶ μοχλό χειραγωγήσεως τοῦ λαοῦ. Κέντρο ἔγινε πλέον ὁ ἄνθρωπος καὶ οἱ ἐπίγειες ἀξίες του καὶ ὄχι ὁ Χριστὸς καὶ ὁ μαρτυρικὸς δρόμος του. Ποιός ἱεράρχης ἤ ἱερεὺς πλέον ἔχει ὡς κέντρο τῆς διδαχῆς καὶ τοῦ παραδείγματός του τὶς θεῖες γραφὲς καὶ τοὺς θείους νόμους καὶ τὸ παράδειγμα τῶν ἁγίων, ποιήσας προηγουμένως ὅσα διδάσκει; (Ἐννοεῖτε ὅτι ἀναφέρομαι στοὺς μηδίσαντες καὶ ὄχι σὲ ὅσους ἀντιστέκονται καὶ διώκονται ἤ χλευάζονται ἤ άπειλοῦνται). Μιλᾶνε γιὰ σοφούς, γιὰ εἰδικούς, γιὰ φιλοσόφους, γιὰ λογοτέχνες καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἀντλοῦν ἀξίες καὶ παραδείγματα καὶ διδαχὲς καὶ προτροπὲς. Τί εἶπε ὁ Καμύ, τί εἶπε ὁ Ρουσσώ, τί ἔγραψε ὁ Καζαντζάκης, καὶ ἡ κάθε μεγάλη διάνοια κατ᾿ αὐτούς. Ἀλλὰ αὐτοὶ οἱ  ἄνθρωποι οὔτε τὴν ἁμαρτία ξέρουν, οὔτε τὸν διαβολο γνωρίζουν, οὔτε τὰ τεχνάσματά του, οὔτε γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς καὶ τὴν αἰώνιο ζωή ἐνδιαφέρονται. Ἔτσι χάθηκε ἡ ἀσφάλεια ποὺ προστατεύει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἔτσι βρεθήκαμε στὸ βάραθρο τῆς ἄγνοιας, ξεχάσαμε τοὺς νόμους τοῦ Θεοῦ καὶ ἔτσι γεμίσαμε αἱρέσεις, ἡ ζωή κατήντεσε μιὰ διεφθαρμένη κατάστασι καὶ ὅλα γίναν ἄνω κάτω. Νὰ ἡ προδοσία τῆς σωτηρίας. Νὰ καὶ οἱ προδότες ποιμένες (καὶ ἀκολουθήσαμε καὶ μεῖς οἱ λαϊκοί, φυσικά).

«Μεγάλη ἀσφάλεια πρὸς τὸ μὴ ἁμαρτάνειν τῶν Γραφῶν ἡ ἀνάγνωσις, μέγας κρημνὸς καὶ βάραθρον βαθὺ τῶν Γραφῶν ἡ ἄγνοια, μεγάλη προδοσία σωτηρίας τὸ μηδὲν ἀπὸ τῶν θείων εἰδέναι νόμων· τοῦτο καὶ αἱρέσεις ἔτεκε, τοῦτο καὶ βίον διεφθαρμένον εἰσήγαγε, τοῦτο τὰ ἄνω κάτω πεποίηκεν» (ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ .PG48 995).

Ὅταν μένει ὁ λαὸς χωρὶς πραγματικὴ ἀρετή, ἀλλὰ μαθαίνει στὸν τυποποιημένο εὐσεβισμό, στὴν ἐπίπλαστη εὐσέβεια, στὴν φαυλότητα τοῦ βίου, τότε ἡ πόλις τῆς ἐκκλησίας ἔχει ἤδη προδοθῇ. Ἐδῶ νὰ ἀναζητηθῇ ἡ προδοσία, ποὺ σήμερα εἶναι ὁλοφάνερη σὲ ὅλους, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς ἱεράρχες καὶ τοὺς πνευματικοὺς ποὺ ἐπιμένουν νὰ ζητοῦν ὑπακοὴ καὶ νὰ προπαγανδίζουν τὴν συμμόρφωσι σὲ καθε δαιμονικὸ καθεστωτικὸ κέλευσμα προσθέτοντας στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετὰ φόβου Θεοῦ!!!.

