(Ανοικτή επιστολή προς κ. Ιωάννη Μαρμαρά - χημικό)
Τοῦ Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ
Στην επιστολή σας κ. Μαρμαρά (ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ–4/4/21 –ΒΟΛΟΣ), διαπιστώνω μια
προβολή αυτόνομου λόγου, χωρίς δηλ. αναφορά–σύζευξη με τον Αγιογραφικό ή
Πατερικό λόγο. Διαπιστώνω, ακόμη, μια «ευθυγράμμιση» με όλα τα μέτρα της
Διοικούσας Εκκλησίας και του Κράτους «περί Λατρείας και επιδημίας Κορονοϊού».
Α. Στον επίλογο της επιστολής, γράφεις: «Πριν λίγες ημέρες άκουσα
στο ραδιόφωνο την άποψη ενός θεολόγου, καθηγητή σχολείου, που με εκφράζει
απόλυτα. «Ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο την ζωή και του έδωσε και το μυαλό να την
προστατεύει». Αυτό σε αντιπαράθεση με το αλαζονικό «εμένα θα με προστατεύσει ο
Θεός».
Αναφέρεις, το κέντρο «Μυαλό», χωρίς το δεσμό του προς το κέντρο της ζωής που είναι ο Χριστός. Αυτή η πεποίθηση–απολυτοποίηση της νόησης, απομάκρυνε πολλές ψυχές από τη Θεία Λατρεία και τη Θεία Κοινωνία. Χωρίς τη Θεία Χάρη, όλες τις «βάσιμες» αμφιβολίες περί υγειονομικής ασφάλειας εντός των Ι. Ναών τις δημιουργεί το μυαλό τη συνεργεία του δαίμονος. Ο «θεός… καλών μόνος εστίν αίτιος» (Κλημέντια Ομιλ. ιθ΄).
Β. Γράφεις: «Με προβλημάτισε και το σύνολο των υπογραφών. Δεν
έφτανε να το υπογράψει μόνο ο συντάξας;».
Γιατί, άραγε, σε προβληματίζει το πλήθος των υπογραφών μιας υγιούς διαμαρτυρίας;
Δεν γνωρίζεις ότι «αγαθοί οι δύο υπέρ τον ένα» (Εκκλ. 4,9);
Ακόμη ότι «ου γαρ εισί δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί
ειμί εν μέσω αυτών» (Ματθ. 18,20); Η Λειτουργική ζωή αντανακλάται (πρέπει) και
στην καθημερινότητα. Όσοι αγαπούν το Θεό ενεργούν και συλλογικά «εν ενί στόματι
και μια καρδία».
Γ. Αφιερώνεις πολλές γραμμές για να δικαιολογήσεις τη «Μάσκα»
εντός του Ι. Ναού.
Η Μασκοφορία εντός του Ι. Ναού εκφράζει, κ. Μαρμαρά, μια αντίδραση
ολιγοπιστίας–ανυπακοής στις υποσχέσεις του Θεού περί προστασίας των πιστών, που
υπάρχουν τόσο μέσα στην Αγία Γραφή, όσο και στην μακραίωνη ζωή της Εκκλησίας.
Ας θυμηθούμε (για παράδειγμα) τον 120 Ψαλμό της Πρωινής προσευχής:
«Ήρα τους οφθαλμούς μου εις τα όρη όθεν ήξει η βοήθειά μου… Κύριος φυλάξει
σε από παντός κακού, φυλάξει την ψυχήν σου ο Κύριος…».
Ερμηνεύει ο μακαριστός π. Στυλ. Ανανιάδης: «πάλι ο ψαλμωδός διαβεβαιώνει,
ότι ο Θεός θα φυλάξει τον πιστό από κάθε κακό, ώστε η ζωή αυτού να μην
κινδυνεύσει, όπου αν σταθεί και όπου αν πορευθεί».
Είναι επιστημονική θέση, ότι τα υγιή συναισθήματα βιώνονται (πάντοτε)
μαζί με γνωστικά ή βουλητικά γεγονότα. Η συνείδηση του ατόμου δεν καθορίζεται
μόνο από την βιολογική του σύσταση. Στο όλο φαινόμενο της προσωπικής–ατομικής
ψυχολογίας εμπλέκονται πολλοί παράγοντες. Ποιος επηρεάζει καθοριστικά την
ψυχολογία του πιστού (που χρησιμοποιεί Μάσκα) εντός του Ι. Ναού; Αυτή η ίδια η
Μάσκα, που υπενθυμίζει ότι κινδυνεύεις εντός του Ι. Ναού! Η Μάσκα επηρεάζει
αρνητικά την προσευχή–νήψη του πιστού, διότι μεταφέρει στη συνείδηση τη
συσσωρευμένη φοβία–ανασφάλεια του κοινωνικού παράγοντα–περίγυρου.
Εάν ο πιστός έχει δυνατή πίστη, ως ένα ολοκληρωμένο σύνολο πνευματικών
παραμέτρων (αγνή ζωή, εξομολόγηση, Θ. Κοινωνία), τότε καθορίζεται το βίωμά του
(θεμελιακά) μόνο από το φόβο του Θεού. Μόνο, τότε, μπορεί να ομολογήσει τη χαρά
του:
«Ευφράνθην επί τοις ειρηκόσι μου εις οίκον Κυρίου
πορευσόμεθα».
Μετάφραση: «Ευφράνθηκα και σκίρτησα από χαρά και αγαλλίαση όταν μου είπαν ότι θα
πορευθούμε στο ναό του Θεού» (Ψαλμός 121, 1). Με απλά λόγια, όπως έχει ειπωθεί,
«ο εκκλησιασμός μας είναι το πανηγύρι της ψυχής!
Η εμμονή στη Μασκοφορία εντός του Ι. Ναού, δικαιώνει το «Μυαλό» της
υλιστικής αντίληψης, ότι «οι πράξεις μας γενικά υπηρετούν την αυτοσυντήρησή μας
και τη συντήρηση του είδους».
Θυμήσου, κ. Μαρμαρά, την περίπτωση του Απ. Πέτρου.
«Κύριε, ει σύ ει, κέλευσόν με προς σε ελθείν επί τα
ύδατα».
Ο Χριστός τον καλεί και ο Πέτρος απλώνει το πόδι του και αρχίζει να βαδίζει στα
νερά. Εκείνη τη στιγμή ο Πέτρος δεν στηριζόνταν στη φύση του, που υπέκειτο
στο νόμο της βαρύτητος. Πίστεψε στο λόγο του Χρστού και αντλούσε την ύπαρξή του
από τη σχέση του με τον Κύριο. Ο νους του ήτο προσηλωμένος στον Ιησού. Όταν
έστρεψε την προσοχή του νου του στον άνεμο και στα κύματα, άρχισε να βουλιάζει.
«Ολιγόπιστε, εις τι εδίστασας;» του λέγει ο
Κύριος, διότι η ολιγοπιστία του νου, έκανε την προσοχή να στραφεί στις δυνάμεις
της φύσεως και ν’ αφήσει τον Δημιουργό της Κτίσεως» (Ματθ. 14, 22-23)
(Μοναχού Παϊσίου Καρεώτου – Σχόλιο στο βιβλίο «ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΚΟΥΣΙΩΝ ΘΛΙΨΕΩΝ», του
Αγ. Μάρκου του Ασκητού).
Αυτή ακριβώς είναι και η σημερινή εκκλησιολογική–πνευματική διάθλαση της
σκέψης πολλών ορθοδόξων, η μονομερής στροφή τους στις δυνάμεις της φύσεως
(επιστήμη) και όχι στον Δημιουργό της Κτίσεως.
Η επιστήμη αδυνατεί με την δική της οπτική να διερευνήσει τους
πνευματικούς λόγους (αιτίες) τη σημερινής επιδημίας και το βαθύτερο νόημα των
δυσκολιών που οριοθετεί.
Υπογραμμίζει ο Αγ. Μάρκος ο Ασκητής, ότι: «λιμοί, λοιμοί, σεισμοί,
παγετοί, καύσωνες, γήρας, πενία κ.λ.π.», οφείλονται στην αμαρτία.
Τονίζει, ότι άλλοι είναι οι πειρασμοί αυτών που ευαρεστούν τον Θεό, άλλοι
οι πειρασμοί των αμελών και άλλοι οι πειρασμοί των αμετανοήτων (περί ακουσίων
θλίψεων).
Σήμερα, ενεργοποιείται έντονα η δικαιοσύνη του Θεού, λόγω αποστασίας.
Εκτρώσεις, σεξουαλική έκπτωση, διαζύγια, ομοφυλοφιλία, εκμετάλλευση, άνιση
κατανομή αγαθών, πόλεμοι κ.λ.π., προκαλούν την δικαιοσύνη του Θεού.
Κορυφαίο και έσχατο σύμπτωμα Αποστασίας η άρνηση της Ορθοδοξίας και η
«συνοδική» αναγνώριση της παναιρέσεως του Οικουμενισμού στην Κρήτη.
Οι σημερινές τοπικές Ορθόδοξες εκκλησίες, λειτουργούν πνευματικά στον
άξονα του οικουμενισμού. Μη περιμένεις οι σημερινοί επίσκοποι να καταδικάσουν
τον εαυτό τους συνοδικά. Έχουν αναγνωρίσει τις αιρέσεις ως «εκκλησίες» με χάρη
και μυστήρια.
Δεν υπάρχει αντίσταση από τις Ι. Μονές, τους κληρικούς και λαϊκούς, πλην
ολίγων εξαιρέσεων. Ας μη απορούμε για τις επιδημίες, τους σεισμούς και τις
φυσικές καταστροφές.
«Ουδέν ωφελεί βίος ορθός, δογμάτων διεστραμμένων» (Ι. Χρυσόστομος –
Ε.Π.Ε. 29, Σελ. 460 – 464).
Δ. Γράφεις: «Η προβολή αντιπαραθέσεων στους κόλπους της Εκκλησίας,
το μόνο σίγουρο είναι ότι κάνει κακό στην Εκκλησία».
Γράφει ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης (ΧΡ. ΣΠΙΘΑ, Ιανουάριος ’75 – φύλλο
371):
«Αλλ’ ίσως είπη τις, ότι η δημοσία έκθεσις της αθλίας εκκλησιαστικής
καταστάσεως βλάπτει μάλλον ή ωφελεί την Εκκλησίαν, διότι δίδει όπλα εις τους
πολεμίους της Εκκλησίας… Δι’ αυτό αρμόζει σιωπή∙ Να σιωπήσωμεν λοιπόν; Άραγε η
σιωπή μας θα ωφελήση την Εκκλησίαν;
Ο Ι. Χρυσόστομος, περισσότερον παντός άλλου ελέγξας το κακόν εν τη
Εκκλησία, εις ομιλίαν του, πριν προβή εις δημόσιον έλεγχον, φαίνεται να διστάζη
εάν πρέπη να προχωρήση εις τον έλεγχον του κακού και εντός του εκκλησιαστικού
χώρου, αλλά τελικώς αίρει τους δισταγμούς και προχωρεί αφόβως εις τον έλεγχον
λέγων τα εξής σπουδαιότατα: “Και ηβουλόμην μεν
σιγάν∙ αλλ’ ει μεν η σιγή και την από των πραγμάτων αισχύνην αφήρει, κέρδος ην
το μηδέν ειπείν∙ ει δέ καν εγώ σιωπήσω, τα πράγματα βοήσεται σφοδρότερον της
εμής γλώττης, βλάβη μεν ουδεμία από των εμών εσται ρημάτων, ως εκπομπευομένων
ημίν των κακών, κέρδος δε ίσως και ωφέλεια τις” (Ι. Χρυσόστομος, Ε. Π. Migne61,
657-588)».
Ελεύθερη απόδοση: «Θέλω να σιωπήσω και ουδέν να είπω περί του κακού, το οποίον γίνεται
εις την Εκκλησίαν. Αλλά ποιο το όφελος; Η σιωπή μου δεν πρόκειται να ωφελήσει.
Διότι και αν εγώ σιωπήσω, υπάρχει άλλος τις, ο οποίος φωνάζει πολύ περισσότερο
από εμένα και καθιστά γνωστή την κατάστασιν της Εκκλησίας σε όλο τον κόσμο∙ και
αυτός ο μεγαλόφωνος κήρυκας είναι τα όσα συμβαίνουν στην Εκκλησία∙ βοούν τα
ίδια τα πράγματα…».
Τέλος, κ. Μαρμαρά, έχουμε το πνευματικό δικαίωμα να οργιζώμεθα και να
διαμαρτυρώμεθα με αγάπη Χριστού, σύμφωνα με τον Απ. Παύλο:
«Διο αποθέμενοι το ψεύδος λαλείτε αλήθειαν έκαστος μετά του
πλησίον αυτού∙ ότι εσμεν αλλήλων μέρη. Οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε…» (Εφεσ. 4,26).
ΝΙΚΟΣ
Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
