Ο Μ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ
«Διετείνατε τά σκέλη
παντί παρόδῳ»
(Μ. Αθανασίου, Έργα 10, Πατερικές
Εκδ. “Γρ. ο Παλαμάς”, σελ. 256-259).
Οι φιλο-αιρετικοί όλων των εποχών
έχουν ευμετάβολο χαρακτήρα, γιατί πάσχουν στον τομέα της πίστεως. Ως εκ τούτου
δέχονται εύκολα τις παρερμηνείες του Ευαγγελίου και της Ιεράς Παραδόσεως,
αλλοιώνοντας τα νοήματα των πατερικών κειμένων και υποχωρώντας στους αιρετικούς.
Πραγματοποιούν ελαφρά τη καρδία το θέλημά τους, ωσάν να ήσαν «αγοραίαι
υπάρξεις», όπως αναφέρει ο Μ. Αθανάσιος για τους αιρετικούς της εποχής του, και
έτσι συσσωρεύουν σύννεφα συγχύσεως και επιτρέπουν τις «ακρίδες» της αιρέσεως να
πλήξουν το σώμα της Εκκλησίας.
Διαβάζοντας τις εκκλησιαστικές
ειδήσεις κανείς, καταλαμβάνεται από απογοήτευση και θυμό, γιατί, ενώ βλέπει να
αυξάνουν αδιάντροπα, και με γεωμετρική πρόοδο, οι καταλυτικές της Κανονικής και
κυρίως της Δογματικής τάξεως της Εκκλησίας ενέργειες των Οικουμενιστών, αυτοί
που ακόμα θέλουν να ονομάζονται επίσκοποι Χριστού, ως άλλος Ιωνάς, έχουν κατέβει
σε κάποιο αμπάρι και κοιμούνται και ρέγχουν, παρόλο που το σκάφος της Εκκλησίας
κατευθύνεται προς Θαρσίς.
Οι Οικουμενιστές δηλαδή, έχουν αφεθεί
ανενόχλητοι να παίζουν το παιχνίδι της καταλύσεως της
Εκκλησίας.
Εκπλήσσει τον αναγνώστη το γεγονός
ότι, τα όσα αναφέρει ο Μ. Αθανάσιος για τους αιρετικούς της εποχής του,
ταιριάζουν «γάντι» στους σύγχρονους διακινητές της παναιρέσεως του Οικουμενισμού
και όσους τους ανέχονται. Γράφει ο Άγιος:
«Και κατηγορείτε (σεις οι αιρετικοί)
με πολύ ευκολία τους Πατέρες, με απλή πρόφαση, ότι τάχα κάποιες λέξεις που αυτοί
χρησιμοποιούν δεν προέρχονται από την Αγ. Γραφή· εσείς όμως, σύμφωνα με αυτό που
είναι γραμμένο στον προφήτη Ιεζεκιήλ (κεφ. 16, στ. 25) “ανοίγετε τα σκέλη σας
εις κάθε διαβάτην”(*), ώστε να μεταβάλλετε τους εαυτούς σας τόσες φορές,
όσες θέλουν εκείνοι που σας πληρώνουν και σας δίνουν να
τρώτε.
Αλλά, ακόμη και αν κανείς δεν
αναφέρει λέξεις αυτούσιες από την Αγ. Γραφή, κανένα πρόβλημα δεν υπάρχει, εάν
έχει ευσεβή διάνοια (και εκφράζει το “πνεύμα” των Γραφών). Aντίθετα, ο αιρετικός άνδρας, και αν
ακόμη χρησιμοποιεί λέξεις από τις Γραφές, επειδή η χρήση Γραφικών ρητών δεν τον
κάνει λιγότερο ύποπτο επι αιρέσει, ούτε αίρει την διαφθαρά του νου του, γι’ αυτό
θα ακούση παρά του Πνεύματος· “Διατί συ ομιλείς και αναφέρεις τας εντολάς μου
και αναλαμβάνεις εις το στόμα σου την διαθήκη μου;”».
Το αρχαίο κείμενο: «Καί
κατηγορεῖτε μεν εὐχερῶς τῶν πατέρων, προφασίζεσθε δέ ἁπλῶς τάς λέξεις ὡς
ἀγράφους, καί κατά τό γεγραμμένον “διετείνατε τά σκέλη παντί παρόδῳ”, ὥστε
τοσαυτάκις ὑμᾶς μεταβάλλεσθαι, ὁσάκις ἄν ὑμᾶς οἱ μισθούμενοι καί χορηγοῦντες
ὑμῖν βούλωνται. καίτοι κἄν ἀγράφους τις λαλῇ λέξεις, οὐδέν διαφέρει, ἕως εὐσεβῆ
τήν διάνοιαν ἔχει. ὁ δέ αἱρετικός ἀνήρ, κἄν τάς ἀπό τῶν γραφῶν χρήσηται λέξεις,
οὐδέν ἧττον ὕποπτος ὤν καί τόν νοῦν διεφθαρμένος ἀκούσεται παρά τοῦ πνεύματος
“ἵνα τί σύ ἐκδιηγῇ τά δικαιώματά μου καί ἀναλαμβάνεις τήν διαθήκην μου διά
στόματός σου”».
Ακραία θέση και ακραίος χαρακτηρισμός
κατά των σύγχρονων αιρετικών, θα πουν κάποιοι· αλλά αυτή είναι η σκληρή
πραγματικότης, κι αν θέλετε είναι ακόμα πιό σκληρή, αν δεχθούμε ως αληθινό
(αποφεύγοντας δικές μας τοποθετήσεις), αυτό που έγραψε ένας από τους κορυφαίους
θεολόγους της εποχής μας, ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης. Ότι δηλαδή, η ένωση των
«εκκλησιών» ήδη «υπεγράφη στο κρεβάτι της ανωμαλίας».
Και να, κάποιες αποδείξεις σκοπίμων
και ένοχων υποχωρήσεων, δια των οποίων παραδίδεται αμαχητί η Ορθοδοξία στα χέρια
των αιρετικών:
1.
Οι παπικοί θέλουν να τους αναγνωρίσουμε ως Εκκλησία.
Και το Πατριαρχείο τους έκαμε τη χάρη
κι εμείς, αλλοιωθέντες όχι “τω πνεύματι”, αλλά από την παναίρεση του
Οικουμενισμού, αν και εν αρχή αντιδρώντες, προοδευτικά το αποδεχθήκαμε: το
Βατικανό, πλέον, στις συνειδήσεις των πολλών, είναι «αδελφή
εκκλησία»!
2.
Οι Προτεστάντες θέλησαν να μας εντάξουν στην ομάδα των «εκκλησιών»
τους.
Κι εμείς ενταχθήκαμε, καυχόμενοι για
το ότι ανήκουμε ισότιμα στην παναιρετική τους ομάδα του
Π.Σ.Ε.!
3.
Οι αιρετικοί μας ζήτησαν να συμπροσευχόμαστε μαζί
τους (για να εξοικειωθεί ο λαός με τις συχνές συμπροσευχές στην ιδέα, ότι δεν μας χωρίζουν σημαντικά πράγματα).
Κι εμείς, ακυρώνοντας
τους Ι. Κανόνες που μας δεσμεύουν για το αντίθετο, τους κάναμε τη χάρη, στην
αρχή διστακτικά και διακριτικά, κατόπιν με τη μέθοδο “δύο βήμα μπρος, ένα πίσω”,
και σήμερα ελεύθερα πια και αναίσχυντα, συμπροσευχόμεθα αδιαλείπτως με κάθε
αιρετική ομολογία, ομάδα και παραφυάδα, σε συνέδρια, σε αρτοκλασίες, σε
εσπερινούς, σε αγιασμούς παπικών·
συμπροσευχὲς και ημι-συλλείτουργα ακόμα και στην Θ. Λειτουργία στο
Φανάρι!
4.
Το Βατικανό και το Π.Σ.Ε. ήθελαν μια φόρμουλα για την ένωση, την αναγνώριση
του Πρωτείου του Πάπα και την Ένωση των «εκκλησιών».
Κι εμείς, αποδεχθήκαμε εν μέρει την
«βαπτισματική» θεολογία (με πρωτεργάτη τον θεωρητικό της παναιρέσεως του
Οικουμενισμού κ. Ζηζιούλα) ότι όλες οι αιρετικές «εκκλησίες» έχουν βάπτισμα·
αποδεχτήκαμε (ως τώρα τουλάχιστον, τραγικά ανυποψίαστοι) την εισαγόμενη τερατώδη
«θεολογική» καινοτομία περί Αγίας Τριάδος, περὶ Πρώτου! Για να αποδεχτούμε και το δαιμονικό Πρωτείο του Πάπα, αλλά και το παρόμοιο του Βαρθολομαίου!
Σημάτης Παναγιώτης
________________________
(*) «...λογιεῖται δέ αὖ, καί περινοήσει
καλῶς, ὅτι τετραμμένης τῆς Συναγωγῆς εἰς ἀποστασίαν τήν ἀπό Θεοῦ, καί τήν τῶν
δαιμόνων λατρείαν ἀνθῃρημένης, μόνον δέ οὐχί
πόρνης δίκην ἁπλούσης αὐτοῖς τά σκέλη... (Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Εξήγησις
Υπομνηματική εις τον προφήτην Ωσηέ). «Μίξιν ἐνταῦθα τροπικῶς τήν τῶν εἰδώλων
θεραπείαν ὀνομάζει... καί ἀσεβείας τήν ὑπερβολήν τοιούτοις ὀνόμασι παρεδήλωσεν»
(Θεοδώρητου Κύρου, ερμην. εἰς το “ᾆσμα ᾀσμάτων”).
