«Κωλύομαι παρά του εντελλομένου αιρετικοίς μη
συγκοινωνείν»
(Όσιος Μάρτυρας Στέφανος, ο νέος –
«ΜΗΤΕΡΙΚΟΝ»)
Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ
Τα λόγια αυτά «κωλύομαι από την εντολή να μην επικοινωνώ με αιρετικούς»
έχουν ιδιαίτερη σημασία, σήμερα, σε μια περίοδο επιχειρούμενης μακρομεταστροφής
των Ορθοδόξων στον παναιρετικό οικουμενισμό, διότι η μελέτη των κορυφαίων
Ομολογητών της Ορθοδοξίας μας διασφαλίζει στην ορθόδοξη ζωή–συνειδητότητα.
Πολλά τα παραδείγματα των Μοναχών, ως συνδυασμοί
Μοναχισμού και Ομολογίας, μιας και η Ομολογία είναι πνευματική συνιστώσα της Αγιότητος.
Η σημερινή τοποθέτηση των οικουμενιστών, που
μεταθέτει το κέντρο βάρους της πνευματικής ζωής σε μια «αγιότητα» χωρίς
ομολογία, αποτελεί τον «οικουμενιστικό προγραμματιστή» της «νέας εκκλησίας».
Ένα κορυφαίο παράδειγμα, αγιότητος–ομολογίας,
αποτελεί ο Όσιος Μάρτυρας Στέφανος ο νέος, που ασκήθηκε στο όρος του Αυξεντίου.
Έζησε–αγωνίσθηκε σε εποχή (εικονομαχία), όπου η
Ορθόδοξη πίστη για τις εικόνες εκλονίζετο από επίσημη συνοδική απόφαση (σύνοδος
Ιερείας, 754 μ.Χ.) τριακοσίων σαρανταοκτώ (348) επισκόπων, οι οποίοι επικύρωσαν
την αίρεση. Η αίρεση δεν ήταν ακόμη κατεγνωσμένη. Ήταν, όμως, η επίσημη γραμμή
της εκκλησίας! Ο όσιος Στέφανος, όχι μόνο δεν υπέγραψε τα πρακτικά της συνόδου,
αλλά εξεδίωξε εκ της μονής του και τους απεσταλμένους της.
Ο όσιος είχε ιδρύσει Ι. Μονή, που έγινε κέντρο
κατά της εικονομαχικής πολιτικής του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Ε΄(741-775),
του Κοπρώνυμου. Στην αντίδραση του Οσίου Στεφάνου είναι απόλυτα διακριτή η
λειτουργία της Αποτειχίσεως, ως ο Ορθόδοξος τρόπος λειτουργίας των πιστών, όταν
φανερά επίσκοπος καταλύει την παραδείσια
συμφωνία της Ορθοδοξίας και δαγκώνει τον «καρπό» της αιρέσεως, ως καρπό
γνώσεως, όταν δηλ. οι πιστοί καλούνται από τον αιρετικό επίσκοπο να ασπασθούν
μία αλλοία πίστη.
Να θυμίσουμε, ότι ο όσιος ευρίσκετο στην πρώτη
φάση της εικονομαχίας (730-787), ενώ αργότερα η Ζ΄ Οικουμενισκή Σύνοδος
απεκατέστησε (προσωρινά) την ορθή πίστη της Εκκλησίας στις άγιες εικόνες.
Αναμφίβολα, ο 15ος Κανόνας της Α-Β
Συνόδου εκφράζει με σαφήνεια την εκκλησιολογική διάσταση της συλλογικής
πνευματικής νοημοσύνης των αγίων Ομολογητών έναντι των αιρέσεων, ενώ ο
«Δυνητισμός» είναι το αθεμελίωτο θεμέλιο της σύγχρονης «αντι-οικουμενιστικής»
ηθικής-πρακτικής!
Στο «ΜΗΤΕΡΙΚΟ», διαβάζουμε (περί ΑΝΩΝΥΜΗΣ, Α΄):
<<Ο τρισευλογημένος πατέρας μας Στέφανος
όταν οδηγήθηκε στο διοικητήριο (πραιτώριο), την ώρα που έμπαινε σ’ αυτό
«ζεστάθηκε η καρδιά του» μέσα του, για να χρησιμοποιήσω τη γλώσσα του προφήτη,
«αισθάνθηκε να καίει μέσα του φωτιά» και προφήτευσε το τέλος της ζωής του
λέγοντας· «αυτό είναι το τέλος της ζωής μου και εδώ θα μείνω (φυλακή) ως την
τελευταία μου αναπνοή, γιατί εγώ το διάλεξα αυτό για χάρη της εικόνας του
Χριστού». Βρήκε εκεί εκλεκτούς φυλακισμένους μοναχούς τριακόσιους σαράντα δύο
(342) από διάφορες περιοχές, άλλους με κομμένες μύτες, άλλους με βγαλμένα
μάτια, άλλους με κομμένα χέρια, επειδή δεν υπέγραφαν εναντίον των αγίων
εικόνων, κι άλλους με κομμένα αυτιά. Άλλοι έδειχναν τα ίχνη αφάνταστων
ξυλοδαρμών, άλλοι έδειχναν τους εαυτούς τους που δεν είχαν καθόλου τρίχες,
επειδή τους ξύρισαν οι ασεβείς εικονοκλάστες, οι πιο πολλοί είχαν τις τίμιες
γενειάδες τους καμένες και γεμάτες πίσσα>>.
