°°°
Ἐσχάτη ὥρα γιὰ τὴν
ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων ἀντιοικουμενιστῶν.
Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου
Μετὰ
τὶς αἱρετικὲς ἀποφάσεις τοῦ Κολυμπαρίου, μετὰ τὴν προδοτικὴ καὶ φανερῶς
ἐκκοσμικευμένη στάση τῆς ἱεραρχίας, εἴτε ἀπὸ συμφωνία μὲ τὴν αἵρεση, εἴτε ἀπὸ
δειλία, εἴτε ἀπὸ φιλοθρονία, μετὰ τὶς ἀποκαλύψεις γιὰ τὴν ἀμερικανοκίνητη καὶ
μασονοκίνητη τακτικὴ τοῦ Βαρθολομαίου, θὰ περίμενε κανεὶς ὅτι οἱ χριστιανοὶ θὰ
γινόντουσαν σοφότεροι καὶ θὰ μποροῦσαν νὰ διακρίνουν τὸ σωστὸ καὶ τὸ λάθος στὰ
δρώμενα τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε νὰ πράξουν τὸ ὀρθόν. Δυστυχῶς ὅμως τὸ ἀντίθετο
ἔγινε.
Συμφωνοῦμε
φυσικὰ ὅλοι, ὅτι μετὰ τὴν ἀναγνώριση τῶν σχισματικῶν τῆς Οὐκρανίας ἀπὸ τὸν
Βαρθολομαῖο καὶ τὴν οἰκουμενιστικὴ ὁμήγυρή του, ἐπικρατεῖ στὴν Ἐκκλησία
τεράστια σύγχυση, ἀφοῦ οἱ ἀχειροτόνητοι ἢ ἀντικανονικὰ χειροτονημένοι περὶ τὸν
Ἐπιφάνιο ἐμφανίζονται ὡς κανονικοὶ καὶ οἱ ἐγκύρως καὶ ἱεροκανονικῶς
χειροτονημένοι τῆς συνόδου τοῦ Ὀνούφριου (ποὺ μέχρι τὴν ἀλλαγὴ στάσης
Βαρθολομαίου ἀναγνώριζαν ΟΛΕΣ οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες) ἐμφανίζονται ὡς σχισματικοὶ
καὶ δὲν μνημονεύονται στὰ Δίπτυχα τοῦ 2022. Μὲ ἀφορμὴ ὅμως αὐτό τό σχίσμα τῆς
Οὐκρανίας οἱ ἱερεῖς καὶ λαϊκοὶ περιπίπτουν ἀπὸ τὴν Σκύλλα στὴν Χάρυβδη: ἀπὸ τὶς
Η.Π.Α. στὴν Ρωσία, ἀπὸ τὸ Κολυμπάρι στὴν Ἁβάννα, ἀπὸ τὴν ἀνάμειξη τῆς Κων/πολης
στὴν Οὐκρανία, στὴν ἀνάμειξη τῆς Μόσχας στὴν Ἑλλάδα καὶ στὴν Ἀλεξάνδρεια, ἀπὸ
τὴν πρωτειομανία τοῦ Βαρθολομαίου στὴν πρωτειομανία τοῦ Κυρίλλου, ἀπὸ τὴν
ἀναγνώριση τῶν σχισματικῶν τῆς Οὐκρανίας ἄνευ μετανοίας, στὴν ἀναγνώριση τῶν
σχισματικῶν τῆς Ἑλλάδος ἄνευ μετανοίας.
Καὶ
ἐνῶ ἡ ἐνδεδειγμένη ἁγιοπατερικὴ ἀντίδραση θὰ ἔπρεπε νὰ ἦταν ἡ διακοπὴ
ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μὲ τοὺς παντὸς εἴδους καὶ προελεύσεως παναιρετικοὺς
καὶ σχισματικούς, ἕως ὅτου συγκληθεῖ σύνοδος καταδίκης τους καὶ ἀποκοπῆς τους
ἀπὸ τὸ ὑγιὲς καὶ πανάγιο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ‒ἂν καὶ ὅποτε ὁ Θεὸς θελήσει‒
παραμένοντας στὴν Ἐκκλησία καὶ τηρώντας τοὺς Ἱ. Κανόνες, λόγῳ τῶν ἀνθρωπίνων
παθῶν, ἀδυναμιῶν καὶ φιλοδοξιῶν, ἡ ἀντίδραση τάφηκε καὶ μετατράπηκε σὲ
συνεργασία μὲ Οἰκουμενιστὲς ἐναντίον τῶν Οἰκουμενιστῶν (βλ. π.χ. μητροπολίτη
Ἱλαρίωνα Βολοκολάμσκ ἢ Ἀναστάσιο Ἀλβανίας) καὶ μὲ σχισματικοὺς ἐναντίον τῶν
σχισματικῶν πρὸς προσωπικὸ ὄφελος καὶ ἐπίτευξη μακροχρόνιων σχεδίων καὶ διαβουλεύσεων.
Ἔτσι βλέπουμε καὶ πολλοὺς πατέρες καὶ λαϊκούς, ἐνῶ πρῶτα δικαίως κατέκριναν τὴν κοσμοκρατορικὴ πολιτικὴ τῶν Η.Π.Α. καὶ τὴν προώθηση μέσῳ αὐτῆς τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων (Ν.Τ.Π.), τώρα ἀδίκως νὰ ἐγκωμιάζουν τὴν «κοσμοκράτειρα» Ρωσία, νὰ παραβλέπουν τὸν ρόλο της στὴν προώθηση τῆς Ν.Τ.Π. καὶ νὰ ὑμνοῦν τὸν Πατριάρχη Μόσχας ὡς ὀρθόδοξο. Τὸν Πατριάρχη Μόσχας ποὺ μέχρι σήμερα συνομιλεῖ καὶ συνεργάζεται μὲ τὸν Πάπα, ἔχει ὑπογράψει κάθε οἰκουμενιστικὴ συμφωνία.
