Habemus papam novum

Habemus papam novum,

ἤτοι ἔχουμε νέον Πάπα,

τὸν π. Ἄγγελο Ἀγγελακόπουλο

 

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

 

Ἡ περίπτωση τοῦ π. Ἀγγέλου Ἀγγελακόπουλου στὸν χῶρο τῆς Ἀποτείχισης εἶναι παραδειγματικὴ γιὰ τὸ θέμα τῆς ὑπάρξεως διχόνοιας στὸν χῶρο τοῦ ἀντιαιρετικοῦ ἀγῶνος, εἶναι ὅμως μοναδικὴ ὡς πρὸς τὸ πῶς διχάζει καὶ σκανδαλίζει ὁ ἱερέας αὐτός. 

Γιὰ ὅσους παραξενεύτηκαν μὲ τὸν τίτλο ἡ συνέχεια τοῦ κειμένου θὰ δώσει τὶς κατάλληλες ἐξηγήσεις. Γιὰ τὴν ἀρχὴ ἁρκεῖ νὰ σημειωθεῖ, ὅτι ὅπως ὁ Πάπας θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του αὐθεντία στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας· δὲν δέχεται καμία ἀμφισβήτηση τῶν λόγων του· θεωρεῖ τὸν ἐαυτό του σὲ θέση ex cathedra νὰ λέει τί εἶναι σωστὸ καὶ τί λάθος· μπορεῖ νὰ παρερμηνεύει τὴν ἐκκλησιαστικὴ διδασκαλία κατὰ τὸ δοκοῦν καὶ νὰ ἀλλάζει θέσεις ὅποτε τοῦ ἀρέσει· μπορεῖ νὰ καταδικάζει ὅποιον καὶ ὅποτε αὐτὸς νομίζει, ἔτσι καὶ ὁ π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος πράττει ὡς νέος Πάπας τὰ ἴδια.

Χρόνια ὁλόκληρα ὁ π. Ἅγγελος ἀντιπροσώπευε ψευδοποιμένες, ὅπως ὁ Πειραιῶς, καὶ ἔγραφε ὑπέρ τους πολεμώντας τὴν ἀποτείχιση. Μετὰ ἄλλαξε στάση καὶ ἀνέδειξε (ἔχοντας σπουδάσει κοντὰ στὸν Πειραιῶς) ἑαυτὸν σὲ αὐθεντία τοῦ ἀντιαιρετικοῦ ἀγῶνος ἔχοντας τὸ ἕνα πόδι στὴν ἀποτείχιση ἐξ αἰτίας τοῦ ούκρανικοῦ σχίσματος καὶ τὸ ἄλλο πόδι στὴν Οἰκονομία στὸ θέμα τῆς αἱρέσεως.

Σὲ προηγούμενο κείμενό του «Τί εἶναι ἡ ἀποτείχιση, τί ἐπιτρέπεται καὶ τί ἀπαγορεύεται σ' αὐτὴν» ἀνέδειξε τὸν ἑαυτό του ὡς τὸν μόνον ὀρθῶς ἀγωνιζόμενο καὶ παράλληλα ἀπέρριψε-διέγραψε τοὺς ἄλλους ἀποτειχισμένους ἱερεῖς ‒ως ἄλλος Ἱεροεξεταστής‒ κολλῶντας τους τὴν ταμπέλα τῶν «μὴ ὀρθῶς ἀποτειχισμένων» καὶ «σχισματικῶν», χωρὶς νὰ δίνει γι' αὐτὸ καμιὰ ἐξήγηση. Στὸ πρόσφατο κείμενό του «15^ος ἱερὸς Κανὼν τῆς ΑΒ΄ Συνόδου: προαιρετικότητα ἢ ὑποχρεωτικότητα-ἀναγκαστικότητα», πάλι δικαιώνει τὸν ἑαυτό του καὶ ὅσους τὸν ὑποστηρίζουν καὶ παράλληλα ὀνόμασε ὅσους διαφωνοῦν «αἱρετικούς» καὶ «πλανεμένους». Καὶ φυσικὰ σὲ αὐτὰ τὰ δύο κείμενα, ὅπως καὶ σὲ παλαιότερα, μόνο ὁ π. Ἄγγελος γνωρίζει τοὺς Κανόνες καὶ τὸ πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας, μόνο αὐτὸς μπορεῖ νὰ τὰ ἐκφράσει.

