Η ΔΙΣ ΜΕΤΑΛΛΑΣΣΕΙ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΙΣ “ΚΑΝΟΝΙΑ” ΕΚΘΡΟΝΙΣΕΩΣ;

 

Οἱ Ἀδελφοί θά προστατεύσουν τόν ἀδίκως διωκόμενον Ἀδελφόν;

Ὅταν ὁ λόγος τῆς Συνόδου θεμελιώνεται εἰς τήν αὐθαιρεσίαν,
ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι νά μή καμφθοῦν διά τῆς «ὑπακοῆς»!

 

Η ΔΙΣ ΜΕΤΑΛΛΑΣΣΕΙ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΑΣ
ΕΙΣ “ΚΑΝΟΝΙΑ” ΕΚΘΡΟΝΙΣΕΩΣ;

 

Ὁ Θεάνθρωπος Χριστός ἡ πηγή, τό κέντρον καί τό περιεχόμενον τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος καί ὄχι ἡ ἄλογος ὑποταγή!

 

Γράφει ὁ κ. Γεώργιος Τραμπούλης, θεολόγος

 

Ἡ ἐκκλησιαστική ἱστορία μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἔχοντας πλήρη ἐπίγνωση τοῦ ἐπισκοπικοῦ του ἀξιώματος, ἔκανε ἀνυπακοή στίς συνόδους πού τόν καταδίκασαν. Ὄχι γιατί δέν σεβόταν τό συνοδικό σύστημα, ἀλλά διότι οἱ σύνοδοι δέν λειτουργοῦσαν οὔτε ἀποφάσιζαν σύμφωνα μέ τούς Ἱερούς Κανόνες, ἀλλά ἦσαν παράνομες καί κατευθυνόμενες ἀπό τό μῖσος τοῦ Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Θεοφίλου καί τῆς βασιλίσσης Εὐδοξίας. Γιά τόν λόγο αὐτό στόν ἱερό Πατέρα ἦταν ἀδιανόητο νά ὑποταχθῆ στίς ἀποφάσεις τους. Γράφει ὁ συναξαριστής ὅτι “καθ’ ἑκάστην ἡμέραν ἐποίουν συμβούλια, ἔπλεκον ψευδοκατηγορίας, ἐπενόουν ἐγκλήματα, ἔγραφον λιβέλλους, ἐμελέτων τήν καθαίρεσιν”.

 

Ἡ ὑποταγή εἰς τήν ἀντικανονικότητα και εἰς τήν παρανομίαν εἶναι συνέργεια εἰς τήν πλάνην

Κατά παρόμοιο τρόπο στίς ἡμέρες μας γράφουν λιβέλλους καί κατεργάζονται τήν καθαίρεση κατά τοῦ Μητροπολίτου Κυθήρων κ. Σεραφείμ. Μάλιστα, δημοσιεύθηκε ἐπαίσχυντος ἐπιστολή θεολόγου, ἡ ὁποία κατέληγε, γράφοντας “Γιά νά τελειώνουμε μέ τήν περίπτωσή σας. Ἀπό τή στιγμή πού μνημονεύετε τῆς Ἱερᾶς Συνόδου εἶστε ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ νά τηρεῖτε τίς ἀποφάσεις της. Χωρίς καμία ἀπολύτως παρέκκλιση. Πῶς γίνεται νά μνημονεύετε τήν Ι.Σ. καί νά μήν ὑπακοῦτε στά κελεύσματά της; 2 μέτρα καί 2 σταθμά; Προσέξατε Ἅγιε Κυθήρων. Ἀπό τά Κύθηρα στούς ΓΟΧ ὁ δρόμος εἶναι πολύ μικρός καί ἄς περνάει ἀπό τό Κιέβο! Ἀποφασίσατε πρίν ἀποφασίσουν ἄλλοι γιά ἐσᾶς, διότι τότε “τά στερνά δέν θά τιμοῦν τά πρῶτα”».

Ὅμως ὁ Κύριός μας εἶναι κατηγορηματικός “ἐκ γάρ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας λαλεῖ τό στόμα, ὁ ἀγαθός ἄνθρωπος ἐκ τοῦ ἀγαθοῦ θησαυροῦ ἐκβάλλει ἀγαθά, καί ὁ πονηρός ἄνθρωπος ἐκ τοῦ πονηροῦ θησαυροῦ ἐκβάλλει πονηρά”. Ὅλοι, ἀγαθοί καί πονηροί, ἀντλοῦν ἀπό τούς κρυφούς διαλογισμούς τῆς ψυχῆς τους, σέ ὅλους φτάνουν στά χείλη τους τά περισσεύματα τῆς καρδιᾶς τους, λέει ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος.

Ἡ πράξη τῶν δύο Ἐπισκόπων νά “παραβιάσουν” τίς ἐντολές τῆς ΔΙΣ δέν ἀποτελεῖ “ἐκδήλωση ἀπειθαρχίας καί ἔλλειψη σεβασμοῦ πρός τήν ἀπόφαση τοῦ συλλογικοῦ ὀργάνου τῆς Διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος”. Οἱ δύο Ἐπίσκοποι, οἱ Ποιμένες ἀλλά καί τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας πού ἀρνήθηκαν νά “πειθαρχήσουν” πρός τήν ἀντικανονική ἀπόφαση τῆς ΔΙΣ, νά γίνουν δύο θεῖες Λειτουργίες τό Μεγάλο Σάββατο, δέν κάνουν πράξη ἐπαναστατικῆς παρακοῆς οὔτε ἀμφισβητοῦν τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἀντίθετα, ἡ ἀντίδρασή τους εἶναι σύμφωνη μέ τήν Παράδοση καί τούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας. Διότι οἱ Ἐπίσκοποι ἔχουν ὑποχρέωση νά ὑποτάσσωνται στίς συνοδικές ἀποφάσεις, ὅταν αὐτές λειτουργοῦν σύμφωνα μέ τό γράμμα καί τό πνεῦμα τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τῆς Παράδοσης τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ ἡ ὑποταγή στήν ἀντικανονικότητα καί στήν παρανομία εἶναι συνέργεια στήν πλάνη καί ἀποπροσανατολισμός ὅλου τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας.

 

Σήμερον ὡς κριτήριον τῆς ἐπισκοπικῆς

ὑπευθυνότητος ἔχει ἀναχθῆ

ἡ ὑποταγή εἰς τάς ἀποφάσεις τῆς ΔΙΣ

Ὁ μεγάλος Σέρβος θεολόγος Ἰουστῖνος Πόποβιτς ἀναφέρει σχετικά μέ τήν Παράδοση, τόν Θεάνθρωπο Χριστό καί τήν ἱεραρχική ἐξουσία ὅτι “Εἰς ὅλην τήν καθολικότητα καί πληρότητά της ἡ Ἱερά Παράδοσις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι αὐτός οὗτος ὁ Θεάνθρωπος Χριστός. Διά τοῦτο Αὐτός εἶναι ἡ πηγή, τό κέντρον καί τό περιεχόμενον καί τῆς Ἱερωσύνης καί τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας”. Γιά τόν λόγο αὐτό κριτήριο τῆς ὑπευθυνότητας τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος ἀποτελεῖ ἡ ἀλήθεια, τό δίκαιο καί ἡ ἀγάπη. Δηλαδή, ἡ ἀλήθεια πού εἶναι ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελίου, τό δίκαιο ὅπως αὐτό ἀπορρέει ἀπό τούς θεόπνευστους Ἱερούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ ἀγάπη ὡς αἰτία, μέ τήν ὁποία ἀναπτύσσεται καί λειτουργεῖ ἡ ἑνότητα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος.

Σέ ἀντίθεση μέ αὐτά πού ὁρίζουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας στήν σύγχρονη πραγματικότητα ὡς κριτήριο τῆς ἐπισκοπικῆς ὑπευθυνότητας ἔχει ἀναχθῆ ἡ ὑποταγή στίς ἀποφάσεις τῆς ΔΙΣ ἀκόμα καί ἄν ὁ ἑκάστοτε ἐπίσκοπος ἤ κληρικός ἤ λαϊκό μέλος τῆς Ἐκκησίας “ἔχει δίκιο” ἀκόμα καί τότε “πρέπει νά σταματήσει. Πρέπει νά ὑπακούσει στήν Σύνοδο”, τονίζει ὁ ἐν λόγῳ θεολόγος στήν ἐπιστολή του. Ὅμως ἡ πρώτη εὐθύνη τοῦ ἐπισκόπου στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι ἡ ἄλογη ὑποταγή στίς συνοδικές ἀποφάσεις, ἀλλά νά ὀρθοτομῆ τόν λόγο τῆς ἀληθείας, νά μένη πιστός καί ἑδραῖος στήν Παράδοση, στούς λόγους καί βέβαια στό ἦθος τῶν Πατέρων.

Πόσο μᾶλλον ὅταν ἡ ὑποταγή ἔχη νά κάνη μέ μία πλειοψηφία, τῆς ὁποίας οἱ ἀποφάσεις πολλές φορές εἶναι ἀποτέλεσμα πιέσεων, προδιαγεγραμμένων ἐνεργειῶν ἀκόμα καί ὑπογείων διαδικασιῶν. Ὅταν ἡ ὑποταγή στίς ἀποφάσεις τῆς ΔΙΣ ἀνάγεται ὡς κριτήριο τῆς ὑπευθυνότητας τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος, τότε ὁ κάθε ἐπίσκοπος παύει νά εἶναι φορέας τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας, παύει νά εἶναι ρυθμιστές τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς ἡ ἀλήθεια, τό δίκαιο καί ἡ ἀγάπη. Γιά αὐτό καί στίς ἡμέρες μας οἱ ἐργασίες τῆς Ι.Σ. ἔχουν νεκρωθῆ, διότι οἱ διαδικασίες αὐτές ἐπιτυγχάνονται πολύ πιό εὔκολα μέ μικρά σχήματα, ὅπως εἶναι ἡ ΔΙΣ (εἶναι διαφορετικό νά πιέζης δέκα ἐπισκόπους καί ἄλλο ὀγδόντα). Ἔτσι ὅμως ὁ ὀργανισμός τῆς Ἐκκλησίας παύει νά εἶναι Θεανθρώπινος, παύει νά ἔχη ὡς κέντρο του τόν Θεάνθρωπο Χριστό καί γίνεται ἀνθρώπινος μέ πάθη, ἐκβιασμούς, ἀνταγωνισμούς καί βέβαια μέ ἀθέατα πάρε δῶσε.

 

Ἡ ὑποχώρησις καί ἡ ὑποταγή θά ἔχουν

ὡς ἀποτέλεμα τήν ἀλλοτρίωσιν καί τήν

ἀλλοίωσιν τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος

Στίς 17 Μαΐου κυκλοφόρησε ἡ ἐγκύκλιος 3042 τῆς ΔΙΣ, ἡ ὁποία “παραγγέλουσα τήν, κατά τήν ἔμφρονα ποιμαντικὴν κρίσιν τῆς ὑμετέρας Σεβασμιότητος καὶ διὰ τῆς κανονικῆς διαδικασίας, ἄμεσον λῆψιν πειθαρχικῶν μέτρων κατά τῶν ὑφ’ ὑμᾶς Κληρικῶν, ἐάν ὑφίστανται τοιοῦτοι, οἵτινες λάθρᾳ καί ἐν ἀγνοίᾳ τῆς ὑμετέρας Σεβασμιότητος ἐπέδειξαν πνεῦμα ἀπειθαρχίας καί ἀνταρσίας, ἀσεβήσαντες πρός τήν ἀπό 20ῆς Ἀπριλίου ὁμόφωνον Ἀπόφασιν τοῦ συλλογικοῦ ὀργάνου διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος…”. Ὁ δέ θεολόγος στήν ἐπιστολή του πρός τόν Μητροπολίτη Κυθήρων κ. Σεραφείμ γράφει ὅτι “Εἶναι σίγουρο ὅτι ἡ Σύνοδος δέν μπορεῖ νά συνεχίσει νά ἀνέχεται τά λιβελλογραφήματα τοῦ Ἁγίου Κυθήρων. Ἀρκετά. Μᾶς «ἔπρηξε» κατά τό κοινῶς λεγόμενον. Εἰδικά μέ τήν Οὐκρανία…Τελικά ἀρχίζουμε νά ἀμφιβάλλουμε καί γιά τίς θεολογικές σας γνώσεις. Διότι αὐτά πού λέτε γιά τήν πανδημία, τίς μάσκες καί τά ἐμβόλια μόνον σέ σχολαστικιστές τῆς Δύσης ἁρμόζουν. Εἶναι δυνατόν νά πιστεύετε ὅτι μέσα σέ ἕνα Ναό δέν μεταδίδεται ὁ ἰός;… Ποιός σᾶς ἔδωσε τό δικαίωμα νά λαμβάνετε θέση γιά θέματα ἀμιγῶς ἰατρικά; Ποιός σᾶς ἔχρισε προστάτη τῆς δημόσιας ὑγείας;…”.

Ὅταν ἡ Σύνοδος ὀρθοτομῆ τόν λόγο τῆς ἀληθείας, ὁ ἐπίσκοπος, οἱ ἱερεῖς καί ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ἔχουν χρέος νά ὑποταχθοῦν στίς ἀποφάσεις της. Ὅταν ὅμως ὁ λόγος τῆς Συνόδου θεμελιώνεται στήν αὐθαιρεσία (ὅπως ἡ προτροπή νά ἐμβολιασθῆ ὁ λαός τοῦ Θεοῦ μέ πειραματικά ἐμβόλια, πού παρουσιάζουν ἔντονες παρενέργειες ἤ ἡ παρουσία τῶν πιστῶν στούς Ναούς μέ μάσκα), ὅταν θεμελιώνεται στήν καταπάτηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων (ὅπως οἱ δύο θεῖες Λειτουργίες τό Μ. Σάββατο), ὅταν ὁδηγῆ σέ περιπέτειες τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ (ὅπως ἡ νομιμοποίηση ἀχειροτονήτων καί σχισματικῶν ἐπισκόπων), τότε οἱ ἐπίσκοποι δέν πρέπει νά καμφθοῦν στήν εὔκολη λύση τῆς ὑπακοῆς. Ἀλλά οὔτε καί οἱ ἱερεῖς καί οἱ πιστοί, ἀφοῦ εἶναι οἱ φύλακες τῆς πίστεως. Διότι ἡ ὑποχώρηση καί ἡ ὑποταγή θά ἔχουν ὡς ἀποτέλεμα τήν ἀλλοτρίωση καί τήν ἀλλοίωση τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος, τήν ὑποταγή τῆς Ἐκκλησίας στήν αἵρεση καί στήν ἐκκοσμίκευση.

Ἡ ἐκκλησιαστική ἱστορία ἔχει καταδείξει ὅτι δέν ἔχει σημασία, ἄν αὐτοί πού ἀποφασίζουν νά προβάλλουν ἀντίσταση εἶναι λίγοι ἤ ἡ μειοψηφία ἤ δύο ἤ ἕνας ἐπίσκοπος. Ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός εἶναι ἕνα τρανό παράδειγμα, ἀφοῦ στάθηκε ἀντιμέτωπος μόνος του ἀπέναντι στόν πάπα τῆς Ρώμης, στήν Σύνοδο καί στόν αὐτοκράτορα.

 

Σκοπός ὁ ἐκφοβισμός τοῦ Σεβασμιωτάτου

Ὁ θεολόγος κ. Νικόλαος Παπαδάκης σέ ἄλλο σημεῖο τῆς ἐπιστολῆς του γράφει “Πρέπει νά ζητήσει συγγνώμη ἀπό τόν Πατριάρχη γιά τά ὅσα ἔχει κατά καιρούς γράψει καί πεῖ, νά σκύψει νά τοῦ φιλήσει τά πόδια”. Δέν γνωρίζουμε ἐάν εἶναι ὁ ἴδιος ἤ ὑποκρύπτεται κάποιος ἄλλος πίσω ἀπό τόν ἐν λόγω θεολόγο, πού σκοπό ἔχει νά ἐκφοβίση τόν Σεβασμιώτατο, ὅμως ἡ πρόταση αὐτή μᾶς ὑπενθύμισε τήν ποινή τῆς ἀκοινωνησίας πού εἶχε ἐπιβληθῆ στόν Ἀρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο.

Τό ἐρώτημα πού τίθεται εἶναι, ποιός ζητᾶ ὑπακοή ἀπό τόν Σεβασμιώτατο;

Ὁ Καίσαρας ζητᾶ ὡς ἄλλος Ἡρώδης “νά τελειώνουμε μέ τήν περίπτωσή σας”, ὡς ὑπόδειγμα ἐκφοβισμοῦ σέ ὁποιονδήποτε μελλοντικό ἐπίσκοπο ἤ ἱερέα πού πρόκειται νά ἀμφισβητήση τήν ὅποια ἀπόφασή του εἴτε λέγεται ἐμβόλια εἴτε ἐθνικά θέματα;

Οἱ ὑποψήφιοι δελφίνοι τοῦ ἀρχιεπισκοπικοῦ θρόνου, πού βλέπουν ἕνα ἐπίσκοπο, τοῦ ὁποίου ἡ δημοτικότητα ἐμβολίζει τίς μελλοντικές τους βλέψεις;

Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, πού ζητᾶ ὑποταγή ἀπό τούς ἐπισκόπους τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, στίς ὅποιες ἀντικανονικές ἀποφάσεις ἔχει πάρει ἤ θά πάρη;

Ἤ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος, ὁ ὁποῖος δέν θέλει νά ἀμφισβητοῦνται οἱ ὅποιες ἀποφάσεις του;

Πάντως, ὅταν οἱ σύνοδοι ἀναζητοῦν τό θεῖο θέλημα καί ὀρθοτομοῦν τήν ἀλήθεια, τότε οἱ ἐπίσκοποι καί ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ὑποτάσσονται καί συντάσσονται μέ τήν πλειοψηφία. Ὅταν ὅμως οἱ Σύνοδοι θεσμοθετοῦν τήν ὑποταγή, τήν καταπάτηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τήν ἐξόντωση ἐπισκόπων καί ἱερέων, τότε ἡ ὑπακοή ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τήν παραβίαση τῶν ἐπισκοπικῶν ὅρκων.

Ὁ μακαριστὸς Μητροπολίτης Νικοπόλεως Μελέτιος Καλαμαρᾶς, ὁ ὁποῖος διακρινόταν γιὰ τὴν ἀσκητικότητά του, εἶχε πεῖ ἐμπιστευτικά: «Οἱ ἀποφάσεις τῆς ΔΙΣ, οἱ ὀρθές, σπάνια ἐφαρμόζονται. Συνήθως λαμβάνονται μόνον πρὸς τὸ θεαθῆναι».

Μήπως τώρα δὲν λαμβάνονται οὔτε πρὸς τὸ θεαθῆναι;

 Πηγὴ ἐδῶ.