Ὁ π.
Θεόδωρος Ζήσης εἶχε ἐπισημάνει πολὺ εὔστοχα πρὶν τέσσερα σχεδὸν χρόνια γιὰ τὸ
πατριαρχεῖο Μόσχας (ἐδῶ): «Αὐτὴ
λοιπὸν ἡ «Σύνοδος» (σσ. τὸ Κολυμπάρι) οὔτε ἀπέθανε, οὔτε ἐτάφη, οὔτε
καταδικάσθηκε ἀπὸ τοὺς παρόντες Προκαθημένους στὴ Μόσχα, ἀλλὰ ἀκόμη ζεῖ καὶ
βασιλεύει, ἐπαινούμενη καὶ προβαλλόμενη σὲ κάθε εὐκαιρία… Η
ἴδια ἡ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, ἡ ὁποία δῆθεν
ἔθεσε ταφόπλακα καὶ ἔθαψε τὴν «Σύνοδο» τῆς Κρήτης, μετὰ τὴν ἀρνητική της
ἀναφορὰ εἰς αὐτὴν γράφει: «Ταυτόχρονα πρέπει νὰ δεχθοῦμε ὅτι ἡ Σύνοδος στὴν
Κρήτη ἀποτελεῖ σημαντικὸ σταθμὸ στὴν ἱστορία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».
Θὰ πρέπει, λοιπόν, νὰ μᾶς ἐξηγήσουν οἱ σημερινοὶ ὑποστηρικτὲς τῆς Ρωσίας, τί
ἄλλαξε ἀπὸ τότε καὶ ἡ Ρωσία ἀπὸ ἐπαινοῦσα τὸ Κολυμπάρι ‒καὶ φυσικὰ τὸν Πάπα‒
κατέστη ὡς ἐκ θαύματος ὀρθόδοξη; Καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα θὰ πρέπει νὰ μᾶς ἐξηγήσουν τί
συνέβη ἀπὸ τότε, ὥστε νὰ φθάσουμε σὲ μία ἀναγνώριση τῶν Γ.Ο.Χ. ἀπὸ τοὺς Ρώσους
ὡς ρώσικη ἐξαρχία ἐν Ἑλλάδι; Ποιές διαβουλεύσεις ἔχουν προηγηθεῖ, ποιές
ὑποσχέσεις, ποιές προσωπικὲς προσδοκίες (καὶ προδοσίες), ὥστε νὰ ἐπιτρέπεται ἡ
συνεργασία Ὀρθοδόξων μὲ σχισματικούς; Σημειωτέον οἱ κατὰ τὰ ἄλλα λαλίστατοι Γ.Ο.Χ.
τηροῦν παρὰ τὰ ἀποκαλυπτικὰ δημοσιεύματα σιγὴ ἰχθύος καὶ δὲν διαψεύδουν τίποτα!!!
Μάλιστα
πρέπει νὰ τονισθεῖ καὶ τὸ ἑξῆς: Ἡ συνεργασία μὲ Γ.Ο.Χ. εἶναι τόσο προχωρημένη,
ὥστε νὰ παρουσιάζονται ἄνευ διακρίσεως στὰ ἀντιοικουμενιστικὰ ἱστολόγια ἀκόμα καὶ
στὸν “Ὀρθόδοξο Τύπο”, ποὺ ὑποτίθεται νοιάζεται
γιὰ τὴν τήρηση τῶν Ἱ. Κανόνων, κείμενα σχισματικῶν ὅπως π.χ. τοῦ κ. Ἀναγνώστου (εἶναι
ψευδώνυμο τοῦ κ. Δημ. Κάτσουρα, ὁ ὁποῖος δὲν γράφει μὲ τὸ ὄνομά του, ἐπειδὴ
θεωρεῖ ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας δὲν ἔχει μυστήρια ‒ἂν δὲν εἶναι ἔτσι ἂς τὸ διαψεύσει!)
καὶ ἄλλων Γ.Ο.Χ. θεολόγων μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ χτυποῦν τὸν Βαρθολομαῖο. Οἱ δὲ Γ.Ο.Χ.
