Ἕνα ἐξαιρετικὸ κείμενο τοῦ Γέροντα Ἰουστίνου Πίρβου,
τοῦ σύγχρονου Ρουμάνου ὁμολογητῆ τῆς Πίστεώς μας, ποὺ περιγράφει ὅλο αὐτὸ ποὺ
ζοῦμε τὰ τελευταία χρόνια καὶ ἀξίζει νὰ διαβαστεῖ ἀπὸ ὅλους!
Σκοπὸς τῆς παγκόσμιας διακυβέρνησης, τούτη τὴν ὥρα, δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὴν διάλυση τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴ διάλυση τῆς ἐπαφῆς μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων.
Ἐὰν κάποια πολιτικὰ συστήματα καθυποτάσσουν τὰ δικαιώματα τῶν ἀνθρώπων, αὐτὸ τὸ δικτατορικὸ ἠλεκτρονικὸ σύστημα θὰ βάλει σὲ ζυγὸ τὴν ψυχή, θὰ καταδυναστεύει τὴ σκέψη τοῦ ἀνθρώπου. Κάποιοι θέλουν νὰ γίνουμε μόνο νούμερα, ὅπως οἱ κρατούμενοι. Προσπαθοῦν νὰ διαλύσουν τὶς σχέσεις μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων καὶ τὴ σχέση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό. Εἶναι μία προσπάθεια νὰ γίνει ἡ κοινωνία "ρομπότ"». Σιγά-σιγὰ θὰ ἐξαφανιστεῖ ἀπ’ αὐτὴν ὁ κανονικὸς ἄνθρωπος καὶ θὰ μείνουν μόνο τὰ ρομπὸτ ποὺ ἐλέγχονται ἀπὸ τάχα "ἀνώτερους" ἀνθρώπους, ἐκείνους ποὺ διευθύνουν τὸν κόσμο. Ὁ σημερινὸς πολίτης μᾶς εἶναι τυφλωμένος, δὲν καταλαβαίνει τὴν κατάσταση στὴν ὁποία βρίσκεται καὶ δέχεται σὰν ζῶο τὴν προσωπική του διάλυση.
Πρέπει ἐμεῖς νὰ διαλύσουμε ἐκ τῶν
προτέρων αὐτὸ τὸ ἠλεκτρονικὸ σύστημα, νὰ κάνουμε ὅ,τι εἶναι δυνατὸν γιὰ νὰ μὴν
δεχτοῦμε αὐτὴν τὴ νέα ἠλεκτρονικὴ τάξη πραγμάτων, αὐτὸν τὸν "πολιτισμὸ" τῆς
εἰκόνας καὶ τῶν ὀπτικῶν μέσων στὸ διαδίκτυο.
Παρατηροῦμε τὴν μείωση τῆς ἀξίας τοῦ
ἀνθρώπου ὁ ὁποῖος ὀλισθαίνει ἀπὸ πρόσωπο σὲ ὄνομα καί, τέλος σὲ ἀριθμό. Ὁ
ἄνθρωπος ὅμως μοιάζει στὸν Θεό, εἶναι πλασμένος κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσίν
Του καὶ διαθέτει ἔμφυτα μέσα τοῦ ὅλα τὰ ἀποθέματα, ὥστε νὰ μὴν πέσει στὴν
ὕπουλη παγίδα. Ἂς μὴν πουλήσουμε τὴν ἐλευθερία μας καὶ τὸ δικαίωμά μας νὰ
μοιάζουμε στὸν Ὕψιστο Θεό!
Ὁ ἀξιοπρεπὴς ἄνθρωπος, ὁ ἐλεύθερος
ἄνθρωπος, ἔχει ἄλλη στάση ἀπέναντι στὶς κοινωνικὲς ἀδικίες τοῦ ἑνὸς ἢ τοῦ ἄλλου
συστήματος. Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο οἱ δυνάστες προτιμοῦν τοὺς ἠλίθιους, τοὺς
ἰδιωτεύοντες, ἀνθρώπους τοὺς ὁποίους μποροῦν εὔκολα νὰ ἀποβλακώνουν. Ἀρχίζουν
ἀπὸ τὴ νεολαία.
Ἄλλωστε, μὲ τὸ νὰ ἀποβλακώνουν τὸ παιδὶ
μέσω τῆς τηλεόρασης καὶ μέσω τῆς παιδείας –ἡ
ὁποία τοῦ “σερβίρει” τὴ σχολικὴ ὕλη ποὺ αὐτοὶ διαλέγουν, λογοκρίνοντας ἕνα
μεγάλο μέρος τῆς ἀληθινῆς ἱστορίας τῶν λαῶν–
ἡ γνώση γίνεται ἐλεγχόμενη. Γνωρίζουμε, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Γκεοργκιο-Δέζ, τὸ
ρητό, “Ἐσεῖς δὲν ἐπιτρέπεται νὰ σκέπτεστε. Τὸ κόμμα σκάπτετε γιὰ σᾶς. Αὐτὸ σας
νοικοκυρεύει καὶ σᾶς δίνει ὅ,τι χρειάζεστε. Ἐμεῖς εἴμαστε ἐκεῖνοι ποὺ σᾶς
ὁδηγοῦμε καὶ σᾶς προσφέρουμε τὸν ἄρτον ἠμῶν τὸν ἐπιούσιον”.
Θυμᾶμαι ἕνα κεφάλαιο ἀπὸ τὸ ἔργο Οἱ
ἀδελφοὶ Καραμαζωφ, ὅπου μένει ἔκπληκτος κανεὶς γιὰ τὸ πόσο μοιάζουν κάποιες
θεωρίες. Στὸ μυθιστόρημα αὐτό, ὁ πάπας ἐμφανίζεται ἐκθαμβωτικὰ μεγαλοπρεπὴς στὸ
ὕψος ἑνὸς ἐξώστη ἐνῶ κάτω, στὴν ἄκρη τοῦ δρόμου, περπατᾶ μὲ δυσκολία ἀδύναμος
καὶ τραυματισμένος ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Αἰχμάλωτος.
Ὁ Μέγας Ἱεροεξεταστής, στὸ ὁμώνυμο
κεφάλαιο τοῦ ἔργου, φωνάζει νὰ συλλάβουν γρήγορα τὸν Αἰχμάλωτο καὶ νὰ τὸν
βάλουν φυλακή. Κατόπιν ἀπευθύνεται ς’ Αὐτόν, “Γιατί ἦρθες λοιπὸν τώρα νὰ μᾶς
ἐνοχλήσεις;…”. Τοῦ λέει ὅτι δὲν ἔχει πιὰ κανένα ρόλο, “Ὅλα τὰ μεταβίβασες στὸν
πάπα κι ὅλα πὰ’ νὰ πεῖ τὰ ‘χεῖ τώρα ὁ πάπας…”, “...Γιατί ποιὸς ἄλλος μπορεῖ νὰ κυριαρχεῖ πάνω
στοὺς ἀνθρώπους, ἂν ὄχι ἐκεῖνος ποὺ κυριαρχεῖ στὴ συνείδησή τους καὶ ποῦ κρατάει
στὰ χέρια τοῦ τὸ Ψωμί τους;…” καί, τελικά, Τὸν διώχνει “Πήγαινε καὶ μὴν
ξαναρθεῖς πιά… καθόλου μὴν ἔρθεις… ποτέ, ποτέ!”.
Νὰ πὼς ἡ παπικὴ ἀντίληψη βλέπει τὸν Χριστό.
Ἐξάλλου ἀπ’ αὐτὴν προῆλθαν καὶ τὰ αἱρετικά τους δόγματα γιὰ τὸ “Ἀλάθητό του
πάπα”, ὅπως τὸ “Filioque” καὶ ἄλλες ἐπινοήσεις τους, ὥστε νὰ δημιουργηθεῖ ἕνα
αὐτόνομο καὶ δικτατορικὸ σύστημα στὴν Ἐκκλησία, μέχρις ὅτου “ἐξαφανίσουν” τὸν
Χριστὸ ἀπὸ τὸν κόσμο. Δὲν ὑπάρχει πιὰ ὁ Θεός, ἰσχυρίζονται, ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος,
καὶ ἀσφαλῶς, γι’ αὐτοὺς ὁ πάπας εἶναι ὁ ἀνώτερος ἄνθρωπος. Βλέπετε πόσο πολὺ
μοιάζουν μεταξύ τους οἱ θεωρίες αὐτές, οὐμανιστική, μηδενιστική, παπικὴ καὶ
κομμουνιστική;
Ἔτσι λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος ἔμεινε ἄδειος,
ἀπογυμνωμένος καὶ φορτωμένος τὶς μέριμνες καὶ τὶς ἁμαρτίες του, δίχως τὸ
φωτεινὸ ἔνδυμα τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ αὐτὸς δὲν εἶναι πιὰ οὔτε σὰν τὸν
Ἀδάμ, γυμνὸς μέσα στὸν παράδεισο, ἀλλὰ ἔχει ἐνδυθεῖ τὸ ζοφερὸ ἔνδυμα τῶν
ψευδοθεῶν.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ζωὴ θυσιαζόμενης ἀγάπης»· Γέροντος Ἰουστίνου Πίρβου, σελ. 154-6, ἐκδόσεις Ἄθω.
