Τό ἄρθρο πού ἀκολουθεῖ ἀποτελεῖ μέρος τῆς Ὁμιλίας μου μέ θέμα: «Ἀσεβῆ ράσα», πού πραγματοποιήθηκε τήν Κυριακή 31 Ἰανουαρίου 2021 καί μεταδόθηκε ζωντανά ἐδῶ.
Κάποιος π. Χερουβίμ Τσίνογλου,
Κληρικός τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἐδέσσης, προσκεκλημένος σάν ὁμιλητής ἀπό τόν
Ἱερό Ναό Ἁγίου Δημητρίου στήν Ἀθήνα, στούς τελευταίους ἑορτασμούς ἐκεῖ, στά
«Δημήτρια» τοῦ 2020, τόν περασμένο Ὀκτώβριο, ἀνέπτυξε τό θέμα «Ὁ ἐκ δεξιῶν
πόλεμος τῆς ὑπερηφανείας καί τό ὅπλο τῆς ταπεινοφροσύνης».
Ὁ π. Χερουβείμ, μιλώντας γενικά γιά τήν ὑπερηφάνεια καί τούς κινδύνους της, καί γιά τήν ἀπώλεια τῆς ψυχῆς ἀπό τό πάθος αὐτό, ἀναφέρθηκε καί στήν Ἀποτείχιση ὡς μιά ἔκφανση τῆς ὑπερηφάνειας. Ὅσα εἶπε σχετικά, δέν εἶναι πρωτόγνωρα. Ἀλλά φανερώνουν ὅλη τήν προπαγάνδα, ὅλη τήν ἀδιαφορία καί ἀμάθεια, καί -ἐπιτρέψτε μοῦ- καί ὅλο τόν παπισμό, τόν ἐκκλησιαστικό δεσποτισμό, πού ἐπικρατεῖ στούς ἐκκοσμικευμένους κληρικούς στίς μέρες μας, παρά τό προκάλυμμα τῆς παραδοσιακότητας πού μπορεῖ νά φέρουν. Δηλαδή, «ὅ,τι πεῖ ὁ Πρῶτος: ὁ Πατριάρχης, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος κ.ο.κ.». Σᾶς μεταφέρω ἀπομαγνητοφωνημένα μόνο μέρος ἀπό ὅσα εἶπε· γιατί πρωτύτερα ἀναφέρθηκε καί στίς περιπτώσεις μεμονωμένων ἀνθρώπων, κυρίως Ἐπισκόπων ἤ καί ἄλλων, οἱ ὁποῖοι, ὅπως λέγει, νομίζουν ὅτι «ὅλοι οἱ ἄνθρωποι γύρω τους εἶναι αἱρετικοί»… Ὁρίστε τό συγκεκριμένο, ἐπίμαχο μέρος:
«Σήμερα
πολλοί ἄνθρωποι ἀρχίζουν νά προτρέπουν τούς ἀνθρώπους στόν ἀποτειχισμό. Τά
ἔχετε ἀκούσει αὐτά; Εἶναι καινούργιες μόδες στήν Ἐκκλησία. «Ἀποτειχίζομαι». Ἀπό
ποῦ ἀποτειχίζεσαι ἄνθρωπε; Ἀπό ποῦ ἀποτειχίζεσαι; Ἀποτειχίζεσαι ἀπό τήν
Ἐκκλησία. Αὐτός πού ἀποτειχίζεται ἀπό τήν Ἐκκλησία εἶναι σάν νά ἐκόπτεται ἀπό
τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Πῶς λοιπόν ὑπάρχει σωτηρία γιά σένα, ὤ ταλαίπωρε, ὅταν
ἀποκόπτεσαι ἀπό τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ; Πῶς; Βασισμένος ἐπάνω στήν ὑπερήφανη γνώμη
σου; Βλέπετε, σέ τί μεγάλα βάραθρα ἀπωλείας μπορεῖ νά μᾶς ἐξωθήσει αὐτό τό
πάθος τῆς ὑπερηφανείας. Δημιουργοῦνται ἔτσι, ἐξωτερικά ἄνθρωποι ἁγιοφανεῖς,
ταπεινοφανεῖς, ταπεινόσχημοι, ἀσκητικοί, οἱ ὁποῖοι ἀντί νά ἐργάζονται τήν
ἀρετή, ἀντί νά ἐργάζονται τό οἰκοδόμημα τῆς ψυχῆς τους, παριστάνουν τούς
συμβουλάτορες τῶν ἐπισκόπων. Παριστάνουν τούς σωτῆρες τῆς Ἐκκλησίας καί
πιστεύουν μέσα τους ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα, ὅπως εἴπαμε, εἶναι ἀδύνατο νά
συντηρήσει τόν θεσμό τῆς Ἐκκλησίας. Πῶς ἐμεῖς ἀναλαμβάνουμε μέσα στά πάθη καί
τίς ἀδυναμίες μας νά συντηρήσουμε ἕναν θεσμό, τόν ὁποῖον κρατᾷ στά χέρια του ὁ
Θεός, νά συντηρήσουμε τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ; Ἐμεῖς; Τά ἄθλια ἀνθρωπάκια; Κι ὅμως,
σ’ αὐτό τό ἀπονενοημένο διάβημα σέ ὁδηγεῖ τό πάθος αὐτό τῆς ὑπερηφάνειας».
Τί νά ποῦμε; Εἶναι μεγάλη ὑποτίμηση
τῶν ἀκροατῶν τό νά ὑποτιμᾷ κανείς αὐτά γιά τά ὁποῖα μιλάει, τό νά μιλάει δηλαδή
πρόχειρα· καί βέβαια, ὅταν εἶναι καί Κληρικός καί ὑποτίθεται ὅτι ἀρθρώνει καί
ἐκκλησιαστικό λόγο, εἶναι μεγάλη προδοσία τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς σωτηρίας -καί
δικῆς του καί τῶν ἀκροατῶν του- τό νά μήν ἐλέγχει ὁ ἴδιος καί νά μήν ἀναλύει
καί «βασανίζει» -ἐντός εἰσαγωγικῶν- τίς πηγές ἐκεῖνες, πάνω στίς ὁποῖες
καλεῖται νά σχολιάσει τόσο σημαντικά θεολογικά θέματα ὅσο ἡ Ἀποτείχιση· καί τό
νά μήν τίς σχολιάζει μέ βάση τούς ἱερούς Κανόνες καί τούς Ἁγίους Πατέρες, καθώς
ἐπιβάλλουν οἱ ἴδιοι οἱ ἱεροί Κανόνες, συγκεκριμένα, ὁ 19ος τῆς Πενθέκτης. Πολύ
περισσότερο, εἶναι μειονέκτημα νά μήν προσπαθεῖ ὡς Κληρικός νά μπεῖ στό πνεῦμα
τῶν ἄλλων, καί νά κατανοήσει, ὅσο μπορεῖ, μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ τίς προθέσεις
καί τόν τρόπο τους, ἀλλά νά τούς καταδικάζει ὡς ὑπερήφανους βάσει τῆς
καχυποψίας του καί ὄχι βάσει τοῦ δικαίου. Μή λησμονοῦμε ἄλλωστε, ὅτι πάντοτε οἱ
δειλοί θεωροῦν τούς γενναίους ὡς θρασεῖς, οἱ ὑπερήφανοι τούς ταπεινούς ὡς
ὑποκριτές, οἱ φιλάργυροι τούς ὀλιγοδεεῖς ὡς αὐτοκτονικούς κ.λπ.
Ὁ π. Χερουβείμ διαστρεβλώνει
ἠθελημένα τήν ἔννοια τῆς Ἀποτειχίσεως, λέγοντας ὅτι εἶναι ἀποτείχιση ἀπό τήν
Ἐκκλησία. Ποῦ τό βρῆκε αὐτό; Ἀπό τό μυαλό του καί τήν κοιλιά του, ὅπως λέγει ἡ
Ἁγία γραφή καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες· αὐτοί εἶναι «οἱ
ἀπό κοιλίας φωνοῦντες». Ὁ 15ος Κανόνας τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου
τοῦ ἔτους 861, ἐπί Μ. Φωτίου, ὁ ὁποῖος χρησιμοποιεῖ τόν ὄρο «Ἀποτείχιση», καί
ἀπό ἐκεῖ τόν χρησιμοποιοῦμε καί ὅλοι ἐμεῖς, λέει ὅτι ἡ Ἀποτείχιση εἶναι ἀπό τόν
κακόδοξο Ἐπίσκοπο, τόν Ἐπίσκοπο ὁ ὁποῖος κηρύσσει δημοσίως, ἄφοβα «γυμνῇ τῇ
κεφαλῇ», κάποια αἵρεση πού ἔχει καταδικαστεῖ εἴτε ἀπό Συνόδους εἴτε ἀπό Πατέρες
τῆς Ἐκκλησίας, και δέν εἶναι
ἀποτείχιση ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἀλλά ἀπό τόν κακό Ἐπίσκοπο: «οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τή κανονική
ὑποτιμήσει οὔχ ὑπόκεινται, πρό συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτούς τῆς πρός τόν
καλούμενον Ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες»! Αὐτοί πού ἔτσι
ἀποτειχίζουν τόν ἑαυτό τους ἀπό τέτοιου εἴδους Ἐπίσκοπο… τί; Εἶναι σχισματικοί;
Βγαίνουν ἐκτός Ἐκκλησίας; Ὄχι, ἀντιθέτως! Ὄχι μόνον δέν ὑποβάλλονται σέ
ἐπιτίμηση, ἀλλά καί ἐπαινοῦνται: «ἀλλά
καί τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς Ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται». Γιατί;
Ἀκοῦστε τί λέει παρακάτω: «Οὐ
γάρ Ἐπισκόπων, ἀλλά ψευδεπισκόπων καί ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καί οὐ
σχίσματι τήν ἕνωσιν τήν Ἐκκλησίας κατέταμον, ἀλλά σχισμάτων καί μερισμῶν
τήν Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ρύσασθαι» [δηλαδή, «Διότι [οἱ ἀποτειχισμένοι] δέν κατηγόρησαν
Ἐπισκόπους, ἀλλά ψευδο-επισκόπους και ψευδο-διδασκάλους, καί δέν διέσπασαν τήν
ἕνωση τῆς Ἐκκλησίας μέ σχίσμα, ἀλλά φρόντισαν νά λυτρώσουν τήν Ἐκκλησία ἀπό
σχίσματα καί μερισμούς»]. Δηλαδή ἐκεῖνος πού σχίζει
τήν Ἐκκλησία, δέν εἶναι αὐτός πού ἀποτειχίζεται, ἀλλά ἐκεῖνος πού κηρύττει
αἵρεση καί ἔτσι διασπᾷ τόν χιτώνα τοῦ Χριστοῦ! Ἀκοῦς, π. Χερουβείμ; Τί λέει ὁ
ἐκκλησιαστικός Κανόνας καί τί διδάσκεις ἐσύ; Καί δέν εἶναι μόνον αὐτός ὁ ἱερός
Κανών, ἀλλά καί ὁ προγενέστερος 31ος Ἀποστολικός, πιό εὐρύς· καί παρόμοιος ὁ
3ος τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ ὁποῖος ὁρίζει ὅτι δέν ἰσχύουν οἱ τιμωρίες
πού ἐκδίδουν οἱ αἱρετίζοντες (μή ἀκόμη καταδικασμένοι) Κληρικοί ἐναντίον τῶν
Ὀρθοδόξων. Καί ὅμως, ἡ ἀσχετοσύνη σου, σέ ἔβαλε νά πεῖς, ὅτι αὐτά εἶναι
«καινούργιες μόδες» στήν Ἐκκλησία. Ποιά; Ὅσα προβλέπουν οἱ ἱεροί Κανόνες…
Θαυμάστε ὁμιλία Ἕλληνα Κληρικοῦ!
Ἔπειτα, ὁ π. Χερουβείμ χρησιμοποιεῖ
(λίγο παραπάνω ἀπό ὅσα σᾶς εἶπα) τό ἱστορικό παράδειγμα τοῦ αἱρετικοῦ
Νεστορίου, γιά νά θεμελιώσει ὅσα λέγει· προσέξτε, ὅτι ἀπό ἐκεῖνο τό παράδειγμα
ὁ π. Χερουβείμ: (α) δέν ἀναφέρει ὅτι ὁ Νεστόριος ἦταν Ἀρχιεπίσκοπος
Κωνσταντινουπόλεως (Πατριάρχης θά λέγαμε σήμερα)! Γιατί; Μήπως γιά νά μήν
καταλάβει τό ἀκροατήριό του ὅτι οἱ Πατριάρχες δέν εἶναι ἀλάθητοι, λόγω θέσεως,
ἀλλά μπορεῖ νά ξεκινήσουν καί αἱρέσεις; Ἁπλά, ἐρωτῶ! (β) Δέν ἀναφέρει τίποτε
γιά τό γεγονός ὅτι οἱ πιστοί τῆς ΚΠόλεως ἀποτειχίστηκαν ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο
(Πατριάρχη) Νεστόριο μαζικά, μόλις αὐτός κήρυξε ἐπίσημα αἵρεση, πρίν ἀπό
ὁποιαδήποτε Σύνοδο· καί μάλιστα τήν κήρυξε ἀρχικά ὄχι ὁ ἴδιος ὁ Νεστόριος, ἀλλά
ὁ Πρωτοσύγκελλός του, ἐπί παρουσία τοῦ Νεστορίου. Ἔκαναν, δηλαδή, αὐτό πού
κάναμε καί ἐμεῖς, καί ἀκόμη πιό αὐστηρά, καί ἔτσι προκάλεσαν τήν 3η Οἰκουμενική
Σύνοδο. Καί αὐτούς τούς ἀποτειχισμένους τῆς ΚΠόλεως τοῦ ἔτους 430, τόσο ἡ
Σύνοδος τῆς Ἀλεξανδρείας ὑπό τόν Ἅγιο Κύριλλο, ὅσο καί ἀργότερα ἡ Γ΄
Οἰκουμενική, τούς δικαίωσε καί τούς ἐπαίνεσε. Καί μάλιστα ἡ Ἀλεξανδρινή Σύνοδος
καί ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας τούς εἶχε σέ διακοινωνία, πρίν ἀκόμη
καταδικαστεῖ ὁ Νεστόριος. Ὅλα αὐτά τά λέγει ἡ ἐπιστολογραφία τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου
καί ἄλλων Πατέρων μεταξύ τους καί μέ τόν Νεστόριο, στόν τόμο 77 τῆς Πατρολογίας
τοῦ Μίν, ἀλλά ἀκόμη καί τά πιό βασικά καί περιληπτικά κείμενα ἐκκλησιαστικῆς
ἱστορίας. Περί ὅλων αὐτῶν ὁ π. Χερουβείμ εἶναι τουλάχιστον ἀδικαιολόγητα
ἀνύποπτος, καί ὅμως τολμᾷ καί ἐκφέρει καί γνώμη, καί μάλιστα καταδικαστική, καί
μάλιστα ἐνώπιον ἀκροατηρίου πού τόν ἐμπιστεύεται. Ἤ μήπως δέν εἶναι ἀνύποπτος,
ἀλλά προπαγανδίζει ψευδόμενος;
Μιά τέτοια γκαιμπελική διαστρέβλωση
τῶν γεγονότων γίνεται ὅλο καί πιό διαδεδομένη μεταξύ των συμβιβασμένων
Κληρικῶν, γιατί πλέον τά γεγονότα βοοῦν γιά τό τί γίνεται στ’ ἀλήθεια!
Παρακαλῶ, πάντως, φανταστεῖτε τό! Χρησιμοποίησε τό παράδειγμα τῆς πρώτης τόσο
μεγάλης καί ἀποτελεσματικῆς Ἀποτειχίσεως, ἐπί Νεστορίου τό 430 μ.Χ., γιά νά
μιλήσει κατά τῆς Ἀποτειχίσεως! Ἀνατροπή τῆς ἱστορίας, τό «μαῦρο ἄσπρο»· εἶναι
πραγματικά διαβολικό…
Μετά, ὁ π. Χερουβείμ μᾶς προσάπτει,
ὅτι προσπαθοῦμε οἱ Ἀποτειχισμένοι νά σώσουμε τήν Ἐκκλησία. Καί βέβαια, δέν
γνωρίζει ὁ ἄσχετος, ὅτι αὐτό τό λέει ὁ ἱερός 15ος Κανόνας πού ἀναφέραμε
παραπάνω πού ἐπαινεῖ τούς ἀποτειχισμένους διότι «σχισμάτων καί μερισμῶν τήν Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ρύσασθαι»·
καί δέν γνωρίζει, ἐπίσης, ὅτι αὐτός ὁ ἔπαινος ὀφείλεται, στό ὅτι κάθε
ἐκκλησιαστικό ἔργο εἶναι «συνεργία», εἶναι συνεργασία Θεοῦ καί ἀνθρώπων. Ἐμεῖς
κάνουμε αὐτό πού οἱ Ἅγιοι Πατέρες καί οἱ ἱεροί Κανόνες μᾶς προέτρεψαν ἤ καί μᾶς
ἐπέταξαν νά κάνουμε, ἐκ μέρους μας· ἡ ἔκβαση εἶναι τοῦ Παντοδύναμου Χριστοῦ.
Βεβαίως, ἡ Ἐκκλησία δέν καταλύεται, διότι εἶναι Σῶμα τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ.
Συνεπῶς, ἐμεῖς δέν σώζουμε τήν Ἐκκλησία, ἀλλά σώζουμε τόν ἑαυτό μας,
διαχωρίζοντας ἔμπρακτα τήν θέση μας ἀπό Ἐπίσκοπο πού κηρύσσει αἵρεση, ὥστε νά
μή καταδικασθοῦμε μαζί μέ αὐτόν. Γιά πές μας, π. Χερουβείμ, ἀδιάβαστε περί τήν
Ἀποτείχιση, ἡ Δύση δέν ἦταν στήν Ὀρθοδοξία; Οἱ χῶρες πού τώρα εἶναι
ρωμαιοκαθολικές ἤ προτεσταντικές δέν ἦταν κάποτε Ὀρθόδοξες; Πῶς ἔγιναν, λοιπόν,
αἱρετικές; Μήπως καταργήθηκε ἡ ὑπόσχεση τοῦ Χριστοῦ, ὅτι οἱ Πύλες τοῦ Ἅδη δέν
θά ὑπερισχύσουν τῆς Ἐκκλησίας, «καί
πύλαι ᾍδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ. 16, 18);
Ὄχι βέβαια! Ἀλλά οἱ τοπικές ἐκεῖ Ἐκκλησίες ἔγιναν αἱρετικές λόγω τῆς προδοσίας
τοῦ Κλήρου καί τοῦ Ποιμνίου τους, καί ἡ Μία Ἐκκλησία, ἡ ἀκατάλυτη, συνέχισε νά
ὑπάρχει ἀλλοῦ, σέ ἄλλες τοπικές Ἐκκλησίες. Ἀλλά αὐτό τώρα κινδυνεύει νά γίνει
καί ἐδῶ, ἤδη εἶναι σέ ἐφαρμογή. Ἴσως οἱ κήρυκες τοῦ ὕπνου, ὅπως ὁ π. Χερουβείμ,
περιμένουν νά βγεῖ καμία φωτεινή ἐπιγραφή πάνω ἀπό τό κεφάλι κάποιων Κληρικῶν
πού νά λέει «αἱρετικός»· ἤ περιμένουν νά παραδεχθεῖ ὁ ἴδιος ὁ αἱρετίζων, ὅτι
εἶναι αἱρετικός. Ἀλλά ποτέ δέν ἔγινε ἔτσι καί οὔτε θά γίνει, διότι οἱ αἱρετικοί
εἶναι, κατά τήν ἐκκλησιαστική διδασκαλία, «προβατόσχημοι λύκοι» (Ματθ. 7, 15),
μεταμφιέζονται.
Τελικά, ποιό εἶναι τό κριτήριο τῆς
σκέψης τοῦ π. Χερουβείμ Τσίνογλου; Δέν τό λέει ὁ ἴδιος, ἀλλά ἐξάγεται ἀπό ὅσα
λέει: εἶναι τό κριτήριό της… πλειονότητας… ὅπου πᾶνε οἱ πολλοί. Γι’ αὐτό
ἀναφέρει τό παράδειγμα ἑνός Ἐπισκόπου ἤ ἑνός ἀνθρώπου, πού, ὅπως λέει -ἐντός
εἰσαγωγικῶν- «βλέπει παντοῦ αἱρετικούς», ὅπως καί τό παράδειγμα τοῦ Νεστορίου,
ἐπειδή ὁ Νεστόριος ἦταν μειονότητα, ἕνας, ἐναντίον πολλῶν Ὀρθοδόξων. Ἀποκρύπτει
ὅμως ὁ π. Χερουβείμ τήν περίπτωση τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου καί ἀργότερα ἐκεῖνες
τοῦ ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ καί τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, ἀλλά καί
πολλές ἄλλες, ὅπου ἡ Ὀρθοδοξία ἐκφράσθηκε ἀπό τούς λίγους καί διώχθηκε ἀπό τούς
πολλούς δῆθεν ἐκκλησιαστικούς: ἀρειανόφρονες, καί μονοθελητές καί εἰκονομάχους
κ.λπ., οἱ ὁποῖοι ἔφεραν τό ὄνομα τοῦ Ὀρθοδόξου. Δέν συνέφεραν, βλέπετε, στήν
σαθρή ἤ πονηρή ἐπιχειρηματολογία τοῦ π. Χερουβείμ τέτοια παραδείγματα. Δέν
συνέφερε ἡ εὐαγγελική καί ἀποστολική ἐντολή, τό νά μή κρίνουμε τήν ἀλήθεια, ἀπό
τό ποῦ ρέπουν οἱ πολλοί, οὔτε οἱ δυνατοί, ἀλλά μέ σύγκριση καί μέ γνώμονα τήν
Πίστη πού «μιά καί καλή», «ἅπαξ παραδόθηκε στούς Ἁγίους» (Ἰούδα 3) μέσῳ τῶν
ἁγίων Ἀποστόλων. Νά μή πειθόμαστε, οὔτε καί ἄν ἄγγελος ἀπό τόν Οὐρανό μᾶς πεῖ
ἀντίθετα ἀπό τήν ἀρχική παράδοση τῶν Ἀποστόλων (Γαλ. 1, 8). Ἡ πλειονότητα τῶν
μονοθελητῶν εἶπαν στόν ἅγιο Μάξιμο, ὅτι ὅλη ἡ Ἐκκλησία ἀποφάσισε γιά τό θέμα
τῆς Πίστεως τά ἀντίθετα ἀπό ὅσα ὀρθόδοξα ὁ Μάξιμος ἔλεγε· καί οὐσιαστικά τόν
κατηγόρησαν γιά ἰδιορρυθμία… Τί ἀπάντησε ὁ Ἅγιος Μάξιμος; Ἀκοῦστε: «Χθές, 18 τοῦ μηνός, ποῦ ἦταν ἡ Ἁγία
Πεντηκοστή, ὁ Πατριάρχης μοῦ διαμήνυσε λέγοντας: ποιᾶς Ἐκκλησίας εἶσαι; Τοῦ
Βυζαντίου; Τῆς Ρώμης; Τῆς Ἀντιοχείας; Τῆς Ἀλεξανδρείας; Τῶν Ἱεροσολύμων; Νά,
ὅλες ἑνώθηκαν (μαζί μας,) μαζί μέ τίς ὑποκείμενές τους ἐπαρχίες. Ἄν λοιπόν
εἶσαι τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἑνώσου, μήπως ἀφοῦ καινοτομεῖς παράξενο τρόπο
ζωῆς, πάθεις ἐκεῖνα πού δέν περιμένεις. Πρός τούς ὁποίους εἶπα: ὁ Θεός τῶν ὅλων
ἀποφάνθηκε -μακαρίζοντας τόν Πέτρο γιά ὅσα εἶπε ὀμολογώντας τόν καλά- ὅτι
Καθολική Ἐκκλησία εἶναι ἡ ὀρθή καί σωτήρια ὁμολογία τῆς Πίστεως σέ Αὐτόν». Ἀκοῦς,
π. Χερουβείμ, πατρομάχε; Γιατί δέν κάνεις καί ἐσύ μιά θεολογική ἀνάλυση τῶν
αἰτίων τῆς Ἀποτειχίσεως, καί ὄχι αὐτοῦ πού νομίζεις ὅτι βλέπεις;
Κατηγορεῖς, πάτερ μου, στήν ὁμιλία
σου τόν ἠθικισμό. Καί ὅμως μᾶς προτρέπεις νά ἀγωνιζόμαστε μόνο γιά τά πάθη μας
καί νά μή ἀσχολούμαστε μέ τά σφάλματα τῶν Ἐπισκόπων. Μά, αὐτό ἀκριβῶς εἶναι ὁ
ἠθικισμός. Κράτα ἐσύ, πάτερ μου, τό ἦθος σου (ὅπως οἱ ἠθικοί καλβινιστές) καί
τήν ἄγνοιά σου, ἴσως τήν δειλία ἤ τό βόλεμά σου, καί ἄσε ἐμᾶς νά πολεμοῦμε γιά
τήν Ὀρθοδοξία, ὅπως μᾶς προτρέπουν οἱ ἅγιοι Πατέρες.
Δέν εἶδες, δῆθεν, π. Χερουβείμ, τήν
παρέκκλιση τῆς Πίστεως καί τῶν Κανόνων ἀπό τούς ὑψηλούς Κληρικούς· δέν εἶδες
τήν κατάντια τοῦ κλεισίματος καί τοῦ ψεκάσματος τῶν Ναῶν ἀπό τόν προσκυνημένο
στούς ἀγνωστικιστές καί ἀπίστους Κλῆρο. Βλέπεις μόνο «τα καλά καί συμφέροντα»
πού σοῦ ἐπιβάλλει ἡ ἐκκλησιαστική διοίκηση, χωρίς νά ἔχεις τήν κατάλληλη γνώση
καί τήν ἁρμόζουσα ταπεινοφροσύνη γιά νά ὑποτάξεις τόν ἑαυτό σου στό διαχρονικό
φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας, παρά σέ σφάλλοντες Ἐπισκόπους.
Ἐμεῖς ἐδῶ ἀπό τόν Σύλλογο προσκαλοῦμε
τόν π. Χερουβείμ νά κάνουμε δημόσιο διάλογο γιά τήν Ἀποτείχιση, καί ὅσα ἔχει νά
ὑποστηρίξει, νά τά πεῖ σέ ἀντιπαράθεση μέ ἐμᾶς, καί ὄχι σέ ἕνα ἀπληροφόρητο καί
ἄφωνο Ποίμνιο στήν Ἀθῆνα. Διότι ὁ διάλογος ἐξασφαλίζει τήν ἀντικειμενική
ἀνάλυση τῶν πραγμάτων. Ἔχει καί καθῆκον νά τό κάνει κατά τό Εὐαγγέλιο (Ἅ΄ Πετρ.
3, 15), ὥστε νά μᾶς ὠφελήσει, ἀφοῦ νομίζει ὅτι σφάλλουμε.Τήν ἀναφορά μᾶς τήν
τελειώνουμε μέ αὐτό πού εἶπε ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ἀποτειχισμένος, ὅταν
τόν κατηγόρησαν πάλι ὅτι κάνει σχίσμα: «…δέν
πρέπει νά ἀνοίγουμε τά ὦτα μᾶς ὅπως τύχει σέ καθέναν πού θέλει νά πεῖ κάτι
ἐναντίον κάποιου, οὔτε νά ἀποφαινόμαστε ἄκριτα γιά τό πρόσωπο πού διαβλήθηκε…
δέν εἴμαστε ἀποσχιστές της Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ, ἱερά κεφαλή, ποτέ νά μή πάθουμε
τίποτε τέτοιο. Ἀλλά, μολονότι μέ ἄλλο τρόπο εὑρισκόμαστε σέ πολλά ἁμαρτήματα,
ὅμως εἴμαστε Ὀρθόδοξοι καί τρόφιμοι τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἀποδιώκοντας κάθε
αἵρεση καί ἀποδεχόμενοι κάθε ἐγκεκριμένη καθολική καί τοπική Σύνοδο, ἀλλά καί
τίς διατυπώσεις τῶν Κανόνων πού ἐκφωνήθηκαν ἀπό αὐτές. Διότι δέν εἶναι τέλειος,
ἀλλά ἡμιτελής Ὀρθόδοξος, ἐκεῖνος πού νομίζει ὅτι ἔχει ὀρθή Πίστη, ἀλλά δέν
εὐθυγραμμίζεται μέ τούς θείους Κανόνες» (PG 99, 988.989).
Γιά λόγους ἐνημέρωσης τοῦ
ἀναγνωστικοῦ μας κοινοῦ προβάλλουμε ἕνα σχετικό σύντομο ἀπόσπασμα ἀπό τό κανάλι
Ιερός Ναός Αγίου Δημητρίου Δήμου
Αγίου Δημητρίου:
