Τώρα ἀρχίζουμε
νὰ εἴμαστε Χριστιανοί!
Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου
Εἶναι πράγματι θαυμαστὸς ὁ τρόπος ποὺ ἐνεργεῖ ὁ Θεὸς γιὰ τὴν σωτηρία
μας.
Μετὰ τὴν ληστρικὴ σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου ἀντὶ νὰ πράξουμε ὡς πιστοί, αὐτὸ
ποὺ ἐπιβάλλει ἡ ἁγιοπατερικὴ διδασκαλία, δείχνοντας ἔτσι στοὺς ἐπισκόπους, ὅτι
οἱ ἀντιορθόδοξες ἀποφάσεις τους δὲν γίνονται δεκτὲς ἀπὸ τὸ ποίμνιο, ἐμεῖς
ἀποποιηθήκαμε τὶς προσωπικές μας εὐθῦνες καὶ ἐπιρρίψαμε τὰ πάντα στὸν Θεό,
λέγοντας, ὅτι ὁ Θεὸς θὰ κάνει τὸ θαῦμα Του καὶ δὲν θὰ ἀφήσει νὰ προχωρήσουν οἱ
ἀσεβεῖς παρακάτω. Πράξαμε δηλαδὴ ὅ,τι καὶ ὁ πονηρὸς δοῦλος ποὺ ἔκρυψε τὸ
τάλαντο ποὺ τοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ Θεός. Ὅμως ὁ Θεὸς δὲν ἔκανε τὸ θαῦμα Του,
ἀφοῦ ρητῶς μᾶς ἔχει ὁρίσει τοὺς πιστούς ὡς ὁμολογητὲς καὶ φύλακες τῆς Πίστεως,
ὁποιαδήποτε θέση κι ἂν κατέχουμε στὴν Ἐκκλησία Του (ἱερωμένοι, μοναχοί,
λαϊκοί). Ἔτσι, οἱ ἀσεβεῖς ὄχι μόνο προχώρησαν, ἀλλὰ καὶ παγίωσαν τὴν αἱρετικὴ
διδασκαλία τους προωθώντας τὴν ἕνωση μὲ τοὺς παπικοὺς καὶ ἀναγνωρίζοντας κάθε
εἴδους αἱρετικοὺς καὶ σχισματικοὺς ὡς «ἐκκλησία».
Παρόλα αὐτὰ οἱ ἀντιδράσεις ἦταν –ἐκτὸς ἀπὸ κάποιες ἐπαναλαμβανόμενες
γραπτὲς διαμαρτυρίες– ἐλάχιστες καί, ἂν ἦταν πιὸ ἔντονες, σβήστηκαν ἀπὸ τὸ
πνεῦμα διχόνοιας καὶ ἀρχομανίας ποὺ ἐπικρατεῖ ἰδίως στοὺς κληρικοὺς τοῦ
ἀντιοικουμενιστικοῦ χώρου.
Ἦρθε ὅμως ὁ Κορονοϊός, ἔκλεισαν οἱ ναοί, ἀπαγορεύτηκαν τὰ Μυστήρια,
διώκονται οἱ πιστοί, ἀποκαλύφθηκαν ξεκάθαρα οἱ ἀσεβεῖς καὶ τὸ ποίμνιο φαίνεται
νὰ ἀρχίζει νὰ καταλαβαίνει καὶ νὰ ἀντιδρᾶ. Διότι τώρα ἀρχίζουμε νὰ εἴμαστε
Χριστιανοί.
Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας, πηγαίνοντας πρὸς τὸ μαρτύριο, ἔγραψε στοὺς
Ρωμαίους μία ἐπιστολή, στὴν ὁποία ἐκτὸς ἀπὸ τὶς παραινέσεις του νὰ μὴν τὸν
ἐμποδίσουν, ἀλλὰ νὰ τὸν ἀφήσουν νὰ μαρτυρήσει, ἔγραψε καὶ τὸ ἑξῆς: «Νῦν
ἄρχομαι μαθητὴς εἶναι», σὲ μετάφραση: Τώρα ἀρχίζω νὰ εἶμαι μαθητής (Ρωμ. 5,
3). Τίνος μαθητής; Τοῦ Χριστοῦ, ἄρα Χριστιανός.
Πρέπει νὰ τονιστεῖ αὐτὴ ἡ δημόσια ὁμολογία τοῦ Ἁγίου. Ἕνας γέροντας κατοικητήριο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποιμένας ἀληθινός, μὲ τόσους ἀγῶνες γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, γνωστὸς σὲ ὁλόκληρο τὸν χριστιανικὸ κόσμο, ὁμολογεῖ μὲ ταπεινότητα θαυμαστή, ὅτι ἡ ὁδὸς πρὸς τὸν μαρτύριο τὸν κάνει νὰ ἀρχίζει νὰ καταλαβαίνει, τί ἐστι Χριστιανός. Διότι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι Ἐκκλησία μαρτυρίου: «ὁ θάνατος τῶν μαρτύρων εἶναι παρηγοριὰ τῶν πιστῶν, σύσταση τοῦ Χριστιανισμοῦ, κατάλυση τοῦ θανάτου, ἀπόδειξη τῆς Ἀναστάσεως, γελοιοποίηση τῶν δαιμόνων, διδασκαλία τῆς ἐνάρετης ζωῆς, παρακίνηση πρὸς περιφρόνηση τῶν παρόντων καὶ ὁδὸς πρὸς ἐπιθύμηση τῶν μελλοντικῶν ἀγαθῶν» (ἁγ. Χρυσοστόμου, «εἰς Δροσίδα», ΕΠΕ, 37, 318).
Ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι συνυφασμένη μὲ τὸν διωγμὸ καὶ
τὸ μαρτύριο. Ὡς Χριστιανοὶ κληθήκαμε νὰ μαρτυρήσουμε στὸν κόσμο: «ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω
ὑμᾶς ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων… παραδώσουσι γὰρ ὑμᾶς εἰς συνέδρια καὶ ἐν ταῖς
συναγωγαῖς αὐτῶν μαστιγώσουσιν ὑμᾶς· καὶ ἐπὶ ἡγεμόνας δὲ καὶ βασιλεῖς ἀχθήσεσθε
ἕνεκεν ἐμοῦ εἰς μαρτύριον αὐτοῖς καὶ τοῖς ἔθνεσιν» (Ματθ. 10, 16-18). Μὲ
τὸν διωγμὸ καὶ τὸ μαρτύριο ὅπως μᾶς διδάσκει ὁ ἅγιος Παΐσιος: «Χωρίζει ἡ
ἦρα ἀπὸ τὸ σιτάρι, κοσκινίζεται ὁ κόσμος… Ἡ παρουσία τῶν Χριστιανῶν εἶναι πλέον
ὁμολογία πίστεως. Μπορεῖ κανεὶς μὲ τὴν προσευχὴ νὰ βοηθήση
περισσότερο, ἀλλὰ τὴν σιωπή του θὰ τὴν ἐκμεταλλευτοῦν οἱ ἄλλοι καὶ θὰ
ποῦν: "Ὁ τάδε καὶ ὁ τάδε δὲν διαμαρτυρήθηκαν, ἑπομένως εἶναι μὲ τὸ μέρος μας.
Συμφωνοῦν μαζί μας". Ἂν δὲν ἀρχίσουν μερικοὶ νὰ κτυποῦν τὸ κακό, νὰ ἐλέγχουν
δηλαδὴ αὐτοὺς ποὺ σκανδαλίζουν τοὺς πιστούς, θὰ γίνη μεγαλύτερο κακό. Ἔτσι
θὰ τονωθοῦν λίγο οἱ πιστοί», ἀλλὰ καὶ θὰ ἐμποδιστοῦν λίγο ὅσοι πολεμοῦν τὴν
Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι δικό τους καΐκι, νὰ κάνουν βόλτες. Εἶναι τὸ
σκάφος τοῦ Χριστοῦ. Αὐτοὶ εἶναι κατακριτέοι. Τὸ μόνο ποὺ τοὺς ἐνδιαφέρει εἶναι
νὰ ἔχουν μεγάλο μισθό, πολυτελὲς αὐτοκίνητο, νὰ τρέχουν στὶς διασκεδάσεις»
(ἀπὸ τὸ βιβλίο ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ τ. Β΄ “ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ
ΑΦΥΠΝΙΣΗ”).
Μέχρι τώρα (οἱ πολλοί) εἴμασταν εὐσεβοφανεῖς Χριστιανοί, ριτουαλιστὲς ποὺ
συνδυάζαμε τὴν κοσμικὴ καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωή, τὴν ἀνάγνωση χριστιανικῶν καὶ
ἀντιχρίστων βιβλίων, τερπόμενοι συνειδησιακὰ καὶ ἐφησυχασμένοι, ὅτι δὲν
χρειάζεται νὰ κάνουμε κάτι παραπάνω, μιᾶς καὶ ὁ κάθε πνευματικός (ἀνεξαρτήτου
βίου καὶ ἤθους) παίρνει τὴν εὐθύνη γιὰ ἐμᾶς πάνω του. Ἡ γαλήνη, ἡ ὑλικὴ
εὐημερία καὶ ἡ σχετικὴ ἀσφάλεια στὴν ζωή μας στερέωσε αὐτὴ τὴν στάση καὶ
ἀντίληψη περὶ Πίστεως. Κι ἂν συνέβαινε κάτι, περιμέναμε τὸ θαῦμα γιὰ νὰ
σωθοῦμε. Ποτὲ δὲν εἴχαμε πιστέψει συνειδητὰ ὅτι πρέπει νὰ μαρτυρήσουμε.
Καὶ ἰδοῦ, τὸ θαῦμα ἔγινε: ἦρθε ἡ ὥρα τοῦ διωγμοῦ, τῆς ὁμολογίας, τοῦ
μαρτυρίου. Ἦρθε ἡ στιγμὴ νὰ διαλέξουμε μεταξὺ Ἀληθείας καὶ κόστους καὶ ψεύδους
καὶ ἀσφάλειας· μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἐξουσίας· μεταξὺ κόσμου καὶ Ἐκκλησίας.
Ὁ Θεὸς μᾶς δίνει τὴν εὐκαιρία μὲ τὴν ἀντίστασή μας στὴν αἵρεση, στὸ σχίσμα,
στὸν ὀρθολογισμό, στὴν ἐκκοσμίκευση, στὴν κατάλυση τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τοὺς νέους
ψευδοποιμένες καὶ τοὺς σύγχρονους Διοκλητιανούς, νὰ ἀρχίζουμε νὰ μαθαίνουμε τί
ἐστὶ σταυρός, τί ἐστὶ Χριστός, τί ἐστὶ ἀνάσταση καὶ ἀλήθεια, τί ἐστὶ
πίστη.
Ὁ Θεὸς μᾶς δίνει τὴν εὐκαιρία νὰ ἀρχίσουμε νὰ μαθαίνουμε νὰ εἴμαστε Χριστιανοί.
Ἂς φανοῦμε καλοὶ μαθητές Του.
Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου
