Ὀρθοδοξία καί Οἰκουμενισμός: Ἡ νέα ἀλλοπρόσαλλη στάση σὲ θέματα Πίστεως τοῦ κ. Τσελεγγίδη

Ἡ νέα ἀλλοπρόσαλλη στάση σὲ θέματα Πίστεως τοῦ κ. Τσελεγγίδη

Σχολιασμὸς τῆς ὁμιλίας τοῦ κ. Τσελεγγίδη στὴν ἡμερίδα «Ἡ πρόκληση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ σήμερα»

Τελικὰ τί εἶναι οἱ Ἱ. Κανόνες, ἡ Ἀκρίβεια καὶ ἡ Οἰκονομία, κ. καθηγητά; Ὑλικὸ τὸ ὁποῖο αὐθαίρετα βάζετε ὡς ἄλλος Πολυπήμων (Προκρούστης) στὴν προκρούστρεια κλίνη τῶν συμφερόντων σας, τεντώνοντας καὶ κόβοντας κατὰ τὸ δοκοῦν; Καὶ ὡς ἐκ θαύματος, ξεχάσατε τὴν διδασκαλία σας γιὰ ἀπαραίτητη «ἀγαπητική τήρηση τῶν θείων ἐντολῶν»;

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Γιὰ μία ἀκόμη φορὰ γίναμε μάρτυρες τῆς ἀλλοπρόσαλλης στάσης ἐπιφανῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὴ τὴν φορὰ φορεῖς τοῦ ἀλλοπροσαλλισμοῦ ἦταν οἱ ὁμιλητὲς τῆς ἡμερίδος μὲ τίτλο «Ἡ πρόκληση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ σήμερα». Μίας ἡμερίδος ποὺ ὅπως ἀποδείχθηκε δὲν ἦταν τίποτα ἄλλο παρὰ μία ἐπίδειξη ἐπιστημονικῶν γνώσεων περὶ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν αἵρεση ἄνευ ποιμαντικοῦ ὀφέλους γιὰ τὸ ποίμνιο, διότι ποιμαντικὸ ὄφελος δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει, ὅταν τὸ ποίμνιο δὲν προστατεύεται πνευματικὰ μὲ αὐτὴ τὴν διδασκαλία καὶ ἡ διδασκαλία αὐτὴ δὲν συνοδεύεται ἀπὸ τὴν ἔμπρακτη ἐφαρμογή της. Αὐτὸ ἀποτελεῖ τὸ βασικότερο στοιχεῖο τῆς εὐαγγελικὴς διδασκαλίας «ὅποιος ἀγαπᾶ τὸν Χριστό, τηρεῖ τὶς ἐντολές Του» (Ἰω. 14,15) καὶ τῆς βιωτῆς τῶν Ἁγίων, ποὺ τὸ μόνο ποὺ δὲν ἔκαναν ἦταν … ἡμερίδες.

Δὲν εἶναι ὅμως μόνο ἡ στυγνὴ ἐπίδειξη γνώσεων εἰς βάρος τῆς πίστεως ποὺ ἐνοχλεῖ καὶ σκανδαλίζει. Εἶναι καὶ τὸ μήνυμα ποὺ διαδίδεται μέσῳ αὐτῆς καὶ ποὺ ἐπηρεάζει ἀρνητικὰ τὸ ποίμνιο, δίνοντας παράλληλα τὴν δυνατότητα στὴν αἵρεση, ἀλλὰ καὶ κάθε κακῶς κείμενο μέσα στὴν Ἐκκλησία, νὰ λειτουργεῖ ἀτιμώρητα. Αὐτὸ θὰ φανεῖ μὲ τὸ παράδειγμα τοῦ καθηγητοῦ θεολογίας κ. Τσελεγγίδη, τὸν ὁποῖον, πρέπει νὰ τονισθεῖ, μέχρι τὸ Κολυμπάρι, θαυμάζαμε ὅλοι, πρῶτος ἐγώ, γιὰ τὴν καθαρότητα τῶν λόγων του.

Γιὰ τὴν ἱστορία ὑπενθυμίζουμε ὅτι ὁ κ. Τσελεγγίδης μετὰ ἀπὸ μία σειρὰ ἀντιαιρετικῶν ὁμιλιῶν καὶ ἄρθρων πρὶν τὸ Κολυμπάρι, διαχώρησε τὴν θέση του μὲ τὴν ἁγιοπατερικὴ στάση ποὺ ἔπρεπε νὰ τηρηθεῖ μετὰ τὸ Κολυμπάρι, παίρνοντας τὴν ὑπογραφή του πίσω (http://aktines.blogspot.com/2016/10/blog-post_82.html) ἀπὸ τὴν ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ-ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ἐπιστολὴ τὴν ὁποία συνυπόγραψε καὶ ὁ μακαριστὸς π. Γεώργιος Μεταλληνός, τὸν ὁποῖο ὁ κ. Τσελεγγίδης μὲ τὴν ἡμερίδα ὑποτίθεται τιμάει, καὶ ὁ π. Ἀθανάσιος Μετεώρων, μὲ τὸν ὁποῖο συνομιλεῖ σήμερα σὲ ἡμερίδες. Μετὰ τὴν ἀπόσυρση τῆς ὑπογραφῆς του ἀποσύρθηκε καὶ ὁ ἴδιος γιὰ ἀρκετὸ καιρὸ ἀπὸ τὸν ἀντιαιρετικὸ ἀγῶνα. Τὸ Οὐκρανικὸ τοῦ ἔδωσε τὴν εὐκαιρία νὰ ἐπανέλθει πάλι σὲ συνεργασία μὲ τὸν π. Θεόδωρο Ζήση (https://katanixi.gr/oikoymenismos/ena-etos-meta-to-oykraniko-aytokefal/), ἀπὸ τὴν ὁποία ὅμως πάλι ἀποχώρησε.

