«ΕΞΕΛΘΕΤΕ ΕΚ ΜΕΣΟΥ ΑΥΤΩΝ»
(τῶν Οἰκουμενιστῶν)
Εἶναι παρατηρημένο ὅτι πολλὲς φορές, σκέψεις ποὺ ἔπρεπε
νὰ ἐξετάσουμε, ἀποφάσεις ποὺ ἔπρεπε νὰ πάρουμε, ἐνέργειες στὶς ὁποῖες ἔπρεπε νὰ
προβοῦμε ἀπὸ καιρό, τὶς καθυστεροῦμε, τὶς ἀναβάλλουμε ἢ τὶς ματαιώνουμε. Οἱ αἰτίες
εἶναι πολλές. Κάποιες ἀπ’ αὐτὲς ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴν αἵρεση τῆς ἐποχῆς μας, τὸν
Οἰκουμενισμό, εἶναι:
* Οἱ Οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι σήμερα ἐκθεμελιώνουν τὴν
Ἐκκλησία (ὅπως εἶναι φανερὸ στοὺς πιστοὺς ποὺ ἐνδιαφέρονται γιὰ τὰ συμβαίνοντα
στὸ σπίτι τους, ποὺ εἶναι ἡ Ἐκκλησία), κατάφεραν τὸν προηγούμενο αἰῶνα νὰ οἰκοδομήσουν κακόδοξες θεωρίες καὶ πιστεύω
στοὺς πιστούς (ἐπισκοποκεντρισμός, γεροντισμός, κ.λπ.) καὶ διὰ μέσου αὐτῶν νὰ
τοὺς «κρατοῦν» σὲ κοινωνία μὲ κακόδοξες πρακτικές, μὲ κακόδοξα πρόσωπα, ἐκφοβίζοντάς
τους πὼς ἡ ἀθέτηση αὐτῶν τῶν κακόδοξων πιστευμάτων, θὰ κοστίσει τὴν σωτηρία
τους.
* Ἄλλη αἰτία ἀναβολῆς ἢ ματαίωσης τῆς ἀπομακρύνσεώς
μας ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές, εἶναι τὸ κόστος ποὺ συνεπάγεται. Ἡ ἀπομάκρυνση δηλ.
ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς ποὺ ἐννοεῖ ἡ Ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ (ὅπως μᾶς τὴν ἑρμηνεύουν οἱ Ἅγιοι
Πατέρες) ἔχει μεγάλο οἰκογενειακό, κοινωνικό, πολιτικό, ἐπαγγελματικό, προσωπικὸ
κόστος.
* Ἄλλη αἰτία εἶναι οἱ ἐνέργειες ὅσων ἀκολούθησαν αὐτὸ τὸ δρόμο τῆς ἀπομακρύνσεως· ἄλλοι ἐνήργησαν
σωστά, ἄλλοι λανθασμένα καὶ κατέληξαν σὲ ὀλέθριες γιὰ τὴν ψυχή τους ἀποφάσεις
καὶ ἐπιλογές, κατασυκοφάντησαν δὲ ἔτσι αὐτὴ τὴν ἀπομάκρυνση, τὴν ἔξοδο ἀπὸ τὸ χῶρο
τῆς αἱρέσεως, τὴν ἀποτείχιση. Αὐτὸ συνέβη παλαιότερα στὸ χῶρο τῶν
Παλαιοημερολογιτῶν, τῶν ὁποίων ἡ «ἀποτείχιση» κατέληξε σὲ σχίσμα, καὶ σήμερα ὅσων
ἀποφαίνονται ὡς ἄλλη Σύνοδος γιὰ ἐκκλησιολογικὰ καὶ δογματικὰ θέματα, ποὺ δὲν ἔχουν
ἁρμοδιότητα νὰ λύσουν.
* Ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ, ἔπειτα, ὄχι μόνο ἐτράφη μὲ
κακόδοξα πιστεύω, ἀλλὰ ταυτόχρονα ἔμεινε ἀκατήχητος καὶ ἀγνοῶν βασικὲς πρακτικὲς
τῶν Χριστιανῶν, ποὺ ἐφάρμοζαν κάθε φορὰ ποὺ ἐμφανιζόταν κάποια αἵρεση στὴν Ἐκκλησία.
* Ὅπως ἡ πραγματικότητα καθημερινὰ ἀποδεικνύει –καὶ
σύγχρονες φωτισμένες καὶ ἅγιες μορφὲς μᾶς ἔχουν διδάξει– βρισκόμαστε σὲ ἐσχάτους
καιρούς· καὶ κατὰ τοὺς Ἁγίους, χαρακτηριστικὸ αὐτῶν τῶν χρόνων θὰ εἶναι ἡ ἀνομία,
ἡ σύγχυση, ἡ ψυχρότητα μεταξὺ τῶν ὁμοπίστων, ἡ διαίρεση. «Διὰ
τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν» (Ματθ. 24, 12).
Αὐτὰ ὅλα (καὶ ἄλλα πολλά), ἔχουν ὁδηγήσει τοὺς
περισσότερους Χριστιανοὺς νὰ ἀψηφοῦν τὴν Ἐντολὴ αὐτὴ τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἐλέχθη πρῶτα στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ἀλλὰ ἐπαναλήφθηκε
στὴν Καινή, κηρύχθηκε διὰ τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων. Θυμίζουμε ὅτι τὸ «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε», τὸ ἐδίδαξε
ὁ μεγαλοφωνότατος προφήτης Ἡσαΐας (Ἡσ. 52, 11), τὸ δίδαξαν ἄλλοι προφῆτες μὲ τὰ
ἴδια ἢ παραπλήσια λόγια («Ἐμίσησα ἐκκλησίαν πονηρευομένων καί μετά ἀσεβῶν οὐ μή
καθίσω», Ψαλμός κε´ 5[1]),
τὸ ἐπανέλαβε ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Β΄ Κορινθίους
6, 17), τὸ διετύπωσε μὲ ἄλλα λόγια ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης «καὶ
χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγετε» (Β΄Ἰω. 1,10), τὸ δίδαξαν
λόγοις καὶ ἔργοις ἑκατοντάδες Ἅγιοι, τὸ ἐφήρμοσαν χιλιάδες καὶ ἑκατομμύρια
πιστοί[2].
Μετὰ ἀπ’ αὐτὰ προκύπτει τὸ ἐρώτημα. Πολλὴ συζήτηση
μέχρι τώρα ἔγινε, ἡ ὁποία εἶχε τὸ καλό, ὅτι ἔφερε στὴν ἐπιφάνεια τὴν ἁγιοπατερικὴ
διδασκαλία γιὰ τὰ θέματα αὐτά.
Μήπως, λοιπόν,
εἶναι καιρός νὰ ἐξετασθεί σοβαρὰ ἡ Ἐντολὴ αὐτὴ τοῦ Κυρίου καὶ ἀπὸ ὅσους τὴν
ἀντιμετώπισαν μὲ σκεπτικισμὸ καὶ κρατούμενα; Ἡ δικαιολογία ὅτι κάποιοι τὴν
κακοποίησαν (καὶ γι' αὐτὸ εἶναι-εἴμαστε ὑπόλογοι στὸν Κύριο), δὲν μᾶς ἀπαλλάσσει
ἀπὸ τὴν εὐθύνη νὰ τὴν ἐφαρμόσουμε πλέον σωστά, ὅπως μᾶς τὴν δίδαξαν οἱ Ἅγιοι, μὴ
ἐπαναλαμβάνοντας τὰ ὅποια λάθη καὶ παρεξηγήσεις!