Όπως βλέπουμε στο κείμενο εκείνοι, οι ομολογητές –
άγιοι μοναχοί:
- Αποκαλούνται «εκλεκτοί φυλακισμένοι», ως όντες
πραγματικά πνευματικά ελεύθεροι
- Άλλοι είχαν «κομμένες μύτες», για να διατηρηθεί
η όσφρηση του αρώματος της Ορθοδοξίας
- Υπήρχαν και μοναχοί με «βγαλμένα μάτια», για να
βλέπει ο πιστός Ορθόδοξα τα της Εκκλησίας
- Ήταν και με «κομμένα χέρια», για να μην
υπογράφουν οι όντως Ορθόδοξοι αιρετικές θεωρίες (όπως στην Κρήτη)
- Υπήρχαν και «ξυλοδαρμένοι», για να λατρεύουμε
εμείς απρόσκοπτα τον Χριστό.
- «Ήταν καμένοι–ξυρισμένοι», για να σωθούν οι
ίδιοι και οι μελλοντικές γενεές των Ορθοδόξων από το αιώνιο πυρ (των αιρέσεων).
Ο όσιος Στέφανος δεν ήθελε καμμία διακονία–προσφορά
από τη σύζυγο του δεσμοφύλακος των φυλακών, διότι νόμιζε ότι ήτο αιρετική, με
τους εικονομάχους. Είπε χαρακτηριστικά:
«Πήγαινε στο καλό, γυναίκα, πήγαινε, γιατί δεν
μπορώ να δεχτώ έστω και το παραμικρό από σένα. Δεν περιφρονώ ούτε το φύλο σου,
ούτε την αναξιότητά σου. Μη γένοιτο. Εγώ είμαι εντελώς ελεεινός και ανάξιος,
όμως κωλύομαι από την εντολή να μην επικοινωνώ με αιρετικούς. Ποτέ ως τώρα δεν
επικοινώνησα με χριστιανομάχους εικονοκλάστες αιρετικούς ούτε πήρα κάτι από τα
χέρια τους» (Βλέπε και οσία Μελάνη).
Μόνο όταν αυτή προσκύνησε μπροστά του τις άγιες
εικόνες, τότε της έδωσε την ευλογία του για διακονία του. «Κάθε Σάββατο και
Κυριακή αυτή του έφερνε λίγο ψωμί, περίπου έξι ουγγιές και τρία κύπελλα νερού!
Αυτά έτρωγε και έπινε ο μακάριος έντεκα (11) μήνες που έμεινε στη φυλακή»
(ΜΗΤΕΡΙΚΟ).
Στο παρελθόν αυτή η σύζευξη αγιότητας–ομολογίας
έδωσε τα θαυμαστά αποτελέσματα εναντίον των αιρέσεων.
Σήμερα, δυστυχώς, λείπει από το εκκλησιαστικό σώμα
η ορθόδοξη σύλληψη της Ομολογίας των αγίων μαρτύρων, με συνέπεια να έχει χάσει
την επαφή του με τα καίρια εκκλησιολογικά προβλήματα. Γι’ αυτό και τοποθετεί
τις αντιδράσεις των αγίων (Αποτειχίσεις, διακοπή μνημοσύνου κλπ) στους χώρους
του ανέφικτου, του ουτοπικού ή του σχίσματος! Οποία πλάνη!
Την διαφορά πνευματικού–ομολογιακού επιπέδου
ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα, αποδίδει εύστοχα ένα κείμενο του Γεροντικού:
«Έλεγαν οι γέροντες στον Αββά Ηλία, στην Αίγυπτο,
για τον αββά Αγάθωνα, ότι καλός Αββάς είναι. και τους λέγει:
«ως προς τη γενεά του, καλός είναι». Και του
λέγουν: «ως προς δε τους παλαιούς, τι;». Και τους αποκρίνεται και τους λέγει:
«Σας είπα ότι ως προς τη γενεά του καλά είναι. όσον αφορά δε
τους παλαιούς, είδα σε Σκήτη άνθρωπο οπού ημπορούσε να σταματήσει τον ήλιο στον
ουρανό, όπως έκαμε ο Ιησούς του Ναυή». Και σαν το άκουσαν αυτό, θαμπώθηκαν και
δόξασαν τον Θεό».
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