φαίνεται νὰ συνομιλοῦσαν ἐδῶ καὶ πολὺ καιρὸ μὲ τὴν Μόσχα, πράγμα ποὺ εἴχαμε
ἐπισημάνει ἀπὸ τὸ 2019. Ὁ γνωστὸς «δάσκαλος» κ. Μάννης, εἶχε ἁρπάξει τότε τὴν
εὐκαιρία καὶ προσδοκώντας ἀναγνώριση ἀπὸ τὴν Μόσχα καὶ εἰσροὴ πιστῶν ἀπὸ τὸ
Νέο, ἐμφάνισε τότε (τὸ 2019!) τὴν προσαρμοσμένη στοὺς καιροὺς διδασκαλία του σὲ
ἄρθρο μὲ τίτλο «Η Εκκλησία της Ρωσίας και οι Παλαιοημερολογίτες της
Ελλάδος» (ἐδῶ) Τὸ
ἄρθρο τῆς ἐφημερίδας «ΕΣΤΙΑ» δείχνει νὰ ἐπιβεβαιώνει αὐτὰ ποὺ προσδοκοῦσε τότε
ὁ Γ.Ο.Χ. «δάσκαλος». Ἕγινε ξαφνικά μάντης ὁ κ. Μάννης; Εἶχε γράψει τότε:
«Η
αναγνώριση των Ουκρανών Σχισματικών από την Εκκλησία της Ελλάδος (η οποία
τελικώς ανακοινώθηκε χθες, όπως αναμενόταν), θα έχει ως αποτέλεσμα όχι μόνο
την διακοπή της εκκλησιαστικής κοινωνίας μεταξύ των Εκκλησιών Ρωσίας και
Ελλάδος, αλλά και την πιθανή αναγνώριση, εκ μέρους της Μόσχας, της Εκκλησίας
των Ελλήνων Παλαιοημερολογιτών, οι οποίοι, σύμφωνα με αξιόπιστες
πηγές, είναι έτοιμοι να συνταχθούν με την Ρωσική Εκκλησία, αρκεί
βεβαίως και η τελευταία να λάβει ξεκάθαρη θέση σχετικά με τα ζητήματα για τα
οποία οι πρώτοι διαχώρισαν την θέση τους από την Εκκλησία της Ελλάδος και το
Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως (δηλαδή το Ημερολογιακό Ζήτημα και την αίρεση
του Οικουμενισμού)… Πρέπει αρχικά να συγκληθεί Πανορθόδοξος (Οικουμενική)
Σύνοδος, με πρωτοβουλία της Ρωσίας, η οποία αποτελεί σήμερα το ισχυρότερο
ορθόδοξο κράτος (σσ. ἐντυπωσιάζει ἡ συμφωνία
ἐξελίξεων καὶ κ. Μάννη στὴν ὁρολογία). Κατά την περίοδο των 7
Οικουμενικών Συνόδων το ισχυρότερο ορθόδοξο κράτος στην οικουμένη ήταν η
λεγόμενη Βυζαντινή (Ρωμαϊκή) Αυτοκρατορία, της οποίας ο αυτοκράτορας έδινε την
προσταγή για την σύγκλησή τους. Μετά την πτώση της όμως (1453) το ισχυρότερο
ορθόδοξο κράτος, και τρόπον τινά διάδοχός της, είτε αρέσει σε ορισμένους, είτε
όχι, είναι η Ρωσία, για αυτό και οι δύο Μεγάλες Πανορθόδοξοι Σύνοδοι του
1593 και του 1666 συνεκλήθησαν με την πρωτοβουλία των Ρώσων αυτοκρατόρων…
Πρώτον, επιβάλλεται να εξεταστεί το Ημερολογιακό Ζήτημα, όπως εξ αρχής είχαν
συμφωνήσει όλες οι Τοπικές Εκκλησίες (ακόμη και αυτές που υιοθέτησαν το νέο
ημερολόγιο), το οποίο θεωρείται ακόμη μετέωρο και ανοικτό… Δεύτερον, και σημαντικότερον, είναι
απολύτως απαραίτητο να επανεξεταστεί η συμμετοχή των Τοπικών Εκκλησιών στη
λεγόμενη "Οικουμενική Κίνηση", η οποία, όπως αποδείχτηκε, κάθε άλλο
παρά "ορθόδοξη μαρτυρία" αποτελεί, αλλά μάλλον "αποτυχία των
ορθοδόξων"· παράλληλα δε να καθοριστούν με ορθόδοξα κριτήρια οι
προϋποθέσεις του "Διαλόγου" με τους ετεροδόξους και ετεροθρήσκους, με
βάση τα πατερικά πρότυπα (Διάλογος Αγίου Γρηγορίου Παλαμά με Μωαμεθανούς,
Ιερεμία του Τρανού με Λουθηρανούς κλπ.). Ειδικότερα επιβάλλεται η
απομάκρυνση από το λεγόμενο "Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών" και η
καταδίκη της αιρέσεως του Οικουμενισμού με παράλληλο αναθεματισμό δοξασίας,
αλλά και προσώπων, για την προστασία του Πληρώματος της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Βασικός οδηγός δε, προς αυτή την κατεύθυνση, μπορεί να είναι η, κατά του
"Οικουμενικού Κινήματος" και της συμμετοχής στο Π.Σ.Ε., απόφαση
του Πανορθοδόξου Συνεδρίου της Μόσχας το 1948, την οποία αργότερα δυστυχώς
αθέτησε το Πατριαρχείο Μόσχας, αλλά και η καταδίκη του Οικουμενισμού από την
Ρωσική Εκκλησία της Διασποράς το 1983 [7], όπως και η σχετική
αντιοικουμενιστική διδασκαλία των Πατέρων της εποχής μας (π.χ. Γέροντος (σσ. προσέξτε ὄχι Ἅγιος ἀλλά γέρων) Ιουστίνου Πόποβιτς,
Συρακουσών Αβερκίου, π. Σεραφείμ Ρόουζ κ.α.)».
Τὸ
κείμενο τοῦ κ. Μάννη εἶναι σημαντικό, γιατὶ μᾶς ἀποκαλύπτει, ποιές
διαβουλεύσεις μὲ τοὺς Ρώσους καὶ πίσω ἀπὸ τὶς πλάτες τῶν ἑλλήνων καὶ ὄχι μόνο
ὀρθοδόξων «σύμφωνα με αξιόπιστες πηγές», ὅπως λέει ὁ ἴδιος ἔχουν
γίνει. Ἀλλὰ ὁ κ. Μάννης πρέπει σήμερα, τρία χρόνια μετά, νὰ μᾶς ἐξηγήσει:
Ἔχει
δίκιο ἡ κατὰ γενικὴ ὁμολογία ἔγκριτη ἐφημερίδα «ΕΣΤΙΑ» (ἐδῶ) ποὺ προαναγγέλει ἕνωση Μόσχας καὶ Γ.Ο.Χ. σύμφωνα καὶ μὲ τὴν
«προφητεία» του ἤ ὄχι; Ἂν ἔχει δίκιο, ποιες ἦταν οἱ «ἀξιόπιστες πηγὲς» τοῦ κ.
Μάννη καὶ ποιός δικαιώνει τέτοιες κρυφὲς καὶ εἰς βάρος τῆς Ἐκκλησίας
διαβουλεύσεις καὶ συμμαχίες; Ποιά ἡ διαφορὰ μὲ τὶς μεθοδεύσεις Βαρθολομαίου; Ἂν
ἔχει ἄδικο ἡ ἐφημερίδα, πῶς γίνεται νὰ δημοσιεύει αὐτὸ ποὺ οἱ Γ.Ο.Χ. διὰ
στόματος κ. Μάννη «προφήτευσαν»;
Πότε
ἔγινε ἡ Πανορθόδοξος σύνοδος καὶ πότε ἔφυγαν οἱ Ρῶσοι ἀπὸ τὸ Π.Σ.Ε. ἢ
ἀποκήρυξαν τὸν Οἰκουμενισμό, ὥστε νὰ τηροῦνται οἱ προϋποθέσεις, ποὺ ἀνέφερε ὁ
ἴδιος ὁ κ. Μάννης γιὰ τὸ σχέδιο ἑνώσεως τους (βλ. ΕΣΤΙΑ) μὲ τοὺς Γ.Ο.Χ.;
Ἂν
οἱ Ρῶσοι πρὶν τὸ 1948 δὲν ἦταν οἰκουμενιστὲς καὶ παρόλο ποὺ κράτησαν τὸ Παλαιό,
γιατὶ δὲν ἀναγνώρισαν τοὺς Γ.Ο.Χ. καὶ τοὺς κήρυξαν καὶ αὐτοὶ σὲ συμφωνία μὲ ὅλα
τὰ Πατριαρχεῖα σχισματικούς; Γιατὶ τώρα δὲν εἶναι πιὰ σχισματικοὶ μὲ ἀπόφαση
Κυρίλλου λόγῳ Βαρθολομαίου; Υπάρχει διαφορὰ μεθόδου Βαρθολομαίου καὶ Κυρίλλου;
Γιατὶ
ἀναφέρει ὁ κ. Μάννης μόνο τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ τὸ Οἰκουμενικὸ
Πατριαρχεῖο καὶ ξεχνάει τὰ ἄλλα Πατριαρχεῖα ποὺ συμμετεῖχαν καὶ ὑποστήριξαν τὸ
Κολυμπάρι; Μήπως οἱ Ρῶσοι θὰ διακόψουν τὴν κοινωνία τους μὲ Οἰκουμενιστές; Τὸ
πατριαρχεῖο πχ. Ἱεροσολύμων τὸν διαψεύδει, ἂν τὸ πιστεύει.
Πρέπει
νὰ μᾶς ἐξηγήσει ὁ κ. Μάννης ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ ὁμόφρονοί του, πῶς καλεῖ τὸν
Βλαντιμὶρ Ποῦτιν ἐν εἴδει αὐτοκράτορα(!!!) νὰ συγκαλέσει οἰκουμενικὴ σύνοδο,
τὴν στιγμὴ ποὺ αὐτὸς ὑποστηρίζει καὶ καλύπτει τὸν Ἐρντογάν, ἕναν
μουσουλμᾶνο, δολοφόνο, ὑποθάλπτη τῆς τσιχαντιστικῆς τρομοκρατίας, νεοοθωμανιστὴ
καὶ ἐχθρὸ τῆς Ἑλλάδος; Τὴν στιγμὴ ποὺ αὐτὸς συμπράττει μὲ τὸν Ἐρντογὰν στὸ
δράμα καὶ στὴν κατοχὴ τῆς Συρίας; Ἀκόμα καὶ τὰ ἐθνικὰ συμφέροντα θὰ θάψουν οἱ
ἐμπλεκόμενοι γιὰ νὰ συμπορευθοῦν μὲ τὴν Μόσχα;
Ἡ ἀποδεδειγμένα
ἐπιλεκτικὴ ἱστορικὴ μνήμη τοῦ κ. Μάννη ξεχνάει ὅτι οἱ αὐτοκράτορες γιὰ λόγους
πολιτικοὺς ποὺ ἀποσκοποῦσαν στὴν ἐπικράτηση τῆς εἰρήνης στὸ ρωμαϊκὸ κράτος
ἀποδέχονταν τὸν ρόλο διακονίας τῆς ἐκκλησίας καὶ τῆς σύγκλησης συνόδου. Ὁ Μ.
Κων/νος ἔφθασε μάλιστα στὸ σημεῖο νὰ κάψει τὰ χαρτιὰ μὲ τὶς διαφορετικὲς θέσεις
τῶν ἐπισκόπων πρὶν ἀπὸ τὴν Α΄ Οἰκουμενική, γιὰ νὰ μὴν διαταραχθεῖ ἡ
ἐκκλησιαστικὴ εἰρήνη (Noel Lenski, The Cambridge Companion to the Age of
Constantine, Cambridge Companions to the Ancient World, Cambridge University
Press, 2005, σελ. 129). Ὁ Σωζομενὸς ἀναφέρει: «Οἷα δὲ φιλεῖ γίνεσθαι,
πολλοὶ τῶν ἱερέων, ὡς ὑπὲρ ἰδίων πραγμάτων ἀγωνίσασθαι συνελθόντες, καιρὸν
ἔχειν ἐνόμισαν τῆς τῶν λυπούντων διορθώσεως· καὶ περὶ ὧν ἕκαστος τὸν ἄλλον
ἐμέμφετο, βιβλίον ἐπιδοὺς βασιλεῖ τὰ εἰς αὐτὸν ἡμαρτημένα προσήγγελλεν. Επεὶ δὲ
ἐφ΄ ἑκάστης εὐχερῶς τοῦτο συνέβαινε, προσέταξεν ὁ βασιλεὺς εἰς ῥητὴν ἡμέραν
ἕκαστον περὶ ὧν ἐνεκάλει δῆλον ποιεῖν. Ἀφικομένης δὲ τῆς προθεσμίας τὰ
ἐπιδοθέντα βιβλία δεξάμενος αὗται μέν, ἔφη· «Αἱ κατηγορίαι καιρὸν οἰκεῖον
ἔχουσι τὴν ἡμέραν τῆς μεγάλης κρίσεως, δικαστὴν δὲ τὸν μέλλοντα πᾶσι τότε
κρίνειν· ἐμοὶ δὲ οὐ θεμιτὸν ἀνθρώπῳ ὄντι τοιαύτην εἰς ἑαυτὸν ἕλκειν ἀκρόασιν,
ἱερέων κατηγορούντων καὶ κατηγορουμένων, οὓς ἥκιστα χρὴ τοιούτους ἑαυτοὺς
παρέχειν, ὡς παρ΄ ἑτέρου κρίνεσθαι. ἄγε οὖν μιμησάμενοι τὴν θείαν φιλανθρωπίαν
ἐν τῇ πρὸς ἀλλήλους συγγνώμῃ ἀπαλειφθέντων τῶν κατηγορουμένων σπεισώμεθα καὶ τὰ
περὶ τῆς πίστεως σπουδάσωμεν, οὗ ἕνεκεν δεῦρο συνεληλύθαμεν». Ταῦτα εἰπὼν ὁ
βασιλεὺς τὴν ἑκάστου γραφὴν ἀργεῖν καὶ τὰ βιβλία καυθῆναι προσέταξε».
(Σωζομενός, «Ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία» 1.17.3-5). Θὰ κάνει ‒κατὰ τὸν κ. Μάννη‒ ὁ
Ποῦτιν τὸ ἀντίθετο ἀπὸ τὸν Μ. Κων/νο; Κατὰ τὸν Ἰ. Ρωμανίδη http://www.romanity.org/htm/rom.e.00.vasikes_theseis_autou_tou_website.htm
«Η
αποδοχή της «πολιτικής διακονίας» του Ρωμαϊκού Κράτους υπό τον Κωνσταντίνο
έγινε εκκλησιαστικά δεκτή αναντίρρητα και χωρίς αντίσταση διότι ανταποκρινόταν
στο σκοπό της Εκκλησίας που ήταν η «εκκλησιοποίηση» όλου του κόσμου, συνεπώς
και της αυτοκρατορίας. ην πραγματική προεδρία ασκούσε κατά κανόνα ο πατριάρχης
που κατείχε τα πρεσβεία τιμής. Κανονικά δηλαδή η προεδρία τής
Οικουμενικής Συνόδου ανήκε στον πρώτο σε τάξη αρχιερέα ή στον έχοντα τα
πρεσβεία τιμής πατριάρχη… Η ηγεσία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας άρχισε να
συνειδητοποιεί ότι η θρησκεία είναι ασθένεια της οποίας η θεραπεία ήταν η
καρδιά και ο πυρήνας της Χριστιανικής παράδοσης που τόσο είχε καταδιώξει. Αυτοί
οι οξυδερκείς Ρωμαίοι ηγέτες άλλαξαν την πολιτική τους όταν συνειδητοποίησαν
ότι αυτή η θεραπεία θα γινόταν αποδεκτή από όλο και περισσότερους Ρωμαίους
πολίτες. Οδηγούμενοι από το Μέγα Κωνσταντίνο, οι Ρωμαίοι ηγέτες αποδέχτηκαν
αυτή τη θεραπεία ακριβώς όπως οι σημερινές κυβερνήσεις αποδέχονται τη σύγχρονη
ιατρική με σκοπό να προστατέψουν τους πολίτες τους από κομπογιαννίτες…
Οι Σύνοδοι που συνήλθαν μετά το 1453 είναι τμήματα του Εκκλησιαστικού
Δικαίου με όχι μικρότερο κύρος από τις Οικουμενικές Συνόδους, εκτός
από τη φαντασία των συγχρόνων Ορθοδόξων που έχουν εξαπατηθεί από την ρωσική
Ορθοδοξία του Μέγα Πέτρου...».
Σήμερα
γίνεται τὸ ἀντίθετο Ὁ αὐτοκράτωρ Ποῦτιν τοῦ κ. Μάννη, τῶν Γ.Ο.Χ. κλπ. δὲν θέλει
τὴν ἐπικράτηση τῆς εἰρήνης καὶ τὴν ἐκκλησιοποίηση τοῦ κόσμου, ἀλλά, ὅπως οἱ
Η.Π.Α., τὴν ἐπικράτηση τῆς Ρωσίας ὡς νέας παγκόσμιας αὐτοκρατορίας, σχέδιο
ἀρκετῶν αἰώνων τῆς ρωσικῆς πολιτικῆς. Ἡ ἱστορικὴ κοντοφθαλμία καὶ ἡ ὑποταγὴ τῆς
Ἀλήθειας στὰ συμφέροντα τῆς παράταξης ἀποκρύβει γεγονότα καὶ δηλώσεις ὅπως;
«Ο
κ. Στεπάσιν (σσ. Σεργκέϊ Στεπάσιν, πρώην πρωθυπουργὸς
τῆς Ρωσίας καὶ ἐπικεφαλῆς τῆς «Ὀρθόδοξης Αὐτοκρατορικῆς ἐταιρίας τῆς
Παλαιστίνης») παρομοίασε το Άγιο Όρος με το Βατικανό, υποστηρίζοντας
πως θα έπρεπε να είναι ουσιαστικά ανεξάρτητο από την Αθήνα. “Ο Άθως δεν θα
έπρεπε να απασχολεί καθόλου την Ελλάδα”, είπε». https://www.pronews.gr/kosmos/diethnis-politiki/716073_t-prothypoyrgos-rosias-agio-oros-prepei-na-ginei-anexartito-kratos, https://www.tribune.gr/blog/news/article/256005/pechnidi-tis-rosias-sto-agio-oros-piso-apo-ti-thriskia.html
«Tο καλοκαίρι του 1913 (με το Άγιο Όρος υπό ελληνική κατοχή) ένας
λόχος Ρώσων αποβιβάστηκε και εξανάγκασε 800 Ρώσους μοναχούς να εγκαταλείψουν το
Όρος με πλοία που ακολουθούσαν τα ρωσικά πολεμικά. Λίγο αργότερα, το
Φεβρουάριο του 1914 άρχισε η διαπραγμάτευση για το θέμα ανάμεσα στον Έλληνα και
τον Ρώσο πρέσβη στη Κωνσταντινούπολη με τον Ρώσο πρέσβη De Giers να επιδίδει
στον Έλληνα πρέσβη σημείωμα σύμφωνα με το οποίο θα αναγνωριζόταν η ελληνική
κυριαρχία με την παρουσία Διοικητή, με περιορισμούς όμως, δικαίωμα της
Ρωσίας για επέμβαση και προστασία των Ρώσων μοναχών και προαγωγή των δύο
ρωσικών σκητών σε μονές. Ευτυχώς το ξέσπασμα στο μεταξύ του Πρώτου
Παγκόσμιου Πολέμου άφησε το θέμα εκκρεμές εις όφελος της χώρας μας η οποία
ασκούσε κυριαρχία» (ἐδῶ).
«Προσπάθεια διεθνοποίησης του Αγίου Όρους όμως έγινε και στη συνδιάσκεψη του Λονδίνου από τη Ρωσία.
Αυτό προκάλεσε την αντίδραση της Βιέννης και του Λονδίνου, που ζήτησαν επίσης
τη συμμετοχή τους στη διοίκηση του Αγίου Όρους, καθώς οι υπήκοοί τους (Βόσνιοι
και Κύπριοι) διαβιούσαν στις Μονές. Θυμίζουμε ότι από το 1905 η Βοσνία- Ερζεγοβίνη ανήκε στην Αυστροουγγαρία ενώ η Κύπρος βρισκόταν υπό
βρετανική κατοχή. Στις 12 Μαΐου 1913 ο Ρώσος αντιπρόσωπος έφερε το ζήτημα
του καθεστώτος του Αγίου Όρους στη Διάσκεψη του Λονδίνου παρουσιάζοντας και
υπόμνημα των Ρώσων μοναχών ζητώντας τα εξής:
i.
να αναγνωριστεί το
Άγιο Όρος έδαφος αυτόνομο και ουδέτερο υπό την προστασία της Ρωσίας και των
πέντε βαλκανικών ορθόδοξων χωρών.
ii.
οι αντιπρόσωποι των
χωρών αυτών να καθορίσουν τις αρχές διοίκησης του Αγίου Όρους.
iii.
η εκλογή των μελών
της Κοινότητας να γίνεται από όλους τους μοναχούς με βάση έναν αντιπρόσωπο για
κάθε 200 ή 250 μοναχούς, μοναστηριακούς ή κελιώτες και
iv.
κατάργηση της
ιδιοκτησίας του Άθω από τις είκοσι μονές, πλέον κάθε ίδρυμα (μοναστήρι, σκηνήσκήτη ή κελί) θα κατέχει το έδαφός του κυριαρχικά.
(Το
όλο έγγραφο δημοσιεύει ο αρχιμανδρίτης Βησσαρίων ηγούμενος της μονής Γρηγορίου
στη μελέτη του ''Οι Αγώνες του Αγίου όρους κατά της Διεθνοποιήσεως αυτού'',
Χρονικά της Χαλκιδικής 6, 1963, σελ. 179- 180). Η εφαρμογή των όρων αυτών κατέλυε
τον αρχαίο τρόπο διοίκησης της Αθωνικής Πολιτείας και άφηνε το Άγιο Όρος
στην απόλυτη κυριαρχία των Ρώσων, ενώ η κατακερμάτιση της ιδιοκτησίας
θα έφερνε τη διάλυση του μοναχισμού στον Άθω. Μετά την αντίδραση των άλλων
κρατών το ζήτημα του Αγίου Όρους παραπέμφθηκε σε πρεσβευτική διάσκεψη των
Μεγάλων Δυνάμεων (Γερμανία, Αυστροουγγαρία, Γαλλία, Μ. Βρετανία, Ιταλία και
Ρωσία). Στη διάσκεψη του Βουκουρεστίου (Αύγουστος 1913) δεν λύνεται οριστικά το
θέμα. Ωστόσο, το Άγιο Όρος περιήλθε κατά κάποιον τρόπο σε ελληνική κυριαρχία…
Με αυτό τον τρόπο το Άγιο Όρος παραχωρήθηκε σιωπηρά στην Ελλάδα. Καθώς όμως δεν
γινόταν ρητή και ονομαστική αναφορά σ' αυτό, δημιουργήθηκαν προβλήματα όπως θα
δούμε στη συνέχεια. Στο Βουκουρέστι, δόθηκε μεγάλη μάχη για την Καβάλα που,
πέρα από όλα τ’ άλλα, έχει και λόγω του λιμανιού της, τεράστια σημασία. Οι
Βούλγαροι, με τη συνδρομή των Ρώσων, επιδίωξαν να δοθεί σ’ αυτούς η Καβάλα.
