Σε κάθε εποχή, ιδιαίτερα μάλιστα σήμερα, «υπομονής έχομεν χρείαν». Την χρειαζόμαστε όλοι μικροί και μεγάλοι, σοφοί και απλοί άνθρωποι. Έχουμε ανάγκη από τη δύναμή της, αφού η όποια δυσκολία ή πειρασμός στη ζωή που υποτάσσεται στην υπομονή ξεπερνιέται με αυτή. Η υπομονή είναι το θαυμαστό κλειδί που ανοίγει όλες τις πόρτες του ακατόρθωτου και εγγίζει υψηλούς στόχους. Είναι η τέχνη της ελπίδας. «Ο υπομονετικός πάσης αρετής εφάπτεται», ενώ «ο μη έχων υπομονήν, πολλάς ζημίας υφίσταται» λέγει ο άγ. Εφραίμ ο Σύρος.
Ο αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος την προσδιορίζει ως «βασίλισσα των αρετών και θεμέλιον των γενναίων πράξεων, ακύμαντο λιμάνι, ειρήνη στον καιρό του πολέμου, γαλήνη μέσα στην τρικυμία, ασφάλεια στα κακόβουλα σχέδια των εχθρών…».
Η υπομονή στην καθημερινότητα μας κλείνει το στόμα στα παράπονα κι ανοίγει την καρδιά στην προσευχή.
Ο πολύαθλος Ιώβ, ο Αβραάμ και όλοι οι αθλητές την υπομονής προτρέπουν τον καθένα μας:
«Να περιμένεις, κι ας κυλάει βουβά το δάκρυ.
Να υπομένεις, κι ας στέκεις χρόνια σε κάποια άκρη.
Να υπομένεις, να υπομένεις…».
«Οίσθα σαφώς ότι υπομονής ίσον ουδέν» (Ι. Χρυσόστομος)
Γιατί «του πόνου το ψωμί όποιος δεν γεύτηκε και που δεν ξαγρύπνησε με κλάμα, παντέχοντας την μέρα για να φέξει, αυτός δεν σας γνώρισε, ω ουρανοί» (Γκαίτε).
Στη ζωή μας επιδιωκόμενοι υψηλοί στόχοι, αλλά και κόποι κι επιστημονικές έρευνες και δυσκολίες, και δεινές περιστάσεις και θλίψεις και φτώχεια και πειρασμοί, προκαλούν για την μέχρι τέλους υπομονή. «Υπομονής έχομεν χρείαν αφορώντες εις τον της πίστεως Αρχηγόν»….
Και βέβαια όταν μιλούμε για χριστιανική υπομονή, δεν εννοούμε μια παθητική αντιμετώπιση, ένα είδος στωικής στάσεως, παραιτήσεως από τις ευθύνες και αιτήματα, αδιαφορία για κοινωνική δράση. Ο Χριστός μας καλεί να μάθουμε από Αυτόν, ο οποίος είναι «πράος και ταπεινός τη καρδία» τη βαθειά εσωτερική υπομονή, ώστε να βρούμε την ειρήνη και την ισορροπία στις ψυχές μας.
Δεν συνιστά αδυναμία χαρακτήρος η χριστιανική υπομονή… εγγυάται την ασφάλεια της πορείας. Η καρτερική υπομονή με την ήρεμη επιμονή ανοίγει περάσματα σε πολλά αδιέξοδα…».
«Μεγάλο πράγμα η υπομονή. Αχ! Μας την έπεμψε ο Θεός. Κλεί θησαυρούς κι εκείνη» (Διον. Σολωμός).
Ο αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος την προσδιορίζει ως «βασίλισσα των αρετών και θεμέλιον των γενναίων πράξεων, ακύμαντο λιμάνι, ειρήνη στον καιρό του πολέμου, γαλήνη μέσα στην τρικυμία, ασφάλεια στα κακόβουλα σχέδια των εχθρών…».
Η υπομονή στην καθημερινότητα μας κλείνει το στόμα στα παράπονα κι ανοίγει την καρδιά στην προσευχή.
Ο πολύαθλος Ιώβ, ο Αβραάμ και όλοι οι αθλητές την υπομονής προτρέπουν τον καθένα μας:
«Να περιμένεις, κι ας κυλάει βουβά το δάκρυ.
Να υπομένεις, κι ας στέκεις χρόνια σε κάποια άκρη.
Να υπομένεις, να υπομένεις…».
«Οίσθα σαφώς ότι υπομονής ίσον ουδέν» (Ι. Χρυσόστομος)
Γιατί «του πόνου το ψωμί όποιος δεν γεύτηκε και που δεν ξαγρύπνησε με κλάμα, παντέχοντας την μέρα για να φέξει, αυτός δεν σας γνώρισε, ω ουρανοί» (Γκαίτε).
Στη ζωή μας επιδιωκόμενοι υψηλοί στόχοι, αλλά και κόποι κι επιστημονικές έρευνες και δυσκολίες, και δεινές περιστάσεις και θλίψεις και φτώχεια και πειρασμοί, προκαλούν για την μέχρι τέλους υπομονή. «Υπομονής έχομεν χρείαν αφορώντες εις τον της πίστεως Αρχηγόν»….
Και βέβαια όταν μιλούμε για χριστιανική υπομονή, δεν εννοούμε μια παθητική αντιμετώπιση, ένα είδος στωικής στάσεως, παραιτήσεως από τις ευθύνες και αιτήματα, αδιαφορία για κοινωνική δράση. Ο Χριστός μας καλεί να μάθουμε από Αυτόν, ο οποίος είναι «πράος και ταπεινός τη καρδία» τη βαθειά εσωτερική υπομονή, ώστε να βρούμε την ειρήνη και την ισορροπία στις ψυχές μας.
Δεν συνιστά αδυναμία χαρακτήρος η χριστιανική υπομονή… εγγυάται την ασφάλεια της πορείας. Η καρτερική υπομονή με την ήρεμη επιμονή ανοίγει περάσματα σε πολλά αδιέξοδα…».
«Μεγάλο πράγμα η υπομονή. Αχ! Μας την έπεμψε ο Θεός. Κλεί θησαυρούς κι εκείνη» (Διον. Σολωμός).
Πηγή.