Ὅλα εἶναι ἀνεκτά, οἱ χαρακτηρισμοὶ ὅμως «αἱρετικοὶ» καὶ «πλανεμένοι» καὶ «εἰδωλολατρεία» (θὰ τοὺς δοῦμε παρακάτω) γιὰ ὅσους δὲν συμφωνοῦν μὲ τὸν νέο Πάπα εἶναι ἀπαράδεκτοι καὶ μὴ ἀποδεκτοί. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀπαντῶ.

Ὁ π. Ἄγγελος ἔχει ἀναγάγει, τὴν παντελῶς ἄδικη καὶ ἀνάδελφη δημόσια καταδίκη, σὲ συνήθεια, ἐνῶ παράλληλα δὲν σταματάει τὴν μυστικότητα καὶ τὸ κρυφτὸ καὶ δὲν προσφέρεται ὡς ποιμὴν στὴν ὑπηρεσία τῶν προβάτων, ἀλλὰ ἀντιθέτως μάλιστα, ὅταν κατὰ σύμπτωση μάθουν ποῦ αὐτὸς λειτουργεῖ καὶ προσέλθουν γιὰ νὰ κοινωνήσουν, αὐτὸς τοὺς διώχνει, λὲς καὶ τὰ μυστήρια ἢ τὰ πρόβατα εἶναι δικά του καὶ ὄχι τοῦ Χριστοῦ.

Κι ἐνῶ στὸ πρῶτο ἀπὸ τὰ δύο προαναφερθέντα κείμενά του ἀπαγορεύει στοὺς πιστοὺς ἀκόμα καὶ ραδιοφωνικὲς ὁμιλίες νὰ ἀκοῦν ἀπὸ μὴ ἀποτειχισμένους ἱερεῖς, γράφει στὸ δεύτερο ὁ π. Ἄγγελος:

«Σύμφωνα μέ τόν ἔγκριτο καί ἐξαίρετο κανονολόγο μακαριστό ἀρχιμανδρίτη π. Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο, ὁ 15^ος Ἱερός Κανών τῆς ΑΒ΄ Συνόδου εἶναι δυνητικός καί ὄχι ὑποχρεωτικός… Ἄν, ὅμως, ἄλλος Κληρικός δέν τό πράξει αὐτό, ἀλλά, χωρίς νά ἀσπάζεται τίς διδασκαλίες τοῦ Ἐπισκόπου, συνεχίσει τό μνημόσυνό του, ἀναμένοντας συνοδική διάγνωση καί καταδίκη, καθόλου δέν κατακρίνεται ἀπό τόν Ἱερό Κανόνα».

Τότε γιατὶ δὲν ἐπιτρέπει ὁ π. Ἄγγελος στοὺς πιστοὺς νὰ ἀκοῦν μὴ ἀποτειχισμένους ἱερεῖς; 

«Ἀπαγορεύεται (ὁ ἀποτειχισμένος) ν’ ἀκούει κηρύγματα, ὁμιλίες κλπ. τῶν ψευδεπισκόπων διά ζώσης ἤ στό διαδίκτυο ἤ νά διαβάζει συστηματικά τά γραπτά τους ἤ καί ἱερέων, πού τούς ἀκολουθοῦν ὑποτακτικά, εἴτε μέ τήν θέλησή τους, εἴτε ἀπό φόβο καί σιωπή, κι ἔτσι νά συμμετέχουν κι αὐτοί καί νά ἐνισχύουν τήν αἵρεση καί τό σχίσμα». 

Εἶναι τὰ λόγια τοῦ π. Ἀγγέλου πάνω ἀπὸ τὸν Κανόνα; Μᾶλλον ναί, διότι ὁ π. Ἄγγελος ὡς ἐκκλησιαστικὴ αὐθεντία, ὡς νέος Πάπας αὐτὰ ποὺ γράφει γιὰ τοὺς ἄλλους, γιὰ τὸν ἑαυτό του δὲν τὰ τηρεῖ. Ἔτσι χρησιμοποιεῖ, παρουσιάζει στὰ κείμενά του ὡς πηγὴ τὸν π. Ἀναστάσιο Γκοτσόπουλο, ποὺ οὔτε ἀποτειχισμένος εἶναι, μνημονεύει τὸν Πατρῶν (ποὺ καὶ Οἰκουμενισμὸ κηρύττει καὶ πρόσφατα συμπροσευχήθηκε μὲ τοὺς Οὐκρανοὺς σχισματικούς) καὶ συμμετέχει στὰ μυστήρια τῆς, ὅπως ὁ π. Ἅγγελος τὴν ὀνομάζει, «σχισματοαιρετικῆς Ἱ. Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος»!!!

Ὁ π. Ἄγγελος εἶναι ἀναξιόπιστος καὶ ἀνακόλουθος! Ἐνῶ στὴν δήλωση ἀποτειχίσεως του ὁμολογεῖ ὅτι 

«Ἡ Ἱερά Σύνοδος, μέ τήν ἐκκλησιοποίησιν τοῦ σχίσματος, γίνεται ἀκοινώνητη, βάσει τοῦ 2^ου Ἱεροῦ Κανόνος τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Τοπικῆς Συνόδου (341 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος λέγει: "…μὴ ἐξεῖναι δὲ κοινωνεῖν τοῖς ἀκοινωνήτοις… Εἰ δὲ φανείῃ τις τῶν ἐπισκόπων, ἢ πρεσβυτέρων, ἢ διακόνων, ἤ τις τοῦ κανόνος τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν, καὶ τοῦτον ἀκοινώνητον εἶναι, ὡς ἂν συγχέοντα τὸν κανόνα τῆς ἐκκλησίας"».

καὶ στὸ πρῶτο (βλ. πάνω) κείμενό του

«Ὅποιος, λοιπόν, τούς ἀκολουθεῖ, ἐκκλησιάζεται στούς ναούς ἀπιστίας τους, ἀκούει τά κηρύγματά τους, ὑπακούει στίς ἀποφάσεις τους, συμμετέχει στά μυστήριά τους κλπ., βγάζει κι αὐτός τόν ἑαυτό του ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, μολύνεται πνευματικῶς καί καθίσταται ἀκοινώνητος, μέσῳ τῆς μνημονεύσεως τῆς μή ὀρθοτομούσης «ἱερᾶς συνόδου» καί τῶν σχισματοαιρετικῶν οἰκουμενιστῶν καί ὑποτάσσεται στήν αἵρεση, ὑπονομεύοντας φρικτά τήν σωτηρία του». 

στὸ πρόσφατο κείμενό του δηλώνει ὅτι ὁ ΙΕ΄ Κανὼν τῆς ΑΒ΄ Συνόδου εἶναι δυνητικὸς, διότι δὲν ὑπάρχει ἐπιτίμιο σὲ περίπτωση μὴ ἐφαρμογῆς του. Ἄρα μπορεῖ κάποιος προαιρετικὰ «μολύνεται πνευματικῶς καί καθίσταται ἀκοινώνητος, μέσῳ τῆς μνημονεύσεως τῆς μή ὀρθοτομούσης «ἱερᾶς συνόδου» καί τῶν σχισματοαιρετικῶν οἰκουμενιστῶν καί ὑποτάσσεται στήν αἵρεση». Γράφει μάλιστα:

«Ἡ ὑποχρεωτικότητα ἑνὸς Κανόνος συνδυάζεται πάντα μὲ τὴν ἀντίστοιχη ποινή, διότι… δὲ ὑπάρχει ὑποχρεωτικότητα χωρὶς ποινή… Συνεπῶς ἡ διακοπὴ ἢ μὴ μνημονεύσεως ἐπαφίεται στὴν προαίρεση τοῦ καθενὸς ἱερωμένου ἀνάλογα μὲ τὸν φωτισμὸ καὶ τὴν πίστη του». 

Καὶ μετὰ στολίζει ὅσους ὑποστηρίζουν τὸ ἀντίθετο μὲ αὐτόν:

«Ὀφείλουμε νὰ στηλιτεύσουμε τὴν αἱρετικὴ μεθοδολογία τους… πλανῶνται πλάνην οἰκτράν… τὸ πρόβλημα ἐγείρεται ἀπὸ τὴν πλάνη ὅσων ἀπὸ θεολογικὴ ἄγνοια, ἐπιπολαιότητα, ἰδιοτέλεια, σκοπιμότητα ἢ ἀνεπίγνωστο ζῆλο δὲν διακρίνουν ὅτι ἄλλο ἡ ὑποχρεωτικότητα καὶ ἄλλο ἡ ἀναγκαστικότητα... ὅσοι μάχονται ὑπὲρ τῆς ὑποχρεωτικότητος τοῦ 15ου Κανόνος... εἶναι βαριὰ πλάνη, αἵρεση καὶ εἰδωλολατρία».

Τέτοιους χαρακτηρισμοὺς δὲν ἔχει χρησιμοποιήσει κανεὶς ἀγωνιζόμενος παρὰ τὶς ὅποιες διαφορές.

