Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΣΤΟ
ΟΡΟΣ ΤΗΣ ΓΑΛΙΛΑΙΑΣ
«Οἱ δὲ ἕνδεκα μαθηταὶ ἐπορεύθησαν εἰς τὴν
Γαλιλαίαν, εἰς τὸ ὄρος οὗ ἐτάξατο αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· καὶ ἰδόντες αὐτὸν
προσεκύνησαν αὐτῷ, οἱ δὲ ἐδίστασαν (:στο
μεταξύ οι έντεκα μαθητές πήγαν στη Γαλιλαία, στο όρος που τους καθόρισε ο
Ιησούς. Εκεί Τον είδαν και Τον προσκύνησαν. Μερικοί όμως είχαν κάποια αμφιβολία
αν ήταν Αυτός ο Ιησούς)». Αυτή η εμφάνιση
στη Γαλιλαία νομίζω ότι είναι η τελευταία [:τις εμφανίσεις του Αναστημένου
Κυρίου περιγράφουν διεξοδικότερα οι Ευαγγελιστές Λουκάς και Ιωάννης στα
τελευταία χωρία των Ευαγγελίων τους], όταν τους έστειλε να βαπτίζουν. Και αν
μερικοί δίστασαν, και από εδώ πάλι θαύμασε την
αλήθεια και την ειλικρίνειά τους, ότι δεν αποκρύπτουν ούτε τα μέχρι και την
τελευταία ημέρα ελαττώματά τους.
Πλην όμως και αυτοί βεβαιώθηκαν για την Ανάσταση δια της εμφανίσεως του Κυρίου.
Τι λέγει, λοιπόν, όταν τους είδε; «Ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς (:δόθηκε
και στην ανθρώπινη φύση μου κάθε εξουσία στον ουρανό και στη γη)» [Ματθ. 28,18].
Πάλι ως άνθρωπος ομιλεί περισσότερο προς αυτούς, διότι δεν είχαν ακόμη λάβει το
Άγιο Πνεύμα, το οποίο μπορούσε να τους οδηγήσει σε ανώτερη πνευματική
κατάσταση. «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη,
βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην
ὑμῖν· καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος.
Ἀμήν (:Λοιπόν πηγαίνετε και κάνετε μαθητές σας
όλα τα έθνη, βαπτίζοντάς τους στο όνομα
του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντάς τους να τηρούν
και να εφαρμόζουν στη ζωή τους όλα τα παραγγέλματα που σας έδωσα ως εντολές.
Και ιδού, εγώ που έλαβα κάθε εξουσία, θα
είμαι πάντα μαζί σας βοηθός και συμπαραστάτης σας, μέχρι να τελειώσει ο
αιώνας αυτός, μέχρι δηλαδή τη συντέλεια του κόσμου. Αμήν)» [Ματθ. 28,19-20].
Αφενός
παραγγέλλει για τις δογματικές αλήθειες, αφετέρου για τις εντολές. Από τα έργα
των Ιουδαίων δεν υπενθυμίζει τίποτε, ούτε αναφέρει όσα έγιναν, ούτε κατηγορεί
του Πέτρου την άρνηση, ούτε κανενός άλλου τη φυγή. Παραγγέλλει επίσης να
διαδοθεί σε ολόκληρη την οικουμένη, εμπιστευόμενος στα χέρια τους σύντομη
διδασκαλία, εκείνη η οποία
επισφραγίζεται με το βάπτισμα.
Έπειτα, επειδή τους έδωσε μεγάλες και σοβαρές
εντολές, για τονώσει το φρόνημά τους, λέγει: «Καί ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως
τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος (:Και
ιδού, εγώ που έλαβα κάθε εξουσία, θα
είμαι πάντα μαζί σας βοηθός και συμπαραστάτης σας, μέχρι να τελειώσει ο
αιώνας αυτός, μέχρι δηλαδή τη συντέλεια του κόσμου. Αμήν)».Βλέπεις διακριτικότητα εξουσίας πάλι; Βλέπεις ότι και τα
προηγούμενα είχαν ειπωθεί από συγκατάβαση; Μάλιστα, δεν είπε ότι θα είναι μόνο
μαζί με εκείνους, αλλά και μαζί με όλους οι οποίοι θα πιστέψουν μετά
από εκείνους· διότι δεν επρόκειτο βέβαια να παραμείνουν οι απόστολοι στη
ζωή έως της συντελείας του κόσμου.
«Μη
μου προβάλλετε», λέγει, «τη δυσκολία
των πραγμάτων· διότι εγώ είμαι μαζί σας, εγώ, ο οποίος καθιστώ εύκολα τα
πάντα». Αυτό έλεγε διαρκώς και στους προφήτες στην Παλαιά Διαθήκη και στον
Ιερεμία, ο οποίος προέβαλλε ως δικαιολογία το νεαρό της ηλικίας του, και στον
Μωυσή και στον Ιεζεκιήλ, οι οποίοι αρχικά προσπαθούσαν να αποφύγουν τις
αποστολές που τους ανέθετε ο Κύριος [Πρβ. Ιερεμίας, κεφ. 1, χωρία 4-10: «Καὶ ἐγένετο
λόγος Κυρίου πρός με· πρὸ τοῦ με πλάσαι σε ἐν κοιλίᾳ ἐπίσταμαί σε
καὶ πρὸ τοῦ σε ἐξελθεῖν ἐκ μήτρας ἡγίακά σε, προφήτην εἰς ἔθνη τέθεικά σε.
καὶ
εἶπα· ὦ δέσποτα Κύριε, ἰδοὺ οὐκ ἐπίσταμαι λαλεῖν, ὅτι νεώτερος ἐγώ εἰμι.
καὶ
εἶπε Κύριος πρός με· μὴ λέγε ὅτι νεώτερος ἐγώ εἰμι, ὅτι πρὸς πάντας, οὓς ἐὰν ἐξαποστείλω
σε, πορεύσῃ, καὶ κατὰ πάντα, ὅσα ἐὰν ἐντείλωμαί σοι, λαλήσεις·μὴ φοβηθῇς ἀπὸ
προσώπου αὐτῶν, ὅτι μετὰ σοῦ ἐγώ εἰμι τοῦ ἐξαιρεῖσθαί σε, λέγει Κύριος.
καὶ
ἐξέτεινε Κύριος τὴν χεῖρα αὐτοῦ πρός με καὶ ἥψατο τοῦ στόματός μου, καὶ εἶπε
Κύριος πρός με· ἰδοὺ δέδωκα τοὺς λόγους μου εἰς τὸ στόμα σου·ἰδοὺ καθέστακά σε
σήμερον ἐπὶ ἔθνη καὶ ἐπὶ βασιλείας ἐκριζοῦν καὶ κατασκάπτειν καὶ ἀπολλύειν καὶ ἀνοικοδομεῖν
καὶ καταφυτεύειν (:ο Κύριος
μίλησε προς εμένα και μου λέγει: “Σε
γνωρίζω πολύ καλά, πριν ακόμη σε πλάσσω ως έμβρυο στην κοιλιά της μητρός σου
και πριν γεννηθείς, σε καθιέρωσα σε υπηρεσία του έργου μου,σε εγκατέστησα
προφήτη για τα έθνη”. Και εγώ είπα τότε: “Ω Δέσποτα και Κύριε,δεν είμαι
ικανός για το έργο αυτό, διότι ιδού, δεν γνωρίζω να ομιλώ· είμαι άλλωστε μικρός
κατά την ηλικία”. Ο Κύριος μου απάντησε και μου είπε: “Μη λες ότι είσαι μικρός κατά την ηλικία, διότι προς όλους εκείνους,
προς τους οποίους εγώ θα σε στείλω να ομιλήσεις, θα πορευθείς και θα ομιλήσεις
προς αυτούς, όσα εγώ θα σου δώσω την εντολή να πεις. Μη φοβηθείς ενώπιον αυτών,
διότι εγώ θα είμαι μαζί σου, για να σε προφυλάσσω και να σε σώζω από κινδύνους”,
μου απαντά ο Κύριος. Ο Κύριος άπλωσε τότε το χέρι Του προς εμένα, άγγιξε το
στόμα μου και μου είπε: “Ιδού εγώ έχω
δώσει στο στόμα σου τους λόγους μου. Ιδού σε εγκατέστησα σήμερα προφήτη στα
έθνη και στα βασίλεια, για να ξεριζώνεις με τα λόγια σου και να κατασκάπτεις,
να καταστρέφεις, αλλά και να ανοικοδομείς και να φυτεύεις”)»].
Αυτά
λοιπόν λέγει και στους μαθητές Του τώρα ο Κύριος. Κάνε μου όμως τη χάρη να
προσέξεις και εδώ τη διαφορά τους. Διότι οι
προφήτες μεν αποστελλόμενοι σε ένα έθνος, πολλές φορές παραιτούνταν, ενώ οι
μαθητές του Ιησού, αν και αποστέλλονταν στην οικουμένη ολόκληρη, δεν είπαν ούτε
και σκέφτηκαν ποτέ τίποτα τέτοιο. Τους υπενθυμίζει επίσης και τη συντέλεια
του κόσμου, για να τους ενθαρρύνει
περισσότερο, και να μη βλέπουν μόνο
τα παρόντα δεινά, αλλά και τα μελλοντικά και απέραντα αγαθά. «Διότι οι μεν θλίψεις», λέγει, «τις οποίες θα υποστείτε, θα καταργηθούν μαζί
με την παρούσα ζωή, όταν θα φθάσει στο τέλος και αυτός ο κόσμος. Τα αγαθά όμως
τα οποία θα απολαύσετε, είναι αθάνατα,
όπως σας είπα πολλές φορές στο παρελθόν».
Αφού τους έχρισε με τον τρόπο αυτό, και τους
τόνωσε τα φρονήματα και με την υπόμνηση της ημέρας εκείνης, τους εξαπέστειλε με
αναπτερωμένο το ηθικό σε όλη την οικουμένη. Διότι η ημέρα εκείνη της Κρίσεως
είναι περιπόθητη σε εκείνους οι οποίοι ζουν με αρετή, όπως αντιθέτως, είναι
φοβερή σε εκείνους οι οποίοι ζουν στην αμαρτία, όπως και στους καταδίκους. Δεν πρέπει όμως μόνο να φοβόμαστε και να
φρίττουμε, αλλά και να διορθωθούμε όσο είναι καιρός και να απαλλαγούμε από την
πονηρία· διότι μπορούμε, εάν θέλουμε. Διότι εάν αυτό το έκαναν πολλοί πριν
έλθει η χάρις, πολύ περισσότερο αυτό είναι δυνατό μετά την έλευση της χάριτος.
Μπορούμε, αρκεί να το θέλουμε και να το
επιδιώξουμε, να κερδίσουμε την αιώνια ζωή. Διότι τι το βαρύ μας είπε ο Κύριος
να κάνουμε; Να διασχίσουμε βουνά; Να πετάξουμε στον αέρα; Ή να διαβούμε το
Τυρρηνικό πέλαγος; Όχι, αλλά αντιθέτως να επιλέξουμε έναν τόσο εύκολο τρόπο ζωής,
ώστε να μη χρειάζεται ούτε εργαλεία, παρά μόνο ψυχή και διάθεση. Διότι ποια μέσα είχαν οι Απόστολοι, που
κατόρθωσαν τόσα πράγματα; Δεν περιήλθαν με ένα χιτώνα και ανυπόδητοι τον
κόσμο και υπερίσχυσαν όλων; Ποια άλλωστε
από τις εντολές του Χριστού είναι δύσκολη; Να μην έχεις κανένα εχθρό· να μη μισείς κανέναν· να μην κακολογείς κανέναν. Δυσκολότερα είναι τα αντίθετα αυτών.
«Είπε
όμως ο Χριστός», θα μπορούσε να αντιτάξει κάποιος, «να απαλλαγούμε από τα χρήματα, και αυτό είναι βαρύ και δύσκολο πράγμα».
Αυτό λοιπόν είναι το βαρύ και το δύσκολο; Για
την ακρίβεια μάλιστα δεν έδωσε εντολή, αλλά συμβουλή. Αλλά και επιταγή να
ήταν, πού είναι το βαρύ όταν λέγει να
μην περιφέρουμε φορτία και ενοχλητικές φροντίδες; Αλλά πόση είναι η
φιλαργυρία και η απληστία! Όλα έγιναν
χρήματα· για τούτο και όλα έγιναν άνω-κάτω. Και όταν μακαρίζει κανείς
κάποιον, αυτά θυμάται· και όταν τον οικτίρει, από αυτά προέρχεται ο
ταλανισμός. Και όλες οι συζητήσεις γίνονται για τα χρήματα, πώς αποκτά
πλούτη ο τάδε ή πώς βρίσκεται σε πενία κάποιος άλλος. Και όταν κανείς επιχειρεί
εκστρατεία, ή ετοιμάζει γάμο ή ασκεί κάποια τέχνη ή οτιδήποτε άλλο, δεν
υλοποιεί το σχέδιό του, παρά μόνο αφού δει χρήματα να έρχονται σε αυτόν άφθονα.
Έπειτα, δεν θα συγκεντρωθούμε να σκεφτούμε
πώς θα απομακρύνουμε το νόσημα αυτό; Δεν θα ντραπούμε τα κατορθώματα των
πατέρων; Των τριών χιλιάδων, των πέντε χιλιάδων πρώτων Χριστιανών, οι οποίοι τα είχαν όλα κοινά; Ποιο είναι το κέρδος της παρούσης ζωής,
όταν δεν τη χρησιμοποιήσουμε για την απόκτηση της μέλλουσας; Μέχρι πότε δε
θα υποδουλώνετε εσείς με την περιφρόνησή σας τον μαμωνά, ο οποίος τώρα σας έχει
υποδουλώσει; Μέχρι πότε θα είστε δούλοι του χρήματος; Μέχρι πότε δεν θα
επιθυμείτε την ελευθερία και δε θα απαρνιέστε τα παζαρέματα της φιλοχρηματίας;
Αλλά όταν μεν γίνεστε δούλοι ανθρώπων,
κάνετε τα πάντα, εάν κανείς σας υποσχεθεί να χαρίσει την ελευθερία· τώρα όμως που είστε αιχμάλωτοι της
φιλαργυρίας, ούτε καν σκέπτεστε πώς θα απαλλαγείτε από αυτήν την πικρή δουλεία.
Μολονότι το πρώτο δεν είναι καθόλου δεινό, ενώ το δεύτερο, δηλαδή η φιλαργυρία,
είναι βαρύτατη τυραννία. Σκεφτείτε πόσο
μεγάλο τίμημα προς χάριν μας κατέβαλε ο Χριστός. Έχυσε το αίμα Του, παρέδωσε
τον εαυτό Του. Εσείς όμως και μετά
από όλα αυτά πέσατε και πάλι, και το ακόμη χειρότερο είναι ότι και
ευχαριστείστε με την υποδούλωση και βρίσκετε τέρψη στην ατιμία και σας έγινε αξιαγάπητο αυτό που έπρεπε να
αποφύγετε.
Αλλά επειδή δεν αρκεί μόνο να θρηνολογούμε
και να κατηγορούμε, αλλά και να διορθώνουμε, ας δούμε γιατί έγινε αξιαγάπητο
αυτό εδώ το πάθος και το κακό. Γιατί λοιπόν, γιατί έγινε αξιαγάπητο αυτό εδώ; «Διότι», θα μπορούσε να απαντήσει κανείς,
«μας κάνει δοξασμένους και μας
εξασφαλίζει». Πες μου, με ποια ασφάλεια; «Με το να μας δημιουργεί την πεποίθηση ότι δεν θα πεινάσουμε, δεν θα
τρέμουμε από το ψύχος, δεν θα υποστούμε βλάβη, δεν θα περιφρονούμαστε».
Επομένως, εάν σου υποσχεθούμε την εξασφάλιση αυτή, θα πάψεις να πλουτίζεις;
Διότι εάν ο πλούτος γίνεται αξιαγάπητος
γι' αυτό, εάν είναι δυνατό χωρίς αυτόν να μην αισθάνεσαι ανασφάλεια και
να είσαι ασφαλής, ποια είναι η ανάγκη αυτού;
«Και
πώς είναι δυνατόν», θα μπορούσε να πει κάποιος, «χωρίς να πλουτίσεις να επιτύχεις αυτά;» Πώς όμως είναι δυνατό
(διότι εγώ θα σου πω το αντίθετο) να πλουτίσεις; Διότι για να πλουτίσεις, είναι ανάγκη και να κολακεύεις πολλούς, άρχοντες και
αρχομένους, και να παρακαλείς μυρίους, και να υπηρετείς ως δούλος φτάνοντας
ακόμη και να γίνεις χαμερπής, και να φοβάσαι και να τρέμεις και να υποψιάζεσαι
τα μάτια των φθονερών, και να φοβάσαι τα στόματα των συκοφαντών και τις
επιθυμίες των άλλων φιλαργύρων.
Η πενία όμως δεν είναι τέτοια, αλλά εντελώς
αντίθετη. Είναι φρούριο απόρθητο και
ασφαλές, λιμάνι γαλήνιο, παλαίστρα και γυμναστήριο καρτερίας, ομοίωμα αγγελικού
βίου. Ακούστε τα αυτά όσοι είστε φτωχοί, ή μάλλον και όσοι επιθυμείτε να
πλουτίσετε. Δεν είναι κακό να είστε φτωχοί, αλλά το να μη θέλετε να είστε
φτωχοί. Μην πιστεύεις ότι η φτώχεια είναι κάτι το φοβερό και δε θα σου είναι
φοβερό. Άλλωστε ο φόβος αυτός δε βρίσκεται στην ίδια τη φύση της φτώχειας, αλλά
στην ιδέα των ανθρώπων που έχουν ασθενική ψυχή και γι' αυτό ολιγοψυχούν. Μάλλον ντρέπομαι που
πρέπει να πω τόσα για την πενία, διότι δεν είναι καθόλου κακό. Διότι εάν είσαι υπομονετικός, θα σου
γίνεται και πηγή μυρίων αγαθών. Εάν δε κάποιος σου παρέθετε από το ένα
μέρος εξουσία, πολιτική δύναμη και πλούτο και απολαύσεις, και από το άλλο μέρος
την πτώχεια, και σου έδινε το δικαίωμα εκλογής, να πάρεις εκείνο ακριβώς το
οποίο ήθελες, θα άρπαζες επιλέγοντας
αμέσως την πενία, εάν βεβαίως γνώριζες το κάλλος της.
Και γνωρίζω φυσικά ότι πολλοί γελούν καθώς
λέγονται αυτά· εμείς όμως δε
θορυβούμαστε· αλλά και από εσάς έχουμε την αξίωση να δείξετε υπομονή και γρήγορα
θα συμφωνήσετε μαζί μας. Διότι εμένα μου φαίνεται ότι η πτωχεία ομοιάζει με
κόρη κόσμια και καλή και ευπαρουσίαστη· αντίθετα, η φιλαργυρία μού φαίνεται ότι
ομοιάζει με γυναίκα θηριόμορφη, με κάποια Σκύλλα και Λερναία Ύδρα και με μερικά
άλλα παρόμοια τέρατα, που έχουν επινοήσει οι μυθοπλάστες. Και μη μου αναφέρεις
εκείνους που κατηγορούν την πτωχεία, αλλά εκείνους οι οποίοι διέπρεψαν χάρη σε
αυτήν. Με αυτήν αφού ετράφη ο Ηλίας, έλαβε τη μακαρία εκείνη αρπαγή με πύρινο
άρμα στους ουρανούς. Με αυτήν έλαμψε ο Ελισσαίος· με αυτήν ο Ιωάννης· με αυτήν
όλοι οι απόστολοι. Για τη φιλαργυρία τους όμως κατεκρίθησαν ο Αχαάβ, η Ιεζάβελ,
ο Γιεζή, ο Ιούδας, ο Νέρων, ο Καϊάφας.
Εάν όμως θέλεις, ας μη μείνουμε σε εκείνους
μόνο που διέλαμψαν στη ζωή τους με την πενία, αλλά ας εξετάσουμε προσεκτικά και
το κάλλος της κόρης αυτής. Διότι πράγματι
και οφθαλμούς έχει καθαρούς και διαυγείς, χωρίς τίποτε το θολό και σκοτεινό,
όπως αντιθέτως οι οφθαλμοί της φιλαργυρίας άλλοτε μεν είναι γεμάτοι θυμό,
άλλοτε δε πλήρεις ηδονής και άλλοτε ταραγμένοι από την ακράτεια. Ενώ της
πτωχείας οι οφθαλμοί δεν είναι τέτοιοι, αλλά είναι ήμεροι και γαλήνιοι, βλέπουν
προς όλους με γλυκύτητα, είναι μειλίχιοι και καταδεκτικοί, δεν μισούν κανένα
και δεν αποστρέφονται κανένα· διότι όπου
υπάρχουν χρήματα, εκεί υπάρχει αιτία έχθρας και αναρίθμητων πολέμων.
Το στόμα επίσης της φιλαργυρίας είναι γεμάτο
από ύβρεις, από κάποια έπαρση, από πολλή αλαζονεία, από κατάρα και δόλο. Ενώ
στην πτωχεία και το στόμα και η γλώσσα
είναι υγιής και γεμάτη από διαρκή ευχαριστία και ευλογία, από λόγια
καταδεκτικά, στοργικά και εξυπηρετικά, από επαίνους και εγκώμια. Εάν επίσης
θέλεις να δεις και την αναλογία των μελών της, είναι αξιόλογη και κατά πολύ
υψηλότερη από την ευπορία. Εάν ωστόσο
την αποφεύγουν οι περισσότεροι, μην απορείς, διότι και τις άλλες αρετές τις
αποφεύγουν οι ανόητοι.
Αλλά ο πτωχός, θα έλεγε κάποιος,
περιφρονείται από τον πλούσιο. Πάλι μου αναφέρεις το εγκώμιο της πτωχείας.
Διότι, πες μου, ποιος είναι ευτυχής; Εκείνος που περιφρονεί ή εκείνος που
περιφρονείται; Είναι φανερό ότι ευτυχής είναι εκείνος που περιφρονείται. Λοιπόν
η φιλαργυρία μεν μάς παρακινεί να περιφρονούμε, ενώ η πτωχεία μάς προτρέπει να υπομένουμε. «Αλλά ο πτωχός», θα απαντούσε αυτός ο
κάποιος, «πεινά». Και ο Παύλος
πεινούσε και βρισκόταν σε συνεχή πείνα. Αλλά δεν έχει ανάπαυση και δε σταματά
το έργο του ποτέ. Ούτε ο Υιός του ανθρώπου δεν είχε πού να γείρει το κεφάλι
Του.
Είδες σε ποιο σημείο έφθασαν τα εγκώμια
της πτωχείας και πού σε τοποθετούν; Κοντά σε ποιους άντρες σε αναβιβάζουν και
σε κάνουν μιμητή του Δεσπότου; Εάν ήταν καλό να έχει κανείς υπό την κατοχή του
χρυσό, θα τον έδινε στους μαθητές Του ο Χριστός, ο οποίος τους έδωσε εκείνα τα
άρρητα αγαθά. Ενώ τώρα, όχι μόνο δεν τους έδωσε, αλλά και τους απαγόρευσε να
έχουν. Γι' αυτό και ο Πέτρος όχι μόνο δε
βυθίζεται από την πενία, αλλά και αισθάνεται υπερήφανος λέγοντας: «ἀργύριον
καὶ χρυσίον οὐχ ὑπάρχει μοι· ὃ δὲ ἔχω τοῦτό σοι δίδωμι· ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ
Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου ἔγειρε καὶ περιπάτει (:ούτε ασημένια ούτε χρυσά νομίσματα έχω. Εκείνο όμως που έχω, αυτό και
σου δίνω. Με τη δύναμη που δίνει η
επίκληση με πίστη του ονόματος του Ιησού Χριστού του Ναζωραίου, σήκω όρθιος
και περπάτα”)» [Πράξ. 3,6].Ποιος από εσάς δεν θα ήθελε να κραυγάσει αυτά τα
λόγια; «Ασφαλώς όλοι και πάρα πολύ
μάλιστα», θα μπορούσε να πει κανείς.
Λοιπόν, πέταξε τα αργυρά νομίσματα, πέταξε
τα χρυσά. «Και εάν τα πετάξω», θα
μπορούσε να ρωτήσει κανείς, «θα αποκτήσω
τη δύναμη του Πέτρου;» Πες μου, όμως, τι έκανε τον Πέτρο ευτυχή; Άραγε
επειδή θεράπευσε τον χωλό; Όχι· αλλά το
ότι δεν είχε αυτά, αυτό του εξασφάλισε τον ουρανό. Διότι άλλοι μεν από
εκείνους που έκαναν αυτά έπεσαν στη γέεννα του πυρός, ενώ άλλοι από αυτούς που
έκαναν αυτά, πέτυχαν την βασιλεία. Αυτό λοιπόν μάθε το και από αυτόν τον Πέτρο.
Διότι δύο ήταν εκείνα που είπε· «αργύριο και χρυσάφι δεν έχω» και «στο
όνομα του Ιησού Χριστού, σήκω και περπάτησε». Ποιο λοιπόν τον έκανε ένδοξο και μακάριο; Η θεραπεία του χωλού ή
η απόρριψη των χρημάτων;.
Και αυτά διδάξου τα και από τον ίδιο τον
αγωνοθέτη, τον Κύριο Ιησού Χριστό. Τι λέγει λοιπόν Αυτός στον πλούσιο ο οποίος
ζητούσε την αιώνια ζωή; Δεν είπε «θεράπευε
χωλούς», αλλά «πούλησε τα υπάρχοντά σου και δώσε τα στους πτωχούς και ακολούθησέ με·
και θα έχεις θησαυρό στους ουρανούς» [Λουκ. 18,22]. Αλλά και ο Πέτρος
επίσης δεν είπε «να, στο όνομά Σου
εκβάλλουμε δαίμονες», αν και εξέβαλλε, αλλά «ἰδοὺ ἡμεῖς ἀφήκαμεν πάντα καὶ ἠκολουθήσαμέν
σοι· τί ἄρα ἔσται ἡμῖν; (:να,
εμείς όλα τα αφήσαμε και σε ακολουθήσαμε. Τι άραγε θα μας δοθεί ως αμοιβή;)» [Ματθ. 19,27]. Και ο Χριστός πάλι
απαντώντας προς αυτόν, δεν είπε «εάν
κανείς σηκώσει χωλό», αλλά «πᾶς ὃς ἀφῆκεν οἰκίας ἢ ἀδελφοὺς ἢ ἀδελφὰς ἢ
πατέρα ἢ μητέρα ἢ γυναῖκα ἢ τέκνα ἢ ἀγροὺς ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου, ἑκατονταπλασίονα
λήψεται καὶ ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσει(:και καθένας που άφησε σπίτια ή αδελφούς ή αδελφές ή πατέρα ή μητέρα ή
γυναίκα ή παιδιά ή χωράφια για να μείνει ενωμένος και να μη χωριστεί από μένα,
θα πάρει εκατό φορές περισσότερα σε αυτήν τη ζωή και θα κληρονομήσει και την
αιώνια ζωή)» [Ματθ. 19,29].
Και εμείς λοιπόν θα μιμηθούμε αυτόν, για να
μην ντροπιαστούμε, αλλά να εμφανιστούμε με θάρρος στο βήμα του Χριστού, για να Τον ελκύσουμε να βρίσκεται μαζί
μας, όπως ήταν και μαζί με τους μαθητές. Διότι θα είναι και μαζί μας όπως ήταν
και με εκείνους, εάν θελήσουμε να μιμηθούμε εκείνους και να γίνουμε θαυμαστές
του βίου και της συμπεριφοράς τους· διότι από αυτά και ο Θεός στεφανώνει
και ανακηρύσσει τους νικητές, χωρίς να απαιτεί να αναστήσεις νεκρό, ή να
θεραπεύσεις χωλό. Διότι δεν συντελούν αυτά να γίνουμε όπως ο Πέτρος, αλλά το να
απορρίψουμε τα υπάρχοντά μας· διότι αυτό ήταν το κατόρθωμα του αποστόλου.
Αλλά δεν μπορείς να τα απορρίψεις; Είναι
πάρα πολύ εύκολο, αλλά δε σε αναγκάζω, εάν δε με θέλεις, ούτε σε βιάζω· αλλά σε παρακαλώ μόνο αυτό, να ξοδεύεις ένα μέρος από εκείνα για τους
συνανθρώπους σου που τα έχουν ανάγκη και να μην επιζητείς τίποτε περισσότερο
από ό,τι πραγματικά σου χρειάζεται για τις βασικές σου ανάγκες. Έτσι και
εδώ θα ζήσουμε ζωή ήσυχη και ασφαλή και την αιώνια ζωή θα απολαύσουμε, την
οποία είθε να επιτύχουμε όλοι εμείς, με τη χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου
μας Ιησού Χριστού, στον οποίο ανήκει η δόξα και η δύναμη, μαζί με τον Πατέρα
και το άγιο Πνεύμα και τώρα και πάντοτε και αιωνίως. Αμήν.
ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ,
επιμέλεια
κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος
