Συμπεράσματα ἀπὸ ἱστορικὲς ἀντικειμενικὲς μελέτες ποὺ οὔτε ἀμφισβητοῦνται οὔτε ἀναιροῦνται καὶ οἱ ὁποῖες δείχνουν ὅτι δὲν ὑπῆρχαν στοὺς Γ.Ο.Χ. παράλληλες χειροτονίες ἀλλὰ σύσταση ἰδιαίτερης Ἐκκλησίας μὲ τὴν «ἐκλογή ἱερέων καὶ ἐπισκόπων» «προκειμένου νὰ καταστοῦν Ἐκκλησία».
Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου
Πάντα ὑποστηρίζουμε ὅτι κάθε ἀντιπαράθεση δὲν
ἔχει τὸν στόχο τῆς σπίλωσης ἀλλὰ τῆς εὕρεσης τῆς ἀλήθειας καὶ τῆς προστασίας
τῶν πιστῶν ἀπὸ τὰ ὀλέθρια σχίσματα κι ἴσως –τὸ ἀκόμα σπουδαιότερο– τὴν
κατάδειξη μιᾶς ἀπὸ τὶς αἰτίες ποὺ ὁ Οἰκουμενισμὸς «προοδεύει»! Γι’ αὐτὸ δὲν θὰ
σταματήσουμε νὰ δημοσιεύουμε κείμενα πρὸς βοήθεια τῶν πιστῶν. πολλοὶ τῶν ὁποίων
βρίσκονται ἰδιαίτερα τὸν τελευταῖο καιρὸ σὲ ἀμηχανία διαβάζοντας μελέτες γιὰ
παράλληλες χειροτονίες, ποὺ δὲν ἔχουν κανέναν ἄλλο σκοπὸ ἀπὸ τὴν ἀνάδειξη μίας συγκεκριμένης
γοχικῆς παράταξης (εἰς βάρος τῶν ἄλλων στὸν μεταξύ τους ἀνταγωνισμό) ὡς
ἐκκλησιαστικῶς κανονική.
Τὰ παρακάτω ἱστορικὰ συμπεράσματα ποὺ ἐδῶ ἐπαναλαμβάνονται
καθὼς ποτὲ δὲν ἀναιρέθηκαν, δὲν ἀπευθύνονται κατὰ πρῶτον λόγο στοὺς Γ.Ο.Χ.
Αὐτοὶ ἀπέδειξαν πιὰ ὅτι οὔτε ἑνότητα ἐπιθυμοῦν, οὔτε τὴν ἀλήθεια ζητοῦν, οὔτε
τὰ δόγματα ὑπερασπίζουν. Ἀντιθέτως ἡ «ἐπιστημονική» τους ὁμάδα «δασκάλων» καὶ
«καθηγητῶν» δὲν κάνει τίποτα ἄλλο, ἀπὸ τὸ νὰ ὑπερασπίζει οὔτε κἂν τὸ ἡμερολόγιο
―γιατὶ κανεὶς δὲν τοῦ ἐπιτίθεται, παρὰ τοὺς ἰσχυρισμούς τους― ἀλλὰ τὸ σχίσμα,
στὸ ὁποῖο ἀνήκουν, καὶ νὰ προσπαθεῖ νὰ κρατήσει σ’ αὐτὸ τὰ μέλη του, καὶ νὰ
προσελκύσει κι ἄλλους, ἀδυνατίζοντας τὸν ἀγώνα κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀφοῦ
αὐτὸς λίγο τοὺς ἐνδιαφέρει, καθὼς ἔχουν ἀσφαλιστεῖ-ταμπουρωθεῖ στὶς «ἐκκλησίες»
τους, οἱ ὁποῖες εἶναι πιὰ ἀναγνωρισμένες ἀπὸ τὴν ἄθεη καὶ μασονοκινούμενη
πολιτικὴ ἐξουσία ποὺ οἱ ἴδιοι κατηγοροῦν, χρηματοδοτοῦνται ἀπὸ τὸ κράτος καὶ ἐπιδοτοῦνται ὅπως
οἱ «ἐκκλησίες» τῶν αἱρέσεων! Κι ἀπὸ πάνω ὑβρίζουν, εἰρωνεύονται καὶ παραπλανοῦν, θέλοντας
τυφλοὶ ὄντες νὰ παρασύρουν τυφλοὺς εὶς βόθυνον.
Θὰ ξαναπαρουσιάσω λοιπόν τὰ συμπεράσματα ποὺ προκύπτουν ἀπὸ τὴν ἐργασία τοῦ ἔγκριτου καθηγητοῦ τῆς Παντείου σὲ θέματα νεότερης ἑλληνικῆς ἱστορίας καὶ νῦν διδάσκοντος στὴν σχολὴ Εὐελπίδων Δημητρίου Μαλέση μὲ τίτλο: «ΤΟ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ (1924-1952) ΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ ΣΤΟ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ PDF).
Γράφει ὁ κ. Μαλέσης (σελ. 1): «ἡ ὑπὸ τὸν νέο
Ἀρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο Παπαδόπουλο, “Ἀριστίνδην Σύνοδος“ τῆς Ἐκκλησίας
ἀπεφάσισε τὸ 1924 “τὴν διόρθωσιν τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου, καθ' ἣν ἡ 10
Μαρτίου τοῦ ἑορτολογίου θὰ λογισθῆ καὶ θὰ ὀνομασθῆ 23“, ἐνῶ “τὸ Ἑορτολόγιον καὶ τὸ
Πασχάλιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας
μένουσιν ἀμετάβλητα“ (Ἐκκλησία, Ἐπίσημον Δελτίον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,
1 (1923-1924), 374- 375), σύμφωνα δηλαδὴ
μὲ τὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο».
Ὅπως βλέπουμε ἐδῶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος
διορθώνει τὸ Ἰουλιανὸ καὶ δὲν εἰσάγει ἢ υἱοθετεῖ τὸ Γρηγοριανό, τὸ δὲ
ἑορτολόγιο καὶ Πασχάλιο παραμένουν «σύμφωνα δηλαδὴ μὲ τὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο». Ἡ πηγὴ ποὺ παραθέτει ὁ ἱστορικὸς
εἶναι ἐπίσημη καὶ μὴ ἀναιρετέα καὶ ἀποδεικνύει, ὅτι οὔτε τὸ παπικὸ ἡμερολόγιο
ἐγκαθιδρύθηκε στὴν Ἐκκλησία, οὔτε τὸ Πασχάλιον ἄλλαξε, οὔτε ὑπῆρχε θέμα
Οἰκουμενισμοῦ. Γι αὐτὸ καὶ καμία ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν διέκοψε τὴν κοινωνία της
μὲ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἂν καὶ πράγματι ὁ τρόπος ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου δὲν
ἦταν ὁ ἐνδεδειγμένος.
Γράφει ὁ κ. Μαλέσης (σελ. 5): Στὴν ἴδια τὴν
Ἀθωνικὴ πολιτεία τὸ ζήτημα τοῦ ἡμερολογίου θὰ προκαλέσει διχασμὸ μεταξὺ τῶν
μοναχῶν, ἀφοῦ, ἐνῶ ὅλες οἱ Μονὲς διατήρησαν τὸ Ἰουλιανό, ὑπῆρξαν οἱ ἀδιάλλακτοι ἐκεῖνοι ποὺ
διέρρηξαν τὴ σχέση τους μὲ τὸ
Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο θεωρώντας το
ὑπεύθυνο γιὰ τὴν ἡμερολογιακή μεταβολή. Οἱ μοναχοὶ αὐτοὶ συνέστησαν τὸ 1926 τὸν
«Ἱερὸ Σύνδεσμο Ζηλωτῶν Μοναχῶν» καὶ ἔγιναν οἱ κύριοι τροφοδότες σὲ ἱερατεῖο
τῶν ἀνὰ τὴν ἐπικράτεια ὀπαδῶν τοῦ παλαιοῦ
ἡμερολογίου» (βλ. καὶ Ζηλωτῶν Ἁγιορειτῶν ΙΙατέρων, Σύντομος Ἱστορικὴ
περιγραφὴ τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος, Ἅγ. Ὄρος 1973).
Ἐδῶ βλέπουμε ὅτι ἐνῶ τὸ Ἅγιον Ὄρος διατήρησε
τὸ Ἰουλιανό, οἱ ζηλωτὲς μοναχοὶ διεχώρησαν ἑαυτοὺς καὶ τροφοδότησαν τοὺς Γ.Ο.Χ.
σὲ ὁλόκληρη τὴν ἑλληνικὴ ἐπικράτεια σὲ ἱερατεῖο μόνο καὶ μόνο γιὰ τὸ
ἡμερολόγιο. Δὲν γίνεται καμία ἀναφορὰ σὲ οἰκουμενισμό, μασονία, Ν.Τ.Π. κλπ.
Μάλιστα οἱ ζηλωτὲς εἶναι ποὺ δίχασαν καὶ ὄχι τὸ ἡμερολόγιο, μιᾶς καὶ στὸν Ἄθωνα
τὸ ἡμερολόγιο δὲν ἄλλαξε, καθὼς συνεχίστηκε ἡ χρησιμοποίηση τοῦ Ἰουλιανοῦ.
Γράφει ὁ κ. Μαλέσης (σελ. 8): «Ἐνδεικτικὴ εἶναι ἡ
συζήτηση ποὺ διεξήχθη στὴ Βουλὴ τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1931 μετὰ ἀπὸ ἀναφορὰ τοῦ
βουλευτῆ τοῦ Λαϊκοῦ Κόμματος Γ. Ροδόπουλου καὶ ἀφοροῦσε τὶς διώξεις ποὺ
ύφίσταντο οί Γ.Ο.Χ. άπὸ τὴν ἀστυνομία. Ὅλοι οἱ πολιτικοὶ ἀρχηγοὶ ποὺ ἔλαβαν
μέρος στὴ συζήτηση τήρησαν θετικὴ στάση ἔναντι τῶν παλαιοημερολογιτῶν, μὲ
ἐξαίρεση, ἴσως, τὸν Ἀλέξανδρο Παπαναστασίου. Ὁ ἀρχηγὸς τῆς Δημοκρατικῆς Ἕνωσης
ὑπῆρξε ὁ μόνος ποὺ διέβλεπε στὴν κίνηση
τῶν ὀπαδῶν τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου, μεταξὺ τῶν ἄλλων, καὶ πολιτικὴ χροιὰ καὶ
ὑποκίνηση ὑποδεικνύοντας ὡς ὑπεύθυνους τόσο τὰ στελέχη τοῦ Λαϊκοῦ Κόμματος
ὅσο καὶ ὁρισμένα στελέχη τῶν Φιλελευθέρων τοῦ Βενιζέλου» (Στὸ Λαϊκὸ Κόμμα εἶχε
ἐπιτεθεῖ γιὰ τὸν ἴδιο λόγο καὶ τὸ 1934 σὲ συζήτηση τῆς Βουλῆς καὶ μὲ ἀφορμὴ τὶς
διώξεις κατὰ τοῦ Ἀλέξανδρου Δελμούζου. Βλ. Ἀλέξανδρος Παπαναστασίου, Μελέτες -
Λόγοι - Ἄρθρα, ἐπιμέλεια Ξ. Λευκοπαρίδη, Ἀθήνα 1957, ἐπανέκδοση Μορφωτικὸ
Ἰνστιτοῦτο Α.Τ.Ε., Ἀθήνα 1988, τ. Β', σ. 760).