Τελικά μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις η Καβάλα δόθηκε στην Ελλάδα. Αυτό
έκανε τους πανσλαβιστικούς κύκλους, να ασχοληθούν με μεγαλύτερη θέρμη με το
Άγιο Όρος. Χαρακτηριστικό είναι το δημοσίευμα της εφημερίδας «Ρουσκάγια Σνάμια»
(«Ρωσική Σημαία»), της 12/10/1913: «Η Ρωσία υπολόγιζεν να αποκτήσει ίδιον
(δικό της) λιμένα εις Καβάλαν παραχωρημένην εις Βουλγαρίαν. Μετά την υπό των
Ελλήνων κατάκτησιν αυτής, είδε εαυτήν και πάλι εν τη ανάγκη να σκεφθεί περί
βάσεων εν Μεσογείω, τοιαύτη δε δεν υπολείπεται άλλη πλην του όρμου Καρυών
(Δάφνης) εις τους πρόποδες του Αγίου Όρους. Προς κατάληψιν αυτής εχρειάζετο
αφορμή, ταύτη δε εδημιουργήθη δια της αιτήσεως ενός Μοναστηρίου του Άθω
(ενν. της Μονής του Αγίου Παντελεήμονος), ζητήσαντος την προστασίαν της
Ρωσίας». Την αίτηση αυτή, υπέβαλλαν 20 Ρώσοι κελιώτες μοναχοί που συνέταξαν ένα
υπόμνημα προς την Πρεσβευτική Συνδιάσκεψη (12 Μαΐου 1913). Οι άλλες Μεγάλες
Δυνάμεις (εκτός της Ρωσίας), δεν πήραν επίσημα μέρος στις διαπραγματεύσεις,
αλλά κινήθηκαν παρασκηνιακά. Αλλά και η ρωσική κυβέρνηση μετά την υπογραφή της
Συνθήκης του Βουκουρεστίου άρχισε να δείχνει πιο διαλλακτική, καθώς έβλεπε ότι
τα άλλα βαλκανικά κράτη, έστω και σιωπηρά, αναγνώριζαν την ελληνική κυριαρχία
στον Άθω, προσπάθησε να διαπραγματευθεί διμερώς με την Ελλάδα, θέλοντας να
επιβληθεί στο Άγιο Όρος ένα είδος ελληνορωσικής συγκυριαρχίας. Η χώρα μας,
που χρειαζόταν τη ρωσική στήριξη, δεν αρνήθηκε κατ’ αρχάς να συνομιλήσει.
Αποφασίστηκε μάλιστα οι συζητήσεις να γίνουν στην Κωνσταντινούπολη, για να
εκφέρει τη γνώμη του, αν χρειαζόταν και ο Οικουμενικός Πατριάρχης. Στην
διάρκεια των διαπραγματεύσεων αυτών στην Κωνσταντινούπολη (1914), ο Ρώσος
πρεσβευτής de Giers έδωσε στον Έλληνα συνάδελφό του ένα υπόμνημα που περιείχε 7
φανερά άρθρα και 6 μυστικά και επαναλάμβανε τις γνωστές ρωσικές απαιτήσεις. Σύμφωνα
με τα φανερά άρθρα, προτεινόταν συγκυριαρχία Ελλάδας – Ρωσίας, ενώ σύμφωνα με
τα εμπιστευτικά, άνοιγε ο δρόμος για την απόλυτη εξουσία των Ρώσων στον Άθω.
Το υπόμνημα στάλθηκε και στο Άγιο Όρος, αλλά η Ιερά Κοινότητα αρνήθηκε να το
εξετάσει. Στο μεταξύ, το πρωτόκολλο της πρεσβευτικής συνδιάσκεψης που
υπογράφτηκε στο Λονδίνο τον Αύγουστο του 1913, περιείχε μια συμβιβαστική λύση:
το Άγιο Όρος θα ήταν αυτόνομο, ανεξάρτητο και ουδέτερο (ικανοποιώντας έτσι τα
ρωσικά αιτήματα), θα διευθυνόταν από το Συμβούλιο των είκοσι αντιπροσώπων και
τα μοναστήρια παρέμεναν ιδιοκτήτες του εδάφους (ικανοποίηση αιτημάτων των
Αγιορειτών). Προβλεπόταν επίσης, ότι το Άγιο Όρος θα είχε δική του αστυνομική
δύναμη, θα απαγορευόταν η στάθμευση πολεμικών πλοίων στον Άθω, ενώ μπορούσαν να
εγκατασταθούν ελεύθερα σε νοικιασμένα εδάφη ορθόδοξοι μοναχοί. Όλα αυτά
όμως, και ιδιαίτερα οι ρωσικές ενέργειες, προκάλεσαν την έντονη αντίδραση των
Αγιορειτών μοναχών… Η έκρηξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (Αύγουστος 1914) και
η Ρωσική Επανάσταση του 1917, τερμάτισαν τη ρωσική «απειλή» για το Άγιο Όρος. (Δρ Ιωάννης Σ. Παπαφλωράτος, «Η Ιστορία του Ελληνικού Στρατού
1833-1949», εκδόσεις Σάκκουλα 2014. Ευχαριστούμε θερμά τον Δρα Ι. Παπαφλωράτο
που μας έδωσε την άδεια να χρησιμοποιήσουμε στοιχεία από το έργο του. ΔΙΟΝΥΣΙΑ
ΠΑΠΑΧΡΥΣΑΝΘΟΥ, «Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ (1600-1927), ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ
ΕΡΕΥΝΩΝ, ΑΘΗΝΑ 1999 ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ Γ. ΜΥΛΩΝΑΚΟΣ, «ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΚΑΙ ΣΛΑΥΟΙ»,
ΑΘΗΝΑ 1960, ἐδῶ)
Σᾶς
θυμίζουν ὅλα αὐτὰ κάτι, ἐσεῖς ὅλοι, ὅσοι γλυκοκοιτάζετε τὸ «ξανθὸν γένος»; Σᾶς
θυμίζουν κάτι ἀπὸ σήμερα σχετικὰ μὲ ρώσικη βάση στὴν Ἀλεξανδρούπολη, ἐπισκέψεις
τοῦ Ποῦτιν στὸ Ἅγιον Ὄρος, δωρεὲς χιλιάδων Εὐρώ, ἐπισκέψεις τῶν
Οἰκουμενιστῶν Ἡγουμένων (π.χ. Ἐφραὶμ Βατοπαιδινοῦ) τοῦ Ἄθωνος στὴ Μόσχα
κλπ.
Τὴν
κορύφωση τοῦ δράματος ποὺ παίζεται εἰς βάρος τῆς Πίστεως ἀποτελοῦν τὰ παρακάτω,
ποὺ ἀναιροῦνται σήμερα ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ τὰ ἀποφάσισαν, σημειῶστε παρακαλῶ ἀπὸ τὸ
2018:
«Μινσκ,
τη 15η Οκτωβρίου.
Η
Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ρωσίας
αποφάσισε πως οι πράξεις του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως το οδήγησαν εκτός
πεδίου κανονικότητας, γεγονός το οποίο κάνει αδύνατη την ευχαριστιακή κοινωνία
με αυτό.
“Αποδοχή
σε κοινωνία του σχισματικού και αναθεματισμένου από άλλη Τοπική Εκκλησία ατόμου
με όλους τους υπ᾽ αυτού χειροτονημένους «επισκόπους» και «κληρικούς», επιβολή
σε ξένα κανονικά όρια, απόπειρα απόταξης από τα ιστορικά πεπραγμένα –
όλα αυτά εξάγουν το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως εκτός ορίων κανονικότητας, (σσ. τὸ Πατραρχεῖο Μόσχας ποὺ κάνει καὶ σχεδιάζει τώρα τὰ ἴδια,
ὄχι;) και προς μεγάλη μας θλίψη κάνει αδύνατη την συνέχιση
ευχαριστιακής κοινωνίας με τους Ιεράρχες του, τους κληρικούς του και τους
πιστούς”— υπογράμμισε Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίες της Ρωσίας.
“Από
σήμερα και έως της ακύρωσης από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως των
ειλημμένων υπ᾽ αυτού αντικανονικών αποφάσεων, για όλους τους κληρικούς της
Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας καθίσταται αδύνατον η συλλειτουργία με κληρικούς
της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και για τους λαϊκούς ακόμη η συμμετοχή
στα υπ᾽ αυτών τελούμενα Άχραντα Μυστήρια. Η προσχώρηση Αρχιερέων και Ιερέων
από την Κανονική Εκκλησία στους σχισματικούς ή ευχαριστιακή κοινωνία μαζί τους
συνιστά κανονικό έγκλημα και επισύρει σε αντίστοιχες ποινές”, – συμπληρώνει
το επίσημο Ανακοινωθέν» (ἐδῶ).
Ἀπὸ
πότε ἡ Ἐκκλησία μας ἀντιμετώπιζε τὸ κακὸ μὲ τὸ κακό, στὴν προκειμένη τὴν
ἀναγνώριση σχισματικῶν μὲ ἀναγνώριση σχισματικῶν; Τὴν ἐπιβολὴ σὲ ξένα κανονικὰ
ὅρια μὲ ἐπιβολὴ σὲ ξένα κανονικὰ ὅρια, βλ. π.χ. Ἐξαρχία; Τὴν ἀπόρριψη αἱρετικῶν
μὲ ἀποδοχὴ ἄλλων αἱρετικῶν βλ. Βαρθολομαῖο-Κύριλλο; Τὴν ἀποδοχὴ ἄνευ μετανοίας
σχισματικῶν, μὲ ἀποδοχὴ ἄνευ μετανοίας ἄλλων σχισματικῶν; Διότι εἴτε τὸ
δεχόμαστε εἴτε ὄχι καμία Ἐκκλησία δὲν ἔχει ἀναγνωρίσει μέχρι τώρα τοὺς Γ.Ο.Χ.
Ἂν
εἶχαν εἰσακουστεῖ οἱ παρακλήσεις μας γιὰ μία ἑνωτικὴ σύναξη τῶν ἀντιαιρετικῶν
δυνάμεων, πρῶτα στὴν Ἑλλάδα καὶ μετὰ πανορθοδόξως‧ ἂν εἶχαν εἰσακουστεῖ
οἱ παρακλήσεις μας πρὸς τοὺς Γ.Ο.Χ. νὰ ἀποκηρυχθοῦν τὰ σχίσματα καὶ νὰ
συμπορευθοῦμε ἀνεξαρτήτως ἡμερολογίου ἔἕως τῆς ἐπίλυσης ὅλων τῶν ἐκκλησιαστικῶν
θεμάτων‧ ἂν εἶχαν εἰσακουστεῖ οἱ παρακλήσεις μας γιὰ τὴν ἀποφυγὴ
παλινδρομήσεων καὶ καὶ τὴν σύνταξη κοινῶν θέσεων κατὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ὅλα
αὐτὰ δὲν θὰ συνέβαιναν. Τὰ προσωπικὰ πάθη ὅμως, ἡ δειλία, ἡ ἀδυναμία, ὁ
γεροντισμός, ἡ φιλαρχία καὶ πρωτειομανία καὶ κυρίως ἡ ἀδύναμη πίστη μας (κανεὶς
δὲν εἶναι ἀνεύθυνος) στὸν Κύριο καὶ στὶς διδαχές Του, δὲν ἐπέτρεψαν τὴν σωστὴ
ἐν Θεῷ καὶ ἐν ἑνότητι πορεία. Μακάρι νὰ συμβεῖ αὐτὸ τώρα ποὺ τὰ πράγματα
βρίσκονται στὴν κόψη τοῦ ξυραφιοῦ.
Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου
