ΕΡΩΤΗΜΑ ΓΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ
ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ
ΕΓΙΝΕ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ "ΑΦΕΤΗΡΙΑ" ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ
ή ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΗΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ;
Πρόσφατα διάβασα ἕνα μέρος ἀπὸ στὸ ὀγκῶδες ἐξ 924 σελίδων ἀποτελούμενο, βιβλίο τοῦ ἀνήκοντος στὸ Παλαιὸ Ἡμερολόγιο-Ἑορτολόγιο Ἀριστοτέλη Δελήμπαση, μὲ τίτλο «Πάσχα Κυρίου», προσπαθώντας νὰ διελευκάνω, ποιά ἐπιχειρήματα ἐπεκαλοῦντο οἱ πρῶτοι ὀπαδοὶ τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου. Μὲ ἔκπληξη παρατήρησα, ὅτι τὰ στοιχεῖα ποὺ ὁ ἴδιος ὁ συγγραφέας παραθέτει, ὁδηγοῦν στὸ συμπέρασμα, ὅτι ἡ διαμαρτυρία καὶ ἀποχώρησή τους ἀπὸ τὴν ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία δὲν ἑδράζεται στὸ ὑπάρχον καίριο σημεῖο τῆς αἱρέσεως ποὺ κηρύττεται μὲ τὴν Ἐγκύκλιου τοῦ 1920, ἀλλὰ στὸ δευτερεῦον σημεῖο (τὴν «ἀφετηρία», ὅπως θεωροῦν τὴν ἀλλαγὴ τοῦ Ἡμερολογίου· τὴν ἐπιστροφὴ δὲ σ’ αὐτὸ θέτουν ὡς «κύριον σκοπόν»).
Ἂν λοιπόν, καὶ οἱ ἴδιοι γράφουν αὐτὰ καὶ εἶναι πράγματι ἔτσι, τίθεται πάλι ἐπὶ τάπητος τὸ ἐρώτημα: δικαιολογεῖται ἀπὸ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες ἡ δημιουργία ἄλλης Συνόδου, μόνο καὶ μόνο γιὰ τὴν ἀλλαγὴ τῶν 13ων ἡμερῶν; Καὶ γιατὶ χρησιμοποιήθηκε γιὰ τὴν δημιουργία τοῦ σχίσματος τὸ ἐλάσσον (τὸ Ἡμερολογιακὸ) καὶ ὄχι τὸ μεῖζον, ἡ αἵρεση; Γιατί προσπαθοῦν νὰ ἀποδείξουν ὅτι ἀποτελεῖ πρώτιστο θέμα καὶ αἵρεση ἡ Ἡμερολογικὴ ἀλλαγή, τὸ Ἡμερολόγιο, ποὺ καμία Οἰκουμενικὴ Σύνοδος δὲν δογματοποίησε καὶ ἐλαχιστοποιοῦν ἢ δείχνουν νὰ ἀγνοοῦν, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν τὴν ἐπικαλοῦνται, τὴν ἀλλοίωση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκλησιολογίας; Γιὰ τὸ Ἡμερολόγιο, θὰ ἐδικαιολογεῖτο κατ’ ἀρχάς, διαμαρτυρία καὶ ἀντίδραση, ὅπως καὶ γιὰ ἄλλες σποραδικὲς ἀντικανονικὲς ἐνέργειες (π.χ. συμπροσευχές ποὺ δὲν ἔχουν γίνει καθεστώς), ἀλλ’ ὄχι σχίσμα. Αὐτοί, ὅμως, ἑστίασαν τὴν προσοχή τους στὶς 13 ἡμέρες. Καὶ τὴν αἱρετικὴ Ἐγκύκλιο τοῦ 1920 τὴν ἐπικαλέστηκαν ὡς δευτερεῦον στοιχεῖο καὶ ἐκ τῶν ὑστέρων ἔδωσαν πράγματι τὴν διάσταση ποὺ ἔχει.
Παραθέτω ἀπὸ τὸ βιβλίο αὐτὸ μικρὸ ἀπόσπασμα, ἀπὸ τὸ ὁποῖο φαίνεται πὼς ὁ ἴδιος ὁ Δελήμπασης ποὺ ἑρμηνεύει τὰ τοῦ Ἡμερολογίου–Ἑορτολογίου (καὶ ὄχι κάποιος νεοημερολογίτης) ἀποδεικνύει μὲ ντοκουμέντα ὅτι οἱ ἀποχωρίσαντες ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἡγέτες τοῦ παλαιοημερολογιτισμοῦ ἐπίσκοποι, ὡς μόνο λόγο ἀποτειχίσεως φέρουν τὴν ἀλλαγὴ τοῦ Ἡμερολογίου καὶ τὴν νηστεία καὶ ὄχι τὴν ἀλλοίωση τῆς Ἐκκλησιολογίας.
Ἐπαναλαμβάνω, ὅτι προκαλεῖ ἐντύπωση, ὅτι οὐδαμοῦ ἀνεφέρεται ὡς κύριος λόγος ἀπὸ τοὺς ἀποσχισθέντες ἐπισκόπους ἡ αἱρετικὴ (ὅπως σήμερα τὴν ἀποκαλοῦν) «Ἐγκύκλιος τοῦ 1920», ἡ ὁποία ξεκάθαρα καὶ γιὰ πρώτη φορὰ ἀποκαλεῖ τὶς αἱρετικὲς κοινότητες τῆς Δύσεως, ὡς Ἐκκλησίες. Ἂν ἡ ἀπόσχισή τους ἦταν συγκεκριμένες αἱρετικὲς πράξεις, θὰ συζητούσαμε ἐπὶ ἄλλης βάσεως τὸ θέμα. Ὅμως, τὸ ὅλο πρόβλημα γι’ αὐτοὺς ἦσαν τὰ δευτερεύοντα σημεῖα: τοῦ Ἡμερολογίου καὶ τῶν νηστειῶν. Φτάνουν στὸ σημεῖο νὰ συγκρίνουν τὴν αἵρεση τῆς Εἰκονομαχίας μὲ τὴν ἑορτολογικὴ καινοτομία, παρόλο, μάλιστα, ποὺ τὴν ἑορτολογικὴ καινοτομία δὲν χαρακτηρίζουν ὡς αἵρεση, ἀλλὰ ὡς κάτι περιφερειακό, «περὶ ἀφετηρίας τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ»! Δηλαδή, ἦταν τόσος ὁ φανατισμὸς ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, ὥστε νὰ τοὺς κάνει νὰ παραβλέψουν τὴν αἵρεση τῆς Ἐγκυκλίου, ποὺ ἦταν ἡ ἀποδοχὴ ὅτι ὁ Παπισμὸς εἶναι ἄλλη Ἐκκλησία, καὶ ἔμειναν μόνο σ’ αὐτὸ ποὺ οἱ ἴδιοι ἀποκαλοῦν δευτερεῦον, «ἀφετηρία», δηλ. στὸ ἡμερολόγιο!!!
Ἡ ἀποκοπή τους, λοιπόν, ἀπὸ τὴν Μία Ἐκκλησία (ἂν εἶναι ἔτσι τὰ πράγματα) ἀποτελεῖ ὁλοφάνερα σχίσμα, διότι, οἱ ὑπόλοιπες ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες καὶ Πατριαρχία, ποὺ ἀκολουθοῦσαν (ὅπως κι αὐτοὶ) τὸ Παλαιὸ Ἑορτολόγιο, δὲν ἀποδοκίμασαν τὴν ἑλλαδική Ἐκκλησία γιὰ τὴν ὁμολογουμένως ἀντικανονικὴ ἀλλαγὴ τοῦ Ἡμερολογίου, ἀλλὰ ἐπικοινωνοῦσαν μαζί της, γιατὶ ἔκριναν ὅτι τὸ Ἡμερολόγιο δὲν ἀποτελοῦσε αἰτία διασπάσεως τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ πολλάκις ὑπενθύμιζαν στοὺς Παλαιοημερολογίτες, τὴν περίπτωση τοῦ Πάπα Ἀνίκητου καὶ τοῦ Ἁγίου Πολυκάρπου: ὅταν ἅγιος Πολύκαρπος, μετέβει στὴν Ρώμην (157 μ.Χ.) δὲν συμφώνησαν περὶ τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα. Παρὰ ταῦτα, ὅμως, «καίτοι διχογνωμοῦντες περὶ ἡμερῶν καὶ καιρῶν καὶ χρόνων καὶ τηρήσεως τοπικῶν ἐθίμων… ἀπεχωρίσθησαν ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ», ἀφοῦ προηγουμένως ὁ Πάπας Ἀνίκητος «παρεχώρησε τῷ Πολυκάρπῳ τὴν ἰδίαν Ἐκκλησίαν, ἵνα τελέσῃ οὗτος τὸ τῆς Θείας Εὐχαριστίας Μυστήριον. Αἱ περὶ τὸν ἑορτασμόν τοῦ Πάσχα διαφοραὶ τῶν Ἐκκλησιῶν δὲν ἔθιξαν τὴν μεταξύ αὐτῶν ἑνότητα».
Ἕνας ἀκόμα λόγος, ποὺ ἀποδεικνύει ὅτι ἡ αἰτία διακοπῆς κοινωνίας μὲ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἦταν μόνο τὸ Ἡμερολόγιο (ἡ ἀφετηρία τῆς αἱρέσεως καὶ ὄχι ἡ ἴδια ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ) εἶναι καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ «Παλαιοημερολογίτες» δὲν ἀπεκόπησαν (τὰ πρῶτα χρόνια) ἀπὸ τὶς ἄλλες Ἐκκλησίες καὶ Πατριαρχεῖα, ποὺ ἀκολουθοῦσαν τὸ Παλαιὸ Ἡμερολόγιο, ἂν καὶ οἱ Ἐκκλησίες αὐτὲς καὶ τὰ Πατριαρχεῖα ἐπικοινωνοῦσαν μὲ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ μὲ τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, ποὺ ἀκολουθοῦσαν τὸν Οἰκουμενισμό, καὶ εἶχαν ἀποδεχθεῖ καὶ αὐτὰ τὴν αἱρετικὴν Ἐγκύκλιο τοῦ 1920 (σιωπηρῶς ἢ φανερῶς). Αὐτὸ δὲν ἀποτελοῦσε αἰτία νὰ διακόψουν καὶ μὲ αὐτὰ τὴν «κοινωνίαν» οἱ τοῦ Παλαιοῦ!!!
Μάλιστα, ὅπως παρακάτω παρουσιάζει τὰ πράγματα ὁ Δελήμπασης, «ὁ Φλωρίνης Χρυσόστομος μὲ ἐπιστολή του (9.11.1937) γράφει ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν διὰ τῆς ἑορτολογικῆς καινοτομίας ἀπέσχισεν ἑαυτὸν καὶ τὴν ἀκολουθοῦσαν αὐτῷ Ἱεραρχίαν τῶν λοιπῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν εἰς τὸν ἑορτασμὸν τῶν ἑορτῶν καὶ τὴν τήρησιν τῶν νηστειῶν»! Τοῦτο, βέβαια, ὅπως ἀνεφέρθη εἶναι ἀναληθές, γιατὶ καμία Ἐκκλησία (παρὰ τὶς δίκαιες διαμαρτυρίες) δὲν ἐξέλαβε ὡς σχίσμα τὴν ἀλλαγὴν τοῦ Ἡμερολογίου καὶ εἶχαν ἐπικοινωνία μὲ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Πῶς, λοιπόν, προσπαθοῦσε ὁ Φλωρίνης Χρυσόστομος μὲ ψευδῆ στοιχεῖα νὰ πείσει ὅτι ἔχουν δίκιο οἱ τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου ποὺ ἀπεσχίσθησαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, παρουσιάζοντας, τάχα, ὅτι αὐτὸς καὶ οἱ ὀπαδοί του ἀκολουθοῦν τὶς ἄλλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες; Δὲν ἦσαν κι αὐτὲς αἱρετικές, ἀφοῦ εἶχαν ἀποδεχθεῖ τὴν αἱρετικὴ Ἐγκύκλιο; Κατὰ τὴν λογικὴ τοῦ Φλωρίνης, φαίνεται πὼς δὲν ἦσαν αἱρετικές· τοῦ ἔφτανε ὅτι δὲν εἶχαν ἀποδεχθεῖ τὸ Ἡμερολόγιο. Καὶ ἂν τὶς ὀνόμαζε αἱρετικές, δὲν μποροῦσε νὰ ὑποστηρίξει τὶς θέσεις του.
Θὰ ἦταν ἐνδιαφέρον νὰ προσκομιστοῦν συγκεκριμένα στοιχεῖα ἐκείνης τῆς ἐποχῆς (καὶ ὄχι συλλογισμοὶ καὶ προσωπικὰ συμπεράσματα), ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν τὰ ἀρχεῖα, γιὰ νὰ διαφωτισθεῖ καλύτερα τὸ βασικὸ αὐτὸ θέμα, γιατὶ ἀπὸ τὰ ἀποσπάσματα ποὺ μᾶς διασώζει ὁ Δελήμπασης βγαίνουν ἀντίθετα συμπεράσματα περὶ τῆς ἀφετηρίας τοῦ Παλαιοημερολογιτισμοῦ.
Τὸ κείμενο τοῦ Δελήμπαση ἔχει ὡς ἑξῆς:
«Τὴν 27ην Μαΐου 1935 τρεῖς Ἱεράρχαι, ὁ Δημητριάδος Γερμανός, ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος καὶ ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος, ἀπετειχίσθησαν κανονικῶς ἐκ τῆς ἐν καινοτομίᾳ Ἱεραρχίας τῆς Ἑλλάδος». Ἀπέστειλαν δὲ ἔγγραφο στὴν Σύνοδο μὲ τίτλο: «Διαμαρτυρία καὶ Δήλωσις». Μὲ αὐτὸ κατήγγελαν τὴν Ἱεραρχία ὅτι «εἰσήγαγε μονομερῶς καὶ ἀντικανονικῶς εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τὸ γρηγοριανὸν ἡμερολόγιον… παρὰ τὰ θέσμια τῶν ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Οὕτως “ἠθέτησε τοὺς θείους καὶ Ἱεροὺς Κανόνας”, τοὺς “διέποντας τὰ τῆς θείας Λατρείας καὶ ἰδίᾳ τὴν νηστείαν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων”, “ἐμμέσως” δὲ παρέβη καὶ “τὸν πασχάλιον Κανόνα” ”τῆς Πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου”, ”διὰ τῆς ἀλλοιώσεως τοῦ ἑορτολογίου καὶ τοῦ ἐνιαυσίου κύκλου τοῦ κυριακοδρομίου, μεθ' ὧν ἀναποσπάστως συνδέεται” οὗτος. Διὸ ”διέσπασε τὴν ἑνότητα τῆς καθ' ὅλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας”, ”διήρεσε τοὺς Χριστιανούς”, καὶ ”ἔθιξεν ἐμμέσως καὶ τὸ δόγμα τοῦ συμβόλου τῆς Πίστεως <εἰς Μίαν Ἁγίαν Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν>”. Ἡ καινοτόμος, λοιπόν, <Ἱεραρχία> ”ἐγένετο αἰτία σκανδάλου τῶν Χριστιανῶν καὶ θρησκευτικῆς διαιρέσεως καὶ ἀντεγκλήσεως μεταξὺ αὐτῶν, ἀποβαλόντων ἐξ αἰτίας τοῦ νέου ἡμερολογίου τὴν ὁμοφωνίαν ἐν τῇ πίστει καὶ τὴν χριστιανικὴν ἀγάπην”. Τοιουτοτρόπως ἡ καινοτόμος ”Ἱεραρχία τῆς Ἑλλάδος ἀπέσχισε καὶ ἀπετείχισεν ἑαυτήν, κατὰ τὸ πνεῦμα τῶν Ἱερῶν Κανόνων, τοῦ καθ' ὅλου κορμοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἐκήρυξε κατ' οὐσίαν ἑαυτὴν σχισματικὴν, καθ' ἃ ἀπεφάνθη” παλαιότερον καὶ ὁ Ἀθηνῶν Χρυσόστομος (ἰ. ἀ. σ. 659). ”Διὰ ταῦτα”, συμπεραίνουσιν οἱ ἐνιστάμενοι Ἱεράρχαι, ”δηλοῦμεν, ὅτι κόπτομεν τοῦ λοιποῦ πᾶσαν σχέσιν καὶ ἐκκλησιαστικὴν ἐπικοινωνίαν” μετὰ τῆς Ἱεραρχίας τῆς καινοτομίας ”καὶ ἀναλαμβάνομεν τὴν πνευματικὴν ἡγεσίαν καὶ ἐκκλησιαστικὴν ποιμαντορίαν τοῦ ἀποκηρύξαντος” ταύτην ”καὶ ἐκ πολυαριθμῶν κοινοτήτων συγκειμένου ὀρθοδόξου Ἑλληνικοῦ λαοῦ, τοῦ ἐμμένοντος πιστοῦ εἰς τὸ πάτριον καὶ ὀρδόδοξον” ”ἡμερολόγιον”, ἤτοι ἑορτολογιον. Ταῦτα δὲ πράττομεν, λέγουσιν οἱ Ἱεράρχαι, ”καθῆκον συνειδήσεως ἐκπληροῦντες καὶ ὑπὸ τοῦ πόθου τῆς ἑνώσεως ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων Χριστιανῶν ἐν τῷ ἐδάφει τῆς ἡμερολογιακῆς”, ἤτοι ἑορτολογικῆς, ”καὶ ὀρθοδόξου παραδόσεως ἀγόμενοι».
Στὴ συνέχεια δηλώνουν: «”Οὐ γὰρ” ὄντως Ὀρθοδόξων <ἐπισκόπων>, ἀλλά», λόγῳ τῆς ἑορτολογικῆς καινοτομίας τῆς οἰκουμενιστικῆς αἱρέσεως, ”σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ρύσασθαι”» (Δελήμπαση Ἀρ., Πάσχα Κυρίου, σελ. 744-745).
Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο: Ὁ Φλωρίνης Χρυσόστομος μὲ ἐπιστολή του (9.11.1937) γράφει πρὸς τὸν Κυκλάδων Γερμανὸν καὶ τὰ ἑξῆς: Ὡνομάσαμε τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος σχισματική, ἀλλὰ «τὴν λέξιν “σχίσμα” μετεχειρίσθημεν, οὐχὶ ὑπὸ τὴν ἔννοιαν ὑφ’ ἣν μεταχειρίζεται ταύτην ἡ Ἐκκλησία, ἵνα σημάνῃ τὴν ἀπόσχισιν ἐκ τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τὴν συνεπείᾳ ταύτης ἀποξένωσιν τῆς Χάριτος τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Μυστηρίων, ἀλλ’ ὑπὸ τὴν ἔννοιαν ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν διὰ τῆς ἑορτολογικῆς καινοτομίας ἀπέσχισεν ἑαυτὸν καὶ τὴν ἀκολουθοῦσαν αὐτῷ Ἱεραρχίαν τῶν λοιπῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν εἰς τὸν ἑορτασμὸν τῶν ἑορτῶν καὶ τὴν τήρησιν τῶν νηστειῶν. Ἡ ἀπόσχισις αὕτη τοῦ Μακαριωτάτου καὶ τῆς ἀκολουθούσης αὐτῷ Ἱεραρχίας παρέχει εἰς ἡμᾶς τὸ δικαίωμα, νὰ διατυπώσωμεν τὴν προσωπικὴν καὶ ὅλως προσωπικὴν ἡμῶν γνώμην, ὅτι ὁ μακαριώτατος καὶ οἱ ἀκολουθοῦντες αὐτῷ Ἀρχιερεῖς, ὡς διασπάσαντες ἐν ἐπιγνώσει τὴν ἑνότητα τῆς καθόλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τὴν ταυτόχρονον ἑορτασμὸν τῶν ἑορτῶν καὶ τὴν ταυτόχρονον τήρησιν τῶν νηστειῶν, κατέστησαν δυνάμει μόνον, οὐχὶ δὲ καὶ ἐνεργείᾳ, ἔκπτωτοι τῆς θείας Χάριτος», ὡς μετακινοῦντες «τὰ αἰώνια ὅρια, ἅτινα ἔθηκαν οἱ Πατέρες… Ἡμεῖς ἐξήλθομεν εἰς τὸν ἀγῶνα ὑπὸ τὴν σημαίαν τῆς ἐπαναφορᾶς τοῦ πατρίου ἑορτολογίου εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, θέτοντες ὡς κύριον σκοπόν… τὴν ἕνωσιν τῶν Χριστιανῶν εἰς τὸν ἑορτασμὸν τῶν ἑορτῶν» (Δελήμπαση Ἀρ., Πάσχα Κυρίου, σελ. 797-798).
«Ἡ οἰκουμενιστικὴ διαίρεσις τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησία εἶναι σήμερον, δυστυχῶς, διῃρημένη καὶ ἀσθενοῦσα. Τὸ ἔτος 1924 σκοτειναὶ δυνάμεις τὴν διῄρεσαν διὰ τῆς ἑορτολογικῆς καινοτομίας τῶν δέκα τριῶν ἡμερῶν. Ἡ καινοτομία αὕτη ὁμοιάζει πρὸς τὴν καινοτομίαν τῆς αἱρέσεως τῆς Εἰκονομαχίας. … Καὶ ἡ σημερινὴ ἑορτολογικὴ καινοτομία …εἶναι ἐκδήλωσις καὶ ἀφετηρία τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ… Εἶναι “ἀνατροπὴ τοῦ παντὸς μέχρι τοῦ Ἀντιχρίστου”… Διὰ τῆς ἑορτολογικῆς καινοτομίας, οἱ Ὀρθόδοξοι διῃρέθησαν εἰς δύο. Εἰς νοσοῦντας ἐν πίστει καὶ εἰς ὑγιαίνοντας» (Δελήμπαση Ἀρ., Πάσχα Κυρίου, σελ. 810-811).
Καθαρά, λοιπόν, ὀνομάζεται αἵρεση (καινοτομία) καὶ ἀνατροπὴ τοῦ παντός ἡ Ἡμερολογιακὴ ἀλλαγὴ καὶ ἡ ἀφετηρία τῆς αἱρέσεως, ἐνῶ οὐδεὶς λόγος γίνεται γιὰ τὴν καθαυτὸ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!
Ἐκτὸς ὅμως, ἀπὸ τὸν Δελήμπαση καὶ ἄλλος ἱερωμένος-θεολόγος τοῦ Παλαιοῦ ἡμερολογίου, ὁ π. Νικόλαος Δημαρᾶς, τὴν ἴδια πληροφορία μᾶς δίνει, ὅταν γράφει:
«Βαθμιαῖα καὶ σταθερά, λοιπόν, ἀπομακρύνθηκε κατ' ἀρχὰς ἡ Ἐκκλησία μας (σ.σ. ἡ «Γνήσια Ἐκκλησία» τῶν τοῦ Παλαιοῦ):
α) ἀπὸ τὸ σχίσμα τοῦ Νέου Ἡμερολογίου καὶ τοὺς Νεοημερολογίτες (σ.σ. πῶς ἦταν σχίσμα, ἀφοῦ ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες δὲν τὸ κατεδίκασαν ὡς σχίσμα;) καὶ στὴ συνέχεια ἀπὸ τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως αὐτὸ γινόταν πάντοτε μέσα στὴν Ἐκκλησία, ὅταν κηρυσσόταν αἵρεση». (Βέβαια, τοῦτο εἶναι ἀνακριβές: στὴν Ἐκκλησία διαπιστωνόταν πρῶτα ἡ αἵρεση (καὶ ὄχι ἡ ἀφετηρία τῆς αἱρέσεως, ποὺ μποροῦσε καὶ νὰ μὴ καταλήξη σὲ αἵρεση) καὶ μετὰ ἀποκόπτοντο ἀπὸ αὐτὴ οἱ Ὀρθόδοξοι).
β) μέσα σὲ διωγμὸ καὶ ὄντας ἐμπερίστατη ἡ Ἐκκλησία μας (σ.σ. ἡ «Γνήσια Ἐκκλησία» τῶν τοῦ Παλαιοῦ), μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Ὁμολογητοῦ Ἁγίου Προέδρου μας, πρώην Φλωρίνης κυροῦ Χρυσοστόμου, ἀνεζήτησε καὶ πῆρε τὴν διαδοχὴ ἀπὸ τοὺς ἀγωνιστὲς καὶ Ὁμολογητὲς Ἱεράρχες τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς, ποὺ διακρατοῦσαν τὸ Ὀρθόδοξο Ἑορτολόγιο καί ἀντιμάχονταν τὸν Οἰκουμενισμό, μὲ τοὺς ὁποίους κοινώνησε πλήρως. (Περιοδικὸ «Ἅγιοι Κολλυβάδες», Φθινόπωρο 2010, σελ. 19).
Περιμένουμε συγκεκριμένα καὶ καθαρὰ στοιχεῖα καὶ ὄχι περίπλοκους συλλογισμούς, ποὺ προκαλοῦν σύγχυση. Καὶ μετὰ τὰ στοιχεῖα, μποροῦμε νὰ συζητήσουμε, νὰ θεολογήσουμε καὶ νὰ βγάλουμε τὰ συμπεράσματά μας.
Σημάτης Παναγιώτης