Ἐδῶ βλέπουμε νὰ ἀποδεικνύεται, ὅτι παρὰ τοὺς
ὁμολογουμένους διωγμοὺς ἡ κίνηση τῶν Γ.Ο.Χ. δὲν εἶχε μόνο θρησκευτικὸ χρῶμα, ἀλλὰ εἶχε τὴν συμπαράσταση καὶ ὑποκινοῦταν
ἀπὸ πολιτικὲς δυνάμεις, ἰδίως φιλοβενιζελικὲς δηλ. φιλομασονικές, ἀλλὰ καὶ
φιλοβασιλικές (αὐτὲς εἶχαν στόχο τὴν ἐπάνοδο τοῦ βασιλέως Γεωργίου). Δηλ. τὸ
ἡμερολογιακὸ χρησιμοποιήθηκε καὶ φούντωσε καὶ πρὸς ἐξυπηρέτηση τοῦ διχασμοῦ τοῦ
μεσοπολέμου (ἐννοεῖται ὅτι ὁ ξένος παράγοντας θὰ ἔβαλε καὶ αὐτὸς τὸ χεράκι του),
γεγονὸς ποὺ δυνάμωσε τὰ μίση καὶ φανάτισε καὶ τοὺς μὲν καὶ τοὺς δὲ καθὼς πολλὰ
παιχνίδια παίζονταν στὴν τότε ἑλληνικὴ μεσοπολεμικὴ πολιτικὴ σκακιέρα ποὺ
ἐπηρέαζαν τὰ ἐκκλησιαστικὰ θέματα (μήπως σήμερα ὄχι;). Καὶ ἀκολουθεῖ ἡ ἑξῆς
κατ’ ἐμὲ βόμβα (τί θὰ πεῖ τώρα τὸ προπαγανδιστικὸ ἐπιτελεῖο «δασκάλων» καὶ
«καθηγητῶν» τῶν Γ.Ο.Χ., ἀφοῦ τὰ στοιχεῖα αὐτὰ δὲν ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὰ
ἐπιμορφωτικὰ καὶ ἐσωτερικῆς κατανάλωσης περιοδικά τους;):
Γράφει ὁ κ. Μαλέσης (σελ. 8-11): «Ὁ πρωθυπουργὸς
Βενιζέλος... ὡς λύση πρότεινε τὴ σύσταση
ἰδιαίτερης Ἐκκλησίας μὲ τὴν «ἐκλογή ἱερέων καὶ ἐπισκόπων ἀκόμη, διότι δὲν
εἶναι οὔτε αἱρετικοὶ οὔτε σχισματικοὶ οἱ ἐπιμένοντες εἰς τὸ παλαιὸν ἡμερολόγιον... Αὐτὸ τὸ ὁποῖο ἔλειπε ἀπὸ τὴν κίνηση τῶν Γ.Ο.Χ., προκειμένου νὰ καταστοῦν Ἐκκλησία, ὅπως εἶχε ζητήσει ὁ Βενιζέλος τὸ
1931, δηλαδὴ οἱ ἐπίσκοποι, πραγματοποιήθηκε τὸ 1935...». Τὸ ὀξύμωρο
ἦταν, «ὡστόσο, ὅτι οἱ ἴδιοι οἱ Γ.Ο.Χ... διολίσθησαν
πρὸς τοὺς φιλομοναρχικούς, καθώς, κατὰ μία ἄποψη, αὐτοὶ εἶχαν ὑποσχεθεῖ «ὅτι θὰ
ἐπαναφέρουν τὸ παλαιὸν ἡμερολόγιον ἐὰν ἐπικρατήσουν... Ἔτσι θὰ πρέπει νὰ
ἑρμηνευθεῖ καὶ ἡ ἐπάνοδος στην Ἀθήνα τῶν δύο παλαιοημερολογιτῶν ἀρχιερέων τὸν
Ὀκτώβριο τοῦ ἰδίου ἔτους. Ἡ μετατροπὴ
τῆς ποινῆς τῆς πενταετοῦς ἐξορίας σὲ τρίμηνη, φαίνεται ὅτι ἐκτιμήθηκε
δεόντως ἀπὸ τοὺς Γ.Ο.Χ., ὅπως ἀποκάλυψε χρόνια μετὰ ὁ ἐπικεφαλής τους
Ἀρχιεπίσκοπος (Ἐφ. Ἀνεξάρτητος, 9 Ἰουνίου
1935, ὅπου καὶ ἡ εἴδηση γιὰ τὶς ὑποσχέσεις τῶν μοναρχικῶν. Γιὰ τὴν εὐαρέσκεια
τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου, βλ. πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος, Ἀκριβὴς θέσις,
ο.π., σ. 35, ὅπου ἐξαίρεται ὁ Ὑπουργὸς Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων τῆς Κυβέρνησης
Κονδύλη, Θεόδωρος Τουρκοβασίλης)».
Ἡ πρωτοβουλία Βενιζέλου (ἐπαναλαμβάνω, τοῦ μασόνου Βενιζέλου) καὶ ἄλλων πολιτικῶν
παραγόντων γιὰ τὴν ἀναγνώριση τῶν Γ.Ο.Χ. ὡς «ἰδιαίτερη Ἐκκλησία» ἐπιβεβαιώνεται
καὶ στὸ ἀκόλουθο ἀπόσπασμα γοχικοῦ ἐνδιαφέροντος:
«Η
Εκκλησία ΓΟΧ συνιστά ιδιαίτερη
θρησκευτική κοινότητα,
αφού έχουν αναγάγει το θέμα του εορτασμού των ακίνητων εορτών κατά το πάτριο
Ιουλιανό ημερολόγιο σε θέμα θρησκευτικής συνειδήσεως [1) Αγόρευση του Πρωθυπουργού
Ελευθερίου Βενιζέλου (Απόσπασμα Πρακτικών της 25ης Συνεδριάσεως της Βουλής της 22‐1‐1931,
2) Πόρισμα της Επιτροπής – της αποτελούμενης από τους Χρ. Ανδρούτσο, Λ. Γιδόπουλο
και Ηλ. Βαμβέτσο ‐ του 1932 για την τακτοποίηση του ημερολογιακού
ζητήματος, 3) Γνωμοδότηση του 1935 του Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Λ. Χοϊδά,»
(σελ. 18 ἐδῶ).
Ἐδῶ δὲν ὑπάρχουν μόνο συμπεράσματα ἀλλὰ
γεννιοῦνται καὶ ἐρωτήσεις οἱ ὁποῖες εἶναι ἰδιαίτερα ἄξιες προσοχῆς. Ἀρχίζουμε
μὲ τὰ συμπεράσματα.
Βλέπουμε ὅτι ἡ δημιουργία γοχικῆς «Ἐκκλησίας
καὶ Ἱεραρχίας» ἦταν ἀποτέλεσμα πρότασης τοῦ μασόνου Βενιζέλου στὶς συνομιλίες
του μὲ τοὺς Γ.Ο.Χ. Ὡς ἐκ τούτου εἶναι ἀπόλυτα ξεκάθαρος ὁ πολιτικὸς δάκτυλος σὲ
αὐτὴ τὴν ἐξέλιξη. Τὸ ἴδιο ξεκάθαρη εἶναι καὶ ἡ στάση τῶν Γ.Ο.Χ. ἀπέναντι στὰ
ἀντιμαχόμενα πολιτικὰ κόμματα ποὺ ἀσκοῦσαν ψηφοθηρία, πράγμα ποὺ οἱ Γ.Ο.Χ.
γνώριζαν καὶ ἔτσι χρησιμοποιώντας την ἔπαιρναν αὐτὸ ποὺ ἤθελαν.
Ἀκολουθοῦν οἱ ἐρωτήσεις:
Τόσο καιρὸ ἀκοῦμε ἀπὸ (φιλο)γοχικοὺς κύκλους, ὅτι ἡ ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολογίου ἦταν καινοτομία μασονικῆς προελεύσεως, τονίζοντας παράλληλα τὴν ὁμολογουμένη μασωνικὴ ἰδιότητα τοῦ Μελετίου Μεταξάκη. Τώρα διαβάζουμε στὴν ἱστορικὴ αὐτὴ μελέτη, ποὺ γιὰ νὰ ἀναιρεθεῖ δὲν φθάνουν τὰ ἀπαξιωτικὰ σχόλια ἑνὸς ἰνστρούκτορος δασκάλου καὶ ἑνὸς «σεχτοκυνηγοῦ» καθηγητοῦ, ὅτι ὁ ἐπίσης μασόνος Ἐλευθέριος Βενιζέλος ἦταν αὐτὸς ποὺ πρότεινε στοὺς Γ.Ο.Χ. τὴν «σύσταση ἰδιαίτερης Ἐκκλησίας μὲ τὴν «ἐκλογή ἱερέων καὶ ἐπισκόπων» «προκειμένου νὰ καταστοῦν Ἐκκλησία». Δηλαδὴ ἐδῶ δὲν μιλᾶμε γιὰ παράλληλες χειροτονίες λόγῳ αἱρέσεως ἀλλὰ γιὰ χειροτονίες πολιτικὰ ὑποκινούμενες ἀπὸ ἕναν αρχιμασόνο. Φαίνεται μάλιστα ὅτι τὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο δὲν ἐμπόδισε τοὺς Γ.Ο.Χ. (μαζὶ μὲ αὐτοὺς καὶ ζηλωτὲς ἁγιορεῖτες) νὰ συνεργαστοῦν πρῶτα μὲ ἕναν καραμπινάτο μασόνο, ὁ ὁποῖος, σημειωτέον, ἦταν αὐτὸς ποὺ ὑποστήριξε καὶ προώθησε τὸν Μεταξάκη στὸ πατριαρχεῖο, καὶ μετὰ μὲ ὁποιαδήποτε πολιτικὴ παράταξη γιὰ νὰ ἐπιτύχουν τοὺς σκοπούς τους (μάλιστα ἐδῶ μαθαίνουμε, ὅτι δὲν ὐπῆρχαν μόνο «διοκλητιανικοί» (ἀπίστευτος χαρακτηρισμός) διωγμοί, ὅπως λένε οἱ Γ.Ο.Χ. ἀλλὰ καὶ θετικὴ πολιτικὴ ὑποστήριξη ποὺ ἔφτανε μέχρι καὶ τὴν σχεδὸν ἀκύρωση ποινῶν). Μάλιστα ἂν ὑποστηρίξει κανεὶς ὅτι τότε δὲν ἦταν γνωστὴ ἡ μασονικὴ ἰδιότητα τοῦ Βενιζέλου, μπορεῖ κανεὶς κάλλιστα νὰ ἀπαντήσει, ὅτι κι αὐτὴ τοῦ Μεταξάκη δὲν ἦταν, ὥστε δὲν ὑπῆρχε κι αὐτὸς ὁ ὑποτιθέμενος λόγος σχίσματος. Ὅλα αὐτά ποὺ ἔχουν ξαναδημοσιευθεῖ, γιατὶ δὲν ἀπαντιοῦνται καὶ γιατὶ δὲν ἔχουν διερευνηθεῖ ἀπὸ τοὺς Γ.Ο.Χ.; Γιατὶ δὲν λαμβάνονται ὑπόψη στὶς μελέτες περὶ χειροτονιῶν καὶ ἵδρυση Ἐκκλησίας; Ἡ ἀλήθεια δὲν εἶναι αὐτὴ ποὺ ὁδηγεῖ στὸν Χριστό;
Ὁ ἀναγνώστης ἂς βγάλει τὰ συμπεράσματά του.
Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου
