ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ (Α΄Μέρος)
Από το βιβλίο: «ΟΜΙΛΙΕΣ B’», Αγίου
Νικολάου Βελιμίροβιτς, Εκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΥΨΕΛΗ»
Στις δύσκολες ώρες που περνά σήμερα η
πατρίδα μας αλλά και ο κόσμος όλος, είναι φυσικό, κάποιους συνανθρώπους μας να
τους καταλαμβάνει το πνεύμα της φοβίας, της απαισιοδοξίας και ακόμη χειρότερα,
του αδιεξόδου. Κάποιες δυνάμεις, δυστυχώς, σκοπίμως ή μη, επιβαρύνουν το κλίμα
και, καθώς φαίνεται, τρομοκρατούν τον κόσμο και τον κρατούν σε ηθική και
πνευματική καταστολή. Τέτοιες ώρες οι δικές μας φωνές είναι πολύ ισχνές και
αδύναμες και ελάχιστα μπορούν να βοηθήσουν στην καλλιέργεια ανδρείου εν Χριστώ
φρονήματος.
Τώρα
είναι η ώρα που οι ψυχές έχουν ανάγκη από τον λόγο των αγίων. Τον λόγο της
αλήθειας, που τις ελευθερώνει, τις ειρηνεύει και τις αντρειεύει. Τέτοιο λόγο -απόσπασμα ομιλίας του- φωτισμένο και παρηγορητικό, θα μας απευθύνει
ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Ό,τι κι αν συμβαίνει στη ζωή, είναι απολύτως
βέβαιο και πρέπει να το πιστεύουμε ακράδαντα, πως τελικά θα νικήσει το καλό!
«…Ακούστε
μια απλή ιστορία, με την οποία η εκκλησία του Χριστού δίνει απάντηση στους
ανθρώπους, που είναι απαισιόδοξοι λόγω τη αδυναμίας τους και της ολιγοψυχίας
τους.
Κάποτε
ένα παιδί γεννήθηκε σε μια σπηλιά. Πολλά παιδιά αυτού του κόσμου, παρόλο που
γεννήθηκαν σε δωμάτια φωτεινά, σε κούνιες με πούπουλα και μετάξι,
παραπονιούνται για την επικράτηση της δύναμης του κακού. Εκείνο το
παιδί που γεννήθηκε στην σπηλιά, στην φάτνη με άχυρα, ποτέ δεν παραπονέθηκε,
γιατί πίστευε στον Θεό και στην τελική νίκη του καλού.
Το
παιδί που γεννήθηκε στην σπηλιά και στα άχυρα αναγκάστηκε να αφήσει την
γενέτειρά του, που είναι τόσο αγαπητή στην κάθε παιδική καρδιά και να φύγει με τους
γονείς του σε μια μακρινή ξένη χώρα, για να σωθεί από τον τύραννο, που τον
καταδίωκε στην πατρίδα του. Τα άλλα παιδιά, παρόλο που δεν ένιωσαν το πικρό
ψωμί της ξένης πατρίδας, παρόλο που δεν καταδιώχτηκαν από τον κυβερνήτη της
πατρίδας τους, παρόλο που το μόνο που αισθάνθηκαν ήταν η πατρική στοργή και
τρυφερότητα, παραπονιούνται και πιστεύουν πως το κακό είναι πιο δυνατό από το
καλό. Εκείνο το παιδί, παρόλο που από την παιδική ηλικία αισθάνθηκε την
κακία, την τυραννία, την δολιότητα αλλά και την σκληρή ζωή της ξενιτιάς, δεν
έχασε την πίστη του. Αντίθετα, μέσα του συνεχώς δυνάμωνε η πίστη για την τελική
νίκη του καλού.
Αυτό
το παιδί μεγάλωσε και έγινε ένα αγόρι, που έμαθε να ασκεί την κοπιαστική
δουλειά του μαραγκού. Πολλά αγόρια , παρόλο που δεν κάνουν καμιά κοπιαστική
εργασία, μέχρι να φτάσουν σε ώριμη ηλικία, πάλι παραπονιούνται για τον
πολλαπλασιασμό του κακού στον κόσμο. Εκείνο το αγόρι, το οποίο έπρεπε να
πελεκάει το ξύλο με το τσεκούρι και μ` αυτόν τον τρόπο να κερδίζει το ψωμί του,
δεν παραπονέθηκε ποτέ σ` αυτήν την ζωή για τον πολλαπλασιασμό της κακίας στον
κόσμο. Αντίθετα, άντεχε με χαρά κάθε δυσκολία και έφερνε σε πέρας την
δουλειά του, πιστεύοντας στην τελική νίκη του καλού.
Αυτό
το παιδί που γεννήθηκε στην φάτνη με τα άχυρα και έφυγε νωρίς από την γενέτειρά
του, λόγω της τυραννίας που υπήρχε εκεί και από την νεαρή του ηλικία έκανε την
επίπονη εργασία του ξυλουργού, μεγάλωσε ένας άνθρωπος, που αγάπησε τους
ανθρώπους, τον κόσμο, την ζωή. Μεγάλωσε ένας άνθρωπος, που θέλησε να
δυναμώσει την πίστη των ανθρώπων στην έσχατη νίκη του καλού. Και δεν
ήταν εύκολο να δυναμώσει την πίστη των ανθρώπων στην τελική νίκη του καλού,
γιατί οι άνθρωποι ήταν καταπιεσμένοι από την φτώχεια, τα βάσανα, την αμάθεια,
τις αρρώστιες. Έτσι, δεν μπόρεσαν να πιστέψουν στην τελική νίκη του καλού,
γιατί το κακό, όπως τα αγριόχορτα που πνίγουν το φυτό, είχε σκοτώσει την πίστη
στην ψυχή τους.
Κάποιοι
πλούσιοι άνθρωποι, που κέρδισαν με δόλιο τρόπο την εξουσία και τα πλούτη τους,
δεν είχαν την τόλμη να πιστέψουν στο καλό, επειδή το καλό ήταν αντίθετο με τον
πλούτο τους και την εξουσία τους.
Ο
δαίμονα του κακού στη συνέχεια θέλησε να βάλει Αυτόν τον άνθρωπο, που δίδασκε
στους ανθρώπους πως η έσχατη νίκη ανήκει στο καλό και όχι στο κακό. Του
έδειξε όλα τα βασίλεια της γης και του είπε: Θα σου δώσω όλη αυτήν την
εξουσία και την λαμπρότητα αυτών των βασιλείων. Σε εμένα έχει παραδοθεί και την
δίνω σε όποιον εγώ θέλω. Αν, λοιπόν, με προσκυνήσεις, θα είναι όλη δική σου.
(Λουκάς 4,6-7). Δεν κατάφερε όμως αυτός ο στιγμιαίος θρίαμβος της
κακίας, που υπάρχει σ΄ αυτόν τον κόσμο, να εντυπωσιάσει Αυτόν τον άνθρωπο,
που πίστευε σταθερά ότι ο έσχατος και αιώνιος θρίαμβος θα ανήκει στο καλό. Έτσι,
αρνήθηκε την πρόταση του δαίμονα, λέγοντας: Φύγε από μπροστά μου, σατανά. Η
Γραφή λέει: Τον Κύριο, τον Θεό σου θα προσκυνάς Και μόνον αυτόν θα λατρεύεις.
(Λουκά 4,8). Αυτόν τον άνθρωπο, που δεν ήθελε να προσκυνήσει τον δαίμονα
του κακού, παρόλο που του πρόσφερε όλα τα βασίλεια του κόσμου, οι άνθρωποι
τον χλεύασαν, λόγω της πίστης του στην έσχατη νίκη του καλού. Δεν τον
χλεύασαν οι ασήμαντοι, τον χλεύασαν οι αρχηγοί του λαού του. Αλίμονο για
έναν λαό, όταν οι αρχηγοί του δεν πιστεύουν στην τελική νίκη του καλού. Θα
καταρρεύσουν και ο λαός και οι αρχηγοί του. Θα καταρρεύσουν, όπως κατάρρευσε
και ο λαός του Ισραήλ, τον καιρό που κυβερνούνταν από άνανδρους και υποκριτές
πατριώτες. Θα σκοντάψει και θα πέσει, όπως όταν σκοντάφτουν και πέφτουν οι
τυφλοί, όταν οδηγούνται από τυφλούς.
Και
τελικά αυτός ο Άνθρωπος, ο οποίος γεννήθηκε στην φάτνη με τα άχυρα ούτε όταν
τον φυλάκισαν, τον έφτυσαν, τον μαστίγωσαν, τον έβαλαν μαζί με τους ληστές, τον
καταδίκασαν σε θάνατο, τον σταύρωσαν, δεν έχασε την πίστη του στην έσχατη
νίκη του καλού. Αυτός όλα τα άντεξε, μένοντας σταθερό στην πίστη του,
πως η εξουσία του κακού είναι στιγμιαία και πως στο τέλος το καλό θα νικήσει!
Και
πραγματικά, όταν τον σταύρωσαν στον Γολγοθά, η κακία αληθινά θριάμβευσε. Ποτέ ο
θρίαμβος του κακού δεν φάνηκε τόσο ολοκληρωτικός, όσο εκείνη τη στιγμή. Όταν
αυτός, ο δίκαιος και αμερόληπτος άνθρωπος, εξέπνευσε εξαιτίας του μαρτυρίου,
στην ψυχή της μητέρας του και των φίλων του, που στέκονταν στενοχωρημένοι κάτω
από τον σταυρό, ενισχύθηκε η πίστη στην έσχατη νίκη του κακού. Η πίστη τους
στην νίκη του καλού, που είχε δυναμώσει στην ψυχή τους ο Χριστός, ζώντας τόσες
μέρες μαζί τους, έσβησε, όπως σβήνει η φλόγα του κεριού, όταν φυσάει την νύκτα
ο αέρας.
Οι
φίλοι του εσταυρωμένου και δίκαιου ανθρώπου γύρισαν το βράδυ στα Ιεροσόλυμα,
βοηθώντας την πονεμένη μάνα να περπατάει πάνω από τον πέτρινο λόφο. Ενώ η μάνα
πίσω από την πλάτη της άφηνε τον Γολγοθά, ο Γολγοθάς ασταμάτητα ήταν μπροστά
στα μάτια της. Στον σκοτεινό ουρανό έλαμπαν τα αστέρια και οι φίλοι του
εσταυρωμένου απογοητευμένοι βλέποντάς τα έλεγαν: Έγιναν τόσα και όμως εσείς
αστέρια λάμπετε! Ακόμη και ο ουρανός χαίρεται για την επικράτηση του κακού στο
καλό;
Έτσι,
πιθανόν, μιλούσαν στα αστέρια με πονεμένη ειρωνεία οι μαθητές και φίλοι του
Χριστού, γυρίζοντας από τον Γολγοθά. Αλλά δεν θα μιλούσαν έτσι ούτε η λύπη θα
έσφιγγε την ψυχή τους, εάν εκείνη την στιγμή μπορούσαν να σηκώσουν την κουρτίνα
και να δουν πίσω από αυτήν το μέλλον. Να δουν πολλούς ναούς, χτισμένους στην
δόξα του Δασκάλου τους. Ούτε η πληγωμένη μάνα θα έπεφτε από εξάντληση περνώντας
από τον λόφο, εάν τότε ήξερε πως το μαρτύριο του γιου της στον Γολγοθά δεν ήταν
ούτε μπορούσε να είναι η τελευταία πράξη στη ζωή του, όπως το κακό τέλος δεν
μπορεί να είναι η τελευταία πράξη σ` ένα καλό θεατρικό έργο. Αυτή είναι η απλή
ιστορία, που η εκκλησία σήμερα λέει στους πιστούς. Το τέλος αυτής της
ιστορίας είναι πως ο Χριστός νίκησε, το καλό νίκησε.
Εσείς, που είστε λυπημένοι, σηκώστε το
κεφάλι. Αυτή η παλιά ιστορία μπορεί και στην δική σας εποχή να δώσει ξανά ζωή
σε πολλές μαραμένες καρδιές και να θερμάνει την πίστη πολλών απογοητευμένων
ανθρώπων. Γιατί υπάρχουν πολλές μαραμένες και απογοητευμένες καρδιές στην εποχή
μας. Η εποχή μας είναι βαριά και ψυχρή, σαν το μολύβι. Είναι φυσιολογικό να
υπάρχει τόση απογοήτευση κάτω από αυτό το βάρος και εξαιτίας αυτής της
ψυχρότητας…».
(Συνεχίζεται: Β΄ Mέρος-Τέλος)
Αντιγραφή-επιμέλεια:
Πηγή: Εδώ.
