Κοινοποίηση επιστολής:
-Περιοδικό «Σταγόνες Πίστεως», υπ’ όψιν υπεύθυνου έκδοσης και σύνταξης Πρωτοσυγκέλλου Ι.Μ. Αλεξανδρουπόλεως Αρχιμ. Ειρηναίου Λαφτσή
-Ενορίες: Αγίου Νικολάου, Αγίου Ελευθερίου, Αγίας Κυριακής, Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, Αγίου Νεκταρίου, Αγίου Βασιλείου
-Ιερές Μονές: Παναγίας του Έβρου (Μάκρη), Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου (Αετοχώρι)
-Εκκλησιαστικό Μουσείο (υπ’ όψιν του εκεί υπεύθυνου Ιεροκήρυκα της Μητρόπολης)
-Χριστιανική Εστία (υπ’ όψιν του εκεί υπεύθυνου Ιεροκήρυκα της Μητρόπολης)
Αλεξανδρούπολη, 13 Μαρτίου 2023
Μνήμη ανακομιδής Ιερών Λειψάνων Αγίου Νικηφόρου του Ομολογητού, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως
Βασιλική Οικονόμου
κάτοικος Αλεξανδρούπολης
Ανοικτή επιστολή
«Παιδία, ἐσχάτη ὥρα ἐστί, καὶ καθὼς ἠκούσατε ὅτι ὁ ἀντίχριστος ἔρχεται, καὶ νῦν ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν· ὅθεν γινώσκομεν ὅτι ἐσχάτη ὥρα ἐστὶν. ἐξ ἡμῶν ἐξῆλθον, ἀλλ᾿ οὐκ ἦσαν ἐξ ἡμῶν· εἰ γὰρ ἦσαν ἐξ ἡμῶν, μεμενήκεισαν ἂν μεθ᾿ ἡμῶν· ἀλλ᾿ ἵνα φανερωθῶσιν ὅτι οὐκ εἰσὶ πάντες ἐξ ἡμῶν.(…) οὗτός ἐστιν ὁ ἀντίχριστος, ὁ ἀρνούμενος τὸν πατέρα καὶ τὸν υἱόν. πᾶς ὁ ἀρνούμενος τὸν υἱὸν οὐδὲ τὸν πατέρα ἔχει.» Α’ Ιω. β’ 18-19, 22-23.
«Ἔχομεν θυσιαστήριον ἐξ οὗ φαγεῖν οὐκ ἔχουσιν ἐξουσίαν οἱ τῇ σκηνῇ λατρεύοντες» Εβρ. ιγ’ 10
«Κατηργήθητε ἀπὸ τοῦ Χριστοῦ οἵτινες ἐν νόμῳ δικαιοῦσθε, τῆς χάριτος ἐξεπέσατε» Γαλ. ε’ 4
«αὐτὸς δὲ ἦν ὑποχωρῶν ἐν ταῖς ἐρήμοις καὶ προσευχόμενος» Λουκ. ε’ 16
«Φως Μοναχοίς Άγγελοι, φως κοσμικοίς Μοναχοί».
Κ. Άνθιμε
«Πολυμερώς και πολυτρόπως» σάς έχουμε δει και ακούσει επί σειρά ετών να ενεργείτε αντίθετα στην Αγία Γραφή και τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας, προσβλητικά προς την Ορθοδοξία, βλάσφημα προς τον Άγιο Τριαδικό Θεό μας [1]. Ως Οικουμενιστής, προοδοποιείτε απροκάλυπτα την έλευση και υποδοχή του «βδελύγματος της ερημώσεως», του «Μεσσία» των Εβραίων, δηλαδή του ίδιου του Αντιχρίστου – και «πιθήκου του Χριστού» κατά τον Ιερό Αυγουστίνο -, αφού κατά τον μακαριστό διδάσκαλό μας π. Αθανάσιο Μυτιληναίο,«ο Οικουμενισμός είναι μία προδοσία του Χριστιανισμού, είναι ο πιο γνήσιος πρόδρομος του ερχομένου Αντιχρίστου. Αυτός είναι ο Οικουμενισμός, έτσι χαρακτηρίζεται και είναι διάχυτος γύρω μας και επικαλείται παραπλανητικά συνθήματα: «αγάπη», «αγαπισμός», «ένωση όλων των λαών», «ειρήνη όλων των λαών σε μια κοινή θρησκεία», «ανοχή σε ό,τι προσφέρεται» κτλ…» [2]. Και εφ’ όσον έχετε πλέον επανειλημμένως και αναισχύντως αποδείξει και επιδείξει τις θέσεις σας, αναμενόμενο είναι να επευλογείτε – αν όχι και να κατευθύνετε – ο,τιδήποτε αντίθεο εξυπηρετεί τους σκοτεινούς σκοπούς υμών και των εντολέων σας σε τούτη τη Μητρόπολη.
Η παρούσα επιστολή μας αφορά κυρίως ένα κείμενο που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό της Μητρόπολης Αλεξανδρούπολης «Σταγόνες Πίστεως». Υπεύθυνος έκδοσης και σύνταξης του περιοδικού αυτού, όπως διαβάζουμε, είναι ο Πρωτοσύγκελλός σας Αρχιμ. Ειρηναίος Λαφτσής, ο οποίος, ως γνωστόν, υπήρξε προσφάτως και υποψήφιος για το Μητροπολιτικό Θρόνο Δράμας [3]. Την δε επιμέλεια έκδοσης του περιοδικού έχει κάποιος κ. Χρήστος Παπαναστασίου, Θεολόγος. Το εν λόγω δημοσίευμα έχει τον τίτλο «Ποιος από εμάς είναι ο Μεσσίας;» (!) [4].
Το μυθοπλαστικό αυτό κείμενο αναφέρεται σε μια μοναστική αδελφότητα που «πνέει τα λοίσθια» λόγω «παλαιότερων αντιμοναστικών διωγμών και εκκοσμίκευσης». Αν η αδελφότητα είναι ορθόδοξη χριστιανική ή όχι δεν αναφέρεται, αλλά διαβάζοντας το κείμενο σε ένα υποτιθέμενο ορθόδοξο περιοδικό εκδιδόμενο από μια υποτιθέμενη ορθόδοξη Μητρόπολη, αυτομάτως ο αναγνώστης θεωρεί μάλλον αυτονόητα ορθόδοξη την αδελφότητα αυτή.
Σίγουρα τέρπονται οι διεστραμμένες ψυχές και οι ακόμα πιο διεστραμμένες διάνοιες των εχθρών του Χριστού στη σκέψη ότι θα εκλείψει κάποτε ο ορθόδοξος Μοναχισμός, το προπύργιο της αγίας Πίστης μας, εκ του οποίου μάλιστα προήλθαν τα οκτώ δέκατα των Αγίων της Εκκλησίας μας, γι’ αυτό και ήδη από τα βάθη των αιώνων τον πολεμούν λυσσαλέα. Και αφού είδαν ότι η φυσική βία δεν μπορεί να τον νικήσει – το μαρτυρούν αυτό πάντες οι Οσιομάρτυρες της Ορθοδοξίας, μαζί τους και οι σχεδόν σύγχρονοί μας διωχθέντες Άγιοι Κολλυβάδες Πατέρες του Άθωνος, οι και «αλείπτες» πολλών Νεομαρτύρων, κατά τον χαρακτηρισμό του σεβαστού μας ομότιμου καθηγητή Θεολογίας του ΑΠΘ πρ. Θεοδώρου Ζήση [5] –, έθεσαν οι σκοτεινές δυνάμεις σε εφαρμογή άλλες μεθόδους, δόλιες, ύπουλες, καταχθόνιες. Τα αργύρια φάνηκαν ισχυρότερα του πυρός και του σιδήρου. Οι «τερμίτες» – που σιγοτρώνε το ξύλο από μέσα…- αποδείχθηκαν δραστικότεροι του ξίφους και της αγχόνης. Προφανώς σε τέτοιους «τερμίτες» αναφερόταν ο «μάρτυρας της ορθοδόξου παραδόσεως στο Ελληνικό Κράτος», όπως τον χαρακτήρισε ο μακαριστός π. Γεώργιος Μεταλληνός [6], Μοναχός Κοσμάς Φλαμιάτος – που εν τέλει φυλακίστηκε και δολοφονήθηκε στη φυλακή -, όταν έγραφε το 1840 επιστολή στους Αγιορείτες Μοναχούς, προειδοποιώντας τους ότι μεθοδεύεται παγκόσμια και δολιότατη ενέργεια προς «κατάργησιν τοῦ Μοναδικοῦ τάγματος· καὶ πρὸ πάντως τοῖς οὖσιν εἰς τὸ ἅγιον ὄρος τοῦ Ἄθωνος (…). Εἰς τοῦτον τὸν σκοπὸν τείνουσιν, καὶ οἱ εἰς τὸ ἐκεῖσε καθιδρυθὲν σχολεῖον προσλαμβανόμενοι διδάσκαλοι, καὶ τόσα παλαιὰ καὶ νέα ζιζάνια ἐξεπίτηδες ἐκεῖσε ἐπερχόμενα, καὶ ζητοῦντα ἀναδεχθεῖναι τὸν Μοναδικὸν βίον, ἵνα μορφώσωσι κατὰ τὸ πνεῦμα τῆς πλάνης πολλοὺς νέους ρασοφόρους ὑποκριτάς, καὶ μετὰ ταῦτα, ἐξ αὐτῆς τῆς ζύμης, ψηφισθῶσιν ἡγούμενοι εἰς ὅλα τὰ Μοναστήρια τοῦ ἁγίου Ὄρους, καὶ οὕτως ἀνεπαισθήτως, ἄνευ τινὸς ὑποψίας, παύση καὶ καταργηθῇ ὅλη ἡ τάξις τοῦ ἁγίου Ὄρους» [7].
Γνωρίζουμε ότι είναι πολύ παλαιά αυτή η επιβουλή και μπορεί μεν κάποτε να λανθάνει, αλλά όχι και να αδρανεί. Γνωρίζουμε ότι ο 25ος βαθμός της Μασονίας του Σκωτικού Τύπου, στον οποίο ανήκει εν μέρει και η ελληνική Μασονία, έχει ως ειδική αποστολή την καταστροφή της ορθόδοξης Πίστης, του Κλήρου και του Μοναχισμού, όπως επισημαίνει ο σεβαστός Θεολόγος Μοναχός Σεραφείμ Ζήσης [8], παραθέτοντας, μεταξύ άλλων, μαρτυρίες από τον προαναφερθέντα Μοναχό Κοσμά αλλά και από τον πρώην υψηλόβαθμο Μασόνο και πρώην μέλος του Υπάτου Συμβουλίου του 33ου βαθμού της Αυστρίας K. Lerich. «Διαθρυλλεῖται λόγος κοινὸς ὅτι ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ τοῦ σχολείου (σ.σ. του υπὸ του Άγγλου Φ. Νόρθ, κόμη του Γκίλφορντ, ιδρυθέντος «Σεμιναρίου τῆς Κερκύρας») συγκροτεῖται ὁ 25 βαθμὸς τῆς μυστικῆς ἑταιρείας, ἐξ οὗ ἀπαρτίζεται ἡ κατὰ τοῦ μοναδικοῦ βίου καὶ ἡ καθ’ ὅλου τοῦ ὀρθοδόξου κλήρου συνωμοσία […] Ἐκ τούτων καὶ ἡ ἰδιαιτέρα κατὰ τοῦ κλήρου συνωμοσία, ἥτις ὡς ὑπὸ τινων διεφημίσθῃ, συγκροτεῖται ἐκ τῶν ἀναβάντων εἰς τὸν εἰκοστὸν πέμπτον βαθμόν» γράφει ο Μοναχός Κοσμάς [9]. Και αν μας κατηγορήσει κανείς για συνωμοσιολογία, θα τον παραπέμψουμε στην ιστορική απόφαση 2060/1969 του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, το οποίο έκρινε, μεταξύ άλλων, ότι η Μασονία (Τεκτονισμός) «…δὲν εἶναι θρησκεία γνωστὴ ὑπὸ τὴν ρηθεῖσαν ἔννοιαν, ἀλλὰ τοιαύτη μὴ φανερά, ἔχουσα δόγματα καὶ λατρείαν μὴ φανερὰν (κρυφίαν) καὶ ἀποτελοῦσα μυστικὴν ὀργάνωσιν ἄγνωστον κατὰ τὸ περιεχόμενον οὐ μόνον εἰς τοὺς πολλούς, ἀλλὰ καὶ εἰς αὐτοὺς ἀκόμη τοὺς τέκτονας, λόγῳ τῶν τελευταίων μυήσεων ἀπὸ βαθμοῦ εἰς βαθμόν…». Ακόμα και μεταξύ τους, λοιπόν, κρύπτονται και στήνουν παγίδες οι Μασόνοι. Ο δε K. Lerich γράφει σχετικά με τον 26ο μασονικό βαθμό (τον «Πρίγκιπα της Χάριτος»): «Ὁ “Ἱππότης τοῦ Χαλκοῦ Ὄφεως”, ὁ μυημένος τοῦ ἀμέσως ὑψηλότερου ἀρεοπαγίτου ἀναλαμβάνει τό καθῆκον τῆς ἰάσεως τῶν κοινωνικῶν βλαβῶν στήν ἀνθρώπινη κοινωνία. Αὐτόν τόν ἀκολουθεῖ ὁ “Πρῖγκιψ τῆς Χάριτος”, ὁ ὁποῖος πρέπει νά κατανικήσει κάθε μεμονωμένη θρησκεία, μέ τό νά ἑνώσει σέ μία ὑπερθρησκεία τίς περιεχόμενες σέ ὅλες τίς θρησκεῖες ἀλήθειες. Ὁ “Ἱππότης Ταξιάρχης τοῦ Ναοῦ” καί ὁ “Ἱππότης τοῦ Ἡλίου”, ὁ 27ος καί 28ος βαθμός, ἔχουν ἤδη ἀφήσει πίσω τους ὅλα τά στάδια θρησκευτικῆς ἀμφισβητήσεως καί ἴστανται ἐπί τοῦ ἀναβαθμοῦ μιᾶς ἠθικῆς καί κοσμοθεωρίας ἀνυψωμένων ὑπεράνω κάθε “δογματικῆς”, κάθε “προκαταλήψεως”». Η διαφορά στην αρίθμηση του βαθμού του «Πρίγκιπος τῆς Χάριτος» οφείλεται σε μαρτυρημένη από τη Σκωτ. Τύπου Μασονία υπαλλαγή αρίθμησης, όπως διευκρινίζει ο Μ. Σεραφείμ στο ίδιο άρθρο του [10]. Γνωρίζουμε, επίσης, και ότι, λόγω της μεγάλης διείσδυσης της Μασονίας στην κοινωνία, η ένταξη σε αυτήν ευνοεί την ανάδειξη κάποιου σε Επίσκοπο, διευκολύνοντας τις δημόσιες σχέσεις και την απαραίτητη υποστήριξη, όπως επισημαίνει επανειλημμένως ο Μ. Σεραφείμ [11], αλλά ας μη βγαίνουμε από το θέμα μας. Ή μήπως δεν βγαίνουμε από το θέμα, κ. Άνθιμε;
Ας κλείσουν, λοιπόν, ή ας εκκοσμικεύσουν οι υλόφρονες και σαρκολάτρες πλανεμένοι υπηρέτες του διαβόλου όλα τα Μοναστήρια, αν θέλουν και αν δύνανται! Θα πεθάνει έτσι απλά ο ορθόδοξος Μοναχισμός; Θα πάψουν να υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι αγαπούν και θα αγαπούν τον Άγιο Τριαδικό Θεό τόσο, ώστε να αφήσουν πίσω τους τα επίγεια, νεκροί για τον κόσμο καίτοι ζώντες, έστω και αν χρειαστεί να περιέρχονται «ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι…ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς»; Θα πάψουν να αναζητούν την αγγελική πολιτεία καταφεύγοντας στην ευλογημένη ησυχία, στην έρημο κατά τον τόπο ή τον τρόπο, πρόθυμοι και μάχιμοι συν Θεώ για τον ανοιχτό πόλεμο κατά του διαβόλου, διψώντες άχρι θανάτου για την πολυπόθητη θεωρία του Κυρίου; Θα εκλείψουν όλοι εκείνοι οι εν Χριστώ και δια Χριστόν ακτήμονες, άγαμοι και υπήκοοι μέχρι θανάτου – «θανάτου δε σταυροῦ», αφού σταυρώνουν τα πάθη τους, «συσταυρούμενοι» με τον αναμάρτητο Θεάνθρωπο Χριστό αλλά και πρόθυμοι, αν χρειαστεί, να σταυρωθούν πράγματι οι ίδιοι γι’Αυτόν -, αυτοί που δίνουν αίμα για να λάβουν πνεύμα, επιδιώκοντας ήδη από τη γη την προπτωτική κατάσταση του Προπάτορα Αδάμ, την ουράνια κατάσταση που ποθούν όλοι όσοι προσδοκούν τη Βασιλεία των Ουρανών; Ποιος θα τους χωρίσει από την αγάπη του Χριστού; «θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα;» ή μήπως τα φευκτέα χαμερπή αντίθετα των δεινών αυτών, ηδονή και τέρψη και επανάπαυση και πλησμονή και πολυτέλεια – όλα αυτά που ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος αποκαλεί της γης και της θάλασσας «πολύτιμη κοπριά»[12]… – και «ασφάλεια και επιβίωση» εις βάρος της αιώνιας ζωής;
