(Εκ της Θείας Λειτουργίας)
Αναμφίβολα, το μέγιστο Δώρο του Θεού, ως μοναδική
σύνθεση Ακτίστου και Κτιστού, είναι ο Θεάνθρωπος Ιησούς. Ο μακαριστός (άγιος)
π. Αυγουστίνος Καντιώτης, γράφει: «Υπέρ λόγον το Μυστήριον (Θ. Κοινωνία).
Ο άρτος και ο οίνος δια της επικλήσεως του Αγίου
Πνεύματος Σώμα και Αίμα Χριστού. Αύτη η πίστις των Ορθοδόξων. Ο,τι δε δια του
Μυστηρίου τούτου δίδεται εις τον άνθρωπον, ονομάζεται ΤΙΜΙΑ ΔΩΡΑ» (Υπομνήσεις, σελ.
157).
Στην Καινή Διαθήκη υπάρχει η φιλάνθρωπη, η
σωτήρια, η αέναη προσταγή του Κυρίου: «Λάβετε
φάγετε… Πίετε εξ αυτού πάντες».
Στην δε Α΄ επιστολή του Πέτρου, διαβάζουμε:
«Ελυτρώθητε εκ της ματαίας υμών αναστροφής πατροπαραδότου,
αλλά τιμίω αίματι ως αμνού αμώμου και ασπίλου Χριστού…»
(Πέτρου Α΄, Κεφ. 1, 18-20).
Στο Λεξικό, διαβάζουμε (σχετικά με το Θεό): Τίμιο
= Αυτό στο οποίο οφείλουμε την ύψιστη τιμή.
Να υπογραμμίσουμε, ότι όλη η Κτίση, ως Θείο
Βούλημα, είναι μέγα δώρο – δώρημα του Αγίου Τριαδικού Θεού προς τον άνθρωπο.
Αποτελεί άθροισμα (επί μέρους) μεγάλων δωρημάτων.
Όλη η Κτίση εμπεριέχει τις κατευθύνσεις της
βουλήσεως του Θεού – Δημιουργού της. Αυτή η πραγματικότητα αντανακλάται και
στην ανταπόκριση της φύσης (θετικά ή αρνητικά) στην ανθρώπινη συμπεριφορά.
Η κλιματική αλλαγή (για παράδειγμα), αποτελεί
προειδοποιητική απάντηση της Κτίσεως στην παραβίαση των ορίων λειτουργίας της
από τον άνθρωπο.
Από επιστημονικής σκοπιάς, η επιστήμη
αποκρυπτογραφεί (συνειδητά ή όχι) την Θεία βούληση, την γλώσσα του Θεού, μέσα
στην σημαντικότητα του χώρου και του χρόνου. Το συμβατό ή το ασύμβατο προς την
φύση κάθε τεχνολογικής δραστηριότητας, αποτελεί μια Θεία οριοθέτηση της
ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Άξιο υπογραμμίσεως, ότι η Κτίση τιμωρεί (κολάζει)
τον άνθρωπο, όταν αυτός παραβιάζει τα όρια λειτουργίας του κόσμου (π.χ. μόλυνση
περιβάλλοντος, ασθένειες, ακραία καιρικά φαινόμενα, άγχη, καταθλίψεις,
νευρώσεις κλπ.).
Αυτή την αποκρυστάλλωση της οργής της Κτίσεως ή
της διαμαρτυρίας της, την βιώνει ο άνθρωπος μέσα από ψύχραιμο αντίκρισμα, μέσα
από αμερόληπτη κρίση, είτε βρίσκεται σε συναισθηματική λυρική πνευματική έξαρση
είτε όταν βρίσκεται μέσα στις θύελλες του βίου!
Είναι αλήθεια, ότι οι σύγχρονοι άνθρωποι δεν έχουν
κατανοήσει το μέγιστο πνευματικό βάθος της Κτίσεως, πολύ δε περισσότερο τα
ΤΙΜΙΑ ΔΩΡΑ της Εκκλησίας του Χριστού.
Γράφει ο Άγιος Επιφάνειος για τον Χριστό: «Αυτός ιερείον, αυτός θύμα, αυτός ιερεύς, αυτός
θυσιαστήριον, αυτός Θεός, αυτός άνθρωπος, αυτός βασιλεύς, αυτός αρχιερεύς,
αυτός πρόβατον, αυτός αρνίον, τα πάντα εν πάσιν υπέρ ημών γενόμενος, ίνα ημίν
ζωή κατά πάντα τρόπον γένηται» (Επιφάνιος, Μ. 41, 980 C).
Ακούσαμε όμως (σημείο των καιρών) και τα μεγάφωνα
– ηχεία της νέας εποχής, αναρτημένα στον παγκόσμιο λοιμοξιολογικό ιστό, να
ισχυρίζονται τα αντίθετα. Ενώ, πάντα, στην κορύφωση του εορτασμού του Πάσχα, υπήρχε
αθρόα συμμετοχή των πιστών, αντίθετα φέτος υπήρξε «αποχή» των πιστών.
Στον πυρήνα όμως αυτής της μέριμνας, για την μη
διασπορά του Κορωνοϊού, κρύβεται ουσιαστικά η οικουμενιστική αντίληψη της
επισήμου Εκκλησίας και η νεοταξική (άθεη) συνείδηση του ελληνικού κράτους, που
έκλεισαν του Ιερούς Ναούς. Στην πράξη αρνήθηκαν την διαχρονική εμπειρία της
Εκκλησία, ότι ο Χριστός ήλθε «ίνα ημίν ζωή κατά πάντα τρόπον γένηται».
Είναι αλήθεια, σύμφωνα με την Ι. Αποκάλυψη, ότι
όσο επιμηκύνεται η ιστορία, όσο περνούν τα χρόνια και αυξάνει η επιστήμη, τόσο
πιο ακριβή και δυσεύρετη γίνεται η αληθινή πίστη του Χριστού, τόσο πιο βαρύτητα
αποκτά η ομολογία, το μεγάλο δηλαδή «ΝΑΙ» στο Χριστό και το «ΟΧΙ» στον νυν
αιώνα. Αυτά που χαρίζει η αληθινή ζωή, ο Χριστός, κανένα χαμηλό βιοτικό επίπεδο
ή καμιά «λοιμοξιολογική» μέριμνα δεν μπορεί να μας τα στερήσει.
Καύχημα ιερό και μέγα έχει η Ορθόδοξη Εκκλησία μας
τα ΤΙΜΙΑ ΔΩΡΑ, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Γράφει ο μεγάλος πατέρας της
Εκκλησίας μας, Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης:
«Το Μυστήριον τούτο (Θεία κοινωνία)
είνε εικών όλης της ενσάρκου οικονομίας, κατά τον Πατριάρχην Ιερεμίαν, και
περιέχει εν αυτώ και την γέννησιν του Κυρίου και την ανατροφήν και την
ανάδειξιν και τα πάθη και τον θάνατον και την ταφήν και την εις άδου κατάβασιν
και την ανάστασιν και την ανάληψιν και την εκ δεξιών καθέδραν και την δευτέραν παρουσίαν,
και καθώς αι θείαι Λειτουργίαι Βασιλείου και Χρυσοστόμου τούτο διαλαμβάνουσι –
τι λέγω; Και αυτής ακόμη της εν τω μέλλοντι αιώνι
απολαύσεως και ενώσεως των μακαρίων εικόνα φέρει η Θεία Κοινωνία, ως λέγει ο
Ιερός Νικόλαος Καβάσιλας· καθ’ ότι τότε οι μακάριοι έχουν να είνε ηνωμένοι και
προς αλλήλους και προς τον Χριστόν, ως μέλη προς κεφαλήν, ώσπερ και νυν εκ του
ενός άρτου και του ενός ποτηρίου μετέχοντες ηνωμένοι εισί και αλλήλοις και τω
Χριστώ, κατά την του Κυρίου ευχήν, «ίνα, φησίν, ώσιν εν, καθώς ημείς εν εσμέν».
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
