Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr
«Στην
"Κατάνυξη" έχοντας προμετωπίδα μας την αγιοπατερική Aποτείχιση, διακόψαμε την πνευματική κοινωνία με τους αιρετίζοντες Επισκόπους
Σχετικό άρθρο μάς παραθέτει ότι ο καρδινάλιος Κορτ Κοχ σε διάλεξη που παραχώρησε μετά από πρόσκληση της οργάνωσης «Pro Oriente» παρουσίασε τις βλέψεις του για ένα οικουμενι(στι)κό διάλογο μεταξύ καθολικών και ορθοδόξων. Σύμφωνα με τον χάρτη του ιδρύματος Pro Oriente η προσωπική του υποχρέωση είναι η καλλιέργεια και ανάπτυξη οικουμενικών σχέσεων μεταξύ ρωμαιοκαθολικών και ορθοδόξων, η εμβάθυνση των οικουμενικών συναισθημάτων μεταξύ χριστιανών και η υποστήριξη των οικουμενικών πρωτοβουλιών. Ο Κοχ θεωρεί ότι, εάν ο άνθρωπος αισθάνεται την ιστορική και θεολογική ομοιότητα της καθολικής και ορθόδοξης εκκλησίας, τότε «αισθάνεται επίσης με ιδιαίτερη ένταση την ανάγκη να ξεπεραστεί ο διαχωρισμός στην Εκκλησία μεταξύ Ανατολής και Δύσης και να ανανεωθεί η Ευχαριστιακή κοινωνία».
Ο καρδινάλιος τόνισε ότι έχει γίνει προσπάθεια συναίνεσης
ανάμεσα σε καθολικούς και ορθοδόξους με σκοπό να προετοιμαστεί η επίτευξη
κοινής Eυχαριστίας. Το 2003 δημιουργήθηκε κοινή διεθνής επιτροπή καθολικών και
ορθόδοξων ανατολικών εκκλησιών, η οποία έχει ήδη υιοθετήσει κάποια έγγραφα, ένα
από τα οποία έχει τίτλο: «Κοινωνία στη ζωή της πρώτης εκκλησίας και οι συνέπειες
της αναζήτησης της κοινωνίας σήμερα». Ακόμη ο καρδινάλιος σημειώνει ότι
ασχολείται με την επίλυση εκείνων των προβλημάτων που εμποδίζουν την επίλυση
των διαφορών. Με τον τρόπο αυτό οι εκκλησίες θα ξεπεράσουν τις διαφορές τους
και θα κάνουν έναν σημαντικό βήμα προς την Ευχαριστιακή κοινωνία.
Επιπρόσθετα
όσον αφορά τον διαθρησκειακό διάλογο, ο καρδινάλιος υπογράμμισε ότι: «Στις 7
Δεκεμβρίου 1965, πραγματοποιήθηκε ένα “ιστορικό γεγονός”, όταν διαβάστηκαν τα
μηνύματα του Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης Αθηναγόρα και του Πάπα Παύλου ΣΤ´,
ότι τα αμοιβαία αναθέματα του 1054 αφαιρέθηκαν από τη μνήμη και το κέντρο της
Εκκλησίας, για να μην αποτελούν εμπόδιο στην προσέγγιση, στην αγάπη. Έτσι,
έχοντας εγκαταλείψει τον αφορισμό του 1054 σε λήθη, ανακοινώθηκε επίσης ότι δεν
ανήκουν πλέον στο επίσημο ίδρυμα των Εκκλησιών. Αυτή η πράξη αφαίρεσε το
δηλητήριο της καθαίρεσης από το σώμα της Εκκλησίας, αντικαθιστώντας “το σύμβολο
του διαχωρισμού” με το “σύμβολο της αγάπης”, και αυτό έγινε το σημείο εκκίνησης
για τον οικουμενικό διάλογο αγάπης και αλήθειας».
Ο
Κοχ παρουσιάζεται ως ένας αδίστακτος σκληροπυρηνικός οικουμενιστής που πασχίζει
να μας μυήσει στην αμοιβαία ανταλλαγή δώρων, η οποία είναι η θεμελιώδης αρχή
του οικουμενιστικού διαλόγου. Πιστεύει ακόμη ότι: «Η αμοιβαία ετοιμότητα για
εκμάθηση είναι απαραίτητη για τους Καθολικούς και τους Ορθόδοξους να
προχωρήσουν στον δρόμο της εξεύρεσης μιας ενιαίας και αδιαίρετης Εκκλησίας στην
Ανατολή και τη Δύση, η οποία θα πρέπει να βρει το νόημά της στην ανανέωση της
Ευχαριστιακής κοινωνίας». Αυτή η ανανέωση φωλιάζει στην αδιάκοπη προσπάθεια του
διαβόλου να διαβάλλει το αληθινό και το ακέραιο. Βρίσκει τα μέσα και κάνει
υποχείριά του τους αναθεματισμένους αιρετικούς. Αυτοί οι διαστρεβλωτές της
αποκεκαλυμμένης Αλήθειας, εύκολα πείθονται και καταστρώνουν την ένωση, διότι το
ψεύδος της πλάνης τους δεν τους γέμει με τον Χριστό της Αλήθειας.
Ο
λόγος αυτός του καρδιναλίου απογυμνώνει για ακόμη μία φορά τη δαιμονική και εν
τέλη οικουμενιστική πραγματικότητα που καλείται να υπερνικήσει η Αλήθεια της
Ορθοδοξίας. Τέτοιου είδους αυθάδεις και δημόσιες τοποθετήσεις από τους
πανούργους αιρετικούς, επικυρώνουν το γεγονός ότι η έσχατη εποχή της κοινής
Ευχαριστίας και του κοινού Ποτηρίου, αφενός μεθοδεύεται ύπουλα και συστηματικά
(πλέον και ξεδιάντροπα), και αφετέρου έρχεται το πλήρωμα του χρόνου που θα
δώσει την εκκίνηση της ανίερης αυτής κατάστασης.
Η σύγχρονη μάστιγα του Οικουμενισμού προχωράει με ταχύτητες
φωτός και κατακαίει τους ανυποψίαστους ορθοδόξους. Ο αείμνηστος καθηγητής π.
Ιωάννης Ρωμανίδης επισημαίνει ότι «οι New York Times μετέδωσαν την από κοινού
αγγελίαν του Βατικανού και του Φαναρίου της 7ης Δεκεμβρίου 1965 διά την άρσιν
του excommunicatio (της ακοινωνησίας του Λατινικού κειμένου) εις την πρώτην
σελίδα, ως το τέλος του σχίσματος του 1054 και ως την επανέναρξιν της
μυστηριακής κοινωνίας, που είχε τότε δήθεν διακοπεί. Φαίνεται πλέον σαφώς, ότι
το Ελληνικόν κείμενον, που αναγγέλει την άρσιν των αναθεμάτων, ήτο τεχνηέντως
παραπλανητικόν. Φαίνεται είχε σκοπόν να αμβλύνη ενδεχομένας αρνητικάς αντιδράσεις
των Ορθοδόξων Εκκλησιών». Ως απότοκο όλων αυτών έρχεται ότι οι κακόδοξοι έχουν
ακυρώσει την ακοινωνησία και το σχίσμα που υφίσταται μεταξύ των δύο εκκλησιών.
Μάλιστα υποστηρίζεται από πολλούς θεολόγους και σύγχρονους πατέρες ότι η ένωση
έχει γίνει ήδη και απλά αναμένεται η τελειοποίησή της (αυτό θα συμβεί όταν ο
Πάπας και ο Πατριάρχης κοινωνήσουν από κοινό Ποτήριο).
Πολύ
σωστά συμπληρώνει πάνω σε αυτό το ζήτημα ο σεβαστός μας διδάσκαλος π.Θεόδωρος
Ζήσης ότι: «Εκείνοι
(οι Λατινόφρονες) εσχεδίασαν και εχάλκευσαν με κρυφές συμφωνίες την ένωση,
χωρίς να ενημερώνουν όλα τα μέλη της αντιπροσωπείας, για να μην υπάρχουν
αντιδράσεις, όπως δεν ενημερώνεται σήμερα ο πιστός λαός και δεν αντιλαμβάνεται
γι’ αυτό, ότι η ένωση γίνεται ήδη σταδιακά, έχει προχωρήσει ουσιαστικά με
συμπροσευχές, συλλείτουργα και αμοιβαία εκκλησιαστική αναγνώριση, εις τρόπον
ώστε το κοινό Ποτήριο, όταν έλθη επισήμως, να αποτελεί απλώς μία επισφράγιση
και επικύρωση της γενομένης ήδη ενώσεως». Και ο μακαριστός γέροντας
Αυγουστίνος Καντιώτης σημείωνε τότε: «Η
ένωσις, η ψευδοένωσις, έχει αποφασισθή. Έχει αποφασισθή εις μυστικά διαβούλια
Ανατολής και Δύσεως, διαβούλια πολιτικής, οικονομικής και θρησκευτικής φύσεως,
ων εγκέφαλος ο Πάπας! Το σχέδιον προς πραγματοποίησιν του σκοπού εξελίσσεται κατά
φάσεις και στάδια εν αγνοία του Ορθοδόξου λαού, ο οποίος έκπληκτος μίαν πρωΐαν
θα ακούση, ότι η ένωσις επετεύχθη! Δεν είναι υπερβολή εάν είπωμεν, ότι
ευρισκόμεθα εις το κύκλωμα φοβερών ημερών διά την Ορθόδοξον πίστιν. Συντελείται
εις βάθος και έκταση προδοσία, την οποίαν δεν δυνάμεθα να φαντασθώμεν».
Συγκλίνοντας
έχει ιδιαίτερη σημασία να αναφέρουμε πως δε χάνει βέβαια την ευκαιρία να
αναφερθεί και στο Ουκρανικό ζήτημα. Στα αχαρίτωτα μάτια της αίρεσης του
Παπισμού, το μείζον θέμα του σχίσματος στην Ουκρανία αποτελεί απλά μία διαφωνία
μεταξύ των Ορθόδοξων Εκκλησιών. Γι’ αυτό θεωρεί πως πρέπει οι Εκκλησίες της
Ρωσίας και της Κωνσταντινούπολης να ξεχάσουν αυτή τη διαφορά και να έρθουν σε
διάλογο. Κι ούτε γάτα ούτε ζημιά… Άλλωστε η νέα ψευδοεκκλησία της Ουκρανίας
είναι το τέλειο όργανο του Οικουμενισμού καθώς τα 'χει τακιμιάσει με τη μιαρή
Ουνία, η οποία αποτελεί το ύπουλο όργανο του Πάπα για να παγιδεύσει τους
Ορθοδόξους. Για χάρη της “μεγάλης ένωσης” κανένας συνοδικός κανόνας δεν μπορεί
να βάλει φρένο στην αγαπητική διάθεση των αιρετικών και αιρετιζόντων, καθώς
αίρεση και η πλάνη δεν υπακούν σε αγιοπατερικούς κανόνες. Ο μόνος αφέντης τους
είναι ο πονηρός Διάβολος μέσω του χρήματος και της ψευτοαγάπης!
Είναι
ολοκάθαρο ότι ανοίγματα του Οικουμενισμού γίνονται όλο και πιο εντατικά. Η
αγαπολογία και οι νανουριστές (με αρνητικό πρόσημο στο κοντέρ της Αληθής
Πίστης) θα δηλητηριάζουν το ποίμνιο και θα το οδηγούν προς την ίδια την Κόλαση
της Παναίρεσης του Οικουμενισμού.
Στην Κατάνυξη έχοντας προμετωπίδα μας την αγιοπατερική Αποτείχιση, διακόψαμε την πνευματική κοινωνία με τους αιρετίζοντες Επισκόπους που συναινούν σε αυτή τη δαιμονόπληκτη κατάσταση και μολύνουν την Αγία μας Πίστη. Εμείς βροντοφωνάζουμε: «Πάσι τοις αιρετικοίς ανάθεμα».
Πηγή.
