«Σπούδασον σεαυτόν δόκιμον παραστήσαι
τω Θεώ... ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας»
(Προς Τιμόθεον Β΄ - Κεφ. 2, 15)
Του Ν.
ΣΑΚΑΛΑΚΗ
Ανέκαθεν
η θεολογία της Ορθόδοξης Εκκλησίας ακολουθεί τον Απ. Παύλο στην χάραξη της
εκκλησιολογίας–θεολογίας της, όπως και όλους τους Αποστόλους.
Ο
Απ. Παύλος, ομολογεί: «…ετέθην εγώ κήρυξ και απόστολος, αλήθειαν λέγω εν Χριστώ,
ου ψεύδομαι, διδάσκαλος εθνών εν πίστει και αληθεία» (Α΄ Τιμ. 2,7). Ο δε
Ι. Χρυσόστομος υπογραμμίζει: «Εγώ των εκκλησιαστικών δογμάτων τον Παύλον οίδα
διδάσκαλον· όταν Παύλο είπω, Χριστόν κηρύττω· αυτός γαρ ην ο εν Παύλω φθεγγόμενος»
(P.G. 56,423).
Στις
σημερινές οικουμενιστικές ασυλλόγιστες φλυαρίες, η δύναμη της φωνής του Απ.
Παύλου, η ισχύς των επιχειρημάτων του και η στερεότητα–αλήθεια της θεολογίας
του, αποτελούν την φυσική οργάνωση του σημερινού αντι-οικουμενιστικού λόγου.
Ο
Θεοδώρητος σημειώνει: «Ορθοτομίαν εκάλεσε την της αληθείας διδασκαλίαν» (P.G.
82,841 C).
Επειδή
ο δρόμος της σωτηρίας της ψυχής, της ανθρώπινης ύπαρξης, δεν είναι προς τη μια
ή την άλλη κατεύθυνση, να θυμίσουμε τους άξονες αληθείας–ζωής, που ορθοτόμησαν
οι άγιοι Πατέρες μέσα στην Εκκλησία:
Α)
Διαφύλαξαν την Ι. Παράδοση (λόγω και έργω).
Β)
Διατύπωσαν (ορθά) τα δόγματα και ανέδειξαν τον κανόνα της Αγ. Γραφής.
Γ)
Με τους Ι. Κανόνες προχώρησαν σε σύνθεση δόγματος και ήθους.
Δ)
Έθεσαν σε ορθές βάσεις την Μοναχική–Ασκητική ζωή.
Ε)
Οργάνωσαν την Λειτουργική–Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας.
Αυτοί
είναι (εν συντομία) οι περιεκτικοί άξονες της ζωής στην Εκκλησία, στους οποίους
παρεμβαίνει η αίρεση του οικουμενισμού προς αλλοίωσή τους, σ’ αντίθεση με το αίμα
των Μαρτύρων που χύθηκε προς διαφύλαξη της ορθοτομίας τους (ως θεωρία και
πράξη).
Δημιούργησε
ο οικουμενισμός «σύνοδο» ως σταθμό, για να ανοίγει αιρετικές παρενθέσεις στην
Εκκλησία, όπως όταν ένας αλλάζει σπίτι και ξεδιαλέγει, ποια σκεύη του
χρειάζονται και ποια δεν πρέπει να τοποθετηθούν στα ράφια και στους χώρους του
καινούργιου σπιτιού.
Οι
επιδιώξεις–κινήσεις των οικουμενιστών επισκόπων στην Εκκλησία δεν είναι ορατές
στους πολλούς, παρ’ όλο που έχουν ορθόδοξα ιδανικά και είναι ηθικά
αγωνιζόμενοι. Οι οικουμενιστές ασκούν χειραγώγηση στο εκκλησιαστικό σώμα στο
όνομα μιας απροϋπόθετης «υπακοής». Στόχος τους να δημιουργήσουν «Εκκλησία» με
βάση την αίρεση του οικουμενισμού. Δεν είναι υπερβολικό να πούμε, ότι θεωρούν
εαυτούς ανώτερους των Πατέρων.
Δεν
θα συνέβαιναν αυτά, εάν το εκκλησιαστικό σώμα είχε πρωτεύουσα σχέση με την
Πατερική διδασκαλία. Η εκκλησιολογική κριτική ικανότητα των σύγχρονων Ορθοδόξων
Χριστιανών δεν βρίσκεται σε λειτουργική κοινωνία με τα συγγράμματα των Πατέρων,
με τις οικουμενικές Συνόδους και με τους αγώνες τους εναντίον των αιρέσεων.
Αυτό που γνωρίζουν είναι μόνο οι «εορτασμοί» των Αγίων.
Οι
σύγχρονοι οικουμενιστές «ποιμένες» παρερμηνεύουν την Αγία Γραφή, αλλοιώνουν τα
δόγματα και διαστρεβλώνουν πολλές ιστορικές θεολογικές στιγμές, ενώ περιορίζουν
το σωτηριολογικό πεδίο στην εμπιστοσύνη (κυρίως) προς τους εαυτούς των και
μερικώς εις τους Πατέρας.
Αν
προσέξουμε την συνοδική εκκλησιολογική διάρθρωση των αποφάσεων της ψευδοσυνόδου
της Κρήτης θα παρατηρήσουμε, ότι υπήρξε αποφασιστική συνοδική αντίρρηση στην ορθόδοξη πίστη, ότι μόνη Εκκλησία είναι η «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ
ΕΚΚΛΗΣΙΑ», για την οποία ο Προφήτης Δαυίδ εν Αγίω Πνεύματι, είπε:
«Επίβλεψον εξ
ουρανού και ίδε, και κατάρτισαι αυτήν (όχι αυτάς), ήν (όχι άς) εφύτευσεν η δεξιά σου» (Ψαλμ.
79,16).
Αυτή
η απόφαση στην Κρήτη αποτελεί, για παράδειγμα, αντικατοπτρίζει θα λέγαμε, μη
ορθοτόμηση της Ορθόδοξης αλήθειας σε δύο επίπεδα. Η μη ορθή οργάνωση της
«συνόδου» ανέδειξε το λάθος της «εξουσιάζουσας διοικητικής επισκοπικής–πατριαρχικής
νοοτροπίας» και οι αποφάσεις της ανέδειξαν τα «στοιχεία μιας οικουμενιστικής εκκλησιολογίας–θεολογίας».
Στην
εορτή του Αγ. Νεκταρίου Αιγίνης, εδώ στην Ι. Μητρόπολη Δημητριάδος, οι λόγοι
πάντα αναφέρονται στις οριζόντιες ακτίνες δράσης των θαυμάτων του Αγίου και
ποτέ στις βαθιές, κάθετες διαφορές με τους αιρετικούς, που είχε αναλύσει ο Αγ.
Νεκτάριος.
Στο
βιβλίο του «Μελέτη ιστορική περί της Εκκλησίας και Ιεράς Παραδόσεως», γράφει:
«Οι μη αναγεννηθέντες δια της θείας
χάριτος, της ενεργούσης εν μόνη τη Μια, καθολική και Αποστολική Εκκλησία
ουδεμίαν Εκκλησίαν αποτελούσιν, ούτε ορατήν, ούτε αόρατον».
Ερώτημα:
Εάν ήτο ο
Αγ. Νεκτάριος στην Κρήτη, θα υπόγραφε τις αποφάσεις της, που
αναγνωρίζουν μυστήρια και χάρη στους αιρετικούς; Ασφαλώς όχι! Εάν θέλει ο Θεός,
θα συνεχίσω σε επόμενο άρθρο.
ΝΙΚΟΣ
Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
