Δηλητηριώδης τροφή από τον π. Β. Βολουδάκη!

 

Του Παναγιώτη Σημάτη

 «Λυπεῖ δὲ ἡμᾶς καὶ ταράσσει τὰ παρὰ τῶν ὁμοψύχων καὶ ὁμοδόξων γινόμενα»! (*)

«Λυπεῖ δὲ ἡμᾶς καὶ ταράσσει», γράφει ὁ Μ. Βασίλειος, ὄχι τὰ παρὰ τῶν αἱρετικῶν, ἀλλὰ «τὰ παρὰ τῶν ὁμοψύχων καὶ ὁμοδόξων γινόμενα»! Καὶ στὴν πρὸς «Δυτικοῖς» ἐπιστολή του γράφει ὅτι, ζητοῦμεν ἀπὸ σας, νὰ γνωστοποιηθοῦν δημοσίως καὶ ὀνομαστικῶς εἰς ὅλους οἱ διαστρέφοντες τὴν ἐκκλησιαστικήν μας Παράδοση, ὥστε νὰ διατηροῦν μεταξύ των μόνον τὴν βλάβην καὶ νὰ μὴν τὴν μεταδίδουν εἰς ὅσους τοὺς πλησιάζουν. Καὶ ἐπίσης νὰ γνωρίσετε ὅτι γιὰ τὴν ἀλήθεια κι ὄχι γιὰ προσωπικὲς διαφορὲς γράφουμε αὐτά.

Αὐτὰ τὰ παράδοξα καὶ λυπηρὰ ἀντιμετωπίζουμε καὶ σήμερα, ὅταν ὀρθόδοξοι καὶ ἀγωνιστὲς κατὰ τὰ ἄλλα ἱερωμένοι, ὄχι μόνον ἐκφράζουν ἀντιπατερικὲς κακοδοξίες, ἀλλά, ἐνῶ τοὺς ὑπεδείχθησαν τὰ λάθη τους, τὰ ἐπαναλαμβάνουν, δηλητηριάζοντες ψυχές. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι ὁ κατὰ τὰ ἄλλα ὀρθόδοξος διδάσκαλος καὶ ἀγωνιστὴς π. Βασίλειος Βολουδάκης.

Ὁ π. Βασίλειος καυχιέται ὅτι εἶναι πνευματικὸ παιδὶ τοῦ π. Ἐπιφανίου Θεοδωρόπουλου σὲ τόσο μεγάλο βαθμό, ὥστε νὰ τὸν ὀνομάζει ἅγιο(!) καὶ νὰ ἀκολουθεῖ τὸν π. Ἐπιφάνιο ὡς πατέρα, ποὺ ἔδειξε το δρόμο στὰ σύγχρονα προβλήματα, παρακάμπτοντας παράλληλα τοὺς Ἁγίους Πατέρες ἄλλων ἐποχῶν. Ἐπίσης καυχιέται ὅτι εἶναι γνώστης τῶν ἔργων του, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα τὸν διαστρέφει καὶ τὸν χρησιμοποιεῖ γιὰ νὰ ἀναδείξει τίς θέσεις του.

Τὸ ὅτι ὁ π. Βασίλειος διαστρέφει τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας θὰ φανεῖ παρακάτω. Ἐδῶ θὰ δοῦμε ὅτι ὁ π. Βασίλειος διαστρέφει συνειδητὰ καὶ τὴ θέση τοῦ π. Ἐπιφανίου, ἐνῶ τὴν γνωρίζει ἄριστα!

Λέει ὁ π. Βασίλειος (3/9/2014, δεῖτε ἐδῶ): «Ὁ ὅρος "Ἀποτείχιση" εἶναι ἀπορριπτέος, διότι ὅταν ἀποτειχίζεται κάποιος, βγαίνει ἀπὸ τὰ τείχη τῆς Ἐκκλησίας. Δηλαδή, ἐκτὸς τῶν τειχῶν, εἶσαι ἐξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Τί θὰ πεῖ "ἀποτειχίζομαι"; Μόνος σου, δηλαδή ὁμολογεῖς ὅτι εἶσαι ἐκτὸς Ἐκκλησίας. Ἄρα, τί ἐπιδιώκεις; Ἡ λέξη αὐτὴ εἶναι ἀδόκιμη». 

Καὶ τί ἔχει γράψει ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος;  Ὁ π. Ἐπιφάνιος εἶχε ἀποφανθεῖ περὶ ἀποτειχίσεως ξεκάθαρα, πριν από δεκαετίες, τότε μάλιστα ποὺ ὁ Οἰκουμενισμὸς ἦταν στὰ σπάργανα: ἡ ἀποτείχιση εἶναι κανονικὴ πράξη ποὺ προβλέπεται ἀπὸ τοὺς Ἱ. Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας! Εἶχε συγκεκριμένα γράψει:

 «Ἂν δὲ ἡ συνείδησίς τινος δὲν ἀνέχηται νὰ μνημονεύῃ τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ, ἔχει τὸ δικαίωμα, προβαίνων ἔτι περαιτέρω, νὰ παύσῃ τὸ μνημόσυνόν του, συμφώνως τῶ ΙΕ΄ Κανόνι τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Τοῦτο ὅμως εἶνε τὸ ἔσχατον βῆμα, εἰς ὃ δύναται νὰ προχωρήσῃ, ἂν θέλῃ νὰ μὴ εὑρεθῆ εἰς σχίσματα καὶ εἰς ἀνταρσίας" (Τὰ Δύο Ἄκρα, σελ. 89).

Ἡ ἀποτείχιση εἶναι, «κανονικὸν δικαίωμα... Ἄν τις, χρησιμοποιῶν τὸ δικαίωμα αὐτοῦ, παύσῃ τὸ μνημόσυνον, καλῶς ποιεῖ!» (Τὰ Δύο Ἄκρα, σελ. 90, 3/9/2014, δεῖτε ἐδῶ).

Εἶναι ἢ δὲν εἶναι συνειδητὴ καὶ δόλια ἡ θέση τοῦ π. Βασιλείου; Ὁ μέντοράς του π. Ἐπιφάνιος, λέγει ὅτι ὁ ἀποτειχισμένος «καλῶς ποιεῖ!» καὶ ὁ π. Βασίλειος διδάσκει ὅτι ὁ ἀποτειχισμένος εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας!

Στὸ ἴδιο ἄρθρο ἀρνεῖται ὅτι δύο Ἅγιοι εἶχαν ἀποτειχιστεῖ, γιὰ νὰ συμφωνεῖ μὲ τὴν κακόδοξη καὶ ἀμετανόητη θεωρία ὅτι ὁ ἀποτειχισμένος εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας:

 Ἀκροατής: ...Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, στήριζε τὴν ἀλήθεια, ἐνῶ ὅλοι οἱ ἄλλοι τὴν εἶχαν προδώσει...

π. Β. Βολουδάκης: Ἔ λοιπόν, ὁ ἅγιος Μάξιμος τί εἶχε κάνει, δική του Ἐκκλησία; Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης; Ὑπῆρχε μεγαλύτερος ἀγωνιστὴς τῶν πατρώων παραδόσεων; Ὄχι, δὲν ὑπῆρξε. Εἶχε διακόψει τὴν κοινωνία τὴν ἐκκλησιαστική; Ἐδῶ, εἶχε διατάξει ὁ αὐτοκράτορας νὰ τὸν ραβδίζουν, νὰ τὸν δέρνουν, ἐπειδὴ ἦταν ὑπέρμαχος τῶν ἁγίων Εἰκόνων καὶ ἔλεγε: Σᾶς παρακαλῶ πάμε σὲ ἕνα μέρος ἐρημικὸ νὰ μὲ δείρετε, νὰ μὴ διασυρθεῖ τὸ βασιλικὸ ἀξίωμα ὅτι δέρνετε ἕνα μοναχό»!

Προσέξτε με τί «μαεστρία» ἀποφεύγει ὁ π. Βασίλειος νὰ πεῖ ὅτι οἱ ἅγιοι Μάξιμος καὶ Θεόδωρος δὲν εἶχαν «διακόψει τὴν κοινωνία τὴν ἐκκλησιαστική» μὲ τοὺς Ἐπισκόπους τῆς ἐποχῆς τους! (δεῖτε ἐδῶ).

Παρότι ‒μὲ ἐν τῷ μεταξὺ δημοσιεύματα‒ ὑπῆρξε παράθεση ἁγιοπατερικῶν κειμένων ποὺ ἀναιροῦσαν τὴν αὐθαίρετη αὐτὴ καὶ ἀντιπατερική-κακόδοξη τοποθέτησή του, ὅτι ὅποιος ἀποτειχίζεται …ἐξέρχεται τῆς Ἐκκλησίας, ὁ π. Βασίλειος συνέχισε νὰ ἀσχημονεῖ! Ἐπανῆλθε καὶ εἶπε τὰ ἑξῆς:

«Ὁ ὅρος ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ εἶναι ἄγνωστος ὡς ἐκκλησιαστικὴ πρακτική… Ἡ μετοχή «ἀποτειχίζοντες» (=προστατεύοντες), στὴ συγκεκριμένη χρήση της ἔχει νόημα λόγω τῶν συμφραζομένων της ἀλλὰ δὲν προσφέρεται γιὰ τὴ μετατροπή της σὲ οὐσιαστικὸ=ἀπο-τείχιση, μὲ σκοπὸ νὰ δηλώση μιὰ ἐκκλησιαστικὴ πρακτική, δεδομένου ὅτι χωρὶς ἄλλο προσδιοριστικὸ δὲν σημαίνει ἀπολύτως τίποτα, οὔτε εἶναι καταγεγραμμένη σὲ κάποιο λεξικό»!!!

Ἄρα ἐδῶ ψεύδεται, γιατί

α) στὴν πρώτη ἀναφορά του στὴν ἀποτείχιση, ὁ ἴδιος εἶχε πεῖ: «Ὁ ὅρος “Ἀποτείχιση” εἶναι ἀπορριπτέος, διότι (ὅταν) ἀποτειχίζεται κάποιος, βγαίνει ἀπὸ τὰ τείχη τῆς Ἐκκλησίας. Δηλαδή, ἐκτὸς τῶν τειχῶν, εἶσαι ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία». Λανθασμένη ἡ ἑρμηνεία τῆς ἀποτειχίσεως, ἀλλὰ τότε δεχόταν τὸν ὅρο “Ἀποτείχιση”. Μετὰ τὴν παρέμβασή μας, ἄλλαξε γνώμη.

β) Ἡ πράξη τῆς ἀποτειχίσεως ἢ διακοπῆς μνημοσύνου, ὑπάρχει σὲ ἐκκλησιαστικὰ κείμενα, ἂν καὶ δὲν μᾶς ἐνδιαφέρουν οἱ λέξεις, ἀλλὰ τὸ νόημα καὶ ἡ σημασία ποὺ ἐκφράζουν καὶ μεταφέρουν ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστική μας Παράδοση. Ὁ ΙΕ΄, τὸν ὁποῖον γνωρίζει καλὰ καὶ τὸν διαστρέφει, ὁμιλεῖ περὶ διακοπῆς, περὶ χωρισμοῦ τῶν Ὀρθοδόξων ἀπὸ τοὺς ψευδεπισκόπους:

 «Κανὼν ΙΕ ΄: «Οἱ γὰρ δι' αἱρεσίν τινα ...πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτοὺς τῆς πρὸς τὸν καλούμενον ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ...τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γὰρ ἐπισκόπων, ἀλλὰ ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καὶ οὐ σχίσματι τὴν ἕνωσιν τῆς ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι».

Στὴν ἑρμηνεία τοῦ 15^ου ἱεροῦ Κανόνα τῆς ΑΒ Συνόδου ὁ ἅγιος Νικόδημος σημειώνει: «...ἐὰν οἱ ρηθέντες πρόεδροι εἶναι αἱρετικοί, καὶ τὴν αἵρεσιν αὐτῶν κηρύττουσι παρρησία, καὶ διὰ τοῦτο χωρίζονται οἱ εἰς αὐτοὺς ὑποκείμενοι, καὶ πρὸ τοῦ νὰ γένη ἀκόμη συνοδικὴ κρίσις περὶ τῆς αἱρέσεως ταύτης, οἱ χωριζόμενοι αὐτοί, ὄχι μόνον διὰ τὸν χωρισμὸν δὲν καταδικάζονται, ἀλλὰ καὶ τιμῆς τῆς πρεπούσης, ὡς ὀρθόδοξοι, εἶναι ἄξιοι, ἐπειδή, ὄχι σχίσμα ἐπροξένησαν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν μὲ τὸν χωρισμὸ αὐτόν, ἀλλὰ μᾶλλον ἠλευθέρωσαν τὴν Ἐκκλησίαν ἀπὸ τὸ σχίσμα καὶ τὴν αἵρεσιν τῶν ψευδεπισκόπων αὐτῶν» (σελ. 358).

Καὶ ὁ Κανονολόγος Βαλσαμὼν ἑρμηνεύοντας τὸν ΙΕ΄ Κανόνα ὁμιλεῖ γιὰ ἀποτείχιση: «...Ἐὰν ἑαυτὸν ἀποτειχίσῃ, ἤγουν χωρίσῃ ἐκ τῆς κοινωνίας τοῦ πρώτου αὐτοῦ, οὐ μόνον οὐ τιμωρηθήσεται, ἀλλὰ καὶ τιμηθήσεται, ὡς ὀρθόδοξος» (P.G. 137, 1068-1069). Δηλαδή, αὐτὸν ποὺ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τιμᾶται ὡς ὀρθόδοξος, ὁ τραγικὸς π. Βασίλειος θεωρεῖ ἐκτὸς Ἐκκλησίας καὶ ὑποστηρίζει ἄνευ ντροπῆς ὅτι ὁ ὅρος αὐτὸς δὲν ὑπάρχει στὴν Ἐκκλησία!!!].

Ἑρμηνεύοντας τὸν ΙΕ΄ Κανόνα ὁ Κανονολόγος Ζωναρᾶς ὁμιλεῖ κι αὐτὸς γιὰ ἀποτείχιση: «Εἰ δ’ ὁ πατριάρχης τυχὸν αἱρετικὸς εἴη, καὶ τοιοῦτος ὡς δημοσίᾳ, κηρύττειν τὴν αἵρεσιν, καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ, ἀντὶ τοῦ, ἀνυποστόλως καὶ μετὰ παρησίας, διδάσκει τὰ αἱρετικὰ δόγματα, οἱ ἀποσχίζοντες αὐτοῦ, ὅποιοι ἂν εἶεν, οὐ μόνον κολάσεως ἄξιοι οὐκ ἔσονται διὰ τοῦτο, ἀλλὰ καὶ τιμῆς, ὡς ὀρθόδοξοι, ἀξιωθήσονται, χωρίζοντες ἑαυτοὺς τῆς τῶν αἱρετικῶν κοινωνίας. Τοῦτο γὰρ δηλοῖ τὸ ἀποτειχίζοντες. Τὸ γὰρ τεῖχος τῶν ἐντὸς αὐτοῦ πρὸς τοὺς ἐκτὸς χωρισμός ἐστιν» (P.G. 137, 1069) (δεῖτε ἐδῶ). 

Ἀλλὰ καὶ ὁ π. Ἐπιφάνιος -ὅπως εἴδαμε ὁμιλεῖ γιά ἀποτείχιση: «Ἡ ἀποτείχιση εἶναι, «κανονικὸν δικαίωμα... Ἄν τις, χρησιμοποιῶν τὸ δικαίωμα αὐτοῦ, παύσῃ τὸ μνημόσυνον, καλῶς ποιεῖ!».

Ὑπάρχει ὅμως καὶ ἄλλη συκοφαντικὴ ἀναφορὰ τοῦ π. Βασιλείου γιὰ τοὺς ἀποτειχισμένους. Θεωρεί ότι «νοσοῦν στὴν ψυχὴ καὶ στὸ φρόνημα καὶ στὸ πνεῦμα»!

Κάποιος ἀκροατὴς τὸν ρώτησε γιὰ τὴν ἀποτείχιση.

Καὶ ἀπαντᾶ ὁ π. Βασίλειος Βολουδάκης: «Ὑπάρχει μεγάλη ἄγνοια. Εἶναι κίνηση ἀπὸ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι νοσοῦν στὴν ψυχὴ καὶ στὸ φρόνημα καὶ στὸ πνεῦμα» (δεῖτε ἐδῶ). 

Δηλητηριάζει ἔτσι τὶς ψυχὲς τῶν πνευματικῶν του τέκνων, ὥστε νὰ μὴν ἐφαρμόζουν τὴν ἁγιοπατερικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας!

Σὲ ἄλλο βίντεο τὸν ἀκοῦμε νὰ λέει, παρουσιάζοντας τὸν ἑαυτό του ὡς κέντρο ἀναφορᾶς (γιατί αὐτὸ τελικὰ ἐπιδιώκει).

π. Β. Βολουδάκης: «Ὑπάρχουν ἱερεῖς μὲ φόβο Θεοῦ, εὐτυχῶς. Ἤδη ἔχουν ἐπικοινωνήσει πάρα πολλοὶ μαζί μου καὶ καλῶ καὶ ἄλλον, ὁποιονδήποτε θέλει, νὰ ἀποτελέσουμε ἕνα σύνολο. Ἔχω πεῖ πολλὲς φορές, ὅτι δὲν κάνουμε ἀνταρσία, οὔτε διακόπτουμε τὰ μνημόσυνα τῶν Ἐπισκόπων μας, οὔτε κάνουμε παλληκαρισμοὺς ἀνόητους, ἀλλὰ δὲν θὰ μᾶς κλείσουνε τὶς ἐκκλησίες ἐπ’ ἄπειρον καὶ ἰδίως τὶς ἡμέρες τὶς Ἅγιες…» (στὸ βίντεο 57:00-58:00 δεῖτε ἐδῶ).

Καὶ σὲ ἄλλη ὁμιλία δίνει τὸ ἴδιο στίγμα αὐτῆς τῆς νέας κακόδοξης θεώρησης τῆς ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας. Εἶπε ὁ π. Βασίλειος:

«Διερωτῶμαι, πῶς πολλοὶ ἄνθρωποι, ἔτσι χωρὶς δεύτερη σκέψη καταφρονοῦν τοὺς ἐπισκόπους τους καὶ κάνουν ἀνταρσία, χάριν τῆς Πίστεως καὶ παρασύρουν λαό… [σ.σ.: Μήπως π. Βασίλειε, ἐπειδή ἐφαρμόζουν τὴν ἁγιοπατερικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας;]. Τὸν ἐρώτησαν [σ.σ.: τὸν γέροντά του Σίμωνα] πνευματικά του παιδιὰ καὶ τοῦ εἴπανε νὰ σταματήσει τὸ μνημόσυνο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου. [σ.σ.: Ὁ π. Σίμων ἐκοιμήθη τὴν δεκαετία τοῦ 1980. Εἶχαν γίνει ὅσα κακόδοξα διαδραματίστηκαν ἕως σήμερα;]. Καὶ εἶπε: νὰ φύγετε κι ἐσεῖς ἂν σκανδαλίζεστε ποὺ μνημονεύω τὸν Ἀρχιεπίσκοπο. Δὲν θέλω νὰ ἔχω πνευματικὰ παιδιὰ ἀπείθαρχα στὴν Ἐκκλησία.

Καὶ ὅταν τὸν ρώτησαν… Γέροντα, ἐὰν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος συλλειτουργήσει μὲ τὸν Πάπα; Καὶ τότε, λέει, ἐγὼ δὲν θὰ φύγω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία… Τὴν Ἐκκλησία δὲν τὴν χαρίζουμε σὲ κανέναν. Δὲν θὰ φύγουμε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Θὰ μαχόμεθα. Θὰ ὁμολογοῦμε ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας. Γιατὶ τὸ ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα δὲν εἶναι ἀνθρώπινο… ἐὰν δὲν ὀρθοτομεῖ ὁ Ἐπίσκοπος ὁ Θεὸς ἐνεργεῖ δι’ αὐτοῦ, ἀλλὰ δὲν συμφωνεῖ μὲ τὴν ζωή του… καὶ ὅποιος βεβαίως ἐπίσκοπος, ὡς ἄνθρωπος, εἶναι ἀνάξιος αὐτὸς θὰ κριθεῖ ἀπὸ τὸν Θεό... [Ποιός διαφωνεῖ ὅτι θὰ κριθεῖ ἀπὸ τὸν Θεό; Ποιός διαφωνεῖ ὅτι θὰ κριθοῦν ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ὅσοι κοινωνοῦν μὲ αἱρετικὸ Ἐπίσκοπο, διότι δὲν ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ αὐτόν;].

Ἐπικαλοῦνται διάφοροι παλαιοὺς Ἁγίους γιατὶ δὲν μπορούσαμε νὰ ἐλέγξουμε ἀκριβῶς πῶς ἦταν τότε οἱ καταστάσεις. Καὶ ἐρωτῶ. Γιατὶ νὰ ἀνατρέξουμε σὲ παλαιοὺς Ἁγίους, ὅταν ἔχουμε Ἁγίους τῶν ἡμερῶν μας; Γιατὶ δὲν μᾶς βολεύει. Γιατὶ δὲν μᾶς βολεύει στὸ φανατισμό μας… θέλουμε νὰ πλάσουμε ἕνα παρελθὸν γιὰ τὸ ὁποῖο δὲν ἔχουμε στοιχεῖα». [Γιατὶ ἡ Ἐκκλησία, π. Βασίλειε,  πορεύεται στηριζόμενη στοὺς Ι. Κανόνες καὶ στὴ Συμφωνία τῶν Πατέρων [Consensus Patrum], κι ὄχι  στὶς πράξεις ἢ παραλείψεις κάποιου εὐσεβοῦς ἢ ἁγίου προσώπου]. (Στὸ βίντεο ἀπὸ 07.18, δεῖτε ἐδῶ).

Τί νὰ ...«πρωτοθαυμάσει» κανεὶς σ' αὐτὸ τὸ ξέσπασμα ἀντιεκκλησιαστικοῦ ἤθους! Ὁ ἀναγνώστης ἂς βγάλει τὰ συμπεράσματά του.

Τέλος θὰ ἀναφερθοῦμε στὴν τελευταία του συζήτηση μὲ τὸν π. Ἰωάννη Δρογγίτη.

π. Ἰωάννης: Ἐγὼ πιστεύω ὅτι οἱ Κανόνες μας δίνουν τὴν δυνατότητα τῆς ἀποτείχισης... Ἐπιτρέψτε μου νὰ πῶ ὅτι ὑπάρχει ἀποτείχιση, μπορεῖ νὰ γίνει, ἀλλὰ γιὰ νὰ ὑπάρξει ὁ,τιδήποτε πρέπει νὰ θέλει ὁ Θεὸς νὰ γίνει...  

π. Β. Βολουδάκης: ...Θὰ βγῶ τώρα ἐγὼ καὶ θὰ πῶ, διακόπτω τὸ μνημόσυνο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου. Ποιός εἶμαι ἐγώ. Εἶμαι ὁ Μ. Βασίλειος; Καὶ ποιός εἶμαι ἐγώ. Δὲν ἔχω ἀπὸ τὸ Θεό, δὲν μοῦ εἶπε ὁ Θεός, οὔτε μοῦ ὑπέδειξε, οὔτε μέσα μου αἰσθάνομαι κάτι. Ἄλλη φορὰ κάνω πράγματα γιατί τὸ αἰσθάνομαι. Οὔτε κἂν τὸ αἰσθάνομαι, εἶμαι Β. Πόλος...

Οἱ ὑπὸ τύπον ἀποριῶν-ἐρωτήσεων θέσεις τοῦ π. Β.Β. ποὺ τόσα ...«ἀθῶα» διατυπώνει, μόνο ἀγανάκτηση καὶ θυμὸ προκαλοῦν σὲ κάθε ὀρθόδοξη ψυχή. Ὥστε οἱ δεκάδες χιλιάδες πιστοὶ ποὺ ἀποτειχίστηκαν ἦταν Μ. Βασίλειοι; Ὥστε ἡ μίμηση τῶν Ἁγίων ἀπαγορεύεται ἢ ἀκριβῶς, ἐπειδὴ ἐμεῖς δὲν εἴμαστε Ἅγιοι, ἀσφαλιζόμαστε μιμούμενοι τίς πράξεις τους; Ἢ ἀπαγορεύεται ἐπειδή, ὅπως μὲ ὕφος τόνισε ἡ πρεσβυτέρα εἴμαστε λαϊκοί; Στὴν ἐκκλησία ὅμως ἡ μίμηση τῶν Ἁγίων δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ ἀξιώματα ἤ, ὅπως λανθασμένα ὑποστηρίζει καὶ ὁ π. Ἰωάννης, ἀπὸ τὴν πνευματικὴ κατάσταση τοῦ καθενός.

Δὲν ἔτυχε νὰ διαβάσει τί λέει ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης; «Ἐντολὴ γὰρ Κυρίου μὴ σιωπᾶν ἐν καιρῶ κινδυνευούσης πίστεως. Ὥστε ὅτε περὶ πίστεως ὁ λόγος, οὐκ ἔστιν εἰπεῖν:  Ἐγὼ τίς εἰμι; Ἱερεύς; ἀλλά οὐδαμοῦ. Ἄρχων; καὶ οὐδὲ οὕτως. Στρατιώτης; καὶ ποῦ; Γεωργός; καὶ οὐδὲ αὐτὸ τοῦτο. Πένης, μόνον τὴν ἐφήμερον τροφὴν ποριζόμενος. Οὐδείς μοι λόγος καὶ φροντὶς περὶ τοῦ προκειμένου. Οὐά, οἱ λίθοι κράξουσι, καὶ σὺ σιωπηλὸς καὶ ἄφροντις;» (P.G. 99, 1321A- B).

Ἐδῶ τὸ «μὴ σιωπᾶν» δὲν σημαίνει μόνο τὸ μιλάω/διαμαρτύρομαι, γιατί στὴν ἐποχὴ τοῦ Ἁγίου ὅποιος μίλαγε ἢ βασανιζόταν ἢ μαρτυροῦσε. Ἔστω ὅμως, δὲν ἀποτειχίζεται. Ποῦ εἶναι οἱ διαμαρτυρίες του γιὰ ἔκτροπα τοῦ προϊσταμένου του; Γιὰ τὰ τοῦ ἐμβολίου ἄστραψε καὶ βρόντηξε κατὰ τῶν Ἐπισκόπων. Γιὰ τὶς πράξεις τῶν αἱρετικῶν καὶ σχισματικῶν προϊσταμένων του; Ἡ Ἁγία Γραφὴ καὶ οἱ Πατέρες  βρίθουν διδασκαλιῶν ἀπομακρύνσεως ἀπὸ ψευδοπροφητῶν, ψευδαποστόλων, ψευδεπισκόπων, λύκων ποιμένων, ἀδελφῶν ἀτάκτως περιπατούντων].

π. Β. Βολουδάκης: «Νὰ παύσω τὸ μνημόσυνο τοῦ Ἐπισκόπου μου καὶ νὰ μείνω ξεκρέμαστος! Καὶ ὁ Θεὸς τὸν ἔχει ποὺ εἶναι ἡ Ἐκκλησία δική Του, τὸν ἀφήνει, τὸν ἀνέχεται καὶ θὰ βγεῖ ἕνας π. Βασίλειος νὰ πεῖ, ἐγὼ δὲν τὸν ἀνέχομαι; Δὲν μπορῶ νὰ τὸ κάνω π. Ἰωάννη. Ἐγὼ πῶς θὰ ξέρω ὅτι χωρὶς νὰ μνημονεύω τὸν Ἐπίσκοπο,  ἐξακολουθῶ νὰ εἶμαι ἱερεύς, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία με ....(δὲν ἀκούγεται)».

 Θὰ μᾶς τρελάνει ὁ π. Βασίλειος! Δηλαδὴ οἱ Ἅγιοι ποὺ ἀποτειχίστηκαν ἀπὸ τοὺς Ἐπισκόπους ἔμειναν  «ξεκρέμαστοι»; Ὁ Θεὸς δὲν ἐπέτρεψε «τὴν Ἐκκλησία ποὺ εἶναι δική Του», νὰ ταλαιπωρεῖται ἐπὶ 120 χρόνια ἀπὸ τοὺς Εἰκονομάχους; Δὲν ἐπέτρεψε οἱ ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας Του νὰ ὑπογράψουν τὴν ψευδοένωση στὴν Λυῶν ἢ στὴν Φλωρεντία-Φερράρα; Ἀκύρωσε ὅμως τὴν πράξη τους μὲ τὴν ἀποτείχιση τῶν πιστῶν.

 Μήπως ἦσαν «ξεκρέμαστοι» ἱερατικὰ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ὁ ἅγιος ὁ Στέφανος; Μήπως αὐτοὶ ἀλλὰ καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ Μ. Βασίλειος (ἀποτειχίστηκε ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο Διάνιο), οἱ Ἀρχιμανδρῖτες τῆς Κων/πόλεως ἐπὶ Νεστορίου, ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός, ὁ ἅγιος Γεννάδιος ὁ Σχολάριος καὶ ὅλοι αὐτοί, μήπως δὲν ἀποτειχίστηκαν λέγοντας στὸ Θεό: δική Σου εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ἀφοῦ ἀφήνεις νὰ ὑπάρχουν αἱρετικοὶ Ἐπίσκοποι, ἐμεῖς δὲν θὰ κάνουμε διακοπὴ μνημοσύνου;

π. Β. Βολουδάκης: Θὰ πῶ, δηλαδή, ὅτι ἔχω ἀπευθείας τὴν ἐπικοινωνία λόγῳ αὐτοῦ ποὺ γράφουν οἱ Ἱεροὶ Κανόνες, οἱ ὁποῖοι δὲν μὲ ὑποχρεώνουν. Ὁ π. Ἐπιφάνιος ἔλεγε ὅτι εἶναι δυνητικὸς ὁ Κανών, ἀλλὰ ὁ ἴδιος δὲν τὸν ἔκανε. Δηλαδὴ οἱ Πατέρες μας δὲν τὸ κάνανε, ἀλλὰ ἐμεῖς θὰ τὸ κάνουμε ὅμως, γιατί εἴμαστε πιὸ πατέρες ἀπὸ τοὺς Πατέρες μας. Τὸ θέμα εἶναι Κανονικό, δὲν εἶναι μεταδοτικοῦ μολυσμοῦ.

 Περίτεχνα πάλι ὁ π. Β. δίνει τὴν ἐντύπωση ὅτι πολλοὶ Πατέρες δὲν ἔκαναν ἀποτείχιση, ἀναφέρει ὅμως τὸ ὄνομα ἑνός! Παράλληλα «διαγράφει» τίς ἀποτειχίσεις τῶν παλαιότερων Πατέρων μὲ τὴν δικαιολογία ὅτι ἦταν ἄλλες ἐποχὲς τότε, «γιατὶ δὲν μπορούσαμε νὰ ἐλέγξουμε ἀκριβῶς πῶς ἦταν τότε οἱ καταστάσεις». Δὲν καταλαβαίνει ὅμως ὅτι ἴδιο ἰσχύει μεταξὺ αὐτοῦ καὶ τοῦ π. Ἐπιφανίου; Τὴν ἐποχὴ τοῦ π. Ἐπιφανίου Θεοδωρόπουλου «μποροῦμε νὰ ἐλέγξουμε ἀκριβῶς» ὅτι δὲν ὑπῆρχε τὸ Πόρτο Ἀλέγκρε, τὸ Πουσάν, τὸ Οὐκρανικὸ καὶ κυρίως ὁ Συνοδικὰ ἀναγνωρισμένος Οἰκουμενισμὸς ἀπὸ τὴν Κολυμπάρια Σύνοδο. Ὅσο γιὰ τὸ μολυσμὸ ἐκ τῆς αἱρέσεως, ὁ π. Βασίλειος «θάβει» δεκάδες ἁγιοπατερικὰ χωρία.

Ἀκροατής: Ποιά εἶναι ἡ χρησιμότητα αὐτοῦ τοῦ Κανόνα τῆς ἀποτείχισης, ἀφοῦ δὲν ἐφήρμοσαν Ἅγιοι ἄνθρωποι;

π. Β. Βολουδάκης: Αὐτὸς ὁ Κανὼν ἔχει ἀποκλειστικὴ σημασία νὰ ἀναπαύσει συνειδήσεις ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι εἶναι πολὺ δυναμικοί, νὰ ἀναχαιτιστοῦν νὰ μὴν πᾶνε στὸ σχίσμα.

Ὁ π. Β. καταφάσκει τὴ φράση τοῦ ἀκροατὴ ὅτι «δὲν ἐφήρμοσαν τὴν ἀποτείχιση Ἅγιοι ἄνθρωποι» πολὺ φυσικά, γιατί αὐτὸ τὸ δηλητήριο διδάσκει. Μὲ τὸ ἕωλο ἐπιχείρημα ὅτι «δὲν ἐφήρμοσαν τὴν ἀποτείχιση Ἅγιοι ἄνθρωποι» καταφέρει ἄλλη μιὰ μαχαιριά, συμπληρώνοντας τὴν κατακρεούργηση τοῦ ΙΕ΄ Κανόνος. (Ἕωλο διότι ἡ Ἐκκλησία ‒ὅπως παραπάνω γράψαμε‒ πορεύεται στηριζόμενη στοὺς Ι. Κανόνες καὶ στὴ Συμφωνία τῶν Πατέρων [Consensus Patrum], κι ὄχι  στὶς πράξεις ἢ παραλείψεις κάποιου εὐσεβοῦς ἢ ἁγίου προσώπου). Διότι ὁ Κανὼν δὲν μιλάει γιὰ «ἀνάπαυση συνειδήσεων» ἢ «προφύλαξη δυναμικῶν πιστῶν γιὰ νὰ μὴν πᾶνε στὸ σχίσμα»(!), ἀντίθετα λέει ὅτι οἱ πιστοὶ αὐτοὶ ὄχι μόνον δὲν «ἐπροξένησαν σχίσμα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν», ἀλλὰ «ἠλευθέρωσαν τὴν Ἐκκλησίαν ἀπὸ τὸ σχίσμα καὶ τὴν αἵρεσιν τῶν ψευδεπισκόπων».

Στὴ συνέχεια ὁ π. Βασίλειος διδάσκει μιὰ κατασκευασμένη, φανταστικὴ ἱστορία. Λέει: «Αὐτὸς ὁ Κανὼν (ΙΕ΄) ἔγινε ἐπὶ Μ. Φωτίου. Τόσους αἰῶνες πρίν, γιατί δὲν ὑπῆρχε;». Ἡ Ἐκκλησία, π. Βασίλειε, δὲν ἦταν ἀνοχύρωτη ἔναντι τῶν αἱρετικῶν. Εἶχε τὴν Παράδοσή της, ὅπως τὴν βίωσαν καὶ δίδαξαν οἱ Πατέρες μας. Ἐκτὸς αὐτῶν ὅμως ὑπῆρχε ὁ 31^ος Ἀποστολικὸς Κανόνας ποὺ εἶναι αὐστηρότερος ἀπὸ τὸν ΙΕ΄ και ὑπῆρχαν οἱ Ἐντολὲς τῆς Κ. Διαθήκης, ὡς φωνὴ Θεοῦ, ἑρμηνευμένες ἀπὸ τοὺς Πατέρες.

