Ο κ. Φώτιος Μιχαήλ που αρνείται την αγιοπατερική διδασκαλία περί μολυσμού από την κοινωνία με τους αιρετικούς και τους βλάσφημους και ως εκ τούτου κοινωνεί με αυτούς, δημοσιεύει κείμενα για πνευματικά μικρόβια και κίνδυνο μολυσμού από αυτά και παρόλα αυτά δεν αλλάζει γνώμη. Ένας ιατρός θα έπρεπε να γνωρίζει καλύτερα!
Στά ὅπλα! Στά ὅπλα! Ἰδού! Κηρύσσομεν πόλεμον ἐναντίον τοῦ ἑωσφόρου!
Στά ὅπλα! Στά ὅπλα!
Ἰδού! Κηρύσσομεν πόλεμον ἐναντίον τοῦ ἑωσφόρου!
Τά μικρόβια, πού ἀπαρατήρητα ἠμποροῦν νά εἰσχωρήσουν εἰς τόν ψυχικόν ὀργανισμόν ἑνός ἔθνους καί νά κάμουν θραῦσιν καί διαλύσουν καί τό ἰσχυρότερον κράτος τοῦ κόσμου, εἶναι αἱ κακίαι, τά πάθη, τά διάφορα πάθη τοῦ ἀνθρώπου. Ταῦτα ἐάν ἀναλύσωμεν εἰς τό χημεῖον πού λέγεται Εὐαγγέλιον, θά εὕρωμεν ὅτι λέγονται: φιλαρχία, φιλαργυρία, φιληδονία, πλεονεξία, ἀσέλγεια, μῖσος, φθόνος, ὀργή...
Αὐτἀ τά πάθη εἶναι τά ψυχικά μικρόβια πού καλλιεργεῖ μέ τέχνην καί ἐπιστήμην ὁ ἐφευρέτης τῶν ψυχικῶν μικροβίων, ὁ ἑωσφόρος, καί τά διασκορπίζει παντοῦ καί μολύνει ὅλη τήν ἠθικήν ἀτμόσφαιραν τοῦ πλανήτου μας.
Αὐτά τά πάθη, φιλοσοφήσατε ὀλίγον καί θά πεισθῆτε, εἶναι ἐκεῖνα πού γεννοῦν τάς ἀδικίας, τάς διχονοίας, τάς συρράξεις, τάς μάχας, τούς αἱματηρούς πολέμους.
Καί ὅλα αὐτά τά μικρόβια τῶν παθῶν ζοῦν καί τρέφονται μέσα εἰς τήν καρδίαν τῶν ἀνθρώπων.
Ὦ Κύριε! Ἐάν δέν ἐξοντωθοῦν τά μικρόβια, ἐάν δέν ἀποθάνουν τά πάθη, ὁ κόσμος δέν θά εἰρηνεύσει.
Ἀκάθαρτος ἡ καρδία μας. Ὑποδουλωμένη ἡ ψυχή μας.
Διά νά καθαρίσῃ τώρα ἡ καρδία, διά νά ἐλευθερωθῇ ἡ ψυχή, διά νά σωθῇ ἡ χώρα μας ἀπό τά ἑωσφορικά πάθη χρειάζεται μάχη, ἀγών, πόλεμος ἔντονος, διαρκής, ἀκατάπαυστος. Πόλεμος, γενναῖοι μας, κατά τοῦ ἑωσφόρου... πού μέ χίλια πανοῦργα μέσα ζητεῖ νά μᾶς ἀφαιρέσῃ τήν ἐλευθερίαν, νά μᾶς ἀνατρέψῃ ἠθικῶς, νά μᾶς κυλίσῃ εἰς τόν βοῦρκον, νά μᾶς κλείσῃ τήν θύραν τοῦ Παραδείσου.
Ἰδού! Κηρύσσομεν πόλεμον ἐναντίον τοῦ ἑωσφόρου!
Τά ὅπλα τοῦ χριστιανοῦ μαχητοῦ ἀναφέρονται ἕνα πρός ἔνα ἀπό τόν Ἀπόστολον Παῦλον εἰς τήν πρός Ἐφεσίους Ἐπιστολήν του.
Πρῶτον: Ἡ ἐγκράτεια. Ἐγκράτεια εἰς τό φαγητόν, εἰς τό ποτόν, εἰς τόν ὕπνον, εἰς τάς ἀτάκτους ὁρμάς τῆς σαρκός.
Δεύτερον: Ἡ ἄσκησις τῶν ἀρετῶν.
Τρίτον: Ὁ ἅγιος ἐνθουσιασμός, ἡ προθυμία μέ τήν ὁποίαν πρέπει νά ἐκτελῶμεν τάς ἐντολάς τοῦ Κυρίου.
Τέταρτον: Ἡ πίστις. Ἡ πίστις ἡ θερμή, ἡ πίστις ἡ Ὀρθόδοξος.
Πέμπτον: Ἡ ἐλπίς. Ἡ ἐλπίς ὄχι εἰς τήν ὕλην, ἀλλά ἡ ἐλπίς εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν τόν ἀήττητον.
Ἕκτον: Ἡ γνῶσις τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ, τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ὄταν, χριστιανέ, ὁ σατανᾶς βλέπει νά κρατῇς τήν Ἁγίαν Γραφήν καίεται καί φεύγει. Ὅπου, ὅμως, ὑπάρχει ἄγνοια τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἐκεῖ θριαμβεύει ἡ πλάνη καί ἡ ἁμαρτία.
Καί ἕβδομον: Ἡ προσευχή.
_Ἀπόσπασμα ἀπό κήρυγμα τοῦ ἁγίου, προφήτου καί ὁμολογητοῦ πατρός Αὐγουστίνου Καντιώτη. Ἀντιγραφή ἀπό τό βιβλίο ΣΦΕΝΔΟΝΗ._
Φώτιος Μιχαήλ, ιατρός