«Ἀσφάλεια γὰρ πόλεως, οὐκ οἰκοδομῆς ἁρμονία, οὐδὲ λίθων μέγεθος, ἀλλ' ἡ τῶν ἐνοικούντων ἀρετή. Ὥσπερ οὖν καὶ προδοσία πόλεως οὐκ οἰκοδομημάτων σαθρότης, ἀλλ' ἡ τῶν πολιτῶν φαυλότης» (ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG64 793).

Ἕνα ἁπλό, ἀλλὰ κραυγαλέο, παράδειγμα ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τὴν διδασκαλία τῶν πατέρων, εἶναι τὸ Κολυμπάρι καὶ ἡ, ἂς ποῦμε,  σύνοδος ποὺ ἔγινε ἐκεῖ. Μόνον ἐθελοτυφλοῦντες ἢ ἀσπόνδυλοι δογματικῶς δὲν καταλαβαίνουν τί συνέβη.  Ἐκεῖ ἀναγνώρισαν ὡς ἐκκλησίες κάθε αἱρετικὸ μόρφωμα, παπιστὲς προτεστάντες καὶ δὲν συμμαζεύεται, ἐνῷ ἔχει εἰπωθῇ μυριάκις ἀπὸ τοὺς ἁγίους πατέρες ὅτι αὐτὸ ἀποτελεῖ δαιμονικὴ μεθοδεία, ὥστε παρουσιάζοντας καὶ ὀνομάζοντας πολλὲς ἐκκλησίες ὁ διάβολος, ἢ καλύτερα στήνοντας εἴδωλα ἐκκλησιῶν σὲ ὅσους πειστοῦν σ᾿ αὐτόν, τοὺς κάνει νὰ ἀποταχθοῦν ἀπὸ τὸν Χριστό.  Ὅπως παληὰ τοὺς ἀπομάκρυνε ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ τὰ εἰδωλα, ἔτσι καὶ τώρα διὰ τῶν λεγομένων ἐκκλησιῶν τοὺς ἀπομακρύνει ἀπὸ τὴν ὄντως ἐκκλησία. Μὲ τέτοιες μεγάλες ἐπαγγελίες συνηθίζει ὁ διάβολος νὰ ἐξαπατᾷ. (Σήμερα μὲ τὴν «ἀγάπη» γιὰ τοὺς εὐπαθείς συνανθρώπους μήπως τοὺς κολλήσουμε ἀρρώστια).

«Οὐ παύεται (ὁ διάβολος) ἀπατῶν τοὺς ἀστηρίκτους· ὡς γὰρ πρὸ τοῦ εἴδωλα μετονομάσας θεοὺς ἀπὸ τοῦ ὄντως θεοῦ ἀπεπλάνησε τοὺς ἀνθρώπους, οὕτως καὶ νῦν πολλὰς ἐκκλησίας ὀνομάσας, μᾶλλον δέ, εἰ δεῖ τὸ ἀληθὲς εἰπεῖν, εἴδωλα ἐκκλησιῶν ἀναστήσας τῇ τοῦ Χριστοῦ ἀποταγῇ τοὺς πειθομένους αὐτῷ, ἵν' ὥσπερ τότε διὰ τῶν λεγομένων θεῶν ἀπὸ τοῦ θεοῦ ἀπέστησεν, οὕτως καὶ νῦν διὰ τῶν λεγομένων παρ' αὐτοῖς ἐκκλησιῶν τῆς ὄντως ἐκκλησίας ἀποσπάσῃ. Ἔθος γὰρ τῷ διαβόλῳ διὰ μεγάλων ἐπαγγελιῶν ἀπατᾶν» (ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ ΙΚΟΝΙΟΥ, ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ, στὸ TLG 60- 75).

