Συμπεράσματα ἀπὸ τὴν ἑρμηνεία τοῦ ἁγ. Ἰωάννου τοῦ
Χρυσοστόμου στὴν Ἀποστολικὴ περικοπὴ (Πράξ. 6, 1-7) τῆς Κυριακῆς τῶν Μυροφόρων.
Τοῦ Ἀδαμαντίου Τσακίρογλου
Ἔχουν ἤδη γραφθεῖ ἀπὸ πράγματι φωτισμένους ἀνθρώπους πολλὰ γιὰ τὴν τραγικὴ κατάσταση ποὺ ἐπικρατεῖ στὴν Ἐκκλησία σχετικὰ μὲ τὴν ἐκλογὴ κληρικῶν, ἰδιαίτερα τῶν Ἐπισκόπων. Φυσικά, ἐκλογὲς ἀναξίων κληρικῶν, ἰδίως ἐπισκόπων, ὑπῆρχαν πάντα. Σήμερα ὅμως ἡ πτώση ἔχει ξεπεράσει κάθε ὅριο καὶ σκανδαλίζει τόσο πολύ, ὥστε ὁ μακαριστὸς π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος νὰ ἐπισημαίνει σὲ ὁμιλίες του καὶ νὰ ἀναρωτιέται μὲ λύπη ἀλλὰ καὶ ἱερὸ θυμό:
«Το 328 απέθανε ο αρχιεπίσκοπος Αλέξανδρος Αλεξανδρείας και όλος ο λαός ζήτησαν αρχιεπίσκοπο τον Μέγαν Αθανάσιον. Έτσι γράφει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος ότι η εκλογή του έγινε «ψήφῳ τοῦ λαοῦ παντός, οὐ κατὰ τὸν ὕστερον νικήσαντα πονηρὸν τύπον»· δηλαδή η εκλογή του έγινε με την ψήφο του λαού, παντός του λαού –είδατε;- και όχι, λέγει, γιατί -επρόλαβε και αυτήν την πονηράν μέθοδον ο άγιος Γρηγόριος, ποια πονηράν μέθοδον;- τόν πονηρόν, λέει, ὕστερον νικήσαντα πονηρὸν τύπον. Και ποιος είναι ο πονηρός τύπος; Να εκλέγουν τον επίσκοπον μόνον μερικοί… Όχι. Ο Μέγας Αθανάσιος εξελέγη με την ψήφο και του λαού παντός και του κλήρου- και σε ηλικία μόλις τριάκοντα τριών ετών (ἐδῶ)… Σήμερα στην εκλογή ενός Επισκόπου, έχει συμμετοχή το Άγιον Πνεύμα; ».
Ὁ δὲ ἀείμνηστος π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης βροντοφωνοῦσε ἀπὸ τὸ βιβλίο του
«ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΚΑΙ ΖΩΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ» (Σελ. 95, 97, 99):
Α) «Ενώ η Πολιτεία υπό την πίεση των φιλελευθέρων αρχών
του Ευαγγελίου διοικείται δημοκρατικώς και έκαστος πολίτης, έστω αν στιλβώνη
υποδήματα εις την πλατείαν της πόλεως, έχει το δικαίωμα να εκλέγη τον άρχοντα
που θα διοικήση τον τόπον του, αντιθέτως η Εκκλησία διοικείται – ας το
επαναλάβωμεν – απολυταρχικώτατα. Φίμωτρα παντού. Πάσα ιδέα ελευθερίας
εξηφανίσθη…
Αποθνήσκει επίσκοπος; ο λαός δεν ερωτάται δια τον
διάδοχόν του. ο νέος επίσκοπος θα εκλεγή εν αγνοία
Κλήρου και Λαού της επαρχίας».
Β) «Ο τρόπος αυτός της άνευ συμμετοχής κλήρου και λαού
εκλογής επισκόπου χαρακτηρίζεται παρά Πατέρων και Διδασκάλων της Εκκλησίας ως ο
πονηρότατος τύπος εκλογής
και αποτελεί θανάσιμον έγκλημα κατά της προόδου της Εκκλησίας».
Γ) «Ψήφω κλήρου και λαού», πρέπει να εκλέγεται ο Επίσκοπος. Παν άλλο είδος
εκλογής, κατά το οποίον ο λαός αγνοείται, αποτελεί φανεράν εκτροπήν από την
αρχαίαν παράδοσιν και αναίσχυντον καταπάτησιν των δικαιωμάτων των πιστών τέκνων
της Εκκλησίας» (ἐδῶ).
Αὐτὲς οἱ ἐπισημάνσεις καὶ ἡ ἄφοβη κριτικὴ τῆς σημερινῆς καταπάτησης τῆς Ἱ.
Παράδοσης (ἀκόμα μία μέσα στὶς πολλές) ἐκφράστηκε ἀπὸ τοὺς φωτισμένους αὐτοὺς
κληρικοὺς ἐπειδὴ γνώριζαν τὴν Ἁγιοπατερικὴ Παράδοση καὶ πίστευαν σ’ αὐτήν, ἐξ οὗ
καὶ ἡ ἀφοβία. Γνώριζαν ὅτι μὲ αὐτὴν ἰδίως τὴν καταπάτηση ἡ Ἐκκλησία θὰ γεμίσει
μὲ μισθωτοὺς ψευδοποιμένες, ποὺ θὰ προδώσουν, ὅ,τι παρέλαβαν, καὶ δὲν θὰ
φροντίσουν τὸ ποίμνιο, ποὺ τοὺς ἐμπιστεύθηκε ὁ Κύριος.
Γιὰ νὰ τὸ καταλάβουμε καλύτερα ἂς δοῦμε τὶς ἐπισημάνσεις ἀπὸ τὴν ἑρμηνεία
τοῦ ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου στὴν Ἀποστολικὴ περικοπή (Πράξ. 6, 1-7) τῆς
Κυριακῆς τῶν Μυροφόρων (ἐδῶ) καὶ ἂς
βγάλουμε τὰ συμπεράσματά μας. Γράφει ὁ Ἅγιος:
«Προσκαλεσάμενοι δὲ οἱ δώδεκα τὸ πλῆθος τῶν μαθητῶν εἶπον· οὐκ ἀρεστόν ἐστιν ἡμᾶς καταλείψαντας τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ διακονεῖν τραπέζαις» Και πρόσεχε ότι
αναθέτουν την εκλογή στον λαό και αναδεικνύουν εκείνους που ήταν από όλους
αρεστοί και από όλους διατυπώνονταν καλές μαρτυρίες… Ούτε πάλι αν και βέβαια
μπορούσαν οι ίδιοι να εκλέξουν, εμπνεόμενοι από το Άγιο Πνεύμα, κάνουν αυτό,
αλλά μάλλον ενισχύουν τη γνώμη τους με την μαρτυρία των πολλών. Άλλωστε το να ορίσουν μεν τον αριθμό και να
χειροτονήσουν για την κάλυψη αυτής της ανάγκης ήταν δικό τους έργο, την εκλογή
όμως των ανδρών αναθέτουν σε εκείνους, για να μην φανούν ότι
αυτοί χαρίζονται σε κάποιους και τους προωθούν· (σήμερα άναθέτουν τὴν ἐκλογή στὴν κάλπη τῶν
συμφερόντων καὶ τῆς Σιμωνίας καὶ ἐκλέγονται κατά τον Καντιώτη «ΣΦΟΥΓΓΟΚΟΛΑΡΙΟΙ».
Καὶ φυσικὰ δὲν ἐκλέγονται γιὰ νὰ ἀφοσιωθοῦν στὸν εὐαγγελισμό στὴν διάδοση τοῦ
Λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν Ὑπεράσπιση τῆς Ἀλήθειας, ἀλλὰ τρέχουν ἀπὸ τράπεζα σὲ
τράπεζα καὶ ἀπὸ γιορτὴ σὲ γιορτή ὄχι μόνο Χριστιανῶν ἀλλὰ καὶ Μασόνων, Μουσουλμάνων,
αἱρετικῶν, πολιτικῶν, διεθνῶν ὀργανισμῶν καὶ ἡ λίστα δὲν ἔχει τέλος).
«Ἐπισκέψασθε οὖν, ἀδελφοί, ἄνδρας ἐξ ὑμῶν μαρτυρουμένους ἑπτά. Δεν το κάνουν αυτό μόνοι τους, αλλά προηγουμένως απολογούνται στο πλήθος.
Έτσι και σήμερα έπρεπε να γίνεται.«Ἡμεῖς δὲ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ διακονίᾳ τοῦ λόγου προσκαρτερήσομεν (: και εμείς θα αφοσιωθούμε και θα αφιερωθούμε αποκλειστικά
στην προσευχή και στη διακονία του κηρύγματος)» [Πράξ. 6,4]. Και στην αρχή και
στο τέλος απολογούνται. «Θα αφοσιωθούμε» έλεγαν, και όχι απλώς ως έτυχε, αλλά
«θα αφοσιωθούμε αποκλειστικά στο κήρυγμα» (σήμερα ὄχι μόνο δὲν ἀπολογοῦνται
στὸ ποίμνιο ἀλλὰ ζητοῦν πρωτεῖα καὶ ἀπόλυτη ὑποταγή, βάζοντας παράλληλα ἐγκάθετους
(ποὺ τοὺς χαρίζουν καὶ τιμητικοὺς τίτλους) νὰ κατηγοροῦν, νὰ ἀπειλοῦν καὶ νὰ
τρομοκρατοῦν, ὅποιον ἀντισταθεῖ. Ὅσο γιὰ τὴν ἀφοσίωση τους στὸ λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ
τὸ κήρυγμα, μᾶλλον θὰ πρέπει νὰ κλάψουμε ἀντὶ νὰ σχολιάσουμε).
«Επομένως
δεν
γινόταν στην τύχη οι προσευχές, αλλά γινόταν με πολλή προσοχή· και αυτό όπως και το κήρυγμα έτσι τελούνταν·
διότι τα περισσότερα με τις προσευχές τα κατόρθωναν. Και έτσι ρυθμιζόταν τα πνευματικά, έτσι στέλνονταν σε
περιοδείες, έτσι παρέδωσαν το κήρυγμα της πίστης» (σήμερα ὄχι οἱ προσευχὲς δὲν γίνονται μὲ πολλὴ προσοχή, ὄχι μόνο δὲν
τηροῦνται οὔτε κἂν τὰ τυπικά, ἀλλὰ καταπατοῦνται ὅλοι οἱ Ἱ. Κανόνες, ἐκτὸς φυσικὰ
αὐτῶν ποὺ μιλοῦν γιὰ τὴν Ὑποταγὴ στὸν Ἐπίσκοπο καὶ τὴν ἐξουσία του).
«Και εξέλεξαν διακόνους όχι απλώς
πνευματικούς, αλλά «πλήρεις πνεύματος καί σοφίας», για να δηλωθεί έτσι ότι χρειάζονταν μεγάλη ευσέβεια και
αυτοκυριαρχία για να υποφέρει κανείς τις κατηγορίες των χήρων. Διότι ποιο είναι το όφελος, όταν δεν κλέβει κανείς μεν,
αλλά καταστρέφει τα πάντα; Ή είναι θρασύς και οργίζεται;» (σήμερα ὅμως καὶ κλέβουν καὶ
καταστρέφουν τὰ πάντα. Ὅσο γιὰ τὴν θρασύτητα πολλῶν ἱερέων καὶ Ἐπισκόπων ἂς δεῖ
κάποιος τὶς δηλώσεις τους μόνο τὴν περίοδο τοῦ Κορονοϊοῦ καὶ ἂς τρομάξει).
Ὁ χριστιανὸς ἀναγνώστης ἂς βγάλει τὰ
συμπεράσματά του. Πρέπει ὅμως νὰ μὴν ξεχνᾶμε, ὅτι κι ἐμεῖς ὡς πιστοὶ ἔχουμε
τεράστιες εὐθύνες, διότι μολονότι γνωρίζουμε ὅλα αὐτά, δὲν ἀντιδροῦμε καὶ τὸ
κακὸ προχωρᾶ καὶ αὐξάνει. Εἴθε ὁ Θεὸς νὰ μᾶς ἐλεήσει.
Χριστός ἀνέστη!
