Θλίψη - Χαρά, Εκκοσμίκευση και Οικουμενισμός.

Ἀπὸ Ὁμιλία στὴν «Ἀποκάλυψη» τὴ δεκαετία τοῦ 1980!

Τό χωρίο πού ἀναλύουμε ἀρχίζει μέ μία πολύ τρυφερή προσοικείωση· «Ἐγὼ Ἰωάννης, ὁ ἀδελφὸς ὑμῶν», ὁ ἀδελφός σας, «καὶ συγκοινωνὸς ἐν τῇ θλίψει καὶ βασιλείᾳ καὶ ὑπομονῇ».

Καί ὅπως βλέπουμε, ὑπάρχει κοινή θλίψη· καί ἡ κοινή θλίψις πάντοτε ἀδελφώνει. «Ἐγώ, ὁ Ἰωάννης, σέ σᾶς· ὁ ἀδελφός σας καί συγκοινωνός σας. Σέ τί; Στή θλίψη, στή βασιλεία, στήν ὑπομονή». Τρία μεγάλα θέματα!

Ἄς δοῦμε τό πρῶτο.

Θλίψη. Τί εἶναι ἡ θλίψη; Εἶναι ἡ συμπίεση καί ἡ ἐξ αὐτῆς στενοχωρία τῆς ψυχῆς. Θλίβω, ζουλάω· σύνθλιψη, ζούληγμα. Ζουλιέται ἡ ψυχή, ἄρα καί στενοχωρεῖται. Στενοχωρεῖται· στενός χῶρος.

Ἀλλά ἄν, ἡ ἐν Κυρίῳ χαρά, εἶναι ὁ καρπός τῆς χριστιανικῆς ἰδιότητος, ἡ θλίψις εἶναι τό περικάρπιο τοῦ καρποῦ! Ἀπ’ ἔξω θλίψη, μέσα χαρά· ἀπ’ ἔξω τό τσόφλι, μέσα τό ἀμύγδαλο. Τό ἀμύγδαλο δέν εἶναι μόνο του· ἔχει τό τσόφλι του· πρέπει νά προστατευθεῖ. Ἡ θλίψις –ἀκοῦστε αὐτά τά ὀξύμω­ρα ἐκ πρώτης ὄψεως– ἡ θλίψις προστατεύει τήν χαρά! Τό φανταστήκατε ποτέ; Αὐτά εἶναι δυνατά μόνο μέσα στό χριστιανικό βίωμα. Ἄν δέν τά ζήσουμε ἔτσι, πρέπει νά ἀμφιβάλλουμε γιά τήν χριστιανική μας ἰδιότητα.

Δηλαδή δέν μπορεῖ νά ἀναπτυχθεῖ καί περισωθεῖ ἡ χαρά καί ἡ πνευματικότητα πού τήν γεννᾶ, ἄν ἀπουσιάζει ἡ θλίψη.

Ἀλλά ἡ ἐν Κυρίῳ θλίψις δέν εἶναι κά­τι πού ἔρ­χε­ται ἀ­πό μέ­σα –ἀ­φοῦ ἡ χαρά εἶναι ὁ καρπός, καί αὐτή ἀποτελεῖ τό περικάρπιο– ἀλλ’ εἶναι κάτι πού ἔρχεται ἀπ’ ἔξω. Αὐτό σημειῶστε το. θλίψις εἶναι ἡ κατάσταση πού δημιουργεῖται στούς πιστούς ἀπό τίς ἐξωτερικές ἀντιδράσεις τοῦ κόσμου καί τοῦ Διαβόλου.

Ὁ Κύριος, τό ξέρετε, μᾶς εἰδοποίησε σχετικά· «παραδώσουσιν ὑμᾶς εἰς θλῖψιν». Ἄ, ὥστε λοιπόν, ἀπ’ ἔξω εἶναι τό πρᾶγμα· θά μᾶς παραδώσουν σέ θλίψη. Τί εἶναι ἡ «θλίψη»; Ὁ διωγμός, οἱ φυλακές, οἱ στερήσεις, ὁ θάνατος, τό μαρτύριο! Ἀλλ’ αὐτά εἶναι ἀπ’ ἔξω· δέν εἶναι ἀπό μέσα.

Ἐν τούτοις αὐτή ἡ θλίψις δίνει ἄφατη καί ὑπερεκβλύζουσα χαρά! τόση πολλή, ὥστε νά γράφει στούς Κορινθίους ὁ Ἀπόστολος «πεπλήρωμαι τῇ παρακλήσει, ὑπερπερισσεύομαι τῇ χαρᾷ ἐπὶ πάσῃ τῇ θλίψει ἡμῶν». Περίεργο πρᾶγμα· περίεργο! Ἀκοῦστε τήν μετάφρασή του: Εἶμαι γεμᾶτος ἀπό παρηγορία, «πεπλήρωμαι τῇ παρακλήσει»· ὑπέρπερισσεύομαι... σοῦπερ-περισσεύομαι –νά μοῦ ἐπιτρέψετε νά τό πῶ μ’ αὐτή τήν σύγχρονη ἔκφραση– σοῦπερ-περισσεύομαι στή χαρά, μέ ὅλη ἐκείνη τή θλίψις μας! Ὤ, ἅγιε Παῦλε!

Νά γιατί ὁ καρπός εἶναι ἡ χαρά, τό περικάρπιο ἡ θλίψη. Ἄν βγάλεις τήν θλίψη, θά χάσεις τήν χαρά· ἄν βγάλεις τό τσόφλι, θά χάσεις τό ἀμύγδαλο.

Ἀλλά προσέξτε. Ἡ θλίψις εἶναι γνώρισμα ἐκείνων πού θά κληρονομήσουν τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, πάλι εἰς τὰς Πράξεις –τό εἶχε πεῖ μετά τόν λιθοβολισμό του στά Λύστρα, αὐτό τό περίφημο: «διὰ πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡ­μᾶς εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ». Ἐκεῖνο τό «δεῖ» εἶναι ἀκριβῶς αὐτό τό πρέπει, πού συνδέει τό μέσα μέ τό ἔξω, τή χαρά μέ τή θλίψη. Δέν χωρίζονται αὐτά· δέν μποροῦν νά χωρισθοῦν. Γι’ αὐτό λέει ὅτι πρέπει νά μποῦμε στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ μέ πολλές, ὄχι ἁπλῶς θλίψεις, ἀλλά μέ πολλές θλίψεις!

Ἡ ἐποχή μας προσπαθεῖ νά δημιουργήσει –ἐδῶ πρέπει νά προσέξουμε– ἕναν Χριστιανισμό χωρίς θλίψεις, ἕναν Χριστιανισμό γεμᾶτο ἀπό συμβιβασμούς καί ἀπό ἀνέσεις. Δέν θέλουμε νά ζουληχθοῦμε ἀπολύτως σέ τίποτα. Πρόκειται γιά τόν ἕνα ἀπό τούς δύο κινδύνους πού ἀπειλοῦν τήν Ἐκκλησία μας στόν παρόντα αἰῶνα. Ὁ ἕνας κίνδυνος λέγεται ἐκκοσμίκευση καί ὁ ἄλλος κίνδυνος οἰκουμενισμός, ἤ θρησκευτικός συγκρητισμός. Αὐτοί οἱ δυό μεγάλοι κίνδυνοι αὐτήν τή στιγμή ἀπειλοῦν τήν Ἐκκλησία μας. Θά τούς ξαναπῶ: οἰκουμενισμός καί ἐκκοσμίκευση, ἐκσυγχρονισμός, ἡ κοσμικοποίηση τῆς Ἐκκλησίας, ἡ κοσμικοποίηση τοῦ φρονήματος.

