Αφού π. Γεώργιε, όπως ορθά διδάσκετε, οι κακές συναναστροφές βλάπτουν τα χρηστά ήθη και οι σχέσεις μας με κοσμικούς ανθρώπους μας τραβούν κάτω δηλ. μακρυά από την Εκκλησία, τότε πόσο μας βλάπτουν οι σχέσεις μας με αιρετικούς και βλάσφημους, όπως οι οικουμενιστές και οι φίλοι τους παντός είδους αιρετικοί; Εσείς, λοιπόν, γιατί συνεχίζετε την κοινωνία μαζί τους; Γιατί αρνείστε την εκκλησιαστική διδασκαλία περί μολυσμού, που προκαλεί η κοινωνία με αιρετικούς, όταν εσείς ο ίδιος γράφετε «Αυτός που συναναστρέφεσαι αυτός και θα γίνει το επίπεδό σου. Δεν κολλάει υγεία ο άρρωστος, αλλά ο υγιής την αρρώστια». Δεν λένε οι Άγιοι ότι η αίρεση είναι «νόσος θανατηφόρα για την ψυχή και ολέθρια»; Δεν βλέπετε, πόσος σκανδαλισμός βασιλεύει στα της Εκκλησίας σωτηρία θέματα; Δεν κινδυνεύει το ποίμνιο, το οποίο, υποτίθεται, θέλετε να προστατεύσετε από την θανατηφόρα για την ψυχή αρρώστια της αίρεσης; Την διδασκαλία αυτή, γιατί την αποκρύβετε; Πώς λέγεται ο δάσκαλος που δεν τηρεί αυτά που διδάσκει τους άλλους; Αν αυτό δεν είναι υποκρισία τότε τί είναι;
Α.Τ.
Προσοχή στις συναναστροφές μας!
«Με πολύ κόπο και μόχθο θα αποκτήσουμε καλό ήθος και καλή εσωτερική κατάσταση. Είναι όμως δυνατόν εκείνο που με πολύ κόπο κατορθώσαμε, να το χάσουμε μέσα σε μία στιγμή. Διότι «φθείρουσιν ήθη χρηστά ομιλίαι κακαί» (Α´ Κορ. ιε´ 33), κοσμικές και συγχρόνως άκοσμες» (Άγ. Ιωάννης της Κλίμακος, λόγ. γ´ 33).
Έχεις πάρει τη δύναμη από το άγιο βάπτισμα να ζήσεις σαν τον ίδιο τον Κύριο. Να φτάσεις στο χαρισματικό σημείο να λες σαν τον απόστολο Παύλο: «ζω δε ουκέτι εγώ, ζη εν εμοί Χριστός». Γιατί Εκείνος σε έκανε μέλος Του και σου λέει μαζί Του να είσαι μία δική Του φανέρωση στον κόσμο. Κι ανανεώνεις αυτήν τη δωρεά κάθε φορά με την προσευχή σου, με τον όποιον πνευματικό σου αγώνα, κυρίως με τη συμμετοχή σου στη Θεία Ευχαριστία.
Αλλά από την άλλη βλέπεις ότι βρίσκεται συχνά σε έξαψη ο εγωισμός σου, δηλαδή νιώθεις τις φιλόσαρκες τάσεις σου, τις κενόδοξες και υπερήφανες σκέψεις σου, την τυφλή επιθυμία σου κάποιες φορές να αποκτήσεις πράγματα και χρήματα που δεν τα έχεις αληθινά ανάγκη, την έλλειψη της αγάπης σου προς τον πλησίον σου. Μην απορείς: είναι γιατί ακόμη σ᾽ αυτόν τον κόσμο που βρισκόμαστε εξακολουθεί και λειτουργεί ο παλαιός άνθρωπος «συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις». Οπότε παλεύεις, και με τη χάρη του Θεού, παρόλες ίσες τις πτώσεις, σιγά σιγά στερεώνεσαι πνευματικά, και με κόπο και μόχθο αποκτάς ένα χριστιανικό τρόπο ζωής και μία εσωτερική γαλήνη που σε κάνει να χαίρεσαι.
Μην επαναπαυτείς ποτέ. Μην πεις με τον λογισμό σου «πάω καλά και δεν υπάρχει περίπτωση να πέσω». Γιατί η πίστη είναι πάντοτε «αεί σχοινοβατείν». Σε μία στιγμή μπορείς να τα χάσεις όλα. Κι αυτό που μπορεί αμέσως να σε τραβήξει κάτω, χωρίς ίσως να το πάρεις είδηση, είναι ν᾽ αρχίσεις να συναναστρέφεσαι κοσμικούς ανθρώπους, ανθρώπους δηλαδή που έχουν κοσμικό φρόνημα: χωρίς αίσθηση της παρουσίας του Θεού, χωρίς επίγνωση της χριστιανικότητάς τους, χωρίς το κόσμημα της αρετής στην ύπαρξή τους.
Η παροιμία το υπενθυμίζει: «Δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι». Αυτός που συναναστρέφεσαι αυτός και θα γίνει το επίπεδό σου. Δεν κολλάει υγεία ο άρρωστος, αλλά ο υγιής την αρρώστια. Το απόφθεγμα του Γεροντικού μάς το λέει και αντίστροφα: «Θέλεις να αποκτήσεις φόβο Θεού; Προσκολλήσου σε άνθρωπο που έχει φόβο Θεού».