Ἔτσι ὁ π. Ἄγγελος ὡς ἄλλος Πάπας δικαιώνει τὸν ἑαυτό του, ἀθωώνει ὅσους αὐτὸς θέλει καὶ καταδικάζει τοὺς ἄλλους. Καὶ ὡς ἄλλος Πάπας σκέφτεται δικανικά, ὀρθολογιστικὰ καὶ σχολαστικά, ὅπως θὰ ἀποδειχθεῖ παρακάτω.

Ἐρωτοῦμε ὅμως ὡς ἁπλοὶ καὶ ἀδαεῖς πιστοί:

Δὲν μᾶς δίνει πρῶτος καὶ πάνω ἀπὸ ὅλους ὁ Δομήτωρ τῆς μίας Ἐκκλησίας μας καὶ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς, ἐντολὴ νὰ φεύγουμε μακρυὰ ἀπὸ τοὺς ὅποιους ψευδοποιμένες; «…Ἀλλοτρίῳ δὲ οὐ μὴ ἀκολουθήσουσιν, ἀλλὰ φεύξωνται ἀπ᾿ αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τὴν φωνήν». (Ἰωάν. ιʹ, 5). Ἐσὺ π. Ἄγγελε χρειάζεσαι ἐπιτίμιο γιὰ νὰ τὸ κάνεις; Δὲν σοῦ φθάνει ὁ Χριστός; Δὲν σοῦ φθάνει ἡ ἐντολή Του;

Ὑπακοῦμε στὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου ἐπειδὴ φοβόμασατε τὸ ἐπιτίμιο ἢ ἐπειδὴ ἀγαπᾶμε τὸν Χριστό; Καὶ λυπούμαστε στὴν κάθε παρακοή μας ἀπὸ φόβο τιμωρίας μας ἢ πρωτίστως ἐπειδὴ λυπήσαμε τὸν Χριστό;

Δὲν εἶναι θέμα ὑποχρεωτικότητας ἢ ἀναγκαστικότητας ὅπως σχολαστικὰ καὶ μὲ δυτικὸ τρόπο σκέψης διαχωρίζει καὶ τονίζει ὁ π. Ἄγγελος. Εἶναι θέμα ἀγάπης: «ὁ ἔχων τὰς ἐντολάς μου καὶ τηρῶν αὐτάς, ἐκεῖνός ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με» (Ἰω. 14,21). 

Σχετικὰ τώρα μὲ τὸ ἐπιτίμιο καὶ ἀντίθετα μὲ τὰ ὅσα λέει ὁ νέος Πάπας ὑπάρχουν Κανόνες ποὺ δὲν ἀναφέρουν ἐπιτίμιο, π.χ. ὁ ΛΓ’ Κανόνας τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων: 

«Μηδένα τῶν ξένων Ἐπισκόπων, ἢ Πρεσβυτέρων, ἢ Διακόνων ἄνευ συστατικῶν προσδέχεσθαι. Καὶ ἐπιφερομένων δὲ αὐτῶν, ἀνακρινέσθωσαν: καὶ εἰ μὲν ὦσι κήρυκες τῆς εὐσεβείας, προσδεχέσθωσαν, εἰ δὲ μή γε, τὰ πρὸς χρείαν αὐτοῖς ἐπιχορηγήσαντες, εἰς κοινωνίαν αὐτοὺς μὴ προσδέξησθε. Πολλὰ γὰρ κατὰ συναρπαγὴν γίνεται».

Ποῦ τὸ ἐπιτίμιο; Δὲν ὑπάρχει. Κατὰ τὸν π. Ἄγγελο ὅμως ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα μποροῦμε νὰ δεχόμαστε τὸν κάθε ἕνα κληρικὸ ἄνευ συστατικῆς ἐπιστολῆς, διότι ὁ Κανὼν δὲν ἀναφέρει ἐπιτίμιο. Γι’ αυτὸ τὸν λόγο εἶναι λανθασμένη καὶ  αὐθαίρετη ἡ ἑρμηνεία ποὺ κάνει ὁ π. Ἅγγελος στοὺς σχολιαστὲς τοῦ ΙΕ΄ καὶ ἰδιαίτερα στὸν ἁγ. Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου.

Διότι σχετικὰ μὲ τὰ σχόλια τοῦ Ἁγίου καὶ ἀντίθετα μὲ τὴν παρερμηνεία τοῦ π. Ἀγγέλου ἀξίζει νὰ ἀναφερθεῖ τὸ ἑξῆς:

«Εἰς δὲ τὴν η’ ὑποσημείωσή του, στὰ Προλεγόμενα ἐν γένει περὶ τῶν ἱερῶν Κανόνων «τὶ ἐστὶ Κανὼν» (σελ. λθ, Πηδάλιον, ἐκδόσεις Βασ. Ρηγόπουλου), ὁ Ἅγιος Νικόδημος μᾶς λέγει τὰ ἐξῆς: «Ὅτι ἐκεῖνο, ὁποῦ οἱ κανόνες φανερῶς οὐ γράφουσι, τοῦτο ἐκ τῶν ὁμοίων τῶν ἐν τοῖς κανόσι γεγραμμένων, πρέπει νὰ κρίνεται καὶ νὰ συμπεραίνεται, καὶ ὅρα τὴν ἑρμηνείαν τοῦ ιε’ τῆς ς΄, ἢ καὶ ἐκ τῶν συγγραμμάτων τῶν κατὰ μέρος Πατέρων, ἢ καὶ ἐκ τῆς διακρίσεως τοῦ ὀρθοῦ λόγου». Ἂν λοιπόν, ἐκ τῶν ὁμοίων τῶν ἐν τοῖς κανόσι γεγραμμένων, πρέπει νὰ κρίνεται καὶ νὰ συμπεραίνεται τὸ ἐπιτίμιον ποὺ δὲν ἀναγράφεται φανερά, τότε σύμφωνα μὲ τὴν ἀνάλυση τοῦ 31^ου Κανόνα τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων καὶ μόνο, ἀρκεῖ γιὰ νὰ ἀποδειχθεῖ ὅτι ὁ 15^ος Κανόνας εἶναι ἄκρως ὑποχρεωτικός. Ἀλλὰ καὶ στὴν β’ ὑποσημείωση γίνεται λόγος γιὰ Κανόνες ποὺ «δὲν περιέχουσι φανερῶς τὸ ἐπιτίμιον ἐκείνων ὁποῦ τοὺς παραβαίνουσιν, αὐτοί, κατὰ τὸ σιωπώμενον, δίδουσιν ἄδειαν εἰς τὸν κατὰ τόπον ἀρχιερέα νὰ δώσῃ εἰς αὐτοὺς ἀπαθῶς τὸ πρέπον καὶ ἀρμόδιον, ὁποῦ ἤθελε γνωρίσει, ὡς λέγει ὁ Βαλσαμὼν ἐν τῇ ἐρμηνείᾳ τοῦ με’ τῆς ς’. Ὅρα τὰ ἐπιτίμια τοῦ Νηστευτοῦ μετὰ τοὺς κανόνας αὐτοῦ, τὰ μὴ ἐν τοῖς ἄλλοις Κανόσιν ἀναφερόμενα». Ἐδῶ λοιπὸν ἀποδεικνύεται περίτρανα ὅτι ἐπειδὴ ὁ ἐν λόγῳ Κανόνας, ἢ ἐπειδὴ κάποιοι Κανόνες δὲν περιέχουν ἐπιτίμια, δὲν θὰ πρέπει νὰ τοὺς θεωροῦμε ὡς δυνητικοὺς καὶ νὰ τοὺς ἐφαρμόζουμε ὅποτε καὶ ὅταν θέλουμε» (ἐδῶ).

Ἀλλὰ καὶ τὸ τελευταῖο τμῆμα τοῦ ἱεροῦ Κανόνα, ἀποτελεῖ κυριολεκτικὰ τὴν ἐπιτομὴ τῆς ὑποχρεωτικότητας καὶ τῆς ἀναγκαιότητας (ὄχι ἀναγκαστικότητας) μίας ὁμολογιακῆς στάσεως τῶν Ὀρθοδόξων ἀπέναντι στὴν κάθε κακοδιδασκαλία: «οὐ γάρ Ἐπισκόπων, ἀλλὰ ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν». 

Ἐρωτοῦμε ὡς ἁπλοὶ πιστοί:

Νοεῖται Χριστιανὸς νὰ ἀκολουθεῖ, νὰ ὑπακούει καὶ νὰ μνημονεύει ψευδεπισκόπους καὶ ψευδοδιδασκάλους; Χρειάζεται ἐπιτίμιο γιὰ νὰ μὴν τὸ πράξει; Τὸ ψεῦδος δὲν εἶναι καὶ αἰτία καὶ ἐπιτίμιο συγχρόνως; Δὲν τονίζει ὁλόκληρη ἡ ὀρθόδοξη διδασκαλία τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς ψευδεῖς ἱερεῖς καὶ ὄχι μόνο: «Παραγγέλλομεν δὲ ὑμῖν, ἀδελφοί, ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, στέλλεσθαι ὑμᾶς ἀπὸ παντὸς ἀδελφοῦ ἀτάκτως περιπατοῦντος καὶ μὴ κατὰ τὴν παράδοσιν ἣν παρέλαβον παρ’ ἡμῶν» (Β’ Θεσσ. 3, 6);

Καὶ τώρα ἡ τρομερὴ ἀποκάλυψη ἀπὸ τὸν νέο Πάπα π. Ἄγγελο: Ὁ Παῦλος δίδαξε λανθασμένα. Ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει ἐπιτίμιο δὲν χρειάζεται ἡ ἀπομάκρυνση «ἀπὸ παντὸς ἀτάκτως καὶ μὴ κατὰ τὴν παράδοσιν περιπατοῦντος». Ἡ ἀπόφαση αὐτὴ εἶνια προαιρετική. Αἱρετικός, λοιπόν, καὶ ὁ Παῦλος.

Ἀλλὰ ἡ κακοδιδασκαλία ex cathedra συνεχίζεται.

Ὁ π. Ἄγγελος κρύβει ὅτι, π.χ. ὁ ἅγ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, σὲ πολλὲς ἐπιστολές του βάζει ἐπιτίμιο, δύο καὶ παραπάνω χρόνια ἀκοινωνησία, σὲ ἱερεῖς ποὺ δὲν ἀποτειχίστηκαν ἀμέσως, ἀλλὰ κοινωνοῦσαν ἀπὸ συμβιβασμὸ ἢ φόβο μὲ τὴν αἵρεση (π.χ. ἐπιστ. 294, Φατοῦρος).

Ἀλλὰ ἀκόμα πιὸ ξεκάθαρα:

Οἱ παρακάτω Ἅγιοι ἦταν πλανεμένοι καὶ αἱρετικοί; Τὸ κακὸ ποὺ προκαλεῖται ἂν κάποιος κοινωνεῖ μὲ τὴν αἵρεση δὲν φθάνει ὡς λόγος ἀποτείχισης; Χρειάζεται ἐπιτίμιο;

Ὁ Μέγας Βασίλειος μᾶς λέγει: «Οἵτινες τὴν ὑγιᾶ ὀρθόδοξον πίστιν προσποιούμενοι ὁμολογεῖν, κοινωνοῦσι δὲ τοῖς ἑτερόφροσι, τοὺς τοιούτους, εἰ μετὰ παραγγελίαν μὴ ἀποστῶσιν, μὴ μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλὰ μηδὲ ἀδελφοὺς ὀνομάζειν» (Βλ. Ν. Βασιλειάδη, Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς καὶ ἡ Ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν, Ἔκδ. «Σωτήρ», Ἀθῆναι, 1972, σελ. 95). Αἱρετικὸς καὶ φανατικὸς ὁ Μ. Βασίλειος καὶ «τραβηγμένος ἀπὸ τὰ μαλλιά» ὅπως μὲ περίσσια ἔπαρση λέγει ὁ π. Ἄγγελος;

«Παραγγελίαν ἔχομεν ἐξ αὐτοῦ τοῦ Ἀποστόλου, ἐὰν τις δογματίζῃ ἢ προστάσσῃ ποιεῖν ἡμᾶς, παρ᾿ ὃ παρελάβομεν,  παρ᾿ ὃ οἱ Κανόνες τῶν κατὰ καιροὺς Συνόδων, καθολικῶν τε καὶ τοπικῶν ὁρίζουσιν, ἀπαράδεκτον αὐτὸν ἔχειν καὶ μηδὲ λογίζεσθαι αὐτὸν ἐν κλήρῳ ἁγίων». (Ἅγ. Θεόδωρος Στουδίτης, P.G. 99, 988A). Πλανεμένος καὶ εἰδωλολάτρης  ὁ ἅγ. Θεόδωρος;

«Ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ καὶ οἱ κοινωνοῦντες μὲ αἱρετικούς». (Ἅγιος Χρυσόστομος, PG.99, 1048). Ἀπὸ ἰδιοτέλεια τὰ λέει αὐτὰ ὁ ἅγ. Χρυσόστομος;

 «Κάθε κληρικὸ τοῦ ὁποίου ἡ πίστις, οἱ λόγοι καὶ τὰ ἔργα δὲν συμφωνοῦν μὲ τὶς διδασκαλίες τῶν Ἁγίων Πατέρων νὰ μὴν τὸν δεχόμαστε στὴν οἰκία μας. Ἀλλὰ νὰ τὸν ἀποστρεφόμεθα καὶ νὰ τὸν μισοῦμε ὡς δαίμονα, ἔστω κι ἄν ἀνασταίνει νεκροὺς καὶ κάνει μύρια θαύματα» (Ἁγίου Συμεὼν Ν. Θεολόγου, Λόγος 6ος). Ἄνευ διακρίσεως ὁ ἅγ. Συμεών;

Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς: «Μὲ προστάσσετε ἐπίσης, ἐνῶ ἔχω αὐτὰ γραμμένα στὸ βιβλίο τῆς καρδιᾶς μου, νὰ ἔλθω καὶ νὰ κοινωνήσω μὲ τὴν Ἐκκλησία στὴν ὁποία κηρύττονται τέτοιου εἴδους δόγματα. Ἐπίσης νὰ γίνω κοινωνὸς μὲ αὐτοὺς ποὺ νομίζουν ὅτι στρέφονται ἐναντίον τοῦ διαβόλου μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα στρέφονται ἐναντίον τοῦ Θεοῦ; Νὰ μὴ δώσει ὁ Θεός, ποὺ γεννήθηκε γιὰ μένα χωρὶς ἁμαρτία! Ἐγὼ δὲν θὰ γίνω ποτὲ συγκοινωνὸς μὲ αὐτοὺς ποὺ δέχονται αὐτὲς τὶς καινοτομίες». (Μάξιμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, Περὶ τῶν πραχθέντων, P.G.90, 144B-145C). Σχισματικὸς καὶ ἐριστικὸς ὁ ἅγ. Μάξιμος;

«Ὧν τὸ φρόνημα ἀποστρεφόμεθα τούτων τὴν κοινωνίαν πρoσήκει φεύγειν». (Μ. Ἀθανασίου, P.G. 26, 1188BC). Μήπως ὁ Μ. Ἀθανάσιος δὲν γνώριζε τὴν διδασκαλία τοῦ π. Ἀγγέλου περὶ ἐπιτιμίου καὶ ἀναγκαστικότητος;

Κατὰ τῆς δυνητικῆς ἑρμηνείας τοῦ π. Ἀγγέλου ἔχουν γράψει πολλοί. Ὡς παράδειγμα ἀναφέρω τὸ κείμενο τῶν Ἁγιορειτῶν (ἐδῶ) καὶ ἀναφέρω μόνο τὸ ἑξῆς ἀπόσπασμα: «Ὁ Ἅγ. Νικόδημος, στὸ σημεῖο αὐτό, ἑρμηνεύει ὡς ἐξῆς: «ἀλλὰ καὶ τιμῆς τῆς πρεπούσης, ὡς ὀρθόδοξοι, εἶναι ἄξιοι». Τὸ «ὡς ὀρθόδοξοι» σημαίνει ὅτι, εἰς τὴν ὑπάρχουσα καὶ κηρυττομένη αἵρεση, οἱ ἀποτειχισθέντες ἐτήρησαν ὀρθόδοξον στάσιν, ἀπομακρυνόμενοι ἀπὸ τὸν αἱρετικὸ Ἐπίσκοπο. Ἐδῶ βεβαίως ἐννοεῖται ὅτι οἱ ὑπόλοιποι μὴ ἀποτειχισθέντες, ποὺ δὲν ἐτήρησαν ὀρθόδοξη στάση, δὲν ἐβοήθησαν τὴν Ἐκκλησία νὰ ὀρθοδοξήσει, ἀλλὰ μὲ τὴν δειλία τους ἔδωσαν χῶρο στὴν αἵρεση νὰ ἑδραιωθεῖ, ἀφοῦ συνέπλευσαν μὲ αὐτήν. Ἐφ’ ὅσον λοιπόν, οἱ μὲν ἀξιώνονται τιμῆς καὶ ἐπαίνου, ἐξυπακούεται ὅτι οἱ ἐκ τοῦ ἀντιθέτου ὑποκύψαντες καὶ συμβιβασθέντες, εἶναι ἄξιοι κατηγορίας καὶ τιμωρίας. Αὐτὸ τὸ βλέπουμε καὶ στὴν ἐρώτηση ὅπου ἔθεσε ὁ Ἐπίσκοπος Ρουφινιανός στὸν Μέγα Ἀθανάσιο, γιὰ τὸ τὶ μέλλει γενέσθαι μὲ τοὺς ἱερεῖς, ὅπου εἶχαν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς».