Τώρα στὴν ἡμερίδα αὐτὴ ὁ κ. καθηγητὴς ἐπανῆλθε καὶ ὁμίλησε ἐπαναλαμβάνοντας, ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι ὁμιλητές, θέσεις τοῦ παρελθόντος καὶ μιλώντας γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ λὲς καὶ πρωτοεμφανίστηκε ἐχθές. Θὰ σταθοῦμε ἀναγκαστικὰ σὲ δύο τρία σημεῖα τῆς ὁμιλίας του, στὰ ὁποῖα φαίνεται πόσο κακὸ κάνουν οἱ πάλαι ποτὲ ἐπιφανεῖς ἀντιοικουμενιστές.

Γράφει μεταξὺ ἄλλων ὁ κ. Τσελεγγίδης:

«Ἀπό τήν πλάνη διασφαλίζεται ὁ πιστός, μόνον ὅταν ἔχει καί ἐνεργό μέσα του τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού ἔλαβε μέ τό Ἅγιο Χρῖσμα. Αὐτό ὅμως προϋποθέτει ἔντονη ἀσκητική νήψη, ἀγαπητική τήρηση τῶν θείων ἐντολῶν καί ἀκατάκριτη μετοχή τῶν θεουργῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας. Μόνο μέ αὐτές τίς βιωματικές προϋποθέσεις, ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ἔχει ἐνεργό τήν δογματική συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας. Γι’ αὐτό καί τότε μόνον εἶναι σέ θέση νά ἀνακρίνει τήν πίστη τῶν ποιμένων του καί τότε μόνον ὀφείλει νά τούς ἀκολουθεῖ, σύμφωνα μέ ὅσα ἑρμηνευτικῶς λέγει καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος, σχολιάζοντας τό χωρίο τῆς πρός Ἑβραίους Ἐπιστολῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «μνημονεύετε τῶν ἡγουμένων ὑμῶν..., ὧν ἀναθεωροῦντες τήν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς μιμεῖσθε τήν πίστιν» (Ἑβρ. 13,7. Βλ. Ὑπόμνημα εἰς τήν πρός Ἑβραίους Ἐπιστολήν, Ὁμιλία ΙΔ΄, 1, ΕΠΕ 25, σ. 372)».

Ἐδῶ ὁ κ. καθηγητὴς καὶ παρερμηνεύει καὶ διαστρέφει. Ἂν εἶναι ἔτσι, ὅπως τὰ λέει ὁ κ. καθηγητής, δὲν θὰ ὑπῆρχε ποτὲ ἀνάκριση τῆς πίστεως τῶν ποιμένων, διότι ποιός μπορεῖ μὲ σιγουριὰ νὰ ἰσχυρισθεῖ ὅτι κατέχει «ἔντονη ἀσκητική νήψη, ἀγαπητική τήρηση τῶν θείων ἐντολῶν καί ἀκατάκριτη μετοχή τῶν θεουργῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας». Μπορεῖ νὰ μᾶς πεῖ μὲ ἀποδείξεις ὁ κ. Τσελεγγίδης ἂν ὁλόκληρο τὸ ποίμνιο ποὺ ἀντιστάθηκε στὴν ἑκάστοτε αἵρεση κατεῖχε τὴν «ἔντονη ἀσκητική νήψη, ἀγαπητική τήρηση τῶν θείων ἐντολῶν καί ἀκατάκριτη μετοχή τῶν θεουργῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας»; Τὸ ποίμνιο ποὺ ἀκολούθησε τὸν ἅγ. Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο (κατηγορήθηκαν ὡς «σχισματικοί Ἰωαννίτες» καὶ ἀρνήθηκαν τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς ἐπισκόπους ποὺ μὲ ψευτοσύνοδο τὸν τιμώρησαν) ἦταν στὸ συνολό του ἀσκητικό, νηπτικό καὶ μυστηριακὰ ἀκατάκριτο; Μπορεῖ νὰ μᾶς ἀπαντήσει ὁ κ. καθηγητής, ἂν τὸ ποίμνιο Κων/πόλεως, ποὺ ἤλεγξε καὶ καταδίκασε τοὺς ἀρειανοὺς ψευδοποιμένες καὶ γι’ αὐτὸ ἐκκλησιαζόταν στὴν ἁγ. Ἀναστασία ἐπὶ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, ἦταν στὸ σύνολό του σὲ ὑψηλότατη πνευματικὴ κατάσταση; Καὶ τότε γιατὶ χρειάστηκαν οἱ τόσοι κατηχητικοὶ λόγοι τοῦ ἁγίου Γρηγορίου;

Καὶ ἂν εἶναι ἔτσι ὅπως τὰ λέει ὁ κ. καθηγητής, τότε ὁ ἴδιος ποὺ κατὰ καιροὺς ἤλεγξε τοὺς ποιμένες, τὸ ἔκανε διότι ‒ἐν ἀντιθέσει μὲ ὑπόλοιπό ποίμνιο‒ ἔχει «ἔντονη ἀσκητική νήψη, ἀγαπητική τήρηση τῶν θείων ἐντολῶν καί ἀκατάκριτη μετοχή τῶν θεουργῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας»; Μένουμε ἄφωνοι μὲ τὴν ἔμμεση ἀλλὰ ξεκάθαρη αὐτοεξύψωση αὐτὴ τοῦ κ. καθηγητοῦ ποὺ συμφωνεῖ ἀπόλυτα μὲ τὴν «ταπεινή» θέση τοῦ ἄλλου «ὁμολογητοῦ» μητροπολίτη Ναυπάκτου «ή κάθαρση, φυσική θεωρία ή φωτισμός καί μυστική θεολογία ή θέωση… νά επιδιώκουμε τήν βίωση όλων τών αρετών, ήτοι τήν χρηστότητα, τήν πραότητα, τήν μακροθυμία, τήν ανοχή σέ όλα, τήν υπακοή, τήν ευχαρίστηση σέ όσα συμβαίνουν, νά δεχόμαστε τίς θείες παραχωρήσεις τής Πρόνοιας τού Θεού» (https://www.parembasis.gr/index.php/el/menu-teyxos-191/764-2012-191-01). Παρεμπιπτόντως ὁ μητροπολίτης Ναυπάκτου, ὅπως καὶ ὁ κ. Τσελεγγίδης θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του φωτισμένο και, ὅπως καὶ ὁ κ. Τσελεγίδης, συμβιβάστηκε μὲ τὴν μετακολυμπάριο ἐκκλησιαστικὴ κατάσταση βιώνοντας «τήν ευχαρίστηση σέ όσα συμβαίνουν».

Ὅμως ἐν ἀντιθέσει μὲ τὸν νεωτεριστὴ καθηγητὴ ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει (Ρωμ. ι΄ 1-10): «Ἡ δὲ ἐκ πίστεως δικαιοσύνη οὕτως λέγει· Μὴ εἴπῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου· Τίς ἀναβήσεται εἰς τὸν οὐρανόν; τοῦτ΄ ἔστι Χριστὸν καταγαγεῖν· ἤ, Τίς καταβήσεται εἰς τὴν ἄβυσσον; τοῦτ΄ ἔστι Χριστὸν ἐκ νεκρῶν ἀναγαγεῖν. Ἀλλὰ τί λέγει; Ἐγγύς σου τὸ ῥῆμά ἐστιν, ἐν τῷ στόματί σου καὶ ἐν τῇ καρδίᾳ σου· τοῦτ΄ ἔστι τὸ ῥῆμα τῆς πίστεως ὃ κηρύσσομεν. Ὅτι ἐὰν ὁμολογήσῃς ἐν τῷ στόματί σου Κύριον Ἰησοῦν, καὶ πιστεύσῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου ὅτι ὁ Θεὸς αὐτὸν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν, σωθήσῃ· καρδίᾳ γὰρ πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην, στόματι δὲ ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν».

Καὶ ὁ Πέτρος (Α' Πέτρ. 3, 15): «ἕτοιμοι ἀεὶ πρὸς ἀπολογίαν παντὶ τῷ αἰτοῦντι ὑμᾶς λόγον περὶ τῆς ἐν ὑμῖν ἐλπίδος».

Ὅτι αὐτὰ ποὺ ἀναφέρει ὁ κ. καθηγητὴς δὲν ἀποτελοῦν προϋποθέσεις γιὰ τὴν ἄσκηση ἐλέγχου στοὺς ποιμένες καὶ τὴν ὁμολογία μᾶς τὸ ἀποδεικνύει ὁ ἅγ. Παΐσιος, τὰ λόγια τοῦ ὁποίου (ὅπως καὶ μὲ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο) κουτσούρευσε ὁ κ. Τσελεγγίδης στὴν ὁμιλία του:

«– Γέροντα, τα διάφορα κινήματα, οι διαμαρτυρίες πού γίνονται από τους Χριστιανούς έχουν κάποιο αποτέλεσμα;

– Ή παρουσία των Χριστιανών είναι πλέον ομολογία πίστεως. Μπορεί κανείς με την προσευχή να βοηθήσει περισσότερο, αλλά την σιωπή του θα την εκμεταλλευθούν οι άλλοι και θα πουν. «Ό τάδε και ό τάδε δεν διαμαρτυρήθηκαν, επομένως είναι με το μέρος μας· συμφωνούν μαζί μας». Αν δεν αρχίσουν μερικοί να χτυπούν το κακό, να ελέγχουν δηλαδή αυτούς πού σκανδαλίζουν τους πιστούς, θα γίνει μεγαλύτερο κακό. Έτσι θα τονωθούν λίγο οι πιστοί, άλλα και θα εμποδιστούν λίγο όσοι πολεμούν την Εκκλησία. Ή Εκκλησία δεν είναι δικό τους καΐκι, να κάνουν βόλτες· είναι το σκάφος τού Χριστού. Αυτοί είναι κατακριτέοι.

– Υπάρχουν, Γέροντα, κάποια θέματα για τα όποια πρέπει να αμύνεται κανείς, είτε ως άτομο είτε ως ομάδα, και κάποια για τα όποια δεν πρέπει; Π.χ. εσείς, όταν σας είπαν ότι είστε αιρετικός, απαντήσατε, ενώ σ’ άλλες κατηγορίες σιωπήσατε.

– Αυτό το λένε οι Άγιοι Πατέρες, δεν είναι ότι το λέω εγώ. Οποιαδήποτε άλλη κατηγορία με βοηθάει στην πνευματική ζωή, ενώ το «αιρετικός» με χωρίζει από τον Χριστό» (ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Β’ – ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ).

Ποῦ ἀναφέρει ὁ ἅγιος τὶς προϋποθέσεις ποὺ θέτει ὁ κ. Τσελεγγίδης;

Καὶ ὁ ἅγ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης κατακεραυνώνει τὸν πολὺ κ. καθηγητή: «Oὐ μόνον εἰ βαθμῷ τις καὶ γνώσει προέχων ἐστίν, ὀφείλει διαγωνίζεσθαι λαλῶν καὶ διδάσκων τὸν τῆς Ὀρθοδοξίας λόγον. Ἀλλά γὰρ εἰ καὶ μαθητοῦ τάξιν ἐπέχων εἴη, χρεωστεῖ παρρησιάζεσθαι τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἐλευθεροστομεῖν» (Ἐπιστολὴ (2) Μονάζουσι, PG 99, 1120Β).

Οἱ δικές σας θέσεις, κ. Τσελεγγίδη καθὼς καὶ αὐτὲς τοῦ Ναυπάκτου ταυτίζονται μὲ τὶς πλάνες ἀπόψεις τῆς μεταπατερικῆς θεολογίας καὶ τῆς οἰκουμενιστικῆς προπαγάνδας, ποὺ συκοφαντοῦν καὶ ὑποβιβάζουν τὸν παραδοσιακὸ ἔλεγχο τῆς αἵρεσης ὡς λανθασμένες ἀπευκταῖες "λεκτικὲς διαμάχες" καὶ ἀπαγορεύουν αὐτὸ ποὺ οἱ ἅγιοι Πατέρες ἐπιβάλλουν:

Ὅταν κινδυνεύει ἡ Πίστη, ὀφείλουν νὰ ἀντιδροῦν ὅλοι οἱ Χριστιανοί, μαθητὲς καὶ δάσκαλοι, ὅποιοι καὶ ἀπὸ ὅπου αὐτοὶ καὶ νὰ εἶναι.

Κοινὲς λοιπόν, εἶναι οἱ εὐθῦνες λαϊκῶν καὶ κληρικῶν, κοινὰ τὰ καθήκοντα, κοινὴ ἡ πάλη κατὰ τῶν ἐχθρῶν τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ ὁ ἱ. Χρυσόστομος: «Κοινὴ γὰρ ἡ διδασκαλία, κοινὰ τὰ τραύματα» (PG 50, 654).

Ἐπειδὴ ὄχι μόνο ἡ πίστη ἀλλὰ καὶ τὰ τραύματα εἶναι κοινά, ὅταν οἱ κληρικοὶ προδίδουν, ἀντὶ νὰ ἐπουλώνουν τὰ τραύματα, τότε τὴν εὐθύνη τὴν ἔχει τὸ ποίμνιο. Τότε δὲν ἰσχύει ἡ ὑπακοή, ὅπως θὰ ἴσχυε, ἂν ἐπρόκειτο μόνο γιὰ τὰ προσωπικὰ πάθη τοῦ ἑκάστοτε κληρικοῦ, ὅπως μᾶς διδάσκει, ἐν ἀντιθέσει μὲ τὸν κ. Τσελεγγίδη ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «Εἰ μὲν γὰρ δόγμα ἔχει διεστραμμένον, κἂν ἄγγελος ᾖ, μὴ πείθου· εἰ δὲ ὀρθὰ διδάσκει, μὴ τῷ βίῳ πρόσεχε, ἀλλὰ τοῖς ρήμασιν» (Ὑπόμνημα εἰς τὴν Πρὸς Τιμόθεον Β΄, PG 62, 611).

Ἡ ἀναφορὰ λοιπόν, τοῦ κ. καθηγητοῦ στὸν ἱερὸ Χρυσόστομο καὶ στὴν ἑρμηνεία τῆς ἀποστολικῆς περικοπῆς περὶ ὑπακοῆς ἀποτελεῖ διαστροφὴ τοῦ λόγου τοῦ Ἁγίου πράγμα ποὺ κατὰ περίεργο τρόπο θὰ τὸ ἀποδείξει ὁ ἴδιος ὁ κ. Τσελεγγίδης (ἡ αὐτοαναίρεση ἀποτελεῖ κύριο χαρακτηριστικὸ τοῦ κύκλου αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων) ἀναιρώντας παράλληλα καὶ αὐτὰ περὶ τοῦ πότε πρέπει νὰ ἐλέγχουμε καὶ τὰ περὶ ὑπακοῆς.

Ἔγραφε παλαιότερα: «Εν τοιαύτη περιπτώσει, λοιπόν, ο Ιερός Χρυσόστομος μάς λέει ότι οφείλουμε να προσέχουμε πάρα πολύ αυτήν τη διδασκαλία σε ότι αφορά την πίστη. Ό,τι όμως αφορά την ζωή τους, τον βίο τους, θα λέγαμε σήμερα την ιδιωτική τους ζωή, σ’ αυτό δεν πρέπει να σταθούμε και δεν πρέπει αυτό να προσδιορίσει την στάση της υπακοής απέναντί τους. Όχι βεβαίως αν υποτεθεί ότι κάνει μια άτοπη ζωή ότι θα πρέπει εμείς να κάνουμε εκείνο, αλλά στο πλαίσιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, δόξα τω Θεώ μέχρι σήμερα, και αν έχει κάνει κάποιος Επίσκοπος ή Πατριάρχης κάτι άτοπο, ποτέ δεν καλεί το ποίμνιο να τον μιμηθεί. Εδώ μιλάμε για την πίστη, έτσι; Και το επικίνδυνο είναι ότι ακριβώς αυτό γίνεται το ατόπημα. Λέγεται δηλαδή κάτι εσφαλμένο, κάνοντας χρήση εξουσίας ένας ή πολλοί -δεν έχει σημασία αυτό- ζητούν υπακοή· αυτή είναι η κακή υπακοή γιατί υπακούει κανείς σ’ έναν άνθρωπο κι όχι στο θέλημα του Θεού, αυτό δηλαδή που εκφράστηκε από την Εκκλησία. https://www.impantokratoros.gr/tselegidis-poithesthe-tois-hgoumenois.el.aspx

Αλλά αυτό δεν είναι αυτονόητο. Είπα προηγουμένως ότι η Εκκλησία μας πείθει. Ο Νεστόριος π.χ. Πατριάρχης ήταν, αν ακολουθούσε δηλαδή το ποίμνιο ή οι υπ’ αυτόν κληρικοί ό,τι έλεγε, τότε θα πηγαίναμε καταστροφικά, κατά διαβόλου δηλαδή, διότι απεκόπη από την Εκκλησία ο Νεστόριος.

http://thriskeftika.blogspot.com/2012/03/blog-post_9787.html?m=1»

«Τὸ ὅτι ἡ κατάκριση εἶναι ἁμάρτημα φοβερό, μᾶς τὸ παραδίδει ὅλη ἡ ἐκκλησιαστικὴ Παράδοση. Ὅμως, ἐπειδὴ ἡ ἀρετὴ εἶναι μεσότης καὶ πορεύεται σὲ λεπτὲς ἰσορροπίες, ὑπάρχουν ἐξαιρέσεις στὴ γενικὴ ἀρετὴ τῆς ἀποφυγῆς τῆς κατακρίσεως· ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει ὅτι ἐπιτρέπεται ἡ κρίση κατὰ τοῦ Προεστῶτος (ἐννοεῖται ἄνευ ἐμπαθείας) γιὰ θέματα Πίστεως, παρὰ τὸ ὅτι ἀπαγορεύεται γιὰ θέματα ἤθους· «Πῶς λοιπὸν ὁ Παῦλος λέγει “Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε;” Διότι, ἀφοῦ πιὸ πάνω εἶπε “τῶν ὁποίων βλέποντες τὴν ἔκβαση τῆς ζωῆς, μιμεῖσθε τὴν πίστη τους”, τότε εἶπε “Πειθαρχεῖτε στοὺς ἡγουμένους σας καὶ ὑπακούετε”. Τί γίνεται λοιπόν, λέγει, ὅταν εἶναι πονηρὸς καὶ δὲν πειθαρχοῦμε; Πονηρός, πῶς τὸ ἐννοεῖς; Ἂν ἐξ αἰτίας τῆς πίστεως, ἀπόφευγε καὶ παράτησέ τον, ὄχι μόνον ἂν εἶναι ἄνθρωπος, ἀλλὰ κι ἂν εἶναι ἄγγελος ποὺ κατέρχεται ἐξ οὐρανοῦ[17]... Ἀλλά ὅταν εἶναι στὴν πίστη [πονηρός] οὔτε εἶναι φανερὸ σὲ ὅλους, κι ὁ πονηρὸς δὲν θὰ σταματήσει νὰ διδάσκει. Διότι καὶ τὸ “Μὴ κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε” εἶναι γιὰ τὸν βίο καὶ ὄχι γιὰ τὴν πίστη».

Αὐτὰ τὰ τελευταῖα λόγια τὰ ἀπέκρυψε ὁ κ. καθηγητὴς πράγμα ποὺ τὸν καθιστᾶ συνειδητὸ διαστρεβλωτή.

«Ὁ Ἅγιος Ἀναστάσιος ὁ Σιναΐτης, γράφοντας κατὰ τῆς ἐπικρίσεως, καὶ δὴ τῶν Ποιμένων, σημειώνει τὴν ἐξαίρεση τῶν περὶ Πίστεως θεμάτων[19], γράφοντας: «Ἄλλος εἶναι ὁ γνώστης καὶ ἐξεταστὴς τῶν κρυπτῶν. Νὰ ἔχεις ἐπίγνωση τοῦ ἑαυτοῦ σου, ὅτι ὁ καθένας εἶναι ἀντερός σου καὶ παραχώρησε τὴν κρίση στὸν δίκαιο Κριτή· πρέπει πάντως ὁ Ἱερεὺς νὰ μὴ σφάλλει στὰ δόγματα περὶ τοῦ Θεοῦ· ὅμως γιὰ τὰ ὑπόλοιπα δὲν εἶσαι σὺ δικαστής»[20].

Ὁ Ἅγιος Μελέτιος ὁ Γαλησιώτης, ἐπίσης, ὁ ὁποῖος στὸ σύγγραμμά του Ἀλφαβηταλφάβητος περιέλαβε ὅλη τὴν ἐκκλησιαστικὴ διδασκαλία, γράφει τὰ ἑξῆς περὶ τῆς ἐπικρίσεως τῶν δογματικῶν σφαλμάτων τῶν Κληρικῶν: «Ἀλλ΄ ὅμως, φίλε μου, τοὺς ἱερεῖς, ἀκόμη κι ἄν τοὺς βλέπεις σὲ κάτι ἄλλο νὰ ἀνομοῦν, σὲ αἵρεση ὅμως ὄχι, προσκύνα τους καὶ τίμα τους, ὡς τοῦ Χριστοῦ ὑπηρέτες, ὥστε ἐκεῖνοι κατευνάζοντας γιὰ χάρη σου τὸν Πλάστη, νὰ τὸν εὑρίσκουν πρόθυμο στὶς δικές τους ἱκεσίες»[21]» https://www.theodromia.gr/92BD47EB.el.aspx.

Γιατὶ ἔγινε ὅλη αὐτὴ ἡ διαστρέβλωση, τὸ ἀποδεικνύει τὸ παρακάτω ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ὁμιλία τοῦ κ. καθηγητοῦ:

«1η Ἐρώτηση: Ἡ ἀποτείχιση πότε πρέπει νά γίνεται καί ἀπό ποιούς; Καί πιό συγκεκριμένα, στή Σύνοδο τῆς Κρήτης ἐκφράστηκαν καί σφραγίστηκαν κάποια ψευδῆ δόγματα, κάποιοι Ἱεράρχες ὑπέγραψαν. Μέ τήν ὑπογραφή τους συναινοῦν στά ψευδῆ δόγματα ἤ ὑπογράφουν ἁπλῶς τήν παρουσία τους στή Σύνοδο; Ὅσοι ὑπέγραψαν συναινετικά πρός τά ψευδῆ αὐτά δόγματα, θά πρέπει οἱ ἱερεῖς τῶν οἰκείων Μητροπόλεών τους νά ἀποτειχιστοῦν ἐξ αὐτῶν;

Ἀπάντηση κ. Τσελεγγίδη: Ἐκεῖνο πού θά ἤθελα νά πῶ στό πρῶτο ἐρώτημα εἶναι, ὅτι ἀποτειχίζεται κατ’ ἀρχήν ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἀντιλαμβάνεται δεδηλωμένη αἵρεση.

Ἡ ἀποτείχιση εἶναι μιά πολύ σοβαρή ὑπόθεση καί σχετίζεται μέ τήν ἀκρίβεια πού ὁρίζουν οἱ Ἱεροί Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ Ἱεροί Κανόνες, ὅμως, δίνουν καί τή δυνατότητα στόν πιστό νά κάνει Οἰκονομία· δηλαδή αὐτός πού ἀποτειχίζεται δέν μνημονεύει τόν Ἐπίσκοπό του, ἐνῶ αὐτός ὁ ὁποῖος τηρεῖ τήν ἀρχή τῆς Οἰκονομίας παραμένει στή μνημόνευση τοῦ Ἐπισκόπου, ἀλλά κακίζει μέ ἀκριβῆ καί σαφῆ τρόπο τή δογματική αὐτή ἐκτροπή».

Ἐδῶ γίνεται φανερὸ γιατὶ γίνεται ὅλη αὐτὴ ἡ προσπάθεια καὶ ἴσως ποιός ἦταν ὁ κρυφὸς σκοπὸς τὴν ἡμερίδος: ἡ ἀπορρόφηση ἀντιδράσεων καὶ ἡ ἀποφυγὴ τῆς ἀποτειχίσεως, δηλαδὴ ἡ δικαιολόγηση τῶν ἀντιπατερικῶν θέσεών τους (τοῦ. καθηγητοῦ καὶ τῶν συνομιλητῶν του στὴν ἡμερίδα).

Αὐτὸ εἶναι ξεκάθαρο ἀπὸ τὰ λόγια καὶ τὶς πράξεις τοὐτέστιν τὶς ἀντιφάσεις τοῦ κ. καθηγητοῦ:

Ἂν γιὰ τὸν κ. Τσελεγγίδη «ἀποτειχίζεται κατ’ ἀρχήν ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἀντιλαμβάνεται δεδηλωμένη αἵρεση. Ἡ ἀποτείχιση εἶναι μιά πολύ σοβαρή ὑπόθεση καί σχετίζεται μέ τήν ἀκρίβεια πού ὁρίζουν οἱ Ἱεροί Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας» τότε γιατὶ πῆρε τὴν ὑπογραφή του πίσω; Γιατὶ πολέμησε τὴν ἀποτείχιση ὡς σχίσμα; Γιατὶ δὲν συνέβαλε στὴν ὁμαλὴ ἐξέλιξή της, ἀλλὰ ἀντιθέτως διέσπειρε σύγχυση μὲ τοὺς λόγους καὶ τὶς πράξεις του; Δὲν εἶναι ὁ Οἰκουμενισμὸς ὄχι μόνο αἵρεση ἀλλὰ παναίρεση; Δὲν τὸ ἀναφέρει ὁ ἴδιος στὴν ὁμιλία του, ἀλλὰ καὶ παλαιότερα ποὺ μιλοῦσε γιὰ «πνευματική παραφροσύνη και πνευματικό πραξικόπημα… ο Οικουμενισμός έχει πνεύμα πονηρίας και κυριαρχείται από ακάθαρτα πνεύματα… Ως δογματολόγος της Ορθόδοξης Εκκλησίας, έχω την βαθύτατη πεποίθηση, ότι ο Οικουμενισμός είναι η μεγαλύτερη εκκλησιολογική αίρεση, αλλά και η επικινδυνότερη πολυαίρεση, που εμφανίστηκε ποτέ στην Ιστορία της Εκκλησίας» (http://www.orp.gr/wordpress/?p=14273) ὅτι τὸ Κολυμπάρι ἀποτελεῖ συνοδικὴ καὶ δογματικὴ παρεκτροπὴ ἄνευ προηγουμένου;

Ἐκ τῶν πραγμάτων γεννιέται τό, πιστεύω, λογικὸ ἐρώτημα: Γνωρίζοντας ὁ κάθε πιστὸς τὰ ὅσα χιλιάδες κείμενα γράφτηκαν τὴν τελευταία εἰκοσαετία γιὰ τὶς προδοσίες τῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ τὴν ἐγκαθίδρυση τῆς Παναιρέσεως πρακτικὰ καὶ Συνοδικά· διαβάζοντας δὲ ἐπίσης ὁ κάθε πιστός, κ. Τσελεγγίδη, καὶ δικά σας κείμενα (ὅπως τὸ ἀμέσως παραπάνω), πόση περισσότερη «ἔντονη ἀσκητική νήψη, ἀγαπητική τήρηση τῶν θείων ἐντολῶν καί ἀκατάκριτη μετοχή τῶν θεουργῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας» χρειάζεται γιὰ νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν «επικινδυνότερη πολυαίρεση, που εμφανίστηκε ποτέ στην Ιστορία της Εκκλησίας» καὶ ὅσους ποιμένες συνεργάζονται ἢ τοὺς ἀνέχονται; Και τί λοιπόν, δὲν πράττει σωστὰ ἕνας ἁπλὸς πιστὸς ποὺ δὲν ἔχει τόση «ἔντονη ἀσκητική νήψη κ.λπ.», ἀλλὰ ἀποτειχίζεται, καὶ πράττετε ἐσεῖς σωστὰ ποὺ ἔχετε «ἔντονη ἀσκητική νήψη κ.λπ.», ἀλλὰ δὲν ἀποτειχίζεστε; Τί θετικὸ ἐπιφέρατε μὲ τὴν ἄρνησή σας νὰ πράξετε ἁγιοπατερικά; Μία ἀκόμα ἡμερίδα;

Ὁ ἅγιος Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης διδάσκει «εἴ τις ἔρχεται πρὸς ὑμᾶς, καὶ ταύτην τὴν διδαχὴν οὐ φέρει, μὴ λαμβάνετε αὐτὸν εἰς οἰκίαν, καὶ χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγετε. Ὁ λέγων γὰρ αὐτῷ χαίρειν, κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς» (Β΄Ιωάν. 10,11). Καὶ ὁ ἅγιος καὶ Μέγας Φώτιος δὲν βρίσκεται σὲ συμφωνία μὲ τὰ διδασκόμενα ἀπὸ σᾶς. Γράφει: «Αἱρετικός ἐστιν ὁ ποιμήν; Λύκος ἐστί· φυγεῖν ἐξ αὐτοῦ καί ἀποπηδᾶν δεήσει, μηδ’ ἀπατηθῆναι προσελθεῖν, κἄν ἥμερον περισαίειν δοκῇ· φύγε τήν κοινωνίαν αὐτοῦ καί τήν πρός αὐτόν ὁμιλίαν ὡς ἰόν ὄφεως ἀγκίστρῳ μέν καί δελέατι ἰχθύες ἁλίσκονται, ὁμιλία δέ πονηρά καί τόν αἱρετικόν ἰόν ὑποκαθήμενον ἔχουσα πολλούς τῶν ἁπλουστέρων προσιόντας καί μηδέν βλάβος παθεῖν ὑφορωμένους ἐζώγρησε· φεύγειν οὖν παντί σθένει διά ταῦτα προσήκει τούς τοιούτους» (ΕΠΕ 12, 400). «Φεύγειν παντί σθένει τούς τοιούτους», λέγε ὁ Ἅγιος κι ὄχι νὰ κοινωνεῖς μαζί τους, ἔστω διαμαρτυρόμενος, ἐφ’ ὅσον «μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν» παραμένουν καὶ ἐπεκτείνουν, ὄχι μιὰ κάποια αἵρεση, ἀλλὰ κατὰ τὴν διδασκαλία σας κ. Τσελεγγίδη «επικινδυνότερη πολυαίρεση, που εμφανίστηκε ποτέ στην Ιστορία της Εκκλησίας».

Καὶ κάτι ἄλλο· ἐγγυᾶσθε ἐσεῖς, ὅτι ὁ κοινωνῶν μὲ τὴν αἵρεση πιστός, καὶ μάλιστα ὁ σήμερα ἀποίμαντος, ἀπληροφόρητος καὶ συγχυσμένος, ἀκόμα καὶ ἂν ἔχει «ἔντονη ἀσκητική νήψη, ἀγαπητική τήρηση τῶν θείων ἐντολῶν καί ἀκατάκριτη μετοχή τῶν θεουργῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας» θὰ καταφέρει νὰ τὰ διατηρήσει; Μήπως, καὶ ἂν κάτι ἀπ’ αὐτὰ ἔχει, θὰ τὰ χάσει, ὅπως τὰ ἔχασαν εὐσεβεῖς ἱερεῖς καὶ λόγιοι μητροπολίτες μὲ τοὺς ὁποίους πρὶν μερικὰ χρόνια βρισκόσασταν στὸ ἴδιο ἀντιοικουμενιστικὸ μετερίζι;

Δεύτερον: Εἶναι δυνατὸν ἕνας Ἱ. Κανόνας νὰ δέχεται καὶ τοὺς τηρητὲς καὶ τοὺς μὴ τηρητές του, νὰ δίνει δυνατότητα καὶ γιὰ τὸ ἕνα καὶ γιὰ τὸ ἄλλο; Κι αὐτὰ τὰ λέει ἕναν καθηγητὴς Θεολογίας; Παλαιότερα ὅμως ἄλλα ἔλεγε:. Τοῦ θυμίζω, διότι ἡ μνήμη του μᾶλλον τελικὰ σμίκρυνε:

«Συγκεκριμένα, η προταθείσα εισήγηση των μικτών γάμων ως οικονομία -πέρα από την αντικανονικότητα και την παρανομία της, αλλά και το οξύμωρο της σχετικοποιήσεως ενός Κανόνα(72) Οικουμενικής Συνόδου (Πενθέκτης) από ήσσονα «Σύνοδο», στην οποία παραπέμπει το θέμα- είναι άκρως αθεολόγητη, εκκλησιολογικώς… Η περαιτέρω μάλιστα θεολογική τεκμηρίωση του Κανόνα, δεν αφήνει καθόλου περιθώρια για οποιαδήποτε οικονομία. «Ου γαρ χρη τα άμικτα μιγνύναι», σημειώνει ο Κανόνας, «ουδέ τω προβάτω τον λύκον συμπλέκεσθαι, και τη του Χριστού μερίδι τον των αμαρτωλών κλήρον· ει δε παραβή τις τα παρ’ ημών ορισθέντα, αφοριζέσθω». Δεν εισηγείται, δηλαδή, ο 72ος Κανόνας οικονομία, αλλά εφιστά την προσοχή για την σοβαρότατη παρανομία. Η παρέκκλιση από τον συγκεκριμένο Κανόνα συνιστά σοβαρότατη Κανονική παρανομία και «παραοικονομία», που έχει, επίσης, σοβαρότατες εκκλησιολογικές συνέπειες, αφού αναμειγνύει τα άμικτα σε «άμικτη μίξη», «συμπλέκει» εκκλησιολογικώς το «πρόβατο» με τον «λύκο» και την «μερίδα» του Χριστού με τον «κλήρο» των αμαρτωλών. Τέτοια, όμως, μίξη είναι εκκλησιολογικώς αδιανόητη και θεολογικώς και πνευματικώς απαράδεκτη». (http://www.orp.gr/wordpress/?p=14273).

Ὅταν μάλιστα καὶ σὲ ἄλλα συμφωνούσατε παλαιότερα π.χ. μὲ τὸν π. Θεόδωρο Ζήση:

«Δώσαμε, λοιπόν, μέ τήν ἀπραγία, τήν δειλία, τήν ποιμαντική δῆθεν φροντίδα, καί φοβία, τήν δυνατότητα στόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη καί στούς ὁμοφρονές του Προκαθημένους καί ἐπισκόπους νά συγκαλέσουν τήν «Σύνοδο», νά κατοχυρώσουν τόν Οἰκουμενισμό μέ συνοδική βούλα καί συνοδικές ὑπογραφές… Ἡ ἐνδεδειγμένη στάση τῶν ἐπισκόπων, ἀπέναντι τῆς «Συνόδου» εἶναι ἕνα ξεκάθαρο «ναί» ἤ ἕνα ξεκάθαρο «ὄχι». Οὔτε «ναί καί ὄχι», ἀλλά οὔτε σιωπή, διότι ἐκτός τοῦ ὅτι ἡ σιωπή σημαίνει συγκατάθεση καί ἀποτελεῖ κατά τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ τό τρίτο εἶδος τῆς ἀθεΐας, ἤδη τό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως μᾶς λέγει ὅτι στά θέματα τῆς Πίστεως δικαιολογεῖται νά εἶναι κανείς εἴτε ψυχρός εἴτε θερμός· ἀκόμη καί τούς ψυχρούς τούς ἀνέχεται ὁ Θεός, τούς ἀντέχει τό «στομάχι» Του· τούς χλιαρούς, τούς προσαρμοσμένους, τούς διπλωμάτες, τούς «ναί καί ὄχι», δέν τούς ἀντέχει· τούς ἀποβάλλει, τούς ξερνᾶ: «Οἶδά σου τά ἔργα, ὅτι οὔτε ψυχρός εἶ, οὔτε ζεστός· ὄφελον ψυχρός ἦς ἤ ζεστός· οὕτως ὅτι χλιαρός εἶ, καί οὔτε ζεστός οὔτε ψυχρός μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου»...

Δυστυχῶς, ὁ ἀρχιεπίσκοπος καί ἡ εἰκοσιτετραμελής (24) ἀντιπροσωπία στήν «Σύνοδο» δέν φάνηκαν ἀντάξιοι τῶν ἀποφάσεων τῆς ὁλομελείας, οὔτε τῶν προσδοκιῶν τοῦ πληρώματος· ὑπανεχώρησαν στά οὐσιώδη καί ἱκανοποιήθηκαν μέ ἐλάχιστες ἀλλαγές στά ἐπουσιώδη, οἱ ὁποῖες δέν τραυμάτισαν θανάσιμα τό σῶμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τοῦ προκάλεσαν ἁπλῶς κάποιες ἀνώδυνες ἀμυχές, ἐπιφανειακά γρατσουνίσματα… Καί δέν φθάνει πού οὐσιαστικά ἔγινε ὑφαρπαγή τῆς θετικῆς στάσης τῆς Ἱεραρχίας ἔναντι τῆς «Συνόδου», ἀκολούθησε τό γνωστό κείμενο τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος «Πρός τόν Λαό», μέ τίτλο «Γιά τήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο τῆς Κρήτης», μνημεῖο ψεύδους καί παραπληροφόρησης... ὅπου «ἡλίου φαεινότερον» γίνεται ἀποδεκτή ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης, ἁπλῶς παραπληροφοροῦν καί κοροϊδεύουν τόν Λαό, γιά νά μειώσουν τίς ἀντιδράσεις.

Μεταξύ αὐτῶν μάλιστα ἐλπίζαμε, περιμέναμε, προσδοκούσαμε, ἀλλά διαψευσθήκαμε, ὅτι καί κάποιοι ἐπίσκοποι τῆς παλαιᾶς, τῆς «Κάτω Ἑλλάδος», θά διέκοπταν τό μνημόσυνο τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὥστε νά μή ψεύδονται ἐνώπιον τοῦ Ἱεροῦ Θυσιαστηρίου λέγοντες κατά τήν Θεία Λειτουργία «τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου τῆς ὀρθοτομούσης τόν λόγον τῆς ἀληθείας». Πολύ περισσότερο, κατά μείζονα λόγον, αὐτό ἔπρεπε νά πράξουν οἱ ἀρχιερεῖς τῶν Νέων Χωρῶν, οἱ ὁποῖοι ψεύδονται διπλᾶ, λέγοντες: «Τοῦ Πατριάρχου ἡμῶν Βαρθολομαίου καί τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου, τῶν ὀρθοτομούντων τόν λόγον τῆς ἀληθείας». (http://aktines.blogspot.de/2017/08/blog-post_16.html).

Ὡς δογματολόγος δὲν γνωρίζετε ὅτι ὁ 72ος Κανόνας ποὺ παραπάνω ἀναφέρατε λέγει: ««Οὺ γὰρ χρὴ τὰ ἄμικτα μιγνύναι… οὐδὲ τῷ προβάτῳ τὸν λύκον συμπλέκεσθαι, καὶ τῇ τοῦ Χριστοῦ μερίδι τὸν τῶν ἁμαρτωλῶν κλῆρον»;

Δὲν γνωρίζετε ὅτι ἄλλα λένε οἱ Ἅγιοι:

«Όλοι οι χριστιανοί έχουν ένα κοινό χρέος, να μην εναντιώνονται στο θέλημα του Χριστού, αλλά να ρυθμίζουν τη ζωή τους σύμφωνα με αυτό και να τηρούν με ακρίβεια τις εντολές Του. Οι εντολές του Σωτήρος είναι κοινές για όλους τους πιστούς και χωρίς την τήρηση τους δεν είναι δυνατό να ενωθούμε με τον Χριστό» (βλ. ὁλόκληρο το ἀπόσπασμα: Ἁγ. Νικολάου Καβάσιλα, Περί της εν Χριστώ ζωής: Λόγοι επτά, Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 2005, 302 – 307).

Καὶ κατὰ τὸν π. Γεώργιο Μεταλληνό, τον ὁποῖο ὑποτίθεται τιμᾶτε, ἐσεῖς καὶ οἱ συνομιλητές σας: «Κάθε ἀποστασιοποίηση ἀπὸ τὶς θεμελιακὲς αὐτὲς προϋποθέσεις καὶ ἀναγκαιότητες γιὰ τὴν διασφάλιση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητας ἐπιφέρει σχισματικὲς καταστάσεις, μὲ τὴν ἀπόσχιση τῆς καινοτομίας καὶ πλάνης ἀπὸ τὸ ἕνα σῶμα. Διότι μένοντας πιστὸ στὴν ἀποστολικὴ καὶ πατερικὴ παράδοση τὸ σῶμα, καθ’ αὑτὸ δὲν σχίζεται, ἀλλὰ τὸ «σεσηπὸς ἐκκόπτεται» κατὰ τὴν χαρακτηριστικὴ ἔκφραση τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου» («Πρωτεῖον» Συνοδικότης καὶ Ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας, Πρακτικὰ Θεολογικῆς Ἡμερίδος, Ἱερὰ Μητρόπολις Πειραιῶς, Πειραιεὺς 2011, σελ. 72-73).

Ἀκοῦτε κ. Τσελεγγίδη, τὸν ἅγιο Χρυσόστομο; «τὸ σῶμα, καθ’ αὑτὸ δὲν σχίζεται, ἀλλὰ τὸ σεσηπὸς ἐκκόπτεται», δηλ. ἡ αἵρεση/οἱ αἱρετικοί, ἐσεῖς ὅμως αὐτὰ κάνετε, πὼς δὲν τὰ γνωρίζετε!

Τελικὰ ποτὲ θὰ σταματήσει ἡ διασπορὰ τῆς σύγχυσης ἡ ἐπίδειξη τῆς ἐπιστήμης εἰς βάρος τῆς πίστεως καὶ ἡ ἔμμεση καὶ ἄμεση ὑποστήριξη τῶν παναιρετικῶν ψευδοποιμένων;

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου