Απίστευτο! Ο Ιερέας, ο π. Γεώργιος Σχοινάς (προβάλλεται ως παράδειγμα ιερέως από την Εν. Ρωμ.), που ορθώς διδάσκει «σκεφτόμαστε ότι ζούμε μες στην Εκκλησία και λέμε τόσο ωραία πράγματα γύρω από την Ανάσταση. Παίρνουμε κουράγιο και θυμόμαστε ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος και ότι δεν ζούμε για να ζήσουμε σε αυτή τη ζωή», έκλεισε την περίοδο των μέτρων κατά του Κορονοϊού τον ναό που λειτουργεί, λέγοντας «Μολονότι είχαμε αντιληφθεί την παρουσία πολλών πιστών οι οποίοι είχαν κολλήσει τα πρόσωπά τους στις πόρτες και στα παράθυρα του ναού δεν ανοίξαμε ούτε τα εξωτερικά μεγάφωνα για να ακούνε οι πιστοί που λαχταρούσαν να συμμετάσχουν» (εδώ). Κι αν πει κάποιος, ότι ο π. Γεώργιος δικάστηκε γιατί κοινώνησε δύο παιδιά, απαντούμε: αθωώνει αυτό το κλείσιμο του ναού και την απαγόρευση της Θ. Κοινωνίας στους άλλους; Οι άλλοι δεν είναι παιδιά του Θεού; Υπενθυμίζουμε τί είπε ο π. Γεώργιος στην υπεράσπισή του: «φυσικά και κοινώνησα τα παιδάκια και τους γονείς τους έξω από τη θύρα του Ιερού της Εκκλησίας προτρέποντας να τηρούν αποστάσεις μεταξύ τους το οποίο και τηρήθηκε, θεωρώντας ότι ενήργησα απολύτως νομίμως αλλά και κανονικώς, δηλαδή σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας και τους νόμους του Κράτους»
Έτσι γίνεται σαφές, ότι μιλούν για την δόξα των ανθρώπων, όταν έρχεται όμως η ώρα της ομολογίας, σιγούν και υπακούουν στην εκκοσμίκευση και στους καταλύοντας την πίστη.
Α.Τ.
Όταν νιώθουμε πικραμένοι και διαβάζουμε το «Θεοτοκάριο» του Αγίου Νικοδήμου ή τον «Ικετήριο Κανόνα» στον Ιησού Χριστό, η πίκρα αυτή αλλάζει. Δεν αλλάζουν οι συνθήκες της ζωής μας, ούτε βρίσκουμε απαραίτητα αυτό που θέλουμε, απλά αλλάζει η ύπαρξή μας γιατί την σκεπάζει η Χάρη του Θεού. Και μπορεί να πάρουμε αντικαταθλιπτικά και η πίκρα να είναι πίκρα και τίποτε να μην έχει νόημα. Γιατί τα φάρμακα καταστέλλουν τα συμπτώματα της ασθένειας και βοηθάνε, αλλά η ουσιαστική θεραπεία γίνεται μέσα στην Εκκλησία με τη Χάρη του Θεού.
Τη στιγμή που νιώθουμε ότι μας έχει αδικήσει όλος ο κόσμος, τη στιγμή που νιώθουμε ότι το σύμπαν ολόκληρο έχει συνωμοτήσει εναντίον μας να σκεφτούμε Ποιον προσκυνάμε και λατρεύουμε. Αυτόν που Τον αδίκησαν όλοι. Κάτω από τον Σταυρό στάθηκε μόνο η Παναγία και ο αγαπημένος μαθητής, κανείς άλλος. Να πάρουμε κουράγιο και να πούμε ότι εμείς δεν πάθαμε και τόσο μεγάλο κακό και να παρακαλέσουμε: «Χριστέ μου, που σε σταυρώσανε, βοήθησε κι εμένα που σταυρώνομαι, εν τινί μέτρω, μήπως βρω κι εγώ Ανάσταση». Αλλάζει η ύπαρξή μας την ώρα εκείνη.
Αρρωσταίνουμε και φοβόμαστε ότι θα πεθάνουμε. Και αμέσως σκεφτόμαστε ότι ζούμε μες στην Εκκλησία και λέμε τόσο ωραία πράγματα γύρω από την Ανάσταση. Παίρνουμε κουράγιο και θυμόμαστε ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος και ότι δεν ζούμε για να ζήσουμε σε αυτή τη ζωή. Κάνουμε το κρεβάτι του πόνου άμβωνα, γινόμαστε κήρυκες και δίνουμε θάρρος στους άλλους. Και ένας άλλος που δεν ζει μες στην Εκκλησία τα βλέπει κωλυόμενα και προτιμάει να πεθάνει γρηγορότερα να τελειώνει.
Να ποια είναι η διαφορά. Τα πάντα μες στην Εκκλησία μετασχηματίζονται, τα πάντα μεταμορφώνονται. Και το αποτέλεσμα είναι χαρά, ειρήνη, αγάπη, ελπίδα και πίστη. Εκτός της Εκκλησίας υπάρχει μόνο δυσκολία. Μπορεί να είμαστε άθλιοι αλλά είμαστε στον δρόμο της σωτηρίας. Με ένα «ήμαρτον» και ένα «μνήσθητί μου» κερδίζουμε τον Παράδεισο.
Όσοι είναι έξω από την Εκκλησία πορεύονται σε δρόμο χωρίς ελπίδα και ο διάβολος δεν έχει λόγο να τους πολεμήσει. Η Εκκλησία είναι νοσοκομείο και ο Χριστός αγκαλιάζει και σκεπάζει και θεραπεύει τις ασθένειές μας και μας ανέχεται όλους. Θέλει όλοι να είμαστε Ένα καθώς Αυτός και ο Πατήρ και το Πνεύμα το Άγιον. Μας θέλει ενωμένους. Να Τον συναντούμε καθημερινά και να Τον παρακαλούμε για τα προβλήματά μας. Κι ο Θεός θα δίνει απαντήσεις και λύσεις στα αδιέξοδά μας.
Η μεγαλύτερη δωρεά που έχει κάνει ο Θεός στους ανθρώπους είναι η Εκκλησία του Χριστού. Μας έχει δώσει τον Παράδεισο από τώρα και όσοι το έχουν καταλάβει, το γεύονται, ζουν αυτή την πραγματικότητα. Είναι η διαρκής αγαπητική κίνηση του Θεού προς τον άνθρωπο. Όλοι οι άγιοι της εποχής μας έζησαν μέσα στην Εκκλησία και για την Εκκλησία και όλη τη δόξα τη θέλουν για την Εκκλησία του Χριστού.Ζήστε και δουλέψτε μέσα στην Εκκλησία.
Από το βιβλίο: π. Γεώργιος Σχοινάς, Η Καρδία μου ενώπιόν Σου. Αθήνα 2022, σελ. 35.
