Επιστολή ορθοδόξων
πιστών:
Η αρχαία ασθένεια, ο σύγχρονος υποτροπιασμός της και η αρχή της θεραπείας…
Εισαγωγή
Μέρος Α΄, Η προϊστορία της ασθενείας
Αγαπητοί εν
Χριστώ αδελφοί,
Ο πόλεμος
του διαβόλου κατά του ανθρωπίνου γένους ξεκινά από τον παράδεισο και την πτώση
των πρωτοπλάστων. Συνεχίζεται στον μεταπτωτικό κόσμο με την αμαρτία, τους πειρασμούς,
τη διαστρέβλωση της πίστης με την άρνηση Του Θεού, τις αιρέσεις και τα
σχίσματα, το «μυστήριο της ανομίας», τέλος τον βιολογικό και τον πνευματικό
θάνατο. Όμως Ο Θεός που αγαπά τον άνθρωπο και έχει σχέδια να τον κάνει κατά
Χάριν Θεό, δηλ. Άγιο, πραγματοποιεί το «Πρωτοευαγγέλιο της σωτηρίας». Στέλνει
στον κόσμο Τον Υιό Του, Τον Μεγάλης Βουλής Άγγελον, που σαρκώνεται δια της
Υπεραγίας Θεοτόκου και ως Θεάνθρωπος δίνει την δυνατότητα της σωτηρίας.
Πρόκειται για το «Μυστήριο της σωτηρίας».
Από την αρχή
της Εκκλησίας αρχίζουν εντός αυτής τα σχίσματα, οι αιρέσεις λόγω εγωϊστικού
φρονήματος, έλλειψης αγιότητας, πλάνης και εμφανίζονται λύκοι βαρείς μή
φειδόμενοι του ποιμνίου. Κάποιες φορές δηλαδή, λόγω πτώσεων οι ίδιοι οι
ποιμένες (Επίσκοποι, Πρεσβύτεροι) μεταμορφώνονται σε λύκους. Ο ίδιος Ο Κύριος
και το ευαγγέλιό Του αναφέρονται σε αυτούς και δίνονται και συμβουλές αποφυγής
τους. Ο εξωτερικός εχθρός της Εκκλησίας είναι οι διωγμοί των κοσμικών αρχόντων
και η εκκοσμίκευση. Αν συνδυαστούν η άρνηση Του Θεού, οι αιρέσεις, τα σχίσματα,
οι διωγμοί και η εκκοσμίκευση, έχουμε την πλήρη αποστασία.
Κυρίως μετά
τον 7ο-8ο αι. μ.Χ. στην Δύση σχηματοποιείται ένα τέτοιο
μοντέλο αποστασίας. Συγκεντρωτική βασιλεία και φεουδαρχία (Καρλομάγνος κ.ά.)
και σταδιακά πολυαιρέσεις, όπως ο παπισμός και ο προτεσταντισμός, που
εγκολπώνουν κοσμικά στοιχεία όπως τα παραπάνω (πρωτείο, αλάθητο, πουργκατόριο
και τιμωρίες, προβολές ανθρωπίνων ιδιοτήτων Στον Θεό κ.ά.). Με την Γαλλική
Επανάσταση, τον Διαφωτισμό, τον αντικληρικαλισμό, τη Βιομηχανική Επανάσταση, τα
βασιλικά και θρησκευτικά ιερατεία αντικαθίστανται από τα φιλοσοφικά,
οικονομικά, πολιτικά, επιστημονικά ιερατεία της αστικής τάξης στα οποία υπάρχει
ιεραρχία με έλεγχο από τις ελίτ. Κέντρο της ύπαρξης γίνεται ο ατομικός
ευδαιμονισμός, ο ανθρωπισμός (ουμανισμός), η αμφισβήτηση Του Θεού, ο ντεϊσμός,
και διατηρείται ο παπισμός και ο προτεσταντισμός ελεγχόμενος από τις ελίτ της
αστικής τάξης (τράπεζες, οικονομικά ισχυρούς ιδιώτες, πολυεθνικές εταιρείες,
δεξαμενές σκέψεις, λόμπυ, παγκόσμιους και ιδιωτικούς οργανισμούς, πολιτικούς,
πολιτιστικούς και επιστημονικούς φορείς κ.ά.). Κέντρο λοιπόν στη Δύση γίνεται ο
άνθρωπος.
Στην καθ΄
ημάς Ανατολή, η πίστη των Ορθοδόξων με κέντρο Τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, το
δόγμα και το βίωμα, μένει αδιάβλητο και ανεπηρέαστο λόγω των θεολογικών
διαφορών με τη Δύση μετά το 1054 μ.Χ. και της Οθωμανοκρατίας και κυρίως της
τήρησης της Συμφωνίας των αποφάσεων των Συνόδων (Οικουμενικών και Τοπικών) και
των Αγίων Πατέρων, που σώζουν αγιοπνευματικώς τη Μέθοδο Θεραπείας και της
εφαρμογής αυτή της Μεθόδου από γενιά σε γενιά. Κέντρο και σκοπός ζωής είναι η
Καρδιακή νήψη, ο Φωτισμός και η Θέωση, η επιστροφή Στον Πατέρα, διά Του Ιησού
Χριστού, εν Αγίωι Πνεύματι.
Ένα κύμα
διάβρωσης της Ορθοδόξου πίστεως επιχειρείται στα χρόνια πριν την άλωση του
1453, με την λατινοκρατία μετά το 1204 και την ψευδοσύνοδο Φερράρας –
Φλωρεντίας το 1438-1439. Στα χρόνια μετά την άλωση της Πόλης, πριν την
Επανάσταση του 1821 και με την ίδρυση των εθνικών κρατών, ένα νέο κύμα
πνευματικής διάβρωσης από παπικούς και προτεστάντες μισσιονάρους σαρώνει τον
ελλαδικό και τον μικρασιατικό χώρο σε συνδυασμό με την εκκοσμίκευση, τον
ευδαιμονισμό, την θεοποίηση της οικονομικής, πολιτικής και επιστημονικής
ορθότητας που εισάγεται από την Ευρώπη, τη Ρωσία και την Αμερική. Ο Άγιος
Κοσμάς ο Αιτωλός, οι Κολλυβάδες (Μακάριος Νοταράς, Άγιος Νικόδημος ο
Αγιορείτης, Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος κ.ά.), ο Παπουλάκος, ο Κοσμάς Φλαμιάτος
και άλλοι Ορθόδοξοι δεν αντιστέκονταν στην επιστημονική και άλλη πρόοδο που
προέρχονται ως δώρα Θεού, αλλά στην αποστασία και στον ανθρωποκεντρισμό της
Δύσης που σταδιακά αλλοτρίωσε τον τρόπο ζωής και σκέψης, το δόγμα, την πίστη
και το Ορθόδοξο βίωμα στην καθ΄ημάς Ανατολή.
Συμπερασματικά
το Ορθόδοξο τόξο, Ελλάδα, Βαλκάνια, Μικρά Ασία, Πόντος, Ρωσία, διαβρώθηκε
σταδιακά με το έτερο δόγμα «ανήκομεν εις την Δύσιν», με τον δυτικό τρόπο ζωής
και σκέψης που απέρριψε ή επιχείρησε και επιχειρεί να μεταλλάξει συνειδητά ή
ασυνείδητα το Ορθόδοξο δόγμα, την πίστη, τον τρόπο ζωής και το βίωμα και οδήγησε
σε αυτό που ονομάζουμε σήμερα εκμοντερνισμό, νέα εποχή, μετανεωτερικότητα,
παγκοσμιοποίηση, αθεΐα, αγνωστικισμό, σχετικισμό, διαχριστιανικό και
διαθρησκευτικό συγκρητισμό, παναίρεση του οικουμενισμού. Με τον επανασχεδιασμό
του παγκόσμιου χάρτη μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου, το σχεδιασμένο πέρασμα
από τα εθνικά κράτη στην παγκοσμιοποίηση, απεκαλύφθησαν οι αδυναμίες και στον
χώρο της Εκκλησίας και της Ορθόδοξης πίστης, με την εφαρμογή παλιών σχεδίων που
βρήκαν εφαρμογή στο προϋπάρχον σαθρό υπόβαθρο.
Το εθνικό
κράτος, έστω και υποκριτικά ή ωφελιμιστικά κάποιες φορές, χρησιμοποίησε ή και
σεβάστηκε σε γενικές γραμμές την Εκκλησία, το δόγμα και την πίστη. Τα νέα
κέντρα της παγκοσμιοποίησης φαίνεται εκ του αποτελέσματος ότι έχουν άλλους
σχεδιασμούς. Το πρόβλημα βρίσκεται εκτός, αλλά κυρίως εντός των τειχών της
Εκκλησίας. Πάντα όμως υπάρχουν οι υγιείς δυνάμεις. Ο Θεός δοκιμάζει, παραχωρεί,
αλλά δεν εγκαταλείπει τον καλοπροαίρετο λαό του. Οι Άγιοι και οι φωτισμένοι
πνευματικά άνθρωποι, ο απλός κόσμος, οι παραδοσιακοί αρχιερείς, ιερείς,
ηγούμενοι, μοναχοί και λαϊκοί, ο βαπτισμένος λαός που από γενιά σε γενιά
διατήρησε την Ορθή πίστη, την μέθοδο θεραπείας, το μικρό λείμμα, η μικρή ζύμη,
είναι η ελπίδα. Αυτό είναι το σύγχρονο σημείο της παρουσίας Του Θεού, το
συνεχές θαύμα, η πίστη δεν χάνεται παρά την προπαγάνδα, τους διωγμούς, την
διαβολή, την μετάλλαξη και την αλλοτρίωση.
Χρειάζεται
όμως γρήγορη κατανόηση και εκτίμηση της κατάστασης, διάκριση και αποβολή της
χρόνιας συσσωρευμένης αλλοτρίωσης, της πνευματικής λοιμικής, του επιθετικού,
μεταστατικού, πνευματικού καρκίνου, απομάκρυνση από την ασθένεια και θεραπεία
της, ομόνοια και ενότητα των αντιδρώντων εν Αληθείαι. Ας εγερθούμε εκ του
δαιμονικού, ύπνου, ας ακολουθήσουμε τους υγιώς και αγιοπατερικώς αντιδρώντες,
ας ανακαλύψουμε την Ορθή πίστη, ας απομακρυνθούμε από την ασέβεια, ας
αντιδράσουμε αγιοπατερικώς και κανονικώς, όλοι μαζί με Αρχηγό Τον Κύριο και
Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, επόμενοι τοις Αγίοις Πατράσι.
Αγαπητοί
αδελφοί,
Οι Άγιοι που
είχαν αγαπήσει και βιώσει Τον Θεό, θεωρούσαν τον μεταπτωτικό κόσμο χωρίς Θεό,
καταγέλαστη σκηνή θεάτρου. Έφευγαν μακριά από ό,τι δεν είχε ορθή πίστη, αλήθεια
και απέκλινε από τις εντολές Του Θεού. Θεωρούσαν το κοσμικό φρόνημα απατηλή
σκιά ονείρου και άξιο γέλωτος. Δεν αντάλλασαν Τον Νοητό Ήλιο, τον πολύτιμο
μαργαρίτη με τα ψεύτικα καθρεφτάκια και τα στιλβωμένα μπακίρια. Γι΄ αυτούς δεν
υπήρχε σχετικότητα και αγνωστικισμός, διπλωματική ειρήνη και δουλοπρεπής
αγαπολογία. Το ναι ήταν ναι και το όχι όχι. Δεν μπορούσαν να υπηρετήσουν το
ψέμα, το οποίο έλεγχαν ακόμα και με κίνδυνο της ζωής τους και διέκοπταν κάθε
σχέση και κοινωνία με αυτό και με όσους το υπηρετούσαν κυρίως εν γνώσει.
Αν μας
κάνουν εντύπωση οι μέθοδοι θεραπείας (οικονομίες με διάκριση και όχι
παρανομίες, διακοπή Κοινωνίας, κατ΄ οίκον Εκκλησία, επιτίμια, αφορισμοί,
αναθέματα κ.ά.) τιμίων Ομολογητών Επισκόπων και άλλων Αγίων, που εφάρμοζαν σε
καιρούς αποστασίας, αιρέσεων, σχισμάτων και οι συγκρούσεις με πλανεμένους,
ασεβείς και ανόμους καίσαρες, αυτοκράτορες, πατριάρχες, επισκόπους, ιερείς,
κοσμικούς και θρησκευτικούς άρχοντες στην εποχή τους, και μάλιστα θεωρούμε τους
πρώτους απάνθρωπους, σκληρούς, φανατικούς ζηλωτές, χωρίς αγάπη ή και θύματα του
αρχεκάκου όφεως και το παράδειγμά τους κατάλοιπο ή υπερβολική ιστορία άλλων
εποχών, τότε εμείς πλανώμεθα οικτρά και καρδιοκτόνο πλάνη. Οι Άγιοι
προσπαθούσαν να θεραπεύσουν εν Χριστώι τον μεταπτωτικό κόσμο και όχι να
συσχηματιστούν με το απατηλό, δόλιο, ανθρωποκτόνο ψέμα του και τους κατά καιρόν
και εποχή πλανεμένους και δυστυχείς διαχειριστές και υπηρέτες του.
Ο σύγχρονος
υποτροπιασμός της ασθενείας και η αρχή της θεραπείας της.
Οι
βαπτισμένοι χριστιανοί (μόνο οι ορθόδοξοι ονομάζονται ορθώς χριστιανοί)
σέβονται τα Μυστήρια, την Iερωσύνη (δοσμένα από Τον Θεό), τους αδελφούς, τις
πολιτικές αρχές και την επιστήμη (ως δώρο Θεού) αποδίδοντας τα του Kαίσαρος τωι
Kαίσαρι και τα Του Θεού Τωι Θεώι.
Όταν όμως
κάποιοι ιερωμένοι, αδελφοί ή και Σύνοδοι, αλλά και η πολιτεία ή αλλότρια κέντρα
αλλοιώνουν, προσβάλλουν την πίστη, τα δόγματα και τους κανόνες της Μίας Αγίας
και Αποστολικής Εκκλησίας (αιρέσεις, σχίσματα, ληστρικές σύνοδοι), ξεφεύγουν
από το πατροπαράδοτο σέβας (αντιευαγγελικοί νόμοι, νέα ήθη, προσβολή πίστης και
δόγματος, διγλωσσία κ.ά.), τότε οι πρώτοι εφαρμόζουν, με εντολή Του Κυρίου ως
λογικά πρόβατα, τη συμφωνία των κανόνων των Οικουμενικών, των Τοπικών Συνόδων
και των Πατέρων, την πειθαρχία Στον Θεό παρά στους ανθρώπους, αφού δεν είναι
δυνατόν να υπηρετούν δύο κυρίους ταυτόχρονα. Απομακρύνονται από τις παρανομίες,
τις αιρέσεις, τα σχίσματα και τους εκφραστές τους. Εφαρμόζουν την υπακοή στον
ιδιοκτήτη του αμπελώνος και στην Εκκλησία σε καιρούς Ορθοδοξίας και την αγία
ανυπακοή σε καιρούς αποστασίας, ένοχης σιωπής, συμβιβασμού των ασυμβιβάστων,
μείξης των αμείκτων και διωγμών. Πρόκειται για ελεύθερη και λογική κρίση,
αναμάρτητη οργή, έλεγχο προς επανόρθωση με ειλικρινή και αληθινή και αγάπη για
την Εκκλησία, που επιβάλλουν οι κανόνες και οι Πατέρες.
Στην
Εκκλησιαστική ιστορία, συχνά προ συνοδικής διαγνώσεως των αιρέσεων και των
σχισμάτων και καταδίκης αυτών, αρχιερείς, ηγούμενοι, απλοί ιερείς και μοναχοί ή
ιερομόναχοι, απλοί λαϊκοί, πολλές φορές άσημοι για την εποχή τους, ανεξαρτήτως
από την αμαρτωλότητά τους, αλλά πάντως ευαίσθητοι σε θέματα καρδιακής νήψης και
πίστης, διώχτηκαν, χλευάστηκαν, συκοφαντήθηκαν, απαξιώθηκαν, υβρίστηκαν,
καταδικάστηκαν, αφορίστηκαν, υπερασπιζόμενοι Την Αλήθεια και την Πατερική
Παράδοση και στη συνέχεια αποκαταστάθηκαν από Ορθόδοξες Συνόδους. Ο έλεγχος
τους φαινομενικά σκληρός, όμως στην πραγματικότητα αφυπνιστικός, θεραπευτικός
και διαχρονικός, καρπός αληθινής αγάπης. Πολλοί από αυτούς εκοιμήθησαν μη
βιώνοντας την αποκατάστασή τους στα μάτια των ανθρώπων, αλλά γνωρίζοντας την
δόξα Του Θεού.
Δυστυχώς στα
σημερινά πονηρά χρόνια της ένοχης σιωπής της πλειονότητας των ποιμένων και των
αμνών, για άλλη μία φορά στην εκκλησιαστική ιστορία, υπερίσχυσε η ασθένεια και
η αποστασία, ήρθαν τα πάνω κάτω. Η παναίρεση του οικουμενισμού, παιδί της
θεοποιημένης δύσης, της εκκοσμίκευσης και προσφάτως της παγκοσμιοποίησης, που
εκκολαπτόταν από μεμονωμένους ποιμένες για πάνω από εκατό χρόνια, θεσμοθετήθηκε
επισήμως στο Κολυμβάρι της Κρήτης το 2016, «ισχύει δεσμευτικά για όλους» (έτσι
κάποιοι αποφάσισαν) κι ενός κακού μύρια έπονται. Ακολούθησε το «Ουκρανικό
αυτοκέφαλο», η εθελούσια υποταγή της θεσμικής Εκκλησίας στην πολιτεία με την
προσβολή της πίστης στα χρόνια του κοροναϊού και όπως φαίνεται θα ακολουθήσουν
τα χειρότερα κατά παραχώρηση Θεού, σχεδιασμού αλλοτρίων δυνάμεων, άγνοιας,
φόβου και εμμονικής αμετανοησίας ποιμένων και ποιμνίου.
Τα τελευταία
χρόνια υποτροπίασε, γενικεύτηκε και παγιώθηκε η εθελούσια παράδοση στο πονηρό
πνεύμα του κόσμου, η προσκύνηση αλλοτρίων θεών, η θεοποίηση της καλοπέρασης,
του βολέματος, του χρήματος, των πανεπιστημιακών τίτλων, της καριέρας, της
επιστημονικής και πολιτικής ορθότητας, του ανθρωπισμού, της τεχνολογίας, της
εκδυτικοποίησης, του διαχριστιανικού και διαθρησκευτικού συγκρητισμού, της
παναίρεσης του οικουμενισμού, των σχισμάτων, της εκκοσμίκευσης και της
παγκοσμιοποίησης. Το πρόβλημα για τον χριστιανό που ζει εν τωι κόσμωι, αλλά όχι
εκ του κόσμου δεν είναι η νεωτερικότητα και η μετανεωτερικότητα, το εθνικό
κράτος και παγκοσμιοποίηση, οι επιστημονικές και άλλες εξελίξεις, στοχαστικές
θεωρίες, πολιτικές, θρησκευτικές, φιλοσοφικές ορθότητες και σχεδιασμοί του μεταπτωτικού
ανθρώπου κ.ά., αλλά η τήρηση της ορθής πίστης και των εντολών Του Θεού σε κάθε
εποχή, γιατί δεν πιστεύει στις εφήμερες ανθρώπινες βασιλείες και σκοπός του
είναι να γίνει Άγιος, κατά Χάριν Θεός.
Η ρίζα και
οι καρποί του δέντρου της αποστασίας της νέας εποχής, του νέου κόσμου (modern
times) που ανέτειλε εδώ και πάνω από διακόσια χρόνια, είχαν προφητευθεί από τον
Άγιο Νείλο, τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, τον Άγιο Ανατόλιο της Όπτινα και άλλους
Αγίους και φυσικά στο διαχρονικό βιβλίο της Αποκάλυψης του Ιωάννου. Οι νέες
μετανεωτερικές θεότητες της παγκοσμιοποίησης φαίνονται πελώριες, τρομακτικές,
υποβλητικές και ισοπεδωτικές, μονόδρομος για προσκύνηση από όλους, όπως παλιά
τα αγάλματα των Φαραώ, του Βάαλ και του Καίσαρα και όποιος δεν τις προσκυνά απαξιώνεται,
παραγκωνίζεται και διώκεται.
Η αποστασία
και η αλλοτρίωση είναι μεγαλύτερες από τις αντίστοιχες άλλων εποχών, για
κάποιους μη αναστρέψιμες ανθρωπίνως. Δεν έγιναν κάποιοι φανερά και απλά
θεομάχοι, αλλά κάτι ακόμα πιο υποκριτικό και δόλιο, επιχειρούν να συμμείξουν τα
άμεικτα, Την Υποστατική Αλήθεια με τα ψεύδη του κόσμου, την θεραπεία με την
ασθένεια σε ένα μόρφωμα θολό και δυσδιάκριτο για όσους δεν γνωρίζουν αρκετά. Να
φτιάξουν μία νέα, ψεύτικη εκκλησία, μία μεταεκκλησία με μεταπατερική θεολογία που
εξυπηρετεί, βολεύει και υπηρετεί έτερον μετακύριον. Και με Τον Θεό και με το
πνεύμα του μεταπτωτικού, σύγχρονου κόσμου. Κι έτσι εφευρέθηκε ο συμβιβασμός, η
αλλοίωση, η μετάλλαξη ή και ο εξοβελισμός, όπου δεν βολεύει, της παράδοσης του
παρελθόντος δια της επιβολής, της απαξίωσης, της εξόντωσης των ορθοδόξως
αντιδρώντων, της υποκριτικής διπλωματίας και της αγαπολογίας.
Ο Θεός που
εκτός από αγάπη είναι και δικαιοσύνη, μακροθυμεί και αναμένει να πάρουμε θέση,
αλλιώς θα συνεχίσει να παραχωρεί παιδαγωγικούς πειρασμούς για να μας δοκιμάσει,
μήπως και φιλοτιμηθούμε να εγερθούμε εκ του πονηρού βολέματος, της δειλίας και
του ζοφερού δαιμονικού ύπνου. Ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός είπε ότι οι μη
γνωρίζοντες και οι πολιτικές εξουσίες, έχουν μικρότερο κρίμα, όμως οι διαχειριστές
του αμπελώνος και οι εργάτες του, οι ποιμένες και το ποίμνιο θα δώσουν λόγο για
τις ατιμίες, ως σώμα της Εκκλησίας με κεφαλή Τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό.
Συντασσόμενοι
με τους σύγχρονους Ομολογητές Πατέρες που αντιδρούν επόμενοι τοις Αγίοις Πατράσι,
προσευχόμαστε για την επιστροφή, την μετάνοια και την επανόρθωση. Σεβόμαστε τα
Μυστήρια, τους ιερούς κανόνες, την ιερωσύνη, το Συνοδικό σύστημα, όταν
ορθοτομεί ορθοδόξως, την Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, Τον Μέγα
Αρχιερέα και Τον Ιδιοκτήτη του αμπελώνος. Σεβόμαστε και αγαπάμε όλους τους κατά
πνεύμα αδελφούς, κληρικούς και λαϊκούς, όπως και τους καλοπροαίρετους μη
γνωρίζοντες κατά σάρκα, που με όσα συμβαίνουν καταδικάζονται να παραμείνουν στο
σκοτάδι, όμως δεν ανεχόμαστε το ψέμα, τη διαστροφή της αληθείας, την αλλοίωση
της πίστης. Δεν μπορούμε να δουλεύουμε σε δύο κυρίους και προτιμάμε να
πειθαρχούμε Στον Θεό παρά στους ανθρώπους.
Παρακαλούμε
και προσευχόμαστε, ευλαβείς και παραδοσιακοί Επίσκοποι, Ηγούμενοι, Ιερείς και
Μοναχοί, έστω και μετά την δωδεκάτη, να αντιληφθούν και κατανοήσουν ορθώς την
απειλή του ραγδαίως αναπτυσσόμενου δαιμονικού, πνευματικού καρκίνου και να
πάρουν θέση εγκαταλείποντας την αποστασία, την ανομία, την παναίρεση του
οικουμενισμού και τα σχίσματα. Με αυτό το πνεύμα του ελέγχου και όχι της
κατάκρισης συντάχτηκε αυτή η επιστολή εκφράζοντας την αγωνία πολλών αδελφών εν
Χριστώι. Ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός σταυρώθηκε και αναστήθηκε για εμάς τους
αναξίους, η πίστη προδίδεται. Και οι λίθοι κεκράξονται, τα παιδιά μας μεγαλώνουν
σε μία άλλη εκκλησία, μέσα στην κοσμική αποστασία και θα μείνουμε νυκτερινοί
θεοσεβείς, γνωσιομάχοι, ονοματοκρύπτοντες και σιωπηλοί;
Καλή
μετάνοια και καλή φώτιση!
Ορθόδοξοι
πιστοί
Πεντηκοστή –
Αγίου Πνεύματος του 2020.
Πηγή: Ἐδῶ.
