Χαρεῖτε τὸν ὀρθόδοξο λόγο τοῦ γνωστοῦ εὐλαβοῦς ἱερέως π. Στεφ. Ἀναγνωστόπουλου, περὶ Οἰκουμενισμοῦ. Ἐκπλήσσεται ὅποιος διαβάσει τὶς ὁμιλίες του ἀπὸ τὴν ὀξύτητα τῶν χαρακτηρισμῶν καὶ τῶν προειδοποιήσεων γιὰ τὸν ἐμπνευστὴ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὴν "μαύρη χάρι" (ὅπως τὴν χαρακτήρισε) ποὺ σκορπᾶ ὁ Οἰκουμενισμός, ἀφοῦ οἱ ἐμνευστές του καὶ οἱ διδάσκαλοί του ἔχουν ἐμπέσει σὲ δαιμονική πλάνη, τὶς φοβερές σωτηριολογικὲς συνέπειες ποὺ ἔχει γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τοὺς πιστούς, ἀφοῦ «κινδυνεύει η πανάμωμος Ορθοδοξία μας να πέσει σε σατανικά δίχτυα» καὶ ἀφοῦ ἀποτελεῖ «τρομακτική απειλή για την σωτηρία της ψυχής μας», καὶ ἄλλα πολλά.
Συνάμα, ἀπορεῖ κανεὶς γιὰ τὴν ἀσυνέπεια λόγου καὶ πράξεως
καὶ τὴν μονομερῆ ἐπίκληση πρὸς ἐφαρμογὴ τῶν Ἱερῶν Κανόνων. Ἐνῶ δηλαδὴ
περιγράφει ὁ π. Στέφανος μὲ τὰ μελανότερα χρώματα τὰ περὶ Οἰκουμενισμοῦ τὸ 2002, μένει ὁ
ἴδιος καὶ κρατᾶ ἀκόμα τὰ πνευματικά του τέκνα σὲ κοινωνία μετὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, παρὰ τὴν
τεράστια φθορὰ στὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν καὶ τὴν «πανάμωμη Ὀρθοδοξία»!
Ἂν λοιπὸν καὶ οἱ εὐσεβεῖς ἱερωμένοι κοινωνοῦν μὲ τοὺς αἱρετικούς, ποὺ εἶναι ἐχθροὶ
τοῦ Θεοῦ, καὶ ἂν δὲν ἀντιλαμβάνονται ὅτι -ἐκτὸς ἀπὸ τὶς προσωπικές μας ἁμαρτίες-
ἡ ἀδιαφορία μας γιὰ τὴν παναίρεση δὲν ἑλκύει τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἀντίθετα
τὴν ὀργή Του, ποιά ἐλπίδα διαφυγῆς ἔχουμε σήμερα ἀπὸ τὸ σύγχρονο ἀδιέξοδο στὸ ὁποῖο ἐμπέσαμε λόγῳ τοῦ κορονοϊοῦ; Πῶς ὁ Θεὸς νὰ εἰσακούσει τὶς παρακλήσεις μας,
ὅταν ἐμεῖς δὲν ἀκολουθοῦμε (σὺν τοῖς ἄλλοις) καὶ τὶς Ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ
ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴν ἀκεραιότητα τῆς Πίστεως καὶ ἐντέλλονται τὴν ἀπομάκρυνσή
μας ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, τὴν μὴ κοινωνία μαζί τους; Ὅταν αὐτὲς τὶς περὶ
διαφυλάξεως τῆς Πίστεως Ἐντολὲς τὶς θεωροῦμε δεύτερες, ἐνῶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες τὶς
εἶχαν πρῶτες;
Π.Σ.
Περί θρησκευτικού και διαχριστιανικού συγκριτισμού
Του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Στεφάνου
Αναγνωστοπούλου
Απομαγνητοφωνημένο
(και ηχητικά) κήρυγμα.
173 α, Κυρ.
13.1.2002
Αρκετοί από σας αδελφοί μου, με
ρωτήσατε πολλές φορές, όπως και οι Έλληνες από το εξωτερικό, τι είναι συγκριτισμός,
και τι οικουμενισμός, ποία η μεταξύ τους σχέση, και γιατί γίνεται τόσος
μεγάλος θόρυβος, τόσος λόγος, από κύκλους χριστιανών γύρω από τα θέματα αυτά.