Δὲν τὰ ξέραν αὐτὰ οἱ ἅγιοι πατέρες ποὺ πῆγαν ἐκεῖ, στὸ Κολυμπάρι; Τὰ ξέραν, φυσικά. Ἂν δὲν τὰ ξέραν τότε δὲν κάναν γιὰ αὐτὴ τὴν δουλειά. Ἀλλα ἦταν ἐκεῖ καὶ οἱ πράκτορες τῆς CIA καὶ ἡ κυρία Ἐλισάβετ Προδρόμου -μετὰ τῶν ἄλλων γυναικῶν τοῦ Πατριάρχου, ὅπως ἔγραφαν οἱ ἐφημερίδες- καὶ εἶχαν τὴν ἴδια νεοεποχήτικη ἀτζέντα ποὺ ἔχουν καὶ τώρα ὅλοι αὐτοὶ οἱ ψευδοποιμένες.

Ὅταν λοιπὸν ἔτσι καθοδηγεῖται ὁ λαός, ἔτσι γυμνάζεται, ἔτσι ἐκπαιδεύεται ἀπὸ τοὺς πνευματικοὺς του, μὲ φιέστες, χάπενινγκ, συνέδρια, κουβέντες, ἐκδρομές, πολιτιστικὰ κέντρα, ὁμιλητὲς στὺλ νεο(α)πατερικῶν ἀστέρων, λείψανα καὶ εἰκόνες ποὺ πηγαίνουν πέρα δώθε, καὶ χιλιάδες φωτογραφίες καὶ μπουρδολογίες στὰ κοινωνικά μέσα καὶ πάσαν νόσος καὶ πᾶσαν μαλακίαν νὰ γίνεται πρότυπο πνευματικοῦ βίου τότε τί περιμένουμε; Οἱ ἄνθρωποι, οἱ πιστοὶ προσκολλημένοι στὸν κάθε ἰκανὸ ἢ ἀνίκανο ὀργανωτικὰ πνευματικό, ὡς ὀπαδοὶ ἢ ἀκόλουθοι ἤ θαυμαστές, σὰν μέλη συλλόγου, σὰν ὁπαδοὶ ὁμάδας, σὰν θαυμαστὲς εἰδώλου τῆς σύγχρονης βιομηχανίας τοῦ θεάματος, ἀλλὰ ἐντελῶς ἄσχετοι καὶ ἀπὸ παράδειγμα καὶ ἀπὸ βίωμα καὶ ἀπὸ ἐμπειρία καὶ στόχευσι ὀρθοδόξου βίου, τί θὰ μποροῦσαν νὰ κάμουν μπροστὰ σ᾿ αὐτὰ ποὺ ἦρθαν; Ἔλεγε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Ἄν συμβῇ, ποὺ μακαρὶ νὰ μὴν συμβῇ, πόλεμος ἐναντίον τῶν ἐκκλησιῶν τοῦ Χριστοῦ καὶ διωγμὸς σκέψου πόσο γέλιο θὰ πέσει καὶ πόσες κοροϊδίες. Καὶ εἶναι πολὺ φυσικὸ. Ὅταν κανεὶς δὲν γυμνάζεται πῶς θὰ παρουσιαστῇ λαμπρὸς στοὺς ἀγῶνες;»

«Εἰ τοίνυν γένοιτο, ὃ μὴ γένοιτο, μηδὲ συμβαίη ποτέ, γενέσθαι πόλεμον Ἐκκλησιῶν καὶ διωγμὸν, ἐννόησον πόσος ἔσται ὁ γέλως, πόσα τὰ ὀνείδη. Καὶ μάλα εἰκότως· ὅταν γὰρ ἐν τῇ παλαίστρᾳ μηδεὶς γυμνάζηται, πῶς ἐν τοῖς ἀγῶσιν ἔσται λαμπρός;» (ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΣΤΟ ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ, PG 57 395).

Καὶ ὁ διωγμὸς ἦρθε καὶ μαζὶ ἡ ἀναπόφευκτη γελοιοποίησις. Καὶ τὸ γελοιωδέστερον; Ἐπιμένουν οἱ Ἱεράρχες ὅτι δὲν εἶναι διωγμός. Φυσικὸ εἶναι γι᾿ αὐτούς, διότι ἀφοῦ εἶναι συνεργοὶ θέλουν νὰ ἀποσείσουν τὶς εὐθύνες τους. Καὶ ἂν δὲν εἶναι διωγμός, σεβασμιώτατοι, τί εἶναι; Ἐκκλησίες κλειστές, μυστήρια συκοφαντημένα, ἡ πίστις λοιδωρεῖται, οἱ πιστοὶ διώκονται καὶ δικάζονται.

 Ποιός ἀκόμη τολμᾶ νὰ λέει ὅτι ἐτοῦτος ὁ καιρὸς εἶναι εἰρηνικὸς γιὰ τοὺς χριστιανοὺς καὶ ὄχι διωγμός; Καὶ μάλιστα διωγμὸς ποὺ ποτὲ δὲν ἔγινε μέχρι τώρα οὔτε ἄλλος θὰ κάμῃ παρὰ μόνο «ὁ υἱὸς τῆς ἀνομίας»;

«Ἆρα τίς ἔτι τολμᾷ λέγειν τὸν καιρὸν τοῦτον εἰρηνικὸν εἶναι Χριστιανῶν καὶ οὐ μᾶλλον διωγμόν; καὶ διωγμόν, οἷος οὔτε πώποτε γέγονεν οὔτε τάχα τις ποιήσει ποτὲ τοιοῦτον εἰ μὴ ἄρα «ὁ υἱὸς τῆς ἀνομίας» (ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ, PG 25 785).

Τολμοῦν καὶ τὸ λένε οἱ ἴδιοι οἱ ἐπίσκοποι τῆς ἐκκλησίας καὶ οἱ πνευματικοὶ ποιμένες τοῦ λαοῦ. Καὶ κατηγοροῦν καὶ ἀπὸ πάνω ὅσους δὲν ἀκολουθοῦν τὴν προδοσία τους, καὶ μάλιστα προσπαθοῦν νὰ τὰ στηρίξουν ὅλα αὐτὰ πατερικῶς, διαστρεβλώνοντας τὰ πάντα.

Μὴν πλανᾶσθε, πλανεμένοι ποιμένες. Κύκλῳ οἱ ἀσεβεῖς περιπατοῦσι. Ἔχουν γίνει καὶ ξαναγίνει ὅλα αὐτά. Πράγματι ὁ διωγμὸς γίνεται γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν σημαίνει -ὅπως ἐσεῖς τὸ ἑρμηνεύετε παραπλανῶντας τοὺς ἀνθρώπους- νὰ μείνουμε μὲ σταυρωμένα χέρια, δειλοὶ καὶ φοβισμένοι, ἐφαρμόζοντας ἑκουσίως τὶς ἐντολὲς τῶν τυράννων ποὺ διώκουν τὴν πίστι, ὥστε νὰ μὴν φαίνεται ὁ διωγμὸς ὅτι εἶναι διωγμός ἀλλὰ ὅτι πεισθήκαμε, καὶ ἔτσι ἡ ντροπὴ καὶ ὁ ἐξευτιλισμός μας νὰ εἶναι μεγαλύτερος ἀπὸ τὸν κίνδυνο τῶν άπειλῶν τῶν τυράννων.

«Πειθοῦς ὄνομα προσεῖναι τῷ γινομένῳ, μὴ τυραννίδος, ὡς ἂν μεῖζον ᾖ τοῦ κινδύνου τὸ τῆς αἰσχύνης αὐθαιρέτως χωροῦσι πρὸς τὴν ἀσέβειαν»·(ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ, ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΕΙΣ ΚΑΙΣΑΡΙΟΝ, PG 35 768).