Όπως η Ορθοδοξία δεν ταυτίζεται πάντα με τους Ιερούς Ναούς – και προς τεκμηρίωση τούτου παραπέμπουμε ενδεικτικά στον καιρό που Αρειανοί κατείχαν τους Ναούς της Κωνσταντινούπολης αλλά και στη σύγχρονη κατοχή των Ναών από παναιρετικούς Οικουμενιστές όπως εσείς-, έτσι και ο Μοναχισμός δεν ταυτίζεται πάντα με τα Μοναστήρια, τα οποία κάποτε τελούν υπό κατοχή αιρετικών ή/και εκκοσμικευμένων, με συνέπεια οι εναπομείναντες ορθόδοξοι Μοναχοί εν τέλει να (εκ)διώκονται ή να αποχωρούν κατ’ ανάγκη εκουσίως από αυτά, προτιμώντας να αποχωριστούν τη Μονή τους παρά να χωριστούν από τον Θεό τους. Και αν είναι πικρός ο διωγμός από τη Μονή, θα είναι μυριάκις και αιωνίως πικρότερος ο διωγμός από την Άνω Ιερουσαλήμ.
Ο ηγούμενος, λοιπόν, της μονής του αφηγήματος, στην οποία εγκαταβιούν πέντε γηραιοί μοναχοί, αγωνιώντας για τον επικείμενο αφανισμό της αδελφότητας, καταφεύγει σε ένα ραβίνο, που ενίοτε βρίσκεται εκεί κοντά, για να τον συμβουλευθεί σχετικά. Δεν στρέφεται προς τον Θεό ο ηγούμενος, αλλά προς έναν εχθρό του Θεού, για να ζητήσει τη λύση. Διότι, αν δεν ήταν εχθρός του Θεού ο Ιουδαϊσμός, δεν θα όριζαν οι Άγιοι Απόστολοι ποινή αφορισμού και καθαίρεσης [13] για όσους έχουν εκκλησιαστική κοινωνία με τους «Χριστοκτόνους Ιουδαίους», όπως τους ονομάζει ο μέγας Κολλυβάς Πατέρας της Εκκλησίας μας Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στο Πηδάλιο [14].
Ο ραβίνος αναφωνεί ότι το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζει και η δική του θρησκευτική κοινότητα και κατόπιν «από κοινού ο ηλικιωμένος ηγούμενος με το γερό ραβίνο αναλύθηκαν σε δάκρυα και ψιθυριστές θρηνώδεις προσευχές. Κατόπιν διάβασαν αποσπάσματα από την Τορά και ήρεμα αντάλλαξαν απόψεις για δυσνόητα χωρία». Σε αυτό το φαινομενικά απλό και ανέγκλητο χωρίο, επισημαίνουμε τρία ένοχα σημεία: 1) τη συμπροσευχή Ορθοδόξου(;) με Ιουδαίο – που παρουσιάζεται μεν εδώ ως κάτι αθώο, ωστόσο απαγορεύεται ρητά από τους Ιερούς Κανόνες, όπως προαναφέραμε – αλλά και την υπόνοια διαθρησκειακού διαλόγου· 2) την υποβολιμαία αντιπαράθεση μεταξύ ενός «ηλικιωμένου» και σχεδόν απελπισμένου ηγούμενου και ενός «γερού» και άρα προφανώς ακμαίου ραβίνου· μήπως θέλουν κάποιοι να περάσουν το υποσυνείδητο μήνυμα ότι η Ορθοδοξία γέρασε και γι’ αυτό καταφεύγει στον δήθεν σφριγηλό και αγέραστο Ιουδαϊσμό; Ή θα μας πείτε ότι πρόκειται δήθεν περί τυπογραφικού λάθους, σε αυτό ειδικά το σημείο; Πουθενά στο κείμενο δεν γίνεται η παραμικρή νύξη στην ηλικία του ραβίνου. 3) Αυτό που εμείς οι Ορθόδοξοι ονομάζουμε Πεντάτευχο, δηλαδή τα πέντε πρώτα ιερά Βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, εδώ ονομάζεται Τορά, με το εβραϊκό, δηλαδή, όνομά της. Γιατί άραγε; Μήπως για να χαρούν οι Εβραίοι της πόλης; Ή για να εξοικειώνεται σιγά σιγά το ταλαίπωρο ποίμνιό σας με την εβραϊκή γλώσσα;
Η αφήγηση κορυφώνεται με το κύριο μήνυμα του κειμένου: ο «γερός ραβίνος», ως μοναδική βοήθεια που, κατά τα λεγόμενά του, μπορεί να προσφέρει, λέγει στον ηγούμενο ότι κάποιος από την αδελφότητα είναι ο «Μεσσίας» (!). Και ερωτούμε: δεδομένου ότι οι Εβραίοι, ως γνωστόν, δεν δέχονται τον Κύριο Ιησού Χριστό ως σαρκωθέντα Υιό και Λόγο του Θεού Πατρός – αποκόπτοντες ούτως εαυτούς από τον Άγιο Τριαδικό Θεό και κατ’επέκταση από τη μία και μοναδική αλήθεια αλλά και από τη σωτηρία τους – και άρα δεν Τον δέχονται ούτε και ως αληθινό Μεσσία, σε ποιον «Μεσσία» αναφέρεται άραγε ο ραβίνος;
Οι εδώ μοναστικές αδελφότητες (Παναγίας του Έβρου στη Μάκρη και Αγίου Ιωάννου Θεολόγου στο Αετοχώρι), πιθανώς καμπτόμενες από τη γνωστή τοις πάσι αυταρχική στάση σας και ίσως φοβούμενες τον παναιρετικό Δεσπότη και τύραννο Άνθιμο περισσότερο από τον παντοδύναμο Δεσπότη, Σωτήρα και Κριτή Ιησού Χριστό, φαίνεται πως τηρούν, δυστυχώς, σιγή ιχθύος ως προς τα κακίστως κείμενα της Μητρόπολης – και μετά χαράς και αγαλλιάσεως θα τους βάλουμε εδαφιαία μετάνοια αν μας διαψεύσουν. Γνωρίζουν, άραγε, οι (Ιερο)μόναχοι και οι Μοναχές της Μητρόπολης – αλλά και απανταχού της Ορθοδοξίας -, ότι, όπως σημειώνει ο Μοναχός Σεραφείμ Ζήσης στη σημαντικότατη και άκρως αποκαλυπτική μελέτη του με τίτλο «Η μασονική προώθηση του Οικουμενισμού», υπάρχει «συνοδικῶς καί πανορθοδόξως ἀποφασισμένη ὑποχρέωση τοῦ Μοναχισμοῦ νά μάχεται γιά τά ὀρθόδοξα δόγματα», βάσει της §6 στην «Ἐγκύκλιο τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου τοῦ 1836 κατά τῶν Διαμαρτυρομένων ἱεραποστόλων»; [15] Εσάς δεν θα σας ρωτήσουμε αν το γνωρίζετε, είναι ηλίου φαεινότερον ότι έχετε βαλθεί να ωθήσετε Κλήρο, Μοναχισμό και λαό προς κάθε είδους ασέβεια και παράβαση των Ιερών και λοιπών Κανόνων της Εκκλησίας μας. Σε αντίθεση, ωστόσο, με τις εδώ σιωπηλές μοναστικές αδελφότητες, σεβαστοί Αγιορείτες Κελλιώτες Πατέρες αναφέρθηκαν με σχετικό άρθρο τους στο υπό εξέταση κείμενο και ειδικότερα στα περί του (ανα)φερόμενου εκεί ως «Μεσσία» [16]. Παρέθεσαν χωρία από την Αγία Γραφή και τους Αγίους Πατέρες, που καταδεικνύουν ότι Μεσσίας μόνος και αληθινός είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Αντιγράφουμε εδώ κάποια από τα χωρία αυτά (μερικά από τα οποία παραθέτουμε ελαφρώς πιο εκτεταμένως) συμπληρώνοντας και ελάχιστα επιπλέον.
Από την Καινή Διαθήκη: «εὑρήκαμεν τὸν Μεσσίαν. ὅ ἔστι μεθερμηνευόμενον Χριστὸς» [17]· «οἴδα ὅτι Μεσσίας ἔρχεται ὁ λεγόμενος Χριστός. ὅταν ἔλθῃ ἐκεῖνος, ἀναγγελεῖ ἡμῖν πάντα. λέγει αὐτὴ ὁ Ἰησοῦς. ἐγὼ εἰμι ὁ λαλῶν σοὶ» [18]· «εὑρίσκει Φίλιππος τὸν Ναθαναὴλ καὶ λέγει αὐτῷ· ὃν ἔγραψε Μωϋσῆς ἐν τῷ νόμῳ καὶ οἱ προφῆται, εὑρήκαμεν, ᾿Ιησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ ᾿Ιωσὴφ τὸν ἀπὸ Ναζαρέτ» [19]· «ἀποκριθεὶς δὲ Σίμων Πέτρος εἶπε· σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος. καὶ ἀποκριθεὶς ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ· μακάριος εἶ, Σίμων Βαριωνᾶ, ὅτι σὰρξ καὶ αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι, ἀλλ᾿ ὁ πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς» [20]· «καὶ ἡμεῖς πεπιστεύκαμεν καὶ ἐγνώκαμεν ὅτι σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος»[21]· «ναί, Κύριε, ἐγὼ πεπίστευκα ὅτι σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ ὁ εἰς τὸν κόσμον ἐρχόμενος» [22]· «πάλιν ὁ ἀρχιερεὺς ἐπηρώτα αὐτὸν καὶ λέγει αὐτῷ· Σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ εὐλογητοῦ; ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν· Ἐγώ εἰμι· καὶ ὄψεσθε τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐκ δεξιῶν καθήμενον τῆς δυνάμεως καὶ ἐρχόμενον ἐπὶ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ» [23]· «Ακούσας δὲ ῾Ηρῴδης ὁ βασιλεὺς ἐταράχθη καὶ πᾶσα ῾Ιεροσόλυμα μετ᾿ αὐτοῦ, καὶ συναγαγὼν πάντας τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ γραμματεῖς τοῦ λαοῦ ἐπυνθάνετο παρ᾿ αὐτῶν ποῦ ὁ Χριστὸς γεννᾶται. οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· ἐν Βηθλεὲμ τῆς ᾿Ιουδαίας» [24]· «εἶπε δὲ αὐτοῖς (ο Ιησούς)· οὗτοι οἱ λόγοι οὓς ἐλάλησα πρὸς ὑμᾶς ἔτι ὢν σὺν ὑμῖν, ὅτι δεῖ πληρωθῆναι πάντα τὰ γεγραμμένα ἐν τῷ νόμῳ Μωϋσέως καὶ προφήταις καὶ ψαλμοῖς περὶ ἐμοῦ. τότε διήνοιξεν αὐτῶν τὸν νοῦν τοῦ συνιέναι τὰς γραφάς, καὶ εἶπεν αὐτοῖς ὅτι οὕτω γέγραπται καὶ οὕτως ἔδει παθεῖν τὸν Χριστὸν καὶ ἀναστῆναι ἐκ νεκρῶν τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ, καὶ κηρυχθῆναι ἐπὶ τῷ ὀνόματι αὐτοῦ μετάνοιαν καὶ ἄφεσιν ἁμαρτιῶν εἰς πάντα τὰ ἔθνη, ἀρξάμενον ἀπὸ ῾Ιερουσαλήμ. ὑμεῖς δέ ἐστε μάρτυρες τούτων» [25].
Από τους Αγίους Πατέρες: «Αὐτὸς οὖν ὁ μονογενὴς τοῦ Θεοῦ Λόγος σὰρξ γενόμενος κέκληται Χριστός» Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας [26]· «῾Ημεῖς δὲ Χριστὸν γεγενῆσθαί τε καὶ κεκλῆσθαί φαμεν τὸν Υἱὸν καὶ Λόγον τοῦ Θεοῦ, ἀφ᾿ οὗ ἐν γαστρὶ τῆς Ἁγίας Ἀειπαρθένου ἐσκήνωσε καὶ σὰρξ ἀτρέπτως ἐγένετο καὶ ἐχρίσθη ἡ σὰρξ τῇ θεότητι· «Χρίσις γὰρ αὕτη τῆς ἀνθρωπότητος», ὥς φησιν ὁ Θεολόγος Γρηγόριος» Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός [27]· «Ἰουδαῖοι γὰρ πλανηθέντες ἀπὸ τῆς ἀληθείας προσδοκῶσι μὲν ἐρχόμενον τὸν Χριστόν, οὐχ ἡγοῦνται δὲ αὐτὸν καὶ πάθος ἀναδέχεσθαι λέγοντες ὅπερ οὐ νοοῦσιν· «Ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι, ὅταν ἔλθῃ ὁ Χριστός, μένη εἰς τὸν αἰῶνα· καὶ σὺ πῶς λέγεις, ὅτι δεῖ αὐτὸν ὑψωθῆναι;», ἔπειτα οὐ Λόγον γινόμενον ἐν σαρκί, ἀλλὰ ψιλὸν αὐτὸν ἄνθρωπον γίνεσθαι, ὡς πάντες γεγόνασιν οἱ βασιλεῖς ὑπολαμβάνουσιν» Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας [28]· «ἐντεῦθεν ἡμῖν καὶ πρὸς Ἰουδαίους ἀποδείξεις περὶ τῆς ἀληθείας εἰσί· πρὸς Ἰουδαίους τοὺς ἀθλίους καὶ ταλαιπώρους, οἳ διὰ τὴν τῶν χρόνων ἄγνοιαν τὸ μέγιστον σφάλμα ἐσφάλησαν. Εἰ γὰρ ἤκουσαν τοῦ πατριάρχου λέγοντος, «οὐκ ἐκλείψει ἄρχων ἐξ Ἰούδα, οὐδὲ ἡγούμενος ἐκ τῶν μηρῶν αὐτοῦ, ἕως ἂν ἔλθῃ ὦ ἀπόκειται», καὶ εἰ παρετήρησαν μετ’ ἀκριβείας τοὺς τῆς παρουσίας καιρούς, οὐκ ἔμελλον, ἐκπεσόντες τοῦ Χριστοῦ, τω Ἀντιχρίστῳ περιπίπτειν· καθάπερ οὖν καὶ αὐτὸς αὐτοῖς ὁ Χριστὸς τοῦτο αἰνιττόμενος εἶπεν, ὅτι «ἐγὼ ἦλθον ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Πατρός μου, καὶ οὐκ ἐδέξασθέ μέ· ἐὰν ἄλλος ἔλθῃ ἐν τῷ ὀνόματι τῷ ἰδίῳ, ἐκεῖνον λήψεσθε» Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος [29].
Στη συνέχεια του νοσηρότατου και ζοφερού τούτου αφηγήματος επέρχεται, όπως ήταν αναμενόμενο, ο πλήρης εκφυλισμός της μοναστικής αδελφότητας. Έχοντας πέσει στην παγίδα του «γερού ραβίνου», οι μοναχοί αρχίζουν να αναρωτιούνται ποιος από όλους τους είναι ο «Μεσσίας», μη εξαιρώντας, φυσικά, τους εαυτούς τους ως υποψήφιους. Και με αυτόν τον τρόπο, άρχισαν να συμπεριφέρονται μεταξύ τους αλλά και προς τους εαυτούς τους με «ένα έκτακτο και ασυνήθιστο σεβασμό», πράγμα που άρχισε να «εκπέμπεται» και προς τους λαϊκούς που επισκέπτονταν με τις οικογένειές τους το δάσος που περιστοίχιζε το μοναστήρι. Και τελικά όλη αυτή η «αύρα» προσήλκυσε όχι μόνο επισκέπτες αλλά και νέους μοναχούς, ώστε «μέσα σε διάστημα λίγων χρόνων το μοναστήρι, για μία φορά ακόμη, έγινε μια αναπτυσσόμενη μοναχική αδελφότητα, και – χάρη στο δώρο του ραβίνου – ένας σφριγηλός και παλλόμενος χώρος φωτός και πνευματικότητας στη γύρω περιοχή».
Δικαίως απορεί κατάπληκτος ο γρηγορών αναγνώστης: πόση και πόσο αισχρή προπαγάνδα μπορεί να χωρέσει μέσα σε δύο σελίδες ενός φαινομενικά αθώου, δήθεν ορθόδοξου εκκλησιαστικού περιοδικού;! Και σας ερωτούμε, κ. Άνθιμε: ποιος συνέγραψε αυτό το κείμενο, ώστε να εγχύσει μεν τέτοιο δηλητήριο στις ψυχές των πιστών, χωρίς όμως να αποκαλύψει το όνομά του; Ποια είναι η σχέση σας με το εν λόγω ανυπόγραφο κείμενο; Μήπως άραγε είναι κάποια «εργασία» σας; Δικαιούμαστε να το υποθέσουμε αυτό, διότι σε άλλο τεύχος του περιοδικού αυτού υπάρχει δική σας ευχετήρια αφιέρωση προς τους αναγνώστες, όπου γράφετε: «Σε όσους διαβάζετε το περιοδικό μας αυτό, και προβληματίζεστε μαζί μ’ εμάς που συντελούμε στη συγγραφή του (…)» [30] και συνεπώς ομολογείτε ότι ανήκετε και εσείς στη συγγραφική ομάδα του. Ή θα μας πείτε ότι διέφυγε δήθεν της προσοχής σας και εκδόθηκε το κείμενο αυτό χωρίς την άδειά σας; Κυρίως, όμως, και πρωτίστως, ερωτούμε: ποια είναι η πραγματική σχέση σας με τους Εβραίους της πόλης και του κόσμου και ποια η συμβολή σας στην επίτευξη των σκοπών τους, κ. Άνθιμε; Σας υπενθυμίζουμε εδώ ότι, όπως διαβάζουμε στην επίσημη ιστοσελίδα της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών, στα αποκαλυπτήρια της εβραϊκής Επτάφωτης Λυχνίας που αναισχύντως ανεγείρατε προ ετών στην Πλατεία του Μητροπολιτικού Ναού Αγίου Νικολάου, ο Γ.Γ. του ΚΙΣΕ (Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος) Βίκτωρ Ισαάκ Ελιέζερ διάβασε, μεταξύ άλλων, στην προσφώνησή του και απόσπασμα από δικό σας παλαιότερο κείμενο (!), όπου αναφέρεται και η εξής φράση: «Στη σχέση μας με το Θεό, όλοι έχουμε ένα εβραίο μέσα μας, μέχρι σήμερα» [31]. Και τόσο πολύ νιώθατε τον «εβραίο μέσα σας», ώστε να επιτρέψετε να γίνει και επιμνημόσυνη δέηση στα εβραϊκά μετά την κατάθεση στεφάνων σε εκείνα τα αποκαλυπτήρια. Αυτές, ωστόσο, οι πράξεις σας αρκούν για να σας καταστήσουν καθαιρετέο και αφοριστέο, βάσει των προαναφερθέντων Ιερών Κανόνων των Αγίων Αποστόλων. Και εσείς ο ίδιος εντάξατε την ανίερη αυτή τελετή σε ένα ευρύτερο οικουμενιστικό πλαίσιο «αγαπισμού»: «…στὴν αὐλὴ τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τῆς Ἐπισκοπῆς μας (…), σὲ ἀπόσταση ἀναπνοῆς ἀπὸ τὴν κάποτε ἑβραϊκὴ Συναγωγή, κοντὰ στὸν Καθολικὸ Ναὸ τοῦ Ἁγ. Ἰωσήφ, τὸν Εὐαγγελικὸ Ναὸ καὶ τὸν Ἀρμενικὸ τοῦ Ἁγ. Γκαραμπέτ, σήμερα οἰκοδομοῦμε ἕνα μνημεῖο τῶν ἑβραίων ἀλεξανδρουπολιτῶν…» είπατε μεταξύ άλλων στην προσφώνησή σας [32].
Επανερχόμενοι στο κείμενο, διερωτώμαστε: θα ήταν άραγε υπερβολικό να σκεφθεί κανείς ότι πρόκειται εν τέλει περί μιας οικουμενιστικής παραβολής; Δεν θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μια παραβολή που παρουσιάζει τα βήματα του Οικουμενισμού λιτά μα συγκεκαλυμμένα; Η καταστροφή του ορθόδοξου Μοναχισμού δια των αντιμοναστικών διωγμών και της εκκοσμίκευσης που αναφέρεται αρχικώς, μήπως συμβολίζει τον επιδιωκόμενο και εν μέρει επιτευγμένο εκφυλισμό του σταυροαναστάσιμου – δηλαδή του ασκητικού, μαρτυρικού και προς τη Βασιλεία των Ουρανών προσανατολισμένου – πνεύματος των Ορθοδόξων αλλά και την προσβολή των δογμάτων της Πίστης, αφού, ως γνωστόν, ο διεφθαρμένος βίος οδηγεί αναπόφευκτα και σε αλλοιωμένο φρόνημα; Δεν διευκολύνει αυτό, σε πρώτη φάση, την προσέγγιση με τους αιρετικούς ψευδοχριστιανούς Ανατολής και Δύσης, εκ των οποίων, κυρίως των Δυτικών, προήλθαν κατά μεγάλο μέρος και οι αντιμοναστικοί διωγμοί; Εσείς ο ίδιος έχετε προ ετών συμπροσευχηθεί με Παπικούς και Μονοφυσίτες στον εορτασμό του πολιούχου μας Αγίου Νικολάου [33], πέραν του ότι υπογράψατε τις αποφάσεις της ψευδοσυνόδου του Κολυμπαρίου, όπου οι ψευδοχριστιανικές αιρέσεις ονομάστηκαν «εκκλησίες» [34]. Η συνάντηση του ορθόδοξου(;) ηγούμενου με το «γερό ραβίνο» – και μάλιστα «μετά από τόσα χρόνια!» όπως διαβάζουμε – μήπως συμβολίζει την παλαιόθεν επιδιωκόμενη προσέγγιση των Ορθοδόξων με τις κυριότερες μονοθεϊστικές θρησκείες της Ανατολής, το Ισλάμ και, κυρίως, τον Ιουδαϊσμό; Σας υπενθυμίζουμε εδώ, κ. Άνθιμε, και την επανειλημμένη παρουσία μουφτή σε Αρχιερατικές πανηγυρικές Ακολουθίες της Μητρόπολής σας, μάρτυρες της οποίας πάντες οι παρευρεθέντες. Τέλος, η εισροή του ανώνυμου πλήθους, στου οποίου το θρήσκευμα ουδεμία αναφορά γίνεται στο κείμενο, μήπως συμβολίζει την προσέγγιση των Ορθοδόξων με τις ειδωλολατρικές θρησκείες ανά τον κόσμο, ακόμα και την προσέγγισή τους με τον νεοπαγανισμό αλλά και με τις δολίως εισαχθείσες μορφές συγκαλυμμένης νεοειδωλολατρίας, οι οπαδοί των οποίων έρχονται στο «όμορφο δάσος» – και όποιος μελετά την Παλαιά Διαθήκη γνωρίζει πολύ καλά τι εστί «δάσος» για τους ειδωλολάτρες…- «για να παίξουν και να φάνε στο χλοερό γρασίδι», με τελικό και τραγικό αποτέλεσμα να πηγαίνουν στο μοναστήρι «για να ξεσκάσουν, να παίξουν, να προσευχηθούν»; Ο πάλαι ποτέ ιερός χώρος του μοναστηριού, ο χώρος της εγκράτειας, της νηστείας, της κατανυκτικής προσευχής και εν γένει των ασκητικών αγώνων, γίνεται πλέον χώρος «παιγνίων» και υλοφροσύνης με απατηλές δόσεις ρηχής πνευματικότητας… και η μάνδρα καταρρέει για να εισρεύσουν απρόσκοπτα τα πλήθη του «κόσμου» και των «εθνών»: «καὶ τὴν αὐλὴν τὴν ἔξωθεν τοῦ ναοῦ ἔκβαλε ἔξω καὶ μὴ αὐτὴν μετρήσῃς, ὅτι ἐδόθη τοῖς ἔθνεσι, καὶ τὴν πόλιν τὴν ἁγίαν πατήσουσι μῆνας τεσσαράκοντα δύο», όπως προφητεύει για τα έσχατα η Ιερή Αποκάλυψη (ια’ 2). Με παρόμοιο τρόπο καταρρίψατε, κ. Άνθιμε, και τη μάνδρα της ιστορικής βυζαντινής Μονής Κοσμοσώτειρας Φερών, όταν προ ετών τελέσατε εντός του Ιερού Ναού της τη βέβηλη παγανιστική τελετή αφής φλόγας των παραολυμπιακών αγώνων [35].
Στα παραπάνω βήματα συνέβαλε, βεβαίως, τα μάλα και ο αλαζονικός ανθρωποκεντρισμός ως αυτοθέωση, κατά τον οποίο ο άνθρωπος θεώνεται και σώζεται μόνος του, του Θεού εκτοπισθέντος, όπως διαφαίνεται σαφέστατα από τη θέση «ένας από εσάς είναι ο Μεσσίας». Αυτή η αυτοθέωση, όμως, αποτελεί βασικό διαθρησκειακό συγκρητιστικό παράγοντα του μασονοκίνητου Οικουμενισμού, όπως έχει και πάλι επισημάνει ο Μοναχός Σεραφείμ Ζήσης [36]. Το πνεύμα ταπείνωσης και υπακοής που είχαν προπτωτικώς οι Πρωτόπλαστοι και το απώλεσαν χάνοντας μαζί του και τον Παράδεισο, το πνεύμα της μετάνοιας και της πλήρους υποταγής και παράδοσης στον Άγιο Τριαδικό Θεό, που κατ’ ουσίαν χαρακτηρίζει τον ορθόδοξο Μοναχισμό αλλά και κάθε εν Χριστώ αγωνιζόμενο ορθόδοξο Χριστιανό, αντικαθίσταται από την εωσφορική θέση «ο Άνθρωπος μπορεί να γίνει σωτήρας του εαυτού του». Και εσείς ο ίδιος έχετε κάνει στο παρελθόν νύξη σε αυτή τη θέση: «Δικαίως, λοιπόν, διερωτώνται κάποιοι: η φιλοδοξία του Homo-Sapiens να γίνει Homo-Deus, άραγε, σε ποιο βαθμό θα γίνει πραγματικότητα;» είπατε κάποτε σε ομιλία σας στην Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών Βόλου [37].
Και πού αλλού θα μπορούσε, λοιπόν, να παραπέμπει συμβολικώς όλο αυτό το εμετικό παραβολικό αφήγημα του περιοδικού της Μητρόπολής σας, κ. Άνθιμε, αν όχι στο «Μεσσία» των (Εβραιο)Μασόνων, τον ίδιο τον Αντίχριστο, ο οποίος πιθηκίζων θα εμφανιστεί ως ψευδομεσσίας της αποστατημένης, παρακμασμένης και στους διδασκάλους της απωλείας προσηλωμένης ανθρωπότητας, ως και των εν πολλοίς πεπτωκότων Ορθοδόξων, πλην του ευλογημένου λείμματος, που στο κείμενο τεχνηέντως και σκοπίμως αποσιωπάται; Στον Αντίχριστο, ο οποίος θα επικρατήσει άχρι καιρού, γεννημένος, αναδεδειγμένος και επηρμένος από την πνευματική πορνεία των εσχάτων, που τόσο τραγικά ομοιάζει με την πνευματική πορνεία εκείνων των ταλαίπωρων μοναχών του αφηγήματος, των προστρεχόντων και καταφευγόντων σε ένα «γερό ραβίνο». Και αν ακούγεται υπερβολική και άκαιρη η εν λόγω αναφορά στη Μασονία σε σχέση με τον ψευδομεσσία Αντίχριστο των Εβραίων, σημειώνουμε εδώ ενδεικτικά άλλες δύο παραθέσεις. «Ἀναμένομεν νά ἔλθῃ ὁ Χριστός, ἐν τῇ ἰσχύϊ Του καί τῇ δόξῃ Του, οὐχί ἐπί τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ ὡς κριτής ζώντων καί νεκρῶν, ἀλλ’ ὡς ἄνθρωπος» έγραφε η Annie Besant, δεύτερη ηγέτιδα της Θεοσοφικής Εταιρείας [38]. Η Θεοσοφία όμως, ως γνωστόν, είναι τα βαθέα της Μασονίας, όπως έχει δείξει ο Μοναχός Σεραφείμ [39], ο οποίος σε άλλη σχετική μελέτη του έχει παραθέσει και τα εξής λόγια του επιφανούς Μασόνου ιστορικού George Oliver: «Ἡ τελευταία Μεγάλη Στοά ἡ ὁποία θά λάβει χώρα ἐπί γῆς, θά συγκληθεῖ στήν Κοιλάδα τοῦ Ἰωσαφάτ ἤ τῆς Κρίσεως· ὅταν θά ἀνακληθοῦν οἱ αἰχμαλωσίες τοῦ Ἰούδα καί τῆς Ἱερουσαλήμ, καί ὅλα τά ἔθνη θά συναχθοῦν μαζί σέ μία ποίμνη, κάτω ἀπό ἕνα ποιμένα» [40].
Κ.Άνθιμε,
Οι σεβαστοί Αγιορείτες Κελλιώτες Πατέρες θεωρούν ότι οι υπεύθυνοι του περιοδικού Σταγόνες Πίστεως πρέπει να ζητήσουν δημοσίως συγγνώμη για τη δημοσίευση του βλάσφημου αυτού κειμένου. Εμάς δεν μας αρκεί ούτε μας πείθει, πλέον, η όποια συγγνώμη υμών και των υφισταμένων και λοιπών συνεργατών σας. Εφ’ όσον εσείς και οι ακόλουθοί σας παραμένετε αμετανόητοι και εξακολουθείτε να οδηγείτε ποικιλοτρόπως τον Κλήρο, το Μοναχισμό και τον λαό της δικαιοδοσίας σας προς τον ψευδομεσσία Αντίχριστο των Οικουμενιστών, ζητούμε και προσδοκούμε την οριστική απομάκρυνσή σας από την Εκκλησία. Διότι, πέραν των Ιερών Κανόνων που με εωσφορική αλαζονεία, θρασύτητα και αναισχυντία καταπατείτε, υποπίπτετε κατά συρροή και εκ προθέσεως, είτε δι’ όσων λέγετε και πράττετε, είτε δι’ όσων επιτρέπετε και επευλογείτε, και στο ανάθεμα του Πρωτοκορυφαίου Αποστόλου Παύλου: «ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ’ ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. ὡς προειρήκαμεν, καὶ ἄρτι πάλιν λέγω· εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ’ ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω» [41]. Έχουμε, άλλωστε, ήδη αποδείξει με ισχυρά επιχειρήματα από την Αγία Γραφή και τους Ιερούς Κανόνες ότι εσείς ο ίδιος, λόγω των πολλαπλών και βαρύτατων εκκλησιαστικών εγκλημάτων σας, είσθε πολλάκις καθαιρετέος και αφοριστέος [42]και συνεπώς μόνο όλεθρο δύνασθε να προκαλέσετε στην Εκκλησία.
Ως προς τη θέση σας δε ότι «Στη σχέση μας με το Θεό, όλοι έχουμε ένα εβραίο μέσα μας, μέχρι σήμερα», σας απαντούμε τούτο: ότι εμείς οι βαπτισμένοι Ορθόδοξοι – και μόνο εμείς, ουδείς εκτός της μίας, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας -, εμείς οι οποίοι μεταλαμβάνουμε εν μετανοία και «μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως και ἀγάπης» Σώμα και Αίμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, του μονογενούς, ομοούσιου και συνάναρχου Υιού του Θεού, του εκ του Πατρός γεννηθέντος προ πάντων των αιώνων και δημιουργού των πάντων, Θεού αληθινού εκ Θεού αληθινού, του «δι’ ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ δια τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν» κατελθόντος εκ των ουρανών, σαρκωθέντος εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου και ενανθρωπήσαντος, του σταυρωθέντος υπέρ ημών, παθόντος, ταφέντος, αναστάντος «τὴ τρίτη ἡμέρα κατὰ τὰς Γραφάς», ανελθόντος εις τους ουρανούς, καθεζομένου «ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός» και πάλιν ερχομένου «μετὰ δόξης κρῖναι ζώντας καὶ νεκρούς, οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος», εμείς που τιμούμε – και δεν προδίδουμε με παρεκκλίσεις από την αγία Ορθοδοξία – το Άγιο Βάπτισμα και το Άγιο Χρίσμα μας, εμείς έχουμε μέσα μας – ω της τιμής που μας αξιώνει ο Θεός μας!- «Ῥάβδο ἐκ τῆς ῥίζης Ἰεσσαί, καὶ ἄνθος ἐξ αὐτῆς» [43] τον «Υιό Δαυΐδ» [44] Κύριο Ιησού Χριστό, που «ἐκ τῆς Παρθένου ἀνεβλάστησε». Δεν έχουμε μέσα μας ούτε τον εβραίο Κορέ, ούτε τον εβραίο Δαθάν, ούτε τον εβραίο Αβειρών [45], ούτε τον εβραίο Ισκαριώτη Ιούδα, με τους οποίους ομοιάζετε κατά το πνεύμα εσείς και οι όμοιοί σας και στων οποίων τη σκοτεινή μεταθανάτια συναγωγή θα καταλήξετε, αν συνεχίσετε όπως πορεύεσθε. Επιτρέπει ο Κύριος να επιδεικνύετε τώρα δόντια ύαινας σε όσους σάς αντιτίθενται, να καταδυναστεύετε και να πλανάτε, κατάφωρα ή δολίως, τον Κλήρο, το Μοναχισμό και το λαό της δικαιοδοσίας σας, αλλά «ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων» υμών και των λοιπών προδρόμων του βδελυκτού ψευδομεσσία Αντιχρίστου, κ. Άνθιμε.
«καὶ ἐπιάσθη τὸ θηρίον καὶ ὁ μετ᾿ αὐτοῦ ψευδοπροφήτης ὁ ποιήσας τὰ σημεῖα ἐνώπιον αὐτοῦ, ἐν οἷς ἐπλάνησε τοὺς λαβόντας τὸ χάραγμα τοῦ θηρίου καὶ τοὺς προσκυνοῦντας τῇ εἰκόνι αὐτοῦ· ζῶντες ἐβλήθησαν οἱ δύο εἰς τὴν λίμνην τοῦ πυρὸς τὴν καιομένην ἐν θείῳ. καὶ οἱ λοιποὶ ἀπεκτάνθησαν ἐν τῇ ρομφαίᾳ τοῦ καθημένου ἐπὶ τοῦ ἵππου, τῇ ἐξελθούσῃ ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ· καὶ πάντα τὰ ὄρνεα ἐχορτάσθησαν ἐκ τῶν σαρκῶν αὐτῶν» [46]. Ιδού η θλιβερή μα δίκαιη κατάληξη του «Μεσσία» των Εβραίων και των ακολούθων και υπηρετών του, Μασόνων και μη, όπως την προφητεύει η ιερή Αποκάλυψη Ιωάννου. Είσθε βέβαιος ότι την ορέγεσθε;
Προσδοκώντας την ένδοξη Δεύτερη Παρουσία του μόνου αληθινού Μεσσία, Κριτή
και Παντοκράτορα Ιησού Χριστού
Η χείριστη των αμνάδων
Βασιλική Οικονόμου
Προς δόξαν του Αγίου Τριαδικού Θεού
✞
IC XC NIKA
Ο ΚΥΡΙΟC ΕΓΓΥC
_____________________________________________________________
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Κάποια από τα βαρύτερα εκκλησιαστικά εγκλήματά σας έχουμε καταγγείλει στην ανοικτή επιστολή μας της 23ης Μαΐου 2022. Η πτώση και ο δόλος των «Ορθοδόξων» Επισκόπων (ιδίως κατά την πανδημία του κορωνοϊού).
2. Αρχιμανδρίτης π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, Ομιλία #16 στις Πράξεις των Αποστόλων (β’ 8-11). Π. Αθανάσιος Μυτιληναίος: Ο οικουμενισμός είναι μία προδοσία του Χριστιανισμού, ο πιο γνήσιος πρόδρομος του ερχομένου Αντιχρίστου.
4. Περιοδικό «Σταγόνες Πίστεως», Τεύχος 40, Απρίλιος-Μάιος-Ιούνιος 2022, σελ. 10-11.
Το επίμαχο άρθρο σε μορφή pdf εδώ:
5. Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης, ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΚΟΛΛΥΒΑΔΩΝ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ, Περιοδικό Θεοδρομία τεύχος 7- Ιούλιος – Σεπτέμβριος 2000.
6. Γ. Δ. Μεταλληνού, «Κοσμάς Φλαμιάτος (1786-1852). Ένας μάρτυρας της ορθοδόξου παραδόσεως στο Ελληνικό Κράτος», ανάτ. από τη Θεολογία, Αθήναι 1987.
7. Κοσμά Μοναχού του Φλαμιάτου, «Ἐπιστολὴ πεμφθεῖσα ἔξωθεν πρός τους ἐν τῷ Ἀγιωνύμω ὄρει τοῦ Ἄθωνος ἀσκουμένους Πατέρας», Πάτρα, 27 Μαρτίου 1840, σελ. 7.
8. Άρθρο του Μοναχού Σεραφείμ Ζήση: «Γνωστός Μασόνος διανοούμενος, προσκεκλημένος ομιλητής της Ι. Μ. Κορίνθου!», Πενταπόσταγμα Ενημέρωσης, 4.01.2017».
9. Μοναχού Κοσμά Φλαμιάτου, Ἅπαντα, ἐν Ἀθήναις 1910 (β΄ ἔκδοσις), σσ. 92.80, κατά παράθεση π. Σεραφείμ Ζήση στο άρθρο του «Γνωστός Μασόνος διανοούμενος…» (βλ. σημ. 8).
10. Konrad Lerich, Der Tempel der Freimaurer. Der 1. bis 33. Grad. Vom Suchenden zu Wissenden, MDV-Verlag, Sibbesse 1995 (Originalgetreuer Nachdruck der Ausgabe Bern 1937), σ. 51, κατά παράθεση π. Σεραφείμ Ζήση στο άρθρο του «Γνωστός Μασόνος διανοούμενος…» (βλ. σημ. 8).
«Ἀκόμη καί ἡ μικρή διαφορά ἀριθμήσεως (25 ἤ 26) τοῦ βαθμοῦ τοῦ «Πρίγκιπος τῆς Χάριτος» στίς δύο πηγές, τοῦ 1849 καί τοῦ 1937, ὀφείλεται στήν ἐν τῷ μεταξύ μαρτυρημένη ὑπαλλαγή τῆς ἀριθμήσεως μεταξύ τῶν βαθμῶν Ἱππότου τοῦ Χαλκοῦ Ὄφεως καί Πρίγκιπος τῆς Χάριτος ἀπό τήν ἴδια τήν Σκωτικοῦ Τύπου Μασονία (AASR)», γράφει ο π. Σεραφείμ στο ίδιο άρθρο.
11. Ενδεικτικά: Μοναχού Σεραφείμ Ζήση: «Εισαγωγικά περί Μασονίας»
12. Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, Λόγος ΛΗ’ Εις τα Θεοφάνια, δηλαδή εις τα Γενέθλια του Σωτήρος, ΕΠΕ 27, σελ. 43.
13. Ενδεικτικά οι εξής Ιεροί Κανόνες των Αγίων Αποστόλων:
Κανὼν Ζ´
«Εἴ τις ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, ἢ διάκονος, τὴν ἁγίαν τοῦ Πάσχα ἡμέραν πρὸ τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας μετὰ Ἰουδαίων ἐπιτελέσοι, καθαιρείσθω.»
Κανὼν Ο´
«Εἴ τις ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, ἢ διάκονος, ἢ ὅλως τοῦ καταλόγου τῶν κληρικῶν, νηστεύοι μετὰ Ἰουδαίων, ἢ ἑορτάζοι μετ᾿ αὐτῶν, ἢ δέχοιτο παρ᾿ αὐτῶν τὰ τῆς ἑορτῆς ξένια, οἷον ἄζυμα ἤ τι τοιοῦτον, καθαιρείσθω· εἰ δὲ λαϊκὸς εἴη, ἀφοριζέσθω.»
Κανὼν ΟΑ´
«Εἴ τις χριστιανὸς ἔλαιον ἀπενέγκοι εἰς ἱερὸν ἐθνῶν, ἢ εἰς συναγωγὴν Ἰουδαίων, ἐν ταῖς ἑορταῖς αὐτῶν, ἢ λύχνους ἅπτοι, ἀφοριζέσθω.»
14. Ερμηνεία του Ο’ Αποστολικού Κανόνα, Πηδάλιο, Εκδ. Μαρίας Β. Ρηγοπούλου, σελ. 96.
15. «Ἐγκύκλιος τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου τοῦ 1836 κατά τῶν Διαμαρτυρομένων ἱεραποστόλων §6, ἐν ΙΩ. ΚΑΡΜΙΡΗΣ, Τά Δογματικά καί Συμβολικά Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τόμ. Β΄, Akademische Druck- u.Verlagsanstalt, Graz- Austria 1968, σελ. 882 [962]» κατά παράθεση του π. Σεραφείμ Ζήση στη μελέτη του «Η μασονική προώθηση του Οικουμενισμού – Η ΜΑΣΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ»
17. Ἰωάν. α’ 42.
18. Ἰωάν. δ’ 25-26.
19. Ἰωάν. α’ 46.
20. Ματθ. ιστ’ 16-17.
21. Ἰωάν. στ’ 69.
22. Ἰωάν. ια’ 27.
23. Μάρκ. ιδ’ 61-62.
24. Ματθ. β’ 3-5.
25. Λουκ. κδ’ 44-48.
26. Κυρίλλου Αλεξανδρείας Άπαντα τα έργα 11, ΕΠΕ, σελ.26.
27. Ιωάννης Δαμασκηνός 1 Δογματικά Α´, (Ἔκδ. ἀκριβ. Ὀρθοδ. Πίστεως), ΕΠΕ 19, σελ.430.
28. Αθανασίου Αλεξανδρείας Άπαντα τα έργα 2, Δογματικά Α´, ΕΠΕ 11, σελ.256.
29. Ιωάννου του Χρυσοστόμου Άπαντα τα έργα 8Α, ΕΠΕ 105, σελ. 356.
30. Περιοδικό «Σταγόνες Πίστεως», Τεύχος 38ο, σελ. 31.
32. ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΗ ΣΤΟ ΕΒΡΑΪΚΟ ΜΝΗΜΕΙΟ, του Σεβ. Μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως κ. Ανθίμου, 3 Μαρτίου 2019.
33. Εδώ η συμμετοχή σας σε Αρχιερατικό Συλλείτουργο και κατόπιν σε Λιτανεία του Ιερού Λειψάνου του Πολιούχου μας Αγίου Νικολάου ανήμερα της εορτής του, όπου συμμετείχαν Παπικοὶ καὶ Μονοφυσίτες (από το διαδικτυακό κανάλι της τοπικής Δέλτα Τηλεόρασης)
34. Ενδεικτικά, εδώ η συναίνεση και υπογραφή σας στο άρθρο «ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΟΙΠΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΝ ΚΟΣΜΟΝ» της ψευδοσυνόδου του Κολυμπαρίου, που αναγνώρισε τις αιρέσεις ως «εκκλησίες»: Ποιοι Επίσκοποι δεν υπέγραψαν και ποιοι υπέγραψαν το κείμενο της Συνόδου του Κολυμπαρίου Κρήτης: «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον» (Ἱστολόγιο Ρωμαίικο Ὁδοιπορικό)
35. 6/9/2010. Ἁφὴ τῆς Φλόγας τῶν Special Olympics στὴν Παναγία Κοσμοσώτειρα Φερῶν (Ἀπὸ τὴν ἱστοσελίδα τῆς Ἱ.Μ. Αλεξανδρουπόλεως)
36. Βλ. Μοναχού Σεραφείμ Ζήση, ομιλία με τίτλο «Η Μασονία και ο διαθρησκειακός συγκρητισμός»
37. Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος, Ορθοδοξία και Ελληνισμός στο Κατώφλι Μιας Νέας Εποχής: Τεχνολογία, Επιστήμη, Υπερανθρωπισμός(Ιστοσελίδα Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών Βόλου)
38. Mary Elanor Rocke, Ἡ ἔλευσις τοῦ Μεγάλου Ἐκπαιδευτοῦ (ἀποσπάσματα τῶν ἔργων τοῦ Charles Webster Leadbeater καί τῆς Annie Besant συλλεγέντων ὑπό M.E. Rocke), ἔκδοσις τοῦ Τάγματος τοῦ Ἀστέρος τῆς Ἀνατολῆς, Ἀθῆναι 1926. «Τά κυριότερα τῶν ἀποσπασμάτων ἀπό τήν σπάνια καί δυσεύρετη αὐτή ἔκδοση εἶχε τήν προνοητικότητα νά περιλάβει ὁ μακαριστός Νικόλαος Στ. Ψαρουδάκης στό ἔργο του Στά ἄδυτα τῆς Μασονίας, Μπροστά στό μεγάλο πόλεμο ΙΑ΄, ἐκδ. «Ὀρθόδοξο Μέτωπο», Μαρούσι 1995, σελ. 742-746», διαβάζουμε στο άρθρο «Ἡ ἀναμονή τοῦ Ἀντιχρίστου – «Παγκοσμίου Ἐκπαιδευτοῦ» ἀπό τούς Θεοσοφιστές καί Μασόνους» της Ι.Μ. Παντοκράτορος, από όπου και αντλήσαμε όλα τα στοιχεία της παρούσας σημείωσης.
39. Βλ. σημ. 36.
40. G. OLIVER, The Theocratic Philosophy of Freemasonry in Twelve Lectures, Masonic Publishing and Manufacturing Co., New York 1866, σελ. 148, κατά παράθεση Μοναχού Σεραφείμ Ζήση στη μελέτη του: «Η μασονική προώθηση του Οικουμενισμού Η ΜΑΣΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ»
41. Γαλ. α’ 8-9
42. Η πτώση και ο δόλος των «Ορθοδόξων» Επισκόπων (ιδίως κατά την πανδημία του κορωνοϊού). Ανοικτή επιστολή προς τον Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμο.
43. Από τον ειρμό της δ’ ωδής του πεζού Κανόνα των Χριστουγέννων Αγίου Κοσμά του Μελωδού.
44. Λουκ. ιη’ 38-42.
45. Αριθμοί ιστ’ 1-35.
46. Αποκάλυψη Ιωάννου ιθ’ 20-21.