Θά μᾶς πεῖ ὁ ἀπόστ. Παῦλος: «Δέν ξέρετε ὅτι Βασιλεία Θεοῦ ἄδικοι δέν θά κληρονομήσουν;». Λέει μάλιστα: «Γιατί δέν μάθατε νά ἀδικεῖσθε; Γιατί δέν μάθατε νά ἀποστερεῖσθε; Ἀλλά σεῖς καί ἀδικεῖτε καί ἀποστερεῖτε, καί μάλιστα ἀδελφούς!»…

Δηλαδή ὁ σύγχρονος Χριστιανός ἀπαιτεῖ μιά πίστη μέ τό ἀζημίωτο. Μιά πίστη μέ τό ἀζημίωτο!... Δηλαδή μιά πίστη χωρίς σταυρό· μία πνευματικότητα ἀντισταυρική, ἡ ὁποία ὅμως παύει πλέον νά εἶναι πνευματικότητα μέ τήν ἔννοια τῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί παραμένει ἕνα ὑποκατάστατο τῆς πνευματικότητος· ὄχι πλέον ὡς παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πιά... Δραπέτευσε πλέον τό Πνεῦμα τό Ἅγιο!

Τό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως, ἀγαπητοί μου, μᾶς εἰδοποιεῖ καί μᾶς λέει: «ἐδόθη αὐτῷ –ποιό «αὐτῷ»; «τῷ θηρίῳ», στό Θηρίο– πόλεμον ποιῆσαι», τοῦ παραχωρήθηκε νά κάνει πόλεμο, «μετὰ τῶν ἁγίων καὶ νικῆσαι αὐτούς». Ἀκούσατε; νά κάνει πόλεμο ἐναντίον τῶν ἁγίων, τῶν πιστῶν, καί νά τούς νικήσει! Ἀκούσατε; παραχωρήθηκε ἀπό τόν Θεό νά νικηθοῦν οἱ πιστοί ἀπό τό Θηρίο! «καὶ ἵνα μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι, εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα» –οἰκονομικός ἀποκλεισμός!– καί νά μήν μπορεῖς νά ἀγοράσεις ἤ νά πουλήσεις, παρά μόνο ἐάν ἔχεις τό χάραγμα· ὅτι εἶσαι Μασόνος, ὅτι εἶσαι Λάϊονς, ὅτι εἶσαι Ροταριανός, ὅτι εἶσαι..., τί ἄλλα θά βγοῦν δέν ξέρω. Ὅλα αὐτά, ἐάν ἔχεις τό «χάραγμα».

Αὐτό εἶναι τό «χάραγμα» τοῦ Ἀντιχρίστου· αὐτό εἶναι· κάθε ἀντίχριστη ἐνέργεια, βίωση, τοποθέτηση, σχῆμα. Αὐτό εἶναι τό «χάραγμα». Ἐάν λοιπόν εἶσαι ἔτσι, τότε ὅλες οἱ πόρτες εἶναι ἀνοιχτές. Δέν εἶσαι; τότε δέν θά μπορέσεις οὔτε νά ἀγοράσεις οὔτε νά πουλήσεις. «εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα, τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἢ τὸν ἀριθμὸν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ χξς΄». «Ὦδέ ἐστιν ἡ ὑπομονὴ καὶ ἡ πίστις τῶν ἁγίων», ἐδῶ εἶναι ἡ ὑπομονή καί ἡ πίστη τῶν ἁγίων. Ἐδῶ εἶναι! Σάν νά λέει: Γιά νά δοῦμε τώρα· ποιοί θά εἶναι ἐκεῖνοι πού θά ἔχουν πίστη καί ὑπομονή, καί θά ποῦν: «Ἀποκλεισμό; ἀποκλεισμό! Στό περιθώριο; στό περιθώριο!».

Ὅπως βλέπετε, πόλεμος καί διωγμός τῶν Χριστιανῶν καί οἰκονομικός ἀποκλεισμός, πού σημαίνει μέ κάθε τρόπο νά ἐξοντωθοῦν οἱ πι­στοί.

Ὅλα αὐτά ἀποτελοῦν τήν θλίψη, τό περικάρπιο τῆς χαρᾶς, τήν προϋπόθεση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Δέν ὁμιλεῖ ἐδῶ τό ἱερό κείμενο οὔτε περί ἀνέσεων οὔτε περί συμβιβασμῶν· ἀλλά τί; τονίζει τό «ὧδέ ἐστιν ἡ ὑπομονὴ καὶ ἡ πίστις τῶν ἁγίων»!

Ἀγαπητοί μου, τί ξημερώνει αὔριο δέν ξέρουμε· ἄς προετοιμαζόμαστε.