Καὶ βλέπουμε ὅτι συνεχίζεται ἡ συνεργασία σας μὲ τοὺς διῶκτες καὶ ἀνακοινώνουν δημόσια ὅτι «ἡ ἐκκλησία θὰ συμμετάσχῃ στὴν ἐκστρατεία ἐμβολιασμοῦ» (Κικίλιας 9/12). Στὴν ἐκστρατεία ἐμβολιασμοῦ!!! Μὲ τί ἐμβόλια; Παρὰ τὰ ὅσα λένε οἱ ἐπιστήμονες (ὄχι οἱ ἐπιταγμένοι καὶ πληρωμένοι) καὶ τὶς ἐπιφυλάξεις ποὺ διατυπώνουν... Καὶ καλὰ οἱ ἐπιστήμονες. Ὅποτε θέλουν καὶ ὅποιους θέλουν ἀκοῦν καὶ ἐπικαλοῦνται. Τουλάχιστον νὰ ἄκουγαν λιγάκι καὶ τοὺς ἁγίους; Προλέγει ὁ ἅγιος Παΐσιος:

«Τώρα πάλι παρουσιάσθηκε μιὰ ἀρρώστια, γιὰ τὴν ὁποία βρῆκαν ἕνα ἐμβόλιο ποὺ θὰ εἶναι ὑποχρεωτικὸ καί, γιὰ νὰ τὸ κάνη κανείς, θὰ τὸν σφραγίζουν» (ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ. ΛΟΓΟΙ Β΄. 1999 Σουρωτή Θεσσαλονίκης. σελ. 181).

Ἀλλὰ τὸν ἅγιο Παΐσιο θὰ ἀκούσουμε ἐμεῖς; Ἐμεῖς εἴμαστε ἡ ἱεραρχία. Καὶ τότε ποὺ ζοῦσε τὰ ἴδια γινόταν:

«Ξεκάθαρα τὰ γράφω στὸ φυλλάδιο “Σημεῖα τῶν καιρῶν”, ἂς ἐνεργήση ὁ καθένας ἀνάλογα μὲ τὴν συνείδησή του. Βέβαια μερικοὶ εἶπαν: “Ἔ, αὐτὰ εἶναι μιὰ γνώμη ἑνὸς καλογήρου· δὲν εἶναι ἡ θέση τῆς Ἐκκλησίας”. Ἐγὼ ὅμως δὲν εἶπα δική μου γνώμη, ἀλλὰ διατύπωσα ἁπλὰ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Εὐαγγελίου, γιατὶ τὴν δική μας γνώμη πρέπει νὰ τὴν ὑποτάσσουμε στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἐκφράζεται μέσα στὸ Εὐαγγέλιο» (ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ὅ.π. σελ. 184).

Ὁ καλόγηρος βέβαια ἁγιοκατατάχθηκε, δηλαδὴ ἀναγνωρίστηκε καὶ ἐπισήμως ἡ ἁγιότης του καὶ ὁρίστηκε ἡμέρα ἑορτῆς του. Ἀλλὰ μέχρι ἐκεῖ. Ἐδῶ δὲν ἀκοῦν οὔτε Χριστό, οὔτε ἀποστόλους, οὔτε τοὺς παλαιοὺς ἁγίους πατέρες. Θὰ ἀκούσουν τὸν φτωχὸ καλόγερο; Ὅσοι τὸν γνώρισαν καὶ ὅσοι τὸν ἐμπιστεύονται ἐλπίζω νὰ ξέρουν τί θὰ ἀκολουθήσουν. Οἱ ὑπόλοιποι κινδυνεύουν νὰ πᾶνε ὑπάκουοι καὶ φασκιωμένοι:

«Δυστυχῶς, καὶ πάλι ὁρισμένοι «Γνωστικοὶ» φασκιώνουν τὰ πνευματικά τους τέκνα σὰν τὰ μωρά, δῆθεν γιὰ νὰ μὴ στενοχωριοῦνται. «Δὲν πειράζει αὐτό· δὲν εἶναι τίποτε. Ἀρκεῖ ἐσωτερικὰ νὰ πιστεύετε»! (ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ὅ.π. σελ. 191).

Γεώργιος Κ. Τζανάκης. Ἀκρωτήρι Χανίων 10/12/2020

 Πηγή.