Πρωτοπρ.Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος
Πρωτοπρ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος
Σπετσῶν 16, Πειραιεύς, Τ.Κ. 185 38
Τηλ.: 2130 233860, Κιν.: 6983910533
E-mail: paggelos7@gmail.com
Ἐν Πειραιεῖ τῇ 28ῃ-04-2020
Πρός τον
Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην
Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων κ.κ. Σεραφείμ
Εἰς Χώρα Κυθήρων Τ. Κ.: 801 00
Τηλ.: 27360 31202 / 27360 38359,
Φάξ: 27360 31202E-mail: imkythiron@imkythiron.gr
Σεβασμιώτατε,
Χριστός ἀνέστη!
Ὡς ἐνεργό μέλος τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, και Κανονικός Ἱερεύς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυθήρων και Ἀντικυθήρων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος και κατ’ ἐπέκτασιν τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς και Ἀποστολικῆς, Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἀκολουθώντας τήν δέουσαν ἐκκλησιαστικήν τάξιν και ἀναφερόμενος προς Ὑμᾶς, τον Ἐπίσκοπόν μου και την προϊσταμένην μου ἀρχήν, την μεσημβρίαν τῆς Δευτέρας 20ῆς-01-2020, ἐν τῷ ἰδιαιτέρῳ Γραφείῳ Σας ἐν τῇ καθ’ Ὑμᾶς Ἱερᾷ Μητροπόλει, και το βράδυ τῆς Δευτέρας 27ης-01-2020, ἐν Ἀθήναις, εἶχα δύο σημαντικάς συζητήσεις με την Σεβασμιότητά Σας, με τας ὁποίας προσεπάθησα το κατά δύναμιν να Σᾶς καταθέσω τας ταπεινάς σκέψεις μου σχετικῶς α) με το πολύκροτον Οὐκρανικόν ζήτημα, το ὁποῖον ἔχει διασαλεύσει την ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας και την ἔχει ὁδηγήσει εἰς σχίσμα, β) με την διακοπήν μνημονεύσεως και γ) με ἕτερα παρεμφερῆ φλέγοντα ἐκκλησιαστικά θέματα. Ἦσαν ὄντως ἀποκαλυπτικές δι’ ἐμέ οἱ ἀνωτέρω συζητήσεις, αἱ ὁποῖαι ἐφανέρωσαν την γνώμην, την τοποθέτησιν και τας προθέσεις Σας, τας ὁποίας ἀγνοοῦσα ἄχρι τοῦδε, ἐπί τῶν ἀνωτέρω θεμάτων, εἰς τά ὁποῖα θα ἐπιθυμοῦσα να ἀναφερθῶ ἐν συνεχείᾳ.
1. Το Οὐκρανικόν πρόβλημα
Σεβασμιώτατε,
Γνωστόν τυγχάνει τοῖς πᾶσι ὅτι ἡ ἀντικανονική ἀπόδοσις ψευδοαυτοκεφαλίας ἐκ μέρους τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου εἰς τους σχισματικούς, καθηρημένους, αὐτοχειροτονήτους και ἐστερημένους χάριτος, ἱερωσύνης και ἀποστολικῆς διαδοχῆς τῆς Οὐκρανίας καθίσταται μεῖζον ἐκκλησιολογικόν πρόβλημα εἰς τους κόλπους τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ με ὀδυνηράς συνεπείας τοῦ πανορθοδόξου σχίσματος ἐν τῇ ἑνότητι Αὐτῆς.
Τό πρῶτον κομβικόν σημεῖον τοῦ ἀνιέρου τούτου ἐγχειρήματος ὑπῆρξε ἡ ὁλοφάνερος ἀντισυνοδικὴ δρᾶσις τῆς Κωνσταντινουπόλεως εἰς τὸ Οὐκρανικόν, ὅπως καὶ εἰς τήν ψευδοσύνοδον τοῦ Κολυμπαρίου, ἐμπνεομένη ἀπὸ τὴν νέαν αἱρετίζουσαν ἐκκλησιολογίαν της καὶ ἀπὸ τὸν ἀέρα τῆς νομιζομένης εἰς τὴν ψευδοσύνοδον ἐπιτυχίας της. Τήν 11ην Ὀκτωβρίου 2018 ἀπεφάσισε, χωρὶς τὴν σύμφωνον γνώμην οὔτε τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, εἰς τὴν δικαιοδοσίαν τῆς ὁποίας ἐπὶ αἰῶνες ἀνήκει ἡ Οὐκρανία, οὔτε τῆς κανονικῆς ὑπὸ τὸν Μητροπολίτην ᾽Ονούφριον Τοπικῆς Ἐκκλησίας, νὰ χορηγήσει αὐτοκεφαλία εἰς ὁμάδας σχισματικῶν τῆς Οὐκρανίας. Τήν 15ην Δεκεμβρίου 2018 ἔγινε ἡ λεγομένη «ἑνωτικὴ σύνοδος» τῶν δύο σχισματικῶν ὁμάδων Φιλαρέτου καὶ Μακαρίου, καὶ ἐξελέγη «Προκαθήμενος» τῆς νέας ψευδοεκκλησίας ὁ Ἐπιφάνιος. Τήν 5ην Ἰανουαρίου 2019 ὑπεγράφη εἰς Φανάριον ὁ «Τόμος Αὐτοκεφαλίας» τῆς ψευδοεκκλησίας ὑπό τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου καὶ τῶν συνοδικῶν ἀρχιερέων, παρουσίᾳ τοῦ σχισματικοῦ ᾽Επιφανίου καὶ τοῦ Οὐνίτου Ποροσένκο, προέδρου τότε τῆς Οὐκρανίας, εἰς τοὺς ὁποίους καὶ ἐπεδόθη τήν ἡμέραν τῶν Ἁγίων Θεοφανείων τοῦ 2019. Ἡ μέν συμπροσευχή, τό κοινόν συλλείτουργον καί τό κοινόν ποτήριον μεταξύ τῶν οἰκουμενιστῶν τοῦ Φαναρίου καί τῶν σχισματοαιρετικῶν τῆς Οὐκρανίας ἀποδεικνύουσι τήν πλήρη ἀναγνώρισιν τῆς ἐγκυρότητος τοῦ βαπτίσματος, τῆς ἱερωσύνης, τῆς χάριτος, τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς καί τῶν μυστηρίων τῶν ἐν λόγῳ σχισματικῶν. Ἡ δέ μετάδοσις τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, Αὐτοῦ τοῦ Τιμίου Σώματος καί τοῦ Τιμίου Αἵματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἰς τόν οὐνίτην πρώην Πρόεδρον τῆς Οὐκρανίας Πέτρον Ποροσένκο ὑπό τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ἀποτελεῖ ἐπιεικῶς ἀπαράδεκτον καί κατακριτέαν ἐνέργειαν καί στοιχοῦται εἰς τό δαιμονικόν πνεῦμα τοῦ συγκρητισμοῦ καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ταῦτα πάντα ἀποτελοῦν μέγα πλῆγμα κατά τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας. Τήν 3ην Φεβρουαρίου 2019 ἔγινε ἡ «ἐνθρόνισις» εἰς Κίεβον τοῦ νέου σχισματικοῦ «μητροπολίτου» Ἐπιφανίου, καὶ ἔτσι τὸ ἐκκλησιολογικὸν ἔγκλημα ὡλοκληρώθη. Τέλος, τήν ἡμέραν τῶν Ἁγίων Θεοφανείων τοῦ 2020, πρώτη ἐπέτειος τῆς ἀποδόσεως τῆς «Αὐτοκεφαλίας», ὑπῆρξε συμπροσευχή, κοινόν συλλείτουργον καί κοινόν ποτήριον μεταξύ τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου καί τοῦ «Μητροπολίτου» Λβίβ Μακαρίου Μάλετιτς καί τῶν σύν αὐτῷ[1].
Συνέπεια τῶν ἀνωτέρω ἦταν τό Πατριαρχεῖον Ρωσίας μέ συνοδικήν ἀπόφασίν του, τήν 15ην Ὀκτωβρίου 2018, νά διακόψει τήν μνημόνευσιν τοῦ ὀνόματος τοῦ Πατριάρχου εἰς τά Δίπτυχα, καθώς τήν ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν μέ τούς Ἱεράρχας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἐνῶ ἀπεσύρθησαν ἀπό ὅλας τάς κοινάς ἐπιτροπάς οἱ Ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας[2].
2. Οἱ Ἱεροί Κανόνες διά τό σχίσμα
Σεβασμιώτατε,
Γνωστόν τυγχάνει εἰς τήν Σεβασμιότητά Σας ὅτι οἱ Ἱεροὶ Κανόνες σχετικὰ μὲ τὸ σχίσμα εἶναι κατηγορηματικοὶ καὶ ἁπλοί, καὶ ἀπορεῖ κανεὶς γιὰ τὴν εὐκολία, μὲ τὴν ὁποία κάποιοι κληρικοὶ καὶ θεολόγοι τοὺς παρερμηνεύουν ἤ τοὺς ἀπορρίπτουν παντελῶς. Οἱ σχισματικοὶ τῆς Οὐκρανίας, ὅπως εἶναι γνωστὸ καὶ ἀναμφισβήτητο, εἶναι καθηρημένοι καὶ ἀναθεματισμένοι, πολλοὶ δὲ ἀπὸ αὐτοὺς ἀχειροτόνητοι καὶ αὐτοχειροτόνητοι. Ὁ πρωτεργάτης τοῦ σχίσματος Φιλάρετος Ντενισένκο εἶχε κανονικὴ ἱερωσύνη καὶ ἀποστολικὴ διαδοχή, ὅταν ἐπὶ πολλὲς δεκαετίες ἦταν κανονικὸς ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσσίας. Ὅταν, ὅμως, καθηρέθη καὶ ἀνεθεματίσθη, ἔχασε τὴν ἱερωσύνην καὶ τὴν ἀποστολικὴν διαδοχήν, καὶ ἑπομένως ὅσοι χειροτονήθηκαν ἀπὸ αὐτόν, ὅπως ὁ σχισματικὸς νέος «μητροπολίτης» Κιέβου Ἐπιφάνιος, τὸ κατασκεύασμα τοῦ Βαρθολομαίου, δὲν ἔχει ἱερωσύνην οὔτε ἀποστολικὴν διαδοχήν. Ὁ Μέγας Βασίλειος τὸ ἐξηγεῖ ὡραιότατα εἰς τὸν 1ον ἀπὸ τοὺς Ἱερούς Κανόνες του, τοὺς ὁποίους ἐπεκύρωσε ἡ Ἐκκλησία συνοδικὰ καὶ ἰσχύουν διαχρονικά. Λέγει, λοιπὸν, ὅτι αὐτοὶ ποὺ φεύγουν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν μὲ τὸ σχίσμα, δὲν ἔχουν πλέον τὴν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ δὲν μποροῦν ἑπομένως νὰ μεταδώσουν κάτι, ποὺ δὲν ἔχουν. Διακόπτεται ἡ παροχὴ τῆς Χάριτος μὲ τὴν διακοπὴν τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς: «Οἱ δὲ τῆς Ἐκκλησίας ἀποστάντες οὐκέτι ἔσχον τὴν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐφ᾽ ἑαυτούς· ἐπέλιπε γὰρ ἡ μετάδοσις τῷ διακοπῆναι τὴν ἀκολουθίαν… οἱ δὲ ἀπορραγέντες, λαϊκοὶ γενόμενοι, οὔτε τοῦ βαπτίζειν, οὔτε τοῦ χειροτονεῖν εἶχον ἐξουσίαν, οὔτε ἠδύναντο χάριν Πνεύματος Ἁγίου ἑτέροις παρέχειν, ἧς αὐτοὶ ἐκπεπτώκασι»[3]. Πολὺ περισσότερον αὐτὰ ἰσχύουν γιὰ ὅσους ἀπὸ τοὺς σχισματικοὺς τῆς Οὐκρανίας εἶναι ἀχειροτόνητοι καὶ αὐτοχειροτόνητοι, δὲν εἶχαν δηλαδὴ ποτὲ τὴν Χάριν τῆς Ἱερωσύνης καὶ τὴν ἀποστολικὴν διαδοχήν. Εἶναι φοβερὸν νὰ σκέπτεται κανεὶς ὅτι εἰς τὴν Οὐκρανίαν ὑπάρχει ὁ Κανονικὸς Ἐπίσκοπος Κιέβου κ. Ὀνούφριος, ὁ ὁποῖος ἔχει, μόνον αὐτός, τὴν ἀποστολικὴν διαδοχὴν εἰς τὴν σειρὰν τῶν ἐπισκόπων τοῦ Κιέβου, καὶ παρὰ ταῦτα ἔρχεται ἡ Κωνσταντινούπολις καὶ φυτεύει ἕνα δεύτερον «ἐπίσκοπον» Κιέβου, χωρὶς Ἱερωσύνην καὶ χωρὶς ἀποστολικὴν διαδοχήν.
Οἱ Ἱεροὶ Κανόνες, λοιπὸν, εἶναι κατηγορηματικοὶ καὶ αὐστηροὶ εἰς τὴν ἀντιμετώπισιν αὐτῶν, ποὺ κοινωνοῦν μὲ τοὺς καθηρημένους καὶ σχισματικούς. Ὁ 10ος Ἱερός Κανὼν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ὁρίζει δι’ ὅλους, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, ὅτι, ὅποιος συμπροσευχηθεῖ μὲ ἀκοινώνητον, ἀκόμη καὶ εἰς οἶκον (σπίτι), πολὺ περισσότερον εἰς ἐκκλησίαν, αὐτὸς πρέπει νὰ ἀφορίζεται: «Εἴ τις ἀκοινωνήτω, κἂν ἐν οἴκῳ συνεύξηται, οὗτος ἀφοριζέσθω»[4]. Ὁ 11ος ἐπίσης Ἀποστολικὸς Ἱερός Κανὼν ὁρίζει ὅτι ο κληρικὸς, ποὺ θὰ συμπροσευχηθεῖ μὲ καθηρημένον κληρικὸν, πρέπει καὶ αὐτὸς νὰ καθαιρεῖται: «Εἴ τις καθηρημένῳ, Κληρικὸς ὤν, Κληρικῷ συνεύξηται, καθαιρείσθω καὶ αὐτός»[5]. Τὴν σχετικὴν ἐκκλησιαστικὴν νομοθεσίαν συμπληρώνει ὁ 2ος Ἱερός Κανὼν τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Τοπικῆς Συνόδου, ὁ ὁποῖος, ἐκτὸς τοῦ ὅτι ὁρίζει τὸ πασίγνωστο, πὼς ὅποιος κοινωνεῖ μὲ ἀκοινώνητο, θὰ εἶναι καὶ αὐτὸς ἀκοινώνητος, διευκρινίζει ὅτι οἱ ἀκοινώνητοι σχισματικοὶ δὲν πρέπει νὰ γίνονται ἀποδεκτοὶ ἀπὸ ἄλλην ἐκκλησίαν: «Μὴ ἐξεῖναι δὲ κοινωνεῖν τοῖς ἀκοινωνήτοις, μηδὲ ἐν ἑτέρᾳ Ἐκκλησίᾳ ὑποδέχεσθαι τοὺς ἐν ἑτέρᾳ Ἐκκλησίᾳ μὴ συναγομένους. Εἰ δὲ φανείη τις τῶν Ἐπισκόπων, ἤ Πρεσβυτέρων, ἤ Διακόνων, ἤ τις τοῦ Κανόνος τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν καὶ τοῦτον ἀκοινώνητον εἶναι, ὡς ἂν συγχέοντα τὸν Κανόνα τῆς Ἐκκλησίας»[6]. Ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἑρμηνεύοντας τὸ τελευταῖον κομμάτι τοῦ Κανόνος, τό «ὡς ἂν συγχέοντα τὸν Κανόνα τῆς Ἐκκλησίας», θεωρεῖ ὅτι σημαίνει τὴν παράβαση τῶν δύο Ἀποστολικῶν Κανόνων, τοὺς ὁποίους ἀναφέραμε. Γράφει: «Ὅποιος δὲ Ἐπίσκοπος ἤ Πρεσβύτερος ἤ Διάκονος ἤθελε συγκοινωνήσει μὲ τοὺς τοιούτους ἀκοινωνήτους, ἤ ἐν οἴκῳ, ἤ ἐν Ἐκκλησίᾳ, νὰ γίνεται καὶ αὐτὸς ἀκοινώνητος ἀπὸ τοὺς ἄλλους, διὰ τὶ μὲ τοῦτο ὁποῦ κάμνει, συγχέει καὶ παραβαίνει τοὺς περὶ τούτου διοριζομένους Κανόνας τῆς Ἐκκλησίας, δηλ. τὸν ι´ καὶ ια´ Ἀποστολικόν».
Ἀπαγορεύεται ἑπομένως αὐστηρὰ ἡ κοινωνία μὲ τοὺς σχισματικούς, ἰδιαίτερα ἡ προσευχητική, ἡ λειτουργική. Ὅσοι κοινωνοῦν μὲ ἀκοινωνήτους καθίστανται καὶ αὐτοὶ ἀκοινώνητοι, ἰδιαίτερα δὲ ὅσοι κοινωνοῦν μὲ καθηρημένους κληρικοὺς πρέπει νὰ καθαιροῦνται καὶ αὐτοί.
Ἡ παράδοσις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅπως αὕτη ἀποτυπώνεται εἰς τόν 13ον Ἱερόν Κανόνα τῆς ΑΒ΄ Συνόδου[7], κατενόησε πάντοτε τήν αἵρεσιν καί τό σχίσμα ὡς φρικτά καί ἀποτρόπαια μέσα, μέ τά ὁποῖα ὁ ἐχθρός τῆς σωτηρίας Διάβολος, μέ τά ὄργανά του, ἐπιχειρεῖ νά μερίσῃ τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, διά νά ματαιώσῃ τήν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου. Τοῦτο, δυστυχῶς, συνέβη ἐν Φαναρίῳ τήν ἡμέραν τῶν Ἁγίων Θεοφανείων τοῦ 2019. Οἱ οἰκουμενισταί τοῦ Φαναρίου καί οἱ σχισματοαιρετικοί τῆς Οὐκρανίας διεμέρισαν τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἔσχισαν τόν ἄρραφον χιτῶνα Του, προκαλώντας μέγα σχίσμα εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Οἰκουμενισμός καί Σχίσμα συνασπίσθηκαν καί ἔβαλαν λυσσαλέως ἐναντίον τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας.
Ἡ πλήρης ἐκκλησιαστική κοινωνία τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου καί τῶν σύν αὐτῷ μέ τούς ἀκοινωνήτους καί κατεγνωσμένους σχισματικούς τῆς Οὐκρανίας, καθιστᾶ καί αὐτούς τούς ἰδίους ἀκοινωνήτους, ἀφοῦ πλέον, ἐκτός ἀπό τήν παναίρεσιν τοῦ συγκρητιστικοῦ διαχριστιανικοῦ και διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡνώθησαν καί μέ τήν Οὐκρανικήν σχισματοαίρεσιν. Ἔχομεν, δυστυχῶς, ἐδῶ διπλοῦν σχίσμα· α) σχίσμα πίστεως, καί β) σχίσμα διοικήσεως. Εἰς τήν περίπτωσιν αὕτη ἰσχύει ὁ Β΄ Ἱερός Κανών τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Τοπικῆς Συνόδου[8], ἀναγνωρισμένης ἀπό Οἰκουμενικές, ὅτι «ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτῳ ἀκοινώνητος ἔσται», καί ἄλλοι συμφωνοῦντες Κανόνες
Ἐνταῦθα ἔχομεν τό δεύτερον κομβικόν σημεῖον τοῦ ἀνιέρου τούτου ἐγχειρήματος σχετικῶς μέ τήν ἀναγνώρισιν τῆς τοιαύτης ἀντικανονικῆς καταστάσεως. Ἡ τοιαύτη ἀναγνώρισις τῆς Οὐκρανικῆς κακοκεφαλίας ἀποπειρᾶται, ὅπως ἐπιτευχθῇ α) μέσῳ τῶν ἐπισήμων συνοδικῶν ἀποφάσεων τῶν Ἱεραρχιῶν τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, καί β) μέσῳ τοῦ Συλλειτούργου καί τῆς Μνημονεύσεως, ἅπερ ἤδη –φεῦ!– ὑφίστανται ἐν τρισί Τοπικαῖς Ὀρθοδόξοις Ἐκκλησίαις (Κωνσταντινουπόλεως, Ἑλλάδος καί Ἀλεξανδρείας).
3. Οἰκονομία Θεοῦ τό Οὐκρανικόν
Σεβασμιώτατε,
Οἰκονόμησε ὁ Θεός, ἤ ἐπέτρεψε καλύτερα, οἱ τοῦ Κολυμπαρίου νὰ ἑνωθοῦν μὲ πραγματικὸν σχίσμα, νὰ ἔλθουν εἰς πλήρη κοινωνίαν μὲ καθηρημένους καὶ ἀναθεματισμένους σχισματικούς, ἀληθινὰ καὶ πραγματικὰ σχισματικούς, τοὺς ὁποίους ἀπέκοψε ἀπὸ τὸ σῶμα της μὲ συνοδικὴν ἀπόφασιν ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας, ποὺ καταδικάζει εἰς ἀκοινωνησίαν αὐτούς, ποὺ ἐκοινώνησαν μὲ τοὺς σχισματικούς. Ἠμπορεῖ μέν νὰ μὴν εἶναι πανορθόδοξος, ἀλλὰ τοπική ἀπόφασις, εἶναι δέ πάντως κανονικὰ κατοχυρωμένη καὶ ὀρθή, ἰσχύει δι’ ὅλην τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἀνεγνωρίσθη ὑφ’ ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, πλήν τριῶν (Κωνσταντινουπόλεως, Ἑλλάδος, Ἀλεξανδρείας). Ἂν τὴν αἵρεσιν εἰς τὸ Κολυμπάριον δὲν τὴν διέκριναν πολλοί, τώρα τὰ πράγματα εἶναι ὁλοφάνερα. Δὲν ἡμπορεῖ κανεὶς εὔκολα νὰ ἰσχυρισθεῖ ὅτι δὲν βλέπει, δὲν ἀκούει, δὲν καταλαβαίνει. Ἡ κοινωνία μὲ τοὺς σχισματικοὺς καὶ ἡ ἀναγνώρισις τῶν σχισματικῶν τῆς Οὐκρανίας γίνεται δημόσια καὶ διακηρύσσονται δημόσια «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ». Εἰς τὴν αἵρεσιν τοῦ Κολυμπαρίου προσετέθη τὸ σχίσμα τοῦ Οὐκρανικοῦ ψευδοαυτοκεφάλου, τὸ δεύτερο μεγάλο κακὸν διὰ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, χειρότερο μάλιστα καὶ ἀπὸ τὴν αἵρεσιν, κατὰ τὴν γνωστὴν γνώμην τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος λέγει ὅτι τὸ νὰ προκαλέσει κανεὶς σχίσμα δὲν εἶναι μικρότερο κακὸ ἀπὸ τὸ νὰ πέσει εἰς αἵρεσιν, ὅτι τίποτε δὲν ἐξοργίζει τὸν Θεὸν τόσον, ὅσον τὸ σχίσμα καὶ ὅτι οὔτε τὸ αἷμα τοῦ μαρτυρίου ἠμπορεῖ νὰ ἐξαλείψη αὐτὴν τὴν ἁμαρτίαν[9].
Φλυαροῦν ὅσοι ὁμιλοῦν διὰ «ἐργαλειοποίησιν τῆς Θείας Εὐχαριστίας» καὶ διὰ βλάσφημον ἐξάσκησιν βίας διὰ μέσου τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Δηλ. οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ποὺ διέκοπταν ἐν συνόδῳ, ὅπως ἔκανε ἡ Ρωσικὴ Ἐκκλησία, τὴν εὐχαριστιακὴν κοινωνίαν μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ σχισματικούς, ἀλλὰ καὶ μὲ ὅσους κοινωνοῦσαν μὲ αὐτούς, χρησιμοποιοῦσαν ὡς ἐργαλεῖον τὴν Θείαν Εὐχαριστίαν καὶ ἀσκοῦσαν βίαν ἐναντίον τους; Τὴν Θείαν Εὐχαριστίαν, ποὺ εἶναι τὸ κατ᾽ ἐξοχὴν μυστήριον τῆς ἑνότητος, βλασφημοῦν ὅσοι προσβάλλουν αὐτὴν τὴν ἑνότητα, οἱ αἱρετικοί, οἱ σχισματικοὶ καὶ οἱ κοινωνοῦντες μὲ αὐτούς. Ἑπομένως, τά «ἔσται ἀκοινώνητος», ἤ «ἔστω ἀκοινώνητος», ἔχασαν τὴν μελλοντικήν τους διάστασιν καὶ ἔγιναν παρούσα πραγματικότης μὲ τὴν συνοδικὴν ἀπόφασιν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, ἡ ὁποία εὐχόμεθα νὰ γίνει πανορθόδοξη.
4. Τό Οὐκρανικόν εἶναι ἕνα πολυσύνθετον οἰκουμενιστικόν σχίσμα
Εἰς τάς μεταξύ μας συζητήσεις, ἀλλά καί γραπτῶς καί δημοσίως, ἰσχυρισθήκατε ὅτι τό Οὐκρανικόν εἶναι θέμα μόνον κανονικόν[10].
Ὅμως, Σεβασμιώτατε, τό Οὐκρανικόν δέν εἶναι ἁπλῶς καί μόνον ἕνα θέμα κανονικόν, ἀλλά εἶναι ἕνα πολυσύνθετον σχίσμα, πού ἀπαρτίζεται ἀπό ἕνα συμπίλημα παρεκκλίσεων. Συνεπῶς, τό Οὐκρανικόν εἶναι θέμα καί διοικητικόν καί κανονικόν καί ἐκκλησιαστικόν καί ἐκκλησιολογικόν – δογματικόν καί οἰκουμενιστικόν καί γεωπολιτικόν καί σωτηριολογικόν.
Α) Τό Οὐκρανικόν εἶναι θέμα στρεβλώσεως τῆς ἐννοίας τῆς μετανοίας, διότι δέν ὑπῆρξεν ἐκ μέρους τῶν σχισματικῶν πραγματική μετάνοια, ἀποκήρυξις τοῦ σχίσματος και ἔνταξις εἰς τήν Κανονικήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Οὐκρανίας μέ ἐπικεφαλῆς τόν Κανονικόν Μητροπολίτην Κιέβου καί πάσης Οὐκρανίας κ. Ὀνούφριον.
Β) Τό Οὐκρανικόν εἶναι θέμα δικαιοσύνης, διότι «…χωρίς δωσιδικία καί ἁρμοδιότητα ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἐπελήφθη τελεσιδίκων καί ὁριστικῶν ἀποφάσεων κατά τέως κληρικῶν καί ἤδη λαϊκῶν τῆς τελείας Πατριαρχικῆς Συνόδου τῆς Ρωσσικῆς Ἐκκλησίας, ἀποκαταστήσασα αὐτούς, καί ἑπομένως οἱ σχετικές ἀποφάσεις εἶναι ἄκυρες, διότι ἐλήφθησαν ὑπό ἀναρμοδίου ὀργάνου καί ὅσα χρόνια καί νά περάσουν θά παραμένουν ἄκυρες … καί …ἡ συγκληθεῖσα λεγομένη «ἑνωτική Σύνοδος» εἶναι καί αὐτή ἄκυρη, διότι ἀπαρτίστηκε ἀπό λαϊκά πρόσωπα, καί κατά ταῦτα ἡ χορήγηση τοῦ καθεστῶτος τῆς Αὐτοκεφαλίας σέ αὐτήν τήν μή ὑποστατή «ἐκκλησιαστική» δομή ἀποβαίνει ἄκυρη»[11].
Γ) Τό Οὐκρανικόν εἶναι θέμα διοικητικῆς φύσεως, διότι ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος δημιούργησε ἀντικανονικῶς τήν νέαν σχισματικήν ψευδοεκκλησίαν μέ ἐπικεφαλῆς τόν Ἐπιφάνιον παράλληλα μέ τήν Κανονικήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Οὐκρανίας μέ ἐπικεφαλῆς τόν Κανονικόν Μητροπολίτην Κιέβου καί πάσης Οὐκρανίας κ. Ὀνούφριον.
Δ) Τό Οὐκρανικόν εἶναι θέμα κανονικόν, διότι συνιστᾶ ἀντικανονικήν εἰσπήδησιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχίου εἰς ξένην δικαιοδοσίαν τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας.
Ε) Τό Οὐκρανικόν θίγει τήν περί μυστηρίων διδασκαλίαν, διότι οἱ ἀπαρτίζοντες τήν νέαν ψευδοεκκλησίαν εἶναι ἄνευ ἱερωσύνης, ἀποστολικῆς διαδοχῆς, δεν τελοῦν ἔγκυρα μυστήρια, καί εἶναι ἀχειροτόνητοι, αὐτοχειροτόνητοι, καθηρημένοι καί ἀφορισμένοι.
ΣΤ) Τό Οὐκρανικόν εἶναι θέμα ἐκκλησιολογικόν – δογματικόν[12], διότι, σύμφωνα μέ τόν εἰδικό κανονολόγο Αἰδεσιμολογιώτατο Πρωτοπρεσβύτερο π. Ἀναστάσιο Γκοτσόπουλο, ἐξελίσσεται ἀπὸ πρόβλημα κανονικῆς ὑφῆς σὲ μεῖζον ἐκκλησιολογικόν πρόβλημα, μὲ ἀπροσδιόριστες γιὰ τὴν ὥρα συνέπειες καὶ διαστάσεις:
Ἔχομεν εἰς τὴν νεωτέραν ἐκκλησιαστικὴν ἱστορίαν διὰ πρώτην φορὰν τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην νὰ προσδίδει εἰς τὰ «πρεσβεῖα τιμῆς» –ποὺ ἀναμφισβήτητα ἡ Ὀρθόδοξος παράδοσις τοῦ ἀναγνωρίζει– ἔννοια πρωτείου ἐξουσίας παπικοῦ τύπου.
Τό πρωτεῖον τιμῆς (πρεσβεῖα τιμῆς) εἶναι:
α΄) Ὁ συντονιστικὸς ρόλος εἰς τάς πανορθοδόξους σχέσεις.
β΄) Ἡ ἔκφρασις καὶ ὑλοποίησις ἀποφάσεων, ποὺ λαμβάνουν ἐν Συνόδῳ οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες.
Τό παπικὸν πρωτεῖον ἐξουσίας σημαίνει ὅτι:
α΄) Ὁ πάπας ἐνεργεῖ ὑπερορίως, ὄχι μόνο εἰς τὰ ὅρια τοῦ Πατριαρχείου Ρώμης, ἀλλὰ εἰς τὴν καθ’ ὅλου Ἐκκλησίαν.
β΄) Ὁ πάπας ἀποφασίζει κυριαρχικά καί ἀνεξάρτητα ἢ καὶ ἀντίθετα μὲ τὴν γνώμην τῶν κατὰ τόπους Ἐκκλησιῶν.
γ΄) Οἱ λοιποὶ ἐπίσκοποι ὑποχρεοῦνται νὰ ἀποδεχθοῦν τὴν παπικὴν ἀπόφασιν.
δ΄) Ἡ παπικὴ ἀπόφασις δὲν χρήζει ἐγκρίσεως, ἀλλὰ οὔτε προσβάλλεται οὔτε ἀναιρεῖται.
Ἂς ἀπαντήσουμε εἰλικρινά: Οἱ ἐνέργειες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου θυμίζουν «πρωτεῖο τιμῆς» ἢ ταιριάζουν ἐπακριβῶς σὲ «πρωτεῖο ἐξουσίας»;
Δὲν πρέπει, ὅμως, νὰ μᾶς διαφεύγει ὅτι, διὰ νὰ φτάσουμε νὰ ἑρμηνεύωνται τὰ πρεσβεῖα τιμῆς ὡς πρωτεῖον ἐξουσίας, ἔχει προηγηθεῖ προσπάθεια διὰ θεωρητικὴν τεκμηρίωσιν:
α΄) Ἡ θεμελίωσις τοῦ πρωτείου εἰς τὴν Τριαδικὴν Θεότητα. Οὔτε ὁ πάπας δὲν τόλμησε ποτέ νὰ ἰσχυριστεῖ ὅτι τὸ πρωτεῖο του στηρίζεται εἰς τὴν Ἁγίαν Τριάδαν. Ἐκεῖνος τὸ ἐθεμελίωσε εἰς τὴν «ὑπεροχὴν» τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου. Ἡ Κωνσταντινούπολη εἰς τὴν «ὑπεροχὴν» τοῦ Θεοῦ Πατρός.
β΄) Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἀπὸ primus inter pares («πρῶτος μεταξὺ ἴσων») ἀναγορεύθηκε σὲ «primus sine paribus» («πρῶτος ἄνευ ἴσων»)!
γ΄) Τώρα καταβάλλεται προσπάθεια διὰ θεωρητικὴ “κάλυψι” τῆς ἀντικανονικότητος μὲ τὴν ἐπιχειρηματολογίαν ὅτι:
i. Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης μπορεῖ νά ἐπεμβαίνει ὑπερορίως εἰς τήν ἀνά τήν Οἰκουμένην Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ἀκόμη καί «αὐτεπαγγέλτως καί ὡς ἐκ καθήκοντος», «οὐ μόνον ἔνθα περί Δογμάτων καί ἱερῶν Παραδόσεων καί Κανονικῶν Ἐκκλησιαστικῶν Διατάξεων ἤ περί γενικῶν ζητημάτων, ἀφορώντων εἰς ὁλόκληρον τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί ἐν πᾶσι τοῖς σχετικῶς σπουδαίοις ἐπί μέρους ζητήμασι, τοῖς ἐνδιαφέρουσι ταύτην ἤ ἐκείνην τήν Τοπικήν Ἐκκλησίαν»[13]! Διερωτῶμαι σέ τί διαφέρει ἡ προσέγγισις αὔτη τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου ἀπό τό Διάταγμα Dictatus Papae (1075), τοῦ πάπα Γρηγορίου Ζ΄, ὅπου ἀναγράφεται ἡ ἀπαίτησις νά ὑποβάλλονται εἰς τόν πάπαν πρός λύσιν ἅπασαι αἱ “cause majores” (μείζονες ὑποθέσεις) τῶν ἀνά τήν οἰκουμένην Ἐκκλησιῶν! Καί οἱ συνειρμοί συνεχίζονται, ἄν θυμηθοῦμε τίς φράσεις τοῦ θεωρητικοῦ τῆς Γρηγοριανῆς μεταρρύθμισης καρδιναλίου τῆς Silva Candida (1053-1054) εἰς τό σύγγραμμά του De Sancta Romana Ecclesia ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης εἶναι «ἡ μήτηρ ὅλων τῶν Ἐκκλησιῶν» (mater omnium ecclesiarum), ὁ ἄξων, ἡ πηγή καί ἡ ἀρχή (cardo, fons et origo), ἡ κορυφή καί τό θεμέλιό τους (vertex et fundamentum)[14]!
ii. Νὰ καταργηθοῦν οἱ Ἱεροὶ Κανόνες, ποὺ ἐμποδίζουν τὴν ὑπερόρια δράσιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ. Νὰ ἡμπορεῖ ὁ Οἰκουμενικὸς νὰ ἐνεργεῖ χωρὶς κανονικάς δεσμεύσεις καὶ περιορισμοὺς ἀπὸ κανονικάς διατάξεις[15]! Πάντα, ἀσφαλῶς, διὰ τὸ καλόν τῆς Ἐκκλησίας! Περιττὸν νὰ ὑπενθυμίσουμε ὅτι αὐτὸ ἰσχυρίζεται καὶ ἔκανε ὁ πάπας τῆς Ρώμης.
iii. Οἱ περὶ αὐτοκεφάλου ἀποφάσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου δὲν χρειάζονται ἐπικύρωσι[16] ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση τῆς καθ’ ὅλου Ἐκκλησίας».
Ὁ ὁμότιμος Καθηγητής τῆς Δογματικῆς Θεολογίας κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης δέχεται κι αὐτός ὅτι τό Οὐκρανικόν εἶναι ζήτημα ἐκκλησιολογικόν καί δογματικόν. Εἰς ἐπιστολήν του πρός ὅλα τά μέλη τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μέ θέμα: «Σχετικά μέ τήν θεσμική νομιμοποίηση τῆς Σχισματικῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας»[17], λέγει: «Θά ἤθελα –μέ αἴσθηση εὐθύνης– νά θέσω καί ἐγώ ταπεινῶς ὑπόψη Σας τίς Ἐκκλησιολογικές – Δογματικές διαστάσεις, ἀλλά καί τίς σωτηριολογικές προεκτάσεις τῆς ἀπροϋπόθετης ἀποδοχῆς σέ ἐκκλησιαστική – μυστηριακή κοινωνία τῆς Σχισματικῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας». Σέ ἄλλο σημεῖο λέγει: «Τό πρῶτο καί μεῖζον θέμα εἶναι, στήν προκειμένη περίπτωση, τό Ἐκκλησιολογικό θέμα, πού ἀφορᾶ τήν ταυτότητα τοῦ εν λόγῳ «ἐκκλησιαστικοῦ μορφώματος». Πρῶτα, δηλαδή, θά πρέπει νά ἐξεταστεῖ, ἄν τό «μόρφωμα» αὐτό πληροῖ τίς προϋποθέσεις τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Κοινότητας. Ἄν, ἀντίθετα, ἀναγνωριστεῖ τό «Αὐτοκέφαλό» του, τότε αὐτομάτως ἀναγνωρίζεται καί ἡ ἐκκλησιαστική «νομιμότητα» τῆς Σχισματικῆς Ἐκκλησίας». Και ἀλλοῦ: «Γίνεται σαφές, ὅτι τό ἐν λόγῳ θέμα εἶναι οὐσιαστικά Ἐκκλησιολογικό-Δογματικό, μέ ἀναπόφευκτες σωτηριολογικές προεκτάσεις». Καί τέλος: «Μέ τήν «λογική» ἐκδόσεως τοῦ Τόμου «Αὐτοκεφαλίας» στήν Σχισματική Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας, κινδυνεύουμε μελλοντικῶς νά ὁδηγηθοῦμε –ἐνδεχομένως– καί στήν διαμυστηριακή ἀποδοχή τοῦ Παπισμοῦ καί ἄλλων αἱρετικῶν, χωρίς τίς θεμελιώδεις προϋποθέσεις τῆς μετανοίας καί τῆς ἀποκηρύξεως τῶν δογματικῶν πλανῶν τους, πρᾶγμα πού ἐπιχειρεῖ σήμερα ὁ Οἰκουμενισμός, ὄχι μόνο στήν θεωρία, ἀλλά ἤδη καί στήν πράξη».
Ζ) Τό Οὐκρανικόν εἶναι θέμα Οἰκουμενισμοῦ, διότι ἡ νέα ψευδοεκκλησία τοῦ Ἐπιφανίου εἶναι, ἐκτός τῶν ἄλλων, καί οἰκουμενιστική, ἀφοῦ ἔχει κοινούς στόχους μέ τούς Οὐνῖτες τῆς Οὐκρανίας, οἱ ὁποῖοι καθιστοῦν δυνατήν τήν ἕνωσιν μεταξύ τους, συμπροσεύχεται ἀντικανονικῶς μέ κατεγνωσμένους αἱρετικούς Παπικούς, μέ τούς ὁποίους τελεῖ κοινές ἀκολουθίες, καί ἀποδέχεται τήν ψευδοσύνοδον τῆς Κρήτης. Δηλ. ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος δημιούργησε μία «ἐκκλησία» ὅμοια μέ τήν ἰδική του. Οἰκουμενιστική «ἐκκλησία» εἶναι τό Φανάρι, οἰκουμενιστική «ἐκκλησία» εἶναι καί ἡ νέα σχισματική τοιαύτη τῆς Οὐκρανίας. Ἰδού αἱ ἀποδείξεις:
α) Τόν Ἰούλιον τοῦ 2017 εἰς μήνυμά του ὁ σχισματικός ψευδοπατριάρχης Κιέβου Φιλάρετος ἀνέφερε διά τήν ψευδοσύνοδον τῆς Κρήτης: «Ἀποδεχόμεθα τά ἔγγραφα, πού ἐγκρίθησαν εἰς τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Σύνοδον». Ὁ ψευδοπατριάρχης Κιέβου κατεφέρθη ἐναντίον τῆς οἰκουμενιστικῆς Μόσχας καί ὕμνησε τόν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον. Ὁ Φιλάρετος σημείωσε πώς «ἡ Σύνοδος ἔχει δημιουργήσει ἕναν μηχανισμόν διά συνοδικάς ἀποφάσεις μέσα, ὄχι μόνο ἀπό μία τοπική ἐκκλησία ἤ ὁμάδα τοπικῶν ἐκκλησιῶν, ὅπως ἔχει συμβεῖ κατά τους τελευταίους αἰῶνες, ἀλλά μέσα εἰς Πανορθόδοξον ἐπίπεδον». Μίλησε διά τήν «ἰδιαίτερην διακονίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ὡς πρῶτος μεταξύ ἴσων πρωτεύοντα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καί προέδρου τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου». Διά τήν ἰδική του ἀπουσία σχολίασε: «Τό Πατριαρχεῖον Κιέβου εἶναι εὐαίσθητο εἰς τό γεγονός ὅτι δέν ἐκλήθη νά συμμετάσχει ἤ νά στείλει ἀντιπροσώπους εἰς τήν Σύνοδον, διότι τό ζήτημα τῆς ἀναγνωρίσεως τοῦ αὐτοκεφάλου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας ἀπό ἄλλες Τοπικές Ἐκκλησίες πρέπει ἀκόμη νά ἀντιμετωπιστεῖ. Ὡστόσο, τό Πατριαρχεῖον Κιέβου, μέ τήν ἐμπιστοσύνην καί τήν ἀγάπην διά τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν μας τῆς Κωνσταντινούπολης καί μέ κοινόν νοῦν μέ τάς Τοπικάς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας, θεωρεῖ ὅτι τά θέματα, πού συμφωνήθηκαν ἀπό τήν Σύνοδον εἶναι ἐπαρκῶς ἀποδεδειγμένα διά τήν Ὀρθόδοξην Ἐκκλησίαν. Ἡ θέσις καί ἡ ἀπάντησις τοῦ Πατριαρχείου Κιέβου πρός τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Σύνοδον καί σχετικά μέ τάς ἀποφάσεις της θά πιστοποιηθεῖ ἐπίσημα εἰς τήν ἑπομένην συνεδρίασιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ UOC-KP, ἀλλά μποροῦμε νά βεβαιώσουμε σήμερα ὅτι ἡ στάσις μας ἀπέναντί τους εἶναι θετική καί ὅτι ἀποδεχόμεθα τά ἔγγραφα, πού ἐγκρίθηκαν»[18].
β) Ὁ σχισματικός ψευδομητροπολίτης Ἐπιφάνιος εἰς τήν ὁμιλίαν του, κατά τήν ἀπονομήν τοῦ Ἀθηναγόρειου Βραβείου Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων, τήν 20ην-10-2019, εἶπε: «Καί ἐγώ ἐπίσης ἔχω ἕνα ὄνειρο: Ἕνα ὄνειρο ὅτι μιά Πανορθόδοξος Σύνοδος θά λάβει χώρα εἰς τήν Κωνσταντινούπολην-Νέαν Ρώμην, ὅπως τό συνέλαβε καί ἐργάστηκε δι’ αὐτό ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας. Ἕνα ὄνειρο ὅτι ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, πού ἔγινε διά πρώτην φοράν εἰς τήν Κρήτην, θά ἔχει συνέχεια, καί ὅτι τέτοιες Σύνοδοι θά γίνουν ἀναπόσπαστο κομμάτι τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας»[19].
γ) Ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς OCU Ἐπιφάνιος Ντουμένκο, εἰς συνέντευξίν του εἰς τήν Espreso.TV. τόν Μάιο τοῦ 2019, μίλησε σχετικά μέ τήν πιθανότητα νά ἑνωθεῖ στό μέλλον μέ τήν «Οὐκρανικήν Ἑλληνόρυθμη Καθολικήν Ἐκκλησίαν». Ὁ ψευδομητροπολίτης Ἐπιφάνιος δήλωσε ὅτι ἡ [σχισματική] «Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας –OCU» συνεργάζεται στενά μέ τήν «πατριωτικήν» «Οὐκρανικήν Ἑλληνόρυθμην Καθολικήν Ἐκκλησίαν– UGCC» [οὐνῖτες]. «Γενικά προσπαθοῦν πολλοί καί λένε ὅτι αὐτές οἱ ἐκκλησίες [σχισματικοί καί οὐνῖτες] θά πρέπει στό μέλλον νά ἑνωθοῦν», δήλωσε ὁ Ντουμένκο. «Ἀλλά, γιά νά ἑνωθοῦμε, θά πρέπει νά μποῦμε σέ διάλογο». Σύμφωνα μέ τόν ἴδιο, ἐπί τοῦ παρόντος, ἡ [σχισματική] «Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας –OCU» καί ἡ [οὐνιτική] «Οὐκρανική Ἑλληνόρυθμη Καθολική Ἐκκλησία– UGCC», ἡ ὁποία εἶναι ἡ «πατριωτική Ἐκκλησία», βρίσκονται εἰς στενήν συνεργασίαν, ὑλοποιοῦν ὁρισμένα προγράμματα καί συμμετέχουν εἰς κοινάς ἐκδηλώσεις. «Εἰς τήν συνάντησιν μέ τόν Μακαριώτατον Σβιάτοσλαβ μιλήσαμε διά τήν περαιτέρω ἐμβάθυνσιν τῆς συνεργασίας μας. Εἰς αὐτήν τήν συνεργασίαν θά μποῦμε εἰς διάλογον καί ὁ διάλογος θά καθορίσει, ἐάν μποροῦμε νά ἑνωθοῦμε. Θεωρητικά αὐτό εἶναι ἐφικτό εἰς τό μέλλον. Ἐξαρτᾶται, ὅμως, ἀπό τό πῶς θά συνεργαστοῦμε, πῶς θά διατηρήσουμε αὐτάς τάς φιλικάς σχέσεις καί πῶς θά ἀγωνιστοῦμε δι’ αὐτήν τήν ἑνότητα. Εἰς τό μέλλον ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί θά πρέπει νά ἑνωθοῦν σέ μιά ἑνιαία Ἐκκλησία», δήλωσε ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς OCU. Ὅπως ἀνέφερε νωρίτερα ἡ Ἕνωση Ὀρθόδοξων Δημοσιογράφων, ὅταν ὁ Ἐπιφάνιος συνεχάρη τόν ἐπικεφαλῆς τῆς «Οὐκρανικῆς Ἑλληνόρυθμης Καθολικῆς Ἐκκλησίας» Σβιάτοσλαβ Σέβτσουκ εἰς τά γενέθλιά του, τόν ηὐχαρίστησε «διά τήν ὑποστήριξιν τῶν φιλικῶν σχέσεων μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν καί διά τήν ἀκλόνητον πατριωτικήν στάσιν» καί ἐξέφρασε τήν ἐλπίδα ὅτι αἱ σχέσεις μεταξύ τῆς OCU καί τῆς UGCC θά παραμείνουν «τό ἴδιο καλές καί εὐεργετικές», ὅπως εἶναι τώρα[20].
δ) Ὁ ψευδομητροπολίτης Ἐπιφάνιος, τήν Κυριακήν 13-10-2019, «ἐγκαινίασε» τόν νεόκτιστον Ἱερόν Ναόν τῆς Παναγίας Προστασίας εἰς τήν περιοχήν Βαράσ. Κατά τήν ἀκολουθίαν τῶν ἐγκαινίων καί τήν τέλεσιν τῆς Θείας Λειτουργίας, ὁ σχισματικός Ἐπιφάνιος ἐπέτρεψε τήν συμπροσευχητικήν παρουσίαν τοῦ παπικοῦ ψευδοκληρικοῦ Βασιλείου Πλατότκα, ὁ ὁποῖος ἵστατο ἐντός τοῦ Ἱεροῦ, ἐνδεδυμένος μέ κάποια λειτουργικά ἄμφια καί ὄντας εἰς τήν σειρά μέ τούς ψευδοκληρικούς τῆς Οὐκρανικῆς σχισματικῆς ψευδοεκκλησίας. Ὁ παπικός ψευδοϊερέας σέ μήνυμά του στό Facebook, ἔγραψε μιά ἡμέρα νωρίτερα ὅτι προσεκλήθη ἐπίσημα νά συμμετάσχει, τονίζοντας ὅτι: «Αὔριο, Κυριακή 13 Ὀκτωβρίου, θά ἑνωθῶ μέ τούς ἀδελφούς μας, καί τούς ἐνορίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Παναγίας Προστασίας, εἰς κοινήν προσευχήν μέ τήν εὐκαιρίαν τῶν ἐγκαινίων τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ ἀπό τόν Μητροπολίτην Κιέβου καί πάσης Οὐκρανίας κ. Ἐπιφάνιον»[21].
ε) Τήν 8ην-10-2019 ἕνας ψευδοϊεράρχης τῆς OCU (τοῦ Ἐπιφανίου) τέλεσε ἀπροκάλυπτα καί ἀπό κοινοῦ μέ ἕναν Οὐνίτην ψευδοϊεράρχην καί ἕναν Παπικόν ψευδοϊερέαν μνημόσυνον διά τήν ἐπαναταφή τῶν θυμάτων, πού τόν Ἰούνιο τοῦ 1941 ὑπέστησαν βασανιστήρια ἀπό τό Λαϊκό Κομισαριάτο Ἐσωτερικῶν Ὑποθέσεων τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης εἰς τήν φυλακήν Dubno. Σύμφωνα μέ τήν ἱστοσελίδα τῆς «ἐπισκοπῆς Λούτσκ τῆς ρωμαιοκαθολικῆς ἐκκλησίας», εἰς τήν τελετήν χοροστάτησαν ὁ «Ἀρχιεπίσκοπος» Ρίβνε Ἰλαρίων τῆς OCU (τοῦ Ἐπιφανίου), ὁ Ἔξαρχος τῆς Οὐνιτικῆς «Ἐπισκοπῆς» Λούτσκ Josaphat καί ὁ «Ἀρχιεπίσκοπος» (Dean) τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ρίβνε τῆς Παπικῆς αἱρέσεως π. Vladislav Chaika, καθώς καί ἄλλοι τοπικοί «ἱερεῖς»[22].
στ) Ὁ «Μητροπολίτης» Περεγιάσλαβ Ἀλέξανδρος, ὁ ὁποῖος εἶναι εἷς ἐκ τῶν δύο Ἀρχιερέων, πού ἐγκατέλειψαν τήν Κανονικήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Οὐκρανίας καί προσεχώρησαν εἰς τήν νέαν ψευδοεκκλησίαν τῆς Οὐκρανίας, ἀμέσως μετά τήν ἵδρυσί της τό 2018, καί σήμερα κατέχει τήν θέσιν τοῦ ἀντιπροέδρου τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπί τῶν Διαχριστιανικών Σχέσεων, παρέστη εἰς «χειροτονίαν ἑλληνοκαθολικοῦ Ἐπισκόπου» (Οὐνίτου) τήν Κυριακήν 12 Ἰανουαρίου 2020, εἰς τόν Πατριαρχικόν Ναόν τοῦ Κιέβου τῆς Οὐκρανικῆς Οὐνιτικῆς «Ἐκκλησίας», ὅπου ἐτελέσθη ἡ «χειροτονία εἰς Ἐπίσκοπον» τοῦ Στεπάν Στούς.
Κατόπιν προσκλήσεως τοῦ Οὐνίτου «Ἀρχιεπισκόπου» Κιέβου καί Γαλικίας Σβιατοσλάβ, ὁ «Μητροπολίτης» Ἀλέξανδρος ἐξεφώνησε συγχαρητήριον λόγον. Εἰς αὐτόν ὁ «Μητροπολίτης» Ἀλέξανδρος, μεταξύ ἄλλων, ἐδήλωσεν ὅτι ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Κιέβου κυρός Βλαδίμηρος, συνεζήτησε μέ τόν πρώην ἐπικεφαλῆς τῶν οὐκρανῶν ἑλληνοκαθολικῶν (Οὐνιτῶν) Λιουμπομίρ Γκούζαρ σχέδια σχετικά μέ τήν ἕνωσιν τῶν ὀρθοδόξων καί τῶν ἑλληνοκαθολικῶν τῆς Οὐκρανίας. Ὁ «Μητροπολίτης» προέβλεψε τήν ἕνωσιν αὕτη εἰς τό ἐγγύς μέλλον. «Προχωροῦμε εἰς δύο δρόμους παράλληλα˙ ὁ σκοπός μας εἶναι εἷς, ἀλλά δέν ἦρθε ἀκόμη ὁ καιρός. Ὅμως, κάποτε θά δοῦμε ὅτι αὐτό θά συμβεῖ. Αὐτόν τόν καιρόν εἶμαι βέβαιος πώς θά τόν δοῦμε, ἀδελφοί καί ἀδελφές. Ἐκεῖνο, τό ὁποῖον δέν μποροῦσαν νά κάνουν αὐτοί, θά τό κάνουμε ἐμεῖς», ἐδήλωσεν χαρακτηριστικά ὁ «Μητροπολίτης» Ἀλέξανδρος.
Ἐπίσης, ἐχαρακτήρισεν τήν σύναξιν τῶν παρισταμένων Οὐνιτῶν Ἱεραρχῶν «ἐκκλησιαστικήν πληρότητα», λέγοντας ὅτι «σήμερα βλέπω μίαν ἐκκλησιαστικήν πληρότητα, μίαν πολύ καλήν, μεγάλην πληρότητα, ἡ ὁποία ἐπέθεσε ἐπάνω της τάς χείρας της, κί ἐσεῖς, μαζί μέ μᾶς, θά ἀναλάβετε τοῦτο τό φορτίον. Φορτίον, ὄχι τῆς δόξης, ὄχι τῶν τιμῶν, ἀλλά τῆς εὐθύνης ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί ἐνώπιον τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ».
Ἐν συνεχειᾳ, ὁ «Μητροπολίτης» προσέφερε εἰς τόν νέον Οὐνίτην «Ἐπίσκοπον» ἕνα ἐγκόλπιον μέ τήν Παναγία ἀπό τά προσωπικά ἀντικείμενα τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτη Κιέβου καί πάσης Οὐκρανίας κυροῦ Βλαδιμήρου, τοῦ ὁποίου διετέλεσε γραμματέας ἐπί μακρόν.
«Ἐπιτρέψτε μου τήν σημερινήν ἡμέραν νά σᾶς προσφέρω κάτι ἀπό αὐτά, τά ὁποῖα μοῦ ἔχουν ἀκόμη ἀπομείνει εἰς τό σκευοφυλάκιον, ἀπό τόν μακαριστόν Μητροπολίτην Βλαδίμηρον. Αὐτό τό ἐγκόλπιον, πού εἰκονίζει τήν Παναγία. Ἄς εἶναι ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ Προστάτιδα τῆς περαιτέρω διακονίας σας καί ἐμψυχώτρια εἰς τήν πορείαν, πού ἔχει ὁριστεῖ γιά σᾶς», τόνισε ὁ κ. Ἀλέξανδρος[23].
Η) Τό Οὐκρανικό εἶναι θέμα σωτηριολογικόν, διότι ἡ αἵρεσις καί τό σχίσμα, καί ἰδιαίτερα ὁ Οἰκουμενισμός καί ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης δέν σώζουν τόν ἄνθρωπο, ἀλλά τόν ὁδηγοῦν, ὄχι εἰς τήν σωτηρίαν, ἀλλά εἰς τήν ἀπώλειαν τῆς ψυχῆς.
Δυστυχῶς, Σεβασμιώτατε, τά πράγματα εἶναι πάρα μά πάρα πολύ σοβαρά. Διότι, ὅποιος ἀναγνωρίζει τήν νέαν σχισματοαιρετικήν οὐκρανικήν ψευδοεκκλησίαν, δέν ἀποδέχεται μόνον τό σχίσμα καί τό ἀχειροτόνητον ἤ αὐτοχειροτόνητον, ἀλλά πολύ χειρότερα ἐγκολπώνεται τόν οὐνιτικόν τρόπον τῆς ψευδοῦς ἑνώσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τάς ποικίλας αἱρέσεις, δηλ. τήν κακήν ἕνωσιν μέ τούς Οὐνῖτας, τήν αἵρεσιν τοῦ Παπισμοῦ καί τόν αἱρεσιάρχην Πάπα, μέσῳ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης. Αὐτό ἀποδεικνύεται ἀπό τίς ἄριστες σχέσεις, πού διατηρεῖ τόσον ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ὅσον καί ὁ Ἐπιφάνιος μέ τούς Οὐνῖτας τῆς Οὐκρανίας καί τόν ἐπικεφαλῆς των «ἀρχιεπίσκοπον» Σβιάτοσλαβ Σέβτσουκ. Ἑπομένως, ὑφίσταται θέμα οἰκουμενιστικῆς διακοινωνίας.
Ἐν τέλει, τό νὰ ἔχει κανείς ἐκκλησιαστικήν καί πνευματικήν κοινωνίαν μὲ σχισματικοὺς καὶ δὴ ἀχειροτονήτους, αὐτοχειροτονήτους, καθηρημένους καί ἀφορισμένους, πού εἶναι καί οἰκουμενιστές, δέν εἶναι «διοικητικῆς φύσεως» θέμα, ἀλλά εἶναι θέμα «πίστεως» καὶ «ἀκριβείας».
5. Ἡ ἐπίσημος ἀναγνώρισις τῆς νέας ψευδοεκκλησίας τῆς Οὐκρανίας ὑπό τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
Σεβασμιώτατε,
Ἤλπιζα ἀνησυχών ὅτι ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, αἰρομένη πάνω ἀπὸ τὰ πατριωτικὰ καὶ ἐθνοφυλετικὰ αἰσθήματα καὶ κριτήρια διὰ τὸν «Πατριάρχην τοῦ Γένους», τὰ ὁποῖα δὲν ἔκρυψαν μὲ ἄστοχες κορόνες καὶ δηλώσεις κάποιοι Ἀρχιερεῖς, θὰ προέτασσε τὴν ἐκκλησιολογίαν τοῦ ἑνὸς Σώματος τοῦ Χριστοῦ, δὲν θὰ παρέβλεπε τὸν σχισμένον χιτώνα εἰς τὴν Τοπικὴν Ἐκκλησίαν τῆς Οὐκρανίας, διατὶ τὸ σχίσιμον ἐπεκτείνεται εἰς τὴν Καθολικὴν Ἐκκλησίαν, εἰς τὸ ἕνα σῶμα, καὶ δὲν θὰ ἐνεθάρρυνε μὲ τὴν ἀναγνώρισιν τῆς «Αὐτοκεφαλίας» τὸν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον, ὄχι μόνο νὰ νομιμοποιήσει τὸ σχίσιμον, ἀλλὰ καὶ νὰ τὸ διευρύνει μὲ διώξεις τῶν σχισματικῶν ἐναντίον τῆς Κανονικῆς Ἐκκλησίας, μέλους τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ὡς καὶ μὲ νέον σχίσμα μέσα εἰς τὸ παλαιὸν ἐκ μέρους τοῦ καθηρημένου καὶ ἀναθεματισμένου «πατριάρχου» Φιλαρέτου Ντενισένκο. Οἱ ἐλπίδες διεψεύσθησαν, δυστυχῶς, καὶ οἱ ἀνησυχίες ἐπεβεβαιώθησαν. Εἶναι γεγονός ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀνεγνώρισε ἐπίσημα τήν νέαν ψευδοεκκλησίαν τῆς Οὐκρανίας καί τόν ἐπικεφαλῆς της Ἐπιφάνιον. Τοῦτο προκύπτει ἀπό τά κάτωθι γεγονότα :
α) Τό κοινόν ὑπόμνημα (23-05-2019) τῶν δύο Συνοδικῶν Ἐπιτροπῶν ἐπί τῶν δογματικῶν καί νομοκανονικῶν καί ἐπί τῶν διορθοδόξων, σύμφωνα μέ τό ὁποῖον «θεωρήσαντες τό θέμα τῆς αὐτοκεφαλίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας ἐξ ὄψεως κανονικῆς οὐ μήν ἀλλά καί νομικῆς, εὐσεβεστάτως εἰσηγούμεθα ὅτι οὐδέν τό κωλύον τήν ἀναγνώρισιν τοῦ αὐτοκεφάλου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας καί τήν ἀπόλυτον ἐναρμόνισιν καί συμπόρευσιν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μετά τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου»[24].
β) Τήν ἀντικανονικήν συμπροσευχήν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος Ἱερωνύμου Β΄ μέ τόν σχισματικόν ψευδομητροπολίτην Ἐπιφάνιον κατά τόν Μέγαν Ἑσπερινόν (10-06-2019) εἰς τήν Ἱ. Μονήν Ζωοδόχου Πηγῆς Βαλουκλῆ, ἐπί τῇ ἑορτῇ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Βαρθολομαίου καί Βαρνάβα, χοροστατοῦντος τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, τοῦ ἄγοντος τά ὀνομαστήριά του[25].
γ) Τό ἐπίσημον Ἀνακοινωθέν τῆς Δ.Ι.Σ. τῆς 28ης Αὐγούστου 2019, μέ τό ὁποῖον ἀνεγνώρισε «τό κανονικόν δικαίωμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου γιά τήν παραχώρησιν τοῦ Αὐτοκεφάλου, καθώς καί τό προνόμιον τοῦ Προκαθημένου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νά χειρισθεῖ περαιτέρω τό ζήτημα τῆς ἀναγνωρίσεως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας»[26].
δ) Τό ἐπίσημον Ἀνακοινωθέν τῆς Ι.Σ.Ι. τῆς 12ης Ὀκτωβρίου 2019[27], μέ τό ὁποῖον «ἀπεδέχθη τήν ἀπόφασιν τῆς Δ.Ι.Σ. τῆς 28ης-08-2019 καί τήν εἰσήγησιν Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος Ἱερωνύμου Β΄[28], ὁ ὁποῖος εἰσηγήθηκε τήν ἀναγνώρισιν ὑπό τῆς ἡμετέρας Ἐκκλησίας τῆς Αὐτοκεφαλίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς ἀνεξαρτήτου Δημοκρατίας τῆς Οὐκρανίας, δηλ. ἀνεγνώρισε τό κανονικόν δικαίωμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου γιά τήν παραχώρησιν τοῦ Αὐτοκεφάλου, καθώς καί τό προνόμιον τοῦ Προκαθημένου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νά χειρισθῇ περαιτέρω τό ζήτημα τῆς ἀναγνωρίσεως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας». Σύμφωνα μέ τήν τριμελῆ ἐξ Ἀρχιερέων Ἐπιτροπή ἐπί τοῦ Τύπου, ἀποτελουμένη ἐκ τῶν Μητροπολιτῶν Ναυπάκτου Ἱεροθέου, Σύρου Δωροθέου και Πατρῶν Χρυσοστόμου, «τό ἐκδοθέν Δελτίον Τύπου ἀνεγνώσθη εἰς ἐπήκοον πάντων καί κατόπιν γενομένων ὑπό τῶν Ἀρχιερέων διορθώσεων, ἔλαβε τήν τελικήν του μορφήν καί ἀπετέλεσε ἀπόφασιν τῆς Ἱεραρχίας»[29].
Τήν ἰδίαν ἡμέραν (12-10-2019) ὁ ψευδομητροπολίτης Ἐπιφάνιος μέ ἐπιστολήν του «ἐξέφρασε τίς εὐχαριστίες του πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος Ἰερώνυμον καί ὅλους τούς Ἱεράρχας, οἱ ὁποῖοι εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας, ὑπεστήριξαν τήν θέσιν καί ἠκολούθησαν τάς κανονικάς καί ἱστορικάς ἀποφάσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἀνοίγοντας τόν δρόμο διά τήν πλήρην ἀλληλεπίδρασιν ἀνάμεσα εἰς τάς δύο Τοπικάς Αὐτοκεφάλους Ἐκκλησίας μας εἰς ὅλα τά ἐπίπεδα»[30].
Τήν ἑπομένην ἡμέραν (13-10-2019), ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος εἰς τήν ὁμιλίαν του ἐν τῷ Πατριαρχικῷ Ναῷ, ἐδήλωσεν ὅτι «ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας της Ἑλλάδος ἔλαβε μίαν ἱστορικήν ἀπόφασιν, σύμφωνα μέ τήν ὁποίαν ἀφ’ ἑνός ἀναγνωρίζεται καί ἐπιβεβαιοῦται τό ἀποκλειστικόν δικαίωμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου νά ἀπονέμει τά Αὐτοκέφαλα ἐκεῖ ὅπου παρίσταται ἀνάγκη, καί ἀφ’ ἑτέρου, κατά συνέπειαν, καί ἐπί τῇ βάσει αὐτοῦ τοῦ δικαιώματος τοῦ Πατριαρχείου μας, ἡ Ἁγιωτάτη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀνεγνώρισε τό Αὐτοκέφαλον, πού ἔδωκεν τό Πατριαρχεῖον μας, πρό μηνῶν, εἰς τήν νεοπαγήν Αὐτοκέφαλον Ἐκκλησίαν τῆς Οὐκρανίας. … Ἐμεῖς ἀπό τήν θέσιν αὐτήν εὐχαριστοῦμεν τήν ἀδελφήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος καί εὐγνωμονοῦμεν τόν Μακαριώτατον Πρόεδρον τῆς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμον, ὁ ὁποῖος ἔλαβεν τήν πρωτοβουλίαν καί ὡδήγησεν τά πράγματα εἰς τό χθεσινόν αἴσιον ἀποτέλεσμα»[31].
ε) Τό συλλείτουργον τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος Ἱερωνύμου Β΄ μέ τόν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον εἰς τόν Ἱ. Ν. Παναγίας Ἀχειροποιήτου Θεσσαλονίκης τήν 19ην-10-2019, ὅπου ἐμνημονεύθη ὁ σχισματικός καί ἀκοινώνητος ψευδομητροπολίτης Κιέβου Ἐπιφάνιος[32].
στ) Τήν ἀποστολήν Εἰρηνικοῦ Γράμματος (21-10-2019) τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος Ἱερωνύμου Β΄ εἰς τόν ψευδομητροπολίτην Ἐπιφάνιον[33], μέ τό ὁποῖον τοῦ ἀπέδωκε τόν ἀσπασμόν τῆς ἀδελφικῆς ἀγάπης καί ἔτεινε τήν χείραν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Κοινωνίας.
ζ) Τήν διά πρώτην φοράν μνημόνευσιν εἰς τά Δίπτυχα τοῦ σχισματικοῦ Ἐπιφανίου ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος Ἱερώνυμον Β΄ κατά τήν Θείαν Λειτουργίαν τῆς 10ης-11-2019 εἰς τόν Καθεδρικόν Ναόν τῶν Ἀθηνῶν[34], γεγονός πού ἐπισυμβαίνει πλέον εἰς κάθε λειτουργικήν παρουσίαν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου.
η) Τό ἐπίσημον Ἀνακοινωθέν τῆς Δ.Ι.Σ. τῆς 11ης-12-2019[35] τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, σύμφωνα μέ τό ὁποῖον «Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀπεφάσισε ἀβίαστα διά τήν Οὐκρανίαν», καί
θ) Τήν συμπερίληψιν εἰς τά Δίπτυχα τοῦ 2020 τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τῆς ἀποδόσεως τοῦ Τόμου τῆς Αὐτοκεφαλίας ὡς ἱστορικοῦ γεγονότος καί τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἐπιφανίου ὡς 15ου «Προκαθημένου». Συγκεκριμένα, εἰς τήν σελίδα 29 καί εἰς τήν στήλην ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ γράφεται: «2019. (Ἰαν. 2016). Πατριαρχικός καί Συνοδικός Τόμος περί τοῦ Αὐτοκεφάλου τῆς ἐν Οὐκρανίᾳ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας». Ἐπίσης, εἰς τήν σελίδα 370 μέ τίτλον «ΤΑ ΠΡΕΣΒΥΓΕΝΗ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΑ ΚΑΙ ΑΙ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΙ» καταγράφεται ὡς 15ος «Προκαθήμενος», ὁ «Οὐκρανίας ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ Μητροπολίτης Κιέβου καί πάσης Οὐκρανίας»[36].
Τήν 5ην-01-2020, ὅταν συμπληρώθηκε ἕνας χρόνος ἀπό τήν ὑπογραφήν καί τήν ἀποδοσιν τοῦ «Τόμου Αὐτοκεφαλίας» εἰς τούς σχισματοαιρετικούς τῆς Οὐκρανίας, ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος κατά τήν ὁμιλίαν του ἐν τῷ Ἱ. Ν. Ἁγίου Γεωργίου Φαναρίου, ἐξέφρασε καί πάλιν τά συγχαρητήριά του πρός τόν Πατριάρχην Ἀλεξανδρείας Θεόδωρον καί τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος Ἱερώνυμον, διά τήν ἐναρμόνισίν των μέ τήν ἀπόφασιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τήν ἀναγραφήν εἰς τά Δίπτυχα τοῦ ψευδομητροπολίτου Κιέβου καί πάσης Οὐκρανίας Ἐπιφανίου[37].
Φυσικόν ἐπακόλουθον τῶν ἀνωτέρω ἦτο καί ἡ ἄρνησις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου νά μεταβεῖ εἰς τήν συνάντησιν τῶν Προκαθημένων εἰς τό Ἀμμάν τῆς Ἰορδανίας στίς 26-02-2020 ὕστερα ἀπό πρόσκλησιν τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Θεοφίλου Γ΄, μέ τήν ἀμάρτυρον εἰς τήν ἐκκλησιαστικήν ἱστορίαν δικαιολογίαν ὅτι «ἡ σύγκλησις συναντήσεων καί συνάξεων τῶν Ὀρθοδόξων Προκαθημένων εἶναι κανονικόν προνόμιον τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου»[38].
Τέλος, ἐπέκειτο τόν παρελθόντα Φεβρουάριον ἤ Μάρτιον ἡ ἐπίσημος ἐπίσκεψις τοῦ Ἐπιφανίου εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος καί ἡ πλήρης ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τό συλλείτουργο Ἐπιφανίου, Ἱερωνύμου καί Ἱερᾶς Συνόδου καί τήν μνημόνευσιν, ἡ ὁποία πρός καιρόν ἀνεβλήθη δι’ εὐθετώτερον χρόνον, λόγῳ τῶν μέτρων ἀσφαλείας, ἐξ αἰτίας τῆς λεγομένης «πανδημίας τοῦ κορωναϊοῦ». Ὁ Ἐπιφάνιος εἰς πρόσφατον συνέντευξίν του τήν 6ην-01-2020 σχετικά μέ τά μελλοντικά του σχέδια διά μίαν ἐπίσκεψιν εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἀλεξανδρείας καί τήν Ἐκκλησίαν της Ἑλλάδος, τόνισε: «Οἱ προετοιμασίες βρίσκονται εἰς ἐξέλιξιν διά τήν ἐπίσκεψίν μου. Πρῶτα εἶναι ἡ ἐπίσκεψις εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἀλεξανδρείας, ἐπειδή εἶναι ἡ δεύτερη Ἐκκλησία σέ τιμήν μετά τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον. Νομίζω ὅτι ἴσως τόν Φεβρουάριον ἤ τόν Μάρτιον νά πραγματοποιηθεῖ μία τέτοια ἐπίσκεψις. Καί μετά ἀνάλογα θά ἐπισκεφθοῦμε καί τήν Ἀθήνα»[39].
Συνέπεια τῶν ἀνωτέρω ἦταν τό Πατριαρχεῖο Ρωσίας μέ συνοδικήν ἀπόφασίν του, τήν 17ην Ὀκτωβρίου 2019, νά διακόψει τήν προσευχητικήν καί εὐχαριστιακήν κοινωνίαν μέ ὅσους ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος δέχθηκαν ἤ δεχθοῦν εἰς τοιαύτην κοινωνίαν ἐκπροσώπους τῶν οὐκρανικῶν μή κανονικῶν σχισματικῶν κοινοτήτων, καθώς ἐπίσης διέκοψε καί τήν μνημόνευσιν τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος Ἱερωνύμου Β΄ ἐκ τῶν Διπτύχων[40]. Τήν 1η-11-2019 τό Κέντρο Θρησκευτικοῦ Τουρισμοῦ τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας ἀνήρτησε λίστα μέ τίς πρῶτες Μητροπόλεις, οἱ ὁποῖες εἶχαν κοινωνία μέ ἐκπροσώπους τῆς ψευδοεκκλησίας τῆς Οὐκρανίας. Σύμφωνα μέ τήν λίστα, οἱ πρῶτες Ἱερές Μητροπόλεις, πού ἀπαγορεύεται νά ἐπισκεφτοῦν τά ρωσικά τουριστικά πρακτορεῖα, εἶναι ἡ Ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν καί οἱ Μητροπόλεις 1) Λαγκαδᾶ, Λητῆς καί Ρεντίνης, 2) Βεροίας, Ναούσης καί Καμπανίας, 3) Ἄρτης, 4) Τρίκκης καί Σταγών, καί 5) Δημητριάδος καί Ἁλμυροῦ[41].
6. Ἡ δεδηλωμένη ἀντίθεσίς Σας
Σεβασμιώτατε,
Εἶναι γνωστόν ὅτι ἀντιτίθεσθε σθεναρῶς εἰς τήν ἀναγνώρισιν τῆς Οὐκρανικῆς «Αὐτοκεφαλίας», ὅπως τοῦτο ἀποδεικνύεται ἀπό Ὑμέτερα δημοσιευθέντα κείμενα καί ποιμαντορικές ἐγκυκλίους, καί δημόσιες συνεντεύξεις καί παρεμβάσεις. Δέν ἔχετε ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν μέ τούς σχισματοαιρετικούς τῆς Οὐκρανίας, οὔτε ἐμνημονεύσατε τόν ψευδοκιέβου Ἐπιφάνιον. Καλῶς ἐπράξατε ὡσαύτως καί πρῶτον, κατεθέσατε εἰς τά πρακτικά τῆς Δ.Ι.Σ. τοῦ Αὐγούστου 2019 καί τῆς Ι.Σ.Ι. τοῦ Ὀκτωβρίου 2019, ἀλλά καί δημόσια, τήν ἀντίθεσίν Σας εἰς τάς ὑποτιθεμένας «ἀποφάσεις» των, δεύτερον, διεχωρίσατε δημόσια τήν θέσιν Σας ἀπό τάς ἀνωτέρω «ἀπόφασεις» καί διεφωτίσατε τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, καί τρίτον, συνυπεγράψατε κοινήν ἐπιστολήν μετά τριῶν ἑτέρων Ἀρχιερέων, ἡ ὁποία ἀπεστάλη εἰς ἅπαντας τούς Προκαθημένους τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ζητώντας ὅπως ληφθῶσιν πρωτοβουλίαι διά τήν σύγκλησιν Πανορθοδόξου Συνόδου σχετικῶς μέ τήν ἀντιμετώπισιν τοῦ Οὐκρανικοῦ ζητήματος.
Ὅσον ἀφορᾶ τήν κοινήν ἐπιστολήν Σας, ἄς ἐπιτρέψει ἡ Ὑμετέρα Σεβασμιότης υἱϊκῶς καί ταπεινῶς νά παρατηρήσω ὅτι δὲν περιμένουμε ὅσοι ἐκοινώνησαν μὲ τοὺς σχισματοαιρετικούς τῆς Οὐκρανίας νὰ συγκαλέσουν οἱ ἴδιοι σύνοδον καὶ νὰ αὐτοκαταδικασθοῦν. Μᾶλλον θὰ δικαιώσουν τοὺς ἑαυτούς των, ἐκτὸς τοῦ ὅτι δὲν πρόκειται ποτὲ νὰ συγκαλέσουν Πανορθόδοξον Σύνοδον, διότι γνωρίζουν ὅτι ἡ συντριπτικὴ πλειονότης τῶν Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν εἶναι ἐναντίον τους. Γιὰ τὸν λόγον αὐτὸν φαντάζει ὡς οὐτοπικὴ καὶ γραφικὴ ἡ ἔκκλησις πρὸς τὸν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον νὰ συγκαλέσει Πανορθόδοξον Σύνοδον. Εἶναι ὡς νά αἰτεῖσθε ἀφελῶς ἀπό τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην νά «αὐτοκτονήσει» ἐκκλησιαστικῶς, συγκαλώντας Πανορθόδοξον Σύνοδον κατά τοῦ ἑαυτοῦ του! Φαντάζει συγχρόνως καὶ ἔμμεσος φυγὴ ἀπὸ τὴν εὐθύνην τῶν ἄλλων Προκαθημένων καὶ τὴν δυνατότητα, ποὺ ἔχουν, νὰ συγκαλέσουν καὶ χωρὶς τὸν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον σύνοδον, διὰ νὰ ἐπιλύσει τὸ Οὐκρανικὸν πρόβλημα. Τέλος, εἰς τήν κοινήν ἐπιστολήν δέν γίνεται ἡ πρέπουσα σύνδεσις τοῦ Οὐκρανικοῦ μέ τήν νέαν παπίζουσαν ἐκκλησιολογίαν τοῦ Φαναρίου, τόν Οἰκουμενισμόν τήν ψευδοσύνοδον τῆς Κρήτης, τό νέον πρωτεῖον τοῦ Κων/λεως (πρῶτος ἄνευ ἴσων – primus sine paribus) καί τήν ἕνωσιν μέ τόν Πάπα, τούς Οὐνῖτας καί τούς ἄλλους αἱρετικούς.
Βεβαίως, ἄς ἐπιτραπεῖ εἰς τό σημεῖον τοῦτο νά παρατηρήσω ὅτι τήν κοινήν αὐτήν προσπάθειαν καί ἐπιστολήν ἐτορπίλλισε ἐξ ἀρχῆς καί προδιέγραψε τήν πορείαν της εἷς ἐκ τῶν ὑπογραψάντων αὐτήν, ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς, ὁ ὁποῖος τελείως ἀσυνέτως ἐδημοσιοποίησε τήν κίνησιν ταύτην, προτοῦ ἀκόμη συνταχθῆ καί ἀποσταλῆ ἡ ἐπιστολή[42], καί βεβαίως ὁ ἴδιος αὐτοακυρώθηκε, ἀφοῦ, μετά τήν ὑπογραφήν της ἐκ μέρους του, συνελειτούργησε κατά τήν ἑορτήν τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος (12-12-2019) ἐν Πειραιεῖ μέ τόν Μητροπολίτην Λαγκαδᾶ Ἰωάννην[43], ὁ ὁποῖος ἔχει συλλειτουργήσει μέ τόν ψευδοκιέβου Ἐπιφάνιον καί τούς συν αὐτῷ, καί τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἱερώνυμον Β΄, ὁ ὁποῖος ἀνεγνώρισε τήν οὐκρανικήν ψευδοεκκλησίαν καί τόν ἐπικεφαλῆς της, τόν ὁποῖον ἐμνημόνευσε διά πολλοστήν φοράν ἐν τῷ Καθεδρικῷ Ἱ. Ν. Ἁγίας Τριάδος Πειραιῶς, κατά τήν ἡμέραν τῶν Ἀγίων Θεοφανείων 2020[44].
7. Τί θά ἔπρεπε νά πράξετε ἐπιπλέον
Κατά τήν ταπεινήν μου ἀπόψιν, Σεβασμιώτατε, οἱ παραπάνω κινήσεις Σας εἶναι μέν ἐπαινετέες, ὅμως δέν ἐπαρκοῦν. Θά ἔπρεπε, ἐπιπροσθέτως, ἄν θέλατε νά ἀντιμετωπισθῇ τό πρόβλημα εἰς τήν ρίζαν του:
α) Νά ζητήσετε τήν σύγκλησιν νέας ἐκτάκτου Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, κατά τήν ὁποίαν νά διεξαχθεῖ κανονική ψηφοφορία καί νά ἐκδοθεῖ κανονική ἀπόφασις διά τό Οὐκρανικόν ζήτημα.
β) Νά προσφύγετε εἰς τό Συμβούλιον τῆς Ἐπικρατείας κατά τῆς μή τηρήσεως τῆς νομίμου διαδικασίας περί ψηφοφορίας κατά τήν ἔκτακτην Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἐλλάδος τῆς 12ης-10-2019 γιά τό Οὐκρανικό ζήτημα.
γ) Νά ζητήσετε τήν παραίτησιν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος Ἱερωνύμου Β΄ ἀπό τήν Σύνοδον τῆς Ἰεραρχίας, διότι ἀντικανονικῶς καί χωρίς τήν ἔγκρισιν τῆς Ἰεραρχίας προέβη εἰς τά περιγραφέντα εἰς τήν ἑνότητα 5 ἀντικανονικά παραπτώματα.
δ) Νά ζητήσετε ἀπό τήν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας τήν παραίτησιν τῶν Ἀρχιερέων, πού ἀπετέλεσαν τήν τριμελήν ἐπιτροπήν ἐπί τοῦ Τύπου, ἐπειδή ὑφήρπασαν, μέ τήν συνευδοκία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, τήν μή ὑπάρξασα ἀπόφασιν τῆς Ἱεραρχίας, παρουσιάζοντάς την ὡς θετική ὑπερ τῆς ἀναγνωρίσεως τῆς Οὐκρανικῆς ψευδοαυτοκεφαλίας, διαπράττοντας πραξικόπημα. Καί τέλος,
ε) Νά προβεῖτε, ἕως ὅτου διευθετηθεῖ τό θέμα, εἰς τήν διακοπήν μνημονεύσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐπειδή αὐτή ἀνεγνώρισε τούς σχισματοαιρετικούς τῆς Οὐκρανίας ὡς ἐκκλησίαν, καί δέν ὀρθοτομεῖ πλέον τόν λόγον τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ, ἀντικαθιστῶντας τήν μνημόνευσιν «Ἐν πρώτοις μνήσθητι Κύριε τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου τῆς ὀρθοτομούσης τόν λόγον τῆς σῆς ἀληθείας», μέ τήν μνημόνευσιν «Ἐν πρώτοις μνήσθητι Κύριε πάσης Ἐπισκοπῆς Ὀρθοδόξων τῶν ὀρθοτομούντων τόν λόγον τῆς σῆς ἀληθείας».
8. Ἡ ἔμμεσος ἀναγνώρισις τῆς Οὐκρανικῆς σχισματοαιρέσεως διά τῆς μνημονεύσεως τῆς μή ὀρθοτομούσης Ἱερᾶς Συνόδου
Σεβασμιώτατε,
Γνωστόν τυγχάνει ὅτι, ὡς Ἱεράρχης τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὁσάκις τελεῖτε τήν Θείαν Λειτουργίαν ἐν τῇ καθ’ Ὑμᾶς Ἱερᾷ Μητροπόλει Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων, μνημονεύετε δίς τῆς Ἰερᾶς Συνόδου, τῆς ὁποίας ἀποτελεῖτε μέλος. Πρώτην φοράν, κατά τήν μνημόνευσιν ἐπί τῆς Ὡραίας Πύλης εἰς τήν Μεγάλην Εἴσοδον, ὅταν, κρατῶντας εἰς τάς χεῖρας Σας τό ἅγιον δισκάριον, λέγετε «τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου», καί δευτέραν, μετά τήν εὐχήν εἰς τό «Ἐξαιρέτως…» ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ θυσιαστηρίου μνημονεύετε «Ἐν πρώτοις μνήσθητι Κύριε τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου τῆς ὀρθοτομούσης τόν λόγον τῆς σῆς ἀληθείας».
Ἡ μνημόνευσις, ὅμως, αὔτη, Σεβασμιώτατε, καθίσταται κενή καί ἄνευ περιεχομένου, ἀφ’ ἧς στιγμῆς ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀνεγνώρισε μέ τόν πλέον ἐπίσημον τρόπον, ὅπως ἀπεδείξαμεν ἀνωτέρω, τήν σχισματοαιρετικήν καί οἰκουμενιστικήν Οὐκρανικήν ψευδοεκκλησίαν καί τόν ἐπικεφαλῆς της Ἐπιφάνιον καί ἔχει πλήρη ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν μετ’ αὐτῆς. Ἑπομένως, δέν εἶναι ὀρθοτομοῦσα τόν λόγον τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά μᾶλλον κακοδοξοῦσα. Δέν εἶναι «Ἱερά», ἀλλά μᾶλλον ἀνίερος. Ἡ Ἱερά Σύνοδος, μέ τήν ἐκκλησιοποίησιν τοῦ σχίσματος, γίνεται ἀκοινώνητη, βάσει τοῦ 2ου Ἱεροῦ Κανόνος τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Τοπικῆς Συνόδου (341 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος λέγει: «…μὴ ἐξεῖναι δὲ κοινωνεῖν τοῖς ἀκοινωνήτοις… Εἰ δὲ φανείῃ τις τῶν ἐπισκόπων, ἢ πρεσβυτέρων, ἢ διακόνων, ἤ τις τοῦ κανόνος τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν, καὶ τοῦτον ἀκοινώνητον εἶναι, ὡς ἂν συγχέοντα τὸν κανόνα τῆς ἐκκλησίας»[45]. Ἔχοντας, λοιπόν, Ὑμεῖς, Σεβασμιώτατε, ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν μετά τῆς ἀκοινωνήτου Ἱερᾶς Συνόδου, τήν ὁποίαν μνημονεύετε, γίνεσθε κι ἐσεῖς δυστυχῶς ἀκοινώνητος, ἔστω καί ἄν δέν συμφωνεῖτε θεωρητικά μόνο μέ τήν ἀναγνώριση τῶν σχισματοαιρετικῶν τῆς Οὐκρανίας.
Ἔχετε ἄραγε σκεφτεῖ, Σεβασμιώτατε, μήπως, μνημονεύοντας κατά τήν φρικτήν ὥραν τῆς Θείας Μυσταγωγίας καί ἐνώπιον τῆς Ἁγίας Τραπέζης τήν Ἱεράν Σύνοδον καί παρουσιάζοντάς την ὡς ὀρθοτομοῦσαν, ἐνῶ στήν πραγματικότητα δέν εἶναι, διαπράττετε ἀνεπιγνώστως ἤ ἐπεγνωσμένως τό ἁμάρτημα τοῦ ψεύδους ἐνώπιον αὐτοῦ τοῦ Τιμίου Σώματος καί Αἵματος τοῦ Χριστοῦ; Αὐτὸ τὸ ψέμα λέγεται καί ἀκούει τὸ ἐκκλησίασμα, συμφωνώντας ἀνεπιγνώστως μὲ τὸ λεγόμενον. Πόσον, ὅμως, εἶναι σωστόν καί δυνατόν ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστός, πού εἶναι ἡ Αὐτοαλήθεια, νά ἀποδεχθεῖ ἕνα τοιοῦτον ψεῦδος, προφερόμενον ἀπό Ἀρχιερατικά χείλη; Καί πόσον ἡμεῖς οἱ κληρικοί ἔχομεν τό δικαίωμα νά ψευδώμεθα μπροστά εἰς τόν Θεάνθρωπον Ἰησοῦν Χριστόν, τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτήν καί Κύριον ἡμῶν; Δέν σκέπτεσθε, Σεβασμιώτατε, μήπως κι ἐσεῖς, μνημονεύοντας τήν Ἱεράν Σύνοδον ὡς ὀρθοτομοῦσαν, κηρύττετε δημοσίᾳ, γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ’ Ἐκκλησίαις, τήν ἀναγνώρισιν τοῦ σχίσματος ὡς ἐκκλησίας;
Πρός ἐπίρρωσιν τῶν ἀνωτέρω λεγομένων καί διά νά μήν νομίζετε ὅτι ταῦτα εἰσί ἰδική μου ἐφεύρεσις καί προσωπική μου σκέψις καί τοποθέτησις, θά ἤθελα νά καταστήσω γνωστά εἰς τήν Σεβασμιότητά Σας μερικά λίαν ἀξιοπρόσεκτα ἀποσπάσματα ἐκ τῆς ὁμολογιακῆς ἐπιστολῆς τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων, ἐπί αὐτοκράτορος Μιχαήλ Η΄ τοῦ Παλαιολόγου καί Πατριάρχου Ἰωάννου ΙΑ΄ Βέκκου τῶν λατινοφρόνων.
Ὡς ἀσφαλῶς θά γνωρίζετε, οἱ Ἁγιορεῖται Πατέρες αὐτοί εἰσίν ἑορταζόμενοι Ἅγιοι ὑπό τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι οἱ Ὁσιομάρτυρες Πατέρες οἱ ὑπό τῶν Λατινοφρόνων ἀναιρεθέντες διά τήν ἁγίαν καί Ὀρθόδοξον πίστιν ἐν Ἄθωνος τῷ Ὄρει, ὧν ἡ Σύναξις ἐπιτελεῖται την Πέμπτην τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Συγκεκριμένως εἶναι α) οἱ ὁσιομάρτυρες Ζωγραφῖτες Πατέρες (22-09), β) οἱ ὁσιομάρτυρες Βατοπαιδινοί Πατέρες (04-01), γ) οἱ ὁσιομάρτυρες Ἰβηρῖτες Πατέρες (13-05), δ) οἱ ὁσιομάρτυρες Καρεώτες Πατέρες, ἰδίως ὁ Πρῶτος τοῦ Ἁγίου Ὄρους Κοσμᾶς (05-12), ε) οἱ δώδεκα ὁσιομάρτυρες Κουτλουμουσιανοί Πατέρες (Κυριακή Β΄ Ματθαίου), καί στ) οἱ ὁσιομάρτυρες Ξενοφωντινοί Πατέρες (Κυριακή Β΄ Ματθαίου).
Λέγουν, λοιπόν, οἱ Ἁγιορεῖται: «Εἰ δέ ἁπλῶς ἐν ὁδῷ χαίρειν αὐτῷ κωλυόμεθα λέγειν, εἰ τό εἰσάγειν εἰς οἰκίαν κοινήν εἱργόμεθα, πῶς οὐκ ἐν οἰκίᾳ, ἀλλ’ ἐν ναῷ Θεοῦ, ἀλλ’ ἐν αὐτοῖς τοῖς ἀδύτοις, ἐπί τῆς μυστικῆς καί φρικτῆς τραπέζης τοῦ Υἱοῦ ἀμώμου, ἵνα ἡμᾶς ἐξιλάσηται τῷ Πατρί καί ἑαυτῷ καί τάς ἁμαρτίας ἡμῶν διά τοῦ ἰδίου αἵματος καθαρίσῃ ὁ ἀναμάρτητος; Ποῖος ᾅδης ἐξερεύξηται τό μνημόσυνον τοῦ παρά τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἐκκοπέντος ἀξίως, ὡς κατά Θεοῦ καί τῶν θείων τραχηλιάσαντος, καί διά τοῦτο ἐχθρός τοῦ Θεοῦ γενήσεται; Εἰ γάρ τό ἁπλῶς χαίρειν εἰπεῖν, κοινωνίαν δίδωσι τοῖς ἔργοις τοῖς πονηροῖς, πόσον ἡ διάτορος αὐτοῦ μνημοσύνη καί ταῦτα αὐτῶν τῶν θείων μυστηρίων φρικτῶς προκειμένων; Εἰ δέ ὁ προκείμενός ἐστιν ἡ αὐτοαλήθεια, πῶς ἄν τό μέγα ψεῦδος τοῦτο δέχηται εἰκάζειν εἰκός, τό συντάττειν αὐτόν ὡς ὀρθόδοξον πατριάρχην μετά τῶν λοιπῶν ὀρθοδόξων πατριαρχῶν. Ἐν καιρῷ φρικτῶν μυστηρίων σκηνικῶς παίξομεν καί τό μή ὄν ὡς ὄν ὑποκρινώμεθα; Καί πῶς ταῦτα ἀνέξεται ὀρθόδοξος ψυχή, καί οὐκ ἀποστήσεται τῆς κοινωνίας τῶν μνημονευσάντων αὐτίκα καί ὡς καπηλεύσαντας τά θεῖα τούτους ἡγήσεται»[46];
Δηλ. «Ἄν, λοιπόν, ἐμποδιζόμεθα νά χαιρετᾶμε τόν αἱρετικόν πάπαν ἁπλά εἰς τόν δρόμον καί ἄν δέν μᾶς ἐπιτρέπεται νά τόν βάλουμε εἰς ἕνα συνηθισμένον σπίτι, πῶς δέν εἶναι ἀνεπίτρεπτον νά τόν εἰσάγουμε, ὄχι εἰς σπίτι, ἀλλά εἰς τόν ναόν τοῦ Θεοῦ καί μάλιστα εἰς αὐτά τά ἴδια τά ἄδυτα, πάνω εἰς τήν μυστικήν καί φρικτήν (Ἁγίαν) Τράπεζαν τοῦ ἀμώμου Υἱοῦ, ἔτσι ὥστε ὁ ἀναμάρτητος (Υἱός) νά μᾶς ἐξιλεώσει εἰς τόν Πατέρα καί τόν ἑαυτό Του καί νά καθαρίσει τάς ἁμαρτίας μας μέ τό ἴδιον τό Αἷμα Του; Ποῖος ᾅδης θά ἀναφωνήσει τήν μνημόνευσιν τοῦ πάπα, ὁ ὁποῖος ἀποκόπηκε δίκαια ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἐξ αἰτίας τῆς αὐθαδείας του ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καί τῶν θείων Μυστηρίων, καί θά γίνει μ’ αὐτόν τόν τρόπον ἐχθρός τοῦ Θεοῦ; Διότι, ἄν ἀκόμη καί ὁ ἁπλός χαιρετισμός μᾶς καθιστᾶ κοινωνούς τῶν πονηρῶν ἔργων αὐτοῦ, πού χαιρετᾶμε, πόσο μᾶλλον ἡ μνημόνευσίς του ἐκφώνως καί μάλιστα τήν στιγμή, πού ἀντικρύζομεν μέ φρίκη τά θεῖα Μυστήρια; Ἄν αὐτός ὁ ἴδιος, πού εὑρίσκεται μπροστά μας, εἶναι ἡ Αὐτοαλήθεια, πῶς εἶναι δυνατόν νά ἀνεχθεῖ ἕνα τόσο μεγάλο ψεῦδος, τό νά συγκατατάσσεται δηλ. ὁ πάπας μεταξύ τῶν λοιπῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν; Μήπως θά παίξουμε θέατρο κατά τόν καιρό τῶν φρικτῶν Μυστηρίων καί θά ὑποκριθοῦμε ὅτι εἶναι ὑπαρκτό αὐτό, πού δεν ὑπαρκτό; Καί πῶς θά τά ἀνεχθεῖ αὐτά ἡ ψυχή τοῦ Ὀρθοδόξου καί δέν θά ἀπομακρυνθεῖ ἀμέσως ἀπό τήν ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν αὐτῶν, πού τόν ἐμνημόνευσαν, καί δέν θά τούς θεωρήσει ἱεροκαπήλους»;
Δι’ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγον μάλιστα, Σεβασμιώτατε, καί μέσα εἰς τὰ πλαίσια τῆς μὴ κοινωνίας, ἱκετευτικῶς καί γονυπετῶς Σᾶς θερμοπαρεκάλεσα εἰς τήν μεταξύ μας συζήτησιν ὡς υἱός πρός Πατέρα καί ὡς ἱερεύς πρός Ἐπίσκοπον, ὅπως διακόψητε τὴν μνημόνευσιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὡς μὴ «ὀρθοτομούσης τὸν λόγον τῆς ἀληθείας» τοῦ Χριστοῦ. Ἀντί αὐτῆς, ὅταν τελεῖτε τήν Θείαν Λειτουργίαν, δύνασθε νά μνημονεύητε «Ὑπέρ πάσης Ἐπισκοπῆς Ὀρθοδόξων τῶν ὀρθοτομούντων τόν λόγον τῆς ἀληθείας». Ἡ δικαιολόγησις τοῦ σχίσματος καὶ ἡ ἐκκλησιοποίησίς του δὲν εἶναι ὀρθοτόμησις τοῦ λόγου τῆς ἀληθείας. Εἰς ἀντίθετον περίπτωσιν, συνεχίζοντας τήν μνημόνευσιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, δυστυχῶς, εὑρίσκεσθε –φεῦ– ψευδόμενος καί ἁμαρτάνων ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ Θυσιαστηρίου καί τό χειρότερον ἀναγνωρίζων καί κοινωνῶν ἐμμέσως πλήν σαφῶς μετά τῆς οὐκρανικῆς σχισματοαιρέσεως. Σᾶς ἐπεσήμανα ὅτι ὀφείλετε ἄμεσα νὰ ἀποστασιοποιηθεῖτε ἀπὸ τήν Ἱεράν Σύνοδον, ὥστε, μὲ τὴν διακοπὴν τῆς διακοινωνίας, καὶ τοὺς ἀπαρτίζοντας αὐτήν νὰ ὠφελήσετε, γιατί θὰ διερωτηθοῦν διὰ ποῖον λόγον διεκόπη ἡ κοινωνία καὶ ἡ μνημόνευσις, ἀλλὰ καὶ τὸ ποίμνιον θὰ προφυλάξετε, ὥστε νὰ μὴν ἐμπλακεῖ εἰς τήν σχισματοαίρεσιν.
Ὡσαύτως, Σεβασμιώτατε, ὁσάκις τελεῖτε τήν Θείαν Λειτουργίαν εἰς ἑτέραν Ἱεράν Μητρόπολιν, μνημονεύετε ἅπαξ τό ὄνομα καί τήν φήμην τοῦ ἐπιχωρίου Μητροπολίτου πρίν τήν ἐμμελή ἀπαγγελίαν τοῦ Ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος καί δίς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ὡς εἴρηται ἀνωτέρω. Ὅμως, πῶς δύνασθε, Ὑμεῖς, Σεβασμιώτατε, ὅταν λειτουργεῖτε εἰς ἑτέραν Μητρόπολιν, νά μνημονεύητε Μητροπολίτας, οἱ ὁποῖοι ἀποδέχονται ἀμέσως ἤ ἐμμέσως τήν Οὐκρανική ψευδοεκκλησία;
Τό Σάββατον, 25ην-01-2020, ἑορτή τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Γρηγορίου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ Θεολόγου, ἐλειτουργήσατε εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Μεταμορφώσεως Σωτῆρος Παλαιᾶς Κοκκινιᾶς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς καί σύμφωνα μέ τήν ἐκκλησιαστικήν τάξιν μνημονεύσατε τό ὄνομα καί τήν φήμην τοῦ ἐπιχωρίου Μητροπολίτου Πειραιῶς. Ὡσαύτως πράξατε καί τήν Κυριακήν, 16ην-02-2020, ὅταν ἐλειτουργήσατε εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίας Παρασκευῆς Νέας Καλλιπόλεως Πειραιῶς. Ὅμως, ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς, ὡς γνωστόν, τήν 12ην-12-2019 συνελειτούργησε εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Σπυρίδωνος Πειραιῶς μετά τοῦ Μητροπολίτου Λαγκαδᾶ, Λιτῆς καί Ρεντίνης Ἰωάννου, ὁ ὁποῖος ἀποδέχεται τό Οὐκρανικό μόρφωμα καί συνελλειτούργησε μετά τοῦ σχισματοαιρετικοῦ ψευδομητροπολίτου Κιέβου Ἐπιφανίου. Ἐπίσης, ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς τήν ἡμέραν τῶν Ἁγίων Θεοφανείων 2020 συνελειτούργησε μετά τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου, ὁ ὁποῖος ἐμνημόνευσε ἔτι μίαν φοράν τόν σχισματικόν Ἐπιφάνιον ἐν τῇ Θείᾳ Λειτουργίᾳ εἰς τά Δίπτυχα ὡς 15ον «Προκαθήμενον», ἄνευ οὐδεμιᾶς ἀντιδράσεως τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς ἐκείνην τήν στιγμήν. Τό δέ ἀνακοινωθέν τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς[47] πρός δικαιολόγησιν τῶν ἀδικαιολογήτων τοῦ Μητροπολίτου της κρίνεται ὡς ἀπαράδεκτον, διπλωματικόν, ἀντιπατερικόν, νομικιστικόν μᾶλλον ἤ θεολογικόν, δογματικόν καί ἁγιοπατερικόν. Ὑμεῖς, Σεβασμιώτατε, πῶς, μετά ταῦτα, μνημονεύσατε τόν Μητροπολίτην Πειραιῶς;
Ἔχετε ἄραγε ποτέ σκεφθεῖ μήπως, μέ ἀμφότερα ταῦτα, ἤγουν τήν μνημόνευσιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί τῶν εἰρημένων Μητροπολιτῶν ὡς δῆθεν ὀρθοτομούντων τόν λόγον τῆς ἀληθείας, ἔχετε ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν καί οὐσιαστικῶς ἀκυρώνετε –φεῦ!– ὁποιονδήποτε ἀξιόλογον καί ἐπαινετέον ἀγῶνα ἔχετε διεξάγει ἄχρι σήμερον ἐναντίον τοῦ Οὐκρανικοῦ προβλήματος;
9. Ἀνασκευή ἐπιχειρημάτων
Σεβασμιώτατε,
α) Ἐπί τῶν ἀνωτέρω εἰς τάς μεταξύ μας συζητήσεις ἀπαντήσατε ὅτι δέν πρόκειται νά διακόψετε τήν μνημόνευσιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, διότι δέν θά ἔχει κανένα ἀποτέλεσμα, ἐπειδή ἀφ’ ἧς στιγμῆς προβῆτε εἰς τήν διακοπήν μνημονεύσεως αὐτῆς, θά κληθεῖτε εἰς ἀπολογίαν, καί ἐνδεχομένως νά τιμωρηθεῖτε, νά ἐκδιωχθεῖτε ἀπό τήν Μητρόπολιν, νά κυρηχθεῖτε ἔκπτωτος τοῦ Θρόνου, νά καθαιρεθεῖτε καί νά ἐκλεγεῖ ἕτερος οἰκουμενιστικῶν φρονημάτων Μητροπολίτης εἰς τήν θέσιν Σας. Ἐσεῖς προτιμᾶτε, εἴπατε, νά εἶστε μέσα εἰς τήν Ἰεράν Σύνοδον ὡς φωνή ἀντιδράσεως.
Ἐπιτρέψτε μου, Σεβασμιώτατε, ὅπως ἐπισημάνω τά κάτωθι: Κατ’ ἀρχήν, μέχρι στιγμῆς οὐδείς ἱερεύς–πρεσβύτερος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὁ ὁποῖος προχώρησε εἰς διακοπήν μνημονεύσεως τοῦ οἰκείου Ἐπισκόπου του, ἔχει καθαιρεθεῖ, πόσο μᾶλλον Ἐπίσκοπος, ὡς Ὑμεῖς. Δεύτερον, θά εἶναι μεγάλη τιμή δι’Ὑμᾶς νά «τιμωρηθεῖτε» ἐνδεχομένως ἀπό μίαν τοιαύτην «Ἱεράν Σύνοδον», πού εὑρίσκεται εἰς πλήρην ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν μέ τόν Οἰκουμενισμόν, τό Κολυμπάριον καί τήν Οὐκρανικήν σχισματοαίρεσιν. Τρίτον, θα ἀποδείξετε ὅτι συνέχεσθε ἀπό συνέπειαν λόγων καί πράξεων. Τέταρτον, ὁ πιστός ὀρθόδοξος κλῆρος καί λαός Ἐσᾶς θά ἀναγνωρίζει ὡς Κανονικόν Ἐπίσκοπον καί θά συσπειρωθεῖ ἔτι περισσότερον γύρω Σας. Πέμπτον, θά ἀναβιώσετε εἰς τήν σύγχρονον ἐποχήν μας τό ρωμαλέον, ἀγωνιστικόν καί ὁμολογιακόν φρόνημα τῶν ἁγίων τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως, τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων, ἀλλά καί τῶν μακαριστῶν Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτου, Παραμυθίας Παύλου καί Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβροσίου, οἱ ὁποῖοι ἐφήρμοσαν εἰς τήν ἐποχήν των τήν διακοπήν μνημονεύσεως. Εἰρήσθω ἐν παρόδῳ ὅτι ἡ διακοπή μνημονεύσεως τοῦ μεγάλου οἰκουμενιστοῦ καί μασόνου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου ἀπό σύσσωμον τό Ἅγιον Ὄρος καί τούς τρεῖς προαναφερομένους Μητροπολῖτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἐλλάδος, ἦταν ἡ κύρια αἰτία ἀναβολῆς τῆς ψευδοῦς ἑνώσεως ἐν τῇ πράξει μεταξύ Ὀρθοδοξίας και Παπισμοῦ, ἡ ὁποία ἤδη ἀπό νωρίτερα, τό 1964, εἶχε συμφωνηθεῖ θεωρητικά. Τόση δύναμι εἶχε ἡ διακοπή κοινωνίας καί μνημονεύσεως, ὥστε ἀνεβλήθη ἡ ψευδοένωσις. Ἕκτον, καί κυριώτερον θά εὐαρεστήσετε τόν Ἅγιον Τριαδικόν Θεόν ἡμῶν, τήν Κυρίαν Θεοτόκον καί τό πλῆθος τῶν Ἁγίων, οἱ ὁποῖοι, βλέποντες τήν ἐφαρμογήν τῆς ἱεροκανονικῆς καί ἁγιοπατερικῆς ἀκριβείας ὑφ’ Ὑμῶν, θά χαίρονται, θά εὐφραίνονται καί θά ἀγάλλουν.
β) Εἰς τάς μεταξύ μας συζητήσεις ἰσχυρισθήκατε ὅτι δέν ἦλθε ἀκόμη ὁ κατάλληλος καιρός γιά τήν διακοπή μνημονεύσεως καί ὅτι Ἐσεῖς θα κάνετε διακοπή μνημονεύσεως, μόνο ὅταν θά γίνει ἡ ἕνωσις, ὅταν δηλ. θά συλλειτουργήσει ὁ Πάπας μέ τόν Πατριάρχην.
Ἡ ἕνωσις μεταξύ Ὀρθοδοξίας καί Παπισμοῦ ἔχει ἤδη ἀποφασιστεῖ ἀπό τήν συνάντησιν τοῦ Πάπα Παύλου Στ΄ καί τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα εἰς τά Ἱεροσόλυμα τό 1964. Ἐπρόκειτο γιά σαφή συμφωνία γιά «ἕνωσι εἰς τό κοινόν ποτήριον». Αὐτή ἡ «ἕνωσις εἰς τό κοινόν Ποτήριον» ἐπιχειρήθηκε μέ τήν «ἄρσιν τῶν ἀναθεμάτων» μεταξύ Βατικανοῦ καί Φαναρίου, πού πραγματοποιήθηκε εἰς τά τέλη τοῦ 1965. Μέ τήν ἄρσιν τῶν ἀναθεμάτων οἱ δύο πλευρές ἐννοοῦσαν τήν ἄρσιν τοῦ Σχίσματος καί τῆς ἀκοινωνησίας». Ὁ στόχος, λοιπόν, εἶναι δεδομένος: ἡ πλήρης «ἕνωσις», τό κοινόν Ποτήριον. Διά τήν ἐπίτευξιν αὐτοῦ τοῦ στόχου θά πρέπει νά ἀκολουθηθεῖ μία διαδικασία, μία κοινή πορεία. Διά τόν Πατριάρχην κυρόν Ἀθηναγόρα «ὑπάρχουν δύο δρόμοι: Ὁ Θεολογικός διάλογος. Καί ἔχομεν τούς θεολόγους ἑκατέρωθεν, οἱ ὁποῖοι μελετοῦν τό ζήτημα τῆς ἐπανόδου εἰς τά παλαιά. Καί ἐπειδή δέν ἔχω πολλές ἐλπίδες ἀπό τόν θεολογικόν διάλογον… δι’ αὐτό ἐγώ προτιμῶ τόν διάλογο τῆς ἀγάπης. Νά ἀγαπηθοῦμε! Καί τί γίνεται σήμερα; Πνεῦμα μέγα ἀγάπης ἐξαπλώνεται ὑπέρ τούς Χριστιανούς Ἀνατολῆς καί Δύσεως. Ἤδη ἀγαπώμεθα. Ὁ Πάπας τό εἶπε: ἀπέκτησα ἕναν ἀδελφόν καί τοῦ λέγω σ’ ἀγαπῶ! Τό εἶπα καί ἐγώ: Ἀπέκτησα ἕναν ἀδελφό καί τοῦ εἶπα σ’ ἀγαπῶ! Πότε θά ἔλθη αὐτό τό πράγμα; Ὁ Κύριος τό ξέρει. Δέν τό ξέρομε. Ἀλλά ἐκεῖνο, τό ὁποῖο ξεύρω, εἶναι ὅτι θά ἔλθει. Πιστεύω ὅτι θά ἔλθη. Διότι, δέν εἶναι δυνατόν νά μήν ἔλθη, διότι ἤδη ἔρχεται. Διότι ἤδη εἰς τήν Ἀμερικήν μεταλαμβάνετε πολλούς ἀπό τό Ἅγιον Ποτήριον καί καλά κάνετε! Καί ἐγώ ἐδῶ, ὅταν ἔρχονται Καθολικοί ἤ Προτεστάνται καί ζητοῦν νά μεταλάβουν, τούς προσφέρω τό Ἅγιον Ποτήριον! Καί εἰς τήν Ρώμην τό ἴδιο γίνεται καί εἰς τήν Ἀγγλίαν καί εἰς τήν Γαλλίαν. Ἤδη ἔρχεται μοναχό του. Ἀλλά, δέν κάνει νά ἔλθει ἀπό τούς λαϊκούς καί ἀπό τούς ἱερεῖς. Πρέπει νά εἶναι σύμφωνος καί ἡ Ἱεραρχία καί ἡ Θεολογία. Γι’ αὐτό, λοιπόν, προσπαθοῦμε νά ἔχωμεν καί θεολόγους μαζί, διά νά ἔλθει αὐτό τό μεγάλο γεγονός τοῦ Παγχριστιανισμοῦ. Καί μαζί μέ αὐτό τό μεγάλο γεγονός, θά ἔλθει μίαν ἡμέραν τό ὄνειρόν μας τῆς Πανανθρωπότητος»[48].
Πρός τόν σκοπόν αὐτόν ἐκπονήθηκε ἕνα καλά μελετημένο σχέδιο τοῦ Βατικανοῦ, τό ὁποῖον σταδιακά ἐφαρμόζεται εἰς στενήν συνεργασίαν μέ τούς οἰκουμενιστάς τοῦ Φαναρίου, μέχρις ὅτου πραγματοποιηθεῖ ἡ τελεία ψευδοένωσις Ὀρθοδοξίας καί Παπισμοῦ, ἡ ὁποία θά εἶναι κατά τά πρότυπα τῶν οὐνιτικῶν κοινοτήτων τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης. Τό σχέδιον αὐτό ἀπεκάλυψαν ἐκκλησιαστικές προσωπικότητες, πού ἔλαβαν μέρος σέ διαχριστιανικούς διαλόγους καί ἀσχολήθηκαν εἰς βάθος μέ αὐτούς. Ἕνας ἐξ αὐτῶν, ὁ μακαριστός καθηγητής Ἰωάννης Καρμίρης παρατήρησε: «Ὁ Πάπας Παῦλος ὁ ΣΤ΄ καί οἱ περί αὐτόν Ρωμαιοκαθολικοί θεολόγοι ἐξεπόνησαν ἕν καλῶς μελετηθέν εὐρύτατον πρόγραμμα ρωμαιοκεντρικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, σύμφωνον πρός τήν Λατινικήν Ἐκκλησιολογίαν»[49]. Ὁ ὁμότιμος καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ ΑΠΘ, Αἰδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης ἐπιβεβαιώνει τήν ἴδια πραγματικότητα: Ἐκεῖνοι (οἱ Λατινόφρονες) «ἐσχεδίασαν καί ἐχάλκευσαν μέ κρυφές συμφωνίες τήν ἕνωση, χωρίς νά ἐνημερώνουν ὅλα τά μέλη τῆς ἀντιπροσωπείας, γιά νά μήν ὑπάρχουν ἀντιδράσεις, ὅπως δέν ἐνημερώνεται σήμερα ὁ πιστός λαός καί δέν ἀντιλαμβάνεται γι’ αὐτό, ὅτι ἡ ἕνωση γίνεται ἤδη σταδιακά, ἔχει προχωρήσει οὐσιαστικά μέ συμπροσευχές, συλλείτουργα καί ἀμοιβαία ἐκκλησιαστική ἀναγνώριση, εἰς τρόπον ὥστε τό κοινό Ποτήριο, ὅταν ἔλθη ἐπισήμως, νά ἀποτελεῖ ἁπλῶς μία ἐπισφράγιση καί ἐπικύρωση τῆς γενομένης ἤδη ἑνώσεως»[50]. Ὁ μακαριστός Πρωτοπρεσβύτερος κυρός Γεώργιος Μεταλληνός σέ πλήρη συμφωνία μέ τούς παραπάνω παρατηρεῖ: «Ἀπό τόν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, πεπεισμένο κήρυκα αὐτῆς τῆς πορείας, μέ τίς Πανορθόδοξες Διασκέψεις τῆς Ρόδου (1961 καί 1963) καί μιά σειρά προσωπικῶν του ἐνεργειῶν (ὅπως ἡ συνάντηση του μέ τόν Πάπα Παῦλο τόν ΣΤ΄ στά Ἱεροσόλυμα τό 1964) καί παρά τίς ἀντιδράσεις κυρίως τοῦ Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου Β΄, τό καθορισμένο σέ συνεργασία μέ τό Βατικανό σχέδιο, προωθήθηκε καί ἐπεβλήθη, ὁδηγώντας στήν κατάσταση τῶν ἡμερῶν μας»[51]. Ὁ ἀγωνιστής καί μαχητικός ἱεράρχης ἀείμνηστος Μητροπολίτης Φλωρίνης κυρός Αὐγουστίνος Καντιώτης ἐπεσήμανε: «Ἡ ἕνωσις, ἡ ψευδοένωσις, ἔχει ἀποφασισθῆ. Ἔχει ἀποφασισθῆ εἰς μυστικά διαβούλια Ἀνατολῆς καί Δύσεως, διαβούλια πολιτικῆς, οἰκονομικῆς καί θρησκευτικῆς φύσεως, ὧν ἐγκέφαλος ὁ Πάπας! …Συντελεῖται εἰς βάθος καί ἔκταση προδοσία, τήν ὁποίαν δέν δυνάμεθα νά φαντασθῶμεν»[52]! Ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Περιστερίου κυρός Χρυσόστομος ἐπισημαίνει ὅτι «οἱ ἀδελφοί Ρωμαιοκαθολικοί ἐμμέσως ἤ ἀμέσως ἀφήνουσι νά ἐννοηθεῖ ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δύναται νά ἑνωθεῖ μετά τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς δι’ ἑνός εἴδους ἑνώσεως ὁμοίου ἤ παραλλήλου πρός ἐκεῖνο, τό ὁποῖον ὑφίσταται μεταξύ αὐτῆς καί τῶν ἐκκλησιαστικῶν ὁμάδων τῶν Οὐνιτῶν»[53].
Ἐάν λάβουμε ὑπ’ ὄψιν μας τά ὅσα ὁ Πατριάρχης κυρός Ἀθηναγόρας ἀπεκάλυψε τόν Αὔγουστο τοῦ 1971: «τό ’65 ἐσηκώσαμεν τό σχίσμα, εἰς τήν Ρώμην καί ἐδῶ, μέ ἀντιπροσώπους μας ἐκεῖ καί ἀντιπροσώπους ἐκεῖθεν ἐδῶ…»[54], ἀλλά καί τήν πλήρη εὐθυγράμμιση τῶν διαδόχων του, Δημητρίου καί Βαρθολομαίου, μέ τήν γραμμή, πού αὐτός χάραξε, συμπεραίνουμε ὅτι, τοὐλάχιστον γιά τό Φανάρι, σχίσμα πλέον δέν ὑφίσταται καί ἡ ψευδοένωσις τῆς ὈρθοδόξουἘκκλησίας μέ τάς αἱρέσεις ἤδη ἔγινε, ἀλλά δέν εἶναι ἀκόμη «τελεία»[55]. Τελεία ἕνωσις θά γίνει, ὅταν θά φθάσουμε πλέον εἰς τό κοινόν Ποτήριον. Πρῶτο βῆμα πρός τήν ψευδοένωσιν ταύτην ὑπῆρξεν ἡ ἄρσις τῶν ἀναθεμάτων μεταξύ Ρώμης καί Φαναρίου τόν Δεκέμβριο τοῦ 1965. Ἐπακολούθησε ἡ πλήρης ἀμοιβαία ἐκκλησιαστική ἀναγνώρισις Ὀρθοδοξίας καί Παπισμοῦ ὡς «Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν» τό 1993 στό Balamand. Ἐκεῖνο τώρα πού ἀπομένει, εἶναι ἡ ἀποδοχή αὐτῆς τῆς συμφωνηθείσης ἑνώσεως ἀπό τόν πιστό λαό τοῦ Θεοῦ, ἐφ’ ὅσον ἐπιλυθεῖ τό ἀκανθῶδες θέμα τοῦ Πρωτείου.
Ἡ καθιέρωσις τοῦ «Διαλόγου τῆς Ἀγάπης», μιᾶς μακρᾶς δηλαδή περιόδου ἀπό τό 1965 ἕως τό 1980, πού προηγήθηκε τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου, ἐντάσσεται μέσα εἰς τό ἄριστα μελετημένο σχέδιον, πού ἐξεπονήθη ἀπό τούς ἀρχιτέκτονες τῆς ψευδοενώσεως Πάπα Παῦλον τόν ΣΤ΄ καί Πατριάρχην κυρόν Ἀθηναγόραν κατά τήν συνάντησίν τους εἰς τά Ἱεροσόλυμα, τόν Δεκέμβριο τοῦ 1964[56].
Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἔχει ἤδη κοινόν ποτήριον μέ τούς αἱρετικούς παπικούς, τούς οὐνῖτες, τούς σχισματικούς τῆς Οὐκρανίας καί τούς ἐκκλησιομάχους.
Τήν 01η-06-2002 ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἐτέλεσε τήν Θείαν Λειτουργίαν εἰς τήν βασιλικήν τοῦ Ἁγίου Ἀπολλιναρίου εἰς τήν Ραβένναν τῆς Ἰταλίας καί μετέδωσε τά Ἄχραντα Μυστήρια εἰς αἱρετικούς λαϊκούς παπικούς, συλλειτουργοῦντος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας Ἀναστασίου. Παρίσταντο καί ἐκπρόσωποι διαφόρων αἱρέσεων καί θρησκειῶν[57].
Την 6ην-02-2015 ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἐτέλεσε τήν Θείαν Λειτουργίαν εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Βουκόλου Σμύρνης καί μετέδωσε τά Ἄχραντα Μυστήρια εἰς τόν ἐκκλησιομάχον Ἰωάννην Μπουτάρην, πρώην Δήμαρχον Θεσσαλονίκης[58].
Τά Ἅγια Θεοφάνεια τοῦ 2019 ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος μετέδωσε τά Ἄχράντα Μυστήρια εἰς τόν οὐνίτην πρώην Πρόεδρον τῆς Οὐκρανίας Πέτρον Ποροσένκο[59].
Τά Ἅγια Θεοφάνεια τοῦ 2019 ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος εἶχε κοινόν συλλείτουργον καί κοινόν ποτήριον μέ τόν σχισματοαιρετικόν ψευδομητροπολίτην Κιέβου Ἐπιφάνιον[60].
Τά Ἅγια Θεοφάνεια τοῦ 2020 ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος εἶχε κοινόν συλλείτουργον καί κοινόν ποτήριον μέ τόν σχισματικόν ψευδομητροπολίτηνΛβίβ Μακάριον Μάλετιτς τῆς νέας Οὐκρανικῆς ψευδοεκκλησίας[61].
Ὑπενθυμίζω ἀκόμη τά ἡμισυλλείτουργα τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου μέ τόν αἱρεσιάρχην Πάπαν. Ὁ αἱρεσιάρχης Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄ συμμετεῖχε εἰς τήν Πατριαρχικήν Λειτουργίαν εἰς Φανάριον (Νοέμβριος 2006), ὅπου ὁ Πατριάρχης ἐν πλήρῃ ἀρχιερατικῇ στολῇ τοῦ ἀπέδωκε τόν ἀσπασμόν τῆς ἀγάπης, καί ὁ Πάπας, φορώντας ὠμοφόριον, ἀπήγγειλε τό «Πάτερ ἡμῶν» καί τοῦ ἐψάλη Πολυχρόνιον. Τά ἴδια συνέβησαν καί μέ τόν αἱρεσιάρχην Πάπαν Φραγκῖσκον εἰς τήν θρονικήν ἑορτήν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου (Νοέμβριος 2014).
Ἄς ὑπενθυμίσω ἐπίσης τήν ἐπίδοσιν ἁγίου Ποτηρίου ὡς δώρο ἐκ μέρους τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου εἰς τόν νεο-εκλεγέντα τότε οὐνίτην (ἐν Ἀθήναις) «ἐπίσκοπον» Καρκαβίας, Δημήτριον Σαλάχαν (Μάιος 2008).
Εἶναι λανθασμένη ἡ ἄποψις, πού λέγει ὅτι κόκκινη γραμμή εἶναι τό συλλείτουργον καί τό κοινόν ποτήριον Πάπα καί Πατριάρχου. Ἡ κόκκινη γραμμή ἔπρεπε νά εἶναι ἐξ ἀρχῆς οἱ ἀντικανονικές συμπροσευχές μέ τούς αἱρετικούς, ἀλλοθρήσκους καί σχισματικούς. Δέν ἐτέθη ἐκεῖ ἡ γραμμή καί συνέχεια εἴχαμε ὑποχωρήσεις. Ἔπρεπε τοὐλάχιστον νά τεθεῖ ἡ γραμμή εἰς τήν ψευδοσύνοδον τῆς Κρήτης. Οὔτε αὐτό ἔγινε. Περιμέναμε μήπως τεθεῖ ἡ κόκκινη γραμμή εἰς τήν ἀναγνώρισιν καί ἐκκλησιοποίησιν τῶν σχισματοαιρετικῶν τῆς Οὐκρανίας. Ἀλλά, οὔτε κι ἐδῶ. Ἐάν εἶχε ἐφαρμοσθεῖ ἡ διακοπή κοινωνίας ἐκ ἀρχῆς λόγῳ τῶν συμπροσευχῶν, δέν θά φτάναμε εἰς τοῦτο τό σημεῖον. Σᾶς παρότρυνα νά προχωρήσετε εἰς διακοπήν μνημονεύσεως τώρα, πρίν γίνει τό συλλείτουργον καί τό κοινόν ποτήριον Πάπα καί Πατριάρχου, εἰς τρόπον ὥστε τοῦτο νά ἀποφευχθεῖ, κι ἐσεῖς μοῦ ἀπαντήσατε ὅτι, ἀφοῦ γίνει πρῶτα τό συλλείτουργον καί τό κοινόν ποτήριον Πάπα καί Πατριάρχου, μετά ἐσεῖς θά διακόψετε τήν μνημόνευσιν καί τήν κοινωνίαν. Ἀλλά, τότε θά εἶναι ἤδη πολύ ἀργά καί δέν θά ἔχει κανένα ἀπολύτως ἀποτέλεσμα. Φρονῶ δέ ὅτι ἐν τέλει οὔτε καί εἰς τοιαύτην περίπτωσιν θά προβεῖτε εἰς διακοπήν, ἀλλά πάλιν θά προσπαθεῖτε νά εὕρητε διαφόρους δικαιολογίας.
γ) Εἰς τάς μεταξύ μας συζητήσεις ἰσχυρισθήκατε ἡ ἀποτείχισις τῶν πατέρων τῆς Θεσσαλονίκης δέν ἔχει κανένα ἀποτέλεσμα.
Οἱ πατέρες τῆς Θεσσαλονίκης (π. Θεόδωρος Ζήσης, π. Νικόλαος Μανώλης, π. Φώτιος Βεζύνιας) μέ την ἀποτείχισί τους ἀπό τούς οἰκείους οἰκουμενιστάς ἐπισκόπους ἀσφαλίστηκαν, ὕψωσαν ὀρθόδοξον τεῖχος, κάστρα Ὀρθοδοξίας, διὰ νὰ προφυλαχθοῦν ἀπὸ τὴν αἵρεσιν καὶ τοὺς αἱρετικούς, τοὺς νέους λατινόφρονες, τοὺς νέους Βέκκους καὶ Καλέκες καὶ Βαρλαάμ, τούς σχισματικούς καί φιλοσχισματικούς, ποὺ ἔχουν καταλάβει τὴν διοίκησιν τῆς Ἐκκλησίας, καί διὰ νὰ προφυλάξουν καὶ ὅσους ἀπὸ τὸ ποίμνιον βλέπουν τὸν κίνδυνον καὶ ζητοῦν βοήθειαν. Δὲν ἀποτειχίστηκαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν, ἀλλά ἀπὸ τὴν αἵρεσιν καί τό σχίσμα, ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς καί σχισματικούς Ἐπισκόπους, ἐφαρμόζοντες τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας καὶ ἀκολουθοῦντες τὸ παράδειγμα πολλῶν καὶ μεγάλων Ἁγίων, ποὺ ἔπραξαν τὸ ὅμοιον[62]. Δὲν βγῆκαν ἐκτὸς Ἐκκλησίας. Ἐπίσης, ἔκαναν γνωστήν παγκοσμίως τήν ἀποτείχισιν, ἡ ὁποία εἶχε ἀτονίσει, καί τήν ἐπανέφεραν εἰς τήν ἐποχήν μας μετά ἀπό σαράντα χρόνια, ὅταν ἔγινε ἡ τελευταῖα ἀποτείχισις ἐπί Ἀθηναγόρου. Βεβαίως, οἱ οἰκουμενιστές δέν ὑπολογίζουν τίποτε, οὔτε κἄν τήν διακοπήν τοῦ ὀνόματός τους. Ἀλλά, μήπως θεωρεῖτε ὅτι εἶναι μικρόν πράγμα νά πράτει ὁ ἱερεύς το καθῆκον του εἰς τό ἀκέραιον, διά νά προφυλάξει ἑαυτόν καί τό ποίμνιον ἐν καιρῷ κινδυνευούσης πίστεως;
δ) Ἐπί τῶν ἀνωτέρω ἴσως ἀντιτάξετε τό ἐπιπλέον ἐπιχείρημα ὅτι Ὑμεῖς, μνημονεύοντες τήν Ἱεράν Σύνοδον, δέν ἀναφέρεστε εἰς τήν πλειοψηφίαν τῶν Ἱεραρχῶν, οἱ ὁποῖοι ἀνεγνώρισαν ποικιλοτρόπως τήν Οὐκρανικήν σχισματοαίρεσιν, ἀλλά εἰς τήν μειοψηφίαν ἐκείνων τῶν Ἱεραρχῶν, οἱ ὁποῖοι δέν τήν ἀνεγνώρισαν.
Σύμφωνα, ὅμως, μέ τό ἄρθρον 3 τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος[63], «ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας εἶναι ἡ Ἀνωτάτη Ἐκκλησιαστικὴ Ἀρχὴ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, συγκροτουμένη ἐκ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος, ὡς Προέδρου, καὶ ἐκ πάντων τῶν διαποιμαινόντων Μητροπόλεις Ἀρχιερέων». Ἑπομένως, ὅταν Ὑμεῖς μνημονεύετε τήν Ἱεράν Σύνοδον, μνημονεύετε τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἱερώνυμον Β΄, ὡς Πρόεδρον, καί ὅλους τούς Μητροπολῖτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
ε) Ἐπίσης, ἵσως ἀντιτάξετε τό ἐπιπλέον ἐπιχείρημα ὅτι Ὑμεῖς, Σεβασμιώτατε, εἶστε ὀρθόδοξος, ὀρθοφρονών καί σφοδρός πολέμιος τῆς Οὐκρανικῆς σχισματοαιρέσεως καί ὡς ἐκ τούτου δέν ὑφίσταται κάποιο πρόβλημα.
Ὅμως, ὁ μέγας πατήρ καί ὁμολογητής ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης λέγει ὅτι «μολυσμόν ἔχει ἡ κοινωνία ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν αὐτόν, κἄν ὀρθόδοξος εἴη ὁ ἀναφέρων»[64], δηλ. «μολυσμόν ἔχει ἡ κοινωνία καί μόνο, πού ἀναφέρει (τόν αἱρεσιάρχη), παρ’ ὅλο πού μπορεῖ αὐτός, πού τόν ἀναφέρει, νά εἶναι ὀρθόδοξος». Δηλ. δέν ἀρκεῖ ὁ κληρικός νά εἶναι ὀρθόδοξος καί ὀρθοφρονών, ἀλλά ὀφείλει νά διακόψη τήν ἀναφοράν καί τήν κοινωνίαν. Διαπιστώνουμε, ἐπίσης, ὅτι ὁ Ὅσιος κάνει λόγον διά μολυσμόν, ὁ ὁποῖος ἐννοεῖται, ὄχι βεβαίως ὡς μολυσμός τῶν μυστηρίων, ἀλλά ὡς ἡ ἐκκλησιαστική κοινωνία, πού προέρχεται ἀπό τήν μνημόνευσιν τοῦ ὀνόματος τοῦ αἱρετικοῦ (τῆς Ἱερᾶς Συνόδου εἰς τήν προκειμένην περίπτωσιν).
στ) Ἐπιπροσθέτως, ἐνδέχεται, Σεβασμιώτατε, νά ἀντιτάξητε τό ἐπιπλέον ἐπιχείρημα ὅτι, ἐφαρμόζοντες τήν διακοπήν μνημονεύσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, θά Σᾶς κατηγορήσουν ὅτι προβήκατε εἰς ἐνέργειαν διασπάσεως τῆς ἑνότητος τοῦ Σώματος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
Ὅμως, ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, δυστυχῶς, ἔχει ἤδη διασπαστεῖ πρό πολλοῦ, ἐξαιτίας τῆς ἀποδοχῆς, υἱοθετήσεως καί ἐφαρμογῆς τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης καί τῆς Οὐκρανικῆς σχισματοαιρέσεως. Μέ τήν διακοπήν μνημονεύσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, θά ὀρθώσετε τεῖχος προστασίας καί προφυλάξεως ἀπό τήν αἵρεσιν καί τό σχίσμα, ἡ ὁποία διόλου δέν τυγχάνει ἄφρων καί ἀντιεκκλησιαστική ἐνέργεια.
ζ) Τέλος, ἴσως φέρετε τήν ἀντίρρησιν ὅτι οὐ δύνασθε βαστάζειν τό βάρος τῆς διακοπῆς μνημονεύσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἐντελῶς μόνος, μονότατος, ἀλλά, μόνον εἰς περίπτωσιν πού βρεθοῦν καί ἕτεροι Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, διά νά τό πράξετε ἀπό κοινοῦ. Τό νά βρεθοῦν βεβαίως ἀρκετοί Μητροπολίτες, πού θά παύσουν τήν μνημόνευσιν τῆς Συνόδου, παρά τό δύσκολον τοῦ ἐγχειρήματος, θά ἦτο εὐχῆς ἔργον καί εὐλογία Θεοῦ. Μέχρι στιγμῆς, ὅμως, δέν ἔχει γνωστοποιηθεῖ μία τοιαύτη πρόθεσις ἤ κίνησις ὑπ’ οὐδενός. Μακάρι, Ὑμεῖς, ὁ Μητροπολίτης, νά ἀναλάβετε δράσεις καί πρωτοβουλίες διά μίαν τοιαύτην συνενόησιν μεταξύ τῶν παραδοσιακῶν Μητροπολιτῶν, διά νά ἐπιτευχθῇ τό εὐκταῖον. Ἀλλά, καί εἰς περίπτωσιν, πού ἡ ἀνταπόκρισις θά εἶναι ἀρνητικήν, τότε καί εἷς Μητροπολίτης, πού θά προβεῖ εἰς διακοπήν μνημονεύσεως τῆς Συνόδου, εἶναι ἀρκετός, διότι, κατά τήν ὀρθόδοξον θεώρησιν, εἷς (ἕνας) καί ἡ Ἀλήθεια, πού εἶναι ὁ Χριστός, εἶναι ἡ πλειοψηφία.
10. Οἱ ἅγιοι Βασίλειος καί Ἀθανάσιος οἱ Μεγάλοι
Εἰς τάς μεταξύ μας συζητήσεις μοῦ εἴπατε ὅτι οἱ ἅγιοι Μ. Βασίλειος καί Μ. Ἀθανάσιος δέν ἔκαναν ἀποτείχιση. Ἐδιώχθησαν καί ἐξορίσθησαν, ἀλλά παρέμειναν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ.
Βεβαίως, οἱ Ἅγιοι Βασίλειος (330-379) καί Ἀθανάσιος (295-373) οἱ Μεγάλοι δέν ἔκαναν ἀποτείχιση, διότι δέν χρειαζόταν, ἀφοῦ εἰς τήν ἐποχήν τους συνεκλήθη ἡ Α΄ ἐν Νικαίᾳ Ἁγία καί Οἰκουμενική Σύνοδος (325), ἡ ὁποία κατεδίκασε τόν Ἀρειανισμό, τόν Ἄρειο καί τούς ὁμόφρονές του καί ἀπηγόρευσε κάθε ἐκκλησιαστική κοινωνία μ’ αὐτούς. Ἔτσι, οἱ προαναφερθέντες ἅγιοι εἶχαν διακόψει κάθε ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τους Ἀρειανούς καί Ἀρειανόφρονες καί τό ἴδιο συμβούλευαν καί τούς Ὀρθοδόξους τῆς ἐποχῆς.
Ὑπάρχουν, ὅμως, ἄλλοι ἅγιοι μεταγενέστεροι, οἱ ὁποῖοι διέκοψαν τήν μνημόνευσιν τῶν λατινοφρόνων.
11. Ἅγιος Μᾶρκος Ἀρχιεπίσκοπος Ἐφέσου ὁ Εὐγενικός˙ ὁ ἄτλας τῆς Ὀρθοδοξίας
Εἰς τήν μεταξύ μας συζήτησιν, ὅταν Σᾶς ἀνέφερα τήν στάσιν καί τό παράδειγμα τοῦ ἁγίου Μάρκου Εὐγενικοῦ, τήν μνήμην τοῦ ὁποίου ἑορτάσαμε πρίν ὁλίγας ἡμέρας (19-01), ὁ ὁποῖος μετά τήν ψευδοσύνοδον Φλωρεντίας-Φερράρας διέκοψε πᾶσαν ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν μέ τούς λατινόφρονας καί τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς ἐποχῆς του, μοῦ ἀπαντήσατε ὅτι εἰς τήν ἑποχήν μας δέν ἔχουμε κάποια Φερράρα-Φλωρεντία, οὔτε ἔγινε ἀκόμη ἡ ἕνωσις.
Θά ἤθελα νά ὑπενθυμίσω εἰς τήν ἀγάπην Σας, Σεβασμιότατε, ὅτι τό σπουδαῖον εἶναι ὅτι ὁ ἅγιος Μᾶρκος δέν ἀγωνίσθηκε μόνο κατά τήν ψευδοσύνοδον τῆς Φλωρεντίας-Φερράρας, πρᾶγμα πού εἶναι σέ πολλούς γνωστό, ἀλλά ἀγωνίσθηκε καί μετά τήν ὑπογραφή τῆς συμφωνίας καί τήν ἐπάνοδο εἰς τήν Κων/λιν. Αὐτοί μάλιστα οἱ τελευταῖοι ἀγῶνες του, οἱ ὁποῖοι εἰς τούς περισσοτέρους ἄγνωστοι εἰσί, ἔχουσιν ἴσως μεγαλυτέρα σημασίαν, διότι θά μπορούσαμε νά εἰποῦμε ὅτι οἱ κατά τήν ψευδοσύνοδον Φερράρας-Φλωρεντίας ἀγῶνες του δέν ἐτελεσφόρησαν, ἐφ’ ὅσον ὑπεγράφη τελικῶς ἡ ψευδοένωσις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τήν αἵρεσιν τοῦ Παπισμοῦ, ἐνῶ οἱ μετά τήν ψευδοσύνοδον ἀγῶνες του εἶχαν πλήρη ἐπιτυχία, ἐπειδή ἔγιναν αἰτία νά ἐπανέλθει ἡ Ὀρθοδοξία καί νά καταδικασθεῖ συνοδικῶς ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Φλωρεντίας καί μαζί ἡ αἵρεσις τοῦ Παπισμοῦ.
Ὁ ἅγιος Μᾶρκος Εὐγενικός, ἀφοῦ ἐπέστρεψε ἀπό τήν Φλωρεντία, ἕνα καί μοναδικό σκοπό ἔθεσε. Ν’ ἀγωνιστεῖ καί ν’ ἀποδείξει παράνομη, ἀντικανονική, ἀντορθόδοξη καί ἄκυρη τήν ψευδοσύνοδον τῆς Φλωρεντίας καί τόν ὅρον τῆς ψευδοῦς ἑνώσεως Ὀρθοδοξίας καί Παπισμοῦ, πού ὑπεγράφη ἀπ’ὅλους. Τό καϊαφικό συνέδριο τῆς Φλωρεντίας ἔπρεπε μέ κάθε θυσίαν ν’ ἀποκηρυχθεῖ ἀπό ὅλο τό ὀρθόδοξο πλήρωμα. Ὁ γενναῖος Ἐπίσκοπος τῆς Ἐφέσου ἔθεσε τήν ψευδοσύνοδον τῆς Φλωρεντίας καί τόν «ἑνωτικόν» ὅρον της εἰς τήν κρίσιν τῆς ἐκκλησιαστικῆς συνειδήσεως τοῦ φύλακος τῆς Ὀρθοδοξίας ὀρθοδόξου λαοῦ.
Ἐπίσης, ὁ ἅγιος Μᾶρκος διέκοψε τήν ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν μέ ὅλους ὅσους ὑπέγραψαν τήν ψευδοένωσιν εἰς τήν Φλωρεντίαν καί ὅσους τούς ἠκολουθοῦσαν. Ἀρνήθηκε νά ἔλθει εἰς ὁποιαδήποτε ἐπαφήν μέ τόν νέο λατινόφρονα Πατριάρχην Κων/λεως Μητροφάνην καί τούς ὁμόφρονές του.
Ἀναφέρει ὁ ἴδιος: «ἐγώ, λοιπόν, ἀφοῦ ἐχωρίσθην ἀπ’ αὐτούς (τούς λατινόφρονας), διά νά εἶμαι ἑνωμένος μέ τούς ἁγίους πατέρας καί διδασκάλους, κάνω εἰς ὅλους φανερά τήν γνώμην μου μέ τά γραφόμενά μου, ὥστε νά μπορεῖ ὁ καθένας, πού θέλει νά κρίνει, ἄν ἔχαιρα διά τά ὑγιῆ δόγματα ἤ ἄν ἐδέχθην τήν γενομένη ἕνωσιν μέ διεστραμμένα δόγματα καί διδασκαλίες»[65].
Ὁ Σ. Συρόπουλος, ἀναφερόμενος εἰς τήν διαδικασίαν διά τήν ἐκλογήν τοῦ νέου Πατριάρχου, λέγει ὅτι ὁ ἅγιος Μάρκος δέν εἶχε ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν οὔτε μέ τήν Σύνοδον. «Ὁ βασιλιάς καί οἱ ἄρχοντες δέν ἔκαναν καθόλου λόγον διά τόν Ἐφέσου, διά νά παραστεῖ εἰς τήν ψηφοφορίαν, ἐπειδή τόν βρῆκαν νά εἶναι χωρισμένος ἀπό ὅλους, πού ἀποτελοῦσαν τήν Σύνοδον»[66].
Ἐκτός ἀπό τήν προσωπική του παύση τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μέ τούς λατινόφρονας, ὁ ἅγιος Μᾶρκος παρότρυνε τόν κλῆρο καί τόν λαό οὔτε κι αὐτοί νά ἔχουν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τόν αἱρεσιάρχη «Πάπα» καί τούς γραικολατίνους.
Λέγει ὁ ἴδιος: «Νά ἀποφεύγετε, λοιπόν, κι ἐσεῖς, ἀδελφοί, τήν κοινωνίαν μέ τούς ἀκοινώνητους καί τήν μνημόνευσιν τῶν ἀμνημονεύτων. Νά, ἐγώ ὁ ἁμαρτωλός Μᾶρκος, σᾶς λέγω ὅτι αὐτός, πού μνημονεύει τόν πάπαν ὡς ὀρθόδοξον ἀρχιερέαν, εἶναι ἔνοχος, ὥστε νά ἐκπληρώσει ὅλον τόν λατινισμόν, καί νά φτάσει μέχρι τό σημεῖον νά κουρέψει ἀκόμη καί τά γένεια του. Ὁ λατινόφρων θά κριθεῖ μαζί μέ τούς Λατίνους καί θά λογισθεῖ ὡς παραβάτης τῆς πίστεως»[67]. «Νά ἀποφεύγετε, λοιπόν, ἀδελφοί, τούς εἰσηγητές καί ἐπιβεβαιωτές τῆς λατινικῆς καινοτομίας»[68]. «Νά τούς ἀποφεύγετε, λοιπόν, ἀδελφοί (τούς λατινόφονας) καί τήν κοινωνίαν μ’ αὐτούς. Γιατί αὐτοί εἶναι ψευδαπόστολοι, δόλιοι ἐργάτες, πού μετασχηματίζονται εἰς ἀποστόλους Χριστοῦ». Καί καταλήγει: «Νά στέκεστε, κρατώντας τίς ἔγγραφες καί ἄγραφες παραδόσεις, πού παραλάβατε, διά νά μήν συναρπαχθεῖτε ἀπό τήν πλάνην τῶν ἀθέσμων καί ἐκπέσετε ἀπό τόν ἐπιστηριγμόν σας»[69].
Ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός ἔχει εἰς τό θέμα τῆς διακοπῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας κάτι τό μοναδικό, τό ὁποῖον, ἀφ’ ἑνός μέν θά εἶναι μεγίστη ἀπώλεια, ἄν δέν σημειωθεῖ, ἀφ’ ἑτέρου δέ δεικνύει τήν βεβαιότητα καί τήν ἀσφάλεια, πού ἔνοιωθε, ἀπομακρυνόμενος ἀπό τούς φορεῖς τῆς αἱρέσεως. Αὐτό τό μοναδικόν εἶναι ὅτι ἤθελε νά διατηρήσει τήν διακοπήν τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας, ὄχι μόνον ἐν ὅσῳ ζοῦσε, ἀλλά καί μετά θάνατον.
Ὅταν, λοιπόν, ἐπλησίασε τό τέλος τοῦ ἁγίου Μάρκου καί βρίσκονταν πλησίον του οἱ Ὀρθόδοξοι συναγωνιστές του, καθώς ἐπίσης καί πολλοί ἄλλοι ἐπίσημοι καί μή, ἄφησε τίς τελευταῖες ὁδηγίες, οἱ ὁποῖες μιλοῦν γιά τήν μετά θάνατον διακοπήν τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας του. Τό κείμενον αὐτό εἶναι ἕνα ὁμολογιακόν κειμήλιον, τό ὁποῖον καί μόνο του χαρακτηρίζει τόν ἅγιο. Δείχνει ὅτι, ἐνῶ βρίσκεται εἰς τό τέλος τῆς ζωῆς του, ἔχει νεανικόν παλμόν καί δύναμιν. Δείχνει τό πόσο εἶχε κατανοήσει ὁ ἅγιος τήν ἀξίαν τῆς διακοπῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας καί τήν ἀσφάλειαν, πού ἔνοιωθε σ’ αὐτήν, καί ἐπιπλέον ὅτι, ἀναχωρῶντας ὁ ἴδιος ἀπό τήν παροῦσα ζωήν, εἶχε τήν καθαρά καί ἀνόθευτον πίστιν ὡς τό μεγαλύτερο ἐφόδιο πρός συνάντησιν τοῦ Κυρίου. Εἶχε τήν συναίσθησιν ὅτι, ὡς διακόψας τήν ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν ἀπό ἐδῶ, ἀπό τήν γῆ, θά συναντοῦσε τούς διακόψαντας τήν ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν ἁγίους, τούς διωγμένους διά τήν πίστιν, τούς μάρτυρας τῆς ἀληθείας καί ὅλους ὅσους ἠγάπησαν τήν καθαρότητα καί ἀκεραιότητα τῆς πίστεως καί ὅσους ἔπαθαν δι’ αὐτήν. Μέ ὅλους αὐτούς εἶχε ταυτισθεῖ εἰς τήν παροῦσα ζωήν καί δι’αὐτό καί μετά θάνατον ἤθελε νά γνωρίζουν ὅτι παραμένει εἰς αὐτήν τήν πίστιν.
Τά βασικά σημεῖα τῆς ὁμιλίας εἶναι τά ἑξῆς: Μέ ὅλους ὅσους εἶχε διακόψει τήν ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν διά τά θέματα τῆς πίστεως, δέν ἤθελεν οὔτε εἰς τήν κηδείαν του οὔτε εἰς τό μνημόσυνόν του νά παρευρεθοῦν, οὔτε πολύ περισσότερο νά φορέσουν ἄμφια, τάχα διά νά τόν τιμήσουν, ὁ Πατριάρχης δηλ. καί οἱ Ἀρχιερεῖς του. Δέν ἤθελε νά νομισθεῖ ἀπό τούς πολλούς, ἔστω καί ὡς ὑπόνοια, ὅτι κρυφά εἶχε ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν μαζί τους. Δέν ἐπιθυμοῦσε μέ τούς λατινόφρονας, Πατριάρχην καί Ἀρχιερεῖς, καμμίαν ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν, οὔτε καί μετά θάνατον. Δήλωνε ὅτι ἧταν πεπεισμένος ὅτι, ὅσο ἀπομακρυνόταν ἀπ’ αὐτούς ἐκκλησιαστικά, τόσο προσέγγιζε τόν Θεό, ἑνωνόταν μέ τήν ἀλήθειαν καί τούς ἁγίους. Ὅσο ἀπεναντίας πλησίαζε αὐτούς, τόσο ἀπομακρυνόταν ἀπό τόν Θεό καί τούς διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας. Δέν ἤθελε, ἀναφέρει τελειώνοντας, καμμία κοινωνίαν ἐκκλησιαστικήν, διά να μήν ἀναμιχθοῦν εἰς τήν πίστιν τά ἄμικτα[70].
Εἰς τήν ἐποχήν μας νέα Φερράρα-Φλωρεντία ἦταν ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης (Ἰούνιος 2016). Θά ἔπρεπε, λοιπόν, μετά τό Κολυμπάρι νά προβεῖτε εἰς διακοπήν κοινωνίας καί μνημονεύσεως, ἀλλά οὐδέν ἐποιήσατε.
12. Ἀποτειχισμένοι ἅγιοι
Ἐπιτρέψτε μου, Σεβασμιώτατε, νά Σᾶς ὑπενθυμίσω ποιοί ἄλλοι ἅγιοι προχώρησαν εἰς ἀποτείχισιν.
Ὁ Ὅσιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, Ὁ Ἅγιος Θεοφύλακτος ἐπίσκοπος Νικομήδειας, ὁ Ἅγιος Μιχαήλ ἐπίσκοπος Συνάδων, ὁ Ἅγιος Αἰμιλιανός ἐπίσκοπος Κυζίκου, ὁ Ἅγιος Εὐθύμιος ἐπίσκοπος Σάρδεων, ὁ Ὅσιος Θεοφάνης ἡγούμενος τῆς Μονῆς τοῦ Μεγάλου Ἀγροῦ, ὁ Ἅγιος Στέφανος ἡγούμενος Τρίγλιας, ὁ Ἅγιος Μακάριος ἡγούμενος Πελεκητῆς, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ἡγούμενος Καθαρῶν, ὁ Ὅσιος Νικήτας ἠγούμενος Μηδικίου, ὁ ὅσιος Πέτρος Ἀτρώας, οἱ Ἅγιοι Θεόδωρος καί Θεοφάνης οἱ Γραπτοί, ὁ Ὅσιος Πλάτων Στουδίτης, ὁ Ἅγιος Ἰωσήφ Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ὁ Ὅσιος Νικόλαος ὁ Στουδίτης, ὁ Ὅσιος Ναυκράτιος ὁ Στουδίτης, ὁ Ὅσιος Θαδδαῖος ὁ Στουδίτης, ὁ Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης.
Οἱ 74 Ἁγιορεῖται Πατέρες ἐπί λατινόφρονος πατριάρχου Βέκκου, ὑπέστησαν μαρτυρικόν θάνατον, διότι ὀμολόγησαν ὅτι δέν ἤθελαν καμμίαν ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν μέ τόν λατινόφρονα πατριάρχην.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὡς ἱερομόναχος, διέκοψε τήν μνημόνευσιν του λατινόφρονος πατριάρχου Καλέκα καί γι’ αὐτό ἀναθεματίσθηκε καί φυλακίστηκε.
Ὁ ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης διέκοψε τήν μνημόνευσιν τοῦ μεγάλου οἰκουμενιστοῦ καί μασόνου πατριάρχου Ἀθηναγόρα. Ἧταν ὁ πάτρων τῆς ἀποτειχίσεως εἰς τό Ἅγιον Ὄρος.
Ὁ ὅσιος Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς διέκοψε τήν μνημόνευσιν τοῦ πατριάρχου Σερβίας Γερμανοῦ καί ἔπαψε κάθε ἐκκλησιαστικήν ἐπικοινωνίαν μέ αὐτόν, παραμένοντας ἔγκλειστος εἰς τό ἡσυχαστήριόν του.
13. Ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος
Εἰς τάς μεταξύ μας συζητήσεις μοῦ εἴπατε ὅτι Ἐσεῖς ἀκολουθεῖτε τήν γραμμήν τοῦ π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, ὁ ὁποῖος δέν ἀποτειχίστηκε οὔτε στήριξε τήν ἀποτείχισιν, καί γι’ αὐτό δέν ἀποτειχίζεσθε[71].
Κατ’ ἀρχήν θά ἤθελα νά τονίσω ὅτι δέν πρέπει νά στηριζόμεθα –ὡς εἰς αὐθεντίαν– εἰς ἕνα καί μόνον ἐκκλησιαστικόν πρόσωπον, ἀλλά εἰς τήν συμφωνίαν τῶν Πατέρων καί τῶν Κανόνων. Τοιουτοτρόπως δέν πρέπει νά στηριζόμεθα μόνον εἰς τὸν μακαριστὸν καὶ σεβαστὸν γέροντα Ἐπιφάνιον Θεοδωρόπουλον, ὁ ὁποῖος ὅμως δὲν εἶναι ἀκόμη ἀνεγνωρισμένος Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ ὁποίου τὸ βιβλίον «Τὰ Δύο Ἄκρα» ἔχει ἄλλην στοχοθεσίαν, ἀφοῦ ἀποτελεῖ ἀπάντησιν εἰς προβλήματα τῶν δεκαετιῶν 1960 καὶ 1970, συνδυάζοντάς τα πάντα μὲ τὸ τότε μεγάλο πρόβλημα τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου. Τὸ βιβλίον «Τὰ Δύο Ἄκρα» δὲν γράφτηκε διὰ τοὺς ἀποτειχισμένους, ἀλλὰ διὰ τὴν ἰδιόρυθμον ἀποτείχισιν τῶν Παλαιοημερολογητῶν καὶ ὅσους προσέφευγαν εἰς αὐτούς τότε.
Παρ’ ὅλο πού ὁ π. Ἐπιφάνιος δέν ἔκανε ὁ ἴδιος ἀποτείχισι, διότι προφανῶς ὁ Ἐπίσκοπός του θα ἦταν ὀρθόδοξος, ἐντούτοις δὲν θεωροῦσε ὡς ἀντιεκκλησιαστικὴν πράξιν τὴν Ἀποτείχισιν, ὅταν βεβαίως ἐφαρμόζεται ὅπως τὴν νομοθετεῖ ὁ ΙΕ΄ Κανόνας τῆς ΑΒ΄ Συνόδου, καὶ δὲν θεωροῦσε τοὺς ἀποτειχισμένους σχισματικοὺς καὶ ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ἐναντιωνόταν εἰς ὅσους φλέρταραν μὲ τάς ἰδέας τῶν Γ.Ο.Χ. και στήριζε την ὀρθήν και ἱεροκανονικήν ἀποτείχισιν.
Ὑπάρχουσι κάποια σημεῖα, ἀπὸ τὰ ὁποῖα φαίνεται ὅτι ὁ π. Ἐπιφάνιος ἀποδεχόταν τὴν ἀποτείχισιν. Ἂς δοῦμε τί γράφει :
«…Ἂν δὲ ἡ συνείδησίς τινος δὲν ἀνέχηται νὰ μνημονεύῃ τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ (τοῦ Ἀθηναγόρα), ἔχει τὸ δικαίωμα, προβαίνων ἔτι περαιτέρω, νὰ παύσῃ τὸ μνημόσυνόν του, συμφώνως τῶ ΙΕ΄ Κανόνι τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Τοῦτο ὅμως εἶνε τὸ ἔσχατον βῆμα, εἰς ὃ δύναται νὰ προχωρήσῃ, ἂν θέλῃ νὰ μὴ εὑρεθῆ εἰς σχίσματα καὶ εἰς ἀνταρσίας»[72].
Παρακάτω: «Οἱ ἱεροὶ Κανόνες παρέχουσι δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου τοῦ αἱρετικὰς διδασκαλίας κηρύσσοντος Ἐπισκόπου ἢ Πατριάρχου»[73].
Εἰς ἕτερον σημεῖον δέχεται ὁ π. Ἐπιφάνιος ὅτι ὁ διακόπτων τήν μνημόνευσιν τοῦ Ἐπισκόπου «“πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως”, οὐδαμῶς παρανομεῖ, διὸ καὶ δὲν ὑπόκειται εἰς ἐπιτίμησιν, ἀλλὰ μᾶλλον ἄξιος ἐπαίνου εἶνε»[74].
14. Ὁ Φλωρίνης Αὐγουστῖνος Καντιώτης
Εἰς τάς μεταξύ μας συζητήσεις, ὅταν Σᾶς ἀνέφερα τό παράδειγμα τῶν τριῶν Μητροπολιτῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (Φλωρίνης Αὐγουστίνου, Παραμυθίας Παύλου καί Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβροσίου), οἱ ὁποῖοι διέκοψαν τήν μνημόνευσιν τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρου, μοῦ ἀναφέρατε ὅτι ὁ Καντιώτης, ὅπως σᾶς πληροφόρησε πνευματικό του τέκνο, ἔνιωθε ἄβολα τήν περίοδο, πού ἔκανε τήν διακοπή, διότι οἱ ἄλλοι τόν ἀπομόνωσαν.
Αὐτό πού ἰσχυρίζεσθε, Σεβασμιώτατε, εἶναι παντελῶς ἁμάρτυρο καί πουθενά γραμμένο. Παρακαλῶ διαβάστε καλύτερα τά κάτωθι τοῦ μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Καντιώτη: α) «Ἡ κανονικότης τῆς ἐκλογῆς καὶ χειροτονίας μου», Ἀθῆναι 1990, σσ. 144-151, β) Ἡ διακοπὴ μνημοσύνου…, περιοδικό «Χριστιανική Σπίθα», φ. 646, Δεκέμβριος 2006, σ. 1, γ) Ἡ Ὀρθοδοξία ἔναντι τοῦ οἰκουμενισμοῦ, Ἀθῆναι 1990, σσ. 305-310. Δ) Ζήτησε συγγνώμη ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης; «Χριστιανική Σπίθα» φ. 720, Σεπτέμβριος 2013 σσ. 1-2[75]. Ἀλλά και ἄν ὑποθέσουμε ὅτι ἔτσι ἦταν, ἡ οὐσία εἶναι ὅτι ἔκανε διακοπή μνημονεύσεως τοῦ Ἀθηναγόρα.
15. Ὁ ἅγιος Λουκᾶς ἀρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως καί Κριμαίας
Εἰς τάς μεταξύ μας συζητήσεις Σᾶς ἀνέφερα τό παράδειγμα τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Λουκᾶ Ἀρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως καί Κριμαίας, τοῦ Ρώσσου ἰατροῦ καί ὁμολογητοῦ, ὁ ὁποῖος διέκοψε πᾶσαν ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν μέ τήν σχισματικήν «Ζωντανήν Ἐκκλησίαν» καί ὅσους τήν ὑπεστήριζαν. Τό 1924 ὁ ἅγιος Λουκᾶς μετέτρεψε τό διαμέρισμα, εἰς το ὁποῖον ἦταν ἐξόριστος, εἰς τήν πόλιν Γενισέισκ, εἰς μικρόν μοναστήριον, εἰς ἐνορίαν μέ μόνιμον ἐκκλησίασμα καί ἐκεῖ τελοῦσε τίς καθημερινές ἀκολουθίες καί τήν Θεία Λειτουργία, ἐξαιτίας τῆς σχισματικῆς «Ζωντανῆς Ἐκκλησίας», πού εἶχε καταλάβει τούς Ναούς, καί εἰς τήν ὁποίαν εἶχε προσχωρήσει πλῆθος κληρικῶν[76], ἀλλά δέν μοῦ ἀπαντήσατε ἐπί τῆς οὐσίας.
