Τοῦ Ἀδαμαντίου Τσακίρογλου
Ζοῦμε πράγματι καιροὺς τρέλας, καιροὺς στοὺς ὁποίους οἱ ὅροι, οἱ ἔννοιες, τὰ
πρότυπα, οἱ παρακαταθῆκες ἔχουν ἀνατραπεῖ. Ἔτσι ἐπαληθεύεται γιὰ μία ἀκόμη φορὰ
ὁ εὐαγγελικὸς λόγος. Ἡ τραγικότητα ὅμως εἶναι ὅτι ἡ ἀνατροπὴ αὐτὴ δὲν γίνεται
μόνο ἀπὸ τοὺς μηδενιστὲς ὑποτακτικοὺς τῆς Ν.Τ.Π. ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς Χριστιανούς.
Ἡ τραγικότητα εἶναι ὅτι ὡς Χριστιανοὶ καταντήσαμε ἠχεῖα ποὺ ἀναπαράγουν τοὺς
ἴδιους ἤχους, ὅπως μία γλυκιὰ μουσικὴ ἄνευ ὅμως ἀξίας, ἀφοῦ δὲν ὁδηγεῖ στὶς ἀνάλογες
πράξεις. Ἔτσι καταργοῦμε τὸ «Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι Κύριε Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν,
ἀλλ᾿ ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. 7, 21).
Ἡ τραγικότητα εἶναι ὅτι βρυχόμαστε ὡς τάχα λέοντες, ἀλλὰ ὅταν ἔλθει ἡ ὥρα
τοῦ κόστους λακίζουμε ὡς λαγοί φοβούμενοι τὸ κόστος κατηγορώντας μάλιστα ὅσους
μᾶς τὸ ὑποδεικνύουν ὡς ἀκραίους.
Ἡ τραγικότητα εἶναι ὅτι μιλοῦμε γιὰ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ τὶς ἐντολὲς
τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ὅταν ἀφοροῦν ἐμᾶς σφυρίζουμε ἀδιάφορα, κάνοντας τοὺς εὐσεβεῖς ἀρνούμενοι
ὅμως κατὰ τὸν Παῦλο τὴν δύναμη τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς εὐσεβείας.
Ἡ τραγικότητα εἶναι ὅτι λέμε ὅτι ὁ Θεὸς δὲν θὰ μᾶς ἀφήσει, ἐμεῖς ὅμως τὸν ἔχουμε
ἀφήσει ἀφοῦ δὲν θέλουμε νὰ πάθουμε γι’ Αὐτόν.
Καὶ ἂν κάποιος πεῖ ὅτι ὅλα αὐτὰ εἶναι ὑπερβολές, ἂς δοῦμε κάποιες σὲ ὅλους
τοὺς παροικοῦντες τὴν Ἱερουσαλὴμ γνωστὲς ἀποδείξεις:
Κατὰ τὴν περίοδο τοῦ Κορονοϊοῦ πολλοὶ Χριστιανοί, λαϊκοὶ καὶ κληρικοί,
καταδίκασαν τοὺς Ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς ποὺ ἐμβολιάστηκαν, φώναζαν στὰ μέσα
κοινωνικῆς δικτύωσης, ἀπαιτοῦσαν καθαιρέσεις, ξυρίσματα, κλπ. τώρα ὅμως κοινωνοῦν
μαζί τους λὲς καὶ δὲν συμβαίνει τίποτα.
Πολλοὶ Χριστιανοί, λαϊκοὶ καὶ κληρικοί, καταδίκασαν τοὺς Ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς, ποὺ ἔκλεισαν τοὺς ναούς, ἀπαγόρεψαν τὴν Θεία Κοινωνία καὶ τὰ ἄλλα Μυστήρια καὶ ἀσέβησαν ἀπέναντί τους, βάζοντας γάντια, ξύλινα κουταλάκια, ἀπολυμαίνοντας εἰκόνες καὶ ἱεροὺς χώρους, κάνοντας ἐπιλογή ποιός θὰ εἶνια στὴν Ἐκκλησία ἢ λειτουργώντας διαδικτυακά. Οἱ Χριστιανοὶ φώναζαν στὰ μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης, ἀπαιτοῦσαν καθαιρέσεις, ξυρίσματα, κλπ. Ὅλα αὐτὰ ὄμως ξεχάστηκαν καὶ τώρα κοινωνοῦν μαζί τους λὲς καὶ δὲν συνέβη τίποτα.
Πολλοὶ Χριστιανοί, λαϊκοὶ καὶ κληρικοί, καταδίκασαν τοὺς Ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς,
ποὺ ἀναγνώρισαν τοὺς σχισματικοὺς τῆς Οὐκρανίας καὶ τῶν Σκοπίων. Φώναζαν καὶ ἔγραφαν
κείμενα στὰ μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης, ἀπειλοῦσαν κι ἀπαιτοῦσαν καθαιρέσεις, ξυρίσματα,
κλπ. Παράλληλα ὅμως ὡσὰν καὶ δὲν εἰπώθηκαν καὶ ἔτσι συνέχισαν νὰ κοινωνοῦν μαζί
τους λὲς καὶ δὲν συνέβη τίποτα, ὅταν μάλιστα οἱ ἀδελφοί τους Χριστιανοὶ
διώκονται καὶ φυλακίζονται ἀπὸ τοὺς σχισματικούς.
Τὸ χειρότερο ὅμως εἶναι ὅτι πολλοὶ Χριστιανοί, λαϊκοὶ καὶ κληρικοί,
καταδίκασαν τοὺς Ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς, ποὺ συμμετεῖχαν ἢ ἀναγνώρισαν τὴν
ψευτοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου καὶ τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Μίλησαν γιὰ τὴν ἐπισκοποκρατία,
φώναξαν γιὰ τὴν προδοσία, παρουσίασαν τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου καὶ τοὺς λόγους τῶν
Πατέρων. Οἱ Χριστιανοὶ φώναζαν στὰ μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης, ἀπαιτοῦσαν κάθαρση,
καθαιρέσεις, ξυρίσματα, κλπ. Ὅλα αὐτὰ ὄμως ξεχάστηκαν καὶ συνέχισαν νὰ κοινωνοῦν
μαζί τους λὲς καὶ δὲν συνέβη τίποτα. Συμβαίνει μάλιστα καὶ τὸ ἑξῆς ἀνήκουστο. Ὅσοι
κατηγορήθηκαν γιὰ ὅλα τὰ παραπάνω, τώρα ὑμνοῦνται χωρὶς νὰ ἔχουν μετανοήσει ἢ
σταματήσει νὰ κάνουν ὅλα αὐτά, ὡς ὁμολογητὲς καὶ ὑπερασπιστὲς τῆς Πίστεως μόνο
καὶ μόνο ἐπειδὴ δὲν θὰ πάρουν τὴν νέα ταυτότητα. Δηλαδή, ἂν ζοῦσαν σήμερα, θὰ ἀθωώναμε
τὸν Ἄρειο διότι παρότι αἱρετικὸς μιλοῦσε ἐναντίον τῶν εἰδωλολατρῶν ἢ τοὺς εἰκονομάχους
ἐπειδὴ πολεμοῦσαν τὸ Ἰσλάμ; Ἔτσι, ἐνῶ μιλοῦμε γιὰ ἐντολές, πάλι καταργοῦμε τὴν ἐντολὴ
τοῦ Κυρίου «ἄφετε αὐτούς·
ὁδηγοί εἰσι τυφλοὶ τυφλῶν·τυφλὸς δὲ τυφλὸν ἐὰν ὁδηγῇ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον
πεσοῦνται» (Ματθ. 15, 14).
Μιλοῦμε καὶ ζητοῦμε κάθαρση στὴν Ἐκκλησία κοινωνώντας μὲ αὐτοὺς ποὺ τὴν ἐμποδίζουν
καὶ τὴν καταργοῦν. Μιλοῦμε καὶ ζητοῦμε ὀρθοπραξία μη πράττοντας οἱ ἴδιοι, αὐτὰ
ποὺ ἡ ὀρθοπραξία ὄχι προτρέπει, ἀλλὰ ἀπαιτεῖ.
Τὰ σχόλια τοῦ ἁγ. Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου στὴν ἑρμηνεία τῆς ἀποστολικῆς
περικοπῆς τῆς Κυριακῆς Δ΄ Λουκᾶ ἀπὸ τὸν ἅγ. Θεοφύλακτο Βουλγαρίας (ἐδῶ) ἀναδεικνύουν
ξεκάθαρα τὴν τραγικότητα γιὰ τὴν ὁποία ὁμιλοῦμε:
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΟΥ
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ:
Λέγει και ο Θεοδώρητος στην ερμηνεία του ρητού αυτού: «Δεν επαρκεί η
πίστη, όταν είναι απογυμνωμένη από τα αγαθά έργα»… Γι΄αυτό και ο Μέγας Βασίλειος λέγει: «Τον
αιρετικό πρέπει να τον αποφεύγει κανείς» (Λόγος περί Ασκήσεως). Γι΄αυτό διαβάζουμε στην Εκκλησιαστική Ιστορία ότι
οι Σαμοσατείς δεν ήθελαν να μπαίνουν στα θερμά λουτρά, διότι σε αυτά είχε
πλυθεί ο Αρειανός Ευνόμιος.
Πρβ. Β΄Τιμ.2,17: «καὶ ὁ λόγος αὐτῶν ὡς γάγγραινα νομὴν ἕξει (:και η διδασκαλία τους θα εξαπλωθεί σαν γάγγραινα)». Έτσι ο Ιερός Αυγουστίνος βεβαίωσε με το παράδειγμα
τούτο της φάγουσας, που αναφέρει ο Απόστολος εδώ, ότι των αιρετικών η
κακοδοξία, πάντοτε πηγαίνει στο χειρότερο και γίνεται μεγαλύτερη πληγή,
όπως η φάγουσα· διότι οι Μανιχαίοι αρχίζοντας από τη μύγα έκαναν αρχή του κακού
τον Θεό· ρωτά λοιπόν καθ’ υπόθεσιν, ένας Μανιχαίος: «Ποιος δημιούργησε τη
μύγα;» Και απαντά ο άλλος ομόφρονάς του πως «δεν τη δημιούργησε ο Θεός
αλλά ο διάβολος· επειδή η μύγα είναι ένα ζώο, που πειράζει και ενοχλεί τους
ανθρώπους εκείνους, επάνω στους οποίους θα καθίσει· τέτοιο όμως πειραστικό και
βλαβερό ζώο είναι και η μέλισσα, λοιπόν και αυτήν ο διάβολος την
εδημιούργησε·τέτοιο είναι και η ακρίδα· οπωσδήποτε και αυτήν ο διάβολος την
έκανε; Ποιος έκανε τα πουλιά; Ποιος τα πρόβατα; Ποιος τον άνθρωπο; Όλα αυτά ο
διάβολος τα δημιούργησε». Τέτοια ήταν η πολύπλοκη σειρά των αιρετικών
φρονημάτων των Μανιχαίων· γι΄αυτό πρέπει να αποφεύγουν οι Χριστιανοί
αυτούς και όλους τους αιρετικούς σαν λοιμούς και πανούκλες, για να μην
πανουκλιάσουν κι αυτοί μαζί με αυτούς και απωλεσθούν· γι΄αυτό παραγγέλλει ο
Σολομώντας: «Ἒκβαλε ἐκ συνεδρίου λοιμόν (:Διώξε από κάθε συνέδριο τον χλευαστή και αυθάδη άνθρωπο)» [Παρ.22,10] και ο προφήτης Δαβίδ ο πατέρας του μακαρίζει εκείνον τον
άνθρωπο, που δεν κάθισε μαζί με τους λοιμούς· «Μακάριος ἀνήρ, ὃς ἐπὶ καθέδρᾳ λοιμῶν οὐκ ἐκάθισεν (:Μακάριος και πανευτυχής είναι ο άνθρωπος που δεν
κάθισε εκεί, όπου επιμένουν αμετανοήτως να κάθονται διεφθαρμένοι και φθοροποιοί
άνθρωποι και όπου θα μεταδιδόταν και σε
αυτόν το ψυχοφθόρο και ολέθριο μόλυσμά τους)» [Ψαλμ.1,1]. Γι’αυτόν και τον θεσπέσιο Πολύκαρπο όταν τον ρώτησε ο αιρετικός
Μαρκίωνας, εάν γνωρίζει ποιος είναι, του απάντησε ο Άγιος ότι τον γνωρίζει πως είναι ο πρωτότοκος υιός του
διαβόλου.
Και ο Μέγας Αθανάσιος γράφει στον βίο του Μεγάλου Αντωνίου, ότι ο
Αντώνιος απέφευγε ως πανούκλα τους Αρειανούς και αιρετικούς· γι'αυτό
και η ΣΤ΄Σύνοδος προστάζει
να κατακαίγονται τα πλασθέντα και ψευδομαρτυρολόγια που έχουν δημιουργηθεί
από τους αιρετικούς, στον ξγ΄ κανόνα της· και οι Απόστολοι προστάζουν να μη
δημοσιεύονται τα ψευδεπίγραφα των ασεβών βιβλία, ως άγια, κανών ζ΄. Ο δε
βασιλεύς Σολομώντας προστάζει
τους όμοιούς του βασιλείς να απομακρύνουν τους ασεβείς και να μην τους αφήνουν
να σπέρνουν τα ζιζάνια της ασέβειάς τους στους Χριστιανούς: «Λικμήτωρ ἀσεβῶν βασιλεὺς σοφός (: Ο σοφός βασιλιάς λιχνίζει και ξεχωρίζει από τους καλούς τους κακοποιούς
και τους ασεβείς)» [Παρ.22,10].
Πρβ. επίσης: «Ἒλεγχε αὐτοὺς ἀποτόμως (:Γι΄αυτόν τον λόγο έλεγχέ τους απότομα)» [Τίτ.1,13]. Σημείωσε ότι
κατά τον Θεοδώρητο δεν είναι αντίθετο αυτό που λέγει εδώ ο Παύλος: «Ἒλεγχε αὐτοὺς ἀποτόμως» με εκείνο που λέγει στην προς Τιμόθεο Β΄: «ἐν πρᾳότητι παιδεύοντα τοὺς ἀντιδιατιθεμένους» [Β΄Τιμ.2,25], διότι σε εκείνους μεν που ακόμη δεν πίστεψαν στον Χριστό,
πρέπει κανείς να προσφέρει τη θεία διδασκαλία με πραότητα και με μαλακό τρόπο·
σε εκείνους όμως που πίστεψαν και έπειτα κάνουν ενάντια της πίστεως πρέπει
να τους ελέγχει κανείς και με αυστηρά ιατρικά να τους θεραπεύει.
Ἡ ἐρώτηση εἶναι λογικὴ καὶ ἀναπόφευκτη: Ὁ ἅγιος Νικόδημος παρουσιάζει
ξεκάθαρα τὴν ἐκκλησιαστικὴ διδασκαλία σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὶς σχέσεις μας μὲ τοὺς αἱρετικούς
καὶ ψευδοποιμένες. Ἐμεῖς γιατὶ τὴν ἀρνούμαστε;
Ἂν δὲν ἀλλάξουμε ἐμεῖς στάση καὶ τακτική, δὲν θὰ ἀλλάξουμε τίποτα ἀπ’ ὅσα
τραγικὰ συμβαίνουν, ἀλλὰ θὰ εἴμαστε καὶ συνένοχοι.
Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου
