Αρχιμανδρίτου Μάξιμου, ηγουμένου της Ι. Μ. Ἁγίου Διονυσίου του εν Ολύμπῳ (Πηγή: Εισήγηση στο συνέδριο: «ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΓΕΝΕΣΗ-ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ-ΔΙΑΨΕΥΣΕΙΣ» 20-24 Σεπτεμβρίου 2004).Από τότε γινόταν οικονομία, 14 χρόνια και βάλε και έως σήμερα σκανδαλωδώς συνεχίζεται.
Γράφει:
«Εὐθύς ἐξ ἀρχῆς θέλω νά τονίσω ὅτι τό ἰσχύον κριτήριο
τῆς Ἐκκλησίας εἶναι, ὅτι σέ θέματα πίστεως «οἰκονομία οὐ χωρεῖ». Ἐφαρμόζεται ἐδῶ ἡ ἀκρίβεια μέ αὐστηρή τήρηση τόσο τῆς οὐσίας, ὅσο
καί τοῦ γράμματος μιᾶς σαφῶς ἐκφρασμένης καί διατυπωμένης καί θεσμοθετημένης
ἀλήθειας, σε ὅ,τι ἀφορᾶ τήν ὀρθή πίστη καί τήν ὀρθή πράξη τῆς Ἐκκλησίας. Ἔχουμε αὐστηρές διατυπώσεις τόσο
τῶν πατέρων ὅσο καί τῶν Συνόδων μέ ὅρους καί κανόνας. Χαρακτηρίζονται
«ἀκάθαρτοι», «ἀντίπαλοι Χριστοῦ», «ἱερόσυλοι καί ἁμαρτωλοί, «ἀντικείμενοι καί
ἀντίχριστοι», «νεκροί», «ἐχθροί τῆς Ἀληθείας», «πλάνοι καί φαῦλοι», «τρεβλοί»,
«μεμιασμένη κοινωνία», «ρίζα πικρίας», «ἄθεοι», κ.λπ. Ἐπειδή ἡ ἐκκλησιαστικη
διδασκαλία εἶναι προϊόν μιᾶς καθαρῆς ἁγιοπνευματικῆς ζωῆς, κάθε ἀπόκλιση ἤ
παράβαση, ὅσων θεσπίστηκαν ὡς ἀλήθειες τῆς πίστεως, νά θεωρεῖται ὡς ἀσέβεια καί
ἐσχάτη προδοσία πρός τόν ἴδιο τόν Θεό. Σταχιολογῶ ἐλάχιστες ρήσεις πατερικές:
- Ὁ Ἅγιος Εὐλόγιος Ἀλεξανδρείας λέγει: «Εἴ τις τῶν δοκούντων τοῖς θεοφόροις πατράσι σαλεύει τι... παράβασις καί προδοσία δόγματος καί περί τό θεῖον ἀσέβεια».
- Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ θεολόγος ἐκφράζεται ὡς ἑξῆς:
«Ἡμεῖς (σέ θέματα πίστεως)... οὔτε προστιθέναι τι,
οὔτε μήν ἀφαιρεῖν... παντελῶς διεγνώκαμεν ἤ καθ᾿ ὅντινα οὖν δεδυνήμεθα λόγον».
Αὐτό θά ἦταν ἐφάρματο, ἀνεπίτρεπτο καί ἀθέμιτο.
- Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας ἀναφέρει ὅτι τό «ἀκριβές»ἤ
τό «λίαν ἀκριβές» πρέπει νά ἀποσώζεται μέ κάθε μέσο.
- Ὁ δέ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός λέγει: «οὐ
συγχωρεῖται συγκατάβασις εἰς τά τῆς πίστεως»....
Μέ αὐτόν τόν τρόπο ἄφησαν νά ἐννοήσουμε ὅτι στήν Ἐκκλησία ἰσχύουν καί τά
δύο καί ἡ ἀκρίβεια καί κατά τάς περιστάσεις ἡ οἰκονομία. Τό κύριον ὅμως καί
κατ᾿ ἐξοχήν ἰσχύον στοιχεῖον στήν ὀρθόδοξη θεολογία καί πράξη εἶναι ἡ ἀκρίβεια.