16. Ἡ περίπτωσις τοῦ Ἀρχιμ. Χρυσοστόμου Σπύρου
Εἰς τάς μεταξύ μας συζητήσεις μοῦ εἴπατε ὅτι εἶστε ἐναντίον τῆς ἀποτειχίσεως, διότι ἔχετε ὡς κάκιστον παράδειγμα ἀποτειχίσεως τόν μακαριστόν Ἀρχιμανδρίτην κυρόν Χρυσόστομον Σπύρου, Θεολόγον καί Ἱεροκήρυκα τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Ὕδρας καί Σπετσῶν, ὁ ὁποῖος προέβη εἰς ἔκτροπα. Τόν Ὀκτώβριον τοῦ 1983, ἐπί Μητροπολίτου Ὕδρας κυροῦ Ἱεροθέου, μαζί μέ τήν ἀδελφότητα τῆς Μονῆς τῶν Ἁγίων Πάντων Σπετσῶν, ἀπεκήρυξαν τήν ἐπίσημον Ἱεραρχίαν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος γιά λόγους πίστεως, ἐξαιτίας τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἔπειτα τό Συνοδικόν Δικαστήριον, συνευδοκοῦντος τοῦ Ὑδρας Ἱεροθέου, καθήρεσε τόν π. Χρυσόστομον, ἀπεσχημάτισε τήν ἡγουμένην καί τινας μοναχάς καί τίς ἀπέβαλε ἀπό τήν Μονήν.
Σᾶς ἀπήντησα ὅτι δέν γνωρίζω τήν περίπτωσιν τοῦ π. Χρυσοστόμου, ὅτι δέν υἱοθετῶ τά τυχόν ἔκτροπα, πού ἔγιναν, καί ὅτι ἡ ἀποτείχισις πρέπει νά κινεῖται ἐντός τῶν ὁρίων καί πλαισίων, πού ἔχουν ὁρίσει οἱ Ἱεροί Κανόνες καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Τό ὅ,τι ἔτσι ἐνήργησε ὁ π. Χρυσόστομος, δέν σημαίνει ὅτι εἶναι καί ἄξιος μιμήσεως.
17. Ἀνυπόστατες μομφές ἐναντίον μου
α) Στή συνέχεια καταφερθήκατε ἐναντίον μου, κατηγορώντας μέ γιά Ζηλωτισμό, σχίσμα, προτεσταντισμό. Σᾶς ἀπήντησα ὅτι οὐδεμίαν σχέσιν ἔχω μέ τόν Ζηλωτισμόν-Παλαιοημερολογιτισμόν, οὔτε μέ τόν Προτεσταντισμόν, τούς ὁποίους ἔχω πολεμήσει μέ τά γραπτά μου, οὔτε προτίθεμαι νά κάνω σχίσμα, οὔτε ἑτέραν Ἐκκλησίαν, οὔτε Σύνοδον, οὔτε να χειροτονήσω κάποιον.
β) Μέ κατηγορήσατε γιά ἐγωϊσμό, κατάκριση, ὅτι δέν ἔχω ταπείνωση, ὅτι εἶμαι ὁ Σωτήρ τῆς Ἐκκλησίας καί ὁ κριτής τῶν πάντων, ὅτι μοῦ ἀρέσει ἡ δημοσιότητα, τά χειροκροτήματα, τά βιούς καί τά λάικς, μέ τά ὁποία μοῦ ἀνεβαίνει ὁ ἐγωϊσμός, ὅτι δεν τρόπο καί διάκριση. Μοῦ συστήσατε νά ψαχθῶ βαθειά μέσα μου για να διαπιστώσω τον ἐγωϊσμό μου.
Σᾶς ἀπήντησα ὅτι εἶμαι ὁ χειρότερος τῶν ἁμαρτωλῶν, καί ὄχι ὁ Σωτήρ τῆς Ἐκκλησίας ἤ ὁ κριτής τῶν πάντων. Σωτήρ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι μόνον ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος ὅμως ἐνεργεῖ μέσῳ τῶν Ἁγίων Του καί περιμένει ἀπό μᾶς τούς ἁμαρτωλούς νά δεῖ τήν ἀντίδρασή μας. Ἀντέκρουσα αὐθωρεῖ τίς κατηγορίες Σας, λέγοντας ὅτι, ἄν μοῦ ἄρεσαν τά χειροκροτήματα, τά βιούς καί τά λάικς, καί ἤθελα νά ἀποκτήσω ὀπαδούς, τότε δέν θά ἔγραφα κείμενα οὔτε θά ἔκανα ὁμιλίες μέ θέματα τήν Μασονίαν, τόν Σιωνισμόν, τόν Οἰκουμενισμόν, τό Κολυμπαριον, τό Οὐκρανικόν καί τήν ἀποτείχισιν, ἀλλά θά ἐπέλεγα πιό «πιασάρικα» θέματα. Σᾶς εἶπα ἐπίσης ὅτι σέ θέματα πίστεως δέν ὑπάρχει κατάκρισις. Τά δημοσίως πραττόμενα, δημοσίως πρέπει καί νά ἐλέγχονται. Σᾶς εἶπα τέλος νά μοῦ ὑποδείξετε ποῦ ὑπάρχουν μέσα στά γραπτά μου ἤ τίς ὁμιλίες μου οἱ κατηγορίες, πού μοῦ προσάπτετε, γιά νά τίς διορθώσω. Σᾶς ρώτησα, ἄν εἶναι κατάκρισις τό να ἐλέγχει κανείς τά οἰκουμενιστικά ἔκτροπα τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου.
γ) Μοῦ ἀπαντήσατε, κατηγορώντας με πάλιν, ὅτι δέν ἔχω κλάψει καί δέν ἔχω προσευχηθεῖ μέ πόνο ψυχῆς διά τόν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον. Σᾶς ἀπήντησα ὅτι δέν ἔχω φθάσει σέ τέτοια μέτρα ἁγιότητος, γιά νά κλάψω γιά τόν Πατριάρχη, ἀλλά ὅτι προσεύχομαι εἰς τήν προσωπικήν μου προσευχήν εἴτε νά τοῦ δώσει ὁ Θεός μετάνοια, εἴτε νά τόν «πάρει», διά νά μήν κάνει περισσότερο κακό εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Μήπως οἱ Ἅγιοι ἔκλαιγαν γιά τούς αἰρετικούς; Ὁ Ἅγιος Νικόλαος δέν ἔκλαψε γιά τόν Ἄρειο, ἀλλά ἐν μέσῳ τῆς Α΄ Ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Συνόδου τόν χαστούκισε, τόν ράπισε!
δ) Μοῦ ἀπαντήσατε ὅτι Ἐσεῖς, κάθε φορά πού λειτουργεῖτε, μνημονεύετε τόν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο εἰς τήν προσκομιδήν, βγάζοντάς του μερίδα. Σᾶς ἀπήντησα ὅτι ἐγώ αὐτό δέν τό πράττω.
Ἡ Ἐκκλησία, πού εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ μέ Κεφαλή Ἐκεῖνον, κάθε φορά πού ὁ ἱερεύς τελεῖ τήν Θείαν Λειτουργίαν, παρουσιάζεται καί πραγματικά ὑπάρχει ἐπάνω εἰς τό Ἅγιον Δισκάριον κατά τήν Προσκομιδήν. Ὅσοι μνημονεύονται εἰς τήν Προσκομιδήν ἀποτελοῦν τήν Ἐκκλησίαν. Ποιοί μνημονεύονται εἰς τήν Προσκομιδήν; Ἐκτός ἀπό τόν Ἀμνό, ἡ Παναγία, τά τάγματα τῶν Ἀγγέλων καί τῶν Ἁγίων, ὁ Μητροπολίτης, οἱ ζῶντες καί οἱ κεκκοιμημένοι, ὑπό τήν αὐστηράν προϋπόθεσιν ὅτι αὐτοί εἶναι/ἦταν βαπτισμένοι Ὀρθόδοξοι, πιστεύουν/πίστευαν ὀρθόδοξα καί ζοῦν/ἔζησαν ὀρθόδοξα. Σᾶς ἐρωτῶ, λοιπόν: Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ κύριος ὑπαίτιος διά τήν προώθησιν τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διά τήν διοργάνωσιν τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης, καί τήν ἐγκαθίδρυσιν πανορθοδόξου σχίσματος, λόγῳ τῆς ἐκκλησιοποιήσεως τῆς Οὐκρανικῆς σχισματοαιρέσεως, τόν ὁποῖον ὁ μέγας ὁμολογητής καί θεολόγος μακαριστός Νικόλαος Σωτηρόπουλος δικαίως ἀπεκάλεσε «ἀρχιοικουμενιστήν καί ἀρχιπροδότην τῆς Πίστεως», λέγοντας ὅτι «ἀπ’ ὅλους τούς αἱρετικούς μέχρι τόν σημερινό αἰώνα, 21ο αἰώνα, δέν ὐπῆρξεν αἱρετικός τόσον μεγάλος ὅσον ὁ Βαρθολομαῖος»[77], δικαιοῦται νά μνημονεύεται εἰς τήν Προσκομιδήν; Βεβαίως ὄχι! Διότι, ἔχει καταστεῖ ἔργῳ καί λόγῳ ἐχθρός τοῦ Θεοῦ καί ἔχει θέσει πρό πολλοῦ ἐαυτόν ἐκτός Ἐκκλησίας. Πάντως, δέν γνωρίζω κάποιον Ἅγιον, πού νά μνημόνευε κάποιον ἐκπεσόντα τῆς πίστεως εἰς τήν Προσκομιδήν.
ε) Παραλλήλως, μέ κατηγορήσατε ὅτι ὅλ’ αὐτά, πού λέγω καί πράττω, ἔχουν ἰδιοτελῆ κίνητρα. Σᾶς ἀπήντησα, ὑπενθυμίζοντάς Σας ὅτι τυγχάνω ἔγγαμος ἱερεύς καί ὅτι εἶναι ἀδύνατον νά προαχθῶ εἰς Ἐπίσκοπον, Μητροπολίτην, Ἀρχιεπίσκοπον ἤ Πατριάρχην. Σᾶς τόνισα ἐπίσης ὅτι δέν εἶμαι ἑτεροκινούμενος, ἀλλά αὐτά, πού λέγω καί πράττω, ἐκπηγάζουν ἀπό τήν ψυχήν καί τήν καρδίαν μου καί ἀποτελοῦν ἐπιταγήν συνειδήσεως καί μοῦ προκαλοῦν ζημίαν μᾶλλον ἤ ὀφέλειαν.
στ) Ἐν συνεχείᾳ, Σᾶς ρώτησα τί θά κάνατε, ἄν ἐγώ γιά λόγους συνειδήσεως ἤθελα νά ἐντείνω τήν ἀντίδρασίν μου καί ἀκολουθοῦσα τήν ὁδό τῆς ἀποτειχίσεως. Μοῦ ἀπαντήσατε ὅτι, ἄν θέλω νά κάνω ἀποτείχισι, νά πάω εἰς ἑτέραν Μητρόπολιν καί νά κάνω (sic), διότι δέν θά ἐπιτρέψετε εἰς τήν καθ’ Ὑμᾶς Μητρόπολιν καί νῆσον νά συμβεῖ τέτοιο πρᾶγμα.
ζ) Τέλος, μέ ρωτήσατε, ἄν ἐγῶ θά βγῶ δημόσια καί θά πῶ ὅτι εἶμαι ἀποτειχισμένος. Σᾶς ἀπήντησα ὅτι ἡ ἀρχική μου σκέψις εἶναι ἀρνητική εἰς τοῦτο τό ἐνδεχόμενον.
18. Ἡ σημασία τῆς μνημονεύσεως τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἀρχιερέως κατά τήν Θεία Λειτουργία. Ὁ διά τῆς μνημονεύσεως μολυσμός.
Σεβασμιώτατε,
Εἰς το σημεῖον τοῦτο θεωρῶ ὀφέλιμον νά ἐξηγήσω διὰ ποιόν λόγον μνημονεύουμε ἐμεῖς οἱ ἱερεῖς τὸ ὄνομα τοῦ Ἀρχιερέως κατὰ τὴν Θείαν Λειτουργίαν, σύμφωνα μέ τήν ὁμολογιακήν ἐπιστολήν τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων ἐπί αὐτοκράτορος Μιχαήλ Η΄ τοῦ Παλαιολόγου καί Πατριάρχου Ἰωάννου ΙΑ΄ Βέκκου τῶν λατινοφρόνων. Αὐτὸ, λοιπόν, γίνεται, ὄχι διατί, χωρὶς τὴν μνημόνευσιν τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἀρχιερέως, δὲν ἐπιτελεῖται τὸ μυστήριον, κατὰ τὴν σφαλερὴν γνώμην μερικῶν συγχρόνων οἰκουμενιστῶν, ἀλλά, διὰ νὰ φανεῖ ἡ «τελεία συγκοινωνία», ἡ ταυτότης τῆς πίστεως τοῦ μνημονεύοντος καὶ τοῦ μνημονευομένου. Οἱ Ἁγιορεῖται Πατέρες ἀναφέρουν μάλιστα καὶ τὴν ἐξήγησιν τῆς Θείας Λειτουργίας τοῦ Θεοδώρου Ἀνδίδων, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποίαν ὁ ἱερουργὸς ἀναφέρει τὸ ὄνομα τοῦ Ἀρχιερέως, διὰ νὰ δείξει ὅτι κάνει ὑπακοὴν εἰς τὸν προϊστάμενόν του, ὅτι ἔχει τὴν ἰδίαν πίστιν μὲ αὐτὸν καὶ ὅτι εἶναι διάδοχος τῶν θείων μυστηρίων. Ἄς προσεχθεῖ ἐδῶ ὅτι γίνεται λόγος διά μολυσμόν, ὁ ὁποῖος ἐννοεῖται, ὄχι βεβαίως ὡς μολυσμός τῶν μυστηρίων, ἀλλά ὡς ἡ ἐκκλησιαστική κοινωνία, πού προέρχεται ἀπό τήν μνημόνευσιν τοῦ ὀνόματος τοῦ αἱρετικοῦ.
Λέγουν οἱ Ἁγιορεῖται: «Ἄνωθεν γάρ ἡ τοῦ Θεοῦ ὀρθόδοξος ἐκκλησία τήν ἐπί τῶν ἀδύτων ἀναφοράν τοῦ ὀνόματος τοῦ ἀρχιερέως συγκοινωνίαν τελείαν ἐδέξατο τοῦτο˙ γέγραπται γάρ ἐν τῇ ἐξηγήσει τῆς θείας λειτουργίας ὅτι ἀναφέρει ὁ ἱερουργῶν τό τοῦ ἀρχιερέως ὄνομα, «δεικνύων καί τήν πρός τό ὑπερέχον ὑποταγήν καί ὅτι κοινωνός ἐστιν αὐτοῦ τῆς πίστεως καί τῶν θείων μυστηρίων διάδοχος». Καί ὁ μέγας πατήρ ἡμῶν καί ὁμολογητής Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ταῦτα λέγει πρός τινα διά τῆς τιμίας αὐτοῦ ἐπιστολῆς˙ «Ἔφης δέ μοι ὅτι δέδοικας εἰπεῖν τῷ πρεσβυτέρῳ σου μή ἀναφέρειν τόν αἱρεσιάρχην˙ καί τί περί τούτου εἰπεῖν σοι τό παρόν οὐ καταθαρρῶ, πλήν ὅτι μολυσμόν ἔχει ἡ κοινωνία ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν αὐτόν, οὐκ ἄν ὀρθόδοξος εἴη ὁ ἀναφέρων». Ταῦτα δέ ὁ πατήρ, πρό δέ τούτου καί ὁ Θεός τοῦτο ἐσήμανεν, οὕτως εἰπών˙ «Ἱερεῖς ἠθέτουν νόμον μου καί ἐβεβήλουν τά ἅγιά μου –πῶς;– ὅτι βεβήλοις καί ὁσίοις οὐ διέστελλον, ἀλλ’ ἦν αὐτοῖς ἅπαντα κοινά». Τί τούτων φωτεινότερον καί ἀληθέστερον»[78];
Δηλ. «Ἄλλωστε, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ δεχόταν ἀπό παλαιά τήν ἀναφοράν τοῦ ὀνόματος τοῦ ἀρχιερέως ἐνώπιον τῶν ἁγίων Μυστηρίων ὡς τελεία συγκοινωνία. Διότι, ἔχει γραφεῖ εἰς τήν ἑρμηνείαν τῆς θείας Λειτουργίας ὅτι ὁ λειτουργός ἀναφέρει τό ὄνομα τοῦ ἀρχιερέως, διά νά δείξει ὅτι ὑποτάσσεται εἰς τόν ἀνώτερόν του, ὅτι εἶναι κοινωνός του καί ὅτι ἔχει δεχθεῖ δι’ αὐτοῦ τήν πίστιν καί τήν χάριν τῆς ἱερουργίας τῶν Μυστηρίων. Καί ὁ μεγάλος πατέρας μας καί ὁμολογητής Θεόδωρος Στουδίτης λέγει τά ἑξῆς πρός κάποιον μέσῳ τῆς τιμίας του ἐπιστολῆς: «Μοῦ εἶπες ὅτι φοβᾶσαι νά πεῖς εἰς τόν πρεσβύτερόν σου νά μήν ἀναφέρει τόν αἱρεσιάρχην. Σχετικά μ’ αὐτό δέν θά διστάσω νά σοῦ πῶ τό ἑξῆς˙ ὅτι μολυσμόν ἔχει ἡ κοινωνία καί μόνο, πού τόν ἀναφέρει, παρ’ ὅλο πού μπορεῖ αὐτός, πού τόν ἀναφέρει, νά εἶναι ὀρθόδοξος». Αὐτά λέγει ὁ πατέρας (Θεόδωρος Στουδίτης). Ἀλλά, καί πρίν ἀπ’ αὐτόν καί ὁ Θεός τό φανέρωσε, λέγοντας τό ἑξῆς: «Οἱ Ἱερεῖς ἀθέτησαν τόν νόμον μου καί ἐβεβήλωσαν τά ἅγιά μου»[79]. Μέ ποιόν τρόπο τό ἔκαναν αὐτό; Μέ τό νά μήν κάνουν διάκρισιν μεταξύ βεβήλων καί ὁσίων ἀνθρώπων, ἀλλά νά ἔχουντά πάντα κοινά με ὅλους˙ καί ποῖον ἄλλον ἐναργές καί ἀληθινόν παράδειγμα ἀπ’ αὐτό χρειαζόμαστε»;
Τά ἀνωτέρω ἔχουσιν ἄμεσον σχέσιν μέ τήν ἐλαχιστότητά μου. Ὡς ἱερεύς, ἀνήκων εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων, ὁσάκις τελοῦσα τήν Θείαν Λειτουργίαν καί τάς Ἱεράς Ἀκολουθίας μνημόνευα τό ὄνομα Ὑμῶν, τοῦ Ἐπισκόπου μου, διὰ νὰ φανεῖ ἡ «τελεία συγκοινωνία», ἡ ταυτότης τῆς πίστεως μεταξύ μας, διὰ νὰ δείξω ὅτι κάνω ὑπακοὴν εἰς Ἐσᾶς τὸν προϊστάμενόν μου, ὅτι ἔχω τὴν ἰδίαν πίστιν μ’ Ἐσᾶς καὶ ὅτι εἶμαι διάδοχος τῶν θείων μυστηρίων. Ἐπίσης, ὅταν συλλειτουργοῦσα μέ τήν Σεβασμιότητά Σας, εὑρισκόμουν εἰς τήν δύσκολον καί δυσάρεστον δι’ ἐμέ θέσιν νά ἀκούω ἀπό τά Ἀρχιερατικά Σας χείλη νά μνημονεύετε τήν Ἱεράν Σύνοδον ὡς ὀρθοτομοῦσαν τόν λόγον τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ. Ἔπειτα ἐγώ μνημόνευα Ἐσᾶς, πού μνημονεύατε και συνεχίζετε νά μνημονεύετε τήν Ἱεράν Σύνοδον. Σύμφωνα, ὅμως, μέ τούς Ἁγιορεῖτες, ἔχομεν μολυσμόν, ὁ ὁποῖος ἐννοεῖται ὡς ἡ ἐκκλησιαστική κοινωνία, πού προέρχεται ἀπό τήν μνημόνευσιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ὑφ’ Ὑμῶν καί τοῦ ὀνόματός Σας ὑπ’ ἐμοῦ. Ἐγώ, ὅμως, δέν ἀποδέχομαι ὅτι ἡ Ἱερά Σύνοδος ὀρθοτομεῖ τόν λόγον τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ, διότι ἔχει ἀποδεχθεῖ τήν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τήν ψευδοσύνοδον τῆς Κρήτης καί τήν Οὐκρανικήν σχισματοαίρεσιν.
19. Ἀπόφασις
Μετά λύπης και πόνου ψυχῆς διαπιστώνω ὅτι στοιχίζεσθε και υἱοθετεῖτε την ἀλυσιτελῆ, ἄκαρπον και ἀντιπατερικήν γραμμήν τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς ἐπί τῶν ἀνωτέρω φλεγόντων ἐκκλησιαστικῶν θεμάτων καί ἀποδέχεσθε τήν ἰδικήν του ρητορικήν συκοφαντήσεως κατ’ ἐμοῦ. Αἱ ἀντιλήψεις Ὑμῶν καί ἐμοῦ ἐπί τῶν ἀνωτέρω τεθέντων θεμάτων πόρρω ἀπέχουσιν. Ἡ συνείδησίς μου διαφωνεῖ καί δέν ἀναπαύεται μέ τάς τοποθετήσεις Σας.
Κατανοῶ πλήρως καί δικαιολογῶ ἀπολύτως τήν δύσκολον καί δυσχερήν θέσιν Σας, ὅπως προβῆτε εἰς διακοπήν μνημονεύσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Γνωρίζω ὅτι εἶναι ἀδύνατον ἕως ἀκατόρθωτον νά τό πράξετε. Δέν σᾶς κακίζω διά τοῦτο, οὔτε πολλῷ μᾶλλον χρησιμοποιῶ πίεσιν ἤ βίαν, διά νά τό πράξετε, παρά μόνον τήν πειθώ τοῦ λόγου. Ἡ διακοπή μνημονεύσεως δέον ὅπως ἀποτελῆ θέμα ἐλευθέρας ἐπιλογῆς, θέμα συνειδήσεως, καί οὐχί ἀναγκαστικῆς ἐπιβολῆς. Ἡ ἐλαχιστότης μου, ὡς εἶχεν χρέος καί καθῆκον ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων, υἱϊκῶς ἐξέφρασε τήν γνώμην της.
Κατόπιν, λοιπόν, τῶν ἀνωτέρω, καί ἐπειδή εἰς οὐδεμίαν περίπτωσιν θέλω περιπέσῃ εἰς τήν παγίδαν τοῦ δαιμονικοῦ περιπαίγματος, ὅπερ συνεπάγεται τήν ἀπώλειαν τῆς σωτηρίας τῆς ἐμῆς ψυχῆς, ἀλλά καί τῶν ψυχῶν τοῦ ποιμνίου μου, καί ἐξαντληθείσης τῆς ὑπομονῆς μου καὶ μὴ ὑπάρχοντος περαιτέρω περιθωρίου ἀναμονῆς, μετά αἰσθημάτων πόνου καί ἄλγους ψυχῆς, ἀλλά καί εὐθύνης ἐνώπιον τοῦ Τρισαγίου Θεοῦ, εἰς τόν Ὁποῖον θά ἀποδώσω λόγον, τήν 27ην Ἰανουαρίου 2020 σᾶς κατέστησα γνωστόν ὅτι ἀπό τοῦδε δέν ἐπιθυμῶ νά συλλειτουργῶ μετά τῆς Ὑμετέρας Σεβασμιότητος, οὔτε νά Σᾶς μνημονεύω. Καί ἐπειδή, ὅπως μοῦ διεμηνύσατε εἰς τάς μεταξύ μας συζητήσεις, δέν θά ἐπιτρέψετε εἰς τήν καθ’ Ὑμᾶς Μητρόπολιν καί νῆσον νά συμβεῖ τοιοῦτον πρᾶγμα, σεβόμενος τήν ἐπιθυμίαν Σας, καί μή ἔχων διάθεσιν ἤ πρόθεσιν δημιουργίας προστριβῶν καί ἀναταραχῶν, Σᾶς κατέστησα γνωστόν ὅτι ἔπαυσα ἀπό τοῦδε τήν μετάβασίν μου εἰς τήν καθ’ Ὑμᾶς Ἱεράν Μητρόπολιν, καί ὅτι εἰς τό ἑξῆς θά διάγω τόν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς μου ἐν εἰρήνῃ καί μετανοίᾳ εἰς τήν μόνιμον κατοικίαν μου ἐν Πειραιεῖ.
Μὲ τὴν ἀπόφασίν μου αὐτήν δηλώνω τά ἑξῆς: α) ὅτι δέν πιστεύω αὐτό, πού πιστεύετε Ἐσεῖς, ὅτι δηλ. ἡ Ἱερά Σύνοδος ὀρθοτομεῖ τόν λόγον τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ, καί β) ὅτι δέν ἐπιθυμῶ ἐνώπιον τῆς Αὐτοαληθείας, τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ὅλων τῶν Ἁγίων καί τοῦ ἱεροῦ θυσιαστηρίου νά ἀκούγω ψέμματα καί νά βεβαιώνω, μνημονεύοντας Ἐσᾶς, πού μνημονεύετε τήν Ἱεράν Σύνοδον, ὅτι αὐτή ὀρθοτομεῖ τόν λόγον τῆς ἀληθείας.
Ἐπίλογος
Σεβασμιώτατε,
Λυπούμαι βαθύτατα διὰ τὴν ἣν ἔλαβον ὁριστικήν, ἀμετάκλητον, αὐστηράν, ἀλλά κατ’ ἀκρίβειαν θέσιν ἔναντι ἀνακύψαντος σοβαροτάτου ἐκκλησιολογικοῦ καί σωτηριολογικοῦ ζητήματος. Δέν ἀνέμενον ποτέ ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νά καταστῆ οἰκουμενιστική, σχισματική καί ἀκοινώνητη.
Ἡ ἱερατική καί θεολογική μου συνείδησις μέ ὑποχρεοῖ, ἵνα μὴ σιωπήσω περαιτέρω. Καιρὸς ὅπως ὑψωθῶσιν φραγμοὶ ἰσχυροὶ καὶ ἀνυπέρβατοι κατὰ τοῦ δεσποτισμοῦ, τῆς δυσώδους, σατανοκινήτου καί μασονικῆς παναιρέσεως τοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἐπεκτατικῶν αὐτῶν σχεδίων, καί τῆς Οὐκρανικῆς σχισματοαιρέσεως, ταπεινοί ὑπηρέται τῶν ὁποίων ἀνεδείχθησαν –ἀτυχῶς– οἰ ἀσθενεῖς ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ πίστει οἰκουμενισταί καί σχισματόφιλοι Ἰεράρχαι.
Πιστεύω ὅτι Ὑμεῖς, Σεβασμιώτατε, μέ τήν Ἐπισκοπικήν σύνεσιν καί τήν διάκρισιν, αἱ ὁποῖαι κοσμοῦν τήν Ὑμετέραν προσωπικότητα, νά κατανοήσετε τήν ἀνωτέρω ἀπόφασιν μου, εἰς ἣν μέ ὁδηγεῖ ἐπιταγὴ συνειδήσεώς μου.
Τέλος, διευκρινίζω ὅτι ἡ ἀπόφασίς μου αὔτη ἐρείδεται ἐπί καθαρῶς θεολογικῆς καί ἐκκλησιολογικῆς βάσεως καί οὐδεμίαν σχέσιν ἔχει μέ προσωπικάς διαφοράς μέθ’ Ὑμῶν καί ὡς ἐκ τούτου διόλου δέν συνεπάγεται τήν παύσιν τῶν διαπροσωπικῶν σχέσεων μετά τῆς Ὑμετέρας Σεβασμιότητος.
Ἐπί τούτοις, διατελῶ
μετά τοῦ προσήκοντος σεβασμοῦ, ἐξαιτούμενος τάς εὐχάς Σας.
Πρωτοπρεσβύτερος Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος
________________________________________
[1] Οἰκουμενικός Πατριάρχης: «Ἡ πρωτοβουλία τοῦ Πατριάρχη Ἱεροσολύμων μᾶς προκάλεσε ἀλγεινή ἐντύπωση», 05-01-2020, https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/34381-oikoumenikos-patriarxis-i-protoboulia-tou-patriarxi-ierosolumon-mas-prokalese-algeini-entuposi
[2] Διακόπτει τήν Κοινωνία μέ τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἡ Μόσχα καί ἀποσύρει τούς ἐκπροσώπους της ἀπό τίς κοινές ἐπιτροπές, 14-09-2018, https://orthodoxia.info/news/διακόπτει-την-κοινωνία-με-το-οικουμεν/, ΕΚΤΑΚΤΗ ἘΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ: Ἡ Μόσχα διέκοψε πλήρως τήν Κοινωνία μέ τήν Κωνσταντινούπολη, 15-10-2018, https://orthodoxia.info/news/εκτακτη-επικαιροτητα-η-μόσχα-διέκοψε/, Ὁλόκληρο τό ἀνακοινωθέν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας γιά τήν διακοπή κοινωνίας, http://orthodoxostypos.gr/ ολόκληρη-η-απόφαση-της-εκκλησίας-της-ρ/
[3] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσ/κη 2003, σ. 587.
[4] Ὅ.π., σ. 13.
[5] Ὅ.π., σ. 14.
[6] Ὅ. π., σσ. 407-408.
[7] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσ/κη 2003, σ. 357.
[8] Ὁ. π., σσ. 407-408.
[9] ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, Εἰς Ἐφεσίους, Ὁμιλία 11, 4-5, PG 62, 85-87: «Οὐδὲν οὕτως Ἐκκλησίαν δυνήσεται διαιρεῖν, ὡς φιλαρχία· οὐδὲν οὕτω παροξύνει τὸν Θεόν, ὡς τὸ Ἐκκλησίαν διαιρεθῆναι… Οὐδὲ μαρτυρίου αἷμα ταύτην δύναται ἐξαλείφειν τὴν ἁμαρτίαν… Διὰ τοῦτο λέγω καὶ διαμαρτύρομαι ὅτι τοῦ εἰς αἵρεσιν ἐμπεσεῖν τὸ τὴν Ἐκκλησίαν σχίσαι οὐκ ἔλαττόν ἐστι κακόν».
[10] Ὁ Σεβ. Κυθήρων γιά τό Οὐκρανικό καί τήν ἀποτείχιση, 14-06-2019, https://katanixi.gr/2019/06/14/ ο-σεβ-κυθήρων-για-το-ουκρανικό-και-την/
[11] Σχ. βλ. ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ, «Ποτέ δέν ἀποδέχθηκα πρόταση γιά ἀναγνώριση τῆς ἀνυπόστατης «Ἐκκλησίας», πού δημιουργήθηκε στήν Οὐκρανία», 13-10-2019, https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/32274-peiraios-pote-den-apodexthika-protasi-gia-anagnorisi-tis-anupostatis-ekklisias-pou-dimiourgithike-stin-oukrania
[12] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ, Μικρὴ συμβολὴ στὸ διάλογο γιὰ τὸ Οὐκρανικὸ «Αὐτοκέφαλο», ΜΕΡΟΣ Β΄, 04-02-2019, https://mospat.ru/gr/2019/03/15/news171593/, Οὐκρανικό Αὐτοκέφαλο. Συμβολή στόν διάλογο, ἐκδ. Τό Παλίμψηστον, Θεσ/κη 2019, σσ. 97-101.
[13] Ἀπάντηση Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη στόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀλβανίας, 20-02-2019, https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/27436-apantisi-oikoumenikou-patriarxi-ston-arxiepiskopo-albanias
[14] KL. SCHATZ, Τό Πρωτεῖο τοῦ Πάπα, μεταφρ. Μ. Ροῦσσος-Μηλιδῶνης, Ροές, 2005, σσ. 132-133, 264.
[15] ΑΡΧΙΜ. ΒΑΣ. ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ: «Καί ὡς πρῶτος, τουτέστιν ὡς ἀνωτάτη ἐξουσία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας [σημ. συντ.: το «πρῶτος» ἑρμηνεύεται ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ ὡς «ἀνωτάτη ἐξουσία»!!!] … Καί διατάξεις νά ὑπῆρχαν, πού νά ἀπαγόρευαν ρητά στόν Οἰκουμενικό μας Πατριάρχη τήν ἐπέμβασή του στό θέμα τῆς Οὐκρανίας, θά ἔπρεπε νά καταργηθοῦν! Γιατί, ὅ,τι δέν συμβάλλει στήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, καί στή σωτηρία τοῦ λαοῦ, δέν ἔχει λόγο ὑπάρξεως μέσα στήν Ἐκκλησία», ἐν Περί Οὐκρανίας…, https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/26340-peri-oukranias
[16] ΑΝ. ΒΑΒΟΥΣΚΟΣ, «Τελοῦν ὑπὸ ἔγκριση οἱ Πράξεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου περὶ παραχωρήσεως αὐτοκεφάλου καθεστῶτος»; https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/26477-teloun-upo-egkrisi-oi-prajeis-tis-ieras-sunodou-tou-oikoumenikou-patriarxeiou-peri-paraxoriseos-autokefalou-kathestotos
[17] ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗΣ, Ἐπιστολή προς ὅλα τά μέλη τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μέ θέμα: «Σχετικά μέ τήν θεσμική νομιμοποίηση τῆς Σχισματικῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας», 08-09-2019, https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/31424-epistoli-kathigiti-tseleggidi-pros-tous-mitropolites-gia-to-oukraniko
[18] Ὕμνοι τοῦ σχισματικού Φιλάρετου γιά Βαρθολομαίο καί πυρά κατά Μόσχας – Ἀποδεχόμαστε τά ἔγγραφα τῆς Πανορθόδοξης, 6-7-2017, http://www.vimaorthodoxias.gr/patriarcheia/item/84715, Σχ. βλ. ἡμέτερον κείμενο μέ τίτλο «Ὁ ἐκτός Ἐκκλησίας αἱρετικός κόσμος ἐπαινεῖ τήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης», ἐν Θεοδρομία Κ2 (Ἀπρίλιος – Ἰούνιος 2018), Πρακτικά ἡμερίδος μέ θέμα: “Ὀρθοδοξία καί Κολυμπάρι. Δύο χρόνια μετά”, σσ. 278-299, https://www.katanixis.gr/2018/06/blog-post_170.html
[19] Ὁ σχισματικός μητρ. Κιέβου Ἐπιφάνιος ἐξυμνεῖ τόν πατρ. Βαρθολομαῖο, τόν πατρ. Ἀθηναγόρα καί τήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης, 20-10-2019, https://katanixi.gr/2019/10/25/ο-σχισματικός-μητρ-κιέβου-επιφάνιος-ε/
[20]Ἐπιφάνιος: Ἡ ἕνωση μέ τούς Οὐνίῖες εἶναι πιθανή (βίντεο), 15-05-2019, https://katanixi.gr/2019/05/15/επιφάνιος-η-ένωση-με-τους-ουνίτες-είνα/
[21] Καθολικός Ἱερέας συμμετεῖχε σέ ἐγκαίνια Ναοῦ μέ τόν Κιέβου Ἐπιφάνιο, 14-10-2019, https://www.romfea.gr/ekklisies-ts/ekklisia-tis-oukranias/32288-katholikos-iereas-summeteixe-se-egkainia-naou-me-ton-kiebou-epifanio
[22] Νέες συμπροσευχές σέ κοινές ἀκολουθίες τῶν σχισματικῶν τῆς Οὐκρανίας μέ Οὐνῖτες καί Παπικούς, 15-10-2019, https://katanixi.gr/2019/10/15/νέα-συλλείτουργα-των-σχισματικών-της/, Ἀποκαλυπτικό Βίντεο γιά τό πῶς προετοιμάζουν τήν ἕνωση ἄνευ ὄρων μέ τούς Παπικούς, 29-12-2019, https://katanixi.gr/2019/12/29/ αποκαλυπτικό-βίντεο-για-το-πως-προετο/
[23] Ὁ Περεγιασλάβ Ἀλέξανδρος προβλέπει ἕνωση μέ τούς Οὐνῖτες στήν Οὐκρανία, 12-01-2020, https://www.romfea.gr/ekklisies-ts/ekklisia-tis-oukranias/34612-o-peregiaslab-alejandros-problepei-enosi-me-tous-ounites-stin-oukrania, https://www.youtube.com/watch?time_continue=1&v=20KAmxqTATI&feature=emb_logo
[24] ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Οἱ εἰσηγήσεις τῶν Ἐπιτροπῶν, πού ὀδήγησαν στήν ἀναγνώριση τῆς Οὐκρανίας, https://orthodoxia.info/news/αποκλειστικο-οι-εισηγήσεις-των-επιτρ/, https://orthodoxia.info/news/wp-content/uploads/2019/10/ΥΠΟΜΝΗΜΑ-ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ-ΓΙΑ-ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ.pdf
[25] Ἀρχιεπ. Ἀθηνῶν Ἱερώνυμος: «Ἐρχόμαστε νά εὐχηθοῦμε στόν Πατριάρχη μας ὁ Θεός νά τοῦ δίνει δύναμη νά συνεχίζει τό εὐλογημένο ἔργο του», 10-6-2019, http://aktines.blogspot.com/2019/06/blog-post_63.html, Ὁ Ἀθηνῶν Ἱερώνυμος καί ὁ Κιέβου Ἐπιφάνιος στά ὀνομαστήρια τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη, (ΦΩΤΟ), 10-6-2019, http://fanarion.blogspot.com/2019/06/blog-post_75.html, Οἰκουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος πρός σχισματικό “Μητροπολίτη Κιέβου” Ἐπιφάνιο: Τό λοιπόν, «μή ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία, μηδέ δειλιάτω», 11-6-2019, http://aktines.blogspot.com/2019/06/blog-post_47.htm, Ὁ Ἑσπερινός τῶν ὀνομαστηρίων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, 10-6-2019, https://www.romfea.gr/oikoumeniko-patriarxeio/29690-o-esperinos-ton-onomastirion-tou-oikoumenikou-patriarxou-bartholomaiou
[26] Ὁλοκληρώθηκαν οἱ ἐργασίες τῆς ΔΙΣ, Ἀνακοινωθέν, 28-08-2019, https://www.romfea.gr/ekklisia-ellados/31173-oloklirothikan-oi-ergasies-tis-dis-anakoinothen, Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος: ”Δέν μπορῶ νά πάρω μόνος μου τήν ευθύνη”, 28-08-2019, https://www.romfea.gr/ekklisia-ellados/31176-arxiepiskopos-ieronumos-den-mporo-na-paro-monos-mou-tin-euthuni
[27] Τό ἐπίσημο ἀνακοινωθέν τῆς Ἱεραρχίας γιά τήν Οὐκρανία, 12-10-2019, https://www.romfea.gr/ekklisia-ellados/32246-to-episimo-anakoinothen-tis-ierarxias-gia-tin-oukrania
[28] Ἡ εἰσήγηση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου στην Ἱεραρχία γιά τό Οὐκρανικό, 12-10-2019, https://www.romfea.gr/ekklisia-ellados/32247-i-eisigisi-tou-arxiepiskopou-stin-ierarxia-gia-to-oukraniko
[29] Ἡ Ἱερά Σύνοδος γιά τήν ἀνακοίνωση τοῦ Μητροπολίτη Κυθήρων Σεραφείμ, 15-10-2019, https://www.romfea.gr/ekklisia-ellados/32308-i-iera-sunodos-gia-tin-anakoinosi-tou-mitropoliti-kuthiron-serafeim
[30] Ἐπιφάνιος: ”Εὐχαριστῶ τόν Ἀρχιεπίσκοπο καί τούς Ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, 12-10-2019, https://www.romfea.gr/ekklisies-ts/ekklisia-tis-oukranias/32245-epifanios-euxaristo-ton-arxiepiskopo-kai-tous-ierarxes-tis-ekklisias-tis-ellados
[31] Οἰκουμενικός Πατριάρχης: “Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἔλαβε μία ἱστορική ἀπόφαση”, 13-10-2019, https://www.romfea.gr/oikoumeniko-patriarxeio/32265-oikoumenikos-patriarxis-i-ekklisia-tis-ellados-elabe-mia-istoriki-apofasi
[32] Πατριαρχική Θεία Λειτουργία στήν Ἁγιοφύλακτο πόλη τῆς Θεσσαλονίκης (ΦΩΤΟ), 19-10-2019, https://www.romfea.gr/oikoumeniko-patriarxeio/32382-patriarxiki-theia-leitourgia-stin-agiofulakto-poli-tis-thessalonikis-foto
[33] Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος ἀναγνώρισε καί ἐπίσημα τήν Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας, 21-10-2019, https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/32652-o-arxiepiskopos-ieronumos-anagnorise-kai-episima-tin-ekklisia-tis-oukranias
[34] Μνημόνευσε τόν σχισματικό Κιέβου Ἐπιφάνιο ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἰερώνυμος, 10-11-2019, https://katanixi.gr/2019/11/10/μνημόνευσε-τον-κιέβου-επιφάνιο-ο-αρχι/
[35] ΔΙΣ: «Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀποφάσισε ἀβίαστα γιά τήν Οὐκρανία», 11-12-2019, https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/33705-dis-i-ekklisia-tis-ellados-apofasise-abiasta-gia-tin-oukrania
[36] Μπάχαλο ἤ όχι; Τά Δίπτυχα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδας ἀναγνωρίζουν τόν Ἐπιφάνιο καί τήν ψευδοεκκλησία του! 26-12-2019, https://katanixi.gr/2019/12/26/μπάχαλο-ή-όχι-τα-δίπτυχα-της-εκκλησίας/
[37] Οἰκουμενικός Πατριάρχης: «Ἡ πρωτοβουλία τοῦ Πατριάρχη Ἱεροσολύμων μᾶς προκάλεσε ἀλγεινή ἐντύπωση», 05-01-2020, https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/34381-oikoumenikos-patriarxis-i-protoboulia-tou-patriarxi-ierosolumon-mas-prokalese-algeini-entuposi
[38] Ἀρχιεπίσκοπος: ”Δέν θά μεταβῶ στή συνάντηση τῶν Ὀρθοδόξων Προκαθημένων” (ΦΩΤΟ), 10-01-2020, https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/34521-arxiepiskopos-den-tha-metabo-sti-sunantisi-ton-orthodojon-prokathimenon-foto)
[39] Ἐπιφάνιος: «Τό 2020 θά λάβουμε ἀναγνώριση καί ἀπό ἄλλες Ἐκκλησίες», 07-01-2020, https://www.romfea.gr/ekklisies-ts/ekklisia-tis-oukranias/34467-epifanios-to-2020-tha-laboume-anagnorisi-kai-apo-alles-ekklisies
[40] ΕΚΤΑΚΤΟ : Ἡ Ρωσική Ἐκκλησία θά διαγράψει τόν Ἀθηνῶν ἀπό τά Δίπτυχά της, ἄν μνημονεύσει Ἐπιφάνιο, 17-10-2019, https://orthodoxia.info/news/εκτακτο-η-ρωσική-εκκλησία-θα-διαγράψε/, Ἡ δήλωση τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας γιά τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, 17-10-2019, https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/32344-i-dilosi-tou-patriarxeiou-mosxas-gia-tin-ekklisia-tis-ellados
[41] Οἱ πρώτες Μητροπόλεις, πού δέν ἔχουν εὐλογία νά ἐπισκεφθοῦν Ρώσοι προσκυνητές, 01-11-2019, https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/32730-oi-protes-mitropoleis-pou-den-exoun-eulogia-na-episkefthoun-rosoi-proskunites
[42] Ραγδαίες ἐξελίξεις – Πειραιῶς Σεραφείμ στό ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ γιά οὐκρανικό: Σέ Πανορθόδοξη ἀκόμα καί χωρίς τόν Βαρθολομαῖο – Κοινή ἐπιστολή μέ Κυθήρων, 01-11-2019, https://www.vimaorthodoxias.gr/egrapsan-s-emas/ragdaies-exelixeis-peiraios-serafeim-sto-vima-orthodoxias-gia-oukraniko-se-panorthodoxi-akoma-kai-choris-ton-vartholomaio-koini-epistoli-me-kythiron/
[43] Τόν Πολιοῦχο του Ἅγιο Σπυρίδωνα τίμησε ὁ Πειραιάς (ΦΩΤΟ), 12-12-2019, https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/33727-ton-poliouxo-tou-agio-spuridona-timise-o-peiraias-foto
[44] ΑΝΑΝΕΩΣΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ ΜΕ ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΒΙΝΤΕΟ – Ἀντέδρασε μήπως ὁ Πειραιῶς κατά τή μνημόνευση τοῦ σχισματικοῦ Ἐπιφάνιου ἀπό τόν Ἱερώνυμο; Ναί σιγά…, 07-01-2020, https://katanixi.gr/2020/01/07/αντέδρασε-μήπως-ο-πειραιώς-κατά-τη-μνη/
[45] Σχ. βλ. ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσσαλονίκη 2003, σσ. 407-408.
[46] Ἐπιστολή ἀποσταλεῖσα παρά τῶν Ἁγιορειτῶν πάντων πρός τόν βασιλέα Μιχαήλ τόν Παλαιολόγον, ὁμολογητική, σπεύδοντος τούτου ὅση δύναμις ἑνῶσαι τούς Ἰταλούς παραλόγως μεθ’ἡμῶν, μένοντας ἐκείνους ἀδιορθώτους πάντη τῶν σφῶν αἱρέσεων καί ἀμεταβλήτους, Lettre des Hagiorites a l’ Empereur (1275), στίχ. 25-34, 1-8 ἐν Archives de l’orient chretien 16, Dossier Grec de l’union de Lyon (1273-1277) par V. Laurent et J. Darrouzes, Institut Français d’etudes Byzantines, Paris 1976, σσ. 397, 399.
[47] Ἡ Ἱερά Μητρόπολη Πειραιῶς ἀπαντᾶ σέ ἐπικρίσεις, 09-01-2020, https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/34507-i-iera-mitropoli-peiraios-apanta-se-epikriseis
[48] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. Γ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ, «Ἡ προσλαλιά τοῦ Αθηναγόρου», Οἱ διάλογοι χωρίς προσωπείον [Ἀνάτυπο ἐκ τοῦ περιοδικοῦ Παρακαταθήκη], σ. 5.
[49] ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΡΜΙΡΗΣ, Ὀρθοδοξία καί Ρωμαιοκαθολικισμός, τ. ΙΙ, Ἀθήναι 1965, σ. 170.
[50] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, «Οὔτε αἵρεση οὔτε σχίσμα ὁ Παπισμός (Πιό τολμηροί οἱ νέοι λατινόφρονες)», ἐν Θεοδρομία Η3 (Ἰούλιος-Σεπτέμβριος 2006) 460.
[51] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ, Οἱ διάλογοι χωρίς προσωπεῖον, σ. 1.
[52] Σπίθα (Μάϊος-Ιούνιος 1980).
[53] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ – ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΖΑΦΕΙΡΗΣ, «Ὀρθοδοξία καί Ρωμαιοκαθολικισμός. Ὁ ἀρξάμενος Θεολογικός διάλογος. Γεγονότα καί σκέψεις», Θεολογία 53 (1982) 77.
[54] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ, ἔνθ’ ἀνωτ., σ. 4
[55] Κατά τήν λατινική ἐκκλησιολογία ὑπάρχουν διάφοροι βαθμοί ἑνώσεως τῶν ἑτεροδόξων μέ τήν Παπική αἵρεση.
[56] Σχ. βλ. ἡμέτερον κείμενον μέ τίτλον «Ὁ μέγας οἰκουμενιστής Οἰκουμενικός Πατριάρχης κυρός Ἀθηναγόρας», 19-04-2018, https://www.katanixis.gr/2018/04/blog-post_869.html
[57] https://www.youtube.com/watch?v=gXk_sEPRfR4&t=3434s
[58] Ἱστορική Θεία Λειτουργία στή Σμύρνη, 06-02-2015, http://www.salonicanews.com/2015/02/blog-post_358.html
[59] Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος κοινωνεῖ Οὐνῖτες; 23-01-2019, http://orthodoxostypos.gr/ο-πατριάρχης-βαρθολομαίος-κοινωνεί-ο/
[60] https://www.dogma.gr/kosmos/megaloprepis-paradosti-tomou-aftokefalias-oukranikis-ekklisias/97775/
[61]https://www.ekirikas.com/με-κατάνυξη-τα-θεοφάνεια-στο-οικουμεν/
[62] Σχ. βλ. ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, Δὲν εἶναι σχίσμα ἡ Ἀποτείχιση. Ὀφειλόμενες ἐξηγήσεις, Σειρά «ΚΑΙΡΟΣ» 24, Θεσσαλονίκη 2017.
[63] Νόμος 590/1977 : Περὶ τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/history/katastatikos_xarths_ekklhsia_ths_ellados.htm
[64] Ἐπιστολή…, στίχ. 9-23, σ. 399.
[65] «Ἔκθεση τοῦ ἁγιωτάτου μητροπολίτου Ἐφέσου, μέ ποιό τρόπο δέχθηκε τό ἀξίωμα τῆς ἀρχιερωσύνης καί δήλωση τῆς Συνόδου, πού ἔγινε στήν Φλωρεντία», Patrologia Orientalis, Τοme XV, Αu Concile de Florence, σσ. 304-308.
[66] Σ. ΣΥΡΟΠΟΥΛΟΣ, Τά ἀπομνημονεύματα ΧΙΙ, σ. 548.
[67] ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ ΕΦΕΣΟΥ, Ἐπιστολή πρός Θεοφάνην, P.G. 160, 1097D, 1100A.
[68] ΣΠΥΡΙΔΩΝ Π. ΛΑΜΠΡΟΥ, Παλαιολόγεια καί Πελοποννησιακά, τ. Α΄, σ. 26
[69] ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΡΜΙΡΗΣ, Τά Δογματικά καί Συμβολικά Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τ. Α΄, Ἀθῆναι 1960, σ. 429.
[70] ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ ΕΦΕΣΟΥ, Ἀπολογία, P.G. 160, 536CD.
[71] Ὁ Σεβ. Κυθήρων γιά τό Οὐκρανικό καί τήν ἀποτείχιση, 14-06-2019, https://katanixi.gr/2019/06/14/ ο-σεβ-κυθήρων-για-το-ουκρανικό-και-την/
[72] ΑΡΧΙΜ. ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ, Τά δύο ἄκρα˙ Οἰκουμενισμός καί Ζηλωτισμός, ἔκδ. Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζήνος, Ἀθήνα 1997, σ. 89.
[73] Ὁ. π., σ. 90.
[74] Ὁ. π., σ. 75.
[75] Σχ.βλ. ἡμέτερον κείμενον μέ τίτλον «Ἀνακρίβειες τοῦ Χριστουπόλεως Μακαρίου περί τοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Καντιώτη σχετικά μέ τήν διακοπή μνημονεύσεως», 11-06-2018, http://aktines.blogspot.com/2018/06/blog-post_29.html
[76] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ (ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ), Ἀρχιεπίσκοπος Λουκᾶς. Ἕνας ἅγιος Ποιμένας καί γιατρός χειρουργός, ἐκδ. Πορφύρα, Ἀθήνα, Ἰούλιος 2017, σσ. 154-157. Σχ. βλ. ἡμέτερον κείμενον μέ τίτλο : «Ἡ στάση τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ, Ἀρχιεπισκόπου Κριμαίας καί Συμφερουπόλεως, ἔναντι τῆς σχισματικῆς “Ζωντανῆς Ἐκκλησίας” πρότυπο γιά τήν δική μας στάση ἔναντι τῆς Οὐκρανικῆς σχισματοαίρεσης», 28-11-2019, https://katanixi.gr/2019/11/29/ένας-άγιος-μέσα-από-τη-γραφίδα-του-π-αγ/
[77] Νικόλαος Σωτηρόπουλος: Ὁ Βαρθολομαῖος εἶναι ὁ μεγαλύτερος αἱρεσιάρχης ὅλων τῶν αἰώνων, 25-03-2017, https://averoph.wordpress.com/2017/04/30/νικόλαος-σωτηρόπουλος-ο-βαρθολομαίο/, https://www.youtube.com/watch?v=0W71S_0lSBw
[78] Ἐπιστολή… , στίχ. 9-23, σ. 399.
[79] Ἰεζ. 22, 26.
Πηγή: Εδώ.
