Το παρανάλωμα του φθοροποιού πνεύματος της μετανεωτερικότητας...
(Χ. Κατσιβαρδάς)
Το υπέρτατο έννομο αγαθό έγκειται η προάσπιση της δημόσιας υγείας, γεγονός αδιαμφισβήτητο το οποίο θεμελιώνεται σε αδιάσειστα ιατρικά στοιχεία πληγέντων συνανθρώπων μας, εν Ελλάδι αλλά και παγκοσμίως, πλην όμως περί των καθ’ ήμών, ως προς την λήψη των προσηκόντων μέτρων, παρατηρείται μία διακριτική μεταχείριση προς και σαφώς υπέρ των αλλοδαπών.
Οι οικονομικοί μετανάστες δεν εμπίπτουν εις τους αυστηρούς ελέγχους, δεν υπόκεινται εις τα οδυνηρά διοικητικά πρόστιμα και απολαμβάνουν διακριτικής μεταχειρίσεως υπό του Κράτους, με το κριτήριο ότι δεν είναι Έλληνες.
Ο καθείς δια γυμνού οφθαλμού δύναται να διακριβώσει εις την Ομόνοια εις το κέντρο της Αθήνας, όπου ομοθυμαδόν κυκλοφορούν ακώλυτα, δίχως να τους ενοχλήσει ουδείς.
Εν προκειμένω δηλαδή, εφαρμόζονται δύο μέτρα και δύο σταθμά, τούτο το γεγονός καθίσταται αξιοσημείωτο εν συνδυασμό με την απρόσκοπτη μεταφορά των μεταναστών εις την ενδοχώρα διαρκούσης της ενσκηψάσης πανδημίας του φονικού ιού.
Η ως άνω εξέλιξη συνιστά ανυπερθέτως ένα απτό στοιχείο το οποίο αποδεικνύει πανηγυρικά ότι ενώ επιβάλλεται εις τους Έλληνες, δια ροπάλου, η παραμονή τους εις τις οικείες τους επί ποινή επαχθούς διοικητικού προστίμου, η πολιτική του εποικισμού εις την Πατρίδα μας, δια της διασποράς των μεταναστών ισάριθμα ανά την Ελλάδα, δημιουργώντας συντεταγμένους θύλακες αλλοδαπών, προχωράει με αμείωτους ρυθμούς, εκσυγχρονίζοντας δομές, με νέες εγκαταστάσεις οι οποίες θα καθίστανται ικανές και πρόσφορες να παράσχουν όλες τις ανέσεις δαψιλούς διαβιώσεως εις τους επήλυδες, την ίδια στιγμή όπου ο Έλληνας πολίτης, είναι καταχρεωμένος, διώκεται απηνώς από Κράτος και ελέγχεται διεξοδικά σήμερον εάν τηρεί ή όχι τους υγειονομικούς κανόνες, πενόμενος.
Κατά λογική ασφαλώς συνέπεια συνάγεται όπως εξάλλου πλειστάκις, έχουμε θίξει εν προκειμένω, ότι ο ιός αυτός συνιστά το «φαίνεσθαι», διότι υφίσταται προκειμένου να δρομολογηθούν και να επωασθούν νέες ραγδαίες εξελίξεις, της υποχρεωτικής επιβολής της Ανθροπολογικής Νέας Τάξεως Πραγμάτων, συνεπεία της καλπαζούσης παγκοσμιοποιήσεως.
Η επικρατούσα ψευδαίσθηση της παγκόσμιας ελίτ, είναι δια της εξάρσεως της τεχνολογίας και του υπερσυγκεντρωτισμού του παγκόσμιου πλούτου σε μία δράκα ανθρώπων, ότι ηύραν το αντίδοτο του θανάτου και ευρίσκονται εις το προστάδιο δια της εξάρσεως της τεχνολογίας αφενός να επικυρώσουν την κοσμοκρατορία τους, ελέγχοντας μαζικώς τις παγκόσμιες άσημες ψυχές των πολιτών, καταργώντας ούτως την ελευθερία και το αυτεξούσιο τους και αφετέρου μετασχηματίζοντάς τους σε πειθήνια ανδράποδα με αποτέλεσμα, να ιδρύσουν τον μετ- άνθρωπο, τον σύγχρονο Θεό.
Η πλάνη τους ότι «ο Θεός πέθανε», η υποτίμηση της καίριας παρεμβάσεως του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού εις την ιστορία μας, τους παρελκύει προς την ανεδαφική πεποίθηση ότι, δια της επιβολής μίας παγκόσμιας δικτατορίας και δια του πλήρη ελέγχου των πολιτών-χειραγωγούμενων αριθμών, θα καταστούν οι ίδιοι άτρωτοι, θνητοί και αιώνιοι εις τον πλανήτη.Η ιδικής τους δύναμη, την οποία αναγάγουν αποκλειστικά εις την γνώση, η οποία ιδεατά, θα επικρατήσει ολοκληρωτικά κατά της ύλης και οι ίδιοι τιθασεύοντας τις λοιπές ψυχές ανά τον πλανήτη θα εγκαθιδρύσουν την παγκόσμια διακυβέρνηση όπου και θα πλουτίζουν αρποσκοπτα, δια των προεκτεθέντων μεθόδων εις βάρος της διανοητικά λοβοτομημένης πειθαναγκασθείσης μάζας, η οποία άβουλη ούσα, θα άγεται και θα φέρεται από τις εντολές του εκάστοτε επίδοξου «αθάνατου ταγού»
Τα ως άνω, τα έχουν ασφαλώς προβλέψει οι προφητείες, οι πατέρες της Εκκλησίας μας και όλα τελεολογικώς κατατείνουν ότι κείμεθα ολοταχώς προς τις παρυφές της εσχατολογίας κατά τα γεγραμμένα της Αποκαλύψεως του Ιωάννου.
Εις επίρρωση των ως άνω καθίσταται πρόδηλη η βεβήλωση της Ιεράς Εκκλησίας του Χριστού και ο απηνής διωγμός τον οποίο δέχεται κατ’ εξακολούθηση, χάριν μίας απόπειρας στρογγυλοποιήσεως των όποιων διαφορών μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας αλλά και απίσχνανσης της πολεμικής την οποία υφίσταται αυτή υποδορίως και κατά συρροή εκ της κοσμικής Πολιτείας.
Η αμφισβήτηση της Ιερού μυστηρίου της Θείας μεταλήψεως, η δολιχοδρομία περί της διεξαγωγής ή μη της Θείας λειτουργίας τόσο διαρκούσης της Τεσσαρακοστής όσο και κατά την διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας ενόψει του Πάσχα.
Ο ενδοτισμός της Εκκλησίας και η μη διεκδίκηση της αυτονοήτου «θεσμικής», προεχόντως και κυρίως, αυτοτέλειας και αξιοπρέπειας, έναντι της Πολιτείας η οποία την ποδηγετεί κατά το δοκούν και κατά περίσταση, δηλαδή όταν η Εκκλησία παρεμβαίνει περί της προασπίσεως των δικαίων της αλλά και της κοινωνίας, της απαγγέλλεται κατηγορία εκ της Πολιτείας ότι δεν παρεμβαίνει εις την σφαίρα της δικαιοδοσίας του Κράτους και πρέπει να οριοθετήσει τον ρόλο της, αποκλειστικά τα της Εκκλησίας.
Από την άλλη πλευρά όμως όταν καλείται να ρυθμίσει αμιγώς τα του οίκου της παρεμβαίνει διαπρυσίως και στεντορείως η Πολιτεία, προκειμένου να νουθετήσει την ανυπάκοη Εκκλησία, ως εν προκειμένω, παρασιωπώντας τα προλεγόμενά της περί διακριτού ρόλου της Εκκλησίας και της Πολιτείας, ίνα καταπείσει την Εκκλησία να ευθυγραμμισθεί μαζί της.
Ασφαλώς η γενεσιουργός αιτία καθ΄ ήν το πράττει, δεν είναι δήθεν από ενδιαφέρον για την πίστη του λαού, ή για την προστασία μόνον της δημόσιας υγείας, αλλά πρωτίστως δια να αποδυναμώσει την Εκκλησία, απαξιώνοντας δημοσίως τον πνευματικό της χαρακτήρα, καθότι συμφωνούμε ότι η υγεία καθίσταται το μείζον, όμως διατί δεν απαγορεύονται οι συναθροίσεις των μεταναστών, και για ποιο λόγο δεν λαμβάνονται ιδιαίτατα αυστηρά μέτρα, εις τα υπερκαταστήματα τροφίμων και εις τα ευαγή ιδρύματα, ήτοι τις Τράπεζες.
Εύλογο επίσης ερώτημα το οποίο αναφύεται εκ των ως άνω είναι:
Τι άραγε μεσολάβησε παρασκηνιακά και εν τέλει θα τελεσθεί η Θεία λειτουργία, ενόψει της Μεγάλης Εβδομάδας και του Αγίου Πάσχα, έστω και κεκλεισμένων των θυρών, γεγονός το οποίο τόνιζα μετ’ εμφάσεως και στήριζα με μεστή επιχειρηματολογία αρχής γενομένης της περιόδου, προ περίπου ενός μηνός όπου και ετέθη, το πρώτον το δίλημμα, τι μεσολάβησε άραγε; (και ο νοών νοείτω).
Φρονώ ότι η Εκκλησία πρέπει να ίσταται εις τις περιστάσεις του περιβάλλοντος και να ενεργεί όπως το Σύνταγμα επιτάσσει κατ’ άρθρο 3, άρα βεβαίως ως αυτόνομος οργανισμός με διακριτικό ρόλο τελούσα εν σχέσει συναλληλίας προς την Πολιτεία.
Σήμερον, το παν, παρεκτός ελαχίστων εξαιρέσεων έχει καταστεί παρανάλωμα του φθοροποιού πνεύματος της μετανεωτερικότητας όπου αμφισβητούνται παραδοσιακές αρχές και αξίες και έχουν αντικατασταθεί με δήθεν καινοτόμες και καινοφανείς ιδέες και θεωρίες οι οποίες όμως δεν διασφαλίζουν την ασφάλεια της πορείας της ζωής προς το μέλλον και εις την αιωνιότητα.
Ο άνθρωπος έχει αλλοτριωθεί ιδιαίτερα και τείνει να μεταβεί από το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση προς τον Δημιουργό μας, εις την στρέβλωση της εκ του Θεού εικόνας προς την προσομοίωση με τον σύγχρονο «ρομποτοποιημένο μαζάνθρωπο», προϊόν της υπερφίαλης αλαζονείας της φιλαυτίας του έκπτωτο ανθρώπου προς την ορθή οδό του Θεού.
Εν κατακλείδι, ας ευχηθούμε καταρχάς υπομονή, επιμονή, προσαρμογή προς τις βίαιες υπάνθρωπες συνθήκες ολοένα και αυξανόμενης συρρίκνωσης των θεμελιωδών ατομικών μας δικαιωμάτων και ελευθερίων, προκειμένου αφενός να εξαχθούμε αλώβητοι, υγιείς και ακέραιοι και μετά ταύτα να είμεθα αφετέρου, εις θέση να επουλώσουμε συν Θεώ τις δημιουργηθείσες πληγές, το γεν νύν έχον, «Επιστέψατε προς με, και επιστραφήσομαι προς υμάς, λέγει Κύριος Παντοκράτωρ» (Μαλαχίου, γ΄, 7).
Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς
Πηγή: Εδώ.