Αὐτή ἀποτελεῖ τήν ἐκκλησιολογική καί μυστηριολογική βάση τῆς δομῆς τῆς
Ἐκκλησίας. Ἡ οἰκονομία εἶναι μιά παράλληλη ἀρχή στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας πού δίνει
διέξοδο σέ μερικές περιπτώσεις, χωρίς νά παραμερίζωνται αὐτά πού ἰσχύουν κατ᾿
ἀκρίβειαν σ᾿ αὐτήν...
Δέχεται ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὅτι καλῶς οἱ πρό ἡμῶν Πατέρες οἰκονόμησαν καί
ἀποδέχθησαν μέ Θεῖο Μῦρο τούς Λατίνους τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, διότι ὁ παπισμός
τότε ἤκμαζε καί κατεῖχε ὅλες τίς δυνάμεις τῶν Βασιλείων τῆς Εὐρώπης, τό δέ δικό
μας Βασίλειο ἔπνεε τά λοίσθια. Ἦταν τότε ἀνάγκη νά γίνη αὐτή ἡ οἰκονομία, γιά
νά μή ἐξεγείρη ὁ πάπας τά λατινικά γένη ἐναντίον τῶν Ἀνατολικῶν, ὥστε νά
αἰχμαλωτίζουν καί νά φονεύουν καί μύρια ἄλλα κακά καί δεινά νά πράττουν. Τώρα
ὄμως πού ἡ λύσσα τοῦ παπισμοῦ δέν ἰσχύει καί ἡ Θεία Πρόνοια κατέβαλε τήν
ἐπηρμένην ὀφρύν τῶν παπικῶν, τί χρειάζεται πλέον ἡ οἰκονομία; Ἡ οἰκονομία
ἔχει μέτρα καί ὅρια καί δέν εἶναι παντοτινή καί ἀόριστη. Τήν στιγμήν μάλιστα πού στόν παπισμό συνεχίζει νά ὑπάρχει ἀνυποχώρητη καί
σατανική ἐπιμονή στήν αἵρεση...
Ὁ Ἅγιος Θεοφύλακτος Βουλγαρίας ἀναφέρει τά ἑξῆς: «Ὁ
κατ᾿ οἰκονομίαν λοιπόν ποιῶν τι, οὐχ ὡς ἁπλῶς καλόν τοῦτο ποιεῖ, ἀλλ᾿ ὡς πρός
καιρόν χρειῶδες»... «Οἰκονομητέον γάρ ἔνθα μή παρανομητέον», λέγει ὁ Ἅγιος
Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος...
Τῆς οἰκονομίας λοιπόν παρελθούσης, ἡ ἀκρίβεια καί ἡ
τήρηση τῶν κανόνων τῆς Ἐκκλησίας παίρνουν τήν φυσική τους θέση.
Περαίνοντας τήν μικρή εἰσήγηση αὐτή θέλω νά
ὑπογραμισθῆ μέ τρεῖς κουβέντες τό ἑξῆς: Ἐπειδή ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἡ
μόνη Ἀποστολική καί Καθολική Ἐκκλησία καί ἡ ταμειοῦχος τῆς Χάριτος τῆς Ἁγίας
Τριάδος, οἱ ποιμένες της πρέπει νά
δείχνουν τήν πνευματική τους εὐαισθησία: νά εἶναι σταθεροί καί ἀνυποχώρητοι
στήν ἀκρίβεια πού διασφαλίζει τήν Ἀποστολικότητα καί τόν πλοῦτο τῆς Πεντηκοστῆς
καί εὐέλικτοι καί διακριτικοί στήν ποιμαντική τους διακυβέρνηση, ὥστε νά υἱοθετοῦν, ἄν χρειασθῆ,
τήν συγκατάβαση χωρίς νά ἀποκλίνουν ἀπό τά παραδεδομένα, «ἐκμιμούμενοί πως τούς
Πατέρας ἡμῶν».
