"Διότι ὁ Θεὸς δὲν μᾶς ἔδωκε πνεῦμα δειλίας, ὥστε νὰ μᾶς φοβίζουν αἱ ἀπειλαὶ καὶ οἱ διωγμοί"
Τί θὰ σοῦ κάνουν τὰ φίδια;
Ὁ Ἀπόστολος Τιμόθεος (α΄, 7) τονίζει: «οὐ γὰρ ἔδωκεν ἡμῖν ὁ Θεὸς Πνεῦμα δειλίας, ἀλλὰ δυνάμεως καὶ ἀγάπης καὶ σωφρονισμοῦ». Μετάφραση Π. Τρεμπέλα. Διατήρει ἀναμμένον τὸ χάρισμα τοῦτο, ποὺ σὲ κάνει ἄφοβον καὶ θαρραλέον εἰς τὸ κήρυγμα τοῦ εὐαγγελίου. Διότι ὁ Θεὸς δὲν μᾶς ἔδωκε πνεῦμα δειλίας, ὥστε νὰ μᾶς φοβίζουν αἱ ἀπειλαὶ καὶ οἱ διωγμοί, ἀλλὰ μᾶς ἔδωκε πνεῦμα καὶ χάρισμα δυνάμεως, διὰ νὰ ἀντέχωμεν εἰς τοὺς πειρασμούς· μᾶς ἔδωκε καὶ πνεῦμα ἀγάπης καὶ πνεῦμα, ποὺ μᾶς σωφρονίζει, ὥστε φρόνιμα καὶ συνετὰ νὰ κυβερνῶμεν καὶ τὸν ἑαυτόν μας καὶ τοὺς ἄλλους.
Πρέπει νὰ φοβούμεθα; Τί εἶπε ὁ Κύριος στοὺς μαθητές του «Τί δηλοὶ ἐστε οὕτω; Πῶς οὐκ ἔχετε πίστιν;» (Μᾶρκ. δ΄ 40).
Τί σημαίνει δειλία; Ὀλιγοπιστία, ἔλλεψις ἐμπιστοσύνης στὸν Παντοδύναμο Θεό.
• Μᾶς λέγει ὁ θεῖος Χρυσόστομος στὴν Ν΄ Ὁμιλία του «Εἰς τὸ Κατὰ Ματθαῖον»: «Κι ὁ Πέτρος, ὁ ὁποῖος ἄν καὶ ἦταν ἀκόμη κυριευμένος ἀπ’ τὸ φόβο, πῆρε θάρρος νὰ βαδίσει ἐπάνω στὰ ὕδατα, ὅμως δὲν μπόρεσε νὰ προβάλη ἀντίσταση στὴν ὁρμὴ τοῦ ἀνέμου, καὶ μάλιστα τὴ στιγμὴ ποὺ βρίσκεται κοντὰ στὸ Χριστό. Ἑπομένως, δὲν ὠφελεῖ καθόλου τὸ νὰ βρίσκεται κανεὶς τοπικῶς κοντὰ στὸ Χριστό, ἐὰν δὲν εἶναι κοντά Του καὶ μὲ τὴν πίστη του.
• Στὸ βίο τῆς Ἁγίας Μαρίνας, ποὺ μαρτύρησε σὲ ἡλικία 16 μόλις ἐτῶν, διαβάζουμε:
«Ὅταν ἡ Ἁγία εἶδε ὅτι τὴν κατάπιε ὁ δράκοντας ἕως τὴν μέση, ὅπως τῆς φάνηκε, φοβήθηκε καὶ τρόμαξε. Ἀμέσως ἐπικαλέσθηκε τὸ ὄνομα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ἔκανε μὲ τὸ δεξί της χέρι τὸν Σταυρὸ στὰ σπλάγχνα τοῦ δράκοντος καὶ ἀμέσως ὁ σταυρὸς ἔσχισε τὴν κοιλία του, διερράγη καὶ ἔγινε ἄφαντος.
Ἀλλὰ καὶ πάλι ὁ δαίμονας μετασχηματίσθηκε καὶ ἔγινε ὁ μαῦρος αἰθίοπας καὶ κατόπιν σὰν μαῦρο σκυλί. Τότε ἡ Μάρτυς, ἄφοβα στηριζόμενη στὴν πίστη στὸν Χριστό, τὸν ἅρπαξε ἀπὸ τὰ μαλλιὰ τῆς κεφαλῆς του καὶ βρῆκε ἕνα σφυρὶ καὶ τὸν κτυποῦσε στὸ κεφάλι καὶ στὴν ράχη του καὶ τελείως τὸν ταπείνωσε. Αὐτὰ εἶναι τὰ κατορθώματα τῆς πίστεως.
• Ὁ Ἅγιος Πορφύριος μᾶς ἔλεγε νὰ μὴ φοβούμεθα. Στὸ βιβλίο «Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν» ἀναφέρεται:
«Ὁ Γέροντας, καθισμένος κάτω ἀπὸ ἕνα πεῦκο, ἕνα καλοκαιρινὸ ἀπόγευμα, μᾶς μιλοῦσε γιὰ τὴν ἀπεριόριστη ἐμπιστοσύνη ποὺ πρέπει νὰ ἔχουμε στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ: “Ξέρετε, αὐτὸ ποὺ λέει ἡ Γραφή “καὶ αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς ὑμῶν ἠριθμημέναι εἰσί”, εἶναι πραγματικότητα. Ἔτσι εἶναι. Τίποτε στὴ ζωή μας δὲν εἶναι τυχαῖο. Ὁ Θεὸς φροντίζει ἀκόμη καὶ γιὰ τὶς πιὸ μικρὲς λεπτομέρειες τῆς ζωῆς μας. Δὲν ἀδιαφορεῖ γιὰ μᾶς, δὲν εἴμαστε μόνοι στὸν κόσμο. Μᾶς ἀγαπᾶ πολύ, μᾶς ἔχει στὸ νοῦ του κάθε στιγμὴ καὶ μᾶς προστατεύει. Πρέπει νὰ τὸ καταλάβουμε αὐτὸ καὶ νὰ μὴ φοβόμαστε τίποτε”».
* * *
Παππούλη, δὲ μὲ ἐνδιαφέρει ἡ κούραση, μὲ ἐνδιαφέρετε ἐσεῖς. Καὶ ἀρχίζω νὰ ἀνησυχῶ γιὰ τὴ ζωή σας…
– Γιατὶ ἀνησυχεῖς γιὰ τὴ ζωή μου;
– Μά! ἐδῶ μέσα ποὺ ἤλθατε καὶ ἐγκατασταθήκατε ἐσεῖς, θὰ σᾶς φᾶνε τὰ φίδια.
– Ποῦ τὰ εἶδες ἐσὺ τὰ φίδια; Τόση ὥρα ποὺ μὲ γύρευες, πόσα φίδια συνάντησες στὸ δρόμο;
– Κανένα!
– Τότε; Ποιὰ φίδια θὰ μὲ φᾶνε; Αὐτὰ ποὺ δὲν ὑπάρχουν;
– Μὰ Παππούλη μου, ἡ περιοχὴ αὐτὴ ἔχει πολλὰ φίδια.
– Εἶχε, θέλεις νὰ πεῖς. Γιὰ ρώτησε τὶς γυναῖκες καὶ ὅλους ὅσους δουλεύουν ἐδῶ, νὰ σοῦ ποῦν.
– Γιατί; τὶ ἔγιναν τόσα φίδια ποὺ εἶχε ἡ περιοχὴ αὐτή;
– Τί ἔγιναν; Μόλις ἦλθα ἐδῶ ἐγώ, ἔφυγαν τὰ φίδια!
– ………………..
-Ἄ! βρὲ Ἀνάργυρε! Ἅμα ἔχεις τὸ Θεό, τί θὰ σοῦ κάνουν τὰ φίδια; Καὶ αὐτὰ πλάσματα τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι; Συνεπῶς, μπορεῖ ποτὲ τὸ δημιούργημα νὰ εἶναι πιὸ ἰσχυρὸ ἀπὸ τὸ Δημιουργό του;
– Ἀσφαλῶς ὄχι, Παππούλη μου! Ἀλλὰ τότε σὲ εἴχαμε κοντά μας καὶ μᾶς τὰ ἔλεγες. Τώρα ποὺ μᾶς ἔφυγες, τί κάνουμε;