Θα σας απαντήσω με δύο ομιλίες, η
πρώτη θα γίνει σήμερα και η δευτέρα την ερχομένη Κυριακή, πρώτα ο Θεός.
Ο συγκριτισμός με τον οικουμενισμό θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν δίδυμα αδελφάκια
που τα γέννησε όμως η μαύρη χάρις με σκοπό να πολεμήσει και να διαλύσει την
Ορθοδοξία, δηλαδή την Ορθόδοξη πίστη μας, την Ορθόδοξη Εκκλησία μας με την
ιστορία και την παράδοσή της.
Χριστιανοί μου, ανάμεσα στις διάφορες θρησκείες που βρίσκονται σκορπισμένες σε ολόκληρο τον κόσμο, όπως και ανάμεσα στις πάμπολλες χριστιανικές ομολογίες, υπάρχουν τεράστιες διαφορές με μας. Οι διαφορές αυτές σε σχέση με την Ορθόδοξη πίστη μας, είναι απόλυτα καθοριστικές για τη σωτηρία μας, διότι αφορούν το πρόσωπον του Ιησού Χριστού ως Θεανθρώπου...
Και επειδή εμείς οι Νεοέλληνες Ορθόδοξοι χριστιανοί,
έχουμε παχυλή άγνοια για το ποιο ακριβώς είναι η πίστις μας, γι’ αυτό και πολύ
εύκολα πέφτουμε και γινόμαστε θύματα των διαφόρων αιρέσεων που
έχουν κατακλύσει την πατρίδα μας, και ακόμα ευκολότερα στα δύο αυτά μεγάλα
ρεύματα του συγκριτισμού και του οικουμενισμού. Με
πολλή τέχνη και πολλές σοφιστείες μας λένε οι συγκριτιστές ότι όλες οι
θρησκείες στον κόσμο, όπως και οι χριστιανικές ομολογίες, δηλαδή όλο το πλήθος
των προτεσταντικών αιρέσεων, έχουν πολλά κοινά σημεία πίστεως με μας τους
Ορθοδόξους χριστιανούς. Με διάφορα σαθρά θα μπορούσα να πω και υποκριτικά
επιχειρήματα επιμένουν, ότι όλοι μας, πιστεύουμε στον Ένα Θεό, και αυτό είναι
αρκετό για να ενωθεί όλος ο θρησκευτικός κόσμος σε μια αδιαίρετη ενότητα κοινής
πίστεως στον Ένα Θεό με πολλή αγάπη. Αυτό όμως είναι πέρα για πέρα δαιμονική
πλάνη. Και είναι πλάνη διότι άλλο πράγμα είναι η αγάπη, και
άλλο πράγμα η αλήθεια της πίστεως.
Επαναλαμβάνω λοιπόν ότι η θέσις αυτή των συγκριτιστών,
είναι πλάνη και αίρεση διότι κακοποιούν την
αλήθεια που αφορά το πρόσωπο του Χριστού. Και είναι διαστροφή της αλήθειας
διότι ενώ επιμένουν σε κάποια κοινά σημεία αναφοράς, στον Ένα Θεό της αγάπης,
παραβλέπουν και εθελοτυφλούν στις πολλές και ουσιαστικές θεολογικές διαφορές
που αναφέρονται στο Τριαδολογικό και Χριστολογικό δόγμα της Εκκλησίας μας.
Η κοινή προσευχή, η συμπροσευχή που
προτίθεται να γίνει στις Βρυξέλλες, έγινε και στο παρελθόν, από αντιπροσώπους
όλων των θρησκειών, και όλων των δογμάτων για την ειρήνη, με
βρίσκει τελείως αντίθετο. Και την βλέπω σαν
υποχώρηση και παραβίαση των ιερών κανόνων της Ορθοδόξου πίστεως,
που κατοχυρώθησαν από τας Οικουμενικάς Συνόδους και που απαγορεύουν τη
συμπροσευχή ημών των Ορθοδόξων με αιρετικούς και αλλοθρήσκους...
Φαίνεται λοιπόν ότι από τους κατά καιρούς θεολογικούς
διαλόγους και συζητήσεις, γεννήθηκε πολύ ύπουλα ο χριστιανικός συγκριτισμός και
μαζί μ’ αυτόν ο δίδυμος αδελφός του ο οικουμενισμός. Και
το έκτρωμα αυτών ήταν να γεννηθεί και ο θρησκευτικός συγκριτισμός, μια τρομακτική δηλαδή
απειλή για την σωτηρία της
ψυχής μας, για τη σωτηρία όλων μας. Και εξηγούμαι πιο απλά.
Ο χριστιανικός συγκριτισμός, είπαμε, υπερτονίζει
κάποια κοινά σημεία ημών των Ορθοδόξων και των άλλων ομολογιών, μη εξαιρουμένου
και του παπισμού, αλλά παραβλέπει συνειδητά τις μεγάλες διαφορές εξαιτίας των
οποίων και απεκόπησαν από το σώμα της Εκκλησίας....
Για να μην πέσουμε λοιπόν στον πειρασμό του
συγκριτισμού, όταν μάλιστα συζητάμε με χριστιανούς που αγνοούν τελείως τα
πράγματα της πίστεως, ή με χριστιανούς που είναι χλιαροί, αδιάφοροι ή
πλανεμένοι, ή και με τους χριστιανούς τους ξερόλες, που τα ξέρουν δηλαδή όλα,
θα επιμένουμε στις διαφορές που έχουμε με τις άλλες ομολογίες, και όχι στα
κοινά σημεία αναφοράς που είναι ότι πιστεύουμε σε έναν Θεόν...
Αυτό σημαίνει χριστιανοί μου ότι εμείς οι κληρικοί
παντός βαθμού, πρέπει να μελετάμε κάθε μέρα τα έργα των Αγίων Πατέρων της
Εκκλησίας μας, να συμβουλευόμαστε διακεκριμένους Ορθοδόξους γεροντάδες και
πνευματικούς, ώστε να αποκτήσουμε Ορθόδοξη θεολογική εκκλησιαστική συνείδηση,
για να μπορούμε κατόπιν να ορθοτομούμε τον λόγον της αλήθειας του Χριστού,
φυλάσσοντες τα λογικά μας πρόβατα δηλαδή όλους εσάς, από τους κινδύνους των
αιρέσεων και της πλάνης και από τους μεγάλους κινδύνους του συγκριτισμού και
του οικουμενισμού, Αμήν.
Και θα συνεχίσουμε την επομένη Κυριακή.
Περί οικουμενισμού και η απειλή του για την Ορθόδοξη
Εκκλησία (173 β)
«Αιρετικόν άνθρωπον, μετά πρώτην και
δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ειδώς ότι εξέστραπται ότι ούτως και αμαρτάνει ών
αυτοκατάκριτος». Από την προς Τίτον
Επιστολήν του Αποστόλου Παύλου, Κεφάλαιον τρίτον, στίχος 10-11.
Στην περασμένη μας ομιλία
αδελφοί μου, κάναμε λόγο για τον θρησκευτικό και διαχριστιανικό συγκριτισμό. Ο
συγκριτισμός υπερτονίζει το κοινό σημείο αναφοράς της πίστεώς μας στον έναν Θεό
της αγάπης, και παραβλέπει συνειδητά τις μεγάλες διαφορές που έχουμε με τις
άλλες θρησκείες και τις χριστιανικές ομολογίες...
Ας αφήσουμε όμως αδελφοί
μου τον συγκριτισμό, και τον θρησκευτικόν και τον διαχριστιανικόν, και ας
έλθουμε στον οικουμενισμό.
Ο οικουμενισμός εμφανίστηκε στις αρχές του εικοστού
αιώνος, και απλώθηκε πολύ γρήγορα σε ολόκληρο τον κόσμο. Είναι κίνημα αιρετικόν, ή μάλλον παναιρετικόν, το οποίο και προσπάθησε να πετύχει
δύο πράγματα. Το πρώτο ανάγεται στον λεγόμενον δογματικόν μινιμαλισμόν, και το
δεύτερο στον εκκλησιαστικό συγκριτισμό. Γι’ αυτό και σας είπα ότι ο
οικουμενισμός με τον διαχριστιανικό συγκριτισμό είναι δίδυμα αδελφάκια.
Ο δογματικός μινιμαλισμός
είναι συγκέντρωσις της προσοχής μόνο σε ελάχιστες δογματικές αλήθειες, πάνω
στις οποίες μπορεί να επιτευχθεί ομαδική συμφωνία πίστεως, μεταξύ όλων των
θρησκειών και όλων των χριστιανικών ομολογιών. Και αυτές είναι πέντε.
Η κοινή πίστις στον ένα
Θεόν, πρώτη.
Η δευτέρα ότι ο Θεός
είναι δημιουργός τους σύμπαντος κόσμου και του ανθρώπου,
η τρίτη ότι όλοι οι
άνθρωποι ανεξαρτήτως του αίματος, εθνικότητος και θρησκείας είναι αδέλφια
μεταξύ τους,
η τετάρτη ότι αυτός ο
ένας Θεός είναι Θεός αγάπης,
και η πέμπτη ότι όλοι τον
λατρεύουμε μέσα σε ναούς διαφορετικούς ως προς την αρχιτεκτονική τους.
Επίσης ότι ο Θεός μπορεί
να είναι άχρονος, αιώνιος, πάνσοφος, παντογνώστης και λοιπά.
Για τον εκκλησιαστικό ή
διαχριστιανικό συγκριτισμό, ομιλήσαμε την περασμένη εβδομάδα.
Ο οικουμενισμός λοιπόν,
για να μπορέσει να πετύχει τους δόλιους
σκοπούς του, ίδρυσε ένα συλλογικό όργανο, που το 1948 ονομάστηκε «Παγκόσμιο
Συμβούλιο Εκκλησιών». Είναι δε «εκκλησιαστικός» οργανισμός, - το
«εκκλησιαστικός» το βάζω με εισαγωγικά. – στον οποίον συμμετέχουν ως μέλη, όλες
οι προτεσταντικές ομολογίες, οι προκαρχηδόνιοι, οι παλαιοκαθολικοί, οι
Αγγλικανοί, και πλησίον τους, ως ισότιμα μέλη δυστυχώς και ορθόδοξοι
από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, Αντιοχείας και Αλεξανδρείας,
επίσης από τις Αρχιεπισκοπές Αυστραλίας, Αμερικής, Καναδά και λοιπά...
Οι αμαρτωλοί, οι
οποιοιδήποτε αμαρτωλοί, όσο μεγάλοι και αν είναι, μπορεί να μετανοήσουν, και
όχι μόνον μπορεί να μετανοήσουν, αλλά και Άγιοι ακόμα να καταστούν μέσα στο
χώρο της Εκκλησίας μας, αλλά οι αιρετικοί ποτέ. Γι’ αυτό και θεωρούσαν
ματαιοπονία την παρουσία Ορθοδόξων, έστω και καθηγητών Πανεπιστημίων, πολύ δε
περισσότερον, Αρχιερέων, στις συνελεύσεις αυτές του «Παγκοσμίου Συμβουλίου των
Εκκλησιών».
Ο παπισμός πάλι που
κόπτεται για την ένωση, αποστέλλει πολύ έξυπνα μόνο παρατηρητάς χωρίς
δεσμεύσεις. Στις συνελεύσεις όμως αυτές, γίνονται εισηγήσεις, και συζητήσεις
πάνω σε θέματα δογματικά, πρακτικά και ιεραποστολικά, με τελικό σκοπό την ένωση
όλων των εκκλησιαστικών ομολογιών εις μίαν εκκλησίαν.
Πώς όμως; Με το να
αφήσουμε τις μεγάλες διαφορές που μας χωρίζουν, και να προσέξουμε ποια είναι
αυτά τα πέντε σημεία που μας ενώνουν. Να εγκαταλείψουμε δηλαδή την αλήθεια της
ενανθρωπίσεως του Υιού του Θεού και Λόγου. Να παραμελήσουμε το Τριαδολογικό και
Χριστολογικό δόγμα, και να κοιτάξουμε μόνον την αγάπη που μας ενώνει. Την αγάπη
άνευ ορίων, όπως έλεγε δυστυχώς ένας Πατριάρχης. Την αγάπη χωρίς σύνορα. Ωραίες
λέξεις! Ωραία συνθήματα, και ασφαλώς πολύ ωραία ακούγονται.
Η πίστις μας όμως, ας
προσέξουμε λίγο, δεν είναι μόνον αγάπη αλλά και αλήθεια στο δόγμα. Σ’ αυτή τη
θέση παρέμεινε άκαμπτος ο πατήρ Ρωμανίδης, γιατί έβλεπε στην πράξη ότι οι
οικουμενιστές ήθελαν να πετάξουμε εμείς οι Ορθόδοξοι στα σκουπίδια
- πρώτον το Σύμβολον της
Πίστεως,
- δεύτερον την Ιερά
Παράδοση, γραπτή και προφορική,
- τρίτον τις αποφάσεις
των επτά Οικουμενικών Συνόδων,
- τέταρτον την ιστορία
της Ορθοδόξου Εκκλησίας, με τα εκατομμύρια των Αγίων μαρτύρων και ομολογητών,
των οσίων και θεοφόρων Πατέρων, των μεγάλων Ιεραρχών και Οικουμενικών
διδασκάλων,
- και πέμπτον να
παραμερίσουμε όλες τις διαφορές που έχουμε στα επτά μυστήρια της Εκκλησίας μας,
στην τιμητική προσκύνηση των Ιερών Εικόνων, των Αγίων λειψάνων, των Ιερών αφθάρτων
σκηνωμάτων, και σε άλλα πολλά, πολλά, πολλά. Να τα σβήσουμε δηλαδή όλα με μια
μονοκονδυλιά, και να κρατήσουμε μόνον την αγάπη προς τον ένα Θεό και τους
ανθρώπους.
Αυτά όμως είναι
αιρετικές δοξασίες και διδασκαλίες, γι’ αυτό και ο οικουμενισμός είναι όχι μόνον αίρεσις αλλά και παναίρεσις. Ασφαλώς θα τρίζουν από απέχθεια και
αγωνία τα ιερά λείψανα του Μεγάλου Αθανασίου, ο οποίος για ένα γιώτα έπεσε από
το θρόνο του πέντε φορές, γιατί πέντε φορές τον εξόρισαν οι εχθροί της πίστεως,
οι Αρειανοί, και εκείνοι οι οποίοι τους ακολουθούσαν, βασιλείς και άρχοντες,
συνολικά για 17 ολόκληρα χρόνια…
Στα συνέδρια λοιπόν αυτά
του οικουμενισμού, στα σεμινάρια, στους διαλόγους και στα συμπόσια, κινδυνεύει
η πανάμωμος Ορθοδοξία μας να πέσει σε σατανικά δίχτυα. Και λέω σατανικά δίχτυα, διότι ο
σατανάς, ο διάβολος ο αρχισατανάς, ο κοσμοκράτορας του
σκότους του αιώνος τούτου, ζηλεύοντας το μεγαλείον της Ορθοδόξου ημών
Εκκλησίας, η οποία παρέμεινε για 2000 χρόνια αγνή και άνυκτος, από τα μιάσματα
πλανών, κακοδοξιών και αιρέσεων, εδημιούργησε το νέο σύστημα του οικουμενισμού. Κάτω ή πίσω από το
πρόσχημα της αγάπης κρύβεται ο απατεώνας διάβολος, ο οποίος προτρέπει τους
Ορθοδόξους κληρικούς παντός βαθμού, να ανοίξουν τας θύρας, και να αγκαλιάσουν
όλους τους αιρετικούς, ακόμα και τους αλλοθρήσκους, και να γίνουν μια
συναλειφή, να τους βάλουμε δηλαδή όλους τους αιρετικούς μέσα στους ναούς μας,
και να τους κοινωνάμε από το ίδιο το Άγιο Ποτήριο. Τότε γιατί φωνάζουμε σε κάθε
Λειτουργία «τας θύρας, τας θύρας»; Το φωνάζουμε για τους απίστους, για τους
αλλοθρήσκους και τους αιρετικούς. «Προσέξτε», λέμε και φωνάζουμε στους
θυρωρούς, δηλαδή στους επιτρόπους, να μη μπει μέσα στην Εκκλησία, μέσα στο ναό
μας, κανένας αιρετικός, κανένας άπιστος. «Τας θύρας, τας θύρας…». Έξω λοιπόν οι
αιρετικοί. Έξω οι αλλόθρησκοι. Έξω οι άθεοι και οι άπιστοι. Έξω ακόμη και οι
βλάσφημοι.