«Ἔγινε ἐπὶ Μ. Φωτίου, γιατὶ ὑπῆρχε μεγάλη σύγκρουση καὶ δικαιολογημένως (μεταξὺ τῶν ὀπαδῶν τοῦ πατρ. Ἰγνατίου καὶ αὐτῶν τοῦ Μ. Φωτίου). Καὶ ἔγινε αὐτὸς ὁ Κανὼν γι' αὐτὴ τὴν περίπτωση καί, βέβαια, ἔμεινε, γιατί αὐτὸ τὸ πνεῦμα δὲν σταμάτησε ποτέ».

 [ο π. Ἰωάννης Δρογγίτης κουνάει τὸ κεφάλι του συναινῶντας].

Ἐδῶ ὁ π. Βασίλειος πάλι διαστρέφει τὰ γεγονότα, καλύτερα καὶ ἀπὸ ἕνα βέρο Οἰκουμενιστή! Ἡ ἀλήθεια ποὺ κρύβει εἶναι, πὼς οἱ ΙΓ΄, ΙΔ΄ καὶ ΙΕ΄ θεσπίστηκαν γιὰ νὰ σταματήσουν τὰ σχίσματα. Τὸ δεύτερο ἥμισυ, ὅμως τοῦ ΙΕ΄ Κανόνος ἀποτελεῖ ἐξαίρεση καὶ ἔγινε γιὰ νὰ ἐπιτρέψει τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ μὴ καταδικασμένους αἱρετικούς (καλὴ ὥρα ὅπως οἱ Οἰκουμενιστὲς καὶ οἱ σχισματικοὶ τοῦ Οὐκρανικοῦ!

«Ὡστόσο, ὅποιος θέλει ἂς τὸν ἐφαρμόσει κι ἂς ἀποφασίσει γιὰ τὰ ἀποτελέσματα. Διότι, ἐὰν ἡ Ἐκκλησία σοῦ λέει, δὲν σὲ ἀναγνωρίζω, ὅλα σου τὰ πνευματικὰ παιδιὰ πῶς θὰ ἐξομολογοῦνται; Αὐθαίρετα θὰ λές, δὲν μὲ ἀναγνωρίζει ἡ Ἐκκλησία, ἀλλὰ ἀναγνωρίζω ἐγὼ τὸν ἑαυτόν μου».

Καὶ πάλι ἐμμένει στὴν κακοδοξία του, ὅτι ἡ ἀποτείχιση σὲ θέτει ἐκτὸς Ἐκκλησίας. Κι ἂς λέει ὁ ΙΕ΄ Κανὼν ὅτι ὁ ἀποτειχισμένος σώζει τὴν Ἐκκλησία καὶ γι' αὐτὸ ἀξίζει τιμῆς! Αὐτὸς ἐκεῖ τὸ κακόφωνο βιολί του: Ὁ ἀποτειχισμένος εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας.

Καὶ τί διαφέρω ἀπὸ τοὺς Προτεστάντες καὶ τοὺς Εὐαγγελικοὺς ποὺ δὲν ἔχουνε καμία αὐθεντία; Ποιός θὰ πάρει αὐτὴν τὴν εὐθύνη; Αὐτὰ εἶναι θέματα, π. Ἰωάννη. Ἢ δὲν εἶναι; ».

π. Ἰωάννης: Φυσικῶς εἶναι.

π. Β.. Βολουδάκης: Ἐὰν μοῦ μιλοῦσε ὁ Θεὸς καὶ μοῦ ἔλεγε "αὐτὸ θὰ κάνεις", βεβαίως αὐτὸ θὰ ἔκανα καὶ δὲν θὰ ρώταγα κανέναν. Καὶ θὰ φαινόταν ἀπὸ τὰ ἀποτελέσματα. Δὲν θὰ τὸ ἔκανα γιὰ νὰ πάω σπίτι καὶ νὰ λέω ὅτι κάτι ἔκανα».

Ὁ «θεολογικὸς» π. Ἰωάννης συμφωνεῖ σὲ ὅλα!  Ὁ δὲ π. Βασίλειος δὲν θεωρεῖ «φωνὴ Θεοῦ» ὅλα ὅσα ἀναφέραμε πιὸ πάνω. Και ρίχνει τὴν τελευταία πιστολιά (μὲ ἐμπάθεια;) στοὺς ἀποτειχισμένους:

Τοὺς κατηγορεῖ ἔμμεσα ὅτι ἔκαναν τὴν ἀποτείχιση «γιὰ νὰ πᾶνε σπίτι καὶ νὰ λένε ὅτι κάτι ἔκαναν»! (δεῖτε ἐδῶ).

Αὐτὸ εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα τῆς αὐτοευλόγησης, αὐτοανάδειξης καὶ τῆς ψευδοομολογίας. Γιατί μόνο ψεῦδος εἶναι νὰ κηρύττεις ὅτι τάχα τὸ Κολυμπάρι ἀπέθανε καὶ νὰ προσπαθεῖς μετὰ νὰ τὰ μπαλώσεις. Μὲ ὅλα αὐτὰ φθάνεις νὰ κατηγορεῖς ἀδίκως καὶ ἄνευ ὁποιασδήποτε ἀποδείξεως, πιστοὺς ποὺ ἀγωνίζονται καὶ ἀνησυχοῦν γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Πιστοὺς πού (φεῦ) γνωρίζουν καλύτερα ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς τους, τί προστάζουν οἱ Πατέρες σὲ καιροὺς αἱρέσεων.

Προσέχετε, ἀδελφοί, τὰ δηλητήρια ποὺ σερβίρουν, οἱ κατὰ ἄλλα ὀρθόδοξοι καὶ εὐσεβεῖς ποιμένες!

 

 (*)Στὴν πρὸς «Δυτικοῖς» ἐπιστολή του ὁ Μ. Βασίλειος, γράφει:

«Λοιπόν, τὸ μὲν θρασὺ καὶ ἀναίσχυντον τμῆμα τῆς αἱρέσεως τῶν Ἀρειανῶν, ἀφοῦ φανερῶς ἀπεκόπη ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, παραμένει εἰς τὴν πλάνην του, ἀλλ’ ὀλίγον μᾶς βλάπτει, διότι ἡ ἀσέβειά των εἶναι φανερὰ εἰς ὅλους.

Ὅσοι ὅμως εἶναι ἐνδεδυμένοι μὲ δέρμα προβάτου καὶ ἐμφανίζουν ἐξωτερικόν (βίον) ἥμερον καὶ πρᾶον, ἐνῶ ἐσωτερικῶς κατασπαράσσουν ἀνηλεῶς τὰ πρόβατα τοῦ Χριστοῦ, μάλιστα διότι ἔχουν ἀρχικῶς προέλθει ἀπὸ ἡμᾶς, εὐκόλως προξενοῦν βλάβην εἰς τοὺς ἁπλουστέρους, αὐτοί (κυρίως) εἶναι ἐπικίνδυνοι καὶ δύσκολοι εἰς τὸ νὰ προφυλαχθῇ κανεὶς ἀπὸ αὐτούς: (Οἱ δὲ τὴν δορὰν τοῦ προβάτου περιβεβλημένοι καὶ τὴν ἐπιφάνειαν ἥμερον προβαλλόμενοι καὶ πραεῖαν, ἔνδοθεν δὲ σπαράσσοντες ἀφειδῶς τὰ Χριστοῦ ποίμνια καὶ διὰ τὸ ἐξ ἡμῶν ὡρμῆσθαι εὐκόλως ἐμβάλλοντες βλάβην τοῖς ἁπλουστέροις, οὗτοί εἰσιν οἱ χαλεποὶ καὶ δυσφύλακτοι).

» Αὐτοί (ἀκριβῶς), ζητοῦμεν ἀπὸ τὴν τελειότητά σας, νὰ γνωστοποιηθοῦν δημοσίως εἰς ὅλας τὰς Ἐκκλησίας τῆς Ἀνατολῆς, ὥστε ἤ, ἂν ὀρθοποδήσουν (εἰς τὴν ἀλήθειαν), νὰ ἀνήκουν εἰλικρινῶς μαζί μας, ἤ, ἐὰν παραμείνουν διεστραμμένοι, νὰ διατηροῦν μεταξύ των μόνον τὴν βλάβην, χωρὶς νὰ δύνανται ἐξ αἰτίας τῆς ἀπροφυλάκτου ἐπικοινωνίας (μαζί των) νὰ μεταδίδουν τὴν ἀσθένειάν των εἰς ὅσους τοὺς πλησιάζουν.

» Εἶναι ὅμως ἀνάγκη νὰ μνημονεύσωμεν αὐτοὺς ὀνομαστικῶς, ὥστε καὶ σεῖς οἱ ἴδιοι νὰ γνωρίσετε ποῖοι κάμνουν ταραχὰς μεταξύ μας, ἀλλὰ καὶ νὰ κάμετε τοῦτο φανερὸν εἰς τὰς Ἐκκλησίας σας. Διότι ὁ ἰδικός μας βεβαίως λόγος φαίνεται εἰς τοὺς πολλοὺς ὕποπτος, ὅτι δῆθεν ἕνεκα μερικῶν προσωπικῶν διαφορῶν προτιμῶμεν νὰ δεικνύωμεν ἀπέναντί των στάσιν μικρόψυχον (καὶ φιλόνικον)».

(Μ. Βασιλείου, Τοῖς Δυτικοῖς, ἐπιστ. σξγ΄, Ἐκδ. «Ὠφελίμου Βιβλίου», (μτφρ. Μπιλάλη Νικόδημου, μοναχοῦ ἁγιορείτου, ὅπ. παρ., κεφ. 2, σελ. 124-125).

Καὶ σὲ ἄλλη ἐπιστολὴ γράφει ὁ Μ. Βασίλειος μὲ τὸ ἴδιο πνεῦμα:

«Τὰ μὲν οὖν παρὰ τῶν Ἀρειανῶν (σ.σ. σήμερα Παπικῶν) ἔκπαλαι κατὰ τῆς Ἐκκλησίας σκευωρούμενα, εἰ καὶ πολλὰ καὶ μεγάλα καὶ κατὰ πᾶσαν διαβεβοημένα τὴν οἰκουμένην, ἀλλ' οὖν φορητὰ ἡμῖν ἐστι διὰ τὸ παρὰ φανερῶν ἐχθρῶν καὶ πολεμίων τοῦ λόγου τῆς ἀληθείας γίνεσθαι· οὓς ὅταν μὴ ποιήσωσι τὰ συνήθη, θαυμάζομεν, οὐχ ὅταν μέγα τι καὶ νεανικὸν κατὰ τῆς εὐσεβείας τολμήσωσι. Λυπεῖ δὲ ἡμᾶς καὶ ταράσσει τὰ παρὰ τῶν ὁμοψύχων καὶ ὁμοδόξων γινόμενα» (Μ. Βασιλείου, Πρὸς Πέτρον Ἐπίσκοπον Ἀλεξανδρείας, ἐπιστ. σξϚ΄, κεφ. 1).

Ἡ μετάφραση (Μπιλάλη Νικοδήμου, ἁγιορείτου μοναχοῦ):

«Ὅσα λοιπὸν ἀφ’ ἑνὸς δολιεύονται οἱ Ἀρειανοὶ ἀνέκαθεν ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, μολονότι εἶναι πολλὰ καὶ μεγάλα καὶ διατυμπανισμένα εἰς ὅλην τὴν Οἰκουμένην, παρὰ ταῦτα μᾶς εἶναι ὑποφερτά, λόγῳ τοῦ ὅτι γίνονται ἀπὸ φανεροὺς ἐχθροὺς καὶ πολεμίους τοῦ λόγου τῆς ἀληθείας. Μάλιστα τοὺς θαυμάζομεν, ὅταν δὲν κάνουν ὅ,τι συνηθίζουν καὶ ὄχι ὅταν τολμήσουν κάτι σοβαρὸν καὶ θρασὺ ἐναντίον τῆς εὐσεβοῦς πίστεως. Ἀφ’ ἑτέρου ὅμως μᾶς λυποῦν καὶ μᾶς ταράσσουν ὅσα γίνονται ἀπὸ τοὺς ὁμοψύχους καὶ ὁμοδόξους» Προς Πέτρον επίσκοπον Αλεξανδρείας, Επιστολή ξστ’, 1.