Τοῦ πρωτοπρεσβ. π. Διονυσίου Τάτση
Συχνὰ ἀκούγεται στὸν ἱερὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας ὁ προβληματισμὸς ἄν ἔχουν ἠθικὸν κριτήριον οἱ ἀποφάσεις τῆς Διοίκησης, δηλαδὴ τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου, τῆς Ἱεραρχίας καὶ τῶν μεμονωμένων Μητροπολιτῶν. Ἄν ὑπηρετοῦν τὴν ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας, ἄν εἶναι σύμφωνες μὲ τὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ, τὴν ἀποστολικὴ παράδοση, τοὺς ἱεροὺς κανόνες, ἄν συμβάλλουν στὸ ποιμαντικὸ καὶ ἱεραποστολικὸ ἔργο καὶ ἄν προβάλλουν τὴν Ὀρθοδοξία μέσα σὲ ἕνα κόσμο ποὺ ἔχει χάσει τὸν ὀρθὸ προσανατολισμὸ τῆς πίστεως, ποὺ ἐπηρεάζεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενισμὸ καὶ τὸ πνεῦμα τῆς πανθρησκείας καὶ βέβαια ταλαιπωρεῖται ἀπὸ τοὺς δυνατοὺς τῆς γῆς, καθὼς τὸν ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Τὴν ἀπάντηση στὸν προβληματισμὸ εὔκολα μπορεῖ νὰ τὴ δώσει ἕνας, ἀρκεῖ νὰ γνωρίζει τὶς ἐκκλησιαστικὲς εἰδήσεις καὶ τὰ πρόσωπα, ποὺ ἔχουν ἁρμοδιότητα στὴ Διοίκηση. Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἀρνητική. Ὄχι. Τὸ ἠθικὸ κριτήριο εἶναι χαμένο ἀπὸ τὴν ἀρχή. Οἱ ἀποφάσεις -ἐκτὸς ἀπὸ ἐκεῖνες ποὺ ἀναφέρονται σὲ τρέχοντα ὑπηρεσιακὰ θέματα καὶ δὲν παρουσιάζουν κανένα ἐνδιαφέρον- ὑπηρετοῦν σκοπιμότητες, ἱκανοποιοῦν προσωπικὲς φιλοδοξίες, ἐκπληρώνουν δοθεῖσες ὑποσχέσεις καὶ ἐντάσσουν τὴν Ἐκκλησία στοὺς πολιτικοὺς σχεδιασμοὺς τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας, τόσο τῆς ἐγχώριας ὅσο καὶ τῆς ὑπερατλαντικῆς (βλέπε οὐκρανικὸ θέμα).
Ἐλάχιστες φορὲς οἱ Μητροπολίτες ἀποφασίζουν μὲ καθαρότητα σκέψης καὶ ἔμπνευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ πιστοῦ λαοῦ εἶναι μειωμένο ἕως ἀνύπαρκτο. Δὲν ἔχει ἐμπιστοσύνη στοὺς σημερινοὺς Ἱεράρχες καὶ δὲν περιμένει γενναῖες ἀποφάσεις. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ὡστόσο δὲν πολυενδιαφέρει ἐκείνους, γιατὶ ὁ νοῦς τους δὲν προχωράει πέρα ἀπὸ τὰ μικροπροβλήματα τῶν ἐπαρχιῶν τους. Γιὰ τὰ μεγάλα καὶ γενικότερα θέματα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἀδιάφοροι καὶ ἀκολουθοῦν πάντα τὸν Ἀρχιεπίσκοπο ἤ τὸν Πατριάρχη τοῦ Γένους (ὁ κ. Βαρθολομαῖος αὐτοχαρακτηρίζεται ἔτσι, ξεχνάει ὅμως τὰ πολλὰ προβλήματα, ποὺ δημιουργεῖ στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ τὶς ἀπειλές, ποὺ ἐκτοξεύει, ὅταν δὲν γίνονται τὰ θελήματά του ἀποδεκτὰ καὶ ματαιώνονται τὰ οἰκουμενιστικά του σχέδια καὶ ὄχι μόνο).
Ἐλάχιστες φορὲς οἱ Μητροπολίτες ἀποφασίζουν μὲ καθαρότητα σκέψης καὶ ἔμπνευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ πιστοῦ λαοῦ εἶναι μειωμένο ἕως ἀνύπαρκτο. Δὲν ἔχει ἐμπιστοσύνη στοὺς σημερινοὺς Ἱεράρχες καὶ δὲν περιμένει γενναῖες ἀποφάσεις. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ὡστόσο δὲν πολυενδιαφέρει ἐκείνους, γιατὶ ὁ νοῦς τους δὲν προχωράει πέρα ἀπὸ τὰ μικροπροβλήματα τῶν ἐπαρχιῶν τους. Γιὰ τὰ μεγάλα καὶ γενικότερα θέματα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἀδιάφοροι καὶ ἀκολουθοῦν πάντα τὸν Ἀρχιεπίσκοπο ἤ τὸν Πατριάρχη τοῦ Γένους (ὁ κ. Βαρθολομαῖος αὐτοχαρακτηρίζεται ἔτσι, ξεχνάει ὅμως τὰ πολλὰ προβλήματα, ποὺ δημιουργεῖ στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ τὶς ἀπειλές, ποὺ ἐκτοξεύει, ὅταν δὲν γίνονται τὰ θελήματά του ἀποδεκτὰ καὶ ματαιώνονται τὰ οἰκουμενιστικά του σχέδια καὶ ὄχι μόνο).
Τὸ συνοδικὸ σύστημα διοίκησης στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ἀλλὰ καὶ στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, συνήθως δὲν λειτουργεῖ. Ἤ ἀκριβέστερα λειτουργεῖ πλημμελῶς. Τρανὴ ἀπόδειξη -πρὸς καταισχύνη φυσικά- εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι γνωρίζουμε ποιοὶ θὰ ἐκλεγοῦν ἐπίσκοποι, ἕνα καὶ δύο μῆνες πρὶν τὴ συνεδρίαση τῆς Ἱεραρχίας! Ἀλλὰ καὶ τὸ δουλικὸ φρόνημα τῶν ἐπισκόπων ἀπέναντι στὸν Πατριάρχη δὲν πρέπει νὰ μείνει ἀσχολίαστο. Εἶπε ἕνας ἐπίσκοπος κατὰ τὴν χειροτονία του: «Διὰ τοῦ βίου παντὸς ἑπόμενος κατὰ πάντα καὶ ὑποτασσόμενος τῷ παναγιωτάτῳ αὐθέντῃ καὶ δεσπότῃ μου τῷ Οἰκουμενικῷ Πατριάρχῃ κ.κ. Βαρθολομαίῳ… καὶ ἅπερ κέκτηται προνόμια ὁ ἀποστολικὸς καὶ Πατριαρχικὸς καὶ οἰκουμενικὸς θρόνος φυλάττειν ἀπαράβατα καὶ ἀπαρασάλευτα ἕως ἐσχάτης μου ἀναπνοῆς» (Ο.Τ. τῆς 24ης Ἰαν. 2020). Μιὰ ὑπόσχεση ποὺ οὔτε ὁ ἱκανότερος Φαρισαῖος τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ δὲν θὰ ἔλεγε. Ἀλλὰ καὶ ὁ Πατριάρχης, γιατὶ δὲν ἀντέδρασε; Ἆραγε τέτοιους ἐπισκόπους θέλει; Ἄβουλους καὶ ἀναξιοπρεπεῖς;
Οἱ Μητροπολίτες πρέπει νὰ ἔχουν ἐνημέρωση, ἀλλὰ κυρίως πρέπει νὰ ἔχουν σταθερὲς ἀρχές, παρρησία, καθαρότητα προθέσεων, ἀνιδιοτέλεια, ἀξιοπρέπεια καὶ κυρίως ἀγάπη πρὸς τὴν ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ὁποία πολλὲς φορὲς παραθεωροῦν καὶ δέχονται τὴν προσωπικὴ ἄποψη κάποιου εὐφυοῦς συνοδικοῦ, ποὺ πάντα εἶναι ἄνθρωπος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καὶ ἀγωνίζεται νὰ ὁδηγήσει τὴ Σύνοδο ἐκεῖ, ποὺ δείχνει ὁ Πρῶτος! Γι’ αὐτὸ εἶναι μόνιμη ἡ ἀπουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπὸ τὴν αἴθουσα τῶν συνεδριάσεων.
Ἐπίσης οἱ κατ’ οἰκονομίαν ἀποφάσεις στὴ Σύνοδο τείνουν νὰ γίνουν ἁμαρτωλὸς κανόνας. Γιὰ πολλοὺς Ἀρχιερεῖς ἡ οἰκονομία εἶναι τὸ μαγικὸ ραβδάκι, τὸ ὁποῖο «λύνει» προβλήματα, ἀδιαφορεῖ γιὰ τὶς ἐντολές, περιφρονεῖ τοὺς ἱεροὺς κανόνες, καταργεῖ τὰ κωλύματα τῆς ἱερωσύνης καὶ γενικὰ διαμορφώνει κοσμικὸ πνεῦμα, τὸ ὁποῖο καταργεῖ τὸ ἐνδιαφέρον γιὰ οὐσιαστικὸ ποιμαντικὸ ἔργο καὶ ἀληθινὴ ἐν Χριστῷ ζωή. Τὸ μόνο ποὺ ἐνδιαφέρει τοὺς συνοδικοὺς εἶναι ἡ ἐξωτερικὴ ἐμφάνιση, ποὺ ἀποσπᾶ τὸ κοσμικὸ χειροκρότημα καὶ τὰ ἐγκώμια, δηλαδὴ ἐκδηλώσεις ποὺ σέρνονται στὸ δάπεδο τοῦ ναοῦ καὶ ποτὲ δὲν φτάνουν στὸν Παντοκράτορα καὶ ἄς ὀρθώνεται ὁ χρυσοποίκιλτος ἀρχιερέας στὸ θρόνο του καὶ ἄς εὐλογεῖ μὲ τὰ δυό του χέρια, γιὰ τὸ θεατρικὸν τῆς περιστάσεως…
Εὐχὴ ὅλων τῶν συνειδητῶν χριστιανῶν εἶναι οἱ ἀρχιερεῖς νὰ εἶναι ἁπλοὶ καὶ ταπεινοὶ καὶ νὰ ἐργάζονται μὲ ἱερὸ ζῆλο ὄχι γιὰ τὸν ἑαυτό τους, ἀλλὰ γιὰ τὴ δόξα τῆς Ἐκκλησίας καὶ μόνο γι’ αὐτή.