Ναι αδελφοί μου. Το
φωνάζω με δύναμη διότι άκουσα προχθές από τηλεφώνου που είχα από την Αμερική,
ότι δεν ξέρω βέβαια και δεν μπορώ να το επιβεβαιώσω αυτό, ότι σε Ορθόδοξο ναό, Ορθόδοξος ιερεύς, έκαμε το μυστήριο του γάμου
μεταξύ μιας χριστιανής και ενός Ινδού. Αν είναι δυνατόν!...
Ο οικουμενισμός λοιπόν
χριστιανοί μου πρεσβεύει, ότι η αλήθεια της πίστεως στον ένα Θεό, από το 1054
και μετά έχει κομματιαστεί σε χιλιάδες μικρά μικρά κομματάκια. Το κάθε δε μικρό
κομματάκι κατέχει ένα μόνο μέρος της αλήθειας που αντιστοιχεί στην κάθε μια από
τις πάμπολλες χριστιανικές αλλά αιρετικές ομολογίες. Αλλά μέρος της αλήθειας,
λένε, ότι κατέχουν και όλες ανά τον κόσμον θρησκείες. Άρα, λένε οι
οικουμενιστές, αν συναρμολογήσουμε και ενώσουμε όλα αυτά τα μικρά μικρά
κομματάκια, θα ιδρυθεί και ολόκληρος η αλήθεια. Σα να κάνουμε δηλαδή, σα να
συναρμολογούμε ένα πάζλ. Μ’ αυτό τον τρόπο προωθείται σιγά σιγά η λεγομένη
ένωσις των εκκλησιών. Αυτό είναι ψέμα. Είναι
πλάνη. Είναι παγίδα. Είναι καταστροφή, διότι μόνον εμείς οι Ορθόδοξοι
χριστιανοί, ως Ορθόδοξη Εκκλησία κατέχουμε όλη, ολόκληρη την αλήθεια εξ
αποκαλύψεως, καθότι είναι στύλος και εδραίωμα της αληθείας, κατά τον Απόστολο
Παύλο…
Περί οικουμενισμού και η απειλή του για την Ορθόδοξη Εκκλησία (173 γ)
Κυριακή, 27 Ιανουαρίου 2002
Ο οικουμενισμός όμως
έχει σκοπούς σκοτεινούς, δολίους και σατανικούς, με τους οποίους θέλει να καταστρέψει
οπωσδήποτε και μια για πάντα την Ορθόδοξη Εκκλησία. Γι’ αυτό και οι
οικουμενιστές επιθυμούν να μας μεταδώσουν το μίασμα του πνευματικού τους δαλτονισμού,
τη θανατηφόρο αυτή αρρώστια της πνευματικής οράσεως, όμως. Αυτό σημαίνει ότι άμα προσβληθούμε απ’ αυτή την
ασθένεια, τότε θα θολώσουν τα μάτια της ψυχής μας, θα
σκοτιστούμε αδελφοί μου, και δεν θα μπορούμε να βλέπουμε καθαρά τις τεράστιες διαφορές που έχουμε εμείς
οι Ορθόδοξοι χριστιανοί από τους αιρετικούς προτεστάντες όλων των ομολογιών, τους παπικούς, τους μονοφυσίτας και τους
άλλους αλλοθρήσκους.
Οργίζονται οι
οικουμενιστές έστω και αν είναι Ορθόδοξοι αρχιερείς και εξανίστανται, όταν μετά
πραότητος και σταθερότητος τονίζουμε αυτές τις δογματικές μας διαφορές, που
αφορούν το Τριαδολογικό και Χριστολογικό μας δόγμα, και που τις αναλύσαμε
βέβαια στα περασμένα δύο κηρύγματά μας. Μέσα στο πνεύμα του οικουμενισμού, η Ορθόδοξη
Εκκλησίας μας, χάνει το πάναγνο χρώμα της, το άρωμά της, το Αίμα και την ευωδία Χριστού. Γι’ αυτό και χρειάζεται
μεγάλη προσοχή. Μέσα στον οικουμενισμό όταν θα μπούμε, θα χάσουμε μια για πάντα
την ψυχή μας.
Μαζί με τα δίδυμα αυτά
αδελφάκια, που τα είπαμε θρησκευτικό συγκριτισμό και οικουμενισμό, εμφανίστηκε
τις τελευταίες δεκαετίες μία νέα κίνησις που βρίσκει ανταπόκριση και από τον
διαχριστιανικό συγκριτισμό και από τον οικουμενισμό, και η οποία κίνησις
καλείται Νέα Εποχή. Είναι ένα συνοθύλευμα, ένα αγκαθωτό θανατηφόρο μπουκέτο ανατολικών
θρησκειών, φιλοσοφιών και αρχαίων μυστηριακών διδασκαλιών…
Όταν λοιπόν βλέπουμε γύρω
μας να ισοπεδώνεται η πίστις, να καταλύονται τα δόγματα, -ξυπνήστε, δε βλέπετε τι γίνεται;- όταν παραμερίζονται οι αποφάσεις των
επτά ή των εννέα οικουμενικών συνόδων, -λέγω εννέα, διότι βάζω και τις δύο
συνόδους που έγιναν επί Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά- όταν ακόμα παραβλέπονται ή
περιφρονούνται οι διδασκαλίες των Μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας μας, και
επιπλέον όταν καταργούνται τα ήθη, τα έθιμα και οι παραδόσεις, τότε αλίμονό
μας, χαθήκαμε ως Έλληνες, χαθήκαμε ως έθνος, καταστραφήκαμε παντελώς, δεν θα
μείνει τίποτα όρθιο, αύριο τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας δεν θα έχουν που να
πατήσουν, σε κανένα ηθικό έρισμα, και πουθενά σε πίστη.
Αυτά τα λίγα μονάχα για
την «νέα εποχή», και επανερχόμεθα αδελφοί μου για να θυμίσουμε ότι όταν τον
Αύγουστο του 1952, είχε συγκληθεί στη Σουηδία το τρίτο παγκόσμιο συνέδριο
πίστεως και τάξεως με επιτροπές του «παγκοσμίου συμβουλίου εκκλησιών», και με
συμμετοχή Ορθοδόξων αντιπροσωπειών από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως,
Αντιοχείας και Κύπρου, τότε Έλληνες κληρικοί
προειδοποίησαν ότι άρχισε ο μεγάλος
κίνδυνος του οικουμενιστικού συγχρωτισμού, ότι δηλαδή ο οικουμενισμός κινείται αποκλειστικά
και μόνον εις βάρος της Ορθοδοξίας…
Αλλ’ όμως πολλοί και από
τους σημερινούς χριστιανούς, κληρικούς, μοναχούς από το Άγιον Όρος και λαϊκούς,
έχουν Ορθόδοξο το φρόνημα και ακεραία την πίστη. Κάνουν κατά δύναμιν τον
πνευματικό τους αγώνα και την Ορθόδοξη ιεραποστολή, και έχουν φροντίδα για τα
δύο σωστικά μυστήρια της Εκκλησίας μας, της Ιεράς Εξομολογήσεως και Θείας
Κοινωνίας, με νηστεία, αγρυπνία προσευχή, εγκράτεια, μελέτη και λοιπά. Μαζί μ’
αυτούς, δε συμφωνώ και γω, για την προσευχή – συμπροσευχή που έγινε την
περασμένη εβδομάδα στην Ασίζη της Ιταλίας, με επικεφαλής τον Πάπα…
Δε μας χρειάζονται λοιπόν
οι συμπροσευχές με αιρετικούς και αλλοθρήσκους, το απαγορεύουν οι ιεροί κανόνες
ρητώς και αμετακλήτως… Όχι συμπροσευχή με αιρετικούς και με αλλοθρήσκους. Άλλο
διάλογος και άλλο συμπροσευχή.
Ο διάλογος επιβάλλεται
για να γνωρίσουν οι διάφορες χριστιανικές ομολογίες, ακόμα και οι μονοθεϊστικές
θρησκείες, ποια είναι η μόνη αλήθεια...
Περί
οικουμενισμού και η απειλή του για την Ορθόδοξη Εκκλησία (173 δ)
Κυριακή, 3 Φεβρουαρίου 2002
Ο αείμνηστος πατήρ Ιουστίνος
Πόποβιτς, καθηγητής της δογματικής στη Σερβία, και διάδοχος των μεγάλων πατέρων
της Εκκλησίας μας, είπε ότι «ο οικουμενισμός είναι το κοινό όνομα για όλους
τους ψευτοχριστιανούς και για όλες τις ψευτοεκκλησίες της Δυτικής Ευρώπης και
Αμερικής. Όλες δε αυτές οι ψευτοεκκλησίες είναι αιρέσεις, η μία δίπλα στην
άλλη. Το κοινό όνομα που δίδουμε εμείς οι Ορθόδοξοι χριστιανοί για τις αιρέσεις
του οικουμενισμού είναι «παναίρεσις»...
Η ουσία είναι μία. Βαίνουμε προς την παγκόσμιον
θρησκείαν του οικουμενισμού με
θέωσιν του ανθρώπου...
Ο οικουμενισμός, μέσα από
το «παγκόσμιο συμβούλιο εκκλησιών», καταστρέφει την έννοια της Εκκλησίας και
από μυστικό σώμα του Θεανθρώπου, που προσφέρει άφεσιν αμαρτιών και ζωήν
αιώνιον, καταντά ένας εγκόσμιος οργανισμός, ένας παγκόσμιος εγκόσμιος
οργανισμός, όπως είναι ο Ο.Η.Ε., η Unicef , και τόσοι άλλοι. Για τους
Οικουμενιστάς, η Εκκλησία δεν υπάρχει ως ορατή πραγματικότητα αλλά μόνον σαν
ιδέα…
Μόνον η Ορθόδοξος
Εκκλησία δικαιούται να λέγεται Εκκλησία Χριστού. Όποιος διακηρύσσει ότι όλοι
μας είμαστε παιδιά του Θεού, - είμαστε βέβαια,- ή ότι όλοι μας είμαστε
χριστιανοί αλλά τίποτα παραπάνω από αυτό, τότε αυτός ή αυτοί δε ξέρουν τι είναι
αίρεσις, κακοδοξία και πλάνη.
Οι εντολές του Ευαγγελίου είναι ρητές, και θα πώ μόνον δύο. «Αιρετικόν άνθρωπον, μετά πρώτην και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού» από την προς Τίτον Επιστολή. Που σημαίνει ότι αν δε συνετιστεί ο αιρετικός, και δεν επιστρέψει, να φύγεις μακριά του, μακριά του. Και το άλλο. «Ει τις έρχεται προς ημάς, και ταύτην την διδαχήν ου φέρει, μη λαμβάνεται αυτόν εις την οικίαν, και χαίρειν αυτώ μη λέγειτε». Μας τα λέγει, ποιος αυτά; Ο Ευαγγελιστής της αγάπης! Ο Ευαγγελιστής της αγάπης ο Ιωάννης, ο οποίος μας λέγει ότι τον αιρετικόν άνθρωπον, να μην τον βάζουμε στο σπίτι μας και ούτε καλημέρα να μην του λέμε. Γιατί; Γιατί έχει πνευματική χολέρα και κοντά του θα κολλήσουμε, θα πεθάνουμε, θα χάσουμε την ψυχή μας. Μία λοιπόν είναι η Εκκλησία, η Ορθοδοξία. Όλα τα άλλα σχήματα και ομολογίες είναι αιρέσεις, σχίσματα, πλάνες και κακοδοξίες. Η Ορθοδοξία μας δεν μπορεί να εξισωθεί με τις χιλιάδες …
