1. Eκκλησία και αίρεση
Εκκλησία,
κατά τον Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς, είναι ο Θεάνθρωπος Χριστός παρατεινόμενος εις
τους αιώνας. Κεφαλή του Σώματός Της είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Κάθε
χριστιανός δια του Αγίου Βαπτίσματος γίνεται μέλος της Εκκλησίας. Δια της Θείας
Ευχαριστίας, γίνεται ένα σώμα με τον Χριστό και κοινωνεί με την άκτιστη Θεία
Χάρη. Ο χριστιανός δια των Αγίων Μυστηρίων και των αρετών, κατά το μέτρο της
πίστεώς του και της εν Χριστώ ζωής του εντός της Εκκλησίας καθαρίζεται, φωτίζεται,
θεώνεται λόγω της ενανθρώπησης του Θεού Λόγου.
Αίρεση,
κατά τον Όσιο Ιερώνυμο, είναι μια πλανεμένη αναζήτηση της αλήθειας, αμάρτημα
του πνεύματος, διαστροφή της πραγματικής διδασκαλίας της Εκκλησίας.
Αιρετικός είναι ο ξένος προς τον Θεό*. Για τον
όσιο, ο αιρετικός δεν είναι μόνο παίγνιο του διαβόλου και των αντιθέτων
δυνάμεων αλλά και συνεργάτης του. Χαρακτηριστικά του αιρετικού είναι η
αλαζονεία του νου, η πλεονεξία, η ακολασία, η υποκρισία και η επιμονή στο λάθος.
Αίρεση,
κατά τον π.Ιωάννη Ρωμανίδη, είναι ετεροδιδασκαλία, απόκλιση από την διδασκαλία
των προφητών, των αποστόλων, των πατέρων, από τις αποφάσεις των οικουμενικών
και τοπικών συνόδων και διαφοροποίηση απ’ τις προϋποθέσεις του ορθόδοξου
δόγματος.
Αιρετικός
είναι εκείνος που δεν συμφωνεί με την διδασκαλία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού
όπως την δίδαξαν οι άγιοι απόστολοι και οι άγιοι πατέρες και όπως την
ερμήνευσαν οι οικουμενικές σύνοδοι εν Πνεύματι Αγίω.
Η Εκκλησία
τους αιρετικούς τους καθιστά ακοινώνητους, τους χωρίζει από το σώμα του Χριστού
με βάση τα αναθέματα, τις αποφάσεις της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου. Ανάθεμα
σημαίνει χωρισμός. Οι αναθεματιζόμενοι δεν ανήκουν στο σώμα του Χριστού και γι
αυτό εκφωνείται «πάσι τοις αιρετικοίς ανάθεμα».
*Κατά τον
Άγιο Ιωάννη Σιναΐτη, στον πρώτο λόγο για την αποταγή του μάταιου βίου, φίλοι
του Θεού είναι αυτοί που εκτελούν το πανάγιο θέλημά Του ακούραστα και χωρίς
παραλείψεις, αχρείοι δούλοι όσοι αξιώθηκαν να λάβουν Άγιο Βάπτισμα όμως δεν
φύλαξαν γνήσια τις υποσχέσεις τους προς τον Θεό, ξένοι και εχθροί του Θεού οι
αβάπτιστοι και μη έχοντες ορθή πίστη και αντίπαλοι Του αυτοί που απέρριψαν το
θέλημα του Θεού και πολεμούν με πάθος αυτούς που το τηρούν.
«Σωτηρία εκτός
Εκκλησίας δεν υφίσταται»
Άγιος
Κυπριανός Καρχηδόνας
2. Είμαστε σε καιρό αιρέσεως;
Eδώ και
έναν περίπου αιώνα, γίνεται προσπάθεια άλωσης της Ορθοδοξίας και αποκοπής των
ορθοδόξων από την Αλήθεια όπως τη βίωσαν οι Πατέρες, όπως την εξέφρασαν οι
Οικουμενικές Σύνοδοι,
όπως την περιχαράκωσαν οι Ιεροί Κανόνες και την διέσωσε η
Ιερή Παράδοση.
-Το
1920, το Οικουμενικό Πατριαρχείο εξέδωσε Συνοδική Εγκύκλιο προς τις απανταχού «εκκλησίες»
του Χριστού, με την οποία δήλωσε ότι η
προσέγγιση και κοινωνία των διαφόρων χριστιανικών «εκκλησιών» είναι αναγκαία
και χρήσιμη στην παρασκευή και διευκόλυνση της πλήρους «ευλογημένης ενώσεως»
και ότι επιβάλλεται η αναζωπύρωση της αγάπης μεταξύ των «εκκλησιών» οι οποίες
είναι συγκληρονόμοι της επαγγελίας του Θεού (δηλ. ένωση των αιρέσεων με την
ορθοδοξία). Πρότεινε λοιπόν την παραδοχή ενιαίου ημερολογίου ώστε να επιτευχθεί
ο ταυτόχρονος εορτασμός των μεγάλων χριστιανικών εορτών με τους αιρετικούς,
συσχέτιση των αντιπροσώπων των διαφόρων «εκκλησιών», επικοινωνία των θεολόγων
και των θεολογικών σχολών, κοινά συνέδρια και άλλους τρόπους προσέγγισης (αντί
να ελέγχουμε τους αιρετικούς για τις πλάνες τους πρέπει να προσπαθούμε να
βρούμε σημεία που μας ενώνουν ώστε να βαδίζουμε με βάση την αγάπη και όχι την
αλήθεια).
-Το
1948, η Εκκλησία της Ελλάδος και το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως
υπήρξαν ιδρυτικά μέλη του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (ΠΣΕ), μιας
οικουμενιστικής οργάνωσης που αποτελείται από 348 «εκκλησίες» με σκοπό την
προώθηση της χριστιανικής ενότητας βασιζόμενης στα σημεία συμφωνίας και όχι
διαφωνίας των μελών.
-Το 1965
γίνεται η «άρση» των αναθεμάτων ή «άρση ακοινωνησίας» κατά το ξενόγλωσσο
κείμενο, που οδηγεί στην ένωση των
εκκλησιών. (Ερωτ.: Η Ζ΄ Οικουμενική
Σύνοδος που επέβαλε τα αναθέματα και αναθεματίζει όλες τις αιρέσεις και τους
αρχηγούς των αιρέσεων έκανε λάθος;)
-Το
1990-1991, στο Σαμπεζύ, αναγνωρίζονται οι μονοφυσίτες ως εκκλησία. (Ερωτ.: Οι Δ΄ και Ε΄ Οικουμενικές Σύνοδοι έκαναν λάθος;)
-Το
1993, στο Μπάλαμαντ του Λιβάνου, αναγνωρίζονται τα μυστήρια των Λατίνων ως
έγκυρα (Ερωτ.: Οι Η΄ και Θ’ με οικουμενικό κύρος Σύνοδοι του Αγίου
Φωτίου και του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά έκαναν λάθος;)
-Ο Oικουμενικός
Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος στην προσφώνησή του προς τον Πατριάρχη
Ιεροσολύμων, 24/5/2014, δήλωσε ότι δεν πιστεύει «εις Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία» αφού αυτή
είναι διεσπαρμένη και διηρημένη σε κατά τόπους εκκλησίες οι οποίες είναι
ταμιούχοι χάριτος ( Συνεπώς το
Σύμβολο της Πίστεως κάνει λάθος καθώς και οι δύο πρώτες Οικουμενικές Σύνοδοι οι
οποίες το διατύπωσαν;).
o
Πιστεύει, ο φερόμενος ως Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος,
όπως δήλωσε στη Γενεύη το 1995, ότι όλες οι θρησκείες είναι οδοί σωτηρίας διαφωνώντας με τον ίδιο τον Κύριό μας Ιησού
Χριστό που ενσαρκώθηκε και σταυρώθηκε για να μας διδάξει πως Αυτός είναι η μόνη
Οδός της σωτηρίας.
o
Στην 6η Παγκόσμια Συνάντηση Θρησκείας και Ειρήνης, 4/11/94,
δήλωσε (ο κ. Βαρθολομαίος) ότι οι θρησκευτικοί ηγέτες πρέπει να φέρουν τον
οικουμενισμό, την αδελφοσύνη και την ειρήνη ενωμένοι στο πνεύμα ενός θεού: ρωμαιοκαθολικοί,
ορθόδοξοι, προτεστάντες, εβραίοι, μουσουλμάνοι, ινδοί, βουδιστές...
o
Πιστεύει ότι το κοράνιο είναι άγιο, 13/1/2002.
o
Ονομάζει ευλογημένη την συναγωγή των εβραίων διαφωνώντας με τον
Άγιο Ιωάννη Χρυσόστομο που την αποκαλεί χώρο δαιμονίων όπου συνάζονται οι
σταυρωτές του Χριστού και οι θεομάχοι.
o
Πιστεύει πως η παπική «εκκλησία» είναι κανονική και ο πάπας
είναι κανονικός επίσκοπος.
o
Αναγνωρίζει τις χειροτονίες των αγγλικανών, το βάπτισμα των
λουθηρανών και των προτεσταντών.
o
Πιστεύει και κηρύττει ότι οι εντολές του Θεού είναι προσωρινές.
o
Ονομάζει τους Άγιους Πατέρες της Εκκλησίας «ατυχή θύματα του
αρχέκακου όφεως».
o
Ονομάζει τους Ιερούς Κανόνες «τείχη του αίσχους».
o
Πιστεύει και κηρύττει την βασική αρχή της μασονίας «καθένας να
λατρεύει τον Θεό που προτιμά».
o
Το 1993 προέβη σε άρση των αναθεμάτων των μονοφυσιτών
ονομάζοντας τα αναθέματα της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου προς αυτούς «παρεξηγήσεις
του παρελθόντος».
o
Συμπροσεύχεται με θρησκευτικούς ηγέτες (αιρετικούς) αντίθετα με
τον 45ο και τον 65ο Αποστολικό Κανόνα, τον 6ο, 32ο και 33ο της εν Λαοδικεία
Συνόδου (το 2014 ο πάπας απήγγειλε το «Πάτερ ημών» στο Φανάρι).
Με την Σύνοδο της Κρήτης (Ιούνιος 2016)
νομιμοποιήθηκε συνοδικά ο Οικουμενισμός αναγνωρίζοντας ως «εκκλησίες» τις
ετερόδοξες ομολογίες-αιρέσεις,
επικυρώθηκε το σύνολο των
αποφάσεων του συμβουλίου «Πίστις και Τάξις» του ΠΣΕ (Παγκόσμιου Συμβούλιου των
εκκλησιών), έγιναν αποδεκτοί οι μεικτοί γάμοι (αντίθετα με τον 72ο κανόνα της
πενθέκτης συνόδου 692) και η κατάλυση της νηστείας.
Μετά την σύνοδο στην Κρήτη, είμαστε, και
τυπικά, σε καιρό αιρέσεως
«Αλλά
και εάν ημείς ή άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζηται υμίν
παρ' ό
ευηγγελισάμεθα υμίν, ανάθεμα έστω»
( προς Γαλάτας α΄,8)
3. Οικουμενισμός
Ο
Οικουμενισμός κινείται σε δύο επίπεδα, στον διαχριστιανικό και στον
διαθρησκειακό.
Ο
διαχριστιανικός Οικουμενισμός προωθεί την ένωση των χριστιανικών
θρησκειών-αιρέσεων με την Ορθόδοξη Εκκλησία θεωρώντας τις δογματικές διαφορές «τυπικές
παραδόσεις» που πρέπει να παρακάμπτονται για το καλό της ενότητας της Εκκλησίας
(νομιμοποίηση εκκλησιών-αιρέσεων στη
Σύνοδο της Κρήτης).
Ο
διαθρησκειακός Οικουμενισμός προωθεί την ένωση μεταξύ όλων των θρησκειών,
δηλαδή την λεγόμενη πανθρησκεία προβάλλοντας τα κοινά θεολογικά σημεία ώστε να
επιτευχθεί η θρησκευτική ενότητα της οικουμένης (δηλώσεις πατριάρχου περί «αγίου»
κορανίου, «ευλογημένης» συναγωγής εβραίων... ).
Ο
Οικουμενισμός νομιμοποιεί όλες τις αιρέσεις ως «εκκλησίες» προσβάλλοντας το
Δόγμα της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Θεωρεί πως οι
αιρέσεις-»εκκλησίες» είναι μέρη, κομμάτια της Εκκλησίας (όπως και η Ορθοδοξία)
και ότι όλες μαζί αποτελούν την Εκκλησία.
Η
Εκκλησία δεν είναι δυνατόν να διαιρεθεί. Είναι μία και μοναδική διότι είναι το
Σώμα του ενός και μοναδικού Χριστού.
Εκ της αδιαιρέτου Εκκλησίας του Χριστού,
απεσχίσθηκαν και απεκόπηκαν οι αιρετικοί και σχισματικοί οι οποίοι έπαυσαν να
είναι μέλη του Σώματός της.
Οι
οικουμενιστές παρερμηνεύουν το χωρίο από την προσευχή του Κυρίου «ίνα ώσιν εν» (κατά
Ιωάννη,κεφ.ιζ΄ στ.11) νομίζοντας ότι ο Κύριος προσεύχεται για ένωση διηρημένων
εκκλησιών-ομολογιών-αιρέσεων. Ο Χριστός,
όμως, αναφέρεται στην ενότητα των Αποστόλων κατά την θεωρία της Δόξης του Θεού
την ημέρα της Πεντηκοστής (αυτή την ημέρα έγιναν μέλη του Σώματος του Χριστού).
Το Άγιο Πνεύμα, στο Θεανθρώπινο Σώμα της Εκκλησίας, ενώνει από τότε όλους τους
βαπτισμένους πιστούς που αποτελούν το Σώμα της Εκκλησίας. Η ενότητα γίνεται με βάση την πίστη. Με βάση την κοινή πίστη στο
πρόσωπο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δια των Αγίων Μυστηρίων, ελπίζουμε στην
ένωσή μας με τον Χριστό. Οι οικουμενιστές στο όνομα της ενότητας, της αγάπης,
της αδελφοσύνης προσπαθούν να επιτύχουν την θρησκευτική ενοποίηση, ένα μείγμα
ετερόκλητων πίστεων.
«Εγώ
ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή» λέγει ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός (κατά
Ιωάννη κεφ. ιδ, στ. 6). Εγώ είμαι η
μοναδική οδός σωτηρίας, μας λέει. Ο Οικουμενισμός, η μεγαλύτερη αίρεση στην ιστορία
της εκκλησίας, αναγνωρίζει στις αιρέσεις συμμετοχή στο σωτηριολογικό έργο του
Θεού ,δηλαδή διδάσκει ότι μπορούμε να σωθούμε και μέσω των άλλων θρησκειών.
Τότε για ποιό λόγο ήλθε ο Κύριός μας στη
Γη και υπέμεινε την Σταύρωση; Για ποιό λόγο μαρτύρησαν οι Άγιοι, ομολόγησαν την
πίστη τους οι Άγιοι Ομολογητές, οι Άγιοι Πατέρες πολέμησαν τις αιρέσεις;
Ο
χριστιανός εκφράζει την αγάπη του στον συνάνθρωπο όταν του δείχνει τον δρόμο
προς την σωτηρία γιατί ενδιαφέρεται πραγματικά να σωθεί έστω και μία ψυχή.
Εμείς, που γνωρίζουμε αυτόν τον δρόμο, είμαστε έτοιμοι να Τον ξεχάσουμε και να
απαρνηθούμε τον Κύριό μας, στα πλαίσια μιας εκκοσμικευμένης αγάπης (η οποία δεν
βασίζεται σε κοινή πίστη);
Αναγνωρίστηκαν
οι αιρέσεις ως εκκλησίες. Συνυπάρχουν εξισωμένες κάτω απο την ομπρέλα του Οικουμενισμού
(γι’ αυτό και ο Οικουμενισμός ονομάστηκε παναίρεση απ τον Άγιο Ιουστίνο
Πόποβιτς καθώς περικλείει όλες τις αιρέσεις που απομάκρυναν τον άνθρωπο απ' τον
Θεάνθρωπο). Ο Οικουμενισμός, κατεγνωσμένη αίρεση από τον Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς, αλλοιώνει την Πίστη μας, αμβλύνει το ορθόδοξο
φρόνημά μας, ενσωματώνει θεολογικά και εκκλησιολογικά στοιχεία που έχουν
απορριφθεί απ την Ορθοδοξία (αλώνει την Ορθοδοξία) καθώς εστιάζει στα σημεία
συμφωνίας των μελών του Οικουμενισμού και όχι σε αυτά που διαφέρουν. Θα τον
δεχθούμε; Θα δεχθούμε την παναίρεση;
«Πίστη είναι να πεθάνει κάποιος για τον
Χριστό και την τήρηση των εντολών Αυτού
και να έχει τον θάνατο αυτό ως ζωή» (Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος).
4. Ορθοδοξία και ορθοπραξία
Είμαστε σε καιρό αιρέσεως. Της παναιρέσεως
του Οικουμενισμού.
Σήμερα
η Ορθοδοξία δεν διώκεται μόνο από έξω, αλλά και από το εσωτερικό της.
Στη
Σύνοδο της Κρήτης, 10 προκαθήμενοι των Ορθοδόξων Εκκλησιών συνυπέγραψαν τα
τελικά κείμενα. Μεταξύ αυτών, ο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος και 23
ιεράρχες.
Για την
ενημέρωση του κλήρου και του λαού για τις αποφάσεις της Συνόδου της Κρήτης, η
Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, ενέκρινε το κείμενο που
δημοσιεύτηκε στο φυλλάδιο «Προς τον λαό» συμμετέχοντας έτσι στην παραπλάνησή
του.
Οι
περισσότεροι ιερείς, διάβασαν το κείμενο στον ναό που λειτουργούν συμμετέχοντας
και αυτοί στην νάρκωση του ακατήχητου (εσκεμμένα) ποιμνίου και στην εδραίωση
της αίρεσης.
Το Άγιο
Όρος, στην καλύτερη περίπτωση, σιωπά ενόχως και στην χειρότερη εκδιώκει τους
ορθώς φρονούντας μοναχούς αρνούμενο να υπηρετήσει το έργο του, την διαφύλαξη
δηλαδή της Πίστεώς μας.
Ο
Οικουμενισμός έχει καταδυναστεύσει τις Θεολογικές Σχολές και εισχωρεί πλέον και
στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Ενημέρωση
του λαού δεν υπάρχει. Οι πιστοί είναι ακατάρτιστοι και αδίδακτοι στα δογματικά
θέματα.
Κάποια
μεμονωμένα μέλη του κλήρου και του μοναχισμού, στην προσπάθειά τους να δηλώσουν
και να ομολογήσουν την Ορθόδοξη Πίστη, τιμωρούνται και εκδιώκονται. Ακόμη και
αυτοί εκ των κληρικών και μοναχών που αντιλαμβάνονται την κατάσταση, σιωπούν
φοβούμενοι τις επιπτώσεις.
Καθημερινά
γινόμαστε μάρτυρες (μέσω των μέσων μαζικής επικοινωνίας) συμπροσευχών με τους
ετερόδοξους-αιρετικούς, όπως και της διακοινωνίας μαζί τους. Βλέπουμε επίσης
την αναγνώριση των «μυστηρίων» τους, την αποδοχή της “ιεροσύνης”» τους. (Ερώτ.:
Μπορεί να είναι σωτήρια και ζωοποιά τα μυστήρια εκτός Εκκλησίας;Yπάρχει Χάρις σ’αυτά; Απάντηση. «Οι
αιρετικοί μήτε εκκλησία είναι μήτε θυσιαστήριο έχουν, μήτε Άγιο Πνεύμα» Κανόνας
Ιερομάρτυρος Κυπριανού της Συνόδου Καρχηδόνος).
Η δίωξη των ορθοδόξων μοναχών από το Άγιο Όρος,
η δίωξη των ορθοδόξων κληρικών αποσιωπήθηκε σε αντίθεση με τις εκδηλώσεις
αγάπης, ενότητας, φιλίας και συνεργασίας
με τους αιρετικούς οι οποίες ανακοινώνονται πανηγυρικά στο ποίμνιο ώστε να τις
συνηθίζει και να μην αντιδρά σ' αυτές. Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης και οι
λοιποί πατέρες, συνεπείς στο γράμμα και το πνεύμα των γραφών της Ορθόδοξης
Παράδοσης, όταν προχωρούσαν σε διάλογο με τους αιρετικούς, τους έλεγχαν για την
πλάνη τους, καθόριζαν με σαφήνεια τις ορθόδοξες θέσεις, περιχαράκωναν την
αλήθεια και συμπεριφέρονταν σε εκείνους ως αποστάτες του Χριστού και
αποκομμένους απ' την Εκκλησία. Σήμερα συζητούμε χωρίς να διακρίνουμε διάθεση
μετανοίας στους άλλους με αποτέλεσμα να βλάπτουμε το ορθόδοξο ποίμνιο που
πρέπει να κρατά την Αλήθεια και να το απομακρύνουμε από το Χριστό, τους Αγίους
και την Παράδοση.
Κύριο μέλημά μας πρέπει να είναι η σωτηρία
των ψυχών μας.
Ο Άγιος
Ιωάννης Μαξίμοβιτς (+1966) μας προειδοποιεί: «στα έσχατα χρόνια το κακό και η
αίρεση θα έχει εξαπλωθεί τόσο πολύ που οι πιστοί δεν θα βρίσκουν ιερέα και
ποιμένα να τους προστατέψει από τις πλάνες και να τους οδηγήσει στην πολυπόθητη
σωτηρία. Τότε οι πιστοί δεν θα μπορούν να δεχθούν ασφαλείς οδηγίες από
ανθρώπους αλλά οδηγός τους θα είναι τα κείμενα των Αγίων Πατέρων. Σ 'αυτή την
εποχή ο κάθε πιστός θα είναι υπεύθυνος για όλο το πλήρωμα της Εκκλησίας.
Αδελφοί, καιρός ν' αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας απέναντι στον Θεό και
την Ιστορία. Μην ανέχεστε άλλες λοξοδρομίες και πλάνες απ' τους αρχιερείς και
τους ιερείς σας. Μην κάνετε τα στραβά μάτια, είστε συνυπεύθυνοι».
Η
μεθοδευμένη και καλά σχεδιασμένη εξάπλωση της αιρέσεως άμβλυνε τα αισθητήρια
των πιστών και διευκόλυνε την εγκατάστασή και ενθρόνιση της.
Πώς θα
περιχαρακωθεί και θα οριοθετηθεί η Ορθόδοξη Πίστη ώστε να προφυλαχθούν οι
πιστοί από την πλάνη των αιρετικών; Οι σημερινοί ορθόδοξοι έχουν άγνοια σχετικά
με την στάση των Πατέρων απέναντι στους αιρετικούς, όπως και με την ευθύνη των
κληρικών και των λαϊκών σε καιρό αιρέσεως.
Υπακούοντας στα λόγια του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, πρέπει να τηρήσουμε
όσα μας δίδαξαν με λόγια και έργα οι Άγιοι Πατέρες μας κι όσα προβλέπονται από τις
Ιερές Συνόδους και τους Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας.
Ορθοδοξία σημαίνει και ορθοπραξία.
Οι άγιοι πατέρες, διαχρονικά, έκαναν πράξη
τα όσα ορίζει ο ΙΕ΄ κανόνας της Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Ο κανόνας αυτός μας λέει
το εξής εξαιρετικά σημαντικό. Όσοι
χωρίζονται πριν από συνοδική απόφαση από επίσκοπο που κηρύττει δημόσια και
γυμνή τη κεφαλή κατεγνωσμένη αίρεση και δεν τον μνημονεύουν στην Θεία
Λειτουργία, δεν επιφέρουν σχίσμα, διότι χωρίζονται από ψευδοδιδάσκαλο. Όχι μόνο
δεν αποκόπτονται από την Εκκλησία αλλά είναι και γνήσια μέλη της και άξιοι
τιμής από αυτήν διότι την προφυλάσσουν από σχίσματα.
Σύμφωνα λοιπόν με τον κανόνα αυτό,
επιβάλλεται απομάκρυνση από αιρετικώς φρονούντες ποιμένες ώστε να διατηρηθεί
ακέραιη η ενότητα της Πίστεως.
Τί σημαίνει αποτείχιση;
Αποτείχιση
είναι η απομάκρυνση (χωρισμός) από κάτι νόθο, επιβλαβές και ξένο προς την υγιή
Πίστη της Εκκλησίας. Είναι το τείχος που σηκώνει ο πιστός ώστε να περιφρουρήσει
την Ορθόδοξη Πίστη και να προφυλαχθεί ο ίδιος από την πλάνη των αιρετικών παραμένοντας
μέσα στην διαχρονική αποστολική Εκκλησία και ταυτόχρονα το μέσο πίεσης που
χρησιμοποιεί ώστε να δρομολογηθεί σύνοδος που θα καταδικάσει τους αιρετικούς. Η
αποτείχιση επιτελείται δια της διακοπής μνημονεύσεως του αιρετικού επισκόπου
(δεν είναι δυνατόν ο αιρετικός επίσκοπος να ορθοτομεί τον λόγο της αληθείας)
και της διακοπής κάθε εκκλησιαστικής κοινωνίας και επικοινωνίας μαζί του.
Είναι, τέλος, η αποτείχιση η ενδεδειγμένη και υγιής συμπεριφορά του πιστού σε καιρό αιρέσεως
ώστε να αποφευχθεί η εγκατάσταση της αίρεσης. Γι αυτόν τον λόγο, όσοι
προχώρησαν σε αποτείχιση είναι άξιοι
τιμής και επαίνου.
Πότε επιτρέπεται η αποτείχιση;
Σε
περιπτώσεις προσωπικών αμαρτιών των επισκόπων, οι ΙΓ΄, ΙΔ΄και ΙΕ΄Ιεροί Κανόνες
απαγορεύουν την απόσχιση δια της διακοπής της μνημονεύσεως προ συνοδικής κρίσης
και όσοι προχωρούν σε αποτείχιση θεωρούνται υπεύθυνοι σχίσματος. Επιβάλλεται η
αποτείχιση, σε περιπτώσεις αιρετικώς
φρονούντων επισκόπων ώστε εκείνος που αιρετικά φρονεί και κηρύττει να
αποκόπτεται από το Σώμα του Χριστού, ενώ αυτός που κάνει αποτείχιση να
παραμένει ενσωματωμένος δια της αληθινής πίστης στην Εκκλησία.
Τί σημαίνει κατεγνωσμένη αίρεση;
Κατεγνωσμένη
σημαίνει γνωστή αίρεση η οποία έχει καταδικασθεί από Σύνοδο ή από Αγίους της Εκκλησίας.
Ο Οικουμενισμός περικλείει αιρέσεις οι οποίες ήδη έχουν καταδικασθεί από Συνόδους
και είναι αίρεση κατεγνωσμένη και από τον Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς. Ο
Οικουμενισμός είναι γνωστικισμός,ο οποίος υφίσταται από τον 1ο μ.Χ.
αιώνα και έχει καταδικαστεί π.χ. από την 6η Οικουμενική Σύνοδο
(καταδίκη Παυλικιανών).
Οι Άγιοι
Πατέρες που συμμετείχαν στην Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης το 879-880 διακήρυξαν
με παρρησία ότι κάθε παρέμβαση στα παραδοθέντα από τις προηγούμενες θεόπνευστες
7 Οικουμενικές Συνόδους καθιστά αίρεση και ύβρη.
Μνημόνευση κατά την Θεία Λειτουργία
Η
μνημόνευση του επισκόπου κατά την Θεία Λειτουργία
δηλώνει την ταυτότητα πίστεως επισκόπου και λαού, άρα σε καιρό αιρέσεως δηλώνει
συμμετοχή στην αίρεση. Δεν είναι δυνατόν να μνημονεύεται εκείνος που είναι εχθρός προς τον Θεό. Δεν είναι δυνατό
να ομολογείται δημόσια ότι ο αιρετικός
ορθοτομεί τον λόγο της Αληθείας. Οι λαϊκοί, όταν κινδυνεύει η Πίστη, πρέπει να
φεύγουν από ιερέα που μνημονεύει αιρετικό επίσκοπο και να αγωνισθούν για την Ορθοδοξία.
Κατά
τον Άγιο Γενάδιο Σχολάριο, η πνευματική κοινωνία των ομοδόξων και η τέλεια
υποταγή στους γνήσιους ποιμένες εκφράζεται με το μνημόσυνο (μνημόνευση).
Κατά
τον Άγιο Θεόδωρο Στουδίτη, και μόνον η αναφορά ονόματος επισκόπου που δεν έχει
ορθόδοξη πίστη, μολύνει τη Θεία Λειτουργία, έστω και αν ο τελών την Θεία Λειτουργία
φρονεί ορθά.
Ποιοί είναι οι ψευδοδιδάσκαλοι;
Ψευδοδιδάσκαλοι
κατά της ευσεβείας, ψευδοαπόστολοι και ψευδοπροφήτες, κατά τον Άγιο Μάξιμο τον
Ομολογητή, είναι οι αιρετικοί τους οποίους εξέλεξε ο διάβολος ώστε να πολεμηθεί
ο παλαιός Νόμος και ο Ευαγγελικός. Γι αυτό, συνεχίζει ο Άγιος, όποιος τους
δέχεται, δέχεται τον διάβολο. Ο Κύριος, στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, μας λέει:
«προσέχετε από των ψευδοπροφητών οίτινες έρχονται προς υμάς εν ενδύματι
προβάτου, ένδοθεν δε εισί λύκοι άρπαγες. από των καρπών αυτών επιγνώσεσθε
αυτούς». (κατά Ματθαίον κεφ.ζ’ στ 15)
Τί σημαίνει δημοσία και γυμνή τη κεφαλή;
Δημοσία
και γυμνή τη κεφαλή σημαίνει ότι ο επίσκοπος κηρύττει τις αιρετικές του απόψεις
δημόσια και απροκάλυπτα, με λόγια και με έργα ώστε να τις διαδώσει και να τις
καταστήσει γραμμή της Εκκλησίας χρησιμοποιώντας την θέση του. Επισφράγιση των
κακόδοξων λόγων και των έργων ήταν η σύνοδος στην Κρήτη τον Ιούνιο του 2016.
Επειδή το σύστημα της Ορθοδοξίας είναι συνοδικό, η προσπάθεια των αιρετικών επικεντρωνόταν
στο να «νομιμοποιηθεί» συνοδικά η αίρεση, πράγμα που επιτεύχθηκε με την ψευδοσύνοδο
στην Κρήτη.
Ποιοί Άγιοι δίδαξαν την απομάκρυνση από τους αιρετικούς;
Οι
άγιοί μας, βασιζόμενοι στην εμπειρική και βιωματική τους σχέση με τον Θεό, μας
δίδαξαν την ά μ ε σ η απομάκρυνση από τους αιρετικούς ως τρόπο διαφύλαξης της Πίστης.
O Μ.
Βασίλειος συμβούλευε την μη εκκλησιαστική κοινωνία με αιρετικούς επισκόπους, οι
οποίοι χαρακτηρίζονται από τον Άγιο ως «λύκοι βαρείς» καθώς και την απομάκρυνση
από εκείνους που προσποιούνται ότι έχουν την ορθή πίστη αλλά κοινωνούν με τους
ετερόφρονες.
Ο Μ.
Αθανάσιος δίδασκε την απομάκρυνση από όσους επισκόπους ή πρεσβυτέρους σκανδαλίζουν και την απομάκρυνση από εκείνους
που κοινωνούν με αιρετικούς και προσποιούνται ότι ομολογούν ορθή πίστη.
Ο Άγιος
Ιωάννης ο Χρυσόστομος, συμβούλευε, να αποφεύγουμε προϊστάμενο (ποιμένα) όταν
είναι κακός εξ αιτίας της πίστεως και να απομακρυνόμαστε απ' αυτόν όχι μόνο αν
είναι άνθρωπος αλλά και αν είναι άγγελος που κατέβηκε από τον Ουρανό. Αν είναι κακός ως προς την ιδιωτική του ζωή
δεν θα πρέπει να ασχολούμαστε μ' αυτήν καθώς το «μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε»
αναφέρεται στον τρόπο ζωής, και όχι στην πίστη. Κατά την διάρκεια της εξορίας
του, μακάριζε τους φυλακισμένους κληρικούς για το ορθόδοξό τους φρόνημα, λέγοντας
ότι τα ονόματά τους συγκαταριθμούνται μαζί με των Μαρτύρων στο βιβλίο της Ζωής.
Ο Άγιος
Κύριλλος Αλεξανδρείας χαρακτήριζε ως ομολογητές της Πίστεως τους κληρικούς που
καθήρεσε ο αιρετικός πατριάρχης Νεστόριος, τιμωρώντας τους επειδή είχαν
διακόψει την εκκλησιαστική κοινωνία και μνημόνευσή του. Συμβούλευε, δε, ο Άγιος
τον κλήρο και τον λαό της Κωνσταντινούπολης να μη κοινωνούν με τον Νεστόριο για
να μη μολυνθούν, χαρακτηρίζοντάς τον ως λύκο αντί ποιμένα.
Ο Άγιος
Μάξιμος ο Ομολογητής με την αποτείχισή του, δίδασκε έμπρακτα την σωστή στάση απέναντι
στην αίρεση. Πίστευε ότι είναι χρέος του καθενός να μη προδίδει την αληθινή Πίστη
και να την υπερασπισθεί μέχρι θανάτου. Χαρακτήριζε τους αιρετικούς ως ψευδοδιδασκάλους
και ψευδοπροφήτες και έλεγε ότι όποιος τους αποδέχεται ως ποιμένες της Εκκλησίας,
αποδέχεται και αναγνωρίζει τον διάβολο. Η αποτείχιση, για τον Άγιο, είναι η
μοναδική οδός σωτηρίας διότι μόνο δι΄ αυτής η αληθινή Πίστη παραμένει ανόθευτη
από την επικοινωνία με την αίρεση. Προτίμησε τον αναθεματισμό, την εξορία, τον
μαρτυρικό θάνατο παρά την κοινωνία με τους αιρετικούς.
Ο Άγιος
Σωφρόνιος Πατριάρχης Ιεροσολύμων χαρακτήριζε τους ορθοδόξους, που
απομακρύνονταν από αίρεση υπό Συνόδου ή Αγίων Πατέρων κατεγνωσμένη, άξιους
τιμής και αποδοχής.
Ο Όσιος
Θεόδωρος Στουδίτης, σε καιρό αιρέσεως, ως Εκκλησία θεωρούσε εκείνους που
προχώρησαν σε αποτείχιση από τους αιρετικούς, έστω και αν ήταν ελάχιστοι. Την
τοπική εκκλησία, που είχε αποδεχθεί την αίρεση την θεωρούσε «πεπτωκυία,
καταπεσούσα, ερρυπωμένη» και γι αυτό συμβούλευε τους ορθοδόξους να αποφεύγουν
με παρρησία κάθε εκκλησιαστική επικοινωνία με τους κακόδοξους και να διακόπτουν
την μνημόνευσή τους στην τέλεση της Θείας Ευχαριστίας.
Ο Μέγας
Φώτιος πρόσταζε το εξής «αν ο ποιμένας είναι αιρετικός να απομακρυνθούμε από
αυτόν άμεσα διότι η κοινωνία με αυτόν είναι δηλητήριο φιδιού. Δεν πρέπει,
έλεγε, να εξαπατηθούμε από το γεγονός ότι φαίνεται ήμερος, διότι είναι λύκος.
Ως προς τον ορθόδοξο ποιμένα, συνέχιζε, ο πιστός αφού εξετάσει αν έχει ευσεβή
πίστη και ζωή, χωρίς κανένα αιρετικό σημάδι, πρέπει να υποτάσσεται σ' αυτόν. Όλα
τα άλλα, εκτός της πίστεως, δεν πρέπει να τα εξετάζουμε».
Ο Άγιος
Γερμανός ο Β΄, εξόρκιζε τους λαϊκούς να φεύγουν από ιερείς υποταγμένους σε
λατίνους και να μην παίρνουν ευλογία από τα χέρια τους. Καλύτερα προσεύχεστε
στα σπίτια σας, έλεγε, ειδ' άλλως θα υποστείτε την ίδια κόλαση μ' αυτούς.
Ο Άγιος
Γρηγόριος ο Παλαμάς θεωρούσε ότι είναι αδύνατο κάποιος που επικοινωνεί
εκκλησιαστικώς με αιρετικό πατριάρχη, να είναι ορθόδοξος. Συνέδεε την υποταγή
στους ποιμένες με την πλήρη αποδοχή και ταύτιση με την Ορθόδοξο Πίστη η οποία
είναι το κριτήριο εισόδου (ή εξόδου) από την Εκκλησία.
Ο Άγιος
Μάρκος ο Ευγενικός, υποστήριζε ότι στα της πίστεως δεν χωρεί συγκατάβαση διότι όλοι οι διδάσκαλοι της Εκκλησίας, όλες οι
Σύνοδοι και όλες οι Θείες Γραφές προτρέπουν την αποφυγή των ετεροφρόνων και την
αποφυγή της κοινωνίας με αυτούς. Για τα θέματα της Πίστεως, έλεγε, δεν υπάρχουν
μικρά και μεγάλα, όλα είναι μεγάλα και σημαντικά γι αυτό δεν κάνουμε υπακοή
ούτε σε αρχιερέα ούτε σε σύνοδο ψευδή αλλά στον Χριστό και στους Αποστόλους!
Ο Άγιος
Γεννάδιος Σχολάριος συμβούλευε ότι αυτών που αποστρεφόμεθα το φρόνημα, πρέπει,
σύμφωνα με τις Συνόδους και τους Πατέρες, να αποφεύγουμε και την κοινωνία.
Ο Άγιος
Συμεών ο νέος Θεολόγος, δίδασκε να εξετάζουμε τον πνευματικό άνθρωπο από την
ζωή του και τις πράξεις του, αν συνάδουν με τις διδασκαλίες του Κυρίου, των
Αποστόλων και των Πατέρων και αν όχι, ακόμα και αν κάνει θαύματα και ανασταίνει
νεκρούς να τον αποστρεφόμαστε και να τον μισούμε ως δαίμονα. Όσοι αποδέχονται
αιρετικές διδασκαλίες, λέει, είναι καταδικασμένοι εις απώλεια.
Ο Άγιος
Νικόδημος ο Αγιορείτης θεωρούσε ότι ο αρχιερέας που είναι ως προς την Πίστη
κακός, δεν είναι δυνατό να μη κηρύξει και στον λαό, το αιρετικό φρόνημα που
έχει στην καρδιά του. Αν λοιπόν είναι ως προς την Πίστη κακός, έχει δηλαδή
αιρετικά και βλάσφημα δόγματα, τότε πρέπει να φεύγουμε από αυτόν.
Ποιοί άγιοι προχώρησαν σε αποτείχιση
(εφαρμόζοντας τον ΙΕ΄ Κανόνα της
Πρωτοδευτέρας Συνόδου)
Ο Άγιος
Μάξιμος ο Ομολογητής είχε εκκλησιαστική κοινωνία μόνο με όσους διατηρούσαν την
Ορθόδοξη Πίστη και καμία κοινωνία με την εκκλησία της Κωνσταντινούπολης και της
Ρώμης (οι οποίες τότε ήταν αιρετικές) .
Επίσης
οι ακόλουθοι Άγιοι προχώρησαν σε αποτείχιση:
Ο Άγιος
Θεοφύλακτος επίσκοπος Νικομήδειας, ο Άγιος Μιχαήλ επίσκοπος Συνάδων, ο Άγιος Αιμιλιανός επίσκοπος Κυζίκου, ο Άγιος Ευθύμιος
επίσκοπος Σάρδεων, ο Όσιος Θεοφάνης ηγούμενος Μονής Μεγάλου Αγρού, ο Άγιος
Στέφανος ηγούμενος Τρίγλιας, ο Άγιος Μακάριος ηγούμενος Πελεκητής, ο Άγιος
Ιωάννης ηγούμενος Καθαρών, ο Όσιος Νικήτας ηγούμενος Μηδικίου, ο όσιος Πέτρος
Ατρώας, οι Άγιοι Θεόδωρος και Θεοφάνης οι Γραπτοί, ο Όσιος Πλάτων Στουδίτης, ο
Άγιος Ιωσήφ αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης,
ο Όσιος Νικόλαος Στουδίτης, ο Όσιος Ναυκράτιος Στουδίτης, ο Όσιος Θαδδαίος
Στουδίτης, ο Όσιος Θεόδωρος Στουδίτης.
Οι 74
Αγιορείτες Πατέρες επί πατριάρχου Βέκκου, υπέστησαν μαρτυρικό θάνατο, διότι
ομολόγησαν ότι δεν ήθελαν καμμία εκκλησιαστική κοινωνία με τον λατινόφρονα
πατριάρχη.
Ο Άγιος
Γρηγόριος ο Παλαμάς, ως
ιερομόναχος, διέκοψε το μνημόσυνο του
αιρετικού πατριάρχη και γι' αυτό αναθεματίσθηκε και φυλακίστηκε.
Ο Άγιος
Μάρκος ο Ευγενικός, διέκοψε κάθε εκκλησιαστική κοινωνία με όλους όσους
υπέγραψαν στην σύνοδο στην Φλωρεντία καθώς πίστευε ότι μόνο έτσι έμενε ενωμένος
με τους Αγίους Πατέρες.
Ο Άγιος
Παϊσιος ο Αγιορείτης διέκοψε το μνημόσυνο του πατριάρχη Αθηναγόρα καθώς πίστευε
ότι η συμπροσευχή με άλλους είναι επιτρεπτή μόνο όταν υπάρχει συμφωνία Πίστης.
Ο Άγιος
Ιουστίνος Πόποβιτς διέκοψε το μνημόσυνο του πατριάρχη Σερβίας Γερμανού και
έπαψε κάθε εκκλησιαστική επικοινωνία με αυτόν παραμένοντας έγκλειστος στο
ησυχαστήριό του.
Ποιά η στάση του λαού
Στην
εποχή του Μεγάλου Βασιλείου, σύμφωνα με
μαρτυρία του Αγίου, οι πιστοί έφευγαν απ' τους ναούς, θεωρώντας τους «ασεβείας
διδασκαλεία» και προσευχόντουσαν στην ύπαιθρο. Ο Άγγελος της Εκκλησίας,
συνεχίζει ο Άγιος, έφυγε κι αυτός απ' τους ναούς όπου παρέμεναν οι αιρετικοί
και ήλθε εκεί όπου συγκεντρώνονταν οι ορθόδοξοι (στις ερημιές). Ο Μ. Βασίλειος
λέγοντας «και γαρ και το αχρειωθέν απερρύη και ουκ εκολοβώθη το μένον» δηλώνει ότι όσοι κι αν αποχωρήσουν δια της
αιρέσεως απ' την Ορθοδοξία, το Σώμα του Χριστού μένει ανέπαφο, ακέραιο και
ολόκληρο.
Στα
χρόνια του Μ. Αθανασίου, οι Ορθόδοξοι δεν είχαν καμμιά εκκλησιαστική
επικοινωνία με τους αιρετικούς. Το κριτήριο για την εκκλησιαστική κοινωνία ήταν
το φρόνημα και όχι η απόφαση συνόδου.
Ο Άγιος
Γρηγόριος ο Θεολόγος περιγράφει τον λαό που αποτείχισε τον αιρετικό πατριάρχη,
ως πλήθος ασύντακτο και ανεπίσκοπο (χωρίς επίσκοπο) περιπλανώμενο σε όρη,
σπήλαια και οπές στη γη. Τοποθετείται
ξεκάθαρα υπέρ της διδασκαλίας και εφαρμογής του ΙΕ' Κανόνος γνωστοποιώντας
στους πιστούς πως ο Θεός βρίσκεται εκεί που είναι η αληθινή Πίστη λέγοντας ότι
οι αιρετικοί έχουν τους οίκους αλλά εμείς (οι πιστοί της αποτείχισης) τον Ένοικο,
αυτοί τους ναούς εμείς τον Θεό.
Όταν ο
Άγιος Κύριλλος αγωνιζόταν εναντίον της αιρέσεως του Νεστορίου, ο λαός και οι
κληρικοί έφυγαν απ τον ναό παρόλο που η αίρεση δεν ήταν κατεγνωσμένη
(καταδικασμένη).
Στην
εποχή του Μεγάλου Φωτίου οι πιστοί, όχι απλώς δεν κοινωνούσαν με τον αρχιεπίσκοπο
που πρόδωσε τα δόγματα της Πίστεως, αλλά ούτε και «χαίρετε» του έλεγαν.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας θέτει το
δίλημμα:
«Τι προτιμάς, ν’ ανασταίνεις νεκρούς με την προσευχή σου
ή να χύσεις το αίμα σου για τον Χριστό;»
5. Αγώνας για τον Θεό
«Πειθαρχείν
δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις» (Πράξεις κεφ.ε΄στ.29).
«Ει εμέ
εδίωξαν, και υμάς διώξουσι» (Κατά
Ιωάννην, κεφ. ιε΄στ. 20).
Η εκκλησιαστική
επικοινωνία με την αίρεση μολύνει. Μας κάνει κοινωνούς με αυτήν. Επικοινωνούμε
εκκλησιαστικά μόνον με όσους έχουν την ίδια ακέραιη Ορθόδοξη Πίστη (με λόγια και με έργα). Η υποστήριξη των Αγίων μας σε
όσους προχώρησαν σε αποτείχιση (κληρικούς και λαϊκούς) μας διδάσκει ότι χρέος κάθε ενός πιστού είναι η ομολογία της
Πίστης του δια της αποτείχισής του σε καιρό αιρέσεως και η προάσπιση της
Ορθοδοξίας. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος παραμονής στην Εκκλησία (στο σώμα του
Χριστού) και ο μόνος δρόμος σωτηρίας. Δεν έχει σημασία πόσοι αποκόπτονται
δια της αιρέσεως από την Ορθοδοξία. Ο Μ.
Βασίλειος μας δίδαξε ότι το Σώμα του Χριστού μένει ακέραιο. Σκοπός μας είναι να
μείνουμε μέσα στην Εκκλησία ώστε να σωθούμε. Όσοι κι αν μείνουμε. Όσους κι αν
έχουμε απέναντι μας. Έχουμε πρότυπα τους Αγίους μας, τους οποίους και πρέπει να
μιμηθούμε.
Είναι πόθος μας ο Θεός; Θέλουμε να είμαστε
μαζί Του; Πρέπει, τότε, να παλέψουμε γι' αυτό. Χρειάζεται αγώνας και θυσία.
«Ο
πόλεμος κατά των αιρέσεων φανερώνει την τέλεια αγάπη προς τον Θεό και την
τέλεια αγάπη προς τον πλανηθέντα αδελφό» μας διαβεβαιώνει ο Μέγας Φώτιος.
Θέλουμε να δείξουμε στον Θεό την τέλεια αυτή αγάπη; Τότε πρέπει να Τον
ομολογήσουμε , μπροστά στους ανθρώπους χωρίς να φοβόμαστε τους χαρακτηρισμούς
που θα μας προσάψουν. Δεν πρέπει να δειλιάσουμε, έχουμε μαζί μας τον Χριστό. Ο
αγώνας μας έχει ως έπαθλο την αιώνια ζωή και όχι την επίγεια! Θα μείνουμε μέσα στους ναούς όταν
γνωρίζουμε ότι ο Κύριος μας δεν είναι εκεί; Μπορεί να βρίσκεται εκεί που
υπάρχει κοινωνία με τους αιρετικούς; Θα μας κρατήσουν αιχμάλωτους στους ναούς
οι συνήθειές μας, οι κοινωνικές μας σχέσεις και συναναστροφές; Θα αγαπήσουμε
την δόξα των ανθρώπων ή του Θεού; Θα μείνουμε δέσμιοι του κάθε κληρικού που
χρησιμοποιεί σαν επιχείρημα την υπακοή ενώ παράλληλα ο ίδιος κοινωνεί με την
αίρεση; Υπακοή σε θέματα πίστης δεν
γίνεται. Υπακοή γίνεται μόνο στον Κύριο μας. O Μ. Αθανάσιος, μας συμβουλεύει ότι πρέπει να
διακρίνουμε τους καλούς απ' τους κακούς ποιμένες με βάση τα έργα τους, τα οποία
φανερώνουν την πίστη τους. Στους καλούς ποιμένες οφείλουμε υπακοή, ενώ από τους κακούς
πρέπει να απομακρυνόμαστε (αποτείχιση απ τους κακώς φρονούντες και πράττοντες).
Ο Άγιος
Ιωάννης ο Χρυσόστομος, μας ειδοποιεί, ότι για θέματα πίστεως πρέπει να
απομακρυνόμαστε άμεσα απ' τους προεστώτες που έχουν αιρετικά φρονήματα. Χαρακτηριστικά
λέει: «ει μεν γαρ δόγμα έχει διεστραμμένον, καν άγγελος ή, μη πείθου. Ει δε
ορθά διδάσκει, μη τω βίω πρόσεχε, αλλά τοις ρήμασιν».
Εκκλησία
είναι το Σώμα του Χριστού και μέλη της οι χριστιανοί, κλήρος και λαός. Εκκλησία
είναι, κατά τον Άγιο Θεόδωρο Στουδίτη, όσοι είναι προσκολλημένοι στην αλήθεια,
τον Χριστό, και την ομολογούν. Η ευσέβεια, η πίστη και η αλήθεια μας ενώνουν με
τον Χριστό και την Εκκλησία. Κατά τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, καθολική
Εκκλησία είναι η ορθή και σωτήρια ομολογία της Πίστεώς μας προς τον Θεό.
Εκκλησία
δεν είναι οι κληρικοί, οι επίσκοποι, οι ηγούμενοι των μοναστηριών, οι
πατριάρχες. Αυτοί είναι οι διοικούντες. Όταν κάνουν λάθος αυτοί, πρέπει να
συμμετέχουμε στο λάθος τους; Τώρα που αυτοί (οι διοικούντες) γίνονται κοινωνοί
της αίρεσης, τώρα που σιωπούν λησμονώντας την ευθύνη που έχουν απέναντι στο ποίμνιο,
τώρα που γίνονται διώκτες, καθώς διώκουν
όσους ομολογούν ορθή πίστη, εμείς θα μείνουμε αμέτοχοι; Θα αφήσουμε να διώκουν
τον Χριστό μας (γιατί Αυτόν διώκουν, Αυτόν καταργούν, Αυτόν αμφισβητούν) στο
πρόσωπο των διωκόμενων μοναχών κληρικών και λαϊκών; Θα μείνουμε απλοί
παρατηρητές χωρίς να πάρουμε θέση; Θα συνεχίσουμε να εκκλησιαζόμαστε
εορτάζοντες τους Aγίους Mάρτυρες και Oμολογητές χωρίς να γνωρίζουμε τον λόγο για
τον οποίο τους εορτάζουμε; Δεν βλέπουμε τα σημεία των καιρών; Και όσοι τα
βλέπουμε γιατί σιωπούμε; Ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς λέει ότι η σιωπή, σε θέματα
πίστεως, είναι το τρίτο είδος αθεΐας, ο Ιερός Χρυσόστομος ότι ο σιωπών είναι
άξιος κολάσεως και ο Άγιος Θεόδωρος Στουδίτης μας υπενθυμίζει την εντολή του
Κυρίου να μη σιωπούμε σε καιρό που κινδυνεύει η Πίστη. Τί περιμένουμε; Κάποιον «αρχηγό-οδηγό»
ή μήπως το κοινό ποτήριο με τους αιρετικούς; Kι αν αίφνης αύριο βρεθούμε
(παρουσιαστούμε) μπροστά στον Κύριο και το κριτήριο Του, θα βρεθούμε ως
αμαρτωλοί ή ως προδότες; Θα παραστούμε ως χλιαροί χριστιανοί (τους οποίους ο
ίδιος ο Κύριος προειδοποίησε ότι θα τους εμέσει) ή ως θερμοί στην πίστη και τον
ζήλο;
Η
απόφαση και η ευθύνη είναι αποκλειστικά δική μας. Δική μας η ψυχή, δικός μας ο
αγώνας για την σωτηρία. Ας διδαχθούμε από τον άγιο Μάξιμο τον ομολογητή, ο
οποίος στην ερώτηση των αιρετικών «σύ μόνος σώζη και πάντες απόλλυνται;» (δηλ.
μόνο εσύ θα σωθείς και όλοι οι άλλοι θα χαθούν), ο Άγιος απάντησε ότι η κρίση
είναι του Θεού, δική του όμως ευθύνη
ήταν, να πεθάνει χάριν της αληθινής Πίστης και να μην την προδώσει.
Έρχονται
πιο δύσκολα χρόνια. Θα κληθούμε οι ορθόδοξοι χριστιανοί να πάρουμε ακόμη πιο
δύσκολες αποφάσεις. Αν σήμερα, δεν αντέχουμε το κόστος της αποτείχισης, αύριο
πώς θα παλέψουμε όταν η χάρη του Θεού δεν θα είναι μαζί μας;
Επιλέγουμε τώρα: ή στρατιώτες του Θεού ή με
τον αντίχριστο, διότι ο οικουμενισμός είναι γέννημα του αντιχρίστου. Όταν ο
Οικουμενικός Πατριάρχης κηρύττει ότι όλες οι θρησκείες σώζουν και ότι ο καθένας
μπορεί να λατρεύει όποιον θεό προτιμά,
τότε αυτό πού μας οδηγεί;
ΣΤΩΜΕΝ
ΚΑΛΩΣ
ΟΜΑΔΕΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗΣ:
«μικρό
ποίμνιο»
Πηγή: Εδώ.
