(ΕΞΟΔΟΣ – Κεφ. 12,13)
Τοῦ Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ
Αναμφίβολα,
το γεγονός του εξιλαστήριου αμνού των Εβραίων, όπως περιγράφεται στο κεφ. 12
της ΕΞΟΔΟΥ, είναι το προοίμιο της εκκλησιαστικής ζωής, όπου η ζωή των πιστών
μέσα στην Εκκλησία θα καθορίζεται από το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.
Ειδικά,
στο κεφ. 12, 1-28, το Πάσχα των Εβραίων προεικονίζει το Χριστιανικό Πάσχα. Αν
το Πάσχα της Εξόδου ελευθέρωσε τους Εβραίους από τη δουλεία της Αιγύπτου, το
χριστιανικό Πάσχα έσπασε τα δεσμά της αμαρτίας, μας λύτρωσε με το αίμα του
Χριστού και άνοιξε το δρόμο για την Βασιλεία του Θεού.
Να
υπογραμμίσουμε, την εκλογή των κατάλληλων εντολών–οδηγιών του Θεού, για την
επίτευξη της Εξόδου:
-
Κάθε οικογένεια, συντονισμένα, θα προμηθευόταν ένα αρνί ενός χρόνου, αρσενικό
και όχι ελαττωματικό.
-
Θα έτρωγαν το αρνί ψητό, συνοδευόμενο με πικρά χόρτα και άζυμο ψωμί.
-
Τα οστά του δεν έπρεπε να σπάσουν (συντριβούν)
-
Με το αίμα του αρνίου, θα έβαφαν το ανώφλι και τους παραστάτες της πόρτας της
οικίας, ώστε ο άγγελος του Θεού, που πραγματοποίησε την δεκάτη πληγή, να
θανάτωνε μόνο τα πρωτότοκα των Αιγυπτίων, από το παιδί του βασιλέως έως και το
παιδί του δούλου, μηδέ εξαιρουμένων των πρωτοτόκων των ζώων!
Με
το σημείο του αίματος θα διακρίνονταν οι Ισραηλίτες από τους Αιγυπτίους!
Υπογραμμίζει το ιερό κείμενο:
«και
όψομαι το αίμα και σκεπάσω υμάς και ουκ εσται εν υμίν πληγή του εκτριβήναι,
όταν παίω εν γη Αιγύπτω».
Μετάφραση:
«Θα ιδώ το αίμα τούτο, θα σας προφυλάξω και δεν θα σας πλήξη η θανατική πληγή,
όταν θα κτυπώ την Αίγυπτον» (π. Ιωήλ Γιαννακόπουλος).
Ο
Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, στο βιβλίο «Περί συνεχούς Μεταλήψεως», γράφει
απλοποιημένα και τα εξής:
«Προτάσσει
ο νόμος τους Εβραίους, αφού σφάξουν το πρόβατον, να χρίσουν με το αίμα του τας
παραστάδας των θυρών, και τα ανώφλια, και τα κατώφλια, φανερόνων με τούτο, ότι
διαφυλάττομεν με το τίμιον αίμα του Χριστού το γήινον σκήνο μας, ήγουν το σώμα
μας, και αποδιώκομεν με την απόλαυσιν της ζωοποιού κοινωνίας, την παλαιάν της
παρακοής νέκρωσιν και προς τούτοις μακρύνομεν αφ’ ημών και τον ολοθρευτήν δια
της χρίσεως του αίματος του Χριστού» (Σελ. 61).
Βλέπουμε,
ότι στο εδάφιο (12,13) της ΕΞΟΔΟΥ, εμπεριέχεται η φιλάνθρωπη, προνοητική,
σωστική και προφητική ειδοποίηση για τις Άκτιστες ενέργειες του Τριαδικού Θεού
στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, που με την ενέργειά του οι πιστοί θα
αντιμετωπίζουν όλες τις δυσκολίες με την μέγιστη δυνατή ασφάλεια.
Αυτό
το πρωταρχικό, το απαραίτητο, το απολύτως και ουσιώδες στοιχείο της πνευματικής
ζωής, που είναι η συνεχής κοινωνία στον Σταυρό και στο Πάθος του Κυρίου, στην
Θεία Λειτουργία, το στέρησαν από τους πιστούς η Διοικούσα Εκκλησία και το άθεο
ελληνικό κράτος, σ’ όλη τη διάρκεια της Τεσσαρακοστής και την ημέρα του Πάσχα.
Οι
οικουμενιστικές και κοσμικές επιρροές, που έχει μέσα της η σύγχρονη Αρχιερατική
συνείδηση, καθόρισαν και την υποταγή της στον σύγχρονο «ανθύπατο», στο άθεο
δηλ. ελληνικό κράτος. Ο δε ι. κλήρος της Εκκλησίας της Ελλάδος δέχθηκε με
«υπακοή» την απόφαση περί σφραγίσματος των Ιερών Ναών και περί μη αναγκαιότητας
του Θείου Δείπνου.
Επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ, εκδηλώθηκε
κινητικότητα στον ιερό κλήρο, ώστε η οικονομική του υπόσταση να μη
παραμείνει στο αυθαίρετο «έλεος» της κυβερνητικής πρωτοβουλίας, ενώ στον διωκτικό
μηχανισμό της πολιτείας έναντι του Θείου Δείπνου των πιστών, ο ιερός
κλήρος, συλλογικά, δεν αισθάνθηκε τη συνείδησή του να εξεγείρεται ανάμεσα
στην επιταγή ενός άθεου κράτους και στην καθολικώτερη συναίσθηση της
αναγκαιότητος της Θείας Λειτουργίας, του Θείου Δείπνου.
Σεβαστοί
Ιεράρχες και Πατέρες του εφημεριακού κλήρου, ας ακούσουμε τον όσιο Εφραίμ το
Σύρο:
«Σχολάσωμεν,
αδελφοί, τη ησυχία, τη νηστεία, τη προσευχή, τοις δάκρυσι, ταις συνάξεσι, τω
εργοχείρω, τη συντυχία των αγίων Πατέρων, τη υπακοή της αληθείας, τη
ακροάσει των θείων Γραφών, όπως μη χερσωθή ημών η διάνοια, μάλιστα δε της
Μεταλήψεως των θείων και αχράντων Μυστηρίων αξίους εαυτούς παραστήσωμεν· όπως
των τικτομένων απιστιών τε και ρυπαρών λογισμών διασμηχθή ημών η ψυχή, και
ενοικήσας εν ημίν ο Κύριος, ρύσηται ημάς εκ του πονηρού» (Σελ. 60, περί
ΣΥΝΕΧΟΥΣ ΜΕΤΑΛΗΨΕΩΣ). Ο όσιος Εφραίμ τονίζει, ότι η πνευματική εργασία
στηρίζεται «τη υπακοή της αληθείας» και όχι σε «φτιασιδωμένες» υπακοές!
Στην
εκκλησιαστική ιστορία, διαβάζουμε (για το εφόδιο των Μαρτύρων): «Στις 11
Φεβρουαρίου του 304 μ. Χ., στην Καρχηδόνα κάποιοι Χριστιανοί «εγκλημάτησαν»,
διότι παρακολούθησαν Θεία Λειτουργία, που απαγορευόταν από το θεομάχο
αυτοκράτορα Διοκλητιανό. Στα πρακτικά της δίκης, ενώπιον του ανθύπατου
Ανουλίνου, διαβάζουμε τον εξής διάλογο.
-
Ελάβατε μέρος εις τας συνάξεις των Χριστιανών;
-
Είμεθα Χριστιανοί (απαντούν οι Χριστιανοί)
Ο
ανθύπατος οργίζεται και ξαναρωτά:
-
Δεν σας ερωτώ, εάν είσθε χριστιανοί, αλλά εάν ελάβατε μέρος εις τας συνάξεις
των Χριστιανών.
-
Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς να τελούμε το Θείο Δείπνο (απάντησαν οι
Χριστιανοί)».
Αυτή
την στιχομυθία είχα μέσα μου, γι’ αυτό και χαρακτήρισα το άθεο ελληνικό κράτος
ως σύγχρονο «ανθύπατο».
Συν
Θεώ, θα αναπτύξουμε ακόμη ορισμένες σκέψεις σε επόμενο άρθρο, με αφορμή τα
συμπυκνωμένα θεολογικά νοήματα του χωρίου της ΕΞΟΔΟΥ (κεφ. 12,13).
ΝΙΚΟΣ
Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
