Δεν είναι δυνατόν να ζήση κανένας με ευσέβεια, αν δεν λογαριάζει την κάθε μέρα του ως την τελευταία της ζωής του
Ἀφοῦ εἶναι ευεργετική ἡ μνήμη τοῦ θανάτου, δέν θά ἢταν ὠφέλιμη καί ἡ γνώση τοῦ χρόνου πού αὐτός θά συμβῆ; Ἡ ἀπάντηση εἶναι, ὂχι! Ἡ ἀμέλεια καί ἡ ραθυμία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τόσο μεγάλη, πού θά ἀνέβαλλε κάθε ἓνας ἐπί μέρους ἂνθρωπος τή σωτηρία του γιά τήν ὣρα τοῦ θανάτου του (π.χ. βάπτισμα, μετάνοια κλπ).
Ἒτσι ὃμως θά περνοῦσε ἡ ζωή του μόνο στήν ἁμαρτία. Καί θά ἧταν τόση ἡ σκλήρυνσή του ἀπό τήν ἁμαρτία, ὣστε θά ἦταν ἀδύνατη πιά ἡ μετάνοιά του, ἐπειδή θά ἒμενε ἀδιόρθωτος σκεπτόμενος ἒτσι. Γι' αὐτό εἶναι ἀναγκαία ἡ μνήμη τοῦ θανάτου. Ὁδηγεῖ σέ πνευματική δραστηριοποίηση τόν ἂνθρωπο καί τόν ὠθεῖ στήν πραγμάτωση τῆς ἀρετῆς.
Εἰπώθηκε πώς δέν εἶναι δυνατόν νά ζήση κανένας μέ εὐσέβεια, ἂν δέν λογαριάζη τήν κάθε μέρα του ὡς τήν τελευταία τῆς ζωῆς του. Προκαλεῖ τό θαυμασμό μας πώς καί Ἓλληνες φιλόσοφοι ἀκόμη τονίζουν τή σημασία τῆς μνήμης θανάτου.
Πραγματικά αὐτό λέει καί ἡ Ἁγία Γραφή, πού κάνει τήν ἀκόλουθη προτροπή, "μιμνήσκου τά ἒσχατά σου καί εἰς τόν αἰώνα οὐχ ἁμαρτήσεις.