Ἀλλὰ ἐπειδὴ ὁ νέος Πάπας γνωρίζει ὅτι ἡ αὐθεντία του εἶναι τεχνητὴ καὶ ἡ ἐπιχειρηματολογία του μπάζει ποταμούς, στὸ τέλος τοῦ κειμενου του λέγει, ὅτι μετὰ τὸ Κολυμπάρι ἡ ἀποτείχιση εἶναι ὑποχρεωτικὴ!!! γι' αὐτοὺς ποὺ ἀνήκουν σὲ ἐπισκόπους ποὺ συμβαδίζουν μὲ τὴν αἵρεση ἢ σιωποῦν καὶ προαιρετικὴ γι' αὐτοὺς ποὺ ἀνήκουν σὲ Ἐπισκόπους ποὺ ἀντέδρασαν στὴν ψευτοσύνοδο καὶ δὲν ἐφάρμοσαν τὶς ἀποφάσεις της.

Μὰ τραγικὲ π. Ἄγγελε, ποιός ἐπίσκοπος δὲν ἐφάρμοσε τὶς ἀποφάσεις τὶς συνόδου; Π.χ. ὁ Κυθήρων; Μὰ ἐσὺ ὁ ἴδιος ἀποτειχίστηκες ἀπὸ αὐτὸν κατηγορώντας τον γιὰ ἀδράνεια καὶ δειλία! Καὶ πάνω ἀπ΄ ὅλα: Ἐσὺ δὲν ἀνακήρυξες στὴν δήλωση ἀποτειχίσεως σου ὁλόκληρη τὴν" Ἱερά Σύνοδο, μέ τήν ἐκκλησιοποίησιν τοῦ σχίσματος ἀκοινώνητη"; Δὲν ἀνήκουν οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Ἑλλάδος σὲ αὐτὴ τὴν "ἀκοινώνητη Ἱερά Σύνοδο"; Πῶς μπορεῖς τότε νὰ μιλᾶς μὲ τέτοιους χαρακτηρισμοὺς καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη νὰ ὑποστηρίζεις τὴν προαιρετικὴ ἀποτείχιση ἀπὸ μέλη μίας τέτοιας Συνόδου;

Δὲ θέλω νὰ κουράσω ἄλλο τον ἀναγνώστη. Ἔτσι κι ἀλλιῶς ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς δὲν εἶναι θύμα τοῦ καθενός, ποὺ συγγράφει (μηδενὸς ἐξαιρουμένου, μήτε καὶ ἐμοῦ τοῦ ἰδίου), ἀλλὰ ἔχει νοῦ καὶ κρίση καὶ μπορεῖ εὐσεβῶς νὰ κρίνει.

Ἡ αἵρεση βασιλεύει καὶ καταδυναστεύει τὸ εὐσεβὲς ποίμνιο. Οἱ Ἱ. Κανόνες σιωπηλὰ καταργήθηκαν. Σχίσματα χωρίζουν καὶ διχάζουν τὴν Ἐκκλησία. Ἐκκοσμίκευση, σκάνδαλα καὶ διαστροφὴ ἐπικρατοῦν. Ἡ ὕπαρξη νέων παπῶν δὲν κάνει τίποτα ἄλλο παρὰ νὰ χειροτερεύει τὴν κατάσταση καὶ νὰ μειώνει τὴν ἀντίδραση.

Πρέπει νὰ τονιστεῖ καὶ πάλι. Ἄλλο ἡ παραδοχὴ τῆς ἀδυναμίας μας τῆς θελήσεως μας νὰ ἀγωνιστοῦμε ὅπως ἁρμόζει. Ἡ παραδοχὴ μάλιστα αὐτὴ δείχνει καὶ ταπείνωση ἀλλὰ καὶ παρὰ τὰ λάθη τὴν ἐπίγνωση τοῦ ὀρθοῦ. Καὶ ἄλλο ἡ διαστρέβλωση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς διδαχῆς τῆς Ἐκκλησίας πρὸς δικαιολογία δική μας καὶ τῶν ἡμετέρων. Αὐτὸ τίποτα ἄλλο δὲν δείχνει παρὰ ἔπαρση καὶ σκότος βαθύ. Ἐξ οὗ καὶ οἱ καταδίκες καὶ οἱ ὕβρεις. 

Ὁ Θεὸς θὰ μᾶς κρίνει ὅλους.

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου