(Μ. Βασίλειος – Εις τους Αγίους Τεσσαράκοντα Μάρτυρας – P.G. 32, 508)
του Ν. Σακαλάκη
Είναι αλήθεια ότι η χορεία των Αγίων Μαρτύρων της Εκκλησίας – Ορθοδοξίας μας θυμίζει τους πολυποίκιλους βασανιστικούς τρόπους της θανάτωσής τους. Οι Άγιοι Μάρτυρες μας θυμίζουν, ακόμη, ότι έχουν διαλύσει «των αιρέσεων τον χειμώνα» και των «ειδώλων την ομίχλην».
Δεν πρέπει να λησμονείται ότι οδηγήθηκαν σε μαρτυρικό θάνατο, διότι εξ αρχής ο λόγος του Ευαγγελίου απέβη «Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον Έλλησι δε μωρίαν» (Α΄ Κορ. α΄, 23).
Στην περίοδο της πανδημίας η ασύγκριτα αποτελεσματικώτερη προσφυγή στους Αγίους Μάρτυρες αντικαταστάθηκε από την αντιζωτική αυταπάτη της υγειονομικής ηθικής (νέο-ταξικής).
Δεν ξεχνάμε την φυγή της επισήμου εκκλησίας μπροστά στην «πανδημία», το κλείσιμο των Ι. Ναών και τις μάσκες. Δεν ξεχνάμε, ακόμη, τις απολύσεις των υγειονομικών, τις διώξεις που αποδυνάμωσαν την πάλη της επιστήμης εναντίον του κορονοϊού.
Μπροστά στα φαινόμενα της κοινωνικής αποργάνωσης, δηλ. μπροστά στην οικονομική κρίση, στη φτώχεια, στην ανεργία, στην ασθένεια, στη διαφθορά και στην εγκληματικότητα, το άθεο ελληνικό κράτος έδειξε εμπαθή αντίδραση και εξαπέλυσε, δίκην ιεροεξεταστού, σκληρό διωγμό στους ευσυνείδητους εργάτες της υγείας.
Ιδιαίτερα να επισημάνουμε την πνευματική καχεξία του εκκλησιαστικού (γενικά) πληρώματος, ως σημαντική υποχώρηση μπροστά στο οικουμενιστικό επισκοπικό πλαίσιο ποιμαντικής.
Αν και αξιόλογοι ιατροί, πολιτικοί επιστήμονες, λίγα μοναστήρια, λίγοι λαϊκοί, αρκετά αγωνιστικά Ορθόδοξα ιστολόγια και μερικοί κληρικοί, δημιούργησαν λυτρωτικό στοχασμό διαφυγής μεγάλου βεληνεκούς, εν τούτοις μέχρι σήμερα (διαπιστώνουμε), ότι ο ελληνικός λαός (γενικά) δεν υψώθηκε στην κατανόηση της ιστορικοκοινωνικής – ιδεολογικής διαδικασίας παρακμής της πολιτείας και της διοικούσης εκκλησίας. Μετά τη »σύνοδο» υπέρ των αιρετικών στην Κρήτη και στην περίοδο της «πανδημίας», το πλήρωμα αγνόησε τους θεμελιώδεις όρους της Ορθόδοξης (πατερικής) αντίστασης.
Έδειξαν το πλήρωμα και οι οικουμενιστές «ποιμένες» ότι δεν έχουν υπαρξιακές και βιωματικές συνδέσεις, παρά τα πανηγύρια, με τους Αγίους Μάρτυρες (ειδικά).
Έπρεπε, κλήρος και λαός, στηριζόμενος στην πνευματική – ιστορική συνέχεια της ορθοδοξίας, να υπερφαλαγγίσουν δυναμικά τον υγειονομικό σχεδιασμό κράτους – Εκκλησίας, που παραμέριζε την άνωθεν προστασία των Αγίων και ιδιαίτερα των Μαρτύρων.
«Μετά μαρτύρων γενέσθω τα αιτήματα ημών», τονίζει ο Μ. Βασίλειος στην περίφημη ομιλία του «εις τους Τεσσαράκοντα Μάρτυρες».
Καθοριστική η πνευματική επίδραση του Μαρτυρίου τους στο Μ. Βασίλειο, όπως φαίνεται στην αναλυτική ομιλία του.
Ο Ευσέβιος αναφέρει ότι επί Διοκλητιανού, πολύμορφη υπήρξε η μαρτυρική δίωξη Χριστιανών στρατιωτικών.
Υπενθυμίζουμε (ενδεικτικά): Θεόδωρος ο στρατηλάτης, Γεώργιος ο τροπαιοφόρος, Δημήτριος ο μυροβλήτης. Στη Σεβάστεια οι άγιοι Τεσσαράκοντα μάρτυρες (στρατιώτες) εμαρτύρησαν επί Λικινίου, ριφθέντες στην αφόρητη παγερή πραγματικότητα μιας λίμνης.
Τονίζει ο Μ. Βασίλειος: «όπου δύο ή τρεις είναι συναγμένοι στο όνομα του Κυρίου, εκεί βρίσκεται ανάμεσά τους (Ματθ. 18, 20).
Κι όπου είναι σαράντα, ποιος αμφιβάλλει για την παρουσία του Θεού; Όποιος θλίβεται, στους σαράντα καταφεύγει. Όποιος χαίρει, σ’ αυτούς τρέχει. Ο πρώτος για ν’ απαλλαγεί από τα δυσάρεστα. Ο άλλος, για να εξασφαλίσει τα καλύτερα. Εδώ προβάλλει γυναίκα ευσεβής να προσεύχεται για τα τέκνα της, να ζητά το γυρισμό του ξενιτεμένου άνδρα της, τη σωτηρία του αρρώστου. Μαζί με τους μάρτυρες ας γίνονται τα αιτήματά σας…
Ω αγία ομάδα! Ω ιερή στρατιωτική μονάδα! Ω αδιάσπαστε συνασπισμέ! Ω κοινοί φύλακες του ανθρώπινου γένους. Καλόβουλοι συμμέτοχοι των φροντίδων μας, συνεργοί στις δεήσεις μας, μεσολαβητές ισχυρότατοι, αστέρες της οικουμένης, άνθη των κατά τόπους Εκκλησιών».
1ο Σχόλιο: Στην περίοδο δραματικότητας της «πανδημίας», τα μέτρα της διοικούσης εκκλησίας ήταν φαινόμενα εκτόνωσης επί ανθρωπίνου πεδίου. Πουθενά οι ομαδικές προσευχές του πληρώματος, οι παρακλήσεις στους Αγίους Μάρτυρες ή λιτανείες αγίων λειψάνων και εικόνων.
Έτσι δημιουργήθηκε μια ψυχολογική στάση, που ελάχιστα διαφέρει από μια συλλογική προσπάθεια υποβάθμισης των ιερών παρακλήσεων στους Αγίους, των Ι. Ναών και των Αγίων Εικόνων.
2ο Σχόλιο: Στις Παρακλήσεις διαβάζουμε (ενδεικτικά)
α) Στον Οσομάρτυρα Δαμιανόν: «Αθλήσας γενναίως, Δαμιανέ, οικήτορ σεμνείου Θεοτόκου πελεκητής, λυτρούσθαι τους πόθω σε υμνούντας χάριν απείληφας πόνων και θλίψεων».
β) Στον Άγιο Απόστολο τον Νέο: «Θανάτου, και συμφορών απάλλαξον, κοσμικών και αλγηδόνος παν τοίας, ω αθλητά, τους τη θεία σου κάρα εν κατανύξει ψυχής πλησιάζοντας, εκ πάσης νόσου χαλεπής, και δεινών συνεχών περιστάσεων».
γ) Στον Άγιο Σεραφείμ (ο Θετταλός, Επίσκοπος Φαναρίου και Νεοχωρίου): «Χαλεπαίς αρρωστίαις, και λυπηροίς πάθεσιν, όλον με κακώς αθλοφόρε κατατρυχόμενον, ταις προς τον Κύριον, σαις ακοιμήτοις πρεσβείαις, Σεραφείμ θεράπευσον όπως γεραίρω σε».
Άριστα υπομνήματα στα αιτήματά μας οι ιερές παρακλήσεις στους Αγίους και στη Θεοτόκο.
3ο Σχόλιο: Σήμερα, δυστυχώς, οι Ιερές Μονές (γενικά) απουσιάζουν από τον αγώνα εναντίον της παναιρέσεως του οικουμενισμού. Μνημονεύουν τους αιρετικούς επισκόπους – Πατριάρχες. Αλλά η Ορθοδοξία είναι ενωμένη και με την ομολογία. Μέσα στην ορθοπραξία εμπεριέχεται και ο αγώνας εναντίον της αιρέσεως, η έμπρακτη ομολογία, όπως έπραξαν και οι άγιοι Μάρτυρες. Η θεωρητική (μόνο) γνώση της Ορθοδοξίας δεν έχει καμμία σήμασία – αξία. Από τη διδασκαλία των Πατέρων γνωρίζουμε, όμως, ότι οι Ορθόδοξοι μοναχοί παράλληλα με την εσωτερική μεταμόρφωσή τους ομολογούν και υπερασπίζονται την αλήθεια, δια να τύχουν σωτηρίας.
4ο Σχόλιο: Μέσα στον Ι. Ναό, που εκφράζει τα αόρατα και τα καθιστά «παρόντα αληθινά και ενεργούντα», οι πιστοί με τις μάσκες ξεχνούν (φοβισμένοι) ότι τα ιερά σκεύη είναι υπομνήσεις της παρουσίας του πνευματικού κόσμου. Οι εικόνες, ένας σταυρός κ.λ.π., είναι υλικές πραγματικότητες όπου «αναπαύεται μια ενέργεια, μια θεία δύναμη που ενώνεται με την ανθρώπινη τέχνη».
5ο Σχόλιο: Οι άγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες επειδή ομολόγησαν και υπερασπίσθηκαν την αλήθεια της Πίστεως, αποκαλούνται στην ακολουθία τους ως «Λαμπτήρες της Πίστεως του Χριστού».
Στον Παρακλητικό Κανόνα, διαβάζουμε:
«Νοσημάτων τον καύσωνα, τον καταναλίσκοντα την ζωήν ημών δρόσω θείας παρακλήσεως, Μάρτυρες Κυρίου κατασβέσατε».
Επικαλούμενοι τη βοήθειά τους, παραθέτω τα ονόματά τους για σιωπηλό διάβασμά τους, ως μυστική προσευχή.
Αγγίας, Αγλάϊος, Αέτιος, Αθανάσιος, Ακάκιος, Αλέξανδρος, Βιβιανός, Γάϊος, Γοργόνιος, Γοργόνιος (έτερος), Δομετιανός, Δόμνος, Εκδίκιος, Ευνοϊκός, Ευτυχής, Ευτύχιος, Ηλιανός, Ηλίας, Ηράκλειος, Ησύχιος, Θεόδουλος, Θεόφιλος, Ιωάννης, Κάνδιδος, Κύριλλος, Κυρίων, Λυσίμαχος, Μελίτων, Νικόλαος, Ξανθίας, Ουαλέριος, Ουάλης, Πρίσκος, Σακερδών, Σεβηριανός, Σιβένιος, Σμάραγδος, Φιλοκτήμων, Φλάβιος, Χουδίων.
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
Πηγή εδώ